ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ: Μήπως πάλι βιάστηκε το ΥΠΕΞ μας να «στοιχηθεί» στο Ουκρανικό;

Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Μήπως πάλι βιάστηκε το ΥΠΕΞ μας να «στοιχηθεί» στο Ουκρανικό;

Μήπως τελικά η μετακίνηση του Προξενείου μας από τη Μαριούπολη προκαλεί περισσότερα ζητήματα ασφαλείας από όσα προσπαθεί να λύσει για τους πολυάριθμους και εν πολλοίς ξεχασμένου ομογενείς μας στην περιοχή των εχθροπραξιών;

Αρκετές απορίες προκαλεί η μάλλον βεβιασμένη απόφαση του υπουργείου μας των Εξωτερικών να μεταφέρει - έστω και προσωρινά - την έδρα του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας από τη Μαριούπολη, όπου διαμένει το μεγαλύτερο μέρος των σχεδόν 100.000 ομογενών μας στην Ουκρανία, όπως τη γνωρίζαμε τουλάχιστον μέχρι σήμερα.

Σύμφωνα με τις έως τώρα πληροφορίες, το Προξενείο δε λειτουργούσε συνεχώς στην έδρα του, αλλά είχε υποχρεωθεί μετά τη σφαγή της άνοιξης στους δρόμους της πόλης, να μετακινείται σε διαφορετικά σημεία και ειδικότερα σε κάποια από τα χωριά της περιφέρειάς της. Φυσικά και δεν είναι οι συνθήκες αυτές ό,τι καλύτερο για τους εργαζόμενους στο Προξενείο, το οποίο σε κάθε περίπτωση, όμως, παρέμενε κοντά στους ομογενείς μας.

Είναι επίσης σαφές ότι το μέτωπο του εμφυλίου πολέμου της Ουκρανίας μετακινείται προς τη Μαριούπολη, την οποία δηλώνουν ανοιχτά ότι ενδιαφέρονται να «απελευθερώσουν» οι ρωσόφωνοι αντάρτες και αν κρίνουμε από τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων στους συσχετισμούς δυνάμεων, πιθανώς και να τα καταφέρουν.
Αξίζει όμως να θυμηθούμε ότι οι διπλωματικές μας αποστολές δεν είχαν μετακινηθεί ούτε στο ανηλεώς βομβαρδιζόμενο Βελιγράδι, ούτε στη Βαγδάτη, επομένως πριν καν υπάρξουν οποιεσδήποτε σοβαρές εχθροπραξίες και πριν διατυπωθεί καν οποιαδήποτε απειλή εναντίον του Γενικού μας Προξενείου, παραμένει μυστήριο γιατί βιάζεται τόσο πολύ το υπουργείο των Εξωτερικών να μετακινήσει την έδρα του.

Ακόμη πιο περίεργη ακούγεται η μετακίνηση προς το Ντιεπροπετρόφσκ, που θεωρείται άντρο της φασίζουσας ουκρανικής Εθνοφρουράς. Πώς άραγε θα διέρχονται οι ομογενείς μας τα διαδοχικά μπλόκα των ρωσόφωνων ανταρτών και των πιστών στο Κίεβο δυνάμεων για να διεκπεραιώσουν και την πιο απλή διατύπωση, το σκέφτηκαν άραγε οι εγκέφαλοι του υπουργείου μας;

Ή μήπως βρισκόμαστε για άλλη μια φορά ενώπιον μιας αντίληψης της πραγματικότητας, που θυμίζει εκείνη του πρέσβη μας στο Κίεβο, ο οποίος έκανε και προβλέψεις ότι όλα είναι και θα είναι ειρηνικά στη ΝΑ Ουκρανία και όλοι αποδέχονται τη βίαιη αλλαγή εξουσίας στο Κίεβο και υποτάσσονται σε αυτή;

Ακόμα πιο ανησυχητικό ακούγεται το γεγονός ότι το υπουργείο Εξωτερικών μας διαβουλεύθηκε, λέει, με το ουκρανικό ΥΠΕΞ για την προστασία και τις συνθήκες ασφαλείας των ομογενών μας στην Ουκρανία. Ωραίες οι θεωρητικές διατυπώσεις και καλή η τήρηση των διπλωματικών κανόνων, όμως το Κίεβο δεν έχει πρακτικά τον έλεγχο της μεγαλύτερης έκτασης όπου διαμένουν οι Έλληνες ομογενείς στην Περιφέρεια του Ντονιέτσκ.

Πέραν αυτού είναι προφανές από τις εξελίξεις ότι ανεξαρτήτως της θέλησης του Κιέβου και της Δύσης, της ΕΕ στην περίπτωσή μας, οι ρωσόφωνοι αντάρτες και πλέον και η Μόσχα φαίνεται πως βαδίζουν σταθερά το δρόμο της οριστικής απόσχισης της λεγόμενης «Νοβορωσίας», αρχικώς των περιφερειών Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ. Επομένως τι μπορεί να σημαίνει ακριβώς ότι το Προξενείο μας τρέχει να φύγει; Μήπως ομολογία ότι οι εξελίξεις είναι αναπότρεπτες και καλύτερα να μετακινηθεί σε εδάφη πιο σαφούς ουκρανικής κυριαρχίας;

Μήπως από όλες τις απόψεις θα έπρεπε να φύγουμε τελευταίοι από εκεί, όπου οι αρχαίοι πρόγονοί μας (τρομάρα μας) άφησαν τα ίχνη τους, όπως τα παράλια της Αζοφικής Θάλασσας; Μήπως για άλλη μια φορά το ΥΠΕΞ μας σπεύδει χωρίς να έχει καλοσκεφτεί τους συμβολισμούς των κινήσεών του; Μήπως τελικά το πρόβλημα ασφάλειας, που προκαλούμε στους ομογενείς είναι μεγαλύτερο από αυτό, που υποτίθεται ότι θέλουμε να επιλύσουμε; Τέλος, μήπως (έστω και χωρίς να το λέμε δημοσίως) θα έπρεπε να αρχίσουμε να διαβουλευόμαστε όχι μόνο με τις όλο και πιο αβέβαιες ουκρανικές Αρχές, αλλά με τις δομές εξουσίας της «Νοβορωσίας» και ακόμη καλύτερα με την ίδια τη Ρωσία και τους εκπροσώπους της; Άραγε το Προξενείο και οι διπλωματικοί μας έχουν ιδέα ποιοι είναι οι οπλαρχηγοί των ανταρτών ελληνικής καταγωγής, που ηγούνται των πολεμικών επιχειρήσεων, όπως πχ. ο Φωστηρόπουλος ή «Ταβλαδόρος», που διακρίθηκε στην κάθοδο προς τη θάλασσα και το Νοβοαζόφσκ και ο «Σούλερ», που συνέβαλε στην ανάκτηση της Γιασινοβάταγια, έξω από το Ντονιέτσκ, από όπου και κατάγεται ή συνεχίζουν να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους; Αυτοί φαίνεται πως καταλαβαίνουν και γνωρίζουν πολύ περισσότερα από όσα ψιθυρίζουν στο αυτί των διπλωματών μας το Κίεβο και οι δυτικοί σύμβουλοι, που μοιάζουν να έχουν χάσει και τα αυγά και τα πασχάλια…