Σάββατο, 17 Ιουλίου 2010
Τέτοιες μέρες… Ο Μαύρος Ιούλης.
Πριν τριανταέξι χρόνια…
Νεκροί, ξεριζωμένοι, αγνοούμενοι, εγκλωβισμένοι…
Λεηλασίες, χαλασμοί, βεβηλώσεις, βιασμοί…
Στρατοί κατοχής και κατεχόμενα πατρογονικά εδάφη…
Τέτοιες μέρες, πριν τριανταέξι χρόνια το μαχαίρι του Αττίλα σφηνώθηκε στην καρδιά της πατρίδας μας. Κι η πατρίδα μας μια μεγάλη κηλίδα αίματος στη Μεσόγειο, ένα «χρυσοπράσινο φύλλο» ματωμένο στο πέλαγος.
Κι ο λαός μας, ανάμεσα στα ερείπια των ονείρων του, να ξεριζώνεται από τη γη των πατέρων του, τη γη που είναι θαμμένοι γονιοί και προγονοί του, για να γίνεται μαζί με το αντίσκηνο της προσφυγιάς κραυγή πόνου και αγωνίας.
Δεν ξεχνιούνται όλα αυτά. Ούτε συνηθίζονται. Γιατί είναι μέσα μας. Ταυτισμένα μαζί μας, με τη ζωή μας, με την ιστορία και τα όνειρα μας, τους καημούς και τις ελπίδες μας.
Δεν ξεγράφονται. Γιατί η εθνική μνήμη που φωτίζει το παρελθόν λειτουργώντας ακοίμητη μέσα μας, τα συντηρεί άφθαρτα και γνήσια.
Για να ξεγραφτούν όλα αυτά, για να ξεχαστούν, θα πρέπει πρώτα να ξεγράψουμε και να ξεχάσουμε τον εαυτό μας. Κι αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε. Δεν μπορούμε οι ίδιοι να προδώσουμε και να προδοθούμε.
Μπορούμε μόνο να αγωνιστούμε. Πρέπει να αγωνιστούμε. Οφείλουμε να αγωνιστούμε. Το χρωστάμε στους νεκρούς μας και στην κατεχόμενη γη μας.
Το χρωστούμε στα παιδιά μας και στις γενιές που έρχονται…
Όλα βοούν για αγώνα. Όλα επιτάσσουν αγώνα.
Κι αν πριν τριανταέξι χρόνια προδοθήκαμε από αδελφούς και ματωθήκαμε από βαρβάρους, κι αν τριανταέξι χρόνια από τότε αγωνιούμε και πονούμε, η αγαπημένη γη και πατρίδα, από μας καρτερεί τη λευτεριά και τη λύτρωση.
Κύπρος, αγαπημένη γη και πατρίδα μας.
«Αν σε λησμονήσω Ιερουσαλήμ, ας μαραθεί το δεξί μου χέρι, ας κολλήσει η γλώσσα μου στον ουρανίσκο μου, αν δεν σε θυμηθώ…».
Ευθύβολος για το christofias-watch
