Στα ερωτήματα αυτά απαντά σ΄ ένα ενδιαφέρον άρθρο του ο έμπειρος δημοσιογράφος και ανταποκριτής στην Ουάσινγκτον Μιχάλης Ιγνατίου.
Το κείμενο από την ιστοσελίδα του mignatiou.com έχει ενδιαφέρον για την τύχη του Ταγίπ Ερντογάν:
Αυτοί που διαρρέουν τις φήμες υποστηρίζουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν στήσει παγίδα στον πρόεδρο της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν, ισχυρίζονται ότι μία επανάσταση, που την χαρακτηρίζουν «πολύχρωμη», είναι πλέον πιθανή στη χώρα, όπου πλέον κυριαρχούν οι ιδέες των φανατικών του Ισλάμ. Αυτή πιστεύω είναι μία υπόθεση… Οι φυλακές γέμισαν με αντιπάλους του ισλαμιστή ηγέτη. Και η κατάσταση εξελίσσεται με δραματικό τρόπο για την Τουρκία. Με αφορμή των απελευθέρωση των δημοσιογράφων της Τζουμχουριέτ από τα μπουντρούμια του Ερντογάν, πληροφορηθήκαμε από τον ίδιο τον ισλαμιστή ηγέτη της χώρας, ότι δεν αναγνωρίζει τις αποφάσεις του Συνταγματικού Δικαστηρίου. Μπορεί η δήλωση αυτή να είναι και η σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι; Ισως, αν και όλες οι προηγούμενες προβλέψεις για το τέλος του -ή αν θέλετε το μέλλον του- ήταν λανθασμένες. Πόσες φορές τα προηγούμενα χρόνια υποστηρίξαμε, αναλυτές, δημοσιογράφοι και πολιτικοί επιστήμονες, ότι “έφτασε το τέλος του Ερντογάν”. Και όμως. Ζει και βασιλεύει και κυρίως δημιουργεί προβλήματα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της ανατολικής Μεσογείου, αλλά κυρίως στους συμμάχους της χώρας του: Στους Αμερικανούς και στους Ευρωπαίους. Αυτά που συμβαίνουν και αυτά που ζούμε, είναι τρομακτικά.
Η Τουρκία δημιούργησε τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία, με την καθοδήγηση και τη χρηματοδότηση της Σαουδικής Αραβίας, και ο Ερντογάν είναι αυτός που σχεδίασε την προσφυγική καταστροφή. Από τις 16 Μαίου του 2013 και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ο Πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα είχε διακόψει κάθε σχέση με τον Ερντογάν. Εκείνη την ημέρα, που χαρακτηρίστηκε από την περίφημη φωτογραφία με τις ομπρέλες, ο κ. Ομπάμα απάντησε με θυμω΄μένο τρόπο στον Τούρκο πρόεδρο όταν ο τελευταίος εισηγήθηκε τη χρήση χερσαίων δυνάμεων στη Συρία, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Άλλαξε στάση όταν εκβιάστηκε από τις εξελίξεις στη Συρία. Αρνήθηκε μεν, και αρνείται μέχρι σήμερα, να λάβει μέρος σε επίθεση με χερσαίες δυνάμεις, αλλά εάν συμβεί αυτό, όπως πιέζει η Σαουδική Αραβία και ο Ερντογάν, θα συνδράμει με αεροπορική υποστήριξη. Βεβαίως, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Αμερικανός ηγέτης είναι αφοσιωμένος στην εκεχειρία και δεν θα σπάσει τη συμφωνία του με τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, εκτός εάν η Ρωσία την παραβιάσει.
ΕΡΩΤΗΜΑ: Είναι τελειωμένος για την Αμερική ο Ταγίπ Ερντογάν;
Η απάντηση αποτελεί προσωπική γνώμη και έχω καταλήξει σε ένα συμπέρασμα με βάση συζητήσεις που έχω στην Ουάσιγκτον και πληροφοριών που συλλέγω στο πλαίσιο της εργασίας μου. Δεν έχω βρει ούτε ένα άνθρωπο που να τρέφει καλά αισθήματα για τον Πρόεδρο της Τουρκίας εκτός 2-3 πληρωμένων ξένων αναλυτών, οι οποίοι παραποιούν την πραγματικότητα. Δυστυχώς εργάζονται σε σημαντικά ινστιτούτα και οι ισχυρισμοί τους έχουν την “ταμπέλα” αυτών των ινστιτούτων, αλλά είμαι βέβαιος ότι περισσότερο έχουν γελοιοποιηθεί, παρά έχουν εισακουστεί. President Barack Obama and Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan of Turkey participate in a working dinner in the Red Room of the White House, May 16, 2013. (Official White House Photo by Pete Souza) Οποιος παρακολουθεί τις ενημερώσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και τον τρόπο με τον οποίο οι εκπρόσωποί του απαντούν στα επιθετικά ερωτήματα Τούρκων δημοσιογράφων καταλαβαίνουν από το πρώτο δευτερόλεπτο ότι οι Αμερικανοί έχουν να αντιμετωπίσουν ένα διεθνή ταραξία, ο οποίος απειλεί την ειρήνη σε παγκόσμιο επίπεδο. Διότι εάν ο κ. Ομπάμα αποδεχόταν το αίτημα του κ. Ερντογάν για χερσαία εισβολή στη Συρία, η Ρωσία -όπως απέδειξε από το καλοκαίρι- θα αντιδρούσε και θα είχαμε μία αμερικανο-ρωσική σύγκρουση. Μοιραία, θα αναμειγνύονταν και οι χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ, αλλά και το Ιράν, που διαθέτει τους δικούς του πόλους επιρροής στη Συρία. Για να ειπωθούν τα πράγματα ως έχουν, η Συρία για τη Μόσχα και τη Τεχεράνη είναι “δικό τους έδαφος” και ο Ασαντ δικός τους άνθρωπος. Δεν θα τον εγκαταλείψουν. Ο τρόπος με τον οποίο έδρασε ο Πούτιν στη Συρία, χρησιμοποιώντας τα βομβαρδιστικά του αλλά και τις ειδικές δυνάμεις, απέδειξε και κάτι άλλο: ότι δεν ισχύουν οι ισχυρισμοί περί εσωτερικής κατάρρευσης της Ρωσίας, διότι μία χώρα που έχει τα μύρια τόσα προβλήματα, όπως τα παρουσιάζουν τα δυτικά ΜΜΕ, δεν αντέχει την καθημερινότητα ενός τέτοιου πολέμου. Και οι Δυτικοί παραδέχονται πιά ότι είναι λόγω της Μόσχας που η ήττα των τρελών τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους είναι εξαιρετικά κοντά. Ο Ταγίπ Ερντογάν προκαλεί καθημερινά τους Αμερικανούς με τις επιθέσεις εναντίον των γνησίων συμμάχων τους, που είναι οι Κούρδοι της Συρίας, οι οποίοι έχουν πολεμήσει με ηρωϊσμό εναντίον των τζιχαντιστών και έχουν καταλάβει και εδάφη που ίσως να μην περιλαμβάνονται στα ιστορικά σύνορα του Κουρδιστάν. Η πραγματικότητα επιβάλλεται μερικές φορές στον πόλεμο και δύσκολα αλλάζει. Οι τουρκικοί βομβαρδισμοί εναντίον του συριακού Κουρδιστάν έχουν θυμώσει τους Αμερικανούς και οι αναγνώστες θα το διαπιστώσουν εύκολα βλέποντας τα βίντεο της δημοσιογραφικής ενημέρωσης. Είμαι εκεί και αρκετές φορές τρίβω τα …μάτια του, καθώς δύσκολα πιστεύει κανείς αυτά που συμβαίνουν. Οι εκπρόσωποι “βομβαρδίζονται” από Τούρκους δημοσιογράφους, αλλά επιμένουν στην κυβερνητική γραμμή, ότι οι Κούρδοι είναι εταίροι τους εναντίον του Ισλαμικού Κράτους. Και αυτή είναι η πραγματικότητα… Και τούτη φορά οι Κούρδοι δεν θα δεχθούν την προδοσία των Αμερικανών, όπως συνέβη το 1974 με τον πατριάρχη της οικογένειας Μπαρζανί, και μετά τον Περσικό Πόλεμο του πατέρα Μπους, όταν οι Κούρδοι έδωσαν τη νίκη στους Αμερικανούς χωρίς αυτοί να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις τους. Για τους Κούρδους της Συρίας το αυτόνομο Συριακό Κουρδιστάν, θα είναι μία πραγματικότητα. Χωρίς αμφιβολία, οι Αμερικανοί προτιμούν την μουσίτσα τον Αχμέτ Νταβούτογλου από τον Ταγίπ Ερντογάν, αλλά κάνουν ένα λάθος: Αυτοί οι δύο είναι δίδυμο που συμφωνούν σε όλα, και προσωπικά πιστεύω ότι “μαζί θα πέσουν”. Μαζί ανδρώθηκαν στο Ισλαμικό Κόμμα, μαζί σχεδίασαν την άλωσή του, μαζί εξαφάνισαν από το πολιτικό προσκήνιο τον Αμντουλλάχ Γκιούλ, ο οποίος αποτελεί χρυσή εφεδρεία για τους Αμερικανούς και τη “νέα Τουρκία” μετά τον Ερντογάν. Στην περίπτωση που ο Ερντογάν και ο Νταβούτογλου πέσουν υπό το βάρος των εξελίξεων στη Συρία, η Ουάσιγκτον θα χρειαστεί μία “ήρεμη δύναμη”, για να επιβληθεί του “όχλου”, που θα ωρύεται, και αυτός είναι ο Γκιούλ, ο οποίος φέρεται να επισκέφθηκε την αμερικανική πρωτεύουσα και να είχε επαφές με την αμερικανική ηγεσία.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ:
Ο Ερντογάν είναι απρόβλεπτος, απολυταρχικός και απόλυτος. Βεβαίως λόγω και της οξείας κλειστοφοβίας που τον ταλαιπωρεί, είναι και επικίνδυνος επειδή δείχνει ότι πρόκειται και για “ψυχιατρική περίπτωση”. Αυτό το μείγμα είναι εκρηκτικό και υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να ξυπνήσουμε ένα πρωί και ο στρατός του να έχει εισβάλει στη Συρία. Φοβούνται στην Ουάσιγκτον ότι μπορεί να συμβεί; Βεβαίως… Και τον έχουν προειδοποιήσει. Για να εισβάλει στη Συρία, με στόχο βέβαια τους Κούρδους, πρέπει να συναινέσουν οι στρατηγοί.
ΒΑΣΙΚΟ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: Ελέγχει όμως τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις; Διίστανται οι απόψεις και θα επιλέξω να δεχθώ τη θεωρία Τούρκου αναλυτή, ο οποίος πιστεύει πως είναι μύθος ότι τον υποστηρίζει ο στρατός. Οι Τούρκοι στρατηγοί δεν θα αναλάβουν την ευθύνη, μου είπε, επειδή η αποτυχία θα χρεωθεί σε αυτούς. Πολλοί συνάδελφοί τους φυλακίστηκαν από τον Ερντογάν “χωρίς λόγο και αιτία”, και εάν η στρατιωτική επιχείρηση αποτύχει στη Συρία, δεν θα τους φυλακίσει, αλλά θα τους τουφεκίσει για να σωθεί ο ίδιος. Τίθεται ακόμα ένα ερώτημα: Θα του το επιτρέψουν οι Αμερικανοί; Παρά το γεγονός ότι πιστεύω πως πέρασαν οι εποχές που η Ουάσιγκτον με ένα τηλεφώνημα επέβαλλε την άποψή της, πιστεύω ότι θα επιχειρήσουν να τον αποτρέψουν. Ηδη τους έχει δημιουργήσει μύρια προβλήματα και η αποτυχία της “Αραβικής Ανοιξης” έχει χρεωθεί αποκλειστικά σε αυτόν. Μετά το φιάσκο της Αιγύπτου, η οποία τελικά “σώθηκε” από τους στρατηγούς επιβάλλοντας στυγνή δικτατορία, αλλά και ειδικά της Λιβύης, η οποία κατέστη άνδρο των τρομοκρατών του Ισλαμικού Στρατού, η Μέση Ανατολή δεν θα άντεχε και την άλωση της Συρίας, έστω και αν οι Τούρκοι και οι Σαουδάραβες λένε στους Αμερικανούς πως έχουν έτοιμη τη νέα κατάσταση. Διότι δεν την έχουν… Με βάση την παραπάνω υπόθεση, οι Αμερικανοί θα τον σταματήσουν… Όμως υπάρχει και η άλλη εκδοχή.
Εάν όντως επιθυμούν να φύγει και να αντικατασταθεί από “μία δική τους κατάσταση” οι Αμερικανοί θα υποθάλψουν την τρέλα του, τη μεγαλομανία του και τις δικτατορικές εξουσίες του. Ετσι θα τον οδηγήσουν σε πολιτική αυτοκτονία. Αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει κοινωνική αναταραχή, και κινητοποίηση του στρατού. Το σίγουρο είναι ότι ένας πόλεμος δεν θα έχει θύματα μόνο στα πεδία των μαχών αλλά και σ’ αυτούς που τον προκαλούν. Αναλυτές με καλή μνήμη των διεθνών γεγονότων, των υπόγειων και δημόσιων σχεδιασμών, θυμίζουν σε όσους τους αμφισβητούν ότι ήταν οι Αμερικανοί αυτοί που ενθάρρυναν τον Σαντάμ Χουσεΐν να προκαλέσει τον πόλεμο με το Ιράν, αλλά και την εισβολή στο Κουβέιτ. Είναι ένας κυνικός ισχυρισμός, αλλά ποιος μπορεί να τον αμφισβητήσει με στοιχεία και πειστικά επιχειρήματα; Δεν ήταν η πρέσβειρα των ΗΠΑ στη Βαγδάτη April Glaspie που έγνεψε θετικά όταν την ρώτησε ο τότε δικτάτορας του Ιράκ; Οι Αμερικανοί συνεχίζουν να συνεργάζονται με τον Ταγίπ Ερντογάν, αλλά δεν τον εμπιστεύονται. Και θα αποδειχθεί ότι δεν είναι καθόλου υπερβολικό το συμπέρασμα, ότι ήδη σκέφτονται την επόμενη πολιτική κατάσταση που θα προκύψει στην απρόβλεπτη Τουρκία.
http://stergiog.blogspot.com/2016/03/blog-post_54.html
Το κείμενο από την ιστοσελίδα του mignatiou.com έχει ενδιαφέρον για την τύχη του Ταγίπ Ερντογάν:
Αυτοί που διαρρέουν τις φήμες υποστηρίζουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν στήσει παγίδα στον πρόεδρο της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν, ισχυρίζονται ότι μία επανάσταση, που την χαρακτηρίζουν «πολύχρωμη», είναι πλέον πιθανή στη χώρα, όπου πλέον κυριαρχούν οι ιδέες των φανατικών του Ισλάμ. Αυτή πιστεύω είναι μία υπόθεση… Οι φυλακές γέμισαν με αντιπάλους του ισλαμιστή ηγέτη. Και η κατάσταση εξελίσσεται με δραματικό τρόπο για την Τουρκία. Με αφορμή των απελευθέρωση των δημοσιογράφων της Τζουμχουριέτ από τα μπουντρούμια του Ερντογάν, πληροφορηθήκαμε από τον ίδιο τον ισλαμιστή ηγέτη της χώρας, ότι δεν αναγνωρίζει τις αποφάσεις του Συνταγματικού Δικαστηρίου. Μπορεί η δήλωση αυτή να είναι και η σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι; Ισως, αν και όλες οι προηγούμενες προβλέψεις για το τέλος του -ή αν θέλετε το μέλλον του- ήταν λανθασμένες. Πόσες φορές τα προηγούμενα χρόνια υποστηρίξαμε, αναλυτές, δημοσιογράφοι και πολιτικοί επιστήμονες, ότι “έφτασε το τέλος του Ερντογάν”. Και όμως. Ζει και βασιλεύει και κυρίως δημιουργεί προβλήματα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της ανατολικής Μεσογείου, αλλά κυρίως στους συμμάχους της χώρας του: Στους Αμερικανούς και στους Ευρωπαίους. Αυτά που συμβαίνουν και αυτά που ζούμε, είναι τρομακτικά.
Η Τουρκία δημιούργησε τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία, με την καθοδήγηση και τη χρηματοδότηση της Σαουδικής Αραβίας, και ο Ερντογάν είναι αυτός που σχεδίασε την προσφυγική καταστροφή. Από τις 16 Μαίου του 2013 και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ο Πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα είχε διακόψει κάθε σχέση με τον Ερντογάν. Εκείνη την ημέρα, που χαρακτηρίστηκε από την περίφημη φωτογραφία με τις ομπρέλες, ο κ. Ομπάμα απάντησε με θυμω΄μένο τρόπο στον Τούρκο πρόεδρο όταν ο τελευταίος εισηγήθηκε τη χρήση χερσαίων δυνάμεων στη Συρία, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Άλλαξε στάση όταν εκβιάστηκε από τις εξελίξεις στη Συρία. Αρνήθηκε μεν, και αρνείται μέχρι σήμερα, να λάβει μέρος σε επίθεση με χερσαίες δυνάμεις, αλλά εάν συμβεί αυτό, όπως πιέζει η Σαουδική Αραβία και ο Ερντογάν, θα συνδράμει με αεροπορική υποστήριξη. Βεβαίως, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Αμερικανός ηγέτης είναι αφοσιωμένος στην εκεχειρία και δεν θα σπάσει τη συμφωνία του με τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, εκτός εάν η Ρωσία την παραβιάσει.
ΕΡΩΤΗΜΑ: Είναι τελειωμένος για την Αμερική ο Ταγίπ Ερντογάν;
Η απάντηση αποτελεί προσωπική γνώμη και έχω καταλήξει σε ένα συμπέρασμα με βάση συζητήσεις που έχω στην Ουάσιγκτον και πληροφοριών που συλλέγω στο πλαίσιο της εργασίας μου. Δεν έχω βρει ούτε ένα άνθρωπο που να τρέφει καλά αισθήματα για τον Πρόεδρο της Τουρκίας εκτός 2-3 πληρωμένων ξένων αναλυτών, οι οποίοι παραποιούν την πραγματικότητα. Δυστυχώς εργάζονται σε σημαντικά ινστιτούτα και οι ισχυρισμοί τους έχουν την “ταμπέλα” αυτών των ινστιτούτων, αλλά είμαι βέβαιος ότι περισσότερο έχουν γελοιοποιηθεί, παρά έχουν εισακουστεί. President Barack Obama and Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan of Turkey participate in a working dinner in the Red Room of the White House, May 16, 2013. (Official White House Photo by Pete Souza) Οποιος παρακολουθεί τις ενημερώσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και τον τρόπο με τον οποίο οι εκπρόσωποί του απαντούν στα επιθετικά ερωτήματα Τούρκων δημοσιογράφων καταλαβαίνουν από το πρώτο δευτερόλεπτο ότι οι Αμερικανοί έχουν να αντιμετωπίσουν ένα διεθνή ταραξία, ο οποίος απειλεί την ειρήνη σε παγκόσμιο επίπεδο. Διότι εάν ο κ. Ομπάμα αποδεχόταν το αίτημα του κ. Ερντογάν για χερσαία εισβολή στη Συρία, η Ρωσία -όπως απέδειξε από το καλοκαίρι- θα αντιδρούσε και θα είχαμε μία αμερικανο-ρωσική σύγκρουση. Μοιραία, θα αναμειγνύονταν και οι χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ, αλλά και το Ιράν, που διαθέτει τους δικούς του πόλους επιρροής στη Συρία. Για να ειπωθούν τα πράγματα ως έχουν, η Συρία για τη Μόσχα και τη Τεχεράνη είναι “δικό τους έδαφος” και ο Ασαντ δικός τους άνθρωπος. Δεν θα τον εγκαταλείψουν. Ο τρόπος με τον οποίο έδρασε ο Πούτιν στη Συρία, χρησιμοποιώντας τα βομβαρδιστικά του αλλά και τις ειδικές δυνάμεις, απέδειξε και κάτι άλλο: ότι δεν ισχύουν οι ισχυρισμοί περί εσωτερικής κατάρρευσης της Ρωσίας, διότι μία χώρα που έχει τα μύρια τόσα προβλήματα, όπως τα παρουσιάζουν τα δυτικά ΜΜΕ, δεν αντέχει την καθημερινότητα ενός τέτοιου πολέμου. Και οι Δυτικοί παραδέχονται πιά ότι είναι λόγω της Μόσχας που η ήττα των τρελών τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους είναι εξαιρετικά κοντά. Ο Ταγίπ Ερντογάν προκαλεί καθημερινά τους Αμερικανούς με τις επιθέσεις εναντίον των γνησίων συμμάχων τους, που είναι οι Κούρδοι της Συρίας, οι οποίοι έχουν πολεμήσει με ηρωϊσμό εναντίον των τζιχαντιστών και έχουν καταλάβει και εδάφη που ίσως να μην περιλαμβάνονται στα ιστορικά σύνορα του Κουρδιστάν. Η πραγματικότητα επιβάλλεται μερικές φορές στον πόλεμο και δύσκολα αλλάζει. Οι τουρκικοί βομβαρδισμοί εναντίον του συριακού Κουρδιστάν έχουν θυμώσει τους Αμερικανούς και οι αναγνώστες θα το διαπιστώσουν εύκολα βλέποντας τα βίντεο της δημοσιογραφικής ενημέρωσης. Είμαι εκεί και αρκετές φορές τρίβω τα …μάτια του, καθώς δύσκολα πιστεύει κανείς αυτά που συμβαίνουν. Οι εκπρόσωποι “βομβαρδίζονται” από Τούρκους δημοσιογράφους, αλλά επιμένουν στην κυβερνητική γραμμή, ότι οι Κούρδοι είναι εταίροι τους εναντίον του Ισλαμικού Κράτους. Και αυτή είναι η πραγματικότητα… Και τούτη φορά οι Κούρδοι δεν θα δεχθούν την προδοσία των Αμερικανών, όπως συνέβη το 1974 με τον πατριάρχη της οικογένειας Μπαρζανί, και μετά τον Περσικό Πόλεμο του πατέρα Μπους, όταν οι Κούρδοι έδωσαν τη νίκη στους Αμερικανούς χωρίς αυτοί να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις τους. Για τους Κούρδους της Συρίας το αυτόνομο Συριακό Κουρδιστάν, θα είναι μία πραγματικότητα. Χωρίς αμφιβολία, οι Αμερικανοί προτιμούν την μουσίτσα τον Αχμέτ Νταβούτογλου από τον Ταγίπ Ερντογάν, αλλά κάνουν ένα λάθος: Αυτοί οι δύο είναι δίδυμο που συμφωνούν σε όλα, και προσωπικά πιστεύω ότι “μαζί θα πέσουν”. Μαζί ανδρώθηκαν στο Ισλαμικό Κόμμα, μαζί σχεδίασαν την άλωσή του, μαζί εξαφάνισαν από το πολιτικό προσκήνιο τον Αμντουλλάχ Γκιούλ, ο οποίος αποτελεί χρυσή εφεδρεία για τους Αμερικανούς και τη “νέα Τουρκία” μετά τον Ερντογάν. Στην περίπτωση που ο Ερντογάν και ο Νταβούτογλου πέσουν υπό το βάρος των εξελίξεων στη Συρία, η Ουάσιγκτον θα χρειαστεί μία “ήρεμη δύναμη”, για να επιβληθεί του “όχλου”, που θα ωρύεται, και αυτός είναι ο Γκιούλ, ο οποίος φέρεται να επισκέφθηκε την αμερικανική πρωτεύουσα και να είχε επαφές με την αμερικανική ηγεσία.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ:
Ο Ερντογάν είναι απρόβλεπτος, απολυταρχικός και απόλυτος. Βεβαίως λόγω και της οξείας κλειστοφοβίας που τον ταλαιπωρεί, είναι και επικίνδυνος επειδή δείχνει ότι πρόκειται και για “ψυχιατρική περίπτωση”. Αυτό το μείγμα είναι εκρηκτικό και υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να ξυπνήσουμε ένα πρωί και ο στρατός του να έχει εισβάλει στη Συρία. Φοβούνται στην Ουάσιγκτον ότι μπορεί να συμβεί; Βεβαίως… Και τον έχουν προειδοποιήσει. Για να εισβάλει στη Συρία, με στόχο βέβαια τους Κούρδους, πρέπει να συναινέσουν οι στρατηγοί.
ΒΑΣΙΚΟ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: Ελέγχει όμως τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις; Διίστανται οι απόψεις και θα επιλέξω να δεχθώ τη θεωρία Τούρκου αναλυτή, ο οποίος πιστεύει πως είναι μύθος ότι τον υποστηρίζει ο στρατός. Οι Τούρκοι στρατηγοί δεν θα αναλάβουν την ευθύνη, μου είπε, επειδή η αποτυχία θα χρεωθεί σε αυτούς. Πολλοί συνάδελφοί τους φυλακίστηκαν από τον Ερντογάν “χωρίς λόγο και αιτία”, και εάν η στρατιωτική επιχείρηση αποτύχει στη Συρία, δεν θα τους φυλακίσει, αλλά θα τους τουφεκίσει για να σωθεί ο ίδιος. Τίθεται ακόμα ένα ερώτημα: Θα του το επιτρέψουν οι Αμερικανοί; Παρά το γεγονός ότι πιστεύω πως πέρασαν οι εποχές που η Ουάσιγκτον με ένα τηλεφώνημα επέβαλλε την άποψή της, πιστεύω ότι θα επιχειρήσουν να τον αποτρέψουν. Ηδη τους έχει δημιουργήσει μύρια προβλήματα και η αποτυχία της “Αραβικής Ανοιξης” έχει χρεωθεί αποκλειστικά σε αυτόν. Μετά το φιάσκο της Αιγύπτου, η οποία τελικά “σώθηκε” από τους στρατηγούς επιβάλλοντας στυγνή δικτατορία, αλλά και ειδικά της Λιβύης, η οποία κατέστη άνδρο των τρομοκρατών του Ισλαμικού Στρατού, η Μέση Ανατολή δεν θα άντεχε και την άλωση της Συρίας, έστω και αν οι Τούρκοι και οι Σαουδάραβες λένε στους Αμερικανούς πως έχουν έτοιμη τη νέα κατάσταση. Διότι δεν την έχουν… Με βάση την παραπάνω υπόθεση, οι Αμερικανοί θα τον σταματήσουν… Όμως υπάρχει και η άλλη εκδοχή.
Εάν όντως επιθυμούν να φύγει και να αντικατασταθεί από “μία δική τους κατάσταση” οι Αμερικανοί θα υποθάλψουν την τρέλα του, τη μεγαλομανία του και τις δικτατορικές εξουσίες του. Ετσι θα τον οδηγήσουν σε πολιτική αυτοκτονία. Αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει κοινωνική αναταραχή, και κινητοποίηση του στρατού. Το σίγουρο είναι ότι ένας πόλεμος δεν θα έχει θύματα μόνο στα πεδία των μαχών αλλά και σ’ αυτούς που τον προκαλούν. Αναλυτές με καλή μνήμη των διεθνών γεγονότων, των υπόγειων και δημόσιων σχεδιασμών, θυμίζουν σε όσους τους αμφισβητούν ότι ήταν οι Αμερικανοί αυτοί που ενθάρρυναν τον Σαντάμ Χουσεΐν να προκαλέσει τον πόλεμο με το Ιράν, αλλά και την εισβολή στο Κουβέιτ. Είναι ένας κυνικός ισχυρισμός, αλλά ποιος μπορεί να τον αμφισβητήσει με στοιχεία και πειστικά επιχειρήματα; Δεν ήταν η πρέσβειρα των ΗΠΑ στη Βαγδάτη April Glaspie που έγνεψε θετικά όταν την ρώτησε ο τότε δικτάτορας του Ιράκ; Οι Αμερικανοί συνεχίζουν να συνεργάζονται με τον Ταγίπ Ερντογάν, αλλά δεν τον εμπιστεύονται. Και θα αποδειχθεί ότι δεν είναι καθόλου υπερβολικό το συμπέρασμα, ότι ήδη σκέφτονται την επόμενη πολιτική κατάσταση που θα προκύψει στην απρόβλεπτη Τουρκία.
crashonline.gr
http://stergiog.blogspot.com/2016/03/blog-post_54.html
