Η Κύπρος από τα βάθη της ιστορίας της είναι ελληνική.
Αυτή η πραγματικότητα μπορεί να μη αρέσει σήμερα σε μερικούς οπαδούς του «ρεαλισμού των πραγματικοτήτων της κατοχής». Θεωρούν ότι αυτή η άποψη αποτελεί εθνικιστική έξαρση, που εμποδίζει «την επανένωση» της Κύπρου. Θεωρούν ότι η «επανένωση» μπορεί να πραγματοποιηθεί ευκολότερα, όταν μιλούμε για ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή κοινότητα ή καλύτερα για ελληνοκύπριους και τους συμπατριώτες μας τουρκοκύπριους, δύο κοινότητες με ίσα δικαιώματα, που πρέπει να ζήσουν δίπλα δίπλα.
Ομως υπάρχει και η έννοια ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, που τα όρια του δεν είναι απλώς οι σημερινοί Ελληνοκύπριοι. Είναι ο Ελληνισμός που είναι το κυρίαρχο στοιχείο της Κύπρου χιλιάδες χρόνια τώρα. Είναι ο Ελληνισμός που αποτελεί την ιστορική ταυτότητα της Κύπρου, που δημιούργησε την παράδοση της Κύπρου και τα μνημεία του πολιτισμού της. Είναι ο Ελληνισμός που πέρασε από χίλια μύρια κύματα, που δεκάδες ισχυρότεροι εχθροί τον κατέκτησαν και προσπάθησαν να τον εξαφανίσουν ή να αλλοιώσουν την ιστορική παρουσία του στην Κύπρο. Οι μειονότητες που υπάρχουν στον νησί είναι τα απομεινάρια αυτών των κατακτητών, που παρέμειναν μετά την αποχώρηση των κατακτητών και αποτελούν σήμερα μέρος του λαού της Κύπρου.
Οι άσπονδοι φίλοι της Κύπρου κατάφεραν με χίλιους τρόπους μια από αυτές τις μειονότητες να την αναβαθμίσουν σε κοινότητα και σήμερα την αναβαθμίσουν ακόμα περισσότερο και θέλουν να την κάνουν συνιστών κρατίδιο με πολιτική ισότητα του 18% με το 82% της ελληνοκυπριακής κοινότητας.
Σήμερα ο πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι και ο ηγέτης της ελληνοκυπριακής κοινότητας και διεξάγει εκ μέρους της τις ενδοκυπριακές συνομιλίες για επίλυση του Κυπριακού. Στόχος του όπως διακηρύσσει είναι η «επανένωση της Κύπρου σε μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα».
Εκείνο που πρέπει να τονίζουμε όμως είναι ότι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και ηγέτης της ελληνοκυπριακής κοινότητας δεν πρέπει να ενδιαφέρεται μόνο για τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους, που θα ζήσουν σε μια επανενωμένη Κύπρο. Πρέπει πρώτα πρώτα να σκέφτεται και να ενδιαφέρεται για το μέλλον του Ελληνισμού της Κύπρου.
‘Ηδη με τις γενναίες παραχωρήσεις του έχει ανατρέψει την ισότητα των δυο κοινοτήτων. Η τουρκοκυπριακή κοινότητα σε μια επανενωμένη Κύπρο θα έχει πολύ περισσότερα δικαιώματα από την ελληνοκυπριακή κοινότητα. Οι πρόνοιες του ομόσπονδου κράτους είναι ετεροβαρείς και καταπατούν δικαιώματα των Ελληνοκυπρίων. Ο πρόεδρος πιστεύει ότι είμαστε οι ηττημένοι του πολέμου. Πιστεύει ακόμα ότι εμείς είμαστε ένοχοι για τα κακά που βρήκαν την Κύπρο και πρέπει να αποδεχθούμε ένα άδικο και ετεροβαρή συμβιβασμό, για να αποφύγουμε τη διχοτόμηση. Το πρώτο θέμα είναι ότι δεν θα αποφύγουμε τη διχοτόμηση, αλλά θα την νομιμοποιήσουμε και θα τη μονιμοποιήσουμε.
Το δεύτερο και σημαντικότερο θέμα είναι το μέλλον του Ελληνισμού της Κύπρου. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει την ευθύνη μιας πενταετίας και έχει την εξουσία να κυβερνήσει και να διαπραγματευτεί για μια πενταετία. Ο ηγέτης όμως του Ελληνισμού της Κύπρου έχει την ευθύνη μιας τρισχιλιετούς ιστορίας και παρουσίας του Ελληνισμού της Κύπρου. ‘Εχει την ευθύνη που πηγάζει από το παρελθόν και προεκτείνεται στο μέλλον. Δεν έχει ούτε δικαίωμα, ούτε νομιμοποιείται να πάρει αποφάσεις που να δεσμεύουν και να θέτουν σε κίνδυνο το μέλλον του Ελληνισμού της Κύπρου. Δεν έχει το δικαίωμα να κάμει παραχωρήσεις που να μας καθιστούν την τελευταία γενιά του Ελληνισμού της Κύπρου. Ούτε και έχει το δικαίωμα να συρρικνώσει την έννοια του Ελληνισμού της Κύπρου στα στενά πλαίσια της ελληνοκυπριακής κοινότητας, που θα παραμείνει υποχείριο του τουρκικού επεκτατισμού και συστατικό ενός κράτους, που θα αποτελεί προτεκτοράτο της Τουρκίας.
Η Κύπρος πρέπει να έχει την ιστορική συνέχεια που χάραξαν οι Αχαιοί πριν χιλιάδες χρόνια. Και η συνέχεια αυτή θα υπάρχει μόνο με επιβίωση του Ελληνισμού της Κύπρου. Αυτό είναι υποχρεωμένος να το διεκδικεί ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και ηγέτης του Ελληνισμού της Κύπρου, έστω και αν δεν το αποδέχεται ή δεν αποτελεί όραμά του. Πρέπει το όραμά του να είναι κάτι περισσότερο από την κοινή συμβίωση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Ας θεωρήσει υποχρέωσή του να μην είναι ο τελευταίος ηγέτης του Ελληνισμού της Κύπρου, ακόμα κι αν τον βραβεύσουν με το νόμπελ Ειρήνης.
Ο Ελληνισμός δεν είναι κάτι σαν τον υπαρκτό σοσιαλισμό, που έχει για πάντα εξαφανιστεί.
Δωριεύς, για το Christofias-watch
http://christofias-watch.blogspot.com/
