Οι δύο Κυριακές των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών συμπύκνωσαν και εξέφρασαν, ίσως...
και με αντιφατικό τρόπο, την αγωνία και την αγανάκτηση ενός λαού, μιας ολόκληρης κοινωνίας, η οποία εδώ και ένα χρόνο έχει οδηγηθεί σε μια ιστορικού χαρακτήρα δοκιμασία, που κινδυνεύει να εξελιχθεί σε ιστορική τραγωδία.
Το πρώτο σημαντικό συμπέρασμα είναι ότι το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα της διακυβέρνησης μοιάζουν αδύναμα και ανίκανα να αντιμετωπίσουν τα κρίσιμα προβλήματα που καθορίζουν την πορεία της χώρας. Το κυβερνών κόμμα, μέσα σε ένα μόλις χρόνο, έχει απωλέσει την πολιτική ηγεμονία στο επίπεδο των κομματικών συσχετισμών και –το κυριότερο– έχει απωλέσει ταυτόχρονα την κοινωνική του νομιμοποίηση.
Τα διλήμματα, οι εκβιασμοί, η συνεχής τρομοκράτηση των πολιτών, οι απαράδεκτοι χαρακτηρισμοί κατά όλων εκείνων που αντιδρούν ή διαμαρτύρονται για τις κυβερνητικές επιλογές αποτελούν συμπτώματα και αντιδράσεις μιας ασταθούς και ανίκανης πολιτικής εξουσίας που όχι μόνον δεν μπορεί να πείσει τους πολίτες για την ορθότητα και την προοπτική των επιλογών της, αλλά αντιμετωπίζει τελικά την κοινωνία ως αντίπαλο και τις κοινωνικές ομάδες ως φορείς ανωμαλίας και αποσταθεροποίησης.
Η πολιτική απάντηση των πολιτών εκφράζεται μέσα από το τεράστιο ποσοστό της αποχής, που δεν αποτελεί απλώς αποδοκιμασία και άρνηση των επιλογών του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης αλλά και υπόμνηση ότι η κοινωνία δεν πρόκειται να υποταγεί σε εκβιασμούς ούτε να αποδεχτεί «ως σφάγιον» τις επιλογές ενός Μνημονίου που οδηγεί, μήνα με το μήνα, στη φτώχεια, στη βαθιά ύφεση και στη χρεοκοπία.
Οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές μόνο σ’ ένα δεύτερο επίπεδο αφορούσαν τον ίδιο το θεσμό του «Καλλικράτη», αφού ο ίδιος ο πρωθυπουργός έθεσε ως απόλυτη προτεραιότητα το κριτήριο της κοινωνικής του νομιμοποίησης, αμφισβητώντας μάλιστα και την πολιτική του νομιμοποίηση στο Κοινοβούλιο με το δίλημμα περί εκλογών. Ο ίδιος αποκάλυψε ότι δεν διαθέτει ούτε την πολιτική ισχύ ούτε τη δυνατότητα ούτε όμως και την κοινωνική συναίνεση για να προχωρήσει. Ο ίδιος με τη στάση του και τις επιλογές του αμφισβήτησε τον εαυτό του και αυτοακυρώθηκε.
Εάν υποθέσουμε ότι ο «Καλλικράτης» αποτελεί θεσμικό - πολιτικό «τέκνο» της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, τότε εξελίσσεται αυτόματα και στο πρώτο τους «θύμα». Οι περιφερειάρχες ούτως ή άλλως κομματικοποιήθηκαν πλήρως. Οι δε δήμαρχοι, ιδιαίτερα σε όσους δήμους η αναμέτρηση προσέλαβε κομματικό χαρακτήρα, εκλέγονται με πρωτοφανή μειοψηφικά ποσοστά της τάξης του 20%-25% του συνολικού ενεργού εκλογικού σώματος. Ποια ισχύ μπορούν να έχουν, ποια κοινωνική συναίνεση μπορούν να επικαλεστούν ορισμένοι δήμαρχοι μεγάλων πόλεων αλλά και περιφερειάρχες, όταν τα ποσοστά της αποχής στη δεύτερη Κυριακή έφτασαν στο 70% του εκλογικού σώματος;
Τι απομένει από την «περίφημη» αυτή εκλογική αναμέτρηση; Ότι από εδώ και εμπρός έχουμε, επίσημα και καταγεγραμμένα, μια κυβέρνηση ασταθή, αδύναμη, με ασθενή κοινωνική νομιμοποίηση, που είναι αναγκασμένη στο άμεσο προσεχές διάστημα να πάρει ακόμα πιο σκληρά μέτρα: Απολύσεις της τάξεως των 60.000 με τους συμβασιούχους του Δημοσίου, μειώσεις των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων με το «κόλπο» του ενιαίου μισθολογίου, μειώσεις συντάξεων λόγω κατάργησης του επικουρικού, αυξήσεις στο ΦΠΑ κ.λπ. κ.λπ. Και βεβαίως περικοπή πόρων του Δημοσίου στην υγεία, παιδεία, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στις δημόσιες επενδύσεις...
Είναι έτοιμος ο κ. Παπανδρέου να αντιμετωπίσει το ένα εκατομμύριο ανέργων που επέρχεται μέσα στο 2011; Ή τις χιλιάδες εμπορικές και βιομηχανικές επιχειρήσεις που είτε κλείνουν είτε μετακινούνται σε γειτονικές χώρες (17.000 τον αριθμό την τελευταία περίοδο);
Ο κ. πρωθυπουργός είναι αισιόδοξος. Βλέπει μάλιστα και φως στην άκρη του τούνελ... Μόνο που το φως που βλέπει είναι το τρένο της χρεοκοπίας που έρχεται κατά πάνω μας... Άλλωστε, ο κ. πρωθυπουργός έχει κι άλλα «κρυμμένα χαρτιά»... Πιθανόν την άνοιξη, μπροστά στο νέο αδιέξοδο, να βγει και πάλι σε «διακαναλική» και να μας «απειλήσει»: Ή υποτάσσεσθε ή πάμε σε εκλογές για να μου δώσει το ΔΝΤ και η τρόικα την επόμενη δόση... Στην περίπτωση αυτή ο ίδιος θα έχει επιλέξει το τέλος του.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 18/11/10
