Η Κεντρική πλατεία της Δράμας.
Η Κεντρική πλατεία της Δράμας έχει τη δική της ιστορία. Κάποιοι ειδικοί κάποτε εκτίμησαν τη θέση της, την έκτασή της και τον προορισμό της. Χαρακτηρίστηκε κεντρική, γιατί από τις παρυφές της ξεκινούσαν ακτινωτά δρόμοι και την έδεναν με τον απλόχωρο ορίζοντα της πόλης. Οδηγούσαν στην επάνω πόλη ως τα όρια του Γενικού Νοσοκομείου, δυτικά ως τα Εκπαιδευτήρια με παράπλευρα κατηφορικά στενά, που έφταναν ως τα νερά των πηγών της Αγίας Βαρβάρας. Από το νότιο άκρο της ένας δρόμος ευθύς οδηγούσε στον Εθνικό Κήπο και στον Σιδηροδρομικό Σταθμό.
Η πλατεία τα χρόνια εκείνα των ήρεμων τόνων είχε τη δική της φυσιογνωμία, το δικό της ύφος και τον προβλεπόμενο ανοικτό της ορίζοντα. Τα γύρω από την πλατεία οικοδομήματα ταυτίζονταν απόλυτα με την οριζόμενη έκτασή της και της έδιναν όψη αριστοκρατική και συμμετρική. Βέβαια, για να μη γινόταν αυτό που έγινε από την δεκαετία του 1950 και μετά, χρειαζόταν η βούληση των αρμόδιων αρχών. Χρειαζόταν συνειδητότητα για την απόλυτη διατήρηση των παραδοσιακών σχημάτων της πόλης, όπως αυτά είχαν ορισθεί από τον αρχικό κατασκευαστή. Δε έπρεπε να θιχθούν τα όρια της πλατείας, να μη σμικρυνθούν, να διαφυλαχθούν ως κόρη οφθαλμού, γιατί επρόκειτο για πολιτιστικό μνημείο, γιατί είναι η κεντρική πλατεία και σήμερα με το κουτσουρεμένο της σχήμα. Ήταν χώρος περιπάτου των δημοτών, τόπος για ευχάριστες συναντήσεις και πρόσχαρες συναναστροφές και ομηγύρεις.
Θυμάμαι με απορία τις αναπλάσεις που έγιναν στην πλατεία. Όλες θεωρήθηκαν αντιαισθητικές και μη πρόσφορες. Εφαρμόσθηκε ο γνωστός και πονηρός νόμος «ράβε – ξήλωνε» με αποτέλεσμα σήμερα στη δυτική πλευρά να υπάρχει ένα κτίσμα του δήμου- δήθεν κέντρο ενημέρωσης – που έχω τη γνώμη ότι κανείς από τους δραμηνούς δημότες δεν μπορεί να εννοήσει τον λόγο της ύπαρξής του και την χρησιμότητά του.
Μέχρι σήμερα γίνονταν κάποιες ανακοινώσεις για ανοίγματα δρόμων, για ανάπλαση χώρων, για προστασία των μνημείων, της παράδοσης (της παλιάς Δράμας).
Μετά όμως από τις ηθελημένες καταστροφές και τα χαλάσματα που έγιναν, δεν μπορεί να εννοήσει κάποιος, που ξέρει, τι απόμεινε που μπορεί να αναπλαστεί ή να παλαιωθεί σύμφωνα με το νόμο του σεβασμού στην ιστορική παράδοση και στις προγονικές πολιτιστικές αξίες.
http://www.proinos-typos.gr/gr/index.php?option=com_content&view=article&id=12713:2015-10-05-18-12-56&catid=19:2011-04-04-09-26-29&Itemid=98
