Γιώργος Κασσιμάτης:
Όπως υποστηρίξαμε στο προηγούμενο δημοσίευμα, οι όροι του δανεισμού της Ελλάδας δεν είναι μόνο αθέμιτοι, αλλά και απεχθείς. Επιπλέον, απευθύναμε έκκληση για αποκατάσταση της νομιμότητας με ελληνική πρωτοβουλία και πολιτική θέληση και με συμβολή όλων των παραγόντων του πολιτεύματος, επισημαίνοντας τους κινδύνους που εγκλείει η ανομία του δανεισμού. Εδώ πρέπει να αντιμετωπίσουμε την απορία που διατυπώνουν οι πολίτες της χώρας μας: Γιατί οι δανειστές μας, οι δεκαέξι χώρες της Ευρωζώνης, οι χώρες, δηλαδή, που ανήκουν στην καρδιά της ΕΕ, και το ΔΝΤ, ένας διεθνής οργανισμός που, υποτίθεται, λειτουργεί στο πλαίσιο των αρχών του ΟΗΕ, υπερβαίνουν τα όρια νομιμότητας μιας δανειακής σύμβασης και παραβιάζουν κατάφωρα τα κυριαρχικά δικαιώματα και το Σύνταγμα μιας χώρας, της χώρας μας, και θεμελιώδεις αρχές της ευρωπαϊκής και της διεθνούς νομιμότητας; Η απορία, μάλιστα, γίνεται ακόμη εντονότερη, γιατί αυτές οι σοβαρές παραβιάσεις έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται για πρώτη φορά από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα στο διεθνές κέντρο της πιο αυστηρής προστασίας του ανθρώπου, των αρχών της Δημοκρατίας και του σεβασμού της εθνικής κυριαρχίας στην Ευρώπη. Όλοι ξέρουμε ότι οι νομικοί κανόνες που διέ πουν μια δανειακή σύμβαση είναι αρκετοί για να διαφυλάξουν τα δανειακά συμφέροντα των δανειστών. Γιατί, λοιπόν, αυτή η πρωτοφανής καταπάτηση κάθε νομιμότητας, που προσβάλλει την Ελλάδα και την Ευρώπη; Θα ήταν μέγιστη αφέλεια να την καταλογίσουμε στην άγνοια των ηγετών της Ευρωζώνης και ενός παγκόσμιου οργανισμού όπως το ΔΝΤ. Ασφαλώς, κάποιοι πολιτικοί λόγοι, κάποιοι άνομοι πολιτικοί σκοποί κρύβονται πίσω από την καταπάτηση κάθε έννοιας δικαίου. Αυτούς θα πρέπει να αναζητήσουμε.
Η εκμετάλλευση της κρίσης
Όπως είδαμε στο προηγούμενο άρθρο μας, το πλήθος των αθέμιτων όρων που ειναι διάσπαρτοι μεσα στις δύο διεθνείς συμβάσεις, στη «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» και στο «Μνημόνιο Συνεννόησης», υπογράφηκαν σε πλήρη και αγαστή σύμπνοια από τους εκπροσώπους των δεκαέξι χωρών της Ευρωζώνης και της ελληνικής κυβέρνησης και συμφώνησαν –με τη Σύμβαση τα δύο μέρη και, επιπλέον, με ειδικό αντισυνταγματικό νόμο η Ελλάδα– να μην επικυρωθούν οι συμβάσεις αυτές από την ελληνική Βουλή (!), όπως επιβάλλει το Σύνταγμα και το Διεθνές Δίκαιο. Όλα αυτά έγιναν, βέβαια, κάτω από το βλέμμα του ΔΝΤ, που περίμενε να ολοκληρωθούν οι συμφωνίες για να τα εγκρίνει. Αν εκφράσουμε με δύο λέξεις, σαν σε τίτλο, τους πολιτικούς λόγους που κρύβονται πίσω από τις πρωτοφανείς και κατάφωρες παραβιάσεις της εθνικής μας κυριαρχίας και βασικών αρχών της νομιμότητας, οι λέξεις αυτές είναι: «Εκμετάλλευση της κρίσης». Τώρα, ας δούμε έναν έναν τους λόγους που συνιστούν την άνομη αυτή εκμετάλλευση.
Για να μπορέσουμε να συλλάβουμε την πολιτική που κρύβεται πίσω από τους αθέμιτους όρους των Συμβάσεων Δανεισμού, θα πρέπει να κατανοήσουμε την οικονομική και την πολιτική σημασία τους και το είδος των οικονομικών μέτρων που επιβάλλονται με τους όρους αυτούς στον ελληνικό λαό. Οι κατηγορίες των αθέμιτων όρων είναι δύο: Η πρώτη περιλαμβάνει τους όρους εκείνους που δεσμεύουν υπέρ των δανειστών την εθνική κυριαρχία και την πολιτική εξουσία δια κυβέρνησης της χώρας. Οι αθέμιτοι αυτοί όροι περιλαμβάνονται, κατά βάση, στη «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης». Η δεύτερη κατηγορία είναι εκείνη που περιλαμβάνει τα μέτρα εφαρμογής της «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης», τα οποία παραβιάζουν τις εγγυήσεις των εργασιακών, των κοινωνικών, των φορολογικών και γενικά των οικονομικών δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών. Οι όροι αυτής της κατηγορίας περιλαμβάνονται στα τρία επιμέρους Μνημόνια και στα Παραρτήματά τους που αποτελούν τη σύμβαση του «Μνημονίου Συνεννόησης».
Οι όροι παραίτησης των εγγυήσεων της εθνικής κυριαρχίας και οι σκοποί της
Ας δούμε τις δύο κατηγορίες λεπτομερέστερα: Η πρώτη κατηγορία όρων περιλαμβάνει: α) Τον όρο με το οποίο η Ελλάδα παραιτείται «άνευ όρων και αμετακλήτως» –όπως ορίζει η Σύμβαση– από τις εγγυήσεις της εθνικής κυριαρχίας και κάθε άλλης εγγύησης αγαθών του πολιτισμού μας και της ιστορίας μας. β) Τον αντίστοιχο όρο που διασφαλίζει το δικαίωμα των δανειστών μας, χωρίς την έγκριση της χώρας μας, να μεταβιβάζουν όλοι μαζί τα δικαιώματά τους από τις συμβάσεις του δανείου σε τρίτο πρόσωπο, εταιρεία ή κράτος. γ) Μια σειρά όρων που ενισχύουν την «αποτελεσματικότητα» της οικονομικής και πολιτικής καταπίεσης που ασκούν οι εν λόγω όροι δέσμευσης της εθνικής κυριαρχίας. Τέτοιοι όροι που ενισχύουν την «αποτελεσματικότητα» της ασκούμενης καταπίεσης είναι ενδεικτικά: Η υπαγωγή των συμβάσεων δανειοδότησης της χώρας μας στο αγγλικό δίκαιο, που παρέχει περισσότερες, σε σύγκριση με τα δίκαια της ηπειρωτικής Ευρώπης, δυνατότητες καταπίεσης του δανειολήπτη, η υποχρέωση της Ελλάδας να μην εξασφαλίσει άλλο δάνειο με ειδικά εμπράγματα δικαιώματα ή προνόμια, ο όρος να μην μπορεί να συμψηφίσει αξιώσεις της με απαιτήσεις των δανειστών αυτού του δανείου –όρος που αποκλείει το συμψηφισμό των αξιώσεων της χώρας μας κατά της Γερμανίας λόγω δανείου και εγκλημάτων του χιτλερικού καθεστώτος της Κατοχής–, ο εξευτελιστικός όρος της («δεδομένης») Γνωμοδότησης των νομικών συμβούλων των υπουργείων Οικονομικών και Δικαιοσύνης, για το καλώς έχειν των δανειοδοτικών συμβάσεων, καθώς και άλλοι όροι που έχουν χαρακτήρα «λεόντειας» συμφωνίας.
Ας δούμε τώρα τους άμεσους πολιτικούς σκοπούς που επιδιώκουν οι όροι δέσμευσης της εθνικής κυριαρχίας. Οι σκοποί αυτοί είναι τρεις: Ο πρώτος σκοπός ειναι να λειτουργούν ως απειλή της ίδιας της κυριαρχίας της Ελλάδας, της ίδιας, δηλαδή, της ύπαρξης της χώρας μας ως ανεξάρτητου κράτους. Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι μια τέτοια απειλή δημιουργεί, δικαιολογημένα, τέτοιο φόβο στο λαό που την υφίσταται και στην πολιτική ηγεσία του, ώστε η χειραγώγηση της εξωτερικής πολιτικής της αντίστοιχης χώρας να είναι πολύ εύκολη. Ο δεύτερος σκοπός είναι οι όροι να μπορούν να εφαρμοστούν, αν χρειαστεί σε δεδομένη στιγμή. Αυτό σημαίνει ότι η εφαρμογή των όρων που δεσμεύουν την εθνική κυριαρχία να μπορεί να έχει ως συνέπεια τόσο τη μείωση ή ουσιαστική κατάλυση της κυριαρχικής υπόστασης της Ελλάδας, είτε με συρρίκνωση της εδαφικής ακεραιότητάς της είτε με εξουδετέρωση της ανεξαρτησίας της εξωτερικής πολιτικής της υπέρ μιας άλλης πολιτικής δύναμης, όσο και με αφαίρεση της εκμετάλλευσης των μεγάλων και ζωτικής σημασίας πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Ο τρίτος, τέλος, σκοπός της δέσμευσης της εθνικής κυριαρχίας ειναι να λειτουργεί ως πολιτική αναγκαστικής υπαγωγής σε ορισμένο μπλοκ πολιτικών δυνάμεων. Τους σκοπούς αυτούς θα δούμε αναλυτικά στο επόμενο άρθρο μας.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 17/2/11
http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=12768&category_id=100
Όπως υποστηρίξαμε στο προηγούμενο δημοσίευμα, οι όροι του δανεισμού της Ελλάδας δεν είναι μόνο αθέμιτοι, αλλά και απεχθείς. Επιπλέον, απευθύναμε έκκληση για αποκατάσταση της νομιμότητας με ελληνική πρωτοβουλία και πολιτική θέληση και με συμβολή όλων των παραγόντων του πολιτεύματος, επισημαίνοντας τους κινδύνους που εγκλείει η ανομία του δανεισμού. Εδώ πρέπει να αντιμετωπίσουμε την απορία που διατυπώνουν οι πολίτες της χώρας μας: Γιατί οι δανειστές μας, οι δεκαέξι χώρες της Ευρωζώνης, οι χώρες, δηλαδή, που ανήκουν στην καρδιά της ΕΕ, και το ΔΝΤ, ένας διεθνής οργανισμός που, υποτίθεται, λειτουργεί στο πλαίσιο των αρχών του ΟΗΕ, υπερβαίνουν τα όρια νομιμότητας μιας δανειακής σύμβασης και παραβιάζουν κατάφωρα τα κυριαρχικά δικαιώματα και το Σύνταγμα μιας χώρας, της χώρας μας, και θεμελιώδεις αρχές της ευρωπαϊκής και της διεθνούς νομιμότητας; Η απορία, μάλιστα, γίνεται ακόμη εντονότερη, γιατί αυτές οι σοβαρές παραβιάσεις έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται για πρώτη φορά από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα στο διεθνές κέντρο της πιο αυστηρής προστασίας του ανθρώπου, των αρχών της Δημοκρατίας και του σεβασμού της εθνικής κυριαρχίας στην Ευρώπη. Όλοι ξέρουμε ότι οι νομικοί κανόνες που διέ πουν μια δανειακή σύμβαση είναι αρκετοί για να διαφυλάξουν τα δανειακά συμφέροντα των δανειστών. Γιατί, λοιπόν, αυτή η πρωτοφανής καταπάτηση κάθε νομιμότητας, που προσβάλλει την Ελλάδα και την Ευρώπη; Θα ήταν μέγιστη αφέλεια να την καταλογίσουμε στην άγνοια των ηγετών της Ευρωζώνης και ενός παγκόσμιου οργανισμού όπως το ΔΝΤ. Ασφαλώς, κάποιοι πολιτικοί λόγοι, κάποιοι άνομοι πολιτικοί σκοποί κρύβονται πίσω από την καταπάτηση κάθε έννοιας δικαίου. Αυτούς θα πρέπει να αναζητήσουμε.
Η εκμετάλλευση της κρίσης
Όπως είδαμε στο προηγούμενο άρθρο μας, το πλήθος των αθέμιτων όρων που ειναι διάσπαρτοι μεσα στις δύο διεθνείς συμβάσεις, στη «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» και στο «Μνημόνιο Συνεννόησης», υπογράφηκαν σε πλήρη και αγαστή σύμπνοια από τους εκπροσώπους των δεκαέξι χωρών της Ευρωζώνης και της ελληνικής κυβέρνησης και συμφώνησαν –με τη Σύμβαση τα δύο μέρη και, επιπλέον, με ειδικό αντισυνταγματικό νόμο η Ελλάδα– να μην επικυρωθούν οι συμβάσεις αυτές από την ελληνική Βουλή (!), όπως επιβάλλει το Σύνταγμα και το Διεθνές Δίκαιο. Όλα αυτά έγιναν, βέβαια, κάτω από το βλέμμα του ΔΝΤ, που περίμενε να ολοκληρωθούν οι συμφωνίες για να τα εγκρίνει. Αν εκφράσουμε με δύο λέξεις, σαν σε τίτλο, τους πολιτικούς λόγους που κρύβονται πίσω από τις πρωτοφανείς και κατάφωρες παραβιάσεις της εθνικής μας κυριαρχίας και βασικών αρχών της νομιμότητας, οι λέξεις αυτές είναι: «Εκμετάλλευση της κρίσης». Τώρα, ας δούμε έναν έναν τους λόγους που συνιστούν την άνομη αυτή εκμετάλλευση.
Για να μπορέσουμε να συλλάβουμε την πολιτική που κρύβεται πίσω από τους αθέμιτους όρους των Συμβάσεων Δανεισμού, θα πρέπει να κατανοήσουμε την οικονομική και την πολιτική σημασία τους και το είδος των οικονομικών μέτρων που επιβάλλονται με τους όρους αυτούς στον ελληνικό λαό. Οι κατηγορίες των αθέμιτων όρων είναι δύο: Η πρώτη περιλαμβάνει τους όρους εκείνους που δεσμεύουν υπέρ των δανειστών την εθνική κυριαρχία και την πολιτική εξουσία δια κυβέρνησης της χώρας. Οι αθέμιτοι αυτοί όροι περιλαμβάνονται, κατά βάση, στη «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης». Η δεύτερη κατηγορία είναι εκείνη που περιλαμβάνει τα μέτρα εφαρμογής της «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης», τα οποία παραβιάζουν τις εγγυήσεις των εργασιακών, των κοινωνικών, των φορολογικών και γενικά των οικονομικών δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών. Οι όροι αυτής της κατηγορίας περιλαμβάνονται στα τρία επιμέρους Μνημόνια και στα Παραρτήματά τους που αποτελούν τη σύμβαση του «Μνημονίου Συνεννόησης».
Οι όροι παραίτησης των εγγυήσεων της εθνικής κυριαρχίας και οι σκοποί της
Ας δούμε τις δύο κατηγορίες λεπτομερέστερα: Η πρώτη κατηγορία όρων περιλαμβάνει: α) Τον όρο με το οποίο η Ελλάδα παραιτείται «άνευ όρων και αμετακλήτως» –όπως ορίζει η Σύμβαση– από τις εγγυήσεις της εθνικής κυριαρχίας και κάθε άλλης εγγύησης αγαθών του πολιτισμού μας και της ιστορίας μας. β) Τον αντίστοιχο όρο που διασφαλίζει το δικαίωμα των δανειστών μας, χωρίς την έγκριση της χώρας μας, να μεταβιβάζουν όλοι μαζί τα δικαιώματά τους από τις συμβάσεις του δανείου σε τρίτο πρόσωπο, εταιρεία ή κράτος. γ) Μια σειρά όρων που ενισχύουν την «αποτελεσματικότητα» της οικονομικής και πολιτικής καταπίεσης που ασκούν οι εν λόγω όροι δέσμευσης της εθνικής κυριαρχίας. Τέτοιοι όροι που ενισχύουν την «αποτελεσματικότητα» της ασκούμενης καταπίεσης είναι ενδεικτικά: Η υπαγωγή των συμβάσεων δανειοδότησης της χώρας μας στο αγγλικό δίκαιο, που παρέχει περισσότερες, σε σύγκριση με τα δίκαια της ηπειρωτικής Ευρώπης, δυνατότητες καταπίεσης του δανειολήπτη, η υποχρέωση της Ελλάδας να μην εξασφαλίσει άλλο δάνειο με ειδικά εμπράγματα δικαιώματα ή προνόμια, ο όρος να μην μπορεί να συμψηφίσει αξιώσεις της με απαιτήσεις των δανειστών αυτού του δανείου –όρος που αποκλείει το συμψηφισμό των αξιώσεων της χώρας μας κατά της Γερμανίας λόγω δανείου και εγκλημάτων του χιτλερικού καθεστώτος της Κατοχής–, ο εξευτελιστικός όρος της («δεδομένης») Γνωμοδότησης των νομικών συμβούλων των υπουργείων Οικονομικών και Δικαιοσύνης, για το καλώς έχειν των δανειοδοτικών συμβάσεων, καθώς και άλλοι όροι που έχουν χαρακτήρα «λεόντειας» συμφωνίας.
Ας δούμε τώρα τους άμεσους πολιτικούς σκοπούς που επιδιώκουν οι όροι δέσμευσης της εθνικής κυριαρχίας. Οι σκοποί αυτοί είναι τρεις: Ο πρώτος σκοπός ειναι να λειτουργούν ως απειλή της ίδιας της κυριαρχίας της Ελλάδας, της ίδιας, δηλαδή, της ύπαρξης της χώρας μας ως ανεξάρτητου κράτους. Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι μια τέτοια απειλή δημιουργεί, δικαιολογημένα, τέτοιο φόβο στο λαό που την υφίσταται και στην πολιτική ηγεσία του, ώστε η χειραγώγηση της εξωτερικής πολιτικής της αντίστοιχης χώρας να είναι πολύ εύκολη. Ο δεύτερος σκοπός είναι οι όροι να μπορούν να εφαρμοστούν, αν χρειαστεί σε δεδομένη στιγμή. Αυτό σημαίνει ότι η εφαρμογή των όρων που δεσμεύουν την εθνική κυριαρχία να μπορεί να έχει ως συνέπεια τόσο τη μείωση ή ουσιαστική κατάλυση της κυριαρχικής υπόστασης της Ελλάδας, είτε με συρρίκνωση της εδαφικής ακεραιότητάς της είτε με εξουδετέρωση της ανεξαρτησίας της εξωτερικής πολιτικής της υπέρ μιας άλλης πολιτικής δύναμης, όσο και με αφαίρεση της εκμετάλλευσης των μεγάλων και ζωτικής σημασίας πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Ο τρίτος, τέλος, σκοπός της δέσμευσης της εθνικής κυριαρχίας ειναι να λειτουργεί ως πολιτική αναγκαστικής υπαγωγής σε ορισμένο μπλοκ πολιτικών δυνάμεων. Τους σκοπούς αυτούς θα δούμε αναλυτικά στο επόμενο άρθρο μας.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 17/2/11
http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=12768&category_id=100
