Η αιμομικτική σχέση οικονομικών και πολιτικών ελίτ δεν μπορεί να βρει καλύτερη έκφραση από τα στοιχεία που δημοσιοποιούνται αυτές τις μέρες στις ΗΠΑ σχετικά με την προεκλογική εκστρατεία για τις προεδρικές εκλογές του 2016. Μερικά μόνο από τα ονόματα στην πινακοθήκη των κορυφαίων «δωρητών» για λογαριασμό της υποψήφιας των Δημοκρατικών Χίλαρι Κλίντον είναι ενδεικτικά: Citigroup Inc., Goldman Sachs, J.P. Morgan, Morgan Stanley, Time Warner, Lehman Brothers, 21st Century Fox, Ernst & Young, Merrill Lynch, Credit Suisse Group.
Δηλαδή, οι διασημότεροι από τους «πειρατές των αγορών» και υπεύθυνοι για τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, αλλά και το βαρύ πυροβολικό της τηλεοπτικής-κινηματογραφικής-ψυχαγωγικής προπαγάνδας, στοιχίζονται πίσω από μια εκπρόσωπο του αμερικανικού κατεστημένου. Οι «προσφορές» σε πρώτη φάση κυμαίνονται μεταξύ διακοσίων και οκτακοσίων χιλιάδων δολαρίων εκάστη, αλλά η προεκλογική κούρσα έχει ακόμα δρόμο μπροστά της.
Και, φυσικά, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα εάν κοιτάξουμε τη λίστα των «δωρητών» για τους υποψηφίους των Ρεπουμπλικάνων, στην οποία φιγουράρουν όλοι οι επιχειρηματικοί κολοσσοί, με επικεφαλής τούς «πετρελαιάδες» αδελφούς Κοχ και τους «καζινάδες» του Λας Βέγκας Σέλντον Αντελσον και Στιβ Γουίν, οι οποίοι συνεισφέρουν εκατομμύρια δολάρια.
«Οσο λιγότερο στηρίζει το κράτος τους απλούς πολίτες, αυξάνοντας έτσι την αδιαφορία τους για την πολιτική, τόσο πιο εύκολα γίνεται λεία των επιχειρηματικών συμφερόντων, τα οποία χρησιμοποιούν το κράτος σαν μια αγελάδα για άρμεγμα που τους ανήκει». Αυτό θεωρεί ως ένα βασικό χαρακτηριστικό της «μεταδημοκρατικής» κατάστασης ο Κόλιν Κράουτς, δίνοντάς μας το πλαίσιο του φαύλου κύκλου ιδιωτικοποίησης του κράτους – αποξένωσης των πολιτών από την πολιτική.
Η σχέση των παραπάνω με τα όσα συμβαίνουν αυτή την περίοδο στην περίφημη«διαπραγμάτευση» κυβέρνησης - θεσμών είναι παραπάνω από προφανής. Αυτό που διακυβεύεται είναι εάν τα δημόσια αγαθά θα παραμείνουν δημόσια και στην υπηρεσία των πολιτών ή μεγάλο μέρος του κράτους σταδιακά θα ιδιωτικοποιηθεί (άμεσα ή μέσω ΣΔΙΤ) και θα γίνει λάφυρο στα χέρια των ξένων πιστωτών και των Ελλήνων «πειρατών των αγορών» και των κάθε είδους αρπακτικών.
Η πολιτική αλλαγή του Ιανουαρίου έδωσε ένα σημαντικό δείγμα ότι οι πολίτες διαθέτουν αντισώματα και επιθυμούν μέσω της πολιτικής να διεκδικήσουν εκ νέου τον ρόλο τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Η επιθυμία τους αυτή αποτελεί ευθεία πρόκληση για τις ευρωπαϊκές ελίτ του πλούτου που θεωρούν ότι κάθε δημόσιο αγαθό και κάθε υποδομή τούς ανήκει δικαιωματικά. Η έκβαση αυτής της διαπάλης έχει πανευρωπαϊκό αντίκτυπο και είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την πορεία της Ε.Ε.
Αρα τα δεδομένα αυτά θα πρέπει να βρίσκονται ανά πάσα στιγμή στο μυαλό και στην καρδιά του πρωθυπουργού και των υπουργών του και, κυρίως, τις στιγμές εκείνες κατά τις οποίες αναφέρονται στους πιθανούς «έντιμους», «λογικούς», «αναγκαίους ή «επώδυνους» συμβιβασμούς. Διότι ανάμεσα στα δύο σκέλη του χεγκελιανού συλλογισμού «ό,τι είναι πραγματικό, είναι και λογικό και ό,τι είναι λογικό, είναι και πραγματικό» το δεύτερο είναι εκείνο που μας λέει πως η αλλαγή της σημερινής καταστροφικής πορείας που υπαγορεύει η λογική, τελικά οφείλει να γίνει και πραγματική (πράξη). Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν!
http://www.efsyn.gr/arthro/i-hilari-o-hegkel-kai-i-diapragmateysi
