Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ
Αν οι δηλώσεις των πολιτικών είχαν κάποια αξία, τότε θα μπορούσαμε να είχαμε ξεπληρώσει το χρέος μας.
Τα τηλεοπτικά κανάλια βρήκαν άφθονο δωρεάν υλικό για να αυτοσχεδιάζουν ολοήμερα «ριάλιτι σόου» με ό,τι πιο ασήμαντο υπήρχε, αφού προηγουμένως το βάφτιζαν «σημαντική είδηση» σε απ' ευθείας σύνδεση. Ενας ρεπόρτερ, μια κάμερα και ένας περαστικός βουλευτής γίνονταν οι «Σούπερμαν» της ημέρας. Στο παιχνίδι βέβαια μπήκα και εγώ. Και δεν είναι η πρώτη φορά που την πατάω. Εκεί που είχα δυο-τρεις σκέψεις, εκεί που πήγαινα να βάλω μια τάξη στα πράγματα, το μυαλό μου έγινε κουρκούτι. Και αυτό έγινε τη μέρα που μου χρειάζεται απόλυτη συγκέντρωση για να γράψω αυτό το σημείωμα, το οποίο με εκθέτει ανεπανόρθωτα, κάθε Σάββατο.
Ψυχραιμία λοιπόν, και ας ακούσουμε αυτούς που δεν κάνουν δηλώσεις, και όμως είναι ο καταλύτης των πολιτικών εξελίξεων. Είναι η δύναμη των μαζών που μαζεύεται στις πλατείες και ζητάει μια πολιτική που να εκφράζει τα συμφέροντά τους. Κάποιοι έντιμοι από το ΠΑΣΟΚ το κατάλαβαν και πήραν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αποστάσεις από το πτώμα της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, για το οποίο όλοι περιμένουμε την ημερομηνία της νεκροψίας. Θα είναι τις επόμενες μέρες, θα είναι τις επόμενες βδομάδες ή μήνες; Αγνωστο. Αλλά είναι θέμα χρόνου. Και τα πτώματα έχουν ημερομηνία λήξης. Εκτός αν μπουν στην κατάψυξη. Αλλά μέχρι σήμερα δεν έχουμε γνωρίσει κυβερνήτες από την κατάψυξη. Θεωρητικά μπορεί να υπάρχει και αυτό το σχήμα. Αλλά πρακτικά είναι αδύνατον. Για έναν πολύ απλό λόγο. Ενας κατεψυγμένος πολιτικός δεν θα μπορούσε να μιλήσει στην τηλεόραση.
Ολα τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν ζητήσει εκλογές. Λογικό μοιάζει. Αλλά μήπως και αυτό είναι ακόμη ένα στερεότυπο δημοκρατικού άλλοθι; Κυβέρνηση αυτοδύναμη δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Μήπως η σημερινή πολιτική χρειάζεται νέο βεστιάριο; Κουστουμάκια, ταγεράκια, όλων των χρωμάτων; Το ζητούμενο είναι μια άλλη πολιτική και είναι αυτή που εκφράζουν οι πλατείες. Δεν πληρώνουμε τίποτα, αν δεν μάθουμε γιατί πρέπει να πληρώσουμε. Τα υπόλοιπα είναι λόγια του αέρα.
Και αβίαστα βγαίνει το πολιτικό ερώτημα. Ποια πολιτική δύναμη μπορεί να λάβει το βάρος της πολιτικής ευθύνης τού «δεν πληρώνω»; Πολύ φοβάμαι πως μια τέτοια πολιτική οργάνωση δεν υπάρχει στη σημερινή Βουλή. Και αν οι πλατείες σήμερα έχουν κάποιο πολιτικό νόημα, αυτό είναι η άρνηση, όχι μονάχα του δικομματισμού, αλλά του όλου πολιτικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένων και των κομμάτων της Αριστεράς. Πολιτικό κενό λοιπόν; Μηδενισμός των πάντων; Οχι όσο θα υπάρχουν άνθρωποι. Ασαφές και γενικόλογο, θα μπορούσε να προτάξει κάποιος. Αλλά εγώ θα επέμενα. Ποτέ ο άνθρωπος δεν είναι ούτε ασαφής ούτε γενικός. Είναι μια συγκεκριμένη, συμπαγής, αποσαφηνισμένη οντότητα. Και αλίμονο σε αυτόν που δεν το καταλαβαίνει.
Το κοπάδι της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να βοσκάει και να χειροκροτεί. Καλό θα ήταν να κουβέντιαζαν και με αυτούς που τους ψήφισαν. Ξέρω πως σχεδόν πια είναι αδύνατον για έναν πολιτικό να περπατήσει ελεύθερα στους δρόμους. Ας μην πάρουν αυτό το ρίσκο. Αλλά κάποια πρόσβαση στο Διαδίκτυο θα έχουν. Κάποιες τηλεφωνικές γραμμές θα έχουν. Κάποιο προσωπικό θα έχουν στα γραφεία τους. Γιατί δεν ρωτούν; Θα έλεγα και στον άμεσο οικογενειακό τους κύκλο. Δεν θέλουν να μάθουν ποια είναι η γνώμη των «δικών» τους γι' αυτούς;
