Προτού φτάσουμε στο παρόν τρίτο άρθρο της σειράς μας, προέκυψαν τρία νέα γεγονότα που επαληθεύουν τους στόχους του ολοκληρωτικού δεσίματος της χώρας με τις Συμβάσεις Δανείου: Η κυνική ανακοίνωση της οικονομικής πολιτικής που επιβάλλει η γερμανική κυβέρνηση στα κράτη-μέλη της ΕΕ, το «συμβάν» των ιταμών και εξευτελιστικών για την ελληνική κυβέρνηση δηλώσεων της τρόικας στην Αθήνα και η αποκάλυψη των «Επικαίρων» ότι η Δανειακή Σύμβαση και το Μνημόνιο συντάχθηκαν στο Λονδίνο από τη δικηγορική εταιρεία Slaughter and May. Τα τρία αυτά γεγονότα οδήγησαν την πρόβλεψη των τεσσάρων άρθρων στην αντικατάσταση του τετάρτου με δύο: το Δ' με τίτλο «Η οικονομική εκμετάλλευση της ελληνικής κρίσης» και το Ε' με τίτλο «Η πολιτική της νέας οικονομικής τάξης στην πιλοτική εφαρμογή της στην Ευρώπη»
Η λειτουργία της απειλής
Δεν χρειάζεται να αναλύσει κάνεις το μέγεθος του φόβου που προκαλεί σε ένα λαό και στην πολιτική του ηγεσία ένας όρος που δίνει το δικαίωμα σε ξένες δυνάμεις να δεσμεύσουν κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας της δικής τους επιλογής, σε περίπτωση που δεν εκπληρωθεί από αδυναμία κάποιος όρος δανειακών υποχρεώσεων. Ο φόβος που προκαλεί είναι και οικονομικός και πολιτικός. Οικονομικός είναι, γιατί απειλούνται οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας με αναγκαστική αφαίρεση από τους δανειστές. Πολιτικός είναι ο φόβος για πολλούς λόγους: Πρώτον, γιατί απειλείται η εξασθένιση ή η εκμηδένιση της άμυνας και της ανεξαρτησίας της χώρας με δέσμευση ή/και αφαίρεση εδαφικών ζωνών ή άλλων μέσων (π.χ. κατάσχεση ή αναγκαστικό πλειστηριασμό οπλικών συστημάτων, επίσχεση, κατάσχεση κ.λπ. δικαιωμάτων παράδοσης τέτοιων συστημάτων κ.ά.), που έχουν ζωτική σημασία για την άμυνα της χώρας και για την πολιτική της ανεξαρτησία. Δεύτερον, γιατί απειλείται η πολιτική ανεξαρτησία της χώρας, η ελευθερία άσκησης της εξωτερικής της πολιτικής και των διεθνών σχέσεών της, εάν στερηθεί βασικών και στρατηγικής σημασίας πηγών πλούτου, όπως είναι τα υποθαλάσσια πετρέλαια,
τα ορυχεία χρυσού του Αιγαίου, η εκμετάλλευση μεγάλης αξίας αρχαιολογικών χώρων ή χώρων ιδιαιτέρου φυσικού κάλους κ.ά. Ιδιαίτερη σημασία έχει για τη χώρα μας η πολιτική χειραγώγηση για την επίλυση των εθνικών μας θεμάτων, την οποία συνεπάγεται ο όρος απειλής της προστασίας της εθνικής μας κυριαρχίας. Ειδικότερα για τα εθνικά μας θέματα η απειλή της εθνικής μας κυριαρχίας παίζει διττό ρόλο: αφενός με την πραγματική πίεση που θα ασκεί στις κυβερνήσεις της Ελλάδας σε κάθε διαπραγμάτευση και, αφετέρου, με τη δημιουργία άλλοθι –«δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς»– κάποιας κυβέρνησης που θα είναι πρόθυμη για παραχωρήσεις. Τέτοιες κυβερνήσεις παντού και πάντοτε βρίσκονται. Είναι γνωστό και αναμφίβολο ότι η πολιτική απειλή χαράσσει, από μόνη της, την κατεύθυνση της εξωτερικής πολιτικής εις όφελος των δυνάμεων που είναι πίσω από την εκμετάλλευση της κρίσης.
Η εφαρμογή των όρων
Δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να ελπίζουμε ότι το ΔΝΤ με τους εταίρους μας της Ευρωζώνης δεν θα προβούν σε εφαρμογή των όρων της εθνικής κυριαρχίας. Πρώτ’ απ’ όλα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι η δυνατότητα σύντομης απαλλαγής μας από τις δανειοδοτικές συμβάσεις, που δένουν χειροπόδαρα την Ελλάδα, δεν είναι ορατή ούτε καν πιθανή. Απεναντίας, βλέπουμε να διαιωνίζεται η ισχύς τους για δεκαετίες, με τους ίδιους σκληρούς όρους ή, πολύ πιθανόν, και με αυστηρότερους. Και τούτο, γιατί ούτε ένδειξη για πραγματική παραγωγικότητα του κρατικού μηχανισμού και πραγματική οικονομική ανάπτυξη της χώρας, που αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ όρο, υπάρχει μέχρι σήμερα, ούτε, αντικειμενικά, είναι δυνατή η εξόφληση του χρέους και η απαλλαγή από τους όρους του λόγω του συνολικού ύψους του. Μπορεί, βεβαίως, να υποστηρίξει κανείς ότι οι δανειστές μας δεν είναι αφελείς να προκαλέσουν τη διεθνή κοινότητα με κατάσχεση του οπλισμού της χώρας μας ή με μεταβίβαση δικαιωμάτων τους σε ξένη δύναμη που προβάλλει εδαφικές αξιώσεις κατά της Ελλάδας, όπως η Τουρκία, τα Σκόπια ή η Αλβανία. Αυτό πράγματι δεν φαίνεται πιθανό. Η κατάσχεση, όμως, και η αναγκαστική αφαίρεση πλουτοπαραγωγικών πηγών στρατηγικής εθνικής σημασίας ή/και μεγάλης οικονομικής σημασίας, όπως είναι τα κοιτάσματα πετρελαίου, φυσικού αερίου, χρυσού, περιοχών και εγκαταστάσεων μεγάλης τουριστικής σημασίας –μεγάλοι αρχαιολογικοί, χώροι, νησιά ως προς τις δημόσιες εκτάσεις τους, ακτές, χιονοδρομικά κέντρα κ.ά.– δεν είναι μόνο πιθανή, αλλά, ασφαλώς, και ο άμεσος σκοπός του όρου παραίτησης «από τις ενστάσεις εθνικής κυριαρχίας και κάθε άλλη εγγύηση». Άλλωστε, μια τέτοια «αθώα», όπως θα φαίνεται, εφαρμογή του όρου παραίτησης από την προστασία της εθνικής κυριαρχίας θα έχει το ίδιο πολιτικό αποτέλεσμα για τα εθνικά μας θέματα και για την εξωτερική μας πολιτική: Με την κοινωνικο-οικονομική και την πολιτική πίεση που θα ασκεί πάνω στη χώρα μας, θα χειραγωγείται πλήρως η πολιτική της. Η οικονομική εκμετάλλευση, εξάλλου, των πλουτοπαραγωγικών μας πηγών, όπως συνήθως γίνεται, θα μεταβιβαστεί σε πολυεθνική ανώνυμη εταιρεία ή προς πολυεθνικές ανώνυμες εταιρείες, που θα ελέγχουν πλήρως και άνετα. Η πολιτική αυτή του ΔΝΤ στον Τρίτο Κόσμο είναι, άλλωστε, όχι απλώς συνήθης, αλλά πάγια. Δεν είναι, επίσης, απίθανη η κατάσχεση δικαιωμάτων απέναντι σε τρίτη χώρα από σύμβαση προμήθειας οπλικών συστημάτων ή πολεμικών μέσων (πλοίων, αεροπλάνων) για την άμυνα της χώρας μας. Ακόμη ευκολότερη θα είναι η επίσχεση τέτοιων οπλικών συστημάτων και μέσων της εθνικής μας άμυνας, δηλαδή η άρνηση παράδοσής τους εάν έχουν παραγγελθεί σε δανειστές μας, όπως η Γερμανία ή η Γαλλία. Αλλά και αμυντικές περιοχές μπορεί να δεσμευτούν, αν όχι για οικονομική εκμετάλλευση, αλλά για λόγους άσκησης πολιτικής πίεσης, που θα εκθέσουμε αμέσως πιο κάτω. Τέλος, αν δεν αχρηστεύονται, αποδυναμώνονται πλήρως οι αξιώσεις της Ελλάδας κατά της Γερμανίας από το παράνομο αναγκαστικό δάνειο και τα εγκλήματα πόλεμου κατά του ανθρώπου του χιτλερικού καθεστώτος κατοχής της χώρας μας. Η πρώτη αποδυνάμωση έγινε με τον όρο που περιέλαβε η «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης», σύμφωνα με τον οποίο παραιτήθηκε η χώρα μας από το δικαίωμα συμψηφισμού των εν λόγω αξιώσεων με αντίστοιχες δανειακές υποχρεώσεις. Η δεύτερη αποδυνάμωση, που θα είναι πια πλήρης κατάργηση, μπορεί να γίνει μέσω εφαρμογής των όρων των Συμβάσεων Δανεισμού.
Η επιβολή υπαγωγής σε ορισμένο πολιτικό μπλοκ
Ο τρίτος πολιτικός στόχος του όρου δέσμευσης της εθνικής κυριαρχίας έχει καταλυτικά αρνητική σημασία για την Ελλάδα. Είναι ο στόχος της αναγκαστικής υπαγωγής της χώρας μας στο συγκεκριμένο πολιτικό μπλοκ δυνάμεων που κατευθύνει τους δανειστές μας. Διαφαίνεται πια καθαρά στην παγκόσμια πολιτική σκακιέρα η διαμόρφωση νέων αντίπαλων πολιτικών μπλοκ και ο αναπόφευκτος νέος ψυχρός πόλεμος, που ήδη υποβόσκει. Η συνεργασία του ΔΝΤ με την ΕΕ στην εκμετάλλευση της κρίσης της Ελλάδας. Η συνεργασία αυτή δεν μπορεί παρά να είναι η πρώτη πιλοτική εφαρμογή ενός εκσυγχρονισμένου δυτικού συνασπισμού. Είναι δύσκολο να κρυφτεί αυτό με την πρώτη αυτή και ξαφνική σύμπνοια του ΔΝΤ και της ευρωπαϊκής ηγεσίας της Γερμανίας. Οι λαοί της Ευρώπης για τη νέα υποταγή τους στο γηραιό πια πλανητάρχη δεν ανησυχούν;
Είναι σαφέστατο το γεγονός ότι ο συνδυασμός της επιβολής των όρων δέσμευσης της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας με την «αντιμετώπιση» της οικονομικής της κρίσης και τη συγκεκριμένη δανειοδότηση δεσμεύει στο μέγιστο δυνατό βαθμό την εξωτερική πολιτική της χώρας μας τόσο σε σχέση με την αξιοποίηση των πηγών του εθνικού της πλούτου, όσο και ως προς την οικονομική και πολιτική αξιοποίηση των διεθνών της σχέσεων με τρίτες χώρες μεγάλης ισχύος. Με τον όρο δέσμευση της εθνικής της κυριαρχίας, η Ελλάδα εντάχθηκε αναγκαστικά, χωρίς ελεύθερη επιλογή, σε ορισμένο συνασπισμό δυνάμεων. Η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, που θα καθιστούσε ισχυρή τη θέση της χώρας μας στη διεθνή κοινότητα, και γενικά η –σχετική– ελευθερία κίνησης της Ελλάδας στο πεδίο της διεθνούς κοινότητας, όπως συμβαίνει με πολλές μικρές χώρες, θα αποτελούν πια, με την υποταγή μας στο μπλοκ που κατευθύνει το ΔΝΤ και την αγαστή συνεργασία του με την ΕΕ, ουτοπία.
http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=13392&category_id=100
Η λειτουργία της απειλής
Δεν χρειάζεται να αναλύσει κάνεις το μέγεθος του φόβου που προκαλεί σε ένα λαό και στην πολιτική του ηγεσία ένας όρος που δίνει το δικαίωμα σε ξένες δυνάμεις να δεσμεύσουν κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας της δικής τους επιλογής, σε περίπτωση που δεν εκπληρωθεί από αδυναμία κάποιος όρος δανειακών υποχρεώσεων. Ο φόβος που προκαλεί είναι και οικονομικός και πολιτικός. Οικονομικός είναι, γιατί απειλούνται οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας με αναγκαστική αφαίρεση από τους δανειστές. Πολιτικός είναι ο φόβος για πολλούς λόγους: Πρώτον, γιατί απειλείται η εξασθένιση ή η εκμηδένιση της άμυνας και της ανεξαρτησίας της χώρας με δέσμευση ή/και αφαίρεση εδαφικών ζωνών ή άλλων μέσων (π.χ. κατάσχεση ή αναγκαστικό πλειστηριασμό οπλικών συστημάτων, επίσχεση, κατάσχεση κ.λπ. δικαιωμάτων παράδοσης τέτοιων συστημάτων κ.ά.), που έχουν ζωτική σημασία για την άμυνα της χώρας και για την πολιτική της ανεξαρτησία. Δεύτερον, γιατί απειλείται η πολιτική ανεξαρτησία της χώρας, η ελευθερία άσκησης της εξωτερικής της πολιτικής και των διεθνών σχέσεών της, εάν στερηθεί βασικών και στρατηγικής σημασίας πηγών πλούτου, όπως είναι τα υποθαλάσσια πετρέλαια,
τα ορυχεία χρυσού του Αιγαίου, η εκμετάλλευση μεγάλης αξίας αρχαιολογικών χώρων ή χώρων ιδιαιτέρου φυσικού κάλους κ.ά. Ιδιαίτερη σημασία έχει για τη χώρα μας η πολιτική χειραγώγηση για την επίλυση των εθνικών μας θεμάτων, την οποία συνεπάγεται ο όρος απειλής της προστασίας της εθνικής μας κυριαρχίας. Ειδικότερα για τα εθνικά μας θέματα η απειλή της εθνικής μας κυριαρχίας παίζει διττό ρόλο: αφενός με την πραγματική πίεση που θα ασκεί στις κυβερνήσεις της Ελλάδας σε κάθε διαπραγμάτευση και, αφετέρου, με τη δημιουργία άλλοθι –«δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς»– κάποιας κυβέρνησης που θα είναι πρόθυμη για παραχωρήσεις. Τέτοιες κυβερνήσεις παντού και πάντοτε βρίσκονται. Είναι γνωστό και αναμφίβολο ότι η πολιτική απειλή χαράσσει, από μόνη της, την κατεύθυνση της εξωτερικής πολιτικής εις όφελος των δυνάμεων που είναι πίσω από την εκμετάλλευση της κρίσης.
Η εφαρμογή των όρων
Δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να ελπίζουμε ότι το ΔΝΤ με τους εταίρους μας της Ευρωζώνης δεν θα προβούν σε εφαρμογή των όρων της εθνικής κυριαρχίας. Πρώτ’ απ’ όλα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι η δυνατότητα σύντομης απαλλαγής μας από τις δανειοδοτικές συμβάσεις, που δένουν χειροπόδαρα την Ελλάδα, δεν είναι ορατή ούτε καν πιθανή. Απεναντίας, βλέπουμε να διαιωνίζεται η ισχύς τους για δεκαετίες, με τους ίδιους σκληρούς όρους ή, πολύ πιθανόν, και με αυστηρότερους. Και τούτο, γιατί ούτε ένδειξη για πραγματική παραγωγικότητα του κρατικού μηχανισμού και πραγματική οικονομική ανάπτυξη της χώρας, που αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ όρο, υπάρχει μέχρι σήμερα, ούτε, αντικειμενικά, είναι δυνατή η εξόφληση του χρέους και η απαλλαγή από τους όρους του λόγω του συνολικού ύψους του. Μπορεί, βεβαίως, να υποστηρίξει κανείς ότι οι δανειστές μας δεν είναι αφελείς να προκαλέσουν τη διεθνή κοινότητα με κατάσχεση του οπλισμού της χώρας μας ή με μεταβίβαση δικαιωμάτων τους σε ξένη δύναμη που προβάλλει εδαφικές αξιώσεις κατά της Ελλάδας, όπως η Τουρκία, τα Σκόπια ή η Αλβανία. Αυτό πράγματι δεν φαίνεται πιθανό. Η κατάσχεση, όμως, και η αναγκαστική αφαίρεση πλουτοπαραγωγικών πηγών στρατηγικής εθνικής σημασίας ή/και μεγάλης οικονομικής σημασίας, όπως είναι τα κοιτάσματα πετρελαίου, φυσικού αερίου, χρυσού, περιοχών και εγκαταστάσεων μεγάλης τουριστικής σημασίας –μεγάλοι αρχαιολογικοί, χώροι, νησιά ως προς τις δημόσιες εκτάσεις τους, ακτές, χιονοδρομικά κέντρα κ.ά.– δεν είναι μόνο πιθανή, αλλά, ασφαλώς, και ο άμεσος σκοπός του όρου παραίτησης «από τις ενστάσεις εθνικής κυριαρχίας και κάθε άλλη εγγύηση». Άλλωστε, μια τέτοια «αθώα», όπως θα φαίνεται, εφαρμογή του όρου παραίτησης από την προστασία της εθνικής κυριαρχίας θα έχει το ίδιο πολιτικό αποτέλεσμα για τα εθνικά μας θέματα και για την εξωτερική μας πολιτική: Με την κοινωνικο-οικονομική και την πολιτική πίεση που θα ασκεί πάνω στη χώρα μας, θα χειραγωγείται πλήρως η πολιτική της. Η οικονομική εκμετάλλευση, εξάλλου, των πλουτοπαραγωγικών μας πηγών, όπως συνήθως γίνεται, θα μεταβιβαστεί σε πολυεθνική ανώνυμη εταιρεία ή προς πολυεθνικές ανώνυμες εταιρείες, που θα ελέγχουν πλήρως και άνετα. Η πολιτική αυτή του ΔΝΤ στον Τρίτο Κόσμο είναι, άλλωστε, όχι απλώς συνήθης, αλλά πάγια. Δεν είναι, επίσης, απίθανη η κατάσχεση δικαιωμάτων απέναντι σε τρίτη χώρα από σύμβαση προμήθειας οπλικών συστημάτων ή πολεμικών μέσων (πλοίων, αεροπλάνων) για την άμυνα της χώρας μας. Ακόμη ευκολότερη θα είναι η επίσχεση τέτοιων οπλικών συστημάτων και μέσων της εθνικής μας άμυνας, δηλαδή η άρνηση παράδοσής τους εάν έχουν παραγγελθεί σε δανειστές μας, όπως η Γερμανία ή η Γαλλία. Αλλά και αμυντικές περιοχές μπορεί να δεσμευτούν, αν όχι για οικονομική εκμετάλλευση, αλλά για λόγους άσκησης πολιτικής πίεσης, που θα εκθέσουμε αμέσως πιο κάτω. Τέλος, αν δεν αχρηστεύονται, αποδυναμώνονται πλήρως οι αξιώσεις της Ελλάδας κατά της Γερμανίας από το παράνομο αναγκαστικό δάνειο και τα εγκλήματα πόλεμου κατά του ανθρώπου του χιτλερικού καθεστώτος κατοχής της χώρας μας. Η πρώτη αποδυνάμωση έγινε με τον όρο που περιέλαβε η «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης», σύμφωνα με τον οποίο παραιτήθηκε η χώρα μας από το δικαίωμα συμψηφισμού των εν λόγω αξιώσεων με αντίστοιχες δανειακές υποχρεώσεις. Η δεύτερη αποδυνάμωση, που θα είναι πια πλήρης κατάργηση, μπορεί να γίνει μέσω εφαρμογής των όρων των Συμβάσεων Δανεισμού.
Η επιβολή υπαγωγής σε ορισμένο πολιτικό μπλοκ
Ο τρίτος πολιτικός στόχος του όρου δέσμευσης της εθνικής κυριαρχίας έχει καταλυτικά αρνητική σημασία για την Ελλάδα. Είναι ο στόχος της αναγκαστικής υπαγωγής της χώρας μας στο συγκεκριμένο πολιτικό μπλοκ δυνάμεων που κατευθύνει τους δανειστές μας. Διαφαίνεται πια καθαρά στην παγκόσμια πολιτική σκακιέρα η διαμόρφωση νέων αντίπαλων πολιτικών μπλοκ και ο αναπόφευκτος νέος ψυχρός πόλεμος, που ήδη υποβόσκει. Η συνεργασία του ΔΝΤ με την ΕΕ στην εκμετάλλευση της κρίσης της Ελλάδας. Η συνεργασία αυτή δεν μπορεί παρά να είναι η πρώτη πιλοτική εφαρμογή ενός εκσυγχρονισμένου δυτικού συνασπισμού. Είναι δύσκολο να κρυφτεί αυτό με την πρώτη αυτή και ξαφνική σύμπνοια του ΔΝΤ και της ευρωπαϊκής ηγεσίας της Γερμανίας. Οι λαοί της Ευρώπης για τη νέα υποταγή τους στο γηραιό πια πλανητάρχη δεν ανησυχούν;
Είναι σαφέστατο το γεγονός ότι ο συνδυασμός της επιβολής των όρων δέσμευσης της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας με την «αντιμετώπιση» της οικονομικής της κρίσης και τη συγκεκριμένη δανειοδότηση δεσμεύει στο μέγιστο δυνατό βαθμό την εξωτερική πολιτική της χώρας μας τόσο σε σχέση με την αξιοποίηση των πηγών του εθνικού της πλούτου, όσο και ως προς την οικονομική και πολιτική αξιοποίηση των διεθνών της σχέσεων με τρίτες χώρες μεγάλης ισχύος. Με τον όρο δέσμευση της εθνικής της κυριαρχίας, η Ελλάδα εντάχθηκε αναγκαστικά, χωρίς ελεύθερη επιλογή, σε ορισμένο συνασπισμό δυνάμεων. Η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, που θα καθιστούσε ισχυρή τη θέση της χώρας μας στη διεθνή κοινότητα, και γενικά η –σχετική– ελευθερία κίνησης της Ελλάδας στο πεδίο της διεθνούς κοινότητας, όπως συμβαίνει με πολλές μικρές χώρες, θα αποτελούν πια, με την υποταγή μας στο μπλοκ που κατευθύνει το ΔΝΤ και την αγαστή συνεργασία του με την ΕΕ, ουτοπία.
http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=13392&category_id=100
