Ευθύς ως εκόπασεν ο ενθουσιασμός, τα δηλητήρια χύνονται αφειδώς από εχθρούς και μνησίκακους, από δοκησίσοφους και λαοκτόνους. Μια ανορθολογική ένωση ζηλόφθονων και ζηλότυπων κατακλύζει το πολιτικό γίγνεσθαι. Ο ενθουσιασμός, παρακαλώ, να μη χαθεί. Είναι ο μόνος που αποσπά τους ανθρώπους από την αδράνεια και τον εφησυχασμό, αυτός διαλύει τα status quo του φιλελευθερισμού και της ορθολογιστικής φιλοσοφίας ότι «έτσι έχουν τα πράγματα, αγαπητοί - και αφήστε τους ρομαντικούς, αριστερούς και υπόλοιπους, να ονειροφαντασιώνονται».
Να μην ξεχάσουμε ότι στις αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες έχουν αφαιρεθεί από τους πολίτες η συμμετοχή και η υπευθυνότητα. Επίσης: το κράτος είναι ανίκανο να διαχειριστεί την κοινωνική δομή, υποταγμένο όντας στο πολιτικό σύστημα (στις αγορές!).
Επιστροφή στον ενθουσιασμό (και ας φαίνεται ότι κόπασε· αντέχει ακόμη). Στηρίζεται, ας μη μας διαφεύγει, στην πολιτική επινόηση, στη διάθεση για δράση στο πολιτικό γίγνεσθαι, γεφυρώνει το χάος μεταξύ λαϊκής απογοήτευσης και κρατικού αυταρχισμού, εμπνέεται από το σθένος, ξαναχτίζει τον κόσμο, αφαιρεί τη βαρύτητα της μονοτονίας και της πλήξης, καλλιεργεί εμπειρίες. Ας μην τον παραδώσουμε σε αριθμούς και αξιολογικά κριτήρια ευρωπαϊκής κοπής (και ας φαίνεται αδύναμος μπροστά τους· δεν είναι!).
Μόνο ο ενθουσιασμός (και ο έρωτας βεβαίως) μας δίνει τη δυνατότητα να υπερβούμε τα όριά μας, αυτός μας απαγορεύει να εγκλωβιστούμε στο μικρό «εγώ» μας. Ενθουσιασμός, υψηλή θερμοκρασία, αναβρασμός, τάραχος, μεταρσίωση, συγκλονισμός. Ναι, αλλά αυτά δεν διαρκούν· εάν διαρκέσουν οδηγούν στην παρανόηση, στην παρέκκλιση, στις απαρχές, τότε που ποιος ξέρει πώς (και εάν) σκεφτόμασταν.
Παραμένει όμως ως αξίωμα ότι ο ενθουσιασμός συνδέει τον πολίτη με την ίδια την ιστορική εμπειρία· πυρετός, γοητεία, δράση. Ας αφήσουμε κατά μέρος το αποτέλεσμα και οποιοδήποτε φαντασιακό του μέλλοντος. Σε μας επαφίεται η ανάγκη να κάνουμε τον ενθουσιασμό επικοινωνιακή πολιτική, οι «ηγέτες» όμως καλούνται να μην τον εκμεταλλευτούν αν και γνωρίζουν τη μικρή του διάρκεια. Είμαστε, δυστυχώς, έρμαια των παθών μας, των α-λογων συναισθημάτων· ή μήπως ευτυχώς;
Μην τους αφήσουμε να ελέγξουν την ευαισθησία μας, να την κάνουν εργαλείο της πολιτικής τους· μην επιτρέψουμε να μας αφαιρέσουν την πρωτουργό κίνηση της δομής μας. Ας εξορίσουμε το παγερό χιούμορ και ας καλωσορίσουμε τη συμπάθεια, την αλληλεγγύη, την κάθε μορφής συλλογικότητα. Ο ενθουσιασμός έχει γερούς δεσμούς με τη συγκίνηση και με τις κοινότητες, άρα με τις ανάγκες των τελευταίων και την πρακτική τους για μια ριζική λύση. Είναι μια απαρχή, ένα άνοιγμα στη δράση, ένα άπλωμα στη δημοκρατία.
http://www.efsyn.gr/arthro/h-sygkinisi-stin-politiki
