Διάβασα την ανακοίνωση (με ποια ακριβώς ιδιότητα;) του γενικώς πρώην κ. Ανδριανόπουλου.
Ο κ. Ανδριανόπουλος έχει την καταγωγή από την Πάτρα, γιος του Γιάννη Ανδριανόπουλου – εκ των ιδρυτών του Ολυμπιακού. Γόνος μιας καλής και γνωστής οικογένειας του Πειραιά με εξαιρετικές πραγματικά σπουδές. «Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνα και Συγκριτική Πολιτειολογία, Ανάπτυξη και Διεθνείς Σχέσεις στα Πανεπιστήμια Κεντ και Κέμπριτζ της Αγγλίας και Όσλο της Νορβηγίας.
Είναι διπλωματούχος του ειδικού τμήματος Ηγεσίας και Διοίκησης της Σχολής Κέννεντυ του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ ενώ είναι και κάτοχος δύο επίτιμων διδακτορικών διπλωμάτων», μας πληροφορεί η wikipedia.
Στην πολιτική μας σκηνή έπαιξε ρόλο από τη Μεταπολίτευση μέχρι και το 1994. Έκτοτε μας συμβουλεύει –ενίοτε και μας νουθετεί– μέσω άρθρων του και τηλεοπτικών εμφανίσεων. Είναι αυτό που λένε η έκφραση του απόλυτα ντόπιου «Ελληναρά» που πέρασε καλά στη ζωή του, που θεωρεί ότι προσέφερε και μπορεί και να μας υποδεικνύει. Αυτός λοιπόν ο καλοθρεμμένος τύπος τολμάει να προκαλεί στο πρόσωπο του Ιβάν Σαββίδη ολόκληρο τον προσφυγικό-ποντιακό ελληνισμό.
Βλέπετε το «Ρωσοπόντιος» που τόλμησε να εκστομίσει δεν διαφέρει και πολύ από το «τουρκόσπορος» του πρώτου προσφυγικού κύματος.
Ας δούμε όμως μέσα από την ιστορία του Ιβάν Σαββίδη τι είναι αυτοί που ο «κύριος» Ανδριανόπουλος αποκαλεί «Ρωσοπόντιους».
Η Γενοκτονία των Ποντίων, που θεωρείται η μεγαλύτερη του αιώνα μετά από αυτή των Αρμενίων, ξεκίνησε το 1916 και ο επίλογος της γράφτηκε το 1922 με τη Μικρασιατική Καταστροφή και την ανταλλαγή πληθυσμών που ακολούθησε. Τα θύματα ξεπέρασαν τις 353.000, κι όσοι κατάφεραν να γλιτώσουν από το μένος των Τούρκων, πρόσφυγες πλέον ξεριζωμένοι από τον τόπο τους, βρήκαν καταφύγιο στην Ελλάδα (περίπου 400.000), αλλά και στη Νότια Ρωσία.
Η οικογένεια του Ιβάν Σαββίδη, κυνηγημένη από την ηρωική Σάντα του Πόντου (από τις περιοχές που οργάνωσαν αντίσταση στους Τούρκους και δέχθηκαν και το μεγαλύτερο μένος τους), μαζί με άλλες οικογένειες από την περιοχή, βρέθηκε στη Γεωργία. Όλοι μαζί έχτισαν ένα καινούριο χωριό και το ονόμασαν Σάντα. Η Σάντα στη Γεωργία ήταν ένα από τα λίγα αποκλειστικά ελληνόφωνα χωριά. Και όχι μόνο. Ήταν ένα χωριό όπου δεν υπήρχαν επιμιξίες και μικτοί γάμοι.
Παρά τις δύσκολες συνθήκες, η ενότητα και η ομόνοια των Ελλήνων της Σάντας τούς βοήθησε να επιβιώσουν, χτίζοντας με τα χέρια τους τα σπίτια, το σχολείο και την εκκλησία της (Ι.Ν. Αγ. Πνεύματος).
Σ’ αυτό το χωριό γεννήθηκε ο Ιβάν το 1959, έβδομο παιδί μιας οικογένειας Ελλήνων εργατών. Πατέρας του είναι ο Ιγνάτιος και μητέρα του η Κλεονίκη Σαββίδου. Μεγάλωσε στο χωριό μιλώντας ποντιακά – όπως όλοι άλλωστε. Τα ποντιακά είναι τα ελληνικά που γνωρίζει άπταιστα ο Σαββίδης, και είναι πολύ πιο κοντά στην αρχαία ελληνική από τη γλώσσα που μεταχειρίζεται ο Ανδριανόπουλος. Μετά την 7η τάξη (σε ηλικία 14 χρονών) μετακόμισε στο Ροστόφ. Εκεί τελείωσε το σχολείο το 1977 και υπηρέτησε στο στρατό.
Το 1980 αμέσως μετά το στρατό ξεκίνησε να δουλεύει στο Κρατικό Καπνεργοστάσιο του Ντον ως εργάτης, ενώ παράλληλα ξεκίνησε να σπουδάζει. Γνώρισε τη γυναίκα του (επίσης Ελληνίδα) Κυριακή, και με πολλές δυσκολίες, φτώχεια και ανέχεια καταφέρνει να τελειώσει την Οικονομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Ροστόφ το 1988.
Το 1992, με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ο Ιβάν Σαββίδης είναι ήδη υποδιευθυντής του εργοστασίου. Το 1993, με τη μετοχοποίηση του εργοστασίου, οι εργάτες τον εκλέγουν διευθυντή τους (ουσιαστικά αφεντικό τους). Η τότε κυβέρνηση αντιδρά διορίζοντας άλλον διευθυντή «Ε όχι και να πάρει ο Έλληνας το εργοστάσιο!». Οι εργάτες στο Ροστόφ αντιδρούν και αυτοί με τη σειρά τους και απεργούν επί τρίμηνο και τελικά καταφέρνουν να επιβάλουν τον Σαββίδη ως αφεντικό τους.
Είναι η αρχή που ο ίδιος δεν θα ξεχάσει ποτέ. Άνθρωποι που έχουν βρεθεί στον στενό του κύκλο, αλλά και άλλοι που έτυχε να βρεθούν κοντά του σε κάποια εκδήλωση, θα τον ακούσουν πάντα να λέει «Ό,τι είμαι σήμερα το χρωστάω στους εργάτες του εργοστασίου μου».
Όταν λέει εργοστάσιο (αν και πλέον έχει πολλά), εννοεί πάντα το καπνεργοστάσιο. Αυτό είναι η καρδιά του, οι δικοί του άνθρωποι. Εκεί γιορτάζει τις χαρές και τις νίκες, κι εκεί περπατάει νύχτα μόνος του όταν έχει προβλήματα η αναζητά λύσεις.
Ένα από τα πράγματα που κάνει με το που αποκτά την οικονομική ευχέρεια, είναι να μεταφέρει τον τάφο των γονιών του στην Ελλάδα. Τους ενταφιάζει στο Πρόχωμα Θεσσαλονίκης, όπου και ανεγείρει και ναό στη μνήμη τους. Ο ναός είναι ίδιος με αυτόν της Σάντας στη Γεωργία, μόνο που εδώ οι τρούλοι είναι επίχρυσοι ενώ εκεί ήταν από τσίγκο. Θεωρεί ότι έστω και νεκροί, οι γονείς του έπρεπε να επιστρέψουν στην πατρίδα.
Είναι το όνειρο κάθε Έλληνα που βρέθηκε στην πρώην ΕΣΣΔ ξεχασμένος και αποκομμένος από την επίσημη Ελλάδα. Η αναμονή για το άσπρο μεγάλο καράβι που θα στείλει η Ελλάδα να μας πάρει από δω. Το καράβι που δεν έφτασε ποτέ.
Το τι έχει κάνει ο Σαββίδης για την Ελλάδα από την ημέρα που απέκτησε την ευχέρεια, είναι ένα θέμα που ο ίδιος θα πρέπει να δημοσιοποιήσει. Εγώ γνωρίζω αρκετά αλλά ποτέ δεν μου ζήτησε να τα δημοσιοποιήσω. Το τελευταίο διάστημα πάντως που οι «Ελληναράδες» εξάγουν τα χρήματά τους εκτός Ελλάδας, αυτός ο «Ρωσοπόντιος» τα φέρνει για να την στηρίξει να σταθεί στα πόδια της. Το τι έχει κάνει η Ελλάδα για τον Σαββίδη, είναι ένα άλλο θέμα.
Τώρα όπου Σαββίδης βάλτε ελληνική διασπορά της Ρωσίας. Αυτούς που ο «Ελληναράς» Ανδριανόπουλος αποκαλεί με περίσσιο θράσος «Ρωσοπόντιους».
Συγκρίνετε πορείες ζωής και βγάλτε συμπεράσματα.
- Του Θράσου Ευτυχίδη – Αναδημοσίευση από το bsgreeks.blogspot.com.
