Η Ευρώπη της Κοντσίτα;
Δεν έγινε γνωστό μέχρι στιγμής αν το ακροδεξιό «Κόμμα των Ελευθέρων Αυστριακών» πανηγύρισε για την επικράτηση της Κοντσίτα στη Γιουροβίζιον. Το βέβαιο είναι ότι οι Ελληνες κατήγαγον περριφανή νίκη στην Κοπεγχάγη. Οχι με το απείρου κάλλους άσμα που εκπροσωπούσε επάξια τον νεοελληνικό (μουσικό) πολιτισμό -αυτό πάτωσε γιατί μας μισούν οι ξένοι-, αλλά με το ηχηρό «όχι» της χώρας μας στον ρατσισμό, την ομοφοβία και τη μάτσο αντίληψη που δήθεν μας χαρακτηρίζουν. Τι άλλο από απάντηση αποστομωτική ήταν το 12άρι της Ελλάδος στην Κοντσίτα;
Εντάξει, σαρκαστική η διάθεση εισαγωγικώς αλλά και αποκαλυπτική, τουλάχιστον ως απόπειρα να φωταγωγηθεί μια προβληματική πραγματικότητα. Εκείνη που αναδεικνύει πρωταγωνιστές τους πρίγκιπες των απλουστεύσεων. Εκείνους φέρ' ειπείν που αποφαίνονται καταδικαστικά για τον πολιτισμό της Ευρώπης ή ελεεινολογούν τη χώρα του Μότσαρτ και του Μπέρνχαρντ με αφορμή τα άνοστα πολυσπόρια της Γιουροβίζιον και το εκτρωματικό υβρίδιο της Κοντσίτα. Αλλά και όσους είναι έτοιμοι να καγχάσουν με το ελληνικό τραμπολινοάσμα και να εξαγάγουν ανάλογα απαξιωτικά συμπεράσματα για τη χώρα μας.
Εκπαλαι άνιση η Ευρώπη. Σε όλα τα πεδία. Γενέτειρα λαμπρών παραδόσεων, δημοκρατικών και πολιτισμικών, αλλά και γη στην οποία φύτρωσαν ολοκληρωτικές ιδεολογίες, αγοραίες αντιλήψεις και αποικιοκρατικά δόρατα. Το ίδιο και στον ασθμαίνοντα δικό μας Νότο. Ουδέν, ουδέποτε, υπήρξε αμιγές. Οπως παντού εξάλλου. Αντάρτικη παράδοση, αλλά και υποταγή σε αλλεπάλληλα αυταρχικά και δικτατορικά καθεστώτα. Αντίσταση στον φασισμό και τον ναζισμό, αλλά και -εσχάτως- θερμοκήπιο ανατριχιαστικού, ναζιστικού μορφώματος. Σπουδαία ποίηση και μουσική, αλλά και «σκουπίδια» παντός είδους. Οχι μόνο από «σκυλάδες», μα και από πεφωτισμένους της Τέχνης, που έχουν εγκαταστήσει ένα υμνούμενο, από λίγους, καθεστώς ιλαροτραγικής πρωτοπορίας, που δήθεν δεν καταλαβαίνει ο λαός.
Ελα όμως που ορισμένοι μονόφθαλμοι, Ηρακλείς της αισθητικής και μόνιμοι υμνωδοί παντός του Ευρωπαϊκού, παρακάμπτουν το προφανές και εστιάζουν μονάχα στα ελληνικά παθογενή. Δεν πρόκειται για αυτομαστίγωμα, αλλά για χαιρέκακη επίδειξη δυσανεξίας και άρνησης. Σπανίως θα δεις να ασχολούνται με ανάλογα στίγματα -φαιά και μελαγχολικά- που πυκνώνουν ανησυχητικά στο σώμα αρκετών ευρωπαϊκών χωρών. Περισσότερο τους ενδιαφέρουν οι σαρκαστικές αναφορές σε ανοηταίνουσες φλυαρίες ημετέρων πολιτικών, ιεραρχών και δημοσίων λειτουργών, παρά η απείρως πιο επικίνδυνη δυναμική που διαμορφώνεται από δηλώσεις, επιλογές και πράξεις Ευρωπαίων ιθυνόντων.
Ευδιάκριτη και η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος. Θα μπορούσε να θεωρηθεί, αθωωτικά, απελπισμένη άμυνα απέναντι στο ριπηδόν της προηγούμενης κατηγορίας των πεφωτισμένων, αλλά δεν πρόκειται περί αυτού. Η πλευρά ετούτη βλέπει παντού συνωμοσίες εναντίον της χώρας μας, ανασύρει ή κατασκευάζει αδυσώπητους εχθρούς και αποδίδει στους ξένους όλα τα δεινά του τόπου. Από το Μνημόνιο, που εντάσσεται στο ανθελληνικό οπλοστάσιο και όχι στο credo συγκεκριμένης πολιτικής αντίληψης για την οικονομία, μέχρι τη χαμηλή βαθμολογία στη Γιουροβίζιον... Οχι. Ούτε οι συνωμοσίες λείπουν ούτε οι αδυσώπητοι εχθροί και οι απειλές τους ούτε οι εγκληματικές επιλογές εταίρων και συμμάχων. Μόνο που η εξήγηση δεν βρίσκεται εκεί που την εντοπίζει η εν λόγω πλευρά της ευκολίας, αλλά σε συγκεκριμένα αίτια, αμιγώς πολιτικά, γεωστρατηγικά κ.ά.
Ευκαιρία, λοιπόν, τώρα με τις ευρωεκλογές να θυμηθούμε ορισμένα στοιχεία που συνθέτουν τη σημερινή, άνιση Ευρώπη. Να δούμε πού οδηγούν εκείνοι που ομνύουν στον γενικόλογο, θολό και δήθεν ουδέτερο Ευρωπαϊσμό, στον οποίο αποδίδουν μεταφυσικές ιδιότητες για να κατασκευάσουν το ιδεολόγημα της Ευρώπης. Ευκαιρία να ξαναδούμε τις συγκεκριμένες, στυγνές επιλογές, τις δήθεν σωτήριες, του ευρωπαϊκού κατεστημένου, καθώς και τις επιπτώσεις. Οδυνηρές όχι μόνο για μας αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη.
Ευκαιρία, τέλος, να δούμε καθαρά αν περιποιεί τιμή στη χώρα μας η ύπαρξη ενός ναζιστικού κόμματος. Οχι για να νιώσουμε ενοχές. Στην υπόλοιπη Ευρώπη συμβαίνουν τα ίδια και χειρότερα. Αλλά για να εκτοπίσουμε τη φαιά απειλή στο περιθώριο. Οχι με απαγορεύσεις, κραυγές και ρητορείες. Αλλά με βαθιά συναίσθηση της τοξικής απειλής που συνεπάγεται η παρουσία της.
