«Αλίμονο αν η ελληνοτουρκική συνύπαρξη περάσει στη δικαιοδοσία της Ανγκελα Μέρκελ»
Για τον... σύντροφο Ερντογάν επιτρέψτε μου να διατυπώσω μία μάλλον αιρετική άποψη: Ευτυχώς που στα χρόνια της νεότερης ελληνικής τραγωδίας βρέθηκε αυτός στο τιμόνι της γειτονικής χώρας! Αν ήταν κάποιος άλλος, μπορεί να είχαμε μπλέξει και μάλιστα πολύ άσχημα. Θα είχε φροντίσει να μας κάνει τη ζωή εξαιρετικά δύσκολη υπό τα χαιρέκακα χαμόγελα των δανειστών και τα βλέμματα απάθειας των κάθε λογής συμμάχων...
Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι τον θέλουμε για στενή παρέα. Ούτε θα έπρεπε η αναγκαστική συνύπαρξή μας να περνά από τα διόδια και τα κέφια των αθεράπευτα φιλότουρκων Γερμαναράδων δανειστών. Αλίμονό μας τότε...
Εξηγούμαι λοιπόν να μη σας μπερδεύω: Σε αντίθεση με προηγούμενους Τούρκους ηγέτες, ο Ερντογάν δεν είναι ορκισμένος εχθρός της Ελλάδας. Ενας συνεπής Τούρκος πατριώτης είναι, με αυταρχικές τάσεις και σουλτανικό «εγώ». Πολιτικά χαρακτηριστικά δηλαδή που καθόλου δεν συνάδουν με τις αξίες του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού. Από κει και πέρα, στον βαθμό που δεν μας ενοχλεί, ούτε καν σε επίπεδο καθημερινού bullying, περισσότερο από τους προκατόχους του, φρονώ ότι δεν πρέπει να ανακατευόμαστε κι εμείς στα του οίκου του. Ας φροντίσουν άλλοι «Ευρωπαίοι δημοκράτες», που κάθονται φιλάρεσκα στους χρυσοποίκιλτους θρόνους του παλατιού του, να του κάνουν μαθήματα δημοκρατίας και υποδείξεις περί κοινοβουλευτικής δεοντολογίας.
Το πρόβλημα είναι ότι, αντιθέτως, όλοι αυτοί οι δήθεν ευρωπαϊστές, τύπου Γιούνκερ, Σουλτζ ή Φέρχοφσταντ, που μας κουνούν σε καθημερινή βάση το δάχτυλο μόλις βλέπουν τον σουλτάνο, ξεχνούν μονομιάς τα ευρωπαϊκά ιδεώδη και τις αξίες της δημοκρατίας. Κοιτούν τον Ερντογάν με λαγνεία και δέος, λες και βλέπουν τη μετενσάρκωση του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς. Γι' αυτό και δεν πρέπει να τους βάζουμε στα πόδια μας, όταν είναι να μιλήσουμε με την Τουρκία, σύντροφε Αλέξη!
Αν ανατρέξουμε στις σύγχρονες ελληνοτουρκικές κρίσεις, θα δούμε ότι αυτές προκλήθηκαν από κατεξοχήν κεμαλικές ηγεσίες της Αγκυρας και από το λεγόμενο «βαθύ κράτος», που μέχρι πρότινος κυριαρχούσε σε όλες τις στρατιωτικές υπηρεσίες της γείτονος. Οι εκπρόσωποι της παραδοσιακής αστικής τάξης στην Τουρκία είναι ασφαλώς περισσότερο Ευρωπαίοι και εναρμονισμένοι με τα δυτικά πρότυπα, όμως ταυτόχρονα είναι και πιο επεκτατικοί προς τη μεριά μας. Επομένως, σε στενό πρίσμα διμερών σχέσεων είναι και οι περισσότερο επικίνδυνοι. Πρέπει να το καταλάβουμε καλά αυτό.
Αντίθετα, το στρατηγικό δόγμα του νεο-οθωμανισμού, που ξεκίνησε από τον μακαρίτη τον Οζάλ και εμπλουτίζεται σήμερα με στοιχεία θρησκευτικού ιμπεριαλισμού από τον Ερντογάν, δεν επικεντρώνεται μόνο στην προς δυσμάς επέκταση. Ούτε κοιτάει μονοσήμαντα προς την Ελλάδα. Παραείναι φιλόδοξο για να ασχοληθεί αποκλειστικά με την αφεντιά μας. Και με τη σημερινή πολιτική ηγεσία της Αγκυρας, θα έλεγα ότι ρίχνει το βάρος στον ζωτικό χώρο της Μέσης Ανατολής, όπου οι Τούρκοι θεωρούν ότι διατηρούν κυριαρχικά δικαιώματα.
Οι απέναντι λοιπόν είναι απορροφημένοι με αυτά που συμβαίνουν στην άλλη γειτονιά τους. Και αυτό είναι αναμφισβήτητα ευτύχημα. Δεν έχουμε λόγο να τους τραβήξουμε την προσοχή ούτε να επιδιώξουμε συμπράξεις καλής θέλησης και...gentlemen's agreements για διεθνή ζητήματα όπου η Αγκυρα έχει μία τελείως διαφορετική οπτική.
Πάρτε για παράδειγμα το ζήτημα των ισλαμοκανίβαλων του ISIS που αιματοκυλίζουν την Ευρώπη. Μπορεί να βρεθεί κοινός τόπος με τον Ερντογάν; Σε καμία περίπτωση. Και δεν είναι μόνο η οπτική της σημερινής τουρκικής κυβέρνησης. Ενα μεγάλο τμήμα της τουρκικής κοινής γνώμης αισθάνεται αλληλέγγυο με τη ριζοσπαστική αφύπνιση του σουνιτικού Ισλάμ. Γι' αυτό και το μισό στάδιο στην πρόσφατη ποδοσφαιρική αναμέτρηση Ελλάδας - Τουρκίας επέλεξε να... διαμαρτυρηθεί θορυβωδώς στην πρωτοβουλία της ενός λεπτού σιγής για τα θύματα του μακελειού στο Παρίσι.
Ας μην ξεχνάμε ότι στην όλη εξίσωση μπλέκονται και οι Κούρδοι και εδώ ισχύει για τους Τούρκους το «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου».
Επομένως, το πρόσφατο ταξίδι του κυρίου Τσίπρα στην Τουρκία ήταν στην καλύτερη περίπτωση χάσιμο χρόνου. Ας ελπίσουμε ότι δεν ήταν ταυτόχρονα και προάγγελος μιας «αναγκαστικής συνεννόησης» Αθήνας - Αγκυρας για διμερή θέματα που εκφεύγουν του Προσφυγικού· μιας συνεννόησης με γερμανική μεσολάβηση και συντονισμό που επιβάλλεται πιθανότατα στο πλαίσιο της δανειακής ομηρίας μας. Θα πρόκειται για εγκληματικό λάθος του Ελληνα πρωθυπουργού, αν αποφασίσει να εκχωρήσει και τα εθνικά θέματα στη δικαιοδοσία των Γερμανών. Αλλωστε είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν έχει πάρει πράσινο φως για τέτοιου είδους πρωτοβουλίες από την άλλη ακτή του Ατλαντικού...
Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι τον θέλουμε για στενή παρέα. Ούτε θα έπρεπε η αναγκαστική συνύπαρξή μας να περνά από τα διόδια και τα κέφια των αθεράπευτα φιλότουρκων Γερμαναράδων δανειστών. Αλίμονό μας τότε...
Εξηγούμαι λοιπόν να μη σας μπερδεύω: Σε αντίθεση με προηγούμενους Τούρκους ηγέτες, ο Ερντογάν δεν είναι ορκισμένος εχθρός της Ελλάδας. Ενας συνεπής Τούρκος πατριώτης είναι, με αυταρχικές τάσεις και σουλτανικό «εγώ». Πολιτικά χαρακτηριστικά δηλαδή που καθόλου δεν συνάδουν με τις αξίες του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού. Από κει και πέρα, στον βαθμό που δεν μας ενοχλεί, ούτε καν σε επίπεδο καθημερινού bullying, περισσότερο από τους προκατόχους του, φρονώ ότι δεν πρέπει να ανακατευόμαστε κι εμείς στα του οίκου του. Ας φροντίσουν άλλοι «Ευρωπαίοι δημοκράτες», που κάθονται φιλάρεσκα στους χρυσοποίκιλτους θρόνους του παλατιού του, να του κάνουν μαθήματα δημοκρατίας και υποδείξεις περί κοινοβουλευτικής δεοντολογίας.
Το πρόβλημα είναι ότι, αντιθέτως, όλοι αυτοί οι δήθεν ευρωπαϊστές, τύπου Γιούνκερ, Σουλτζ ή Φέρχοφσταντ, που μας κουνούν σε καθημερινή βάση το δάχτυλο μόλις βλέπουν τον σουλτάνο, ξεχνούν μονομιάς τα ευρωπαϊκά ιδεώδη και τις αξίες της δημοκρατίας. Κοιτούν τον Ερντογάν με λαγνεία και δέος, λες και βλέπουν τη μετενσάρκωση του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς. Γι' αυτό και δεν πρέπει να τους βάζουμε στα πόδια μας, όταν είναι να μιλήσουμε με την Τουρκία, σύντροφε Αλέξη!
Αν ανατρέξουμε στις σύγχρονες ελληνοτουρκικές κρίσεις, θα δούμε ότι αυτές προκλήθηκαν από κατεξοχήν κεμαλικές ηγεσίες της Αγκυρας και από το λεγόμενο «βαθύ κράτος», που μέχρι πρότινος κυριαρχούσε σε όλες τις στρατιωτικές υπηρεσίες της γείτονος. Οι εκπρόσωποι της παραδοσιακής αστικής τάξης στην Τουρκία είναι ασφαλώς περισσότερο Ευρωπαίοι και εναρμονισμένοι με τα δυτικά πρότυπα, όμως ταυτόχρονα είναι και πιο επεκτατικοί προς τη μεριά μας. Επομένως, σε στενό πρίσμα διμερών σχέσεων είναι και οι περισσότερο επικίνδυνοι. Πρέπει να το καταλάβουμε καλά αυτό.
Αντίθετα, το στρατηγικό δόγμα του νεο-οθωμανισμού, που ξεκίνησε από τον μακαρίτη τον Οζάλ και εμπλουτίζεται σήμερα με στοιχεία θρησκευτικού ιμπεριαλισμού από τον Ερντογάν, δεν επικεντρώνεται μόνο στην προς δυσμάς επέκταση. Ούτε κοιτάει μονοσήμαντα προς την Ελλάδα. Παραείναι φιλόδοξο για να ασχοληθεί αποκλειστικά με την αφεντιά μας. Και με τη σημερινή πολιτική ηγεσία της Αγκυρας, θα έλεγα ότι ρίχνει το βάρος στον ζωτικό χώρο της Μέσης Ανατολής, όπου οι Τούρκοι θεωρούν ότι διατηρούν κυριαρχικά δικαιώματα.
Οι απέναντι λοιπόν είναι απορροφημένοι με αυτά που συμβαίνουν στην άλλη γειτονιά τους. Και αυτό είναι αναμφισβήτητα ευτύχημα. Δεν έχουμε λόγο να τους τραβήξουμε την προσοχή ούτε να επιδιώξουμε συμπράξεις καλής θέλησης και...gentlemen's agreements για διεθνή ζητήματα όπου η Αγκυρα έχει μία τελείως διαφορετική οπτική.
Πάρτε για παράδειγμα το ζήτημα των ισλαμοκανίβαλων του ISIS που αιματοκυλίζουν την Ευρώπη. Μπορεί να βρεθεί κοινός τόπος με τον Ερντογάν; Σε καμία περίπτωση. Και δεν είναι μόνο η οπτική της σημερινής τουρκικής κυβέρνησης. Ενα μεγάλο τμήμα της τουρκικής κοινής γνώμης αισθάνεται αλληλέγγυο με τη ριζοσπαστική αφύπνιση του σουνιτικού Ισλάμ. Γι' αυτό και το μισό στάδιο στην πρόσφατη ποδοσφαιρική αναμέτρηση Ελλάδας - Τουρκίας επέλεξε να... διαμαρτυρηθεί θορυβωδώς στην πρωτοβουλία της ενός λεπτού σιγής για τα θύματα του μακελειού στο Παρίσι.
Ας μην ξεχνάμε ότι στην όλη εξίσωση μπλέκονται και οι Κούρδοι και εδώ ισχύει για τους Τούρκους το «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου».
Επομένως, το πρόσφατο ταξίδι του κυρίου Τσίπρα στην Τουρκία ήταν στην καλύτερη περίπτωση χάσιμο χρόνου. Ας ελπίσουμε ότι δεν ήταν ταυτόχρονα και προάγγελος μιας «αναγκαστικής συνεννόησης» Αθήνας - Αγκυρας για διμερή θέματα που εκφεύγουν του Προσφυγικού· μιας συνεννόησης με γερμανική μεσολάβηση και συντονισμό που επιβάλλεται πιθανότατα στο πλαίσιο της δανειακής ομηρίας μας. Θα πρόκειται για εγκληματικό λάθος του Ελληνα πρωθυπουργού, αν αποφασίσει να εκχωρήσει και τα εθνικά θέματα στη δικαιοδοσία των Γερμανών. Αλλωστε είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν έχει πάρει πράσινο φως για τέτοιου είδους πρωτοβουλίες από την άλλη ακτή του Ατλαντικού...
Γιώγος Χαρβαλιάς
http://www.dimokratianews.gr/content/55686/kai-ta-ethnika-themata-sta-heria-ton-germanon
