Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΖΩΡΤΖΗ δημοσιογράφου, πολιτικού επιστήμονα tzortzis.jan@ gmail.com
Πίσω από την αποτρόπαια όσο και ανατριχιαστική εικόνα των τζιχαντιστών σφαγέων στο κεντρικό Ιράκ υπάρχει κάτι το «παράδοξο» που εύλογα παρασιωπάται συχνά. Πρόκειται για την ψυχοκοινωνική ταυτότητα και προέλευση όλων εκείνων που πρωταγωνίστησαν στη σύσταση του Ισλαμικού Κράτους («IS»), το οποίο υφίσταται και λειτουργεί ήδη στη Μέση Ανατολή.
Στην πλειονότητά τους τα στελέχη αυτά των αιμοσταγών τζιχαντιστών του φρικαλέου «IS» έφθασαν στη Μέση Ανατολή προερχόμενοι από μεγαλουπόλεις διαφόρων ευρωπαϊκών χωρών. Πολλοί σπούδασαν εκεί και γνώρισαν άμεσα το δυτικό τρόπο συμβίωσης καθώς και την όποια κουλτούρα υπάρχει. Οι αιμοχαρείς αυτοί μαχητές που ενηλικιώθηκαν σε οικογενειακά περιβάλλοντα διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων εκεί (γόνοι εργατών, μικροεμπόρων, ιατρών αλλά και καθηγητών) διακατέχονται από μια ακραία ισλαμιστική κουλτούρα κι έχουν αποκτήσει συνάμα μια επιθετική αντιδυτική συνείδηση. Η σύνθεση αυτών των δύο χαρακτηριστικών συγκροτεί το «προφίλ» ενός σκληρού τζιχαντιστή, ο τύπος του οποίου εμφανίζεται σαν «μαχητής του Ισλάμ» από το Αφγανιστάν μέχρι την Αλγερία, τη Σομαλία, την Κένυα, τη Νιγηρία κ.ο.κ.
Το φαινόμενο τούτο δεν παρουσιάστηκε τελευταία, έχει ήδη ένα μακρό παρελθόν, καθώς οι τζιχαντιστές συναντώνται από την εποχή της σοβιετικής εισβολής στο Αφγανιστάν, αργότερα στον Λίβανο και αρχές της δεκαετίας του '90 στη Βοσνία. Μέχρι πρότινος όμως, το κύμα του εξτρεμιστικού Ισλάμ δεν αποσπούσε την προσοχή των αρμόδιων δυτικών υπηρεσιών, όχι μόνο επειδή οι ισλαμιστές δρούσαν εν κρυπτώ και συνωμοτικά, αλλά διότι πολιτικά αντιμετωπίζονταν σαν υπερασπιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων (!...) των καταπιεζόμενων μουσουλμάνων. Ετσι προέκυψε άλλωστε και το πρώτο ισλαμικό κρατικό μόρφωμα στην Ευρώπη, σαν ομόσπονδη δηλαδή οντότητα στην Κεντρική Βοσνία. Είναι γνωστό πλέον ότι στις συγκρούσεις της Βοσνίας μάχονταν ισλαμιστές μισθοφόροι από μουσουλμανικές χώρες όπως Αφγανιστάν, Πακιστάν, Τσαντ, Μαυριτανία κ.ά., οι οποίοι βρέθηκαν αίφνης στη Λιβύη και από εκεί στη Συρία και τώρα στο Ιράκ.
Ηυποτιθέμενη Δύση (το τι νοείται ως Δύση σήμερα, αυτό είναι μια άλλη «ιστορία») ευνόησε και υποβοήθησε τις εξεγέρσεις της αραβικής, υποτιθέμενης επίσης, «Ανοιξης», χρηματοδοτώντας έμμεσα ή άμεσα ισλαμιστές στη Συρία, οι οποίοι εξαφανίζουν σήμερα ολόκληρες θρησκευτικές ή εθνικές μειονότητες του Ιράκ. Αν δεν είχαν μάλιστα προβληθεί οι φοβεροί αποκεφαλισμοί των δύο δημοσιογράφων, προκαλώντας ψυχικό συγκλονισμό σε όσους παρακολουθούν τηλεοπτικά ειδήσεις, ίσως και να μην ακολουθούσε η κινητοποίηση των δυτικών δυνάμεων κατά του «IS». Γεγονός πάντως είναι πως το κράτος «IS» ή «χαλιφάτο» που συγκροτήθηκε από φανατικούς νεαρούς μουσουλμάνους από ευρωπαϊκές χώρες, σχηματίσθηκε κάτω από τη μύτη των μυστικών και επίσημων υπηρεσιών της Δύσης χωρίς τούτο να γίνει αντιληπτό από κανένα! Κάποιοι θα όφειλαν να δώσουν απαντήσεις σε μια σειρά κρίσιμων ερωτημάτων σχετικά με το πώς συνέβη εν τάχει τούτο. Στην καλύτερη περίπτωση, η Δύση πρέπει να απώλεσε τον έλεγχο της κατάστασης και βρέθηκε αίφνης προ οδυνηρών εκπλήξεων. Τούτο όμως δεν μπορεί να αναφερθεί και για το πλήθος των δυτικών υπηρεσιών, οι οποίες παρακολουθούν τα πάντα μέσω απίθανων τεχνολογικών δυνατοτήτων και μολαταύτα τούς «ξέφυγε» ένα τόσο άκρως επικίνδυνο φανόμενο.
Ανεξάρτητα των λόγων που δεν απέτρεψαν μια τέτοια εφιαλτική για τη Δύση εξέλιξη των συγκρούσεων και δη στα νώτα του Ισραήλ, εκείνο που προκαλεί ιδιαίτερο προβληματισμό συνίσταται στην εμφανή αδυναμία των δυτικών ηγετών να ιεραρχήσουν σήμερα ζητήματα και στόχους της ευρωπαϊκής πολιτικής στο στενό περίγυρο της Ευρώπης. Την ώρα που φουντώνει ο τζιχαντισμός απειλώντας να χτυπήσει και μέσα σε δυτικές πρωτεύουσες, το ΝΑΤΟ ξεκινάει ναυτικά γυμνάσια στη Μαύρη Θάλασσα, κρούοντας εκεί την πόρτα της κολάσεως. Κι ενώ έχουν αντιληφθεί τα ολέθρια λάθη τους στη Συρία και σε άλλες αραβικές χώρες, ορισμένοι επιμένουν στην ανεύρεση συμμάχων μεταξύ των μισθοφόρων «ανταρτών» για να πλήξουν το καθεστώς Ασαντ.
Εν κατακλείδι πρέπει να επισημανθεί κι η αφελής μέχρι ολέθρια πολιτική «ενσωμάτωσης» μεταναστών σε δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες, η οποία απολήγει εν πολλοίς σε θερμοκήπια φανατικών ισλαμιστών. Ανεξάρτητα της στάσης ενός εκάστου μουσουλμάνου Ευρωπαίου πολίτη, εκείνο που ορίζει τη σχέση του με την κοινωνία είναι πρώτιστα η θρησκευτική πίστη του κι όχι η πολιτική, την οποία αντιλαμβάνεται τελικά ο ίδιος με τους δικούς του όρους.http://www.enet.gr/?i=arthra-
