ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Γιατί οι ΗΠΑ υποστηρίζουν την Ελλάδα.-Ανάγνωση της έντασης με την Τουρκία μετά την ανακοίνωση συνομιλιών για τα ΜΟΕ.
Η ελληνική κρίση δεν αντιμετωπίζεται με ορθολογικό τρόπο. Απαιτεί μια δόση ανορθολογισμού, την οποία η κυβέρνηση συνάντησε στο πρόσωπο του κ. Βαρουφάκη. Την ονόμασε «θεωρία παιγνίων», ένα επιστημονικό- ας υποθέσουμε- αντικείμενο στο οποίο έχει ενδιατρίψει ο υπουργός οικονομικών.
Όλα, όμως, τα παιχνίδια έχουν τους κανόνες και τα όριά τους. Η αίσθηση αυτών των ορίων μπορεί να οδηγήσει σε θετικές εξελίξεις. Η υπέρβασή τους σε αδιέξοδο.
Μεθυσμένα από αυτήν τη συνειδητοποίηση, αρκετά κυβερνητικά στελέχη νομίζουν πως τα όρια του παιχνιδιού είναι ανοικτά. Γι αυτό κάποιος, και αυτός είναι ο πρωθυπουργός, θα πρέπει να τα συνεφέρει. Δυστυχώς, το πρώτο «λάθος» έγινε με τη δομή του υπουργικού συμβουλίου. Για να υλοποιήσει, προφανώς, την προεκλογική του δέσμευση ότι το υπουργικό συμβούλιο θα είναι ολιγομελές, ο κ. Τσίπρας, όρισε 9 υπουργούς και κάτω από αυτούς μια στρατιά αναπληρωτών οι οποίοι λένε και κάνουν ότι θέλουν αφήνοντας ανενημέρωτο ακόμη και τον υπουργό τους. Το αποτέλεσμα είναι μια «βαβέλ», η οποία μπορεί να μην είναι και τυχαία. Μέσα από τη σύγχυση μπορεί να περάσει η πολιτική που θα ήθελε η κυβέρνηση η οποία, διαφορετικά, θα προκαλούσε αντιδράσεις. Σ αυτήν την τακτική η αριστερά δεν πρέπει να δέχεται ούτε ως μαθήτρια τη δεξιά. Είναι άριστη.
Το αποτέλεσμα, βεβαίως, θα είναι μια διεύρυνση του δημοσιονομικού προβλήματος την οποία, με την πάροδο της μεταβατικής περιόδου, θα κληθούν να πληρώσουν οι πολίτες με τη νέα συμφωνία που θα υπογραφεί. Δεν θα έχει, όμως, καμιά σημασία. Διατηρώντας και διευρύνοντας την ιδεολογική της ηγεμονία απέναντι σε εξουσιομανείς και εν πολλοίς ανίκανους πολιτικούς των αστικών κομμάτων, η κυβέρνηση και θα ικανοποιήσει τους συνδικαλιστές που αγωνίστηκαν να την φέρουν στην εξουσία και θα αναγκάσει τον πληθυσμό να αποδεχτεί τα μέτρα εν ονόματι της χαμένης αξιοπρέπειας που ανέκτησε.
ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Το ίδιο αποτελεσματικό φαινόμενο θετικού επηρεασμού της κοινής γνώμης («προπαγάνδας»), η κυβέρνηση επιδεικνύει και στη διαχείριση της εξωτερικής της πολιτικής. Θα μπορούσε να αποτελέσει ορισμό της μετανεωτερικότητας η υποστήριξη που παρέχει- ευτυχώς- η αμερικανική κυβέρνηση, η οποία εκφράζει τον απόλυτο καπιταλισμό, προς την πλέον αριστερή κυβέρνηση που είχε ποτέ η Ελλάδα, από το 1918 οπότε ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα. Και την υποστήριξη αυτή η Ουάσιγκτον την παρείχε και στις διαπραγματεύσεις για την οικονομία που διεξήγαγε και διεξάγει ο κ. Βαρουφάκης, και στην εξωτερική πολιτική.
Προκάλεσε εντύπωση η αναδίπλωση της Άγκυρας μετά την προκλητική notam που εξέδωσε με την οποία δέσμευε μεγάλες εκτάσεις του Αιγαίου, ακόμη και επι του εδάφους της Λήμνου (!!!). Οι πλέον μυημένοι, όμως, στην τακτική της γειτονικής χώρας, δεν εξεπλάγησαν και ανέμεναν το αντάλλαγμα. Το αντάλλαγμα ήρθε δύο ημέρες μετά με την ανακοίνωση εκ μέρους του ΥΠΕΞ της προετοιμασίας του για να προσέλθει προς συζήτηση ,με την Τουρκία, των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης. Και όχι μόνον αυτό. Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης η Ελληνική κυβέρνηση θα συζητήσει και με τα Σκόπια για τον περιορισμό, όπως λέει η ανακοίνωση, του αλυτρωτισμού της γειτονικής χώρας. Τα Σκόπια, δηλαδή, θα συζητήσουν με την ελληνική κυβέρνηση πως θα περιορίσουν τον αλυτρωτισμό τους. Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό, ακόμη και από τον κ. Κοτζιά, πως η τόσο μεγάλη περιφρόνηση προς τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού μπορεί, προσωρινά, να έχει αποτελέσματα αλλά, στο τέλος δεν θα του βγει σε καλό.
Όποτε εκδηλώθηκε μια ένταση ή κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, εκτονώθηκε με την αναγκαστική αποδοχή εκ μέρους της Αθήνας, σχεδίου διαλόγου, (π.χ. ΜΟΕ), που, συνήθως, καταλήγει σε ελληνικές υποχωρήσεις. Ακόμη και μετά την κρίση του 1987 επι Ανδρέα Παπανδρέου, για την οποία, ακόμη και σήμερα θεωρείται πως υπήρξε τουρκική υποχώρηση, όπως και τώρα(!), ο τότε πρωθυπουργός μετέβη στο Νταβός και συνήψε την ομώνυμη συμφωνία, αρνητικότατη για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Τότε ήταν που ο Ανδρέας Παπανδρέου είπε το περίφημο mea culpa. Ας ελπίσουμε πως δεν θα υπάρξει μια τέτοια εξέλιξη και τώρα.
Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως την ελληνική κυβέρνηση έσωσε, με άμεσο τρόπο, από την επιχείρηση παγίδευσής της από την Τουρκία η αμερικανική κυβέρνηση η οποία, για λόγους σωστής γεωπολιτικής ανάλυσης θέλει να διατηρήσει την ασφάλεια και τη σταθερότητα της Ελλάδας.
Η Ελλάδα είναι το πλησιέστερο, προς τη ζώνη αστάθειας, κράτος με δυτικούς θεσμούς το οποίο, παρά την κρίση που διέρχεται, λειτουργεί δημοκρατικά. Η αποσταθεροποίησή της, είτε οικονομική είτε ασφαλείας, θα έχει μεγάλες παρενέργειες και στην παγκόσμια οικονομία και στις γεωπολιτικές εξελίξεις. Στην Ελλάδα βρίσκεται το όριο Ανατολής και Δύσης. Εδώ σταμάτησαν, από τη εποχή των μηδικών πολέμων, οι δυνάμεις των Περσών και το γεγονός αυτό σηματοδοτεί στην ιστορία την εκτίμηση πως χωρίς αυτήν την εξέλιξη άλλη θα ήταν σήμερα η ιστορία της δύσης.. Και το Βυζάντιο, στο οποίο ήταν καταλυτική η επιρροή του ελληνισμού, «προάσπισε τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Ευρώπη και διατήρησε επι τέσσερις αιώνες μια γραμμή άμυνας πίσω από την οποία η δύση άρχισε να αναπτύσσει τις δικές της μεταρωμαϊκές απόψεις περί παγκόσμιας τάξης», όπως ομολογεί ακόμη και ο Χένρυ Κίσσιγκερ στο πρόσφατο βιβλίο του «Παγκόσμια Τάξη».
Χωρίς καμιά διάθεση αγοραίου εθνικισμού, η διαχρονική συνεισφορά της Ελλάδος στη διαμόρφωση και στήριξη του δυτικού πολιτισμού είναι τεράστια για να εισπράττει τη σημερινή απαξίωση από ορισμένους εταίρους της.
Αυτήν τη γεωπολιτική αξία της χώρας στη σημερινή συγκυρία, στο σημερινό χωροχρόνο όπως θα έλεγαν και οι μαθηματικοί, τη γνωρίζουν καλά στην κυβέρνηση ή, τους την έκαναν γνωστή διεθνή κέντρα που συνδιαμορφώνουν τη νέα παγκόσμια τάξη. Διότι η Παγκόσμια Τάξη, όπως αποκαλύπτει ο τίτλος του βιβλίου ενός από τους πλέον εμβληματικούς αναλυτές των διεθνών σχέσεων, του κ. Κίσσινγκερ, αναδιαμορφώνεται. Και στην αναδιαμόρφωση αυτή, η Ελλάδα είναι και πάλι η γραμμή άμυνας του δυτικού κόσμου.
Ολόκληρη η Μέση Ανατολή βρίσκεται σήμερα σε μια επαναδιαμόρφωση συνόρων και ισορροπιών χωρίς να είναι, ακόμη, σαφές τι θα προκύψει. Εκείνο, πάντως, που οι Ηνωμένες Πολιτείες απεύχονται είναι η δυναμική επικράτηση του Ισλαμικού Κράτους. Και τούτο διότι εμφορείται από τις αντιλήψεις των πρώτων μαχητών του Ισλάμ, οι οποίοι θεωρούσαν τον ισλαμισμό ως τρόπο ζωής και στο όνομα της τζιχάντ (του ιερού πολέμου), κατακτούσαν τη μια περιοχή μετά την άλλη, φτάνοντας μέχρι την κεντρική και νότια Γαλλία. Η επικράτησή του Ισλαμικού Κράτους θα δημιουργήσει ένα κρατικό μόρφωμα που όχι μόνο θα βρίσκεται έξω από τις νόρμες μιας γενικότερα αποδεκτής παγκόσμιας τάξης αλλά, με την ιδεολογία που θα το διακατέχει θα υπονομεύει, συνεχώς, και τα καθεστώτα του ήπιου ισλαμισμού (νταρ αλ- Ισλάμ) και τα ανάλογα κοσμικά καθεστώτα ενώ θα είναι και διαρκής απειλή στις «χώρες των απίστων» (νταρ αλ χαρμπ).
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν επιθυμούν να παρέμβουν στρατιωτικά για την αντιμετώπισή του και αναζητούν τοπικούς και περιφερειακούς συμμάχους. Το γεγονός αυτό καθιστά πολύπλοκο το γεωπολιτικό παιχνίδι στη Μέση Ανατολή και θα μας δοθεί η δυνατότητα να το αναλύσουμε. Οι ΗΠΑ, όμως, δεν ενδιαφέρονται μόνο για τη Μέση Ανατολή. Πιστεύουν πως και η Ευρώπη βρίσκεται σε μια φάση επαναπροσδιορισμού της και θα ήθελαν αυτόν τον επαναπροσδιορισμό να τον επηρεάσουν.
Τρείς είναι, κατά τον Κίσσιγκερ, οι επιλογές που έχει η Ευρώπη: η πρώτη να παραμείνει ατλαντική και να συνεχίσει τη συνεργασία της με τις ΗΠΑ. Η δεύτερη, να διαμορφώσει μια πιο ουδέτερη στάση και η τρίτη να συνεργαστεί με έναν άλλο διεθνή παράγοντα.
Είναι ευνόητο πως η Ουάσιγκτον επιθυμεί την πρώτη εκδοχή. Προς αυτήν καταβάλλει προσπάθειες υπονομεύοντας την τρίτη.
Σ αυτές τις προσπάθειες εντάσσεται και η γεωπολιτική ανάδειξη και το ενδιαφέρον της για την Ελλάδα.
Ο ευφυής προκάτοχος του σημερινού ΥΠΕξ δεν το είχε αντιληφθεί;
http://www.anixneuseis.gr/?p=113961
