Αναδημοσιεύουμε το εξαιρετικό άρθρο του συναγωνιστή της Επιτροπής, αδελφικού φίλου και συμπέθερου του Προέδρου Παπαδόπουλου, Γ.Ηλιάδη, ο οποίος δημόσια στηρίζει τη σελίδα μας, με όλες του τις δυνάμεις. Τον ευχαριστούμε δημόσια.
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης
ή… «ο Μάριος είναι ζωντανός»!
του Γιώργου Ηλιάδη
Στον αγώνα τους για επιβίωση μερικά ζώα βγάζουν σουβλερά δόντια, ενώ άλλα εκτρέφουν μυτερά νύχια. Άλλα χαυλιόδοντες και άλλα φτάνουν στο σημείο να παράγουν ακόμα και δηλητήριο. Για να αμυνθούν, για να συντηρηθούν, για να επιβιώσουν.
Για τον ίδιο σκοπό ο άνθρωπος ανέπτυξε τον εγκέφαλο του, η δε φαιά του ουσία αποδείχτηκε πιο αποτελεσματική κι από τους χαυλιόδοντες και από το δηλητήριο.
Σε όλα αυτά οδηγήθηκαν, ζώα και άνθρωποι, απ’ αυτό που ονομάζουμε «ένστικτο αυτοσυντήρησης».
Ο Κυπριακός Ελληνισμός είχε στο έπακρο αυτό το ένστικτο. Γι’ αυτό και επέζησε και ξεπέρασε απειλές αφανισμού και κρίσεις απανωτές και κυκλοθυμικές. Στην ιστορία του ο λαός της Κύπρου κατάφερε να αντεπεξέλθει σε κατοχές και απειλές Φοινίκων, Ασσυρίων, Περσών, Ρωμαίων, Ναϊτών, Λουζινιανών, Φράγκων, Ενετών, Μαμελούκων, Τούρκων και Άγγλων. Και σήμερα κινδυνεύει η εθνική και φυσική του επιβίωση, όχι τόσο από εξωγενείς, όσο από εσωγενείς παράγοντες. Κινδυνεύει εσωστρεφώς. Από τη νοοτροπία της αδιαφορίας και της αδράνειας που τον κατέλαβε. Και οδηγείται στην καταστροφή… με το χαμόγελο στα χείλη.
Τίποτε δεν τον συγκινεί, τίποτα δεν τον απασχολεί, τίποτα δεν τον προβληματίζει. Οι αυτοπροβαλλόμενοι ως σωτήρες ισοπέδωσαν ψυχολογικά τον λαό μας. Παραχωρούν χωρίς να σκέφτονται, δίνουν χωρίς να παίρνουν και κορδακίζονται ότι αυτοί ξέρουν. Όμως, η εώς τώρα πορεία των πραγμάτων, άλλα μας λέει. Ότι «από γκρεμό πέφτουμε σε γκρεμό ώσπου δεν είναι άλλος».
Ναι, βαδίζουμε προς τον γκρεμό, βλέπουμε τον κίνδυνο του γκρεμοτσακίσματος και δεν αντιδρούμε. Ακόμα και κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, επιβεβαιώνουν τον θλιβερό κανόνα. Στέκονται απολιθωμένοι οι κυβερνώντες, αποχαυνωμένοι και αδιάφοροι. Πρώτο μέλημα τους, το ρουσφέτι. Επιδίδονται χωρίς αιδώ, άγαρμπα, άτσαλα, προκλητικά, αδέξια. Το ίδιο και οι υποτακτικοί τους. Αφήνουν τα πάντα και λικνίζονται στις Μυκόνους και δεν έρχεται ένα τσουνάμι να τους ταρακουνήσει. Έχουν χάσει την πολιτική προοπτική από τα μάτια τους, που απλανή βλέπουν το κενό.
Πού μας οδηγούν οι χωρίς μνήμη άνθρωποι, οι χωρίς ιστορικό παρελθόν, οι χωρίς οραματισμούς, οι ανιστόρητοι, οι αχάριστοι, οι ασεβείς; Άλλοι στην καταστροφή και άλλοι στην παραλία της Ψαρρούς…
Και εμείς, ο λαός, γιατί σιωπούμε και δεχόμαστε μοιρολατρικά την ατζαμοσύνη τους και την πλαστογράφηση της ιστορίας μας, την απίστευτη βλακεία τους – «ο Μάριος είναι ζωντανός»!!!
Αλήθεια, γιατί φτάσαμε σ’ αυτό το κατάντημα; Μήπως τα μάρκετινγκ, η φτήνια, ο οπορτουνισμός, το τίποτα, το πουθενά και το μηδέν που υπάρχει γύρω μας, έγιναν πια τρόπος ζωής; Μήπως αυτοί οι μικροί άνθρωποι με τα μικρά ποντικίσια μάτια, που εμείς τους δώσαμε «χέρι» για να ανέβουν τόσο ψηλά και να μας δείχνουν το δρόμο, έχουν αποτελειώσει ό,τι έντιμο και καλό άντεξε και απόμεινε όρθιο σ’ αυτό τον τυφώνα των νέων ηθών και αηθειών; Μήπως άρχισε η κατοχή των μετρίων και των ανοήτων;
Η χημική ανάλυση του πολιτικού μας κλίματος δείχνει ότι τα μοναδικά μας κριτήρια είναι ο κομματικός υπολογισμός, η προσωπική φιλοδοξία, η υστεροβουλία, το βόλεμα και η αχαλίνωτη διασκέδαση. Κατά τα άλλα υπάρχει υπερφόρτιση αδιαφορίας και αδράνειας.
Αλλά αυτό, τίποτα δεν σημαίνει, παρά μόνο ότι έχει αδρανήσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης μας. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο για ένα ζωντανό οργανισμό από του να στερείται του ενστίκτου αυτού.
«Λες: Πολύ καιρό έλπιζες. Δεν μπορείς
άλλο να ελπίζεις.
Έλπιζες τι;
Πώς ο αγώνας θαν’ εύκολος;
Δεν είναι έτσι.
Η θέση μας είναι χειρότερη
απ’ όσο νομίζεις.
Είναι τέτοια που:
Αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο,
δεν έχουμε ελπίδα.
Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς
δεν μπορεί να μας ζητήσει,
Θα χαθούμε.
Οι εχθροί μας περιμένουν να κουραστούμε.
Όταν ο αγώνας είναι στην πιο σκληρή
καμπή του
Οι αγωνιστές έχουν την πιο μεγάλη
κούραση.
Οι κουρασμένοι χάνουν τη μάχη».
(Μπρεχτ)
Καθώς οι «κουρασμένοι χάνουν τη μάχη», το κείμενο αυτό αναζητεί μάταια έναν επίλογο…
Μάταια!
Υ.Γ.: Θα διερωτάσθε για τον τίτλο του άρθρου. Τι σχέση έχει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης με το «ο Μάριος είναι ζωντανός»; Ό,τι σχέση έχει ο Μάριος με την Ιστορία και τα βάσανα αυτού του τόπου.
http://christofias-watch.blogspot.com
