Το Πρώτο Decadence
Η ιστορία ξεκινά στα τέλη του 70, που άνοιξε το μαγαζί ο Γιάννης Φιλίππου. Ο χώρος ήταν το παλιό σπίτι του χουντικού αντιβασιλέα Ζωιτάκη, στην οδό Βουλγαροκτόνου και Πουλχερίας. Το ιστορικό Decadence. Ο ιδιαίτερος χώρος αλλά και το μέρος ήταν ένα από τα στοιχεία που το έκαναν να ξεχωρίζει. Λίγο τα μαρμάρινα σκαλάκια στην είσοδο και το μωσαϊκό στο πάτωμα, λίγο το ότι ήταν απομονωμένο, αλλά ταυτόχρονα στο κέντρο, το καθιστούσε δυνατό ως ένα ιδανικό σημείο φυγής. Έτσι κατάφερε και έγινε στέκι της αθηναϊκής κουλτούρας. Το πρώτο Decadence ήταν μια φωλιά παραγωγών ραδιοφώνου, διανοούμενων και καλλιτεχνών. Μεταξύ άλλων εκεί σύχναζαν ο Κοεν μέχρι τον Γιωτόπουλο της 17Ν. Οι μεγαλύτεροι το θυμούνται ως ένα από τα πρώτα μπαρ στην Αθήνα. Ένα ήσυχο και ανήσυχο μέρος με μουσική από 60s μέχρι 80s και djs όπως ο Χρήστος Δασκαλόπουλος και ο Γιάννης Έξαρχος. Με τα χρόνια το μαγαζί άλλαξε πολλά χέρια. Μεταξύ άλλων της Μαρίας Κανελλοπούλου, του Γιώργου Ζωγράφου και του Αλέξανδρου Δάφνου
Νέα εποχή – Club DECADENCE–
Η νέα εποχή του Decadence ξεκίνησε το 90 που η ομάδα «Ακροβάτες Νέας Εποχής» πήρε τα ηνία. Δήλωσαν από την αρχή ότι «η διασκέδαση δεν αγοράζεται, δημιουργείται» και είχαν σαν στόχο να δημιουργήσουν ένα χώρο που μπορεί να συμβούν τα πάντα. Η νέα πορεία σημαδεύτηκε από βραδιές ποίησης αφιερωμένες στην Κική Δημουλά, πριν από την ανακαλύψει η ακαδημία Αθηνών, τον Μίλτο Σαχτούρη και άλλους. Λίγο μετά το ονόμασαν το “Club Decadence”, πέταξαν τις καρέκλες και έτσι γεννήθηκε το πιο γνωστό alternative bar-club της Αθήνας. Από τους πρώτους θαμώνες ο Αντώνης Καφετζόπουλος, οι Κατσιμιχαίοι και άλλοι. Λειτουργούσε σαν χώρος ανεξάρτητης μουσικής σκηνής, με συναυλίες και πάρτυ σχεδόν καθημερινά. Η μουσική του κυρίως αγγλικό post-punk και alternative rock αλλά ήταν ικανό να μπερδέψει στο μουσικό του πρόγραμμα Joy Division και Χιώτη, το ίδιο βράδυ. Αυτό ήταν ένας από τους λόγους που αγαπήθηκε το Decadence.
Ήταν ένας χώρος διαφορετικός, με μια “καινοτόμα παρακμιακή” αισθητική που σε έκανε να το αγαπήσεις. Η κουλτούρα του επηρεασμένη ξεκάθαρα από το όνομα του. Ένα καλλιτεχνικό ρεύμα παρακμής, απελευθερωμένο από πολιτικοποιήσεις και διδακτισμούς. Μποεμισμός με στοιχεία υπερβολής. Έβλεπες πίνακες του Δημήτρη Αληθεινού, μια ραπτομηχανή, ποδήλατα να κρέμονται από το ταβάνι και άλλα απρόοπτα. Δίπλα στο μπαρ ξεχώριζες ένα πανό που έγραφε, «ΜΗ ΚΟΙΜΑΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ» και στις κάρτες ή στις λιγοστές αφίσες που τύπωναν διέκρινες το «ΕΠΕΙΔΗ Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ».
Εκτός από Έλληνες μουσικούς, όπως οι Last Drive που είχαν κάνει παρουσίαση στο Decadence, το μαγαζί το είχαν επισκεφτεί από Deus και Tindersticks, μέχρι τον Νick Cave. Μετά από ένα secret gig που είχαν κάνει στο Λόφο του Στρέφη, οι Tindersticks, επισκέφτηκαν το Decadence. Διαβάσαμε ότι ο Neil Fraser (κιθάρα) μετά το live και την βραδιά στο μαγαζί, είχε πει «δεν πρόκειται να ξαναπιώ αύριο. Σκέψου είμαι 96 ώρες στην Αθήνα και τις 90 είμαι τύφλα..». Μετά από αυτό ακυρώθηκε η πτήση τους και..πήγαν ξανά στο Decadence!
To Υπόγειο του Decadence–
Αν δεν απορούσες γιατί είναι δίπλα σου κάποιος με μια απόχη και πίνει το ποτό του, τότε σίγουρα ήξερες ότι βρίσκεσαι στο Decadence. Τα περισσότερα κουκουρούκου σκηνικά ήταν φυσικά στο αγαπημένο, σε πολλούς, DOWN DECA, το σκοτεινό υπόγειο ή καλύτερα χαμηλού φωτισμού. Καθώς κατέβαινες τη σκάλα ανακάλυπτες έναν νέο κόσμο. Χόρευαν πάνκιδες με τετραγωνισμένα λοφία και δίπλα τους νεαροί εναλλακτικοί τύποι να πίνουν ποτάκι, έχοντας έρθει μόνο και μόνο για το παράσημο «έχω πάει και εγώ στο υπόγειο του Decadence!». Στις γωνίες και στο μπαρ, θαμώνες-μορφές και γνωστές προσωπικότητες.
Διαρκής Αναζήτηση Ταυτότητας–
Τα οικονομικά στην αρχή ήταν δύσκολα, οι μπάτσοι συχνά απ’έξω και το μαγαζί δυσκολεύτηκε να πάρει άδεια. Η πορεία του είχε σκαμπανεβάσματα αλλά με τον καιρό οι εισπράξεις ανέβηκαν. Το Decadence άρχισε να κάνει διάφορες κινήσεις που τότε δεν είχε φανταστεί άλλο μαγαζί. Παραχωρούσαν το χώρο σε ό,τι καλλιτεχνικό. Εκθέσεις, ταινίες μικρού μήκους και θεατρικά happenings βγήκαν στέγη στο φιλόξενο Decadence. Ένα καθαρόαιμο ροκ μπαρ που ξυπνούσε, έβαζε τα καλά του και μετά γινόταν σκνίπα.
Υποστήριζε τη λογική του πιο ευρηματικού club. «Το πρώτο Bar-theater» «Το πιο μικρό σινεμά του κόσμου» όμως το έλεγαν με την Λόλα, μια 35αρα μηχανή. «Κουρείον Decadence» «Οπωροπωλείον» μέχρι και «Οδοντιατρείο» «Decadence Times» η πρώτη free press της Αθήνας Προσπάθησαν ακόμη και για ραδιοφωνικό σταθμό, αλλά λειτούργησε μόνο σε πειραματικό στάδιο. Τα πάρτυ; Αλλεπάλληλα. Πάρτυ με σουρεάλ αιτήματα όπως «Ζητάμε 5 μήνες καλοκαίρι».
Για κάποιους όλα αυτά ήταν απλά εκκεντρικές προσθήκες. Θεωρούσαν ότι φλέρταρε με το δήθεν ενώ άλλοι το αναγνώριζαν σαν ανάγκη pure επικοινωνίας, έκφρασης και ανεξαρτησίας. Σίγουρα το Decadence ήταν ένας χώρος διαφορετικός που πειραματίστηκε και σε έκανε να καταλαβαίνεις ότι ήταν σε μια διαρκή αναζήτηση ταυτότητας, κατ’επιλογήν. Ήταν φανερό ότι η ομάδα διαχείρισης του Decadence ήταν ερασιτέχνες, με την έννοια «εραστές της τέχνης».
Το τέλος(;) του Decadence
Τελικά το 2008-2009 έγινε έξωση και το Decadence έκλεισε. Οι κληρονόμοι είχαν δώσει άδεια για να πέσει το κτίριο και να γίνει πολυκατοικία. Η ομάδα διαχείρισης του Decadence έκανε αγώνα για να κηρυχθεί διατηρητέο. Τελικά δεν έγινε τίποτα. Το κτίσμα είναι εκεί και περιμένει υπομονετικά το μέλλον του, κάνοντας όλους εμάς όταν περνάμε από εκεί να σιγομουρμουράμε: «Ααχ, το Decadence».
Συζήτηση με τον συνιδιοκτήτη Νίκο–
Συνάντησα τον Νίκο Λακόπουλο, υπεύθυνο του μαγαζιού για χρόνια. Υπεύθυνος επίσης για όλη αυτή την όμορφη τρελά που πρόσφερε το Decadence. Επικοινώνησα μαζί του και φάνηκε ότι χάρηκε όταν άκουσε για αφιέρωμα στο Decadence. Σαν να μην το περίμενε. Βρεθήκαμε, Εξάρχεια φυσικά, και του ζήτησα να διαλέξει ο ίδιος που θα πάμε. Μου είπε » Πάμε Ρακουμέλ, το έχει ένας από τους σημαντικότερους ντι τζει του decadence». Ήπιαμε ρακόμελο και μετά ούζο.
Πως μπήκες στο τρυπάκι του Decadence και ποια η ιστορία πριν;
Το παλιό ήταν ένα μπαράκι, στο οποίο μεταξύ άλλων σύχναζε ο Γιωτόπουλος, η “ξανθιά” της 17Ν, γενικά η ελληνική αβάν-γκαρντ της εποχής. Άλλαξε πολλά χέρια. Φαντάσου για μια περίοδο, το 85-86 έγινε στέκι τραβεστί, ενώ νωρίτερα ήταν καλλιτεχνικό στέκι. Αρχικά ήμουν πελάτης και όταν μπήκαμε, με την ομάδα, το μπαρ πουλιόταν με γραμμάτια, πολύ φτηνά, είχε σχεδόν χρεοκοπήσει. Εμείς πετάξαμε τα καθίσματα, το αλλάξαμε. Πριν από το ΄90 κάθε χρόνο ο ιδιόκτητης το έδινε σε άλλον. Δεν πήγαινε καλά γιατί ήταν απομονωμένο. Είχε και τη φήμη του καταραμένου, πολλοί ιδιοκτήτες πέθαναν ας πούμε. Αλλά εγώ αναμετρήθηκα με την κατάρα και επέζησα προς το παρόν…(γέλια)
Πότε ήταν το πικ του;
Ίσως το 2003 να ήταν το πικ. Γνώρισε ένα μεγάλο άνοιγμα ως μπαρ το ’91, μόνο ο πάνω χώρος. Σκέψου έφτανε να κόβει πάνω από 600 εισιτήρια το Σαββάτο και πολλές φορές άγγιζε τα 750 άτομα. «Ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του και σε αυτά που έπαιζε. Ήμασταν οι μονοί που στα 90s, παίζαμε 90s!»
Τι μουσική έπαιζε κυρίως;
Ήμασταν οι μονοί που στα 90s, παίζαμε 90s! Ήταν μουσικά, μπροστά. Φαντάσου οι Tindersticks απορούσαν πως γίνεται ένα μπαρ στην Ελλάδα να κάνει για αυτούς αφιέρωμα ενώ στην Αγγλία τότε δεν τους έπαιζε κανείς..! Εκείνο το καιρό το επισκέφτηκε και ο Nick Cave τέσσερις φορές. Ξεχώρισε το ροκ από τη βαρβαρότητα, ήταν ένα ποστ-πανκ μαγαζί. Έκανε και αφιέρωμα στον Τσιτσάνη, τον Έλληνα μπλουζμαν. Μέχρι και ο Μαργαρίτης, έκανε την πρώτη παρουσίαση του «Δρόμοι του πουθενά», στο Decadence, στις 5 το πρωί.
Το Decadence δεν ήταν ένα απλό bar. Κάνατε πολλές κινήσεις. Αυτό το άνοιγμα ήταν για ανάγκες προώθησης; Ήταν μια προσπάθεια να φτιάξουμε ένα χώρο. Δεν ήταν εμπορική και επαγγελματική. Οπότε, μπήκαμε μια παρέα, συγκεντρώσαμε κάποιο κόσμο γύρω μας, με σκοπό να φτιάξουμε ένα χώρο που ο κόσμος θα διασκέδαζε πραγματικά. Θέλαμε να αντιστρέψουμε τη σχέση με τον πελάτη. Ένας χώρος που ήθελε να επανεφεύρει το τι σημαίνει μπαρ. Στην αρχή δεν παίρναμε χρήματα φαντάσου. Βέβαια αυτό μας έκανε καλό στην αρχή και κακό αργότερα. Καταλήξαμε να έχουμε είσοδο στο τέλος. «Θέλαμε να αντιστρέψουμε τη σχέση με τον πελάτη. Ένας χώρος που ήθελε να επαναεφεύρει το τι σημαίνει μπαρ.»
Τι επικρατούσε περισσότερο; Φασαρίες ή έρωτες; Δεν υπήρχαν φασαρίες στο Decadence. Σπάνια και ήταν μόνο μεταξύ μας.
Έρωτες;
Μόνο έρωτες. Έρωτες, φιλίες, σχέσεις.. ακόμα και παιδιά, φαντάζομαι. Είχε μια άνεση.
Διατηρείς ακόμη σχέσεις με την τότε παρέα;
Ναι, πως. Στα δικαστήρια.. Όχι, ακριβώς, πλάκα κάνω.. φυσικά έχω σχέση με κάποιους. Η παρέα του Decadence ήταν μεγάλη. Ανάμεσα τους ο Δημητρης Αληθεινός (ζωγράφος) και ο Στέλιος Λύτρας (συγγραφέας-ποιητής). Αργότερα ο Ευγένιος Αρανίτσης (ποιητής-συγγραφέας) που γύρισε και πλάνα από μια ταινία εκεί, ο Χρήστος Βακαλόπουλος (συγγραφέας-σκηνοθέτης), ο Βασίλης Βασιλικός (συγγραφέας). Αλλά και άλλοι όπως ο ζωγράφος Ταλαγάνης, ο Γιάννης Καλαϊτζής και ο Πέτρος Τατσόπουλος.
Τώρα που λες Τατσόπουλος. Πώς βλέπεις τώρα αυτή τη γενιά; Μου έδειξες φωτογραφία με ψιλομεθυσμένο τον πολυτάραχο, όπως μου είπες, Τατσόπουλο. Εγώ προχτές τον είδα πάλι δίπλα στον Άδωνι, στον Πρετεντέρη. Δεν τους συγκρίνω φυσικά, καμία σχέση, αλλά δεν είναι λίγο περίεργο; Έχεις απογοητευτεί;
Καταρχάς έχω να καταγγείλω ότι δεν πήδηξε τη μισή Αθήνα! Μια γκόμενα γνώρισε στο Decadence και το θυμάται ακόμη! Όχι πλάκα κάνω, πάντα είχε επιτυχία στις γυναίκες. Πάντα του έλεγα: «Απορώ τι σου βρίσκουν οι γυναίκες». Ο ίδιος μου είχε πει μια φράση: «Oι ωραίες γυναίκες δεν πάνε με ωραίους άντρες, αλλά με άντρες που πάνε με ωραίες γυναίκες.»
O καιρός αλλάζει. Τι ήθελες να γίνει; Πολλές φορές σκέφτομαι και το ίδιο το Decadence ήταν αυτο-απογοήτευση. Από μπαρ έγινε σουπερμάρκετ κάποια στιγμή. Μου αρέσουν πιο ήσυχα μέρη, δεν ήταν στόχος να έχει 750 άτομα και να μην μπορείς να περάσεις. Αλλά έτσι έπρεπε να γίνει. Το ίδιο ισχύει και για κάθε άνθρωπο που περνάει από το περιθώριο στην εξουσία. Έχει τις προσωπικές του ανάγκες. Δεν μπορούμε να κατακρίνουμε κάποιον επειδή ακολουθεί τις δικές του επιλογές και όχι τις δίκες μας. Ο Τατσόπουλος έχει φοβερή ιστορία ο ίδιος. «Πολλές φορές σκέφτομαι και το ίδιο το Decadence ήταν αυτο-απογοήτευση. Από μπαρ έγινε σουπερμάρκετ κάποια στιγμή. Μου αρέσουν πιο ήσυχα μέρη, δεν ήταν στόχος να έχει 750 άτομα και να μην μπορείς να περάσεις. Αλλά έτσι έπρεπε να γίνει.»
Μου είπες όταν το αναλάβατε, θέλατε να γίνει και ραδιοφωνικός σταθμός. Τι έγινε τελικά;
Ο Σταθμός στην πραγματικότητα δεν άνοιξε ποτέ, αν και είχαμε σταθμό στην Παιανία. Όμως άλλαξε ο νομός και δεν πήραμε τελικά την άδεια. Το λειτουργήσαμε για λίγο πειραματικά με την κεραία στην ταράτσα του Decadence, άλλα όταν τον ανοίγαμε χτυπούσαν οι συναγερμοί των αυτοκίνητων! Τελικά κάναμε το WC FM, το οποίο εξέπεμπε μονό στις επτά τουαλέτες του Decadence. Ραδιόφωνο τουαλέτας!
Μα αλήθεια σκεφτήκατε να κατεβάσετε κόμμα;
Πάντα έπαιζε σε ένα πολίτικο επίπεδο και έκανε πολιτικές παρεμβάσεις το Decadence. Για παράδειγμα, το ανακηρύξαμε, «ανεξάρτητο κράτος -δωματίου-«, σαν αστείο αλλά με πολίτικο υπονοούμενο. Ναι, πρότεινα στο επίπεδο του αστείου στον Ψαριανό και στον Πανούση να κατέβουμε. Θα ήταν ένα κόμμα τελείως σουρεαλιστικό.
Γιατί επιλέξατε αυτό τον χώρο; Έπαιξε ρόλο το ότι ήταν στα Εξάρχεια;
Δεν νομίζω. Θα έλεγα ότι είναι πολύ μετά τα Εξάρχεια και ως χρόνος και ως κουλτούρα, όχι ότι αποποιούμαι οτιδήποτε… Είναι τελείως απομονωμένο, προσφέρεται σαν ένα κρησφύγετο. Είναι δύσκολο να το βρεις το Decadence. Aυτό βοηθούσε να απομονωθούν κάποιοι άνθρωποι που ήθελαν να ξεφύγουν.
Ξέρουμε ότι έχουν γυριστεί πλάνα από αρκετά ταινιάκια στο Decadence, πες μου μια φάση που σου έμεινε.
Πολλές ταινίες. Εκτός από τις γνωστές, όπως “Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα” του Νικολαΐδη, είχαμε δώσει το χώρο τόσες φορές για ταινίες μικρούς μήκους.. δεκάδες.. Θυμάμαι έκανα το Νικολαΐδη ντι τζει, άλλα αντί να παίξει έφτιαξε μια λίστα. Μετά εγώ πήγα πολύ αργά, γιατί είχα δουλειά. Και μπαίνω και ακούω κάτι 50’s και λέω του DJ «μα τι παίζεις»; Mου λέει είναι του Νικολαΐδη. Ξαφνικά έρχεται ο Γιάννης ο Aγγελάκας και λέει » τι μαλακίες είναι αυτά» και τον κόβει (γέλια). Ο Αγγελάκας μπορούσε να το κάνει αυτό, εγώ δεν μπορούσα στον Νικολαΐδη, ήταν και φιλοξενούμενος μας.
Ποιούς ντι τζει ξεχωρίζεις;
Το Decadence είχε τους δικούς του ντι τζει αλλά πέρασαν εκατοντάδες. Ανάμεσα τους ο ιστορικός ο Χρήστος Δασκαλόπουλος, αλλά όπως έλεγε και ο ίδιος ήταν δισκοθέτης, δεν έπαιζε. Θα πρέπει να αναφέρω τον Θωμά Μαχαίρα που στα 18 του ήταν υπεύθυνος μουσικού προγράμματος. Η Λένα Σαϊτάνη, ιστορική μορφή, ακόμη και ο τωρινός διευθυντής του Radio Pepper.
Κανένα μπλέξιμο με αστυνομία;
Ναι. Ερχόντουσαν συχνά μπάτσοι και σε κλειστό μαγαζί. Δεν μας έδιναν την αδεία, λαδωνόντουσαν τότε για τις άδειες. Πήγα να ζητήσω το λόγο και κάποιος αστυνομικός μου είπε να κουρευτώ, λέγοντας ότι ποτέ δεν θα πάρω άδεια από εκείνον. (τις έδινε η αστυνομία όχι ο δήμος). Άδεια τελικά πήραμε από το υπουργείο.
Είχαν επίσης επιχειρήσει να το κλείσουν με πρόφαση ότι το μαγαζί διακινεί ναρκωτικά. Μια φορά, ήρθαν 3 περιπολικά και με πήγαν ΓΑΔΑ. Νόμιζα αρχικά ότι μου κάνουν πλάκα, αλλά από ότι έμαθα είχα ογκώδη φάκελο στην αντιτρομοκρατική, κάτι που ανακάλυψα αργότερα. Έλεγε μέχρι και ότι έχω τρομοκρατική οργάνωση και χρησιμοποιώ το μαγαζί για να στρατολογώ μέλη..
Τελικά γιατί έκλεισε;
Δεν υπάρχει τίποτα που να είναι αιώνιο. Παρότι το ότι είχαμε σλόγκαν που έλεγε »θα μείνουμε αιώνια»! Έκλεισε από έξωση και δικαστικές διενέξεις, αλλά αυτό είναι απλά το πως θα έκλεινε. Πάντως δεν έκλεισε επειδή παρήκμασε.
Τελικά με το κτίριο τι έγινε; Γιατί δεν άνοιξε ξανά, παρά τις προσπάθειες; Θα κάνουμε πρωτοχρονιά το 2016 στο Decadence;
Eμείς κάναμε αγώνα για να κηρυχθεί διατηρητέο. Προς το παρόν μένει στη διαδικασία διερεύνησης. Να σου πως την αλήθεια εγώ κουράστηκα λίγο. Αν υπήρχε κάποιος να το θέλει και να βάλει κάποια χρήματα θα μπορούσε να ανοίξει ξανά. Φτάσαμε κοντά στο ξανανοίξουμε αλλά δεν είχαμε τα χρήματα. Ίσως και εγώ να μην πίστεψα πολύ στην δυναμική του κόσμου να βοηθήσει. Γιατί το Decadence ήταν κάτι σαν συλλογικό, κινηματικό!
Τι έκανε το Decadence να αγαπηθεί τόσο πολύ;
Δεν αγαπήθηκε μονό μισήθηκε κιόλας. Δεν ήταν ένα μαγαζί, όπως εκεί που μπαίνεις και σε αντιμετωπίζουν σαν πεντοχίλιαρο. Αισθανόσουν ότι ζεις σε ένα αιώνιο παρόν, χωρίς να πάρεις έκσταση. Έβαζε τον άνθρωπο που έμπαινε μέσα στη λογική ότι μπαίνει στο δικό του χώρο, σπίτι του. Έχω ζήσει σκληρές καταστάσεις από σχιζοφρενείς και οπλοφόρους και άλλους αλλά όλοι σεβόντουσαν το Decadence. Mέχρι όμως το 2008.. Τότε το σπάσανε κάποιοι, για μένα αναρχοφασίστες. Αλλά την επόμενη ημέρα ήρθαν μερικοί μετά από την ομάδα και μου είπαν »να ξέρεις ότι εμείς διαφωνούμε.» Να ξέρεις ότι ήταν το μόνο μαγαζί που διέκοπτε το πρόγραμμα του για να φωνάξουμε για παράδειγμα »μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι.»
Μίλησε μου για τα Εξάρχεια. Ζεις ακόμη εδώ.
Πιστεύω ότι τα Εξάρχεια επειδή τα φοβόντουσαν τα χειραγωγήσανε. Στα Εξάρχεια σήμερα υπάρχουν τόσοι χαφιέδες, ασφαλίτες, που μπορείς να τους διακρίνεις, αν σκεφτείς αυτός που φωνάζει πιο δυνατά »ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ» μπορεί να είναι και ασφαλίτης, αλλιώς δεν θα είχε τόση άνεση. »Στα Εξάρχεια σήμερα υπάρχουν τόσοι χαφιέδες, ασφαλίτες, που μπορείς να τους διακρίνεις, αν σκεφτείς αυτός που φωνάζει πιο δυνατά »ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ» μπορεί να είναι και ασφαλίτης, αλλιώς δεν θα είχε τόση άνεση.»
Τι πραγματεύεται το βιβλίο σου «ο Αλέξης στη Χώρα των Θαυμάτων»;
Το βιβλίο μου το παρήγγειλαν. Το 2008 βγήκε η πρώτη έκδοση και ήταν εκατό σελίδες. Ως ένα δοκίμιο που προσπαθεί να διερευνήσει το φαινόμενο Τσίπρα. Μόλις είχε σκάσει ο ροκαμπιλάτος Αλέξης. Τώρα βγήκε σε 250 σελίδες. Μου το ζήτησαν από τις εκδόσεις Λιβάνη. Προσπαθεί να καταλάβει τι έγινε την δεκαετία 80-90 και πως κινήθηκε η αριστερά ιστορικά.
Ψηφίζεις;
Έχω ψηφίσει 3-4 φορές. Δεν ψηφίζω γενικά και ούτε αισθάνομαι ενοχές. Οι εκλογές υποτιμάν την αισθητική μου. Αν εξαρτάται από την ψήφο μου η πορεία της χώρας θα ψηφίσω.
Τώρα δεν εξαρτάται;
Τώρα ζούμε ένα τσίρκο. Για να ανέβει η αριστερά στη εξουσία, η πραγματική, είναι όνειρο για να είναι αληθινό. Ο Τσίπρας είναι αριστερούλης. Τι πιστεύεις, ότι στις 26 Γενάρη κοινωνικοποιούνται τα μέσα παραγωγής και οι φτωχοί θα γαμήσουμε? Κάτσαμε αρκετά, μιλήσαμε κι άλλο αλλά έκλεισα το μικροφωνάκι και το τετράδιο. Τον άκουσα και σε αρκετά συμφώνούσα, σε άλλα όχι. Αφού τον ευχαρίστησα, στο τέλος μου είπε: «Το Decadence ήταν τα παιδιά που δούλευαν μέσα. Βοήθησαν πάρα πολύ.» Για κάποιο λόγο μου άρεσε που δεν είπε το κλασικό, «το μαγαζί ήταν ο κόσμος του». Πράγμα που εννοείται άλλωστε. Πάντως εγώ κατέληξα. ΖΗΤΩ ΤΟ ΝΤΕΚΑΝΤΑΝΣ. Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....
ΠΗΓΗ: George Florakis
http://news247.gr/eidiseis/mixani-tou-xronou/mhxanh-toy-xronoy-club-decadence-to-spiti-toy-xoyntikou-antivasilea-poy-egine-ena-apo-ta-pio-thrylika-klamp.3287283.html
