Υπό Παρθενίου Δ. Ασημίδη στην Romfea.gr
Αρχιμανδρίτου Ι.Μ. Σιδηροκάστρου
Πάσχα 2020! Πλησιάζουμε για μια ακόμη χρονιά στα κοσμοϊστορικά γεγονότα της Μ. Εβδομάδος. Τα πάθη του Κυρίου, την ταφή Του, με αποκορύφωμα το Μέγιστο γεγονός, το Σωτήριο για το ανθρώπινο γένος, της Αναστάσεώς του.
Προηγούμενες χρονιές, αυτή την ευλογημένη περίοδο, της Μ. Εβδομάδος, ειδικότερα τα απογεύματα της κάθε ημέρας, εγκαταλείπαμε οποιαδήποτε ασχολία.
Τα βήματά μας οδηγούνταν αυθόρμητα στους ιερούς ναούς με την αίσθηση να κατανοήσουμε, όχι με το μυαλό μας, αλλά με την ψυχή μας, το μεγαλείο αυτής της θυσίας, βοηθούμενοι από τις ιερές ακολουθίες.
Η Εκκλησία μας τις διαμόρφωσε με ένα άλλο τυπικό, το οποίο δίνει σ’ αυτές την αίσθηση ότι είναι κάτι διαφορετικό από αυτές που τελούνται κατά την διάρκεια του υπόλοιπου λειτουργικού κύκλου.
Τονίζοντας διά του τρόπου αυτού τη σοβαρότητα, την υπέρμετρη και ανυπολόγιστη αξία και σπουδαιότητα αυτών των σωτήριων γεγονότων.
Φέτος, εν έτει 2020, θα βιώσουμε κάτι πρωτόγνωρο. Κάτι το οποίο ήταν αδύνατον να το συλλάβει ο νους μας.
Μια πανδημία, μια ασθένεια, η οποία ταλανίζει αδυσώπητα την ανθρωπότητα, γίνεται η αιτία της απόλυτης απομάκρυνσής μας από αυτά. Μας καθιστά ως απλούς και παντελώς αμέτοχους παρατηρητές των.
Ως θεατές μιας καλά σκηνοθετημένης ταινίας, μιας μυθοπλασίας, εντελώς απόμακρης από την πραγματικότητα αυτών, η οποία θα «προβληθεί» μέσω των δεκτών της τηλεόρασης και του διαδικτύου. Οι καμπάνες θα σωπάσουν.
Δεν θα προσκαλέσουν τους πιστούς στις ακολουθίες, οι οποίες θα τελεστούν μοναχικά, λιτά, χωρίς κανενός είδους μεγαλοπρέπεια, η οποία θα αναδεικνύει την σπουδαιότητά τους, με σφαλιστές τις θήρες, ώστε να μην υπάρξει «συνωστισμός» και δυνατότητα μετάδοσης αυτής της ασθένειας. Θα τελεστούν με μόνους τους εντεταλμένους λειτουργούς του Υψίστου.
Είκοσι αιώνες και είκοσι χρόνια! Και ο Κύριος είναι πάλι μόνος. Τότε οι μαθητές Του, οι πιστοί Του ακόλουθοι, Τον εγκαταλείψανε στο έλεος και στις προθέσεις των αρχόντων.
Απομακρύνθηκαν από κοντά Του «διά τον φόβον των Ιουδαίων». Τον φόβο μη στερηθούν τις οικογένειές τους, μη βασανιστούν, μην τους φυλακίσουν. Ασφαλίστηκαν στα σπίτια τους, στεναχωρημένοι για τα απροσδόκητα γεγονότα της συλλήψεως και της καταδίκης σε θάνατο του αγαπημένου τους διδασκάλου.
Μόνος ο Κύριος βάδισε τότε την πορεία Του προς την εθελούσια θυσία. Πόση ομοιότητα με τα συμβάντα που βιώνουμε στις μέρες μας!
Οι χριστιανοί, οι διάδοχοι των μαθητών του Κυρίου, αντιμετωπίζουν τον ίδιο πειρασμό. Απομακρύνονται από τον Κύριο διά τον φόβο, όχι των «Ιουδαίων», αλλά ενός «ιού».
Ο φόβος της ασθένειας, με την απειλή της απώλειας της σωματικής τους ζωής, είχε σαν αποτέλεσμα τον εγκλεισμό των πιστών στα σπίτια τους.
Ο Κύριος έτι μία φορά καταδικασμένος στην απομόνωση. Και δικαστές; Οι ίδιοι. Οι άρχοντες. Μόνος και Ξένος.
Αλλά ήρθε η Ανάσταση! Όμως και πάλι μόνος! Αναστήθηκε, αλλά οι μαθητές Του δεν το πήραν είδηση. Χάρισε την ζωή. Οι μαθητές όμως αμφέβαλλαν.
Χαρίζεται η ζωή διά του μυστηρίου της Θ. Ευχαριστίας, μπήκε όμως ο πειρασμός της αμφιβολίας
Πάσχα 2020! Θα αναστηθεί και πάλι(!). Είναι ένα χαρμόσυνο γεγονός. Περασμένες χρονιές το πανηγυρίζαμε. Το είχαμε ως δεδομένο. Κάτι βέβαιο.
Μας ήταν αδιανόητη η παύση αυτού κατά οιονδήποτε τρόπο. Όμως οι άνθρωποι δεν εκτιμούν την αξία της δεδομένης δωρεάς, δεν της παραχωρούν την δέουσα θέση στη ζωή τους, υποτιμούν την σπουδαιότητά της. Δυστυχώς αυτή η αντίληψη παρέσυρε πολλούς από εμάς.
Πόσες Πασχαλιές ζήσαμε; Πόσο πνευματικά βιώσαμε όλα αυτά τα κοσμοϊστορικά, σωτήρια γεγονότα; Όχι νιώθοντας ένα απλό αίσθημα λύπης, στενοχώρια και οίκτο για το άδικο μαρτύριο και θάνατο του Χριστού.
Πόσο πλήθος μαζεύεται κάθε φορά για να προσκυνήσει τον Εσταυρωμένο, αλλά και ακολουθεί την «νεκρώσιμη» πομπή, την περιφορά του επιταφίου; Αναρίθμητοι ακολουθούν, έστω και εθιμοτυπικά, ως τον τάφο.
Όμως Αυτός, που είναι η Ζωή, δεν μένει στον τάφο. Πως είναι δυνατόν να κρατήσει ο θάνατος τη ζωή; Πικραίνεται. Δηλητηριάζεται. Πεθαίνει ο θάνατος!
Ανασταίνεται ο Δωρητής της ζωής, αλλά….. Πόσοι μένουμε μέχρι το πέρας της Θ. Λειτουργίας;
Τότε, που με την προτροπή του λειτουργού, θα αναφωνήσουμε με όλη τη δύναμη της υπάρξεώς μας, ότι το χαρμόσυνο τούτο μήνυμα αποτελεί μια πραγματικότητα.
Θα αφήσουμε να εξέλθουν από το στόμα μας δύο λέξεις, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Δυστυχώς οι περισσότεροι, μέσα στην ευφρόσυνη ατμόσφαιρα που δημιουργεί το χαρμόσυνο αυτό μήνυμα, το μήνυμα της Αναστάσεώς Του, αδιαφορούμε, δεν δίνουμε σημασία στον πρώτο στίχο που το συνοδεύει.
«Αναστήτω ο Θεός και διασκορπησθήτωσαν οι εχθροί αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτών». Ακούμε το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.
Μετά από λίγα λεπτά αποχωρούμε, ώστε να ικανοποιήσουμε την σαρκική μας «ανάγκη», αφήνοντάς Τον και πάλι Μόνο.
Αλλά ακόμη κι αυτή που μένουμε δεν είμαστε ολοκληρωτικά εκεί. Ο νους μας και το πνεύμα μας ταξιδεύουν αλλού.
Τον ακολουθούμε ως τον τάφο, αλλά μέχρι εκεί. Τον εγκαταλείπουμε τυλιγμένο στα «οθόνια» της ασπλαχνίας και της αδιαφορίας μας.
Έφτασε, λοιπόν, η ώρα να μας αφήσει ο Κύριος, παιδαγωγώντάς μας, στους δικούς μας τάφους. Νεκρούς, όχι σωματικά, αλλά ψυχικά.
Μόνους, περιβεβλημένους εντός των δικών μας «οθονίων». Των οθονίων του φόβου για την απώλεια της σωματικής μας υποστάσεως.
https://www.romfea.gr/pneumatika/36292-i-monajia-tis-anastaseos-tou
Αρχιμανδρίτου Ι.Μ. Σιδηροκάστρου
Πάσχα 2020! Πλησιάζουμε για μια ακόμη χρονιά στα κοσμοϊστορικά γεγονότα της Μ. Εβδομάδος. Τα πάθη του Κυρίου, την ταφή Του, με αποκορύφωμα το Μέγιστο γεγονός, το Σωτήριο για το ανθρώπινο γένος, της Αναστάσεώς του.
Προηγούμενες χρονιές, αυτή την ευλογημένη περίοδο, της Μ. Εβδομάδος, ειδικότερα τα απογεύματα της κάθε ημέρας, εγκαταλείπαμε οποιαδήποτε ασχολία.
Τα βήματά μας οδηγούνταν αυθόρμητα στους ιερούς ναούς με την αίσθηση να κατανοήσουμε, όχι με το μυαλό μας, αλλά με την ψυχή μας, το μεγαλείο αυτής της θυσίας, βοηθούμενοι από τις ιερές ακολουθίες.
Η Εκκλησία μας τις διαμόρφωσε με ένα άλλο τυπικό, το οποίο δίνει σ’ αυτές την αίσθηση ότι είναι κάτι διαφορετικό από αυτές που τελούνται κατά την διάρκεια του υπόλοιπου λειτουργικού κύκλου.
Τονίζοντας διά του τρόπου αυτού τη σοβαρότητα, την υπέρμετρη και ανυπολόγιστη αξία και σπουδαιότητα αυτών των σωτήριων γεγονότων.
Φέτος, εν έτει 2020, θα βιώσουμε κάτι πρωτόγνωρο. Κάτι το οποίο ήταν αδύνατον να το συλλάβει ο νους μας.
Μια πανδημία, μια ασθένεια, η οποία ταλανίζει αδυσώπητα την ανθρωπότητα, γίνεται η αιτία της απόλυτης απομάκρυνσής μας από αυτά. Μας καθιστά ως απλούς και παντελώς αμέτοχους παρατηρητές των.
Ως θεατές μιας καλά σκηνοθετημένης ταινίας, μιας μυθοπλασίας, εντελώς απόμακρης από την πραγματικότητα αυτών, η οποία θα «προβληθεί» μέσω των δεκτών της τηλεόρασης και του διαδικτύου. Οι καμπάνες θα σωπάσουν.
Δεν θα προσκαλέσουν τους πιστούς στις ακολουθίες, οι οποίες θα τελεστούν μοναχικά, λιτά, χωρίς κανενός είδους μεγαλοπρέπεια, η οποία θα αναδεικνύει την σπουδαιότητά τους, με σφαλιστές τις θήρες, ώστε να μην υπάρξει «συνωστισμός» και δυνατότητα μετάδοσης αυτής της ασθένειας. Θα τελεστούν με μόνους τους εντεταλμένους λειτουργούς του Υψίστου.
Είκοσι αιώνες και είκοσι χρόνια! Και ο Κύριος είναι πάλι μόνος. Τότε οι μαθητές Του, οι πιστοί Του ακόλουθοι, Τον εγκαταλείψανε στο έλεος και στις προθέσεις των αρχόντων.
Απομακρύνθηκαν από κοντά Του «διά τον φόβον των Ιουδαίων». Τον φόβο μη στερηθούν τις οικογένειές τους, μη βασανιστούν, μην τους φυλακίσουν. Ασφαλίστηκαν στα σπίτια τους, στεναχωρημένοι για τα απροσδόκητα γεγονότα της συλλήψεως και της καταδίκης σε θάνατο του αγαπημένου τους διδασκάλου.
Μόνος ο Κύριος βάδισε τότε την πορεία Του προς την εθελούσια θυσία. Πόση ομοιότητα με τα συμβάντα που βιώνουμε στις μέρες μας!
Οι χριστιανοί, οι διάδοχοι των μαθητών του Κυρίου, αντιμετωπίζουν τον ίδιο πειρασμό. Απομακρύνονται από τον Κύριο διά τον φόβο, όχι των «Ιουδαίων», αλλά ενός «ιού».
Ο φόβος της ασθένειας, με την απειλή της απώλειας της σωματικής τους ζωής, είχε σαν αποτέλεσμα τον εγκλεισμό των πιστών στα σπίτια τους.
Ο Κύριος έτι μία φορά καταδικασμένος στην απομόνωση. Και δικαστές; Οι ίδιοι. Οι άρχοντες. Μόνος και Ξένος.
Αλλά ήρθε η Ανάσταση! Όμως και πάλι μόνος! Αναστήθηκε, αλλά οι μαθητές Του δεν το πήραν είδηση. Χάρισε την ζωή. Οι μαθητές όμως αμφέβαλλαν.
Χαρίζεται η ζωή διά του μυστηρίου της Θ. Ευχαριστίας, μπήκε όμως ο πειρασμός της αμφιβολίας
Πάσχα 2020! Θα αναστηθεί και πάλι(!). Είναι ένα χαρμόσυνο γεγονός. Περασμένες χρονιές το πανηγυρίζαμε. Το είχαμε ως δεδομένο. Κάτι βέβαιο.
Μας ήταν αδιανόητη η παύση αυτού κατά οιονδήποτε τρόπο. Όμως οι άνθρωποι δεν εκτιμούν την αξία της δεδομένης δωρεάς, δεν της παραχωρούν την δέουσα θέση στη ζωή τους, υποτιμούν την σπουδαιότητά της. Δυστυχώς αυτή η αντίληψη παρέσυρε πολλούς από εμάς.
Πόσες Πασχαλιές ζήσαμε; Πόσο πνευματικά βιώσαμε όλα αυτά τα κοσμοϊστορικά, σωτήρια γεγονότα; Όχι νιώθοντας ένα απλό αίσθημα λύπης, στενοχώρια και οίκτο για το άδικο μαρτύριο και θάνατο του Χριστού.
Πόσο πλήθος μαζεύεται κάθε φορά για να προσκυνήσει τον Εσταυρωμένο, αλλά και ακολουθεί την «νεκρώσιμη» πομπή, την περιφορά του επιταφίου; Αναρίθμητοι ακολουθούν, έστω και εθιμοτυπικά, ως τον τάφο.
Όμως Αυτός, που είναι η Ζωή, δεν μένει στον τάφο. Πως είναι δυνατόν να κρατήσει ο θάνατος τη ζωή; Πικραίνεται. Δηλητηριάζεται. Πεθαίνει ο θάνατος!
Ανασταίνεται ο Δωρητής της ζωής, αλλά….. Πόσοι μένουμε μέχρι το πέρας της Θ. Λειτουργίας;
Τότε, που με την προτροπή του λειτουργού, θα αναφωνήσουμε με όλη τη δύναμη της υπάρξεώς μας, ότι το χαρμόσυνο τούτο μήνυμα αποτελεί μια πραγματικότητα.
Θα αφήσουμε να εξέλθουν από το στόμα μας δύο λέξεις, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Δυστυχώς οι περισσότεροι, μέσα στην ευφρόσυνη ατμόσφαιρα που δημιουργεί το χαρμόσυνο αυτό μήνυμα, το μήνυμα της Αναστάσεώς Του, αδιαφορούμε, δεν δίνουμε σημασία στον πρώτο στίχο που το συνοδεύει.
«Αναστήτω ο Θεός και διασκορπησθήτωσαν οι εχθροί αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτών». Ακούμε το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.
Μετά από λίγα λεπτά αποχωρούμε, ώστε να ικανοποιήσουμε την σαρκική μας «ανάγκη», αφήνοντάς Τον και πάλι Μόνο.
Αλλά ακόμη κι αυτή που μένουμε δεν είμαστε ολοκληρωτικά εκεί. Ο νους μας και το πνεύμα μας ταξιδεύουν αλλού.
Τον ακολουθούμε ως τον τάφο, αλλά μέχρι εκεί. Τον εγκαταλείπουμε τυλιγμένο στα «οθόνια» της ασπλαχνίας και της αδιαφορίας μας.
Έφτασε, λοιπόν, η ώρα να μας αφήσει ο Κύριος, παιδαγωγώντάς μας, στους δικούς μας τάφους. Νεκρούς, όχι σωματικά, αλλά ψυχικά.
Μόνους, περιβεβλημένους εντός των δικών μας «οθονίων». Των οθονίων του φόβου για την απώλεια της σωματικής μας υποστάσεως.
https://www.romfea.gr/pneumatika/36292-i-monajia-tis-anastaseos-tou
