τις τελευταίες βδομάδες η ηγεσία του συνασπισμού, της μεγαλύτερης συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ, έχει επιδοθεί σε μια κούρσα πολιτικού μακιαβελισμού, δυνάμενη να συμμαχήσει με οποιονδήποτε “αντι-μνημονιακό” πόλο, ανεξάρτητα με τις πολιτικές καταβολές ή προθέσεις αυτού του πόλου. Και μόνο η λέξη “αντι-μνημονιακός” είναι ικανή να σε βάλει στο κλάμπ.
Καρφί πρώτο. Η τέχνη της επικοινωνίας.
Σε παλιότερες εποχές, ήμουν από τους πρώτους που κατέκριναν την έλλειψη επικοινωνιακής πολιτικής στον ΣΥΝ που μαστιζόταν από μία διαρκή θολούρα εννοιών και φράσεων με ασαφές νόημα. Κι ήταν κρίμα, διότι πολλές φορές εκεί μέσα, κρύβονταν όμορφες ιδέες. Όμως στην επικοινωνία -σε αντίθεση με την πραγματική ζωή- οι λέξεις έχουν μόνο ένα συγκεκριμένο “ξύλινο” περιεχόμενο. Τα μαλλιά έχουν πάντα “όγκο” ή “λάμψη”, οι ποικιλίες είναι πάντα “πλούσιες”, οι προτάσεις είναι πάντα “ειλικρινείς”. Το να προσπαθείς να αλλάξεις νόημα στις λέξεις, είναι ένας πολύ δύσκολος αγώνας, ειδικά όταν οι αντίπαλοί σου συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τα “ξύλινα” κοινότοπα νοήματα. Ο Μάρξ έγραψε πάνω από 1000 σελίδες για να δώσει νέα νοήματα στη λέξη κεφάλαιο και κεφαλαιοκράτης, αλλά στην τηλεοπτική μας δημοκρατία, δυστυχώς δεν μπορούμε να βασιζόμαστε πως οι πολίτες θα κάτσουν να διαβάσουν έστω και 50 σελίδες, προκειμένου να εξηγήσουμε τα νέα νοήματα.
Αυτό το μάθημα το έχουν πάρει στον ΣΥΝ και νιώθω πως το έχουν τελειοποιήσει, όχι χωρίς προβλήματα. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το πρόταγμα να “γειωθούμε με την κοινωνία” μετά την ήττα των ευρωεκλογών. Αλλά το “αντι-μνημονιακός” είναι ένα επικοινωνιακά στιβαρότατο, σαφές και κοινότοπο σύνθημα. Και το ευφυές της υπόθεσης, είναι πως δεν χρειάστηκε να επιστρατευτεί ο ΣΥΝ για να δώσει νόημα στη λέξη. Το κάνουν αδιαλείπτως εδώ και 4 μήνες η κυβέρνηση και όλα τα ΜΜΕ. Άρα το μόνο που χρειάζεται να κάνεις σε αυτή την πλύση εγκεφάλου που υφίσταται η κοινωνία, είναι να χρησιμοποιήσεις το στερητικό αντί. Κι αμέσως έχεις μία υπέροχη, εύληπτη και καταναλώσιμη πρόταση.
Δυστυχώς, και παρά τα συγχαρητήρια που έχω να δώσω για την εξαιρετική επικοινωνιακή στρατηγική στο συγκεκριμένο ζήτημα, η επικοινωνία είναι ένα εργαλείο, ένα μέσο. Δεν είναι το μήνυμα. Ειδικά όταν θέλεις να διαφοροποιηθείς από το παλαιό πολιτικό καθεστώς και ακόμα πιο ειδικά, όταν δεν διαθέτεις έναν ολόκληρο προπαγανδιστικό μηχανισμό που να ανακυκλώνει κάθε μέρα το επικοινωνιακό προϊόν σου στα κανάλια.
Ένας κόσμος μαγικός
Έτσι λοιπόν, είναι ένα πράγμα να χρησιμοποιείς το νόημα “αντι-μνημονιακός” για να περάσεις την ουσία των όσων λες στην τηλεοπτική δημοκρατία, είναι άλλο πράγμα αυτή η λέξη να αποκτά μαγική αξία από μόνη της και να συντάσσεσαι σχεδόν με οποιονδήποτε την προφέρει γιατί αυτό θα προσφέρει μεγαλύτερη ηχώ στη λέξη σου.
Στα παλιά χρόνια το να προφέρεις το όνομα και να υλοποιείται το πράγμα, το ονόμαζαν μαγεία. Λες δέντρο και υλοποιείται ένα δέντρο. Δυστυχώς, η χρήση της μαγικής αξίας των λέξεων από τους σουμέριους και μετά συναντά μια καθοδική πορεία, με αποτέλεσμα σήμερα να μην μπορούμε εύκολα να τη χρησιμοποιήσουμε. Έτσι, όσο και να λέω εγώ “αντι-μνημονιακός”, ο ΓΑΠ δεν πρόκειται να μεταμορφωθεί σε βάτραχο.
Με αυτόν τον τρόπο, η επιλογή του ΣΥΝ να υποστηρίξει τον κ.μητρόπουλο -έναν εργατολόγο συνυφασμένο με το βαθύ πελατοκεντρικό πασόκ- με τη δικαιολογία πως είναι “αντι-μνημονιακός” παύει να είναι αυτονόητη. Βασική γραμμή του κόμματος “είναι να δώσουμε το πρώτο χαστούκι στο μνημόνιο και την κυβέρνηση με τις εκλογές”. Ας το εξετάσουμε λίγο αυτό.
Ένα-δύο-τρία, πολλά αντιμνημόνια
Είναι ο κ.Μητρόπουλος η μόνη “αντι-μνημονιακή” φωνή στην περιφέρειά του? Τολμώ να πω, πως όχι μόνο δεν είναι ο μόνος “αντι-μνημονιακός”, αλλά πως έχουμε μια πλειάδα υποψηφίων με αντίστοιχο σύνθημα. Είναι λογικό άλλωστε, για ένα πετυχημένο σύνθημα να ερίζουν πολλοί μπαμπάδες.
Ο κ.Αλαβάνος σίγουρα είναι μέσα σε αυτούς (υποσχέθηκε πως θα κλείσει και τις πόρτες στην τρόικα). Ο κ.Δημαράς επίσης, που αντιπροσωπεύει εξίσου το “αντι-μνημονιακό” πασόκ. Ο κ.Κικίλιας με την “αντι-μνημονιακή” ΝΔ και φυσικά ο κ.Παφίλης με το “αντιμνημονιακό” ΚΚΕ. Να προσθέσω τον κ.Ψαριανό που μάλλον κι αυτός “αντι-μνημονιακά” θα τη βγεί επικοινωνιακά? Με λίγα λόγια, ο ψηφοφόρος/καταναλωτής έχει να επιλέξει ανάμεσα σε 6 τουλάχιστον “αντι-μνημονιακούς” υποψηφίους, έναν μνημονιακό (του Πασόκ), κι έναν που την ψάχνει (Λάος).
Άρα επικοινωνιακά μιλώντας, η σφαλιάρα που επιδιώκει ο ΣΥΝ να δώσει προς την μνημονιακή κυβέρνηση, είναι εξαιρετικά αμφίβολη. Το δίδυμο ΣΥΝ-Μητρόπουλου στην καλύτερη περίπτωση να διεκδικήσει ψήφους από τους δυσαρεστημένους του πασόκ, που όμως θα τους μοιραστεί με τον κ.Δημαρά και σίγουρα θα χάσει ψήφους και προς τον κ.Αλαβάνο και προς τον κ.Παφίλη.
Με λίγα λόγια η όποια σφαλιάρα του ΣΥΝ θα είναι πιθανόν εξαιρετικά χαλαρή, καθώς η υποψηφιότητα Μητρόπουλου θα είναι απίθανο να συγκεντρώσει δραματικά περισσότερες ψήφους από αυτές του κ.Δημαρά, του κ.Αλαβάνου, ή του κ.Παφίλη. Έτσι η δύναμη της “σφαλιάρας” θα κατευθυνθεί προς τη δεύτερη Κυριακή. Στην οποία όμως ο κ.Μητρόπουλος δεν έχει σε καμία περίπτωση εξασφαλίσει τη συμμετοχή του.
Κι αυτό φυσικά η κυβέρνηση θα το εκμεταλλευτεί. Είτε δείχνοντας πως είναι η μόνη σοβαρή πρόταση τη στιγμή που διάφοροι “αντι-μνημονιακοί” φαγώνονται μεταξύ τους (πολιτική TINA), είτε -σε περίπτωση που το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου είναι εξαιρετικά δυσάρεστο- εξαφανίζοντας τις εκλογές από τη δημοσιότητα μέσα στις επόμενες 3 μέρες. Πως? Μα φυσικά με την υπεροπλία της προπαγάνδας που διαθέτει κι έναν νέο θέμα: “Νέα άνοδος του ΦΠΑ στα τρόφιμα από την επόμενη δευτέρα εξήγγειλε η κυβέρνηση δια του ΥΠΟΙΚ”.
Άρα η αιχμή της επικοινωνιακής πολιτικής του ΣΥΝ από το Μάιο μέχρι τον Οκτώβρη, στην καλύτερη περίπτωση (στην περίπτωση δηλαδή που ο κ.Μητρόπουλος εκλεγεί περιφερειάρχης) θα εξαφανιστεί μέσα σε λίγα 24ωρα. Είμαι σίγουρος πως στα κομματικά γραφεία του ΣΥΝ η νίκη ή η καλή πορεία θα παραμείνει για καιρό στις σκέψεις των στελεχών. Αλλά αυτό επικοινωνιακά είναι αδιάφορο για την “αντι-μνημονιακή” πολιτική που έχει επιλέξει, για να μη μιλήσω για την κυβέρνηση ή την υπόλοιπη κοινωνία.
Επικοινωνιακό επιμύθιο. Η επικοινωνία είναι ένα πολύ καλό εργαλείο, αλλά δεν μπορεί να αποτελεί από μόνη της το μήνυμα, εάν δεν διαθέτεις τη δυνατότητα να ορίζεις την επικοινωνιακή πραγματικότητα. Το ότι η κυβέρνηση μπορεί να λέει πως ο γάιδαρος πετάει κι αυτό να αποτελεί πραγματικότητα, δεν σημαίνει πως το ίδιο μπορεί να κάνει κι ένα μικρό κόμμα σαν τον ΣΥΝ για να αντλήσει τα αντίστοιχα οφέλη.
Καρφί δεύτερο. Σκληρό ροκ.
Φαντάζομαι θα μπορούσαμε να ερίζουμε για μέρες πάνω στο τι είναι η αριστερά και ποιες οι προτεραιότητές της. Επειδή όμως έχω την πρωτοβουλία και γράφω, θα πω γρήγορα γρήγορα πως η αριστερά είναι η ελευθερία, η ισότητα και η κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτά είναι τρία βασικά πράγματα με τα οποία θα συμφωνούσαν οι περισσότεροι άνθρωποι που με κάποιο τρόπο τους συγκινεί η έννοια αριστερά καθώς και η φαντασίωση πως αυτά τα πράγματα θα επιτευχθούν μέσα από συλλογικές διαδικασίες κι όχι ατομικά. Κι εντελώς τυχαία, όπως και η λέξη αριστερά, έλκουν την καταγωγή τους στη γαλλική επανάσταση. Οπότε για να μην μπλεχτούμε, ας μείνουμε σε αυτά. Πως ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό, επιθυμεί για την κοινωνία αυτές τις βασικές αρχές.
Κι έκανα αυτόν τον πρόλογο, διότι έχω την αίσθηση πως ο ΣΥΝ, επιλέγοντας τον κ.Μητρόπουλο παρέκκλινε από το πολιτικό του πρόγραμμα. Προσωπικά τον κ.Μητρόπουλο δεν τον είχα ακούσει μέχρι την προηγούμενη βδομάδα, αλλά εάν κατάλαβα καλά, ο κ.Μητρόπουλος κατέχει έναν σημαντικό ρόλο στο ευρύτερο σύστημα πελατειακών σχέσεων και σχέσεων πατρωνίας που ονομάζουμε πασόκ.
Η ιδέα είναι σχετικά απλή και μπορείς να την δεις με πολλούς τρόπους. Ο τάδε ή ο δείνα πολιτευτής σου προσφέρει μια αμφίσημη θέση στο δημόσιο, προσωρινή ή σχεδόν προσωρινή ή έλα και βλέπουμε κατάσταση. Επειδή όμως το κράτος πια δεν ακολουθεί τις πολιτικές το 80 να προσλαμβάνει κόσμο νέτα-σκέτα, υπάρχει καλή πιθανότητα να μην μονιμοποιηθείς. Άλλωστε στο πολιτικό νόμισμα του εκσυγχρονισμού και μετά, η πολιτική ομηρία του παρολίγον μονιμοποιημένος (ή συμβασιούχος) είναι ένα ισχυρό χαρτί. Όλη αυτή η συνεννόηση όμως έχει γίνει με τη υπόγεια λογική, πως εάν το κακό κράτος τελικά δεν σε αποκαταστήσει, θα πας σε έναν καλό εργατολόγο που ασχολείται με θέματα δημοσίου, όπως η ομάδα του κ.Μητρόπουλου, να διεκδικήσεις δικαστικά το δίκιο σου. Πρόκειται πρακτικά για ένα παιχνίδι καλού/κακού μπάτσου, όπου ο κακός εκσυγχρονιστής σε διώχνει κλείνοντας σου το μάτι πως ο καλός εργατολόγος θα σε μονιμοποιήσει σε 5 τέρμινα από σήμερα κι εσύ θα ξέρεις σε ποιους χρωστάς τη χάρη.
Πολιτικό επιμύθιο: Συγχωρέστε με, για το ρηξικέλευθο της πρότασής μου, αλλά για εμένα προσωπικά οι σχέσεις πατρωνίας δεν συγκαταλέγονται στο τρίπτυχο της γαλλικής επανάστασης. Πόσο μάλλον που η πατρωνία είναι ένα σπορ προσωπικών σχέσεων και όχι συλλογικότητας. Συγκαταλέγονται σε μια προηγούμενη εποχή όπου η κοινωνική δικαιοσύνη ήταν το λιγότερο ή περισσότερο τυχαίο αποτέλεσμα ενός καλού και αγαθού ηγεμόνα απέναντι στον κάθε υπήκοό του ξεχωριστά. Μέρος του αριστερού προγράμματος, είναι η κοινωνική δικαιοσύνη και η ισότητα να αποτελούν αυτονόητες αξίες μιας κοινωνίας που τις υπερασπιζόμαστε συλλογικά. Υπό αυτή την έννοια δεν μπορώ να καταλάβω πολιτικά, για ποιο λόγο η πρόταση Μητρόπουλου είναι αριστερή.
Καρφί τρίτο. Ατσάλινο ροκ.
Υπάρχει λοιπόν και η τρίτη, πραγματιστική θέση, πως ο κ.Μητρόπουλος ανήκει σε αυτόν τον παραπάνω πολιτικό χώρο που περιγράψαμε και αυτός ο χώρος δέχεται την επίθεση του ΓΑΠ. Ως παιδιά της ανάγκης λοιπόν, συμμαχούμε με κάποιον που δεν θα ήταν η πρώτη μας επιλογή, διότι αυτός θα μας προσφέρει μια μοναδική στρατηγική ευκαιρία να καταδικάσουμε την επίθεση στα δικαιώματα που όριζαν την Ελλάδα από την μεταπολίτευση και μετά. Με λίγα λόγια, αυτή είναι μια συμμαχία ανάγκης με μια κοινωνική ομάδα που μέχρι χθες μας έφτυνε, αλλά τώρα έχουμε κοινά συμφέροντα.
Παρότι μάλλον γεννήθηκα πραγματιστής, πάντα ανατρίχιαζα στις μικρές αυτές μετατοπίσεις “από τις αρχές μας” που η ανάγκη μας σπρώχνει. Ίσως γιατί θυμόμουν τις περιγραφές του Όργουελ από τον ισπανικό εμφύλιο, ίσως γιατί πάντα φοβόμουν την προειδοποίηση του Νίτσε πως “σαν βγεις να κυνηγήσεις τα θηρία, πρόσεξε μη γίνεις ένα από αυτά”.
Παρόλαυτά δεν πρέπει να με φοβάστε, είμαι σκληραγωγημένος. Διότι τα λέω αυτά έχοντας δουλέψει σε lifestyle έντυπα κι έχοντας ψηφίσει ενσυνείδητα Σίμιτη, οπότε μη νομίζετε πως είμαι καμιά παρθένα ή κανένας ροβεσπιέρος. Ένα παιδί του πραγματισμού είμαι κι εγώ. Αλλά μεγαλώνοντας, έχω την αποκοτιά να λέω πως εάν είναι να δεχθείς το μεφιστοφέλιο συμβιβασμό, τουλάχιστον ας αξίζει το αντάλλαγμα.
Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τους νεκρούς αναρχοσυνδικαλιστές της Μπαρθελόνα κι ας μιλήσουμε λοιπόν για τις ανάγκες. Είναι ανάγκη να φύγει αυτή η κυβέρνηση? Σαφώς. Είναι ανάγκη να σταματήσει αυτή η νεοφιλελεύθερη επίθεση που έχει βαλθεί να πολώσει και να καταστρέψει τον κοινωνικό ιστό? Δεν υπάρχει αμφιβολία. Υπάρχει περίπτωση αυτό να το επιτύχει η συμμαχία ΣΥΝ-Μητρόπουλου? Εδώ υπάρχουν πολλές αμφιβολίες.
Για αρχή, είπαμε πιο πάνω, πως είναι εξαιρετικά απίθανο να κερδίσει ο κ.Μητρόπουλος τις εκλογές. Τόσο γιατί δεν ξέρουμε πόσο θα συσπειρώσει απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, όσο και γιατί υπάρχει “αντι-μνημονιακός” συνωστισμός. Παρόλαυτά, είτε το κάνει, είτε όχι, οι δύο παραπάνω βασικοί πολιτικοί στόχοι που συσπειρώνουν τον κόσμο δεν πρόκειται να επιτευχθούν. Στην καλύτερη περίπτωση λοιπόν, να στείλει ένα συμβολικό μήνυμα που η κυβέρνηση -έχοντας την επικοινωνιακή υπεροπλία- γρήγορα θα το βυθίσει στην ανυπαρξία.
Είναι αυτή η συμμαχία, κάτι παραπάνω από μια πρόσκαιρη λύση και για τις δύο πλευρές? Θα μπορούσε να γίνει εφαλτήριο για μια μονιμότερη συμμαχία που θα προκαλούσε την πτώση της κυβέρνησης και την αλλαγή της πολιτικής? Νομίζω για την πλευρά μητρόπουλου, το πρόσκαιρο είναι δεδομένο. Για την πλευρά του ΣΥΝ ελπίζω πως είναι δεδομένο. Κι ας εξηγηθώ:
Οι άνθρωποι που ανήκουν στο Πασόκ με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο ανήκουν σ’ ένα κόμμα εξουσίας. Δεν λέω πως δεν έχουν τις αρχές, τις αξίες και τις φαντασιώσεις τους. Λέω πως έχουν μάθει να τις διαπραγματεύονται με την εξουσία. Είναι με λίγα λόγια πραγματιστές. Ειδικά η ομάδα που εκπροσωπεί ο κ.Μητρόπουλος και αποτελείται από αρκετούς ΔΥ, ανθρώπους δηλαδή που εργοδότης τους είναι το κράτος. Η συμμαχία με τον ΣΥΝ τους προσφέρει μια ψήφο διαμαρτυρίας απέναντι σε αυτό που θεωρούν ως ΠΑΣΟΚ που επιτίθεται στον τρόπο ζωής τους, ή ΠΑΣΟΚ που τους πρόδωσε σε σχέση με το κοινωνικό συμβόλαιο που είχαν μαζί του εδώ και 30 χρόνια. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως αυτή την ψήφο διαμαρτυρίας την εννοούν.
Ταυτόχρονα όμως, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, πως όταν έρθει η ώρα να διαπραγματευτούν τους όρους του συμβολαίου τους, αυτό θα το κάνουν με την κυβέρνηση που είναι και αυτός που μπορεί να τους προσφέρει πραγματικά ανταλλάγματα. Κι αυτό δεν είναι μόνο μια λογικοφανής εικασία που έβγαλα από την κοιλιά μου. Είναι η πραγματική εμπειρία που έχουμε από ανάλογες συμμαχίες. Πόσες φορές ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έτρεξε να συμπαρασταθεί σε εργαζόμενους του δημοσίου τομέα και πόσες φορές αυτοί οι εργαζόμενοι τον χρησιμοποίησαν για να κάνουν μια καλύτερη συμφωνία με την κυβέρνηση?
Η πιο πρόσφατη είναι φυσικά η περίπτωση του ΟΛΠ. Ο ΣΥΝ πολεμούσε για ένα δημόσιο λιμάνι, ο κ.Τσίπρας έσφιγγε τα χέρια με τους συνδικαλιστές, αλλά στο τέλος οι συνδικαλιστές διαπραγματεύτηκαν με την κυβέρνηση, πήραν αυτά που μπορούσαν κι αποχώρησαν. Το ίδιο συνέβη και με τον ΟΤΕ παλιότερα. Θα μου πεις τι κακό έχει αυτό? Πρώτον, το πολιτικό αίτημα του ΣΥΝ (δημόσιο λιμάνι, δημόσιος ΟΤΕ) πήγε στα σκουπίδια. Άρα ο ΣΥΝ έχασε. Δεύτερον οι συμφωνίες που έκαναν οι συνδικαλιστές με την κυβέρνηση, ήταν μνημεία κοινωνικής αδικίας εναντίων των νεότερων. Στην ουσία οι παλιοί βολεύτηκαν και οι καινούργιοι έμεινα να μαζεύουν τα κομμάτια. Φαντάζομαι πως είτε στα πλαίσια του σκληρού πραγματισμού το δούμε, είτε στα πλαίσια της κοινωνικής δικαιοσύνης, ο ΣΥΝ δεν θα πρέπει να είναι περήφανος γι’ αυτές τις επιλογές του. Ειδικά όταν αναπαράγουν ένα μόνιμο μοτίβο κοινωνικής αδικίας στην ελλάδα. Το ηλικιακό. Οι παλιοί βολεύονται εις βάρος των νέων.
Άρα όχι μόνο έχουμε σοβαρές εικασίες για το πως θα συμπεριφερθεί η όποια ομάδα που συσπειρώνει ο κ.Μητρόπουλος, έχουμε και παραδείγματα παρόμοιων συμπεριφορών. Εάν ο ΣΥΝ πιστεύει πως θα κερδίσει τις καρδιές των ίδιων ανθρώπων που τον Μάρτη (μετά τις περικοπές ΓΑΠ), έδωσαν 70% ΠΑΣΠ στις εκλογές της ΑΔΕΔΥ, ενώ ο κύριος εκφραστής τους (εάν θεωρήσουμε τον κ.Μητρόπουλο ως τέτοιο) πατάει ακόμα με το ένα πόδι στο πασοκ, τότε μάλλον ο πραγματισμός τους πάσχει σοβαρά.
Ο μόνος λόγος που έχω ακούσει και ταιριάζει σε πραγματιστές, είναι πως ο ΣΥΝ περνά μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο με αμφίβολη απήχηση λόγω των πολλαπλών διασπάσεων (ΔΑ, Συριζα κλπ) και της ομφαλοσκόπισης και χρησιμοποιεί τις ψήφους των δυσαρεστημένων του κ.Μητρόπουλου για να καλύψει τη δική του πραγματική εκλογική αδυναμία. Καίτοι το κατανοώ πραγματιστικά αυτό, δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να με απασχολεί το ζήτημα. Σίγουρα δεν απασχολεί την κοινωνία και σίγουρα αυτός ο πραγματισμός δεν έχει καμία σχέση με κάποιο μελλοντικό κοινό καλό. Αν μη τι άλλο αποτελεί μια παραδοχή αποτυχίας.
Πραγματιστικό συμπέρασμα: Ο ΣΥΝ “πουλάει” τις αρχές του, μπαίνοντας σε μια συμμαχία με εξαιρετικά αμφίβολο συμβολικό αποτέλεσμα και ακόμα πιο αμφίβολο πρακτικό αποτέλεσμα. Σε αυτή τη μεφιστοφέλια συνδιαλλαγή έχει έλαχιστα να κερδίσει. Εκτός εάν δεχθούμε ως κέρδος την ιδέα περί δεκανίκι Μητρόπουλου, η οποία όμως δεν αφορά κανέναν άλλο, από τα στελέχη της κουμουνδούρου και την καθεστωτική τους επιβίωση, μέσα σε αυτό που λέμε πολιτικό προσωπικό της χώρας. Διότι για τους έξω αυτή η ιδέα πολιτικά, φανερώνει πλήρη αποτυχία.
Ümitlerim hep kırıldı
(Beni bir gün güldürmedi, elbet o da gülmeyecek)
Από τον μάη ακούω αριστερά δεξιά πως ο Σεπτέμβρης θα ήταν καυτός. Και στην αριστερά ήταν οι περισσότεροι που υπερθεμάτιζαν τη σημασία του σεπτέμβρη. 4 μήνες έχουν περάσει από το μνημόνιο και δεν έχει κουνηθεί φύλο σε σχέση μετά τέρατα που βλέπουμε να γίνονται. Και η αριστερά που συμπαθούσα, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει προσφέρει τίποτα όλο αυτόν τον καιρό, πέρα από προσωπικές εσωκομματικές έριδες. Ούτε με την κοινωνία γειώθηκε στο μικρο-κοινωνικό επίπεδο όπως μας υποσχέθηκε πέρσι (ίσα ίσα με τα εσωκομματικά ξεκατινιάσματα το αντίθετο έγινε), ούτε πρότεινε κάποιο υψηλό στρατηγικό σχέδιο αντίστασης. Δεν περίμενα πολλά, οι έλληνες είμαστε υπερβολικοί. Αλλά σίγουρα δεν περίμενα πως μετά από 4 μήνες διεργασιών, και παλινωδιών και διασπάσεων και διαζυγίων να μας ανακοινώνουν πως η πρώτη πολιτική κίνηση είναι η επιλογή αλαβάνου από τη μία και μητρόπουλου από την άλλη για τις τοπικές εκλογές. Και να προσπαθούν τάχα να μας πείσουν για τη μεγάλη σημασία που έχουν αυτές οι κινήσεις. Είναι άραγε αυτό που εννοούσαν λέγοντας “ο καυτός σεπτέμβρης”?
Δεν ξέρω και δεν έχει σημασία. Μπορεί στις γυάλες τις κομματικής γραφειοκρατίας να πετάνε σαΐτες ο ένας στον άλλο και η επιλογή μητρόπουλου να έδωσε έναν ρούμπο στην ομάδα με τα πράσινοκόκκινα φανελάκια. Στην κανονική ζωή όμως, σημασία έχουν τα γεγονότα. Κι αυτή τη στιγμή, γεγονότα μας προσφέρει δυστυχώς μόνο η κυβέρνηση. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει μόνο καθρευτάκια.
Έχω διαβάσει ανθρώπους πολύ πιο ευφυείς από εμένα που προέβλεπαν με απόγνωση το τέλος των ελπίδων τους, λίγο καιρό πριν συμβούν κατακλυσμιαία γεγονότα. Άρα το ότι η ελπίδα της σημερινής αριστεράς πέθανε για εμένα, είναι μάλλον αδιάφορο ως πρόβλεψη για το μέλλον. Ελπίζω πια να πεθάνει κι αυτό το παλαιοκομματικό μόρφωμα γρήγορα, μήπως και δώσει χώρο σε νέες πιο φρέσκες προσπάθειες. Γιατί η κοινωνική δυναμική υπάρχει. Παρόλαυτά κανείς δεν μπορεί να μην υπολογίσει την ανυπαρξία της ιταλικής αριστεράς στον 20ετή τυφώνα μπερλουσκόνι, σε μια χώρα με εξίσου μεγάλη αριστερή παράδοση. Κι αυτό για τη θνητή ζωή μου είναι πολύ μεγάλο διάστημα. Διότι ως ελάχιστα μεταφυσικός άνθρωπος στ’ αρχίδια μου ο ουτοπικός σοσιαλισμός. Εγώ θέλω ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα και κοινωνική δικαιοσύνη τώρα και το πολιτικό προσωπικό αυτής της παλαιοκομματικής αριστεράς είμαι πεπεισμένος πια, πως δεν θα βοηθήσει στο ελάχιστο να πραγματοποιηθούν
http://techiechan.com/?p=610
