Της Γιώτας Ρουμελιώτη
«Το ελληνικό κράτος είναι καταπατητής. Για να καλυφθούν τα τεράστια οικονομικά κενά ξεπωλούν τα «ασημικά» του ελληνικού κράτους και παράλληλα εκποιούν -μέσω ΤΑΙΠΕΔ- και την ανταλλάξιμη περιουσία των προσφύγων η οποία δεν είναι δημόσια! Την οικειοποιούνται ενώ είναι ακίνητα που δεν ανήκουν στο κράτος!», τονίζει στο Κarfitsa.gr, ο διδάκτορας Σύγχρονης Ιστορίας του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής σχολής του ΑΠΘ και υπόψηφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Βλάσης Αγτζίδης, θίγοντας ένα ζήτημα το οποίο έχει ιστορία ενός αιώνα, από τότε που υπογράφηκε η συνθήκη της Λωζάνης το 1923!
Παράλληλα, ο κ. Αγτζίδης καταλογίζει στην τέως αναπληρώτρια υπουργό Οικονομικών, Νάντια Βαλαβάνη «παντελή αδιαφορία» για το συγκεκριμένο ζήτημα καθώς αν και η ίδια, το 2013, ως βουλευτής, είχε αντιδράσει έντονα στην προσπάθεια να εκχωρηθούν από το ΤΑΙΠΕΔ πέντε ακίνητα της ανταλλάξιμης περιουσίας, ως υπουργός «έβαλε το θέμα στο συρτάρι» και δεν ασχολήθηκε καθόλου, ενώ παράλληλα «χρεώνει» στους προσφυγικούς συλλόγους «άγνοια και χαμηλό επίπεδο».
1 προς… 10
.
.
«Ανταλλάξιμη περιουσία ονομάστηκε η περιουσία των μουσουλμάνων που εκδιώχθηκαν από την Ελλάδα με την συνθήκη της Λωζάνης του 1923 και η οποία αντιστοιχεί μόλις στο ένα δέκατο των περιουσιών που άφησαν πίσω τους οι Έλληνες σε Μ.Ασία», λέει ο κ. Αγτζίδης και συνεχίζει σχετικά με τα ιστορικά γεγονότα: «Εκείνη την εποχή οι μουσουλμάνοι κατοικούσαν σε Μακεδονία, Θράκη -πλην Ροδόπης και Ξάνθης-, Ήπειρο, νησιά Ανατ. Αιγαίου και Κρήτη. Από αυτές τις περιοχές εκδιώχθηκαν μέσω της βίαιης ανταλλαγής των πληθυσμών. Ήδη είχαν έρθει ως πρόσφυγες οι Έλληνες από Μ. Ασία, Πόντο και Ανατ. Θράκη. Υπολογίζεται ότι περίπου 1.500.000 εκατομμύρια Έλληνες φτάνουν στην Ελλάδα και περίπου 350.000 μουσουλμάνοι πηγαίνουν στην Τουρκία»..
Όπως επισημαίνει ο ίδιος η περιουσία Ελλήνων-μουσουμάνων εξισώθηκε αν και ήταν ένα…προς δέκα. «Η περιουσία που άφησαν πίσω τους οι μουσουλμάνοι ήταν υποδεκαπλάσια των περιουσιών που άφησαν οι Έλληνες στην οθωμανική αυτοκρατορία. Οι ελληνικές περιουσίες ήταν τεράστιες όμως με τη συνθήκη της Άγκυρας του 1930 εξισώθηκαν αυτές οι δυο περιουσίες. Η Τουρκία ανέλαβε ως διαχειριστής των ελληνικών περιουσιών και η Ελλάδα ως διαχειριστής των μουσουλμανικών, οι οποίες θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν για την αποκατάσταση των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής»,τονίζει.
«Είναι η μεγαλύτερη οικονομική κατάχρηση»
.
Όπως αναφέρει ο κ. Αγτζίδης η χρόνια οικειοποίηση -εκ μέρους του ελληνικού κράτους- της ανταλλάξιμης περιουσίας είναι η μεγαλύτερη οικονομική κατάχρηση μετά το 1922. «Μόνο ένα μέρος της ανταλλάξιμης περιουσίας χρησιμοποιήθηκε για την αποκατάσταση των προσφύγων. Ένα μεγάλο μέρος παρέμεινε υπό την εποπτεία του κράτους που βαθμιαία με εσωτερικές μεταρρυθμίσεις προσπάθησε να οικειοποιηθεί μια περιουσία η οποία δεν του ανήκε», λέει και προσθέτει σχετικά με τις «ελίτ» που εκμεταλεύτηκαν την περιουσία: «Η μεγαλύτερη οικονομική κατάχρηση που συνέβη μετά το 1922 είναι η μεταχείριση της ανταλλάξιμης περιουσίας από τις «ελίτ» των ελληνικού κράτους εις βάρος των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής». Παράλληλα, προχωρά και στον ξεκάθαρο διαχωρισμό μεταξύ των… περιουσιών.«Σήμερα υπάρχουν πολλά ακίνητα σε Μακεδονία, Έβρο, Ήπειρο, νησιά Ανατ. Αιγαίου και Κρήτη. Αυτή η περιουσία είναι χαρακτηρισμένη ως ανταλλάξιμη περιουσία. Δεν είναι κρατική. Στη δημόσια περιουσία τα ακίνητα χαρακτηρίζονται είτε ως κρατική περιουσία είτε ως ανταλλάξιμα. Είναι απόλυτος ο χαρακτηρισμός των ανταλλαξίμων ως σήμερα», τονίζει.
.
.
Όπως αναφέρει ο κ. Αγτζίδης η χρόνια οικειοποίηση -εκ μέρους του ελληνικού κράτους- της ανταλλάξιμης περιουσίας είναι η μεγαλύτερη οικονομική κατάχρηση μετά το 1922. «Μόνο ένα μέρος της ανταλλάξιμης περιουσίας χρησιμοποιήθηκε για την αποκατάσταση των προσφύγων. Ένα μεγάλο μέρος παρέμεινε υπό την εποπτεία του κράτους που βαθμιαία με εσωτερικές μεταρρυθμίσεις προσπάθησε να οικειοποιηθεί μια περιουσία η οποία δεν του ανήκε», λέει και προσθέτει σχετικά με τις «ελίτ» που εκμεταλεύτηκαν την περιουσία: «Η μεγαλύτερη οικονομική κατάχρηση που συνέβη μετά το 1922 είναι η μεταχείριση της ανταλλάξιμης περιουσίας από τις «ελίτ» των ελληνικού κράτους εις βάρος των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής». Παράλληλα, προχωρά και στον ξεκάθαρο διαχωρισμό μεταξύ των… περιουσιών.«Σήμερα υπάρχουν πολλά ακίνητα σε Μακεδονία, Έβρο, Ήπειρο, νησιά Ανατ. Αιγαίου και Κρήτη. Αυτή η περιουσία είναι χαρακτηρισμένη ως ανταλλάξιμη περιουσία. Δεν είναι κρατική. Στη δημόσια περιουσία τα ακίνητα χαρακτηρίζονται είτε ως κρατική περιουσία είτε ως ανταλλάξιμα. Είναι απόλυτος ο χαρακτηρισμός των ανταλλαξίμων ως σήμερα», τονίζει.
.
Η διάλυση του ΤΑΠΑΠ.
Οι εναπομείνασες προσφυγικές περιουσίες ήταν ενταγμένες στο ΤΑΠΑΠ (Ταμείο Αποκατάστασης Αστών Προσφύγων) το οποίο καταργήθηκε το 1998 από τονΓιάννο Παπαντωνίου. «Το ΤΑΠΑΠ ήταν ένα ειδικό ταμείο αποκατάστασης αστών προσφύγων. Οι περιουσίες που είχαν απομείνει εντάχθηκαν στο συγκεκριμένο ταμείο, το οποίο όμως κατήργησε το 1998 ο τότε υπουργός Οικονομικών -επί Σημίτη- Γ. Παπαντωνίου. Τονίζω ότι ο ίδιος κατηγορείται για οικονομικά εγκλήματα. Όλη εκείνη η διάλυση του ΤΑΠΑΠ και η ένταξη σε ένα ειδικό λογαριασμό του ταμείου Οικονομικών ουσιαστικά είχε στόχο την «αξιοποίηση» των υπολοίπων της ανταλλάξιμης περιουσίας, χωρίς να εμπλακούν οι πραγματικοί ιδιοκτήτες που δεν είναι άλλοι από τους πρόσφυγες του 1922. Από τότε, όλες οι επόμενες κυβερνήσεις, της ΝΔ, της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ακολούθησαν την ίδια πολιτική», αναφέρει.
Οι εναπομείνασες προσφυγικές περιουσίες ήταν ενταγμένες στο ΤΑΠΑΠ (Ταμείο Αποκατάστασης Αστών Προσφύγων) το οποίο καταργήθηκε το 1998 από τονΓιάννο Παπαντωνίου. «Το ΤΑΠΑΠ ήταν ένα ειδικό ταμείο αποκατάστασης αστών προσφύγων. Οι περιουσίες που είχαν απομείνει εντάχθηκαν στο συγκεκριμένο ταμείο, το οποίο όμως κατήργησε το 1998 ο τότε υπουργός Οικονομικών -επί Σημίτη- Γ. Παπαντωνίου. Τονίζω ότι ο ίδιος κατηγορείται για οικονομικά εγκλήματα. Όλη εκείνη η διάλυση του ΤΑΠΑΠ και η ένταξη σε ένα ειδικό λογαριασμό του ταμείου Οικονομικών ουσιαστικά είχε στόχο την «αξιοποίηση» των υπολοίπων της ανταλλάξιμης περιουσίας, χωρίς να εμπλακούν οι πραγματικοί ιδιοκτήτες που δεν είναι άλλοι από τους πρόσφυγες του 1922. Από τότε, όλες οι επόμενες κυβερνήσεις, της ΝΔ, της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ακολούθησαν την ίδια πολιτική», αναφέρει.
.
Η «πόρτα» και η «αδιαφορία» της Βαλαβάνη.
Συμφωνα με τον κ. Αγτζίδη, η Νάντια Βαλαβάνη, ούσα στο υπουργείο Οικονομικών, δεν ασχολήθηκε καθόλου με το συγκεκριμένο ζήτημα με το οποίο είχε ασχοληθεί ενεργά ως βουλευτής. «Όταν ανέλαβε η κ. Βαλαβάνη αναπτερώθηκαν οι ελπίδες για την επανασύσταση του ΤΑΠΑΠ. Ως αριστερή θα έπρεπε να είναι ευαίσθητη πάνω στα αιτήματα του λαού και ήταν απολύτως ενημερωμένη, καθώς όταν το 2013 έγινε προσπάθεια να εκχωρηθούν από το ΤΑΙΠΕΔ πέντε ανταλλάξιμα ακίνητα, είχε αντιδράσει, με επερώτηση μαζί με βουλευτές της Θεσσαλονίκης και ζητούσε να εξαιρεθούν τα ανταλλάξιμα από την εκποίηση και να ξανασυσταθεί το ΤΑΠΑΠ. Είχε όλα τα εχέγγυα να κλείσει αυτήν την ανοιχτή εκκρεμότητα που όλοι προσπαθούν να την απωθήσουν γιατί υπάρχουν τα οικονομικά συμφέροντα»,τονίζει και συνεχίζει: «Έκανα πάρα πολλές προσπάθειες να επικοινωνήσω προσωπικά με την υπουργό, ενώ και η ΟΣΠΕ (Οργάνωση Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδας) έκανε αλλεπάλληλες κρούσεις. Όταν όμως της ζήτησαν συνάντηση, τελικά συναντήθηκαν με μια σύμβουλό της. Θα μπορούσε η κ. Βαλαβάνη έχοντας τόσο την εξουσία, όσο και τη γνώση πάνω στο θέμα αυτό, να το λύσει. Φαίνεται όμως ότι αδιαφόρησε, δεν είχε τις ικανότητες και δεν τις το επέτρεψαν οι επικακτικές συνθήκες. Ιεράρχησαν το θέμα πολύ χαμηλά και το έκαναν 4ης κατηγορίας. Ήταν η χρυσή ευκαιρία να λυθεί λόγω της Βαλαβάνη αλλά δυστυχώς χάθηκε».
.
Συμφωνα με τον κ. Αγτζίδη, η Νάντια Βαλαβάνη, ούσα στο υπουργείο Οικονομικών, δεν ασχολήθηκε καθόλου με το συγκεκριμένο ζήτημα με το οποίο είχε ασχοληθεί ενεργά ως βουλευτής. «Όταν ανέλαβε η κ. Βαλαβάνη αναπτερώθηκαν οι ελπίδες για την επανασύσταση του ΤΑΠΑΠ. Ως αριστερή θα έπρεπε να είναι ευαίσθητη πάνω στα αιτήματα του λαού και ήταν απολύτως ενημερωμένη, καθώς όταν το 2013 έγινε προσπάθεια να εκχωρηθούν από το ΤΑΙΠΕΔ πέντε ανταλλάξιμα ακίνητα, είχε αντιδράσει, με επερώτηση μαζί με βουλευτές της Θεσσαλονίκης και ζητούσε να εξαιρεθούν τα ανταλλάξιμα από την εκποίηση και να ξανασυσταθεί το ΤΑΠΑΠ. Είχε όλα τα εχέγγυα να κλείσει αυτήν την ανοιχτή εκκρεμότητα που όλοι προσπαθούν να την απωθήσουν γιατί υπάρχουν τα οικονομικά συμφέροντα»,τονίζει και συνεχίζει: «Έκανα πάρα πολλές προσπάθειες να επικοινωνήσω προσωπικά με την υπουργό, ενώ και η ΟΣΠΕ (Οργάνωση Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδας) έκανε αλλεπάλληλες κρούσεις. Όταν όμως της ζήτησαν συνάντηση, τελικά συναντήθηκαν με μια σύμβουλό της. Θα μπορούσε η κ. Βαλαβάνη έχοντας τόσο την εξουσία, όσο και τη γνώση πάνω στο θέμα αυτό, να το λύσει. Φαίνεται όμως ότι αδιαφόρησε, δεν είχε τις ικανότητες και δεν τις το επέτρεψαν οι επικακτικές συνθήκες. Ιεράρχησαν το θέμα πολύ χαμηλά και το έκαναν 4ης κατηγορίας. Ήταν η χρυσή ευκαιρία να λυθεί λόγω της Βαλαβάνη αλλά δυστυχώς χάθηκε».
.
«Πηγαίνουν στο ΤΑΙΠΕΔ χωρίς να είναι κρατικές»
.
«Το σημερινό πρόβλημα είναι ότι τα υπόλοιπα αυτή της ανταλλάξιμης περιουσίας έχουν αποδοθεί στον ΤΑΙΠΕΔ και πηγαίνουν προς εκποίηση για να καλυφθεί η «μαύρη τρύπα» στα οικονομικά μας», δηλώνει και προσθέτει σχετικά με μια κατάχρηση που κρατά έναν ολόκληρο αιώνα: «Δεν γίνεται διάκριση μεταξύ ανταλλάξιμων και κρατικής περιουσίας. Το ελληνικό κράτος έχει δικαίωμα να εκποιήσει ΜΟΝΟ την κρατική περιουσία. Η ανταλλάξιμη ανήκει στους πρόσφυγες. Στην ουσία μιλάμε για μια παραβίαση της συνθήκης που συμβαίνει εδώ και 100 χρόνια. Η κατάχρηση αφορά πλέον τους ιστορικούς γιατί είναι μια διαδικασία που ακολουθήθηκε από το 1924 και μετά. Έχουν ευθύνη όλες οι κυβερνήσεις που έχουν περάσει από αυτόν τον τόπο. Το ζήτημα όμως είναι ότι το κράτος συνεχίζει να απαγορεύει να αποζημιωθούν οι Έλληνες πρόσφυγες κι πλέον οι νεότερες γενιές τους, από την ανταλλάξιμη περιουσία που επέβαλλε η συνθήκη!».
.
.
«Ενδιαφέρονται μόνο για τα πανηγύρια»
.
Ο ιστορικός και υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κάνει λογο για «ημιμαθείς» προσφυγικές αλλά και ποντιακές οργανώσεις που δεν έκαναν κάποια κίνηση για το ζήτημα. «Οι προσφυγικές οργανώσεις- με εξαίρεση την ΟΠΣΕ- δεν ενδιαφέρονται καθόλου και το έχουν εγκαταλείψει λόγω ημιμάθειας, άγνοιας αλλά και ενός χαμηλού επιπέδου. Επίσης, ούτε οι Ποντιακές Ομοσπονδίες και οι Οργανώσεις των ανατολικοθρακών έκαναν κάτι. Απόλυτη αδιαφορία και παραγνώριση. Ασχολούνται μόνο με χορούς και πανηγύρια. Μονάχα η ΟΠΣΕ έκανε κινήσεις καταθέτοντας υπομνήματα για να επαναφερθεί το ζήτημα», υποστηρίζει.
.
.
Ο ιστορικός και υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κάνει λογο για «ημιμαθείς» προσφυγικές αλλά και ποντιακές οργανώσεις που δεν έκαναν κάποια κίνηση για το ζήτημα. «Οι προσφυγικές οργανώσεις- με εξαίρεση την ΟΠΣΕ- δεν ενδιαφέρονται καθόλου και το έχουν εγκαταλείψει λόγω ημιμάθειας, άγνοιας αλλά και ενός χαμηλού επιπέδου. Επίσης, ούτε οι Ποντιακές Ομοσπονδίες και οι Οργανώσεις των ανατολικοθρακών έκαναν κάτι. Απόλυτη αδιαφορία και παραγνώριση. Ασχολούνται μόνο με χορούς και πανηγύρια. Μονάχα η ΟΠΣΕ έκανε κινήσεις καταθέτοντας υπομνήματα για να επαναφερθεί το ζήτημα», υποστηρίζει.
.
«Μείζον θέμα για τη Θεσσαλονίκη».
Οι ανταλλάξιμες προσφυγικές περιουσίες και η εκποίησή τους -όπως λέει ο ίδιος- αποτελεί μείζον θέμα για τη Θεσσαλονίκη καθώς «σε ένα μεγάλο μέρος η Θεσσαλονίκη είχε μουσουλμανικές περιουσίες που χρησιμοποιήθηκαν για την εξυπηρέτηση των ημετέρων, των συντεχνιών, των πολιτικών φίλων. Η εκμετάλλευση και το «φάγωμα» της ανταλλάξιμης περιουσίας είναι ένα από τα μεγάλα κρυμμένα μυστικά ακόμα και της ίδιας της Θεσσαλονίκης. Φυσικά αφορά και όλη τη Μακεδονία», δηλώνει. Επίσης, ο κ.Αγτζίδης αναφέρεται και στη…μη ύπαρξη ειδικών τμημάτων που θα μπορούσαν να μελετούν τα προσφυγικά θέματα: «Είναι αδιανόητο στη Θεσσαλονίκη που είναι η πόλη των προσφύγων να μην υπάρχει στο πανεπιστήμιο ένα τμήμα που να μελετά τα ζητήματα των Ελλήνων της καθ’ ημάς Ανατολής. Είναι αλλοτρίωση για την πόλη. Υπάρχουν πολλοί σύλλογοι αλλά δεν υπάρχουν θεσμοί για να μελετούν όλη αυτή την εποχή και τον πολιτισμό για τη διατήρηση της μνήμης», καταλήγει
Οι ανταλλάξιμες προσφυγικές περιουσίες και η εκποίησή τους -όπως λέει ο ίδιος- αποτελεί μείζον θέμα για τη Θεσσαλονίκη καθώς «σε ένα μεγάλο μέρος η Θεσσαλονίκη είχε μουσουλμανικές περιουσίες που χρησιμοποιήθηκαν για την εξυπηρέτηση των ημετέρων, των συντεχνιών, των πολιτικών φίλων. Η εκμετάλλευση και το «φάγωμα» της ανταλλάξιμης περιουσίας είναι ένα από τα μεγάλα κρυμμένα μυστικά ακόμα και της ίδιας της Θεσσαλονίκης. Φυσικά αφορά και όλη τη Μακεδονία», δηλώνει. Επίσης, ο κ.Αγτζίδης αναφέρεται και στη…μη ύπαρξη ειδικών τμημάτων που θα μπορούσαν να μελετούν τα προσφυγικά θέματα: «Είναι αδιανόητο στη Θεσσαλονίκη που είναι η πόλη των προσφύγων να μην υπάρχει στο πανεπιστήμιο ένα τμήμα που να μελετά τα ζητήματα των Ελλήνων της καθ’ ημάς Ανατολής. Είναι αλλοτρίωση για την πόλη. Υπάρχουν πολλοί σύλλογοι αλλά δεν υπάρχουν θεσμοί για να μελετούν όλη αυτή την εποχή και τον πολιτισμό για τη διατήρηση της μνήμης», καταλήγει
