ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΣΥΜΦΩΝΙΑ;

Οι εξελίξεις πιστοποιούν ότι υλοποιείται σχέδιο «total disaster» καθώς, με ή χωρίς συμφωνία, ο ευρωατλαντισμός οδηγεί μεθοδευμένα την κυβέρνηση σε πτώση και τη χώρα στην καταστροφή.

Α. Η ΕΛΛΑΔΑ «ΠΕΔΙΟ ΒΟΛΗΣ» ΤΟΥ ΜΕΤΑ-ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ

Όσα συμβαίνουν στη χώρα τους τελευταίους μήνες είναι κυριολεκτικά πρωτοφανή.

Και αυτό δεν είναι μια έκφραση υπερβολής. Η Ελλάδα, μετά την
Ουκρανία, είναι η δεύτερη χώρα που εφαρμόζεται ένα πείραμα μεγάλης έκτασης του μετα-νεοφιλελευθερισμού.
Η κρίση που μαστίζει το δυτικό καπιταλισμό, κρίση που έχει να κάνει, ανάμεσα σε άλλα, και με τα παγιωμένα χρηματοπιστωτικά-παρασιτικά του χαρακτηριστικά αλλά και με τη ραγδαία άνοδο της «παραγωγικής» Ανατολής, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με το πολιτικό και οικονομικό μοντέλο που υπήρχε μέχρι σήμερα. Η ανάγκη ενός άλλου μοντέλου είναι δεδομένη.

Τα δύο μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα της Δύσης (ΗΠΑ και (η υπό γερμανική ηγεμονία ΕΕ) προετοιμάζονται για την επόμενη μεγάλη κρίση, την κρίση του 2018. Η προετοιμασία αυτή προβλέπει μια νεοαποικιακού τύπου αφαίμαξη των περιφερειακών χωρών.

Στη περίπτωση της Ελλάδας (όπως και της Ουκρανίας, όπου ήταν κυρίαρχοι) εμπλέκονται και σημαντικοί γεωστρατηγικοί παράγοντες, όπως πολύ «ευγενικά» φρόντισε να υπενθυμίσει ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τούσκ.

Το σχέδιο του ευρωατλαντισμού δεν είναι ένα κλειστό σχέδιο.Είναι ένα ανοιχτού τύπου σχέδιο, με το οποίο μια χώρα (στην περίπτωσή μας η Ελλάδα) οδηγείται σταδιακά στην απόλυτη αποδιάρθρωση του παραγωγικού της ιστού, τη βίαιη υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης, τη βίαιη καταστροφή μικρομεσαίων στρωμάτων, την κονιορτοποίηση των ψηγμάτων ανεξαρτησίας.

Μια τέτοια πολιτική απαιτεί και ένα αντίστοιχο πολιτικό εποικοδόμημα.

Ο «παλαιοκομματισμός» φθείρεται μέσα σε ελάχιστο χρόνο και πρέπει συνεχώς να βρίσκονται λύσεις στο πολιτικό επίπεδο. Μια μεγάλη περίοδος πολιτικών «μετεξελίξεων» είναι απαραίτητη. Σε κάθε χώρα αναζητείται μια «αφήγηση» που θα μπορεί να συσπειρώσει ένα τμήμα του λαού. Στην Ουκρανία ήταν ο αντισοβιετισμός και ο «μπαντερισμός». Στην Ελλάδα μπορεί να χρησιμοποιηθεί η «ευρωπαϊκή ιδέα». Ακόμη και μια ρεφορμιστική αριστερά είναι άκρως «επικίνδυνη».

Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί είναι παρόντες και κλιμακούμενοι. Οι προσπάθειες εξεύρεσης συμφωνίας και ισορροπίας, μπορεί να μην καρποφορήσουν και να φέρουν το«ατύχημα», καθώς η πίεση της κρίσης αλλά και οι γεωστρατηγικοί παράμετροι είναι πολύ σημαντικοί, ενώ και μέσα στα ίδια τα κέντρα υπάρχει ανομοιογένεια.

Β. Ε.Ε- Η.Π.Α. ΚΑΙ ΕΓΧΩΡΙΟΙ ΤΟΠΟΤΗΡΗΤΕΣ ΣΕ ΘΕΣΗ ΜΑΧΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ.
ΤΟ ΝΕΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΣΕ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ ΓΙΑ «ΚΑΘΕ ΛΥΣΗ»

Το νέο παρακράτος είναι σε λειτουργία. Όλες οι «πορτοκαλί»-made in USA-επαναστάσεις είχαν πανομοιότυπο σχέδιο δράσης. Διείσδυση στα social media, αξιοποίηση θυλάκων εντός των σωμάτων ασφαλείας και του στρατού, αξιοποίηση των ελεγχόμενων media, έλεγχος του κεντρικού σημείου της πρωτεύουσας, ταραχές και προβοκάτσιες.

Στην Ελλάδα σήμερα, όσο και εάν φαντάζει απίθανο, ένα τέτοιο σχέδιο είναι stand by. Προς το παρόν χρησιμοποιείται ως παράγοντας πίεσης και έμμεσης απειλής.

Οι δηλώσεις Μεϊμαράκη δεν ήταν δηλώσεις ενός Γιακουμάτου…

Οι δηλώσεις του απόστρατου Στρατηγού Φραγκούλη Φράγκου,(πρώην υπουργός Άμυνας και πρώην επικεφαλής του ελληνικού Γενικού Επιτελείου Στρατού, που καθαιρέθηκε το 2011 από τον Γ. Παπανδρέου εν μέσω φημών για πραξικόπημα) υπέρ του ΝΑΙ, με αφοριστικές δηλώσεις προς το πρόσωπο του ίδιου του πρωθυπουργού «οι ηθικές αξίες και αρχές που-πάντα καθόριζαν εμάς τους Έλληνες δεν είναι υπό διαπραγμάτευση με οποιοδήποτε ανίδεο και ιστορικά αδαή πολιτικό»δεν είναι το παραλήρημα ενός γραφικού…

Στα γραφεία ισχυρού κόμματος της αντιπολίτευσης, στέλεχος του κόμματος με ειδίκευση στη μονταζιέρα, έχει δημιουργήσει ομάδα με δεκάδες και εκατοντάδες μέλη της φοιτητικής παράταξης του κόμματος, που αμείβονται με 2 ευρώ για κάθε δημοσίευση που αναρτούν στα social media. Την ημέρα, μόνο αυτή η επιχείρηση, κοστολογείται στα 80.000 ευρώ.

Γνωστός συνοδοιπόρος του Δικτύου 21 (και του κέντρου του εξωτερικού με το οποίο το Δίκτυο ήταν συνδεδεμένο), αναρτά κάλεσμα στην ιστοσελίδα του:

«Πρέπει να βρούμε τρόπο ως την Παρασκευή το αργότερο…να δείξουμε στην κυβέρνηση ότι δεν έχει το δικαίωμα να βγάλει τη χώρα από το ευρώ και ότι αν το κάνει, θα έχει διαπράξει εθνική προδοσία.
Δεν εμπιστεύομαι τα κόμματα…
Τώρα είναι πραγματικά η ώρα των πολιτών, που πρέπει να ξεχάσουν …τα διχαστικά μηνύματα του πραξικοπήματος-δημοψηφίσματος της 7ης Ιουνίου
Να κινητοποιηθούμε κόσμια στο διαδίκτυο και στους δρόμους και τις πλατείες.
Παντού, σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Ελπίζω να βρεθούν άνθρωποι να αναλάβουν τις κατάλληλες πρωτοβουλίες».

Η έκφραση «εθνική προδοσία» χρησιμοποιείται ολοένα και περισσότερο από εκπροσώπους της Ν.Δ.

Ο Θ. Τζήμερος καλεί ανοιχτά σε πραξικόπημα ενώ η δικαιοσύνη στέκεται σιωπηλή:
«Θα περιμένουμε μέχρι την Παρασκευή 8:30 το πρωί, που θα καταθέσουν την τελευταία τους πρόταση. Αν μάθουμε ότι είναι ακόμα μια απάτη, κατεβαίνουμε στον δρόμο, (θα ειδοποιηθείτε για το πού και ποια ώρα) μπαίνουμε στο Μαξίμου, στα Υπουργεία της Εθνικής Μειοδοσίας και τους πετάμε έξω με τις κλωτσιές».

Οι επιθέσεις στην ιστοσελίδα iskra, δεν είναι καθόλου τυχαίες και πιστοποιούν ποια «γραμμή» ενοχλεί τα διάφορα(παρά)κεντρα.

Γ. ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΕΡΩΤΗΜΑ. Η ΛΑΘΟΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Εδώ και μήνες η συζήτηση μέσα στην αριστερά τείνει να αυτό-παγιδευτεί.

Συνήθως σε «ιδεολογικού δογματισμού» ερωτήματα -είμαστε ή δεν είμαστε με την Ευρώπη, είναι η Ευρώπη των λαών το κοινό μας σπίτι, η έξοδος από το ευρώ προϋποθέτει το σοσιαλισμό ή όχι κ.α.- ενώ της διαφεύγει και το κεντρικό σχέδιο του ευρωατλαντισμού και το βασικό ερώτημα που αυτό θέτει στη πραγματικότητα και στην αριστερά.

Από τη μία η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αρνείται να δει την οξύτατη επιθετικότητα του μετα-νεοφιλελευθερισμού και το σχέδιο του για τη χώρα και συνεχίζει να τρέφει αυταπάτες, τόσο για τις δυνατότητες άσκησης μια κεϋνσιανής πολιτικής όσο και για την Ε.Ε. το ΝΑΤΟ και για τα περιθώρια ελιγμών εντός των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Από την άλλη το ΚΚΕ, όπως και τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, οχυρωμένο πίσω από την -κατανοητή- ανάγκη επιβίωσης του μηχανισμού «στις θύελλες που έρχονται», αρνούνται να αναλάβουν τα ιστορικά καθήκοντα που η πραγματικότητα θα επιβάλλει σύντομα, πιστεύοντας ότι με κάποιο μαγικό τρόπο θα επιβιώσουν από τη κοσμογονία και σαν άλλη κιβωτός του Νώε, θα προσαράξουν στο Αραράτ της «καθαρής» ταξικής πάλης του μέλλοντος.

Το πραγματικό ερώτημα το θέτει το ίδιο το ευρωατλαντικό σχέδιο εξόντωσης, ένα σχέδιο που υπερβαίνει τον νεοφιλελευθερισμό όπως τον γνωρίζαμε.

Πώς η αριστερά θα υψωθεί σήμερα (όχι αύριο, όχι μεθαύριο) σε δύναμη σωτηρίας και απελευθέρωσης των εργαζομένων και της χώρας;

Ποιες οι υλικές, οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο;

Το δημοψήφισμα έδειξε ότι, για άλλη μια φορά στη νεότερη ιστορία, οι διαθέσεις του λαού υπερβαίνουν τα σχέδια των ηγεσιών.

Απέναντι στη τρομοκρατία ο λαός, με το ιστορικό του ΟΧΙ, δίνει ενέχυρο στην αριστερά το πιο πολύτιμο όπλο: το υψηλό ηθικό, το θάρρος και τη διάθεση για σύγκρουση μέχρι τέλους, -όποιο και αν είναι αυτό- και τη λαϊκή νομιμοποίηση.

Η αριστερά εμφανίζεται χωρίς σχέδιο, να πελαγοδρομεί μεταξύ αυταπατών, ιδεολογικών αγκυλώσεων και ατολμίας.

Έχει 2 μέρες να προχωρήσει άμεσα σε 5 βήματα που θα συσπειρώσουν ακόμη περισσότερο το λαό, θα αποτελέσουν τα πρώτα σκαλοπάτια μιας πορείας με θυσίες (που έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται πλέον να αποφευχθούν) αλλά και προοπτική και θα μεταφέρουν το πρόβλημα στο απέναντι στρατόπεδο:

Να πραγματοποιήσει άμεσα ένα μεγάλο παλλαϊκό συλλαλητήριο, αντίστοιχο με αυτό της προηγούμενης Παρασκευής, να εφαρμόσει τους νόμους στο χώρο των ΜΜΕ, να επιβάλει ουσιαστικό έλεγχο στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης, να εμφανίσει-επιτέλους- ένα (ή και παραπάνω) ρεαλιστικό, εναλλακτικό σχέδιο απέναντι στο μονόδρομο του θανάτου των «εταίρων», όπου το θέμα των τραπεζών και της χρηματοδότησης θα έχει κυρίαρχη θέση, να εξετάσει με ειλικρίνεια κάθε δυνατότητα σε διεθνές επίπεδο για συμμαχίες.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, κάθε συμφωνία ή μη συμφωνία, θα είναι ακόμη ένα βήμα αναβολής μιας σύγκρουσης, που έτσι κι αλλιώς θα γίνει. Μας αναγκάζουν να πάμε σε αυτή. Θα πάμε.

Και εάν εκτιμήσουμε ότι πρέπει να την αναβάλουμε, ας κερδίσουμε λίγο χρόνο – αλλά για ένα και μόνο λόγο: για να προετοιμαστούμε καλύτερα.

Ο λαός εμπιστεύτηκε, δύο φορές μέσα σε 6 μήνες, την αριστερά. Καιρός η αριστερά να ανταποδώσει αυτή την εμπιστοσύνη. Γιατί εάν δεν φανεί αντάξια αυτής της εμπιστοσύνης …
«Αυτό που η κάμπια ονομάζει τέλος του κόσμου, η ζωή το λέει πεταλούδα».
Κινέζικη παροιμία.

iskra.gr

http://blablaworldnews.blogspot.gr/2015/07/blog-post_992.html?spref=fb