Καθόλου σίγουρος ότι η Πανορθόδοξη Σύνοδος που έχει προγραμματιστεί για το 2016 θα προσφέρει με ουσιαστικό τρόπο εμφανίζεται σε ανακοίνωσή του ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ.
Ο Σεβασμιώτατος, στη μακροσκελή ανακοίνωσή του αναφέρει μεταξύ άλλων:
«Τούτο αποδεικνύει και η ξένη προς την ορθόδοξη εκκλησιολογία εισήγησή του[7]που εξεφώνησε στις 29-8-2015 προς τους Ιεράρχες του Θρόνου, με την οποία έδωσε τις κατευθυντήριες γραμμές για τις σχέσεις, που πρέπει να αναπτύξουν με τους αιρετικούς, τους ετεροδόξους και τους αλλοθρήσκους, στηριζόμενος περισσότερο στις αποφάσεις της Β΄ Βατικάνειας ψευδοσυνόδου και τη νέα εκκλησιολογία του Παπισμού, παρά στην Ορθόδοξη θεολογία και παράδοση.
Σχολιάζοντας μερικά βασικά σημεία της εισηγήσεως του Παναγιωτάτου, επιθυμούμε να τονίσουμε τα εξής:
Η δεινή και τραγική πραγματικότητα, που είναι πλήρως αντίθετη με τας σκέψεις του Παναγιωτάτου, αποδεικνύει ότι η Οικουμενι(στι)κη Κίνηση, με αποκλειστική ευθύνη, όχι των μαχητικών και αντιοικουμενιστικών ιστολογίων, εφημερίδων και άλλων Μ.Μ.Ε., αλλά των ιδίων των αιρετικών και ετεροδόξων από τη μια, και των οικουμενιστών από την άλλη, είναι ΑΛΥΣΙΤΕΛΗΣ. Οι μεν αιρετικοί και ετερόδοξοι διακρίνονται για την έλλειψη ειλικρίνειας και μετανοίας, εμμένοντες σατανικώς στην κακοδοξία. Οι δε οικουμενιστές διακρίνονται για την έλλειψη μαρτυρίας της ορθοδόξου πίστεως, τον υπερτονισμό της αγάπης και τον υποτονισμό της αληθείας, την πρακτική του να μη συζητούνται τα χωρίζοντα, αλλά τα ενούντα, την άμβλυνση των ορθοδόξων κριτηρίων, την αμοιβαία αναγνώριση εκκλησιαστικότητος χωρίς διακοινωνία, που είναι σχιζοφρενική κατάσταση, τον διάλογο επί ίσοις όροις, την υπογραφή και υιοθέτηση κοινών αντορθοδόξων κειμένων, τις αντικανονικές συμπροσευχές και τον λαικό Οικουμενισμό. Το μόνο, που επιτυγχάνεται με την Οικουμενι(στι)κη Κίνηση, είναι η σύγχυση και ο συγκρητισμός. Ενώ εάν η Ορθόδοξος Εκκλησία ακολουθούσε την Πατερική οδό μαχίμου επανευαγγελισμού της Οικουμένης και κονιορτοποιούσε τις αιρέσεις με παγκόσμιο λόγο και πατερική παρρησία, θα εδόξαζε τον Θεό και θα διεσφάλιζε το ανθρώπινο πρόσωπο. Ο καθηγητής ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ κ. Καμπουράκης ως μου εγνώρισε είχε προτείνει την δημιουργία δορυφορικής πλατφόρμας για την Ορθόδοξη μαρτυρία σε 17 γλώσσες αλλά συνήντησε παντού κλειστές πόρτες. Αν αυτό είχε γίνει με την αείζωο χάρη του Τρισυποστάτου Θεού και την παγκόσμια αναγνώριση και το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο τότε θα είχε την δυνατότητα και την Θεολογική Σχολή της Χάλκης να ανοίξει και το διεθνές status να του αναγνωριστεί από την Τουρκική Πολιτεία και οι περίπυστοι ναοί της Κωνσταντινουπόλεως να μη μεταβάλλονται σε τεμένη αλλά να του αποδοθούν ως λατρευτικοί χώροι .
Οι «χειροτονίες» γυναικών στον ιερατικό και επισκοπικό βαθμό και η θεσμοθέτηση της ομοφυλοφιλίας στον Προτεσταντικό κόσμο όπως οι εισηγηταί στην Σύναξη Μητροπολίται Σασίμων κ. Γεννάδιος και Αυστρίας κ. Αρσένιος παρεδέχθησαν, που αποτελεί ανατροπή της ανθρωπίνης οντολογίας και φυσιολογίας και καθιερώνει μια κίβδηλη ανθρωπολογία ως η κορωνίδα των αμαρτιών, καθώς και η αναγνώριση των «γάμων» μεταξύ των ομοφυλοφίλων, αποδεικνύουν ότι καθόλου δεν επηρρεάστηκε ούτε πλησίασε η αίρεση και η ετεροδοξία προς την ορθόδοξη κατεύθυνση, θεολογία και ζωή.
Η δήλωση παραίτησης του Γέροντος Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ιωάννου Ζηζιούλα από την θέση του συμπροέδρου του Επισήμου Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών, αν και τελικώς δεν έγινε αποδεκτή από τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, ως εκείνη του Σεβ. Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κ. Στυλιανού που είχε συνοδευθεί με την δηλωσή του περί «ανοσίου παιγχνίου», αποτελούν αποδείξεις, ίσως τις πιο τρανταχτές, της ακαρπίας του εκατόχρονου εγχειρήματος της Οικουμενι(στι)κης Κινήσεως και επιβεβαίωση του Παυλείου λόγου «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος».
Θα έπρεπε ο Παναγιώτατος να αποφύγει την αναφορά του στον μύθο της «μαρτυρίας της Ορθοδόξου πίστεως» εκ μέρους των οικουμενιστών στα πλαίσια της οικουμενι(στι)κης κινήσεως και των θεολογικών διαλόγων, διότι οι επαίσχυντες συμφωνίες του Μπάλαμαντ και του Σαμπεζύ, η υιοθέτηση των αντορθοδόξων κειμένων του Πόρτο Αλέγκρε, της Ραβέννας και του Πουσάν, η υπογραφή Κοινών Δηλώσεων με τον αιρεσιάρχη Πάπα της Ρώμης, οι αντικανονικές συμπροσευχές και τα ημισυλλείτουργα με αιρετικούς και αλλοθρήσκους, καταδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο.
Απόδειξη των τραγικών συνεπειών των αιρέσεων είναι η βλάστηση του δαιμονιώδους Ισλάμ, με το φρικιαστικό ιδεολόγημά του περί υποταγής των πάντων, το οποίο αποτελεί ένα συμπίλημα των χριστολογικών αιρέσεων του Αρειανισμού, του Νεστοριανισμού και του Μονοφυσιτισμού, που αρνήθηκαν την κατ’ουσίαν ενανθρώπηση του Θεού Λόγου και ανεκήρυξαν πανηγυρικά τον Θεό απρόσιτο και αμέθεκτο από το ανθρώπινο πρόσωπο και επομένως η υποταγή (Ισλάμ) να είναι η μόνη πνευματική σχέση Θεού και ανθρώπου.
Οι χριστιανικοί πληθυσμοί των Κοπτών της Αιγύπτου, των Αβυσσηνών της Αιθιοπίας, των Νεστοριανών Ασσυρίων και των Ιακωβιτών Μονοφυσιτών της Συρίας σφαγιάζονται από το πνευματικό τους έκγονο, το Ισλάμ, που οι πατέρες τους αφρόνως δημιούργησαν με την σατανική στρέβλωση της Ορθοδόξου Χριστολογίας.
Η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται. Ας θυμηθούμε την γενοκτονία των μονοφυσιτών Αρμενίων από τους νεότουρκους Ισλαμιστές.
Κατόπιν όσων ελέχθησαν προηγουμένως, η δήλωση του Παναγιωτάτου, κατά την οποία οι συνθήκες υποχρεώνουν δήθεν τους Ορθοδόξους να μετέχουν σε συμπροσευχές και κοινή λατρεία με την ετεροδοξία, αποτελεί πλήρη εκκοσμίκευση της Εκκλησίας, συνιστά κατάφωρη παραβίαση των Θείων και Ιερών Κανόνων και της Αγιοπατερικής Παραδόσεως, η οποία ρητώς απαγορεύει, και μάλιστα με την ποινή της καθαιρέσεως, τις συμπροσευχές και την κοινή λατρεία και είναι μία άπελπις προσπάθεια να συντηρηθεί το πτώμα του Οικουμενισμού, το οποίο, όπως αποδεικνύεται εκ των ανωτέρω, είναι οδωδώς και τυμπανιαίο, εφ’όσον η ετεροδοξία δεν αποπτύσσει τις πάμπολλες αιρέσεις της.
Η μεν αίρεση του Παπισμού συνεχίζει να εμμένει στο παγκόσμιο πρωτείο εξουσίας του Πάπα της Ρώμης, στη διασάλευση του μυστηρίου της Αγίας Τριάδος και στην άρνηση της θεώσεως του ανθρωπίνου προσώπου με την κτιστή χάρη. Η δε αίρεση του Προτεσταντισμού εμμένει κι αυτή στην εικονομαχία, στην άρνηση του μυστηρίου της Εκκλησίας και του μυστηρίου της Αειπαρθένου Θεοτόκου. Επιπλέον, η αίρεση του Μονοφυσιτισμού, παρά τις ψευδολογίες της επαίσχυντης συμφωνίας του Σαμπεζύ της Γενεύης το 1991[9], μνημονεύει τους αιρεσιάρχες Σεβήρο και Διόσκορο και αρνείται την εν δυσί φύσεσι Ορθόδοξη Χριστολογία, προσθέτουσα και τις κακοδοξίες του Μονοθελητισμού και του Μονοενεργητισμού, καθώς και τις αιρέσεις του Θεοπασχητισμού και της ικανοποιήσεως της Θείας Δικαιοσύνης.
Σχετικά με το θέμα των μικτών γάμων, στους οποίους αναφέρεται ο Παναγιώτατος, αυτοί έχουν καταστεί ένα από τα μέσα, με το οποίο προωθείται ο λαικός Οικουμενισμός, με απώτερο στόχο να νοθευθεί και να αλλοιωθεί η πίστη των Ορθοδόξων Χριστιανών. Σύμφωνα με την κανονική ακρίβεια της Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας[10], οι μικτοί γάμοι απαγορεύονται. Κατ'οικονομίαν, όμως, η Εκκλησία δέχεται και τελεί μικτούς γάμους με την προϋπόθεση ότι το αιρετικό μέλος θα αποκηρύξει την αίρεση και την πλάνη του γραπτώς, και θα συμφωνήσει ότι τα παιδιά θα βαπτιστούν και θα ανατραφούν με το ορθόδοξο δόγμα. Η χρησιμοποίηση της οικονομίας της Εκκλησίας ως δικαιολογία για συμπροσευχές και κοινή λατρεία είναι εντελώς άστοχη.
Όσον αφορά στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο του 2016, την οποία ο Παναγιώτατος χαρακτήρισε ως μη Οικουμενική, διότι δεν συμμετέχουν οι εκ της Δύσεως «χριστιανοί», διερωτώμεθα : Πως είναι δυνατόν να συμμετέχουν οι ετερόδοξοι «χριστιανοί» της Δύσεως, όταν είναι καταδικασμένοι από Οικουμενικές Συνόδους επί αιρέσει; Όπως π.χ. από την Γ΄ Οικουμενική για την άρνηση του αειπαρθένου της Θεοτόκου, από την Ζ΄ Οικουμενική για την εικονομαχία και την άρνηση του μυστηρίου της Εκκλησίας και από την Η΄ Οικουμενική για το Filioque; Κατά την συλλογιστική του Παναγιωτάτου, οι Ε΄, ΣΤ΄ και Ζ΄ Οικουμενικές Σύνοδοι, κακώς ονομάζονται Οικουμενικές, επειδή δεν συμμετείχαν οι αντιχαλκηδόνιοι λαοί των Αρμενίων, των Κοπτών της Αιγύπτου, των Ασσυρίων και Ιακωβιτών της Συρίας και των Κοπτών του Μαλαμπάρ των Ινδιών;
Η Σύνοδος αυτή κατ’αρχήν προγραμματίστηκε ως Οικουμενική, έστω κι αν ονομάστηκε Πανορθόδοξη. Όμως, τα τελευταία χρόνια οι οικουμενιστές την αποχαρακτήρισαν και διέγραψαν τον Οικουμενικό της χαρακτήρα. Διότι, αν συγκαλούνταν ως Οικουμενική, θα είχε την υποχρέωση να αναγνωρίσει ως 8η και 9η Οικουμενικές Συνόδους τις Συνόδους επί Μ. Φωτίου και αγίου Γρηγορίου Παλαμά! Αυτό, όμως, θα ενοχλούσε το Βατικανό, επειδή αυτές οι Σύνοδοι καταδικάζουν τον Παπισμό ως αίρεση.
Η θέση του Παναγιωτάτου ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν δύναται πλέον να συγκαλεί Οικουμενική Σύνοδο, εξ αιτίας της μη συμμετοχής των Δυτικών, είναι παντελώς εσφαλμένη. Ουσιαστικά διακηρύσσει με την θέση του αυτή ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ελλειματική, ασθενής και ατελής Εκκλησία, και μόνο όταν «ενωθεί» με τον Παπισμό και τον Προτεσταντισμό, θα είναι τέλεια Εκκλησία, οπότε θα μπορεί τότε μαζί με τους Δυτικούς να συγκαλεί Οικουμενική Σύνοδο. Η θέση, όμως, αυτή απέχει παρασάγκας από την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία.
Το θέμα του κοινού εορτασμού του Πάσχα μεταξύ Ορθοδόξων και ετεροδόξων, που πρόκειται να εξετάσει η Μεγάλη Σύνοδος, είναι κολοσσιαίας σημασίας διότι μία σύνοδος, όπως την προσδιορίζει ο Παναγιώτατος, με οικουμενιστικές προδιαγραφές και προϋποθέσεις, δεν μπορεί ν’αλλάξει απόφαση Οικουμενικής Συνόδου και συγκεκριμένως της Αγίας Α΄ Οικουμενικής Συνόδου των αγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων. Αν αυτό συμβεί, τότε να προετοιμαζόμεθα για νέο παλαιοημερολογητικό σχίσμα που θα έχει δυστυχώς και κανονική θεμελίωση.
Τέλος, η πρόσφατη σύναξη των Ιεραρχών του Θρόνου αποτελεί μία μικρή πρόγευση των όσων πρόκειται να διαδραματιστούν στην μέλλουσα να συγκληθεί Αγία και Μεγάλη Συνόδου του 2016. Τονίζουμε, όμως, με ιδιαίτερη έμφαση ότι μία Σύνοδος, η οποία θα βασίζεται στην αρχή της περιεκτικότητας και του ουμανισμού-ανθρωπισμού και θα νομιμοποιήσει την παναίρεση του συγκρητιστικού διαχριστιανικού οικουμενισμού, θα αποτελέσει πραγματική τορπίλλη στα θεμέλια της πανορθοδόξου ενότητος, διότι θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα απ’όσα δήθεν θα λύσει και θα οδηγήσει σε αναταραχές, σύγχυση και σχίσματα. Πάντως, μία τοιαύτη Σύνοδος δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή από τον Ορθόδοξο κλήρο και τον λαό του Θεού, θα καταγραφεί στην εκκλησιαστική ιστορία ως ληστρική και ψευδοσύνοδος, όπως και τόσες άλλες, και οι αποφάσεις της θα καταστούν ανίσχυρες, διότι ο Οικουμενισμός παραποιεί την εικόνα του Θεανθρώπου, αποβαίνει ολετήρας της Αληθείας και οδηγεί αναποδράστως στον πνευματικό και φυσικό όλεθρο.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ»
