Μια γιαγιά μού έλεγε πριν από αρκετά χρόνια πώς ένιωσε την πρώτη μέρα της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς, το ’44, ύστερα από κατοχή και πείνα.
«Με το που μπήκαν οι Εγγλέζοι και ξεχύθηκε ο κόσμος στους δρόμους, μας είχε όλους απογειώσει ο ενθουσιασμός. Πετούσαμε από τη χαρά μας. Επαιρνε ο καθένας από μια ελληνική σημαία που την είχε κάπου κρυμμένη κι άρχιζε να τρέχει. Κάποια στιγμή το βραδάκι γύρισα στο σπίτι αποκαμωμένη. Ανοιξα το ντουλάπι πεινασμένη. Νόμιζα ότι θα το βρω γεμάτο απ’ όλα εκείνα που μου είχαν λείψει. Περίμενα να δω μπροστά μου να μου χαμογελάνε το γάλα, το κρέας, καμιά κότα, φρούτα, τίποτα φασόλια... Ολα εκείνα που είχα στερηθεί... Και θυμάμαι την απογοήτευση βλέποντας πως όσο άδειο ήταν με τους Γερμανούς άλλο τόσο και τώρα που είχαν φύγει».
Σήμερα βρισκόμαστε ακόμη στη φάση των πρώτων πανηγυρισμών. Δεν έχουμε επιστρέψει στο σπίτι, δεν ανοίξαμε το ντουλάπι, αλλά τουλάχιστον οι περισσότεροι δεν έχουμε ψευδαισθήσεις: ξέρουμε πως είναι ακόμη άδειο. Στην πραγματικότητα καθόμαστε και χαζεύουμε από την τηλεόραση τις αλλαγές που μας είπαν ότι θα γίνουν. Και σε λίγες μέρες θα φανεί αν και από πού θα βρεθούν τα λεφτά που χρειάζονται για να εφαρμοστεί το περίφημο «κοστολογημένο» πρόγραμμα.
Οπως καταλαβαίνουμε, όμως, το θέμα δεν είναι μόνο οικονομικό. Ακόμα μεγαλύτερο ζητούμενο, για όσους μπορούν να βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει λίγο παραπάνω, είναι να αναδείξει αυτή η αλλαγή κυβέρνησης και μια άλλη νοοτροπία - αισθητική, μαζί με έναν προχωρημένο τρόπο συνεννόησης, που θα μπορέσει να γίνει κάτι σαν σήμα κατατεθέν στο καινούργιο ξεκίνημα.
Η νέα κατάσταση, δηλαδή, είναι απαραίτητο να επιβεβαιώσει τον ερχομό μιας εποχής που πάνω απ’ όλα θα απορρίπτει το καρακιτσαριό στο οποίο εξελίχθηκε η μεταπολίτευση και θα μας εμποδίζει να ξανακυλήσουμε στην παλιά κατάσταση. Απ’ όσο βλέπω, όμως, γύρω μου, οι πιο πολλοί παραμένουν εθισμένοι στον παλιό τρόπο ζωής που δεν ήταν καθόλου «λιτός» και για τον οποίο νιώθουν εδώ και μερικά χρόνια πραγματικό σύνδρομο στέρησης μαζί με αξεπέραστη νοσταλγία.
Κι εδώ υπάρχει η πιθανότητα μιας ακόμη χαμένης ευκαιρίας.
Το ΠΑΣΟΚ του ’81, ενώ έδωσε λόγο και λεφτά στον απλό και φτωχό κόσμο που βρισκόταν για δεκαετίες στην απ’ έξω, έχασε το παιχνίδι από τη στιγμή που τα μεγαλοστελέχια και οι συνδικαλισταράδες του άρχισαν να αφήνουν τα rooms to let, μπαίνοντας απότομα, χωρίς προδιαγραφές αλλά και την απαραίτητη κουλτούρα στα πεντάστερα ξενοδοχεία για να κάνουν τις διακοπές τους.
- Εκεί πάτησε αμέσως μετά το life style, με τα περιοδικά που πούλησαν εκατομμύρια αντίτυπα πλασάροντας το ιλουστρασιόν με δόγμα... «ξοδεύω, άρα υπάρχω».
- Τότε άρχισαν να κάνουν υπερωρίες τα μπουζουκτσίδικα δουλεύοντας... οκτώ μέρες την εβδομάδα.
- Και φυσικά, η μίζα και η κομπίνα έγιναν απαραίτητα συστατικά του νέου τρόπου ζωής, επειδή αλλιώς... δεν έβγαινε οικονομικά το πράγμα!
Το αποτέλεσμα ήταν ν’ αρχίσουν να βουτάνε ο ένας μετά τον άλλο μέσα στη χυδαιότητα που τελικά μας έπνιξε, επειδή... έτσι έκαναν όλοι -άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, ο καθένας στον βαθμό που τον έπαιρνε και τον βόλευε.
Ετσι ξεκίνησε το κακό που μας βρήκε μερικά χρόνια αργότερα... Οποιος δεν το καταλαβαίνει, είναι καταδικασμένος να χάσει για μια ακόμη φορά το παιχνίδι, από τη στιγμή που οι νοσταλγοί εκείνης της κατάστασης προσπαθούν (και πολλοί έχουν καταφέρει...) να χωθούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη νέα κυβέρνηση για... να βοηθήσουν το έργο της!
http://www.efsyn.gr/arthro/apo-ta-rooms-let-sta-pentastera
