Του ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΤΑΛΗ
Αλλος ένας αναπτυξιακός νόμος ετοιμάστηκε τις ημέρες αυτές από την κυβέρνηση για να βοηθήσει τους πέντε νομούς της Ανατολικής Μακεδονίας (Καβάλα, Δράμα) και της Θράκης (Ξάνθη, Ροδόπη, Εβρος) προκειμένου να ξεκολλήσουν από το τέλμα και να ξαναμπούν σε ικανοποιητικούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Η ιστορία με τους αναπτυξιακούς νόμους είναι παλιά. Ξεκινά από τη δεκαετία του '50 από τις τότε κυβερνήσεις που ήθελαν να «θωρακιστεί» κατά κάποιον τρόπο η Θράκη από τον εκ Βορρά και τον εξ Ανατολών κίνδυνο, αλλά και να βοηθηθεί το χριστιανικό στοιχείο της Θράκης και να μη συρρικνωθεί απέναντι στο μουσουλμανικό. Τα λεφτά ήταν λίγα, δόθηκαν σε ημέτερους, αποτέλεσμα μηδέν.
Το ίδιο έκανε και η δικτατορία με ακόμα πιο άναρχο τρόπο και τα λεφτά κατασπαταλήθηκαν μεταξύ των οπαδών της.
Από το 1976 οι αναπτυξιακοί νόμοι αποκτούν άλλο προσανατολισμό και βοηθούν να δημιουργηθούν κάποιες βιομηχανίες στην περιοχή, που μέχρι τότε ήταν σπάνιο είδος. Μετά την είσοδο της χώρα μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια, έφτασαν περισσότερα χρήματα. Αλλά οι καλές προθέσεις δεν έφταναν.
Νέα κίνητρα και νέα χρήματα δόθηκαν στις δεκαετίες του '80 και του '90. Τότε άρχισαν να φυτρώνουν κάθε είδους βιομηχανίες και βιοτεχνίες στις βιομηχανικές ζώνες ακόμα και στα χωράφια. Επιχειρηματίες απ' όλη τη χώρα ήρθαν στη Θράκη εκμεταλλευόμενοι τις επιχορηγήσεις, τις φοροαπαλλαγές και τα δάνεια, για να φτιάξουν τις επιχειρήσεις τους. Το σύστημα όμως ήταν στρεβλό και οι αδυναμίες κρύβονταν κάτω από το χαλί.
Το «πάρτι» κράτησε ώς το τέλος της δεκαετίας του '90. Χρόνο με τον χρόνο οι βιομηχανίες - βιοτεχνίες αυτές αποδείχτηκαν μόνο... κτίρια. Μηχανήματα, εξοπλισμός και προϊόντα μετακόμισαν σε Βουλγαρία, Τουρκία και Σκόπια και στις τράπεζες έμειναν αμανάτι τα ντουβάρια και χιλιάδες άνεργοι στους τρεις νομούς. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο κλάδος της κλωστοϋφαντουργίας.
Μόλις πριν από έξι χρόνια στη Ροδόπη υπήρχαν στη βιομηχανική ζώνη 90 μεγάλες παραγωγικές μονάδες με 17.000 εργαζομένους. Σήμερα έμειναν μόλις 17 επιχειρήσεις που λειτουργούν υπό συνθήκες κανονικής απασχόλησης.
Τα ίδια και στην Ξάνθη, όπου έκλεισαν από την κακοδιαχείριση τα μεγάλα συνεταιριστικά εργοστάσια που ίδρυσε ο αείμνηστος Αλ. Μπαλτατζής (ΣΕΒΑΘ, ΣΕΠΕΚ, ΣΕΚΕ), ενώ ακυρώθηκε η μονάδα βιοαιθανόλης, που θα ξαναζωντάνευε το εργοστάσιο-φάντασμα της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης.
Στον Εβρο περιμένουν με αγωνία τη δημιουργία του αγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης, τη μεγαλύτερη ίσως επένδυση των τελευταίων χρόνων. Προς το παρόν βλέπουν να ξαναφουντώνει το κύμα της μετανάστευσης.
Κι όμως, η περιοχή έχει τόσα πλεονεκτήματα. Πρώτα τη σημαντική γεωστρατηγική θέση. Υπάρχουν απέραντες πεδιάδες, πλούσιο υδάτινο δυναμικό, οι ψυχροπολεμικές εντάσεις και οι αποκλεισμοί είναι πλέον παρελθόν, όπως και η απομόνωση, μετά την κατασκευή των έργων υποδομών (Εγνατία, άξονες προς Βουλγαρία κ.λπ.). Τι φταίει και όλα στραβώνουν;
Η λύση που βλέπουν οι παράγοντες της περιοχής είναι απλή: «Να ξαναβρούμε τη Θράκη». Να συνδεθεί το μοντέλο ανάπτυξης που θα αξιοποιεί τα τοπικά προϊόντα, τον τοπικό ορυκτό πλούτο, να δοθεί προτεραιότητα στους τοπικούς επιχειρηματίες που ήταν ριγμένοι και να δοθεί βάρος και σε τομείς παραμελημένους, όπως ο τουρισμός. Οχι άλλα ντουβάρια από «αλεξιπτωτιστές επιχειρηματίες».
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=198335
