Στο χτεσινό σημείωμα της στήλης σημειώναμε ότι το ΔΝΤ και η ΕΕ αποτελούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος που εναλλάσσονται στο ρόλο του «καλού και κακού μπάτσου» πάνω στο σώμα του πειραματόζωου που λέγεται Ελλάδα, με απόλυτη ευθύνη του εγχώριου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου.
Είναι ακριβώς αυτό το πολιτικό κατεστημένο που παριστάνει κάθε φορά το «έκπληκτο» για την αγριότητα του ΔΝΤ, ή για την «αγριότητα» του κ.Σόιμπλε, ώστε να μην μιλά για την δική του αγριότητα ή – και κυρίως – για να χρησιμοποιεί σαν άλλοθι της δικής του αγριότητας την αγριότητα των «έξω» με τους οποίους, όμως, συνεργάζεται, συμμαχεί, διαπραγματεύεται και κυβερνά.
Για το ποιο είναι, όμως, το ΔΝΤ βοά ο πλανήτης. Οι μόνοι που καμώνονται ότι «δεν ήξεραν» είναι αυτοί που το έφεραν και το διατηρούν στην Ελλάδα…
Ας θυμηθούμε, λοιπόν, ορισμένα από τα «ανδραγαθήματα» του ΔΝΤ. Πράγματα γνωστά, φυσικά, στους ταγούς μας, αφού δεν είναι µόνο η Ελλάδα και ο λαός της που έχουν τη χαρά της «βοήθειας» του ΔΝΤ καθώς εκτός από την ελληνική πλουτοκρατία, το ΔΝΤ σπεύδει να συνδράµει την πλουτοκρατία και τα καθεστώτα της όπου γης.
***
Στις 18 Νοεµβρίου 2008 ο τότε επικεφαλής του ΔΝΤ έλαβε µια πολύ σηµαντική διάκριση: Του απονεµήθηκε ο τίτλος του «Ανώτερου Αξιωµατικού του Τάγµατος για τη Δηµοκρατία» από τον πρόεδρο της Τυνησίας, τον διαβόητοΜπεν Αλί.
Όπως εξήγησε ο Μπεν Αλί, µέλος και ο ίδιος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, όπως και ο Ντοµινίκ Στρος-Καν, ο επικεφαλής του ΔΝΤ βραβεύτηκε «για τα πνευµατικά του χαρίσµατα και τη συµβολή του στην ενίσχυση της οικονοµικής ανάπτυξης σε παγκόσµιο επίπεδο».
Όσο για τον επικεφαλής του ΔΝΤ, κάνοντας µια µικρή επίδειξη των πνευµατικών και δηµοκρατικών χαρισµάτων του, αµέσως µετά τη διάκριση που έλαβε δήλωσε ότι «η άποψη που έχει το ΔΝΤ για την πολιτική που ακολουθείται στην Τυνησία είναι πολύ θετική. Είµαι σίγουρος», πρόσθεσε τότε ο κ. Στρος-Καν,«ότι την επόµενη χρονιά, ακόµα κι αν σε παγκόσµιο επίπεδο η κατάσταση αποδειχτεί δύσκολη, στην Τυνησία τα πράγµατα θα συνεχίσουν να λειτουργούν σωστά (...) Στις συζητήσεις που είχα µε τους κ.κ. Μπεν Αλί και Ταουφίκ Μπακάρ πείστηκα ότι η Τυνησία σηµειώνει εντυπωσιακή πρόοδο στην προώθηση των µεταρρυθµίσεων και ότι οι προοπτικές είναι ευνοϊκές. Συνεχάρην τις Αρχές...», κατέληξε ο επικεφαλής του ΔΝΤ.
Κατά τη συµπλήρωση δύο ετών από την επιδαψίλευση τιµών εκ µέρους του Μπεν Αλί προς τον Ντοµινίκ Στρος-Καν, το Σεπτέµβριο του 2010, το ΔΝΤ συνέταξε έκθεση για την οικονοµική και πολιτική κατάσταση στην Τυνησία. Η έκθεση του ΔΝΤ µιλούσε για «σοβαρή και µακρόχρονη διακυβέρνηση» στην Τυνησία, η οποία, όπως προέβλεπε, θα γινόταν ακόµα... σοβαρότερη και θα εξασφάλιζε την περαιτέρω µακροηµέρευσή της, λαµβάνοντας τα εξής µέτρα:
- Αυξήσεις των έµµεσων φόρων για το λαό,
- µειώσεις του φόρου για τις επιχειρήσεις,
- παροχή «πακέτων στήριξης» στις τράπεζες,
- µειώσεις συντάξεων και ούτω καθεξής.
Μόλις δυο µήνες µετά την τελευταία έκθεση του ΔΝΤ ο λαός της Τυνησίας εξεγέρθηκε ενάντια στη φτώχεια και στον αυταρχισµό του δικτατορικού καθεστώτος του Μπεν Αλί. Ο τελευταίος, κυνηγηµένος από χιλιάδες διαδηλωτές που ζητούσαν ψωµί – και αφού πρώτα το καθεστώς του είχε δολοφονήσει εκατοντάδες από αυτούς– απέδρασε από τη χώρα, επιβιβαζόµενος σε ελικόπτερο µε κατεύθυνση τη Σαουδική Αραβία...
***
Το Φεβρουάριο του 2010 οργανώθηκε ειδική αποστολή υψηλόβαθµων στελεχών του ΔΝΤ στην Αίγυπτο. Δυο µήνες αργότερα εξέδωσε το πόρισµά της υπό µορφή έκθεσης. Παρά τις «τεχνικές γνώσεις» του ΔΝΤ, ουδεµία πρόβλεψη περιέχεται στην έκθεσή του για όσα θα ακολουθούσαν µόλις ένα χρόνο αργότερα.
Στην Αίγυπτο, άλλωστε, είναι εγκατεστηµένη µόνιµη αποστολή του ΔΝΤ ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Η πολιτική που συµφωνήθηκε τότε µεταξύ καθεστώτος Μουµπάρακ - ΔΝΤ και η οποία επικυρώθηκε µε νόµο το 1991, µεταξύ άλλων προέβλεπε την ιδιωτικοποίηση 314 επιχειρήσεων του δηµόσιου τοµέα. Ο Μουµπάρακ πρόλαβε πριν από την εκδίωξή του να ξεπουλήσει τα 2/3 αυτών των επιχειρήσεων.
Λίγο πριν την εξέγερση, η πολιτική του ΔΝΤ στην Αίγυπτο είχε σαν αποτέλεσμα παγωμένους πραγµατικούς µισθούς για χρόνια, κατώτατο µισθό που δεν ξεπερνούσε τα 13 ευρώ, πληθωρισµό να τρέχει κοντά στο 16%, τις τιµές στο κρέας και στο κοτόπουλο να έχουν αυξηθεί µόνο τους πρώτους μήνες του 2011 από 30% έως και 150%, το 40% των Αιγυπτίων να ζει µε µόλις 2 δολάρια τη µέρα, οι νέοι έως και 30 ετών, που αποτελούν το 60% του πληθυσµού, να είναι άνεργοι σε ποσοστό που έφτανε τα εξωφρενικά επίπεδα του 90%.
Κι όμως, ήταν σε αυτές τις συνθήκες όταν σε συµπόσιο, που διοργανώθηκε στις αρχές του 2011 από το Αιγυπτιακό Κέντρο Ερευνών, ο επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ, ονόµατι Άλαν Μακ Άρθουρ, τάχθηκε υπέρ της κατάργησης των κρατικών επιδοτήσεων στα πετρελαιοειδή.
Αν αναλογιστεί κανείς ότι οι επιδοτήσεις των πετρελαιοειδών στην Αίγυπτο απορροφούσαν το 15% των κοινωνικών δαπανών (όταν οι επιδοτήσεις των τροφίµων αποτελούσαν µόλις το 4%), τότε γίνεται αντιληπτό ότι εκείνο που στην ουσία ζήτησε το ΔΝΤ ήταν η πλήρης κατάργηση των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα!
Η εξέγερση του αιγυπτιακού λαού εκδηλώθηκε µόλις µια βδοµάδα µετά την παραπάνω «πρόταση» του ΔΝΤ...
***
Εκτός από την Τυνησία και την Αίγυπτο (και την Ελλάδα, φυσικά), την «τεχνική βοήθεια» του ΔΝΤ είχε λάβει και ο λαός της Λιβύης. Για την ακρίβεια, η «τεχνική βοήθεια» παρεχόταν προς τη λυβική κυβέρνηση µέσω πλήθους εκθέσεων του ΔΝΤ διανθισµένων από σωρεία συγχαρητηρίων προς το καθεστώς Καντάφι.
Στα κείµενα του ΔΝΤ (περιέχονται στο σάιτ Global Arab Network) σηµειώνονταν, µεταξύ άλλων, τα εξής: «Το Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο χαιρέτισε τις µακροοικονοµικές επιδόσεις της Λιβύης και τη σηµαντική πρόοδο στην εφαρµογή διαρθρωτικών µεταρρυθµίσεων, ιδιαίτερα στον οικονοµικό τοµέα. Η επίπτωση της παγκόσµιας κρίσης στη Λιβύη έχει περιοριστεί (...). Οι µεσοπρόθεσµες προοπτικές της Λιβύης συνεχίζουν να είναι ευνοϊκές».
Επίσης, στις εκθέσεις του για τη Λιβύη «το ΔΝΤ επαίνεσε την πρόοδο που επιτεύχθηκε στην ιδιωτικοποίηση των τραπεζών και στην αναδιάρθρωση. Ειδικότερα, εξέφρασε ικανοποίηση για την πρόσφατη σύσταση µιας εταιρείας διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων για να ασχοληθεί µε τα επισφαλή δάνεια, καθώς και τη µερική ιδιωτικοποίηση της µεγαλύτερης δηµόσιας τράπεζας».
Το πιο ενδιαφέρον απ’ όλα, όµως, είναι τούτο: Η πλέον ευνοϊκή για το µέλλον της Λιβύης έκθεση του ΔΝΤ είναι εκείνη που, ενώ ο Καντάφι έστελνε αεροπλάνα για να βοµβαρδίζουν Λίβυους διαδηλωτές, δηµοσιευόταν πρώτη πρώτη στον κατάλογο των σχετικών εκθέσεων, που περιλαµβάνονταν στην επίσηµη ιστοσελίδα του ΔΝΤ υπό τον τίτλο «The Socialist People’s Libyan Arab Jamahiriya and the IMF». Στη συγκεκριµένη έκθεση:
α) Το ΔΝΤ επαινούσε το καθεστώς Καντάφι για τα «πλεονάσµατα ρευστότητας» που είχε επιτύχει στον τραπεζικό τοµέα, για την «ενθάρρυνση του ανταγωνισµού» που προωθούσε, για τις «αναδιαρθρώσεις» που συντελούσε µε την «υποστήριξη του ΔΝΤ», και ούτω καθεξής.
β) Το ΔΝΤ «χαιρέτιζε» ως «ευπρόσδεκτες και ισχυρές τις µακροοικονοµικές επιδόσεις της Λιβύης». Επαινούσε και κατά τη διατύπωση της έκθεσης «συγχαίρει τις Αρχές της Λιβύης για το φιλόδοξο πρόγραµµά τους». Εκτιµούσε ότι «οι προοπτικές για την οικονοµία της Λιβύης παραµένουν θετικές». Υποστήριζε µε σθένος την ανάγκη να «προσαρµοστεί» το εργατικό δυναµικό της Λιβύης, ο λαός δηλαδή, στα κυβερνητικά σχέδια.
γ) Το ΔΝΤ στην έκθεσή του κατέληγε ως εξής: «Οι πρόσφατες εξελίξεις στις γειτονικές Αίγυπτο και Τυνησία είχαν περιορισµένες οικονοµικές επιπτώσεις για τη Λιβύη»! Τουλάχιστον είχαν την προνοητικότητα να προσθέσουν: «Μέχρι στιγµής»...
Η συγκεκριµένη έκθεση του ΔΝΤ αναρτήθηκε στην επίσηµη ιστοσελίδα του µε ηµεροµηνία 9 Φεβρουαρίου 2011. Δηλαδή αναρτήθηκε µόλις ένα µήνα πριν οι υποκριτές του ιµπεριαλισµού προχωρήσουν στη στρατιωτική τους επέµβαση κατά της Λιβύης. Μια επέµβαση που έγινε µε το αιτιολογικό ότι ήθελαν, υποτίθεται, να διασώσουν το λιβυκό λαό από ένα καθεστώς που µέχρι εκείνη τη στιγµή το στήριζαν και το επαινούσαν.
***
Οι Φιλιππίνες, σύµφωνα µε τις πληροφορίες που δηµοσίευσε τον Ιανουάριο του 2011 το γερµανικό περιοδικό Spiegel, είναι η χώρα την οποία οι διεθνείς δανειστές και «φίλοι» της Ελλάδας, προεξάρχοντος του κ. Κλάους Ρέγκλινγκ – που τυγχάνει επικεφαλής του λεγόµενου «Ευρωπαϊκού Μηχανισµού Στήριξης» – υποδείκνυαν ως «µοντέλο» για την αντιµετώπιση των οικονοµικών προβληµάτων της Αθήνας. Σηµειωτέον, ότι ο κ. Ρέγκλινγκ ήταν εκείνος που προΐστατο της «θεραπείας» που εφάρµοσε το ΔΝΤ στις Φιλιππίνες.
Τα αποτελέσµατα εκείνης της «θεραπείας» µετέτρεψαν τις Φιλιππίνες σε µια χώρα όπου:
- Ενας στους τρεις κατοίκους της ζει µε λιγότερο από ένα δολάριο την ηµέρα.
- Πάνω από ένα εκατοµµύριο παιδιά ζουν στους δρόµους.
- Οι Φιλιππίνες είναι µια χώρα όπου εδώ και τριάντα χρόνια η δική της πλουτοκρατία την έθεσε υπό την εποπτεία του ΔΝΤ και της Παγκόσµιας Τράπεζας, κι ο λαός της βιώνει τη µέχρις εσχάτων πολιτική της «νεοφιλελεύθερης αναδόµησης».
Φυσικά και εκεί για την επιβληθείσα πολιτική από το ΔΝΤ και από τους εγχώριους κρατούντες το πρόσχηµα που χρησιµοποιήθηκε ήταν η εξόφληση του χρέους της χώρας.
Σε πολιτικό «ευαγγέλιο» κατά τη διάρκεια της «σωτηρίας» των Φιλιππίνων από το ΔΝΤ αναγορεύτηκαν
- οι µεγάλες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες,
- οι αθρόες ιδιωτικοποιήσεις,
- το καθεστώς γενικευµένης λήψης µέτρων στην κατεύθυνση της λεγόµενης «απελευθέρωσης» της αγοράς,
- η κατάργηση κάθε ελέγχου στο ξένο συνάλλαγµα και στις κερδοσκοπικές «επενδύσεις».
Οι συνέπειες ήταν οι αναµενόµενες:
- Καταστροφή στη βιοµηχανία και στη γεωργία της χώρας (οι Φιλιππίνες από χώρα εξαγωγέας αγροτικών προϊόντων µετατράπηκε σε χώρα εισαγωγής αγροτικών προϊόντων),
- πλήρης κατάρρευση της οικονοµίας όταν επήλθε η µαζική φυγή κεφαλαίων κατά τη διάρκεια της χρηµατιστηριακής κρίσης που έπληξε τις ασιατικές χώρες το 1997,
- διεύρυνση της µαζικής φτώχειας και της κοινωνικής αποστέρησης,
- τετραπλασιασµός από το 1980 – και µέσα σε µια δεκαπενταετία – των τοκοχρεολυσίων που ήταν υποχρεωµένες να πληρώνουν οι Φιλιππίνες στους δανειστές τους.
Όσον αφορά τη «ρύθµιση» που έγινε για την αποπληρωµή του δηµόσιου χρέους των Φιλιππίνων (στα ελληνικά αυτό κατά καιρούς λέγεται «αναδιάρθρωση», «επιµήκυνση», «ευρωοµόλογο», «επαναγορά», «κούρεµα», κ.ο.κ.) είχε ως αποτέλεσµα, αφενός, τη σε µόνιµη βάση καταλήστευση του 1/4 του ετήσιου προϋπολογισµού της χώρας για την αποπληρωµή του δηµόσιου χρέους, αφετέρου, την αύξηση του χρέους µέσω του πολλαπλασιασµού των δανείων που συνάφθηκαν για την εξόφληση των προηγούµενων δανείων.
Αυτά τα νέα χρέη κλήθηκαν να τα επωµιστούν και πάλι οι φτωχοί και οι απόκληροι, µέσω αυξήσεων τόσο στους φόρους επί των εισοδηµάτων τους, όσο και µέσω της εκτίναξης των έµµεσων φόρων.
Το τελικό αποτέλεσµα του «σχεδίου Μανίλα», το οποίο «προτάθηκε» στο πλαίσιο του «µηχανισµού στήριξης» των Βρυξελών για την Ελλάδα και για το οποίο η ελληνική πλουτοκρατία ποτέ δε µίλησε ευθέως στον ελληνικό λαό, είχε τα εξής «σωτήρια» επιτεύγµατα στις Φιλιππίνες:
Το ποσοστό του πληθυσµού που – σύµφωνα µε την Παγκόσµια Τράπεζα – οδηγήθηκε στη φτώχεια ανήλθε από το 2003 και µέσα σε µια τριετία στο 33%. Δηλαδή, µέχρι το έτος 2006 υπήρχαν περισσότεροι φτωχοί στις Φιλιππίνες από κάθε άλλη περίοδο στην ιστορία της χώρας αυτής.
***
Αρχές Φλεβάρη του 1989 ο νικητής των εκλογών σοσιαλδηµοκράτης Κάρλος Αντρές Πέρες ανέρχεται για δεύτερη φορά στην προεδρία της Βενεζουέλας.
Τρεις βδοµάδες αργότερα ο Πέρες ανακοινώνει σε συνεννόηση µε το ΔΝΤ ένα πρωτοφανές πρόγραµµα λιτότητας. Στις 27 του µηνός ο λαός εξεγείρεται και προχωρά σε µαζικές διαδηλώσεις στο Καράκας. Ο Πέρες κατεβάζει το στρατό εναντίον του λαού.
Ακόµα και σήµερα ο αριθµός των δολοφονηµένων, που εκτιµώνται σε περισσότερους από 3.000, παραµένει ανεξακρίβωτος. Ο τότε πρόεδρος του ΔΝΤ, ο επίσης «σοσιαλιστής» Μισέλ Καµντεσί, δεν µπορεί να κρύψει το θαυµασµό του για τον Πέρες:
«Ο διευθυντής του ΔΝΤ κύριος Καµντεσί επαίνεσε τη νέα κυβέρνηση του Κάρλος Αντρές Πέρες για το “θάρρος” της να εφαρµόσει το σκληρό οικονοµικό πρόγραµµα που συντάχθηκε προκειµένου να ενισχυθεί η οικονοµία» (Ρούσσος Βρανάς, «Τα Νέα», 3/3/2011).
Αυτό είναι το ΔΝΤ. Αλήθεια, τι από αυτά δεν γνωρίζει η ΕΕ που το έχει καταστήσει μέρος του «μηχανισμού σωτηρίας» της Ελλάδας; Τι από αυτά δεν γνωρίζουν όσοι το έφεραν και όσοι το διατηρούν στον τόπο μας;
