Μάγια και δεισιδαιμονίες

Του Πρωτοπρεσβύτερου Νικολάου Λαγουμτζή Ταγματάρχη

Στις ημέρες μας όμως, έχει αυξηθεί μία επικινδυνότατη πνευματική επιδημία, ανάμεσα στα διάφορα κοινωνικά στρώματα, ανάμεσα σε μικρούς και μεγάλους, σε μορφωμένους και σε λιγότερο μορφωμένους. Συζητήσεις επί συζητήσεων γύρω από τα Μάγια και βέβαια γύρω από τις ποικίλες δεισιδαιμονίες και τους τρόπους της σωστής τους αντιμετώπισης. Ένας επικίνδυνος διάλογος, γι’ αυτό το θέμα, όπου εύκολα διαπιστώνει κανείς, την κάθε είδους «θεολογία», γι’ αυτήν την κοινωνική επιδημία, με τις οποιεσδήποτε κοινωνικές -πνευματικές και πολιτιστικές προεκτάσεις, όπου συνυπάρχουν ανακατεμένες δεισιδαιμονίες και μαγείες, έντεχνα κρυμμένες και συγκαλυμμένες, με διάφορες ευχές.

Λευκή και Μαύρη Μαγεία

Κατ’ αυτούς, που ασχολούνται με τις μαγείες, υπάρχουν δύο ειδών μαγείες. Η Λευκή και η Μαύρη Μαγεία. Σύμφωνα με αυτούς, η Λευκή Μαγεία είναι αθώα, ως επιθυμούσα το καλό και την πρόοδο, ενώ η Μαύρη, ακριβώς το αντίθετο. Θα πρέπει όμως να ξεκαθαρίσουμε, ότι και η Λευκή και η Μαύρη, είναι μία Μαγεία. Είναι το ίδιο και το αυτό.

Και στις δύο περιπτώσεις, τον διάβολο επικαλούνται και τα πονηρά πνεύματα, για να επιτύχουν τον σκοπό τους. Ο Εωσφόρος και γενικά και Πονηρά και ακάθαρτα Πνεύματα, κατά την Αγία Γραφή και την Αγιοπατερική Παράδοση, είναι ο αρχέκακος εχθρός του ανθρώπου. Δεν μπορεί και δεν θέλει το καλό του ανθρώπου. Ο διάβολος που σύμφωνα με την Αγία Γραφή είναι: «ο κοσμοκράτωρ του σκότους», δεν θέλει την αλήθεια και μεταφορικά το «φως», αλλά αρέσκεται στο «σκοτάδι», που είναι το ψέμα. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι του αγκαλιάζουν το ψέμα και την απάτη και αποφεύγουν το «φως», την αλήθεια και την καθαρότητα. Στον Βίο του Μεγάλου μας Αγίου Αντωνίου, αναφέρεται ότι του παρουσιάσθηκε ο σατανάς «ως ένας μαύρος άνθρωπος». Το μαύρο και το σκοτεινό προτιμά το πονηρό πνεύμα (πέρα από ρατσιστικές διαθέσεις και προκαταλήψεις). Ο Αγ. Συμεών ο Νέος Θεολόγος αναφέρει ότι ο διάβολος στο «σκοτάδι» έχει την δύναμη και την εξουσία, ενώ αντίθετα εις το «φως» γίνεται ένα νεκρό πτώμα, γιατί το «σκοτάδι» και όχι το «φως», αγαπά ο διάβολος. Άλλωστε όποιος πράττει κάτι το άσχημο και όχι αρεστό, μισεί το φως και δεν φέρει τα έργα του στο φως, για να μην ελεγχθούν, αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης.

Ιδού λοιπόν γιατί ο διάβολος και οι άνθρωποι του, αγαπούν το σκοτάδι κατά κυριολεξία. Ιδού λοιπόν γιατί αποφεύγουν το φως
και την αλήθεια. Γιατί τόσο οι μάγοι και οι καταφεύγοντες σε αυτούς, όσο και ο εφευρέτης της ανταρσίας και της αναρχίας διάβολος, έχουν σημαία τους τον φθόνο. Είναι φθονερό Πνεύμα ο διάβολος. Στη σκέψη και μόνο ό,τι ο ευσεβής άνθρωπος δύναται «χάριτι Θεού» να συμμετάσχει στη Δόξα του Θεού «εν τω Παραδείσω», οργιάζει με τα διάφορα τεχνάσματα του, αρκεί να πλανέψει μία ψυχή. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ξεκάθαρα λέγει, ότι ο σατανάς «ανθρωποκτόνως ην απ’ αρχής και εν τη αλήθεια ουκ έστηκεν, ότι ψεύτης».

Στην εποχή της ειδωλολατρίας

Επειδή υπάρχουν διάφορες τάσεις απόψεων γύρω από τα Μάγια, θα πρέπει να δώσουμε κάποιες, έστω και σύντομες διευκρινίσεις. Επί ειδωλολατρίας ακόμη, η ανθρωπότητα ζούσε, κάτω από τη βαριά σκιά της μαγείας και της έντονης δεισιδαιμονίας. Αν κοιτάξουμε στην ιστορία των γνωστών αρχαίων λαών, όπως Βαβυλωνίων, Αιγυπτίων, Ιουδαίων, Χαλδαίων και των Αρχαίων μας Προγόνων, θα βλέπαμε «ουκ ολίγες» αναφορές σε εξορκισμούς, προγνώσεις και χρησμούς. Τα Μαντεία των Δελφών, Ισθμίας και Δωδώνης, καθώς και τα ονόματα, ως Πυθία, Τειρεσίας και Κάλχας, είναι στίγματα της αναφοράς των ανθρώπων, από την αρχαιότητα ακόμη, σε διάφορα Πνεύματα. Όμως και στην Αρχαία Ελλάδα και στην προ Χριστού εποχή, υπήρξαν φυσιογνωμίες που απέδιδαν την αλήθεια σχετικά με τους μάγους και τους μάντεις, όπως ο Πλάτωνας, «Οι χρησμωδοί και οι θεομάντεις, λέγουσι μεν πολλά και καλά», αλλά βέβαια δεν γνωρίζουν τίποτα από αυτά τα οποία λένε.

Ο Διάβολος επιθυμεί την λατρεία του

Από την πρώτη στιγμή που ο εγωισμός του διαβόλου τον απεμάκρυνε από τον Δημιουργό Θεό, ο διάβολος μετά μανίας επεδίωξε τη λατρεία από τον αρχαίο και σύγχρονο κόσμο για τους εξής λόγους:
1. Επειδή εκδικείται τον άνθρωπο, που είναι «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση» με τον Θεό, θεωρεί ότι, η εκδίκηση μεταβαίνει Θεό.
2. Αν καταφέρει να υποτάξει, «κορωνίδα των δημιούργημα τον άνθρωπο δηλαδή, θεωρεί εφόσον ο άρχων άνθρωπος, είναι » δούλος των δαιμονίων και των επιθυμιών αυτών, επομένως ο Θεός απέτυχε στο έργο του.
3. Δεν μπορούσε να αντιληφθεί την έλευση του Χριστού στον κόσμο και έτσι θέλησε να ιδιοποιηθεί λατρεία.
4. Εξαιτίας της υπηρεφάνειας έχασε την δόξα που τον περιέβαλε. Ως ύπαρξη περήφανη που είναι θέλησε να τον λατρεύσει η φύση. Αυτή όμως ήταν «ά-λογη», χωρίς λογική, έτσι θέλησε να τον λατρεύσει το μόνο λογικό δημιούργημα, ο άνθρωπος.
Για να πετύχει τον σκοπό αυτό, είναι φυσικό να χρησιμοποιεί διάφορα τεχνάσματα.

Τεχνάσματα διαβόλου

Κατ’ αρχήν, πρώτη επιτυχία του Πονηρού είναι να θέσει σε αμφισβήτηση όχι την ύπαρξη του θεού, και ο ίδιος ο διάβολος, γνώριζε την ύπαρξη Του Δημιουργού Θεού, αλλά να θέσει σε αμφισβήτηση την ύπαρξη τη δική του. Διότι έτσι κάνει τον άνθρωπο να εφησυχάζει και το Πονηρό Πνεύμα κατεργάζεται την αδικία στη ψυχή, του «κοιμισμένου» πνευματικά ανθρώπου.
Βλέπετε, η μαγεία είναι καθαρά έργο σατανικό, ΑΝΤΙΘΕΟ, ΠΟΝΗΡΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ. Ο διάβολος, όταν δεν μπορεί να κερδίσει μία ψυχή εύκολα, τότε κατεργάζεται παντοίους τρόπους, προκειμένου να επιτύχει το σκοπό του. Στους Λόγους Ασκητικούς του Στεφάνου του Θηβαίτου, αναφέρεται ότι ο διάβολος είναι «παγιδευτής», και προσπαθεί ακόμη και με έργα αγάπης να πλανέψει και να οδηγήσει τον άνθρωπο σε απώλεια. Ο Αγ. Νείλος ο Ασκητής, λέγει πως και «σε άγγελον φωτός μετασχηματίζεται ο διάβολος», για να εξαπατήσει και οδηγήσει, σε «όλεθρον τους εξαπατωμένους».
Όπως ο πιστός και ευσυνείδητος χριστιανός προσεύχεται και επικαλείται Ιησού Χριστό, για την προσωπική του προκοπή και των συνανθρώπων του, έτσι και ο μη πιστός και ευμετάβλητος χριστιανός, επικαλείται διάφορα Πνεύματα, προκειμένου να επιτύχει το σκοπό του, που συνήθως είναι η καταστροφή, το χαντάκωμα και η εξολόθρευση του άλλου.

Είδη μαγείας

Τα είδη της μαγείας, όπως και οι δεισιδαιμονίες, είναι πολλές. Για να πραγματοποιήσουν οι μάγοι και οι καταφεύγοντες σε αυτούς, τις μαγικές τους πράξεις, χρησιμοποιούν διάφορους τρόπους, που ο Μιχαήλ Ψελλός, στο έργο του, «Περί ενεργείας των δαιμόνων», αναφέρει «τα περιττώματα», το σάλιο, τα νύχια, τις τρίχες, τα κεριά, και άλλα βέβαια, προκείμενου τα «πάθη τα τραγικά, να κατεργάζονται». Τα βασικότερα είδη της μαγείας, τα αναλύει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Υπάρχουν όμως και δεισιδαιμονίες, που ανακατεμένες με την Ορθόδοξη πίστη, γίνονται ξόρκια και παγανιστικές ευχές. Γι’ αυτόν το λόγο, θα αναφερθούν μερικές περιπτώσεις προς γνώση και αποφυγή:

1. Μαντεία

Είναι η προσπάθεια του ψυχικά αιχμαλωτισμένου ανθρώπου, δια της επικλήσεως Πονηρών Πνευμάτων, να επιτύχει τον οποιοδήποτε πονηρό, επίβουλο και ύπουλο σκοπό του. Μ’ αυτήν του είδους τη Μαγεία, προσπαθούν τόσο οι μάντεις, όσο και οι καταφεύγοντες σ’ αυτούς, να δώσουν λύσεις στο πρόβλημα τους, με την ανάγνωση των γραμμών της παλάμης του χεριού. Ο Αββάς Νονός, στα Σχόλια του έργου του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου την ονομάζει: «χειροσπητικόν (είναι η λεγομένη, χειρομαντεία), όταν δια εκτάσεως των χειρών και δια των ρυτίδων», προλέγουν το μέλλον. Άλλου είδους μαντεία, είναι και το γύρισμα του φλιτζανιού του καφέ (καφεμαντεία). Από τα αποκαφεΐδια και τα απομεινάρια του καφέ, θα δουν τι πρέπει να κάνουν και τι πρέπει να προσέξουν, στην δεισιδαίμονα ζωή τους. Το άπλυτο φλυτζάνι του καφέ, είναι αυτό, που στην πράξη, κερδίζει την πίστη και την προσευχή τους. Το ρίξιμο των χαρτιών (χαρτομαντεία). Βλέπετε κατ’ αυτούς, τα ζωγραφισμένα χαρτάκια «Ταρώ», που εικονίζουν διάφορες «παράξενες» και «παράδοξες» παραστάσεις, θα δώσουν τη λύση στο πρόβλημα τους. Η απάντηση στη αγωνία τους έρχεται, από ένα χαρτάκι, τυπωμένο σε κάποιο τυπογραφείο, έχοντας επάνω του αυτές τις παραστάσεις, που ερμηνεύει ο μάντης και ο ευκολόπιστος και μη νοήμων αφελής άνθρωπος, αποδέχεται.

2. Οι Επαοιδοί

Αυτοί είναι που «τραβίζουν τους δαίμονας εις εκείνα όπου θέλουν, με κάποιας επωδάς, και καλέσματα… και εκείνοι οπού δένουν… τα ζώα των, … εκείνοι, όπου πιάνουν τα οφίδια, και κάμνουσι αυτά να μη τους δαγκάνουν… …εκείνοι, …εκείνοι, οπού με διαβολικήν τέχνην και μαγείαν δενουσι τα ανδρόγυνα». Αυτοί είναι, «οι αλητηριοι, οι θεόργιοτοι, οι τρισκατάρατοι» κατά τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, διότι αυτοί με τις δαιμονικές επικλήσεις τους, προσπαθούν να καταφερθούν εναντίον και αυτού του Ιερού Μυστηρίου του Γάμου. Αυτή του είδους η Μαγεία, δεν προσπαθεί απλώς να κερδίσει μια ή δύο ψυχές, αλλά εναντιώνεται και στο «Μέγα Μυστήριο» του γάμου. Διότι «ους ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω». Και αλίμονο σ’ αυτόν τον άνθρωπο, που θα σταθεί ως αιτία να κλονισθεί ο γάμος. Χρησιμοποιούν μαντζούνια όμως και διάφορες ευχές για τη επίτευξη του άθλιου σκοπού τους.

3. Η γοητεία

Σ’ αυτή του είδους τη Μαγεία, επικαλούνται Θεό και δαίμονες, για την επίτευξη του σκοπού τους. Συνήθως, αφού αναφερθούν σε διάφορα χωρία της Αγίας Γραφής, επικαλούνται ονόματα Αγίων και τέλος και Του Ιησού Χριστού. Οι γητευτές, είναι αυτοί που «μαζί με τάς επικλήσεις των δαιμόνων, σμίγουσι και τους ψαλμοί Δαβίδ, και τα ονόματα των Αγίων…» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, φέρονται συγχρόνως και σε μία καταστροφική για τον συνάνθρωπο ευχή, κάνοντας συγχρόνως και ανάλογους σταυρούς, επικαλούνται δε και τους ανάλογους Αγίους. Τώρα πως γίνεται να ταιριάζουν, το » παν Όνομα» του Ιησού Χρίστου, με στάχτες, ποτάμια, αμπέλια και με διάφορές καταστροφές, αποδεικνύει το κωμικοτραγικό, ευτράπελο και δαιμανικό του πράγματος. Αυτού του είδους η μαγεία είναι και η πιο καμουφλαρισμένη. Αυτό φαίνεται και από τις παρακάτω περιπτώσεις:

α) Τα «λεγόμενα» ξεματιάσματα

Υπάρχει καταρχήν, η εσφαλμένη αντίληψη, ότι οι λεγόμενες ευχές ξεματιάσματος, λέγονται μόνο άνδρα σε γυναίκα, ή από γυναίκα άνδρα. Το τι λέγεται τώρα τις πιρισσότερες φορές, στις ευχές και «γητειές» αυτές, είναι το κάτι άλλο περιεχόμενο τους μόνο χριστιανικό δεν είναι και ασφαλώς δεν έχουν καμία θεολογική υπόσταση. Συνδυάζουν τις δεισιδαιμονίες τους με τις » ευχές προς τον Χριστό και τους Αγίους και χωρίς να το καταλαβαίνουν τις περισσότερες φορές, παραδίδονται στην εσφαλμένη και απατηλή αντίλήψη, ότι προσευχήθηκαν και έπραξαν το καλλίτερο κατά την γνώμη τους δυνατό. Άλλες φορές πάλι, αφού ανακατέψουν διάφορα «αγιωτικά» και επικαλεσθούν και πάλι το όνομα Του Χριστού, θα εξαποστείλουν το «κακό», στα «όρη στ’ άγρια βουνά, στα ξύλα στα λιθάρια».

Το λάδι και το ξεμάτιασμα

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, ως φιλόστοργη Μητέρα, που προσεύχεται για την ενδυνάμωση και προφύλαξη των παιδιών της από κάθε γενικά κακό, έχει καθιερώσει κάποια πνευματικά όπλα, με τα οποία εφοδιάζει τα παιδιά της, στον καθημερινό αγώνα τους. Έτσι, όταν κάποιο παιδί της Εκκλησίας μας περνάει κάποια δοκιμασία, η Εκκλησία μεταξύ των τόσων πολλών ευχών και προσευχών, που έχει καθιερώσει, χρίει τον δοκιμαζόμενο άνθρωπο με το λάδι που υπάρχει στο αναμμένο μας καντηλάκι, αφού μάλιστα έχει προηγηθεί και το Μυστήριο του Αγίου Ελαίου. Δηλαδή, ο χριστιανός έχει τη δυνατότητα να χρισθεί και να σταυρωθεί με το Άγιον Ελαιον. Ο Διάβολος λοιπόν, τι κατάφερε να πετύχει με τον δεισιδαίμονα άνθρωπο; Να βάλει τον χριστιανό όχι να χρισθεί με το αγιασμένο λαδάκι από το κανδήλι, αλλά να πάρει ο άνθρωπος το λάδι και αντί να χρισθεί με το νικηφόρο σημείο του Σταυρού, να το ρίξει στο ποτηράκι με το νερό και στην συνέχεια να «λαντουρίσει» τον δοκιμαζόμενο άνθρωπο. Έτσι, ούτε ο χριστιανός χρίεται, προκειμένου να αντλήσει την ευλογία και την προστασία του Θεού, αλλά ούτε και το Ιερό και Αγιαστικό Μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου, τιμάται με την πρέπουσα προσοχή και προσευχή. Ένα Μυστήριο που ο Ιερεύς εύχεται μεταξύ άλλων: «Δέσποτα, αγίασαν το έλαιον τούτο, ώστε γενέσθαι τοις χριομένοις εξ’ αυτού εις θεραπείαν και απαλλαγών παντός πάθους, μολυσμού σαρκός και πνεύματος, και παντός κακού».

Άλλο λοιπόν το λαδάκι που με ευλάβεια θα πάρουμε από το κανδήλι μας και θα έχει αγιαστεί με το Ιερόν Ευχέλαιο, με το οποίο θα χρισθούμε και άλλο πράγμα το λαδάκι που θα πετάξουμε στο ποτήρι με το νερό, για να παρατηρήσουμε το σχήμα του, και να βγει η απόφαση του «ξεματιάσματος».
Σε άλλες περιπτώσεις πάλι, παίρνουν αλάτι, δένουν κόμπους σε πανιά και σε υφάσματα και κάνουν τα πάντα, εκτός από αυτό που η εκκλησία μας δέχεται, σε ανάλογη περίπτωση. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, δέχεται την Βασκανία. Υπάρχει για τον λόγο αυτό, ειδική ευχή, η οποία μεταξύ άλλων, λέγει τα εξής: «… Ναι, Κύριε ο Θεός ημών, φείσαι του πλάσματος σου, και σώσον τον δούλον σου από πάσης βλάβης και επήρειας της εκ βασκανίας γινομένης, και ανώτερον αυτόν παντός κακού διαφύλαξον…». Υπάρχει λοιπόν η ευχή της Βασκανίας που αναγνωρίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία. Άλλο πράγμα όμως η ευχή και η προσευχή της Εκκλησίας μας και άλλο τα μαντζούνια και τα διάφορα αυτοσχέδια ξόρκια, που στέλνουν το «κακό» στα βάθη των Ωκεανών, στα όρη στα ψηλά βουνά και όπου αλλού τους κατευθύνει ο διάβολος, προκειμένου να πλανέψει και κερδίσει τον δεισιδαίμονα άνθρωπο.

γ) Το αλληλοφτύσιμο των ανθρώπων και η προστασία τους

Σε Μυστήριο της Βαπτίσεως, έχουμε παραβρεθεί οι περισσότεροι από εμάς. Εκεί ο ανάδοχος, αφού ερωτηθεί υπό του ιερέως τρεις φορές. «Απετάξω τω Σατανά»; αυτός απαντά: «Απεταξάμην» και τότε ο Ιερεύς λέγει στον ανάδοχο: «Και εμφύσησον και έμπτυσον αυτώ». Δηλαδή, ο ανάδοχος να φυσήξει, «να σφυρίξει» και να φτύσει τον διάβολο.

Αυτό γίνεται, για να δείξουμε ότι δεν υπολογίζουμε τον διάβολο, γι’ αυτό του σφυράμε και τον φτύνουμε στη διάρκεια της Κατηχήσεως, στο Μυστήριο της Βαπτίσεως. Γίνεται δηλαδή ότι και στην καθημερινή μας ζωή, όταν κάποιος θέλει, να υποβιβάσει τον συνάνθρωπο του: τον φτύνει και του σφυρίζει ειρωνικά. Από εδώ και πέρα αρχίζει το πρόβλημα στη δεισιδαίμονα ζωή μερικών ανθρώπων. Υπάρχει μία άσχημη και πλανεμένη συνήθεια, που χωρίς να το ξέρουν οι περισσότεροι, πέφτουν σε καλοστημένη παγίδα του «καταχθόνιου πνεύματος». Όταν κάποιος θαυμάσει, λόγω ωραιότητας ή ευτυχίας, έναν συνάνθρωπο του ή ακόμη και ένα ωραίο αντικείμενο, τότε «το φτύνει, για να μη το ματιάσει» από «τα κακά μάτια». Δηλαδή φτύνουμε κάτι το ωραίο, το αξιοθαύμαστο, όπως είναι ο άνθρωπος. Φτύνουμε την «κορωνίδα της δημιουργίας».

Δεν μπορεί, δεν τολμά ο διάβολος να φτύσει τον άνθρωπο, που είναι το δημιούργημα του θεού. Έτσι, βάζει έντεχνα τον άλλο άνθρωπο, τον δεισιδαίμονα, να φτύσει τον συνάνθρωπο του, τον Βαπτισμένο μάλιστα άνθρωπο, ο οποίος κατά την Βάπτιση του «ενδύθηκε» Χριστό και Σφραγίσθηκε από την δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Δηλαδή, αντί να «φτύνουμε και να σφυρίζουμε», καθημερινά στον πειρασμό με τα έργα της βιωματικής και καθαρής πίστεως μας, φτάνουν οι άνθρωποι, στο οικτρό και αδιανόητο για την Χριστιανική πίστη μας σημείο, να φτύνονται μεταξύ τους. Ως εκ τούτου, αντί να υποβιβάζουν καθημερινά τον διάβολο και τα έργα του, στην ουσία υποβιβάζουν, την εικόνα Του Δημιουργού θεού και το πλάσμα Του, τον άνθρωπο, για τον οποίο ο ίδιος ο Χριστός σταυρώθηκε. Το φτύσιμο μας ας είναι στα έργα του διαβόλου και στον ίδιο, δείχνοντας και αποδεικνύοντας ότι ζώντας κοντά στον Χριστό, απωθούμε τον διάβολο με «τα όπλα του φωτός».

Το Ορθόδοξο και χριστιανικό ασφαλώς είναι, οχ βέβαια να αλληλοφτυνόμαστε, αλλά να ευχόμαστε και να προσευχόμαστε για την προφύλαξη του άνθρωποι από την Βασκανία, μόνο δια το σημείου του Τιμίου Σταυρού και με την καθαρή επίκληση του ονόματος Του Ιησού Χριστού, λέγονται κάποια από τις καθιερωμένες προσεχές της Εκκλησίας μας, όπως: Το «Πάτερ ημών», «το Σύμβολο της Πίστεως», και τόσες άλλες προσευχές και ευχές, που υπάρχουν. Αρκεί να είναι ορθόδοξες και χριστιανικές. Επαναλαμβάνοντας για μια ακόμη φορά, ότι αυτές είναι οι ευχές και οι προσευχές, οι ανά τους αιώνες καθιερωμένες εκ της Ιεράς Συνόδου. Κάθε άλλη προσευχή ή προσθήκη σε προσευχή, που δεν είναι αποδεκτή από την Εκκλησία μας, εγκυμονεί κινδύνους, να ανακατευτεί η ορθόδοξη πίστη μας, με ευχές που δεν έχουν σχέση με τη λατρευτική ζωή της Ορθοδοξίας μας και να καταντήσουν, μαντζούνια και ευχές, που μόνο προσευχές, στον Σωτήρα μας Χριστό δεν είναι.

δ) Φτύνουν τον εαυτό τους, έτσι για το κοίλο τους

Υπάρχει η άσχημη και δαιμονοκίνητη συνήθεια, κάποιος να φτύνει τον κόρφο του, για να γλιτώσει κάτι το μη καλό και αρεστό. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει, ότι «είδος των μαγικών είναι… ομοίως και εκείνοι», οι οποίοι «πτύουν εις τον κόλπον τους, τάχα δια να εμποδίσουν με το πτύσμα – φτύσιμο – την βασκανία». Το πόσο απατώνται αυτοί οι άνθρωποι, με το να νομίζουν ότι φτύνοντας τους άλλους ή ακόμη φτύνοντας και τον ίδιο τον εαυτό τους, ότι γλιτώνουν από την Βασκανία, το αντιλαμβάνεσθε οι ίδιοι. Το κακό και το μη αρεστό από το σώμα μας, δεν το διώχνουμε και δεν το απομακρύνουμε με τα σάλια και τα φτυσίματα, αλλά με την ενεργό και αληθινή και ουσιαστική προσοχή και προσευχή μας. Το σώμα μας οι χριστιανοί δεν το φτύνουμε, αλλά το προσέχουμε και μάλιστα με το σώμα μας συμμετέχουμε ενεργά, στα μυστήρια της Εκκλησίας μας.

Ο άνθρωπος είναι μία ενιαία ψυχοσωματική ύπαρξη. Είναι λογικό και πρέπον, να εκφράζει έμπρακτα το ενδιαφέρον του και για το σώμα και για την ψυχή του. Για την Ορθόδοξη Θεολογία μας, το σώμα είναι Θεόπλαστο και επομένως, σύμφωνα με την διαβεβαίωση της Αγίας Γραφής, ως Δημιούργημα του Θεού είναι και αυτό: «καλόν λίαν», όπως άλλωστε και όλα τα δημιουργήματα του Θεού. Ο διάβολος το γνωρίζει αυτό, αλλά επειδή ο ίδιος όπως έχουμε γράψει και σε άλλο σημείο, δεν μπορεί και δεν τολμά να φτύσει και να υποτιμήσει το δημιούργημα του Θεού, που είναι το σώμα, παρακινεί έντεχνα τον δεισιδαίμονα άνθρωπο, να φτύσει αυτό το σώμα, το οποίο όπως λέγουν οι πατέρες της Εκκλησίας μας, είναι ο υλικός φορέας του «κατ’ εικόνα Θεού». Είναι αυτό το σώμα, το οποίο όπως έγραφε ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς, ο Θεός «εμεγάλυνε το σώμα υπεράνω των αγγέλων και αρχαγγέλων».

Με την Θεία ενανθρώπιση του Χριστού, αλλά και με το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας (Θεία Κοινωνία), ο άνθρωπος (σώμα και ψυχή), όπως λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, προσκολλάται με τον Χριστό και γίνεται «ένα σώμα και ένα πνεύμα». Αυτό το σώμα λοιπόν που συμμετέχει και της Θείας Κοινωνίας και έτσι ο άνθρωπος, αφού κοινωνήσει γίνεται Χριστόφορος, θα πρέπει όχι να το φτύνουμε, αλλά να το σταυρώνουμε με το σημείο του Ζωοποιού Σταυρού. Όχι φτύσιμο λοιπόν, αλλά σταύρωμα προσοχή και προσευχή για το σώμα μας.

ε) Ο εξορκισμός δια του κτυπήματος ενός ξύλου

Αν βρεθούμε στην άγρια ζούγκλα και εντρυφήσουμε στις θρησκευτικές παραδόσεις των ιθαγενών, θα διαπιστώσουμε, πως ένας από τους τρόπους που τελούν τα βουντού τους και τις μαγείες τους, πέρα από τον ιδιόμορφο χορό τους, είναι και το κτύπημα των τύμπανων και των κομμένων κορμών δένδρων, τα οποία χρησιμοποιούν ως τύμπανα. Κτυπώντας λοιπόν, αυτά τα ξύλα, δημιουργώντας τον ανάλογο δυνατό θόρυβο, εξορκίζουν κατά την γνώμη τους το κακό πνεύμα, διώχνοντας την επήρεια του σκοτεινού πνεύματος και γενικά κάθε κακού, στους ωκεανούς και στις θάλασσες, στα βουνά και στα λαγκάδια και όπου αλλού νομίζει κανείς.

Τώρα στην κατά πάντα πολιτισμένη εποχή μας, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που δεν είναι βέβαια ιθαγενείς μιας ζούγκλας, εξορκίζουν όμως το κακό, κτυπώντας κάποιο ξύλο. «Να κτυπήσω ξύλο να μην πάθω το τάδε κακό» και άλλα τέτοια. Αυταπατώνται αυτοί οι άνθρωποι, που νομίζουν ότι το «κακό» θα απομακρυνθεί με αυτό τον αστείο τρόπο, τόσο από τους ίδιους όσο και από τους οικείους τους. Ενώ γίνονται σοβαρές συζητήσεις για διάφορα θέματα, από μορφωμένους και μη ανθρώπους, μόλις αναφερθούν σε κάτι μη αρεστό, ψάχνουν να βρουν ξύλο, προκειμένου να το κτυπήσουν και έτσι να εξορκιστεί το «κακό». Επικαλούνται ξύλο, για να διώξουν κάθε δαιμονική και κάθε γενικά μη αρεστή σε αυτούς κατάσταση. Η αλήθεια είναι πως υπάρχει ένα ξύλο, το οποίο όποιος το επικαλείται με πίστη και συνέπεια, εξορκίζει κάθε τι κακό. Αυτό το ξύλο μας το χάρισε ο Ιησούς Χριστός με την σταυρική του θυσία, ο οποίος «επί ξύλου τας αντικείμενας δυνάμεις εθριάμβευσεν». Αν λοιπόν θέλουμε επικαλούμενοι ξύλο να εξορκίζουμε τα μη αρεστά, τότε θα επικαλούμεθα τον Θεό «τον δείξαντα το ξύλον της ζωής, και τάξαντος τα Χερουβείμ, και την φλογίνην ρομφαίαν την στρεφομένη,ν φρουρείν αυτό», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Α’ αφορισμός των Κατηχουμένων.Επικαλούμεθα λοιπόν όχι απλώς ένα ξύλο και μάλιστα κτυπώντας το, αλλά επικαλούμεθα το Τίμιο Ξύλο κάνοντας σωστά και ορθόδοξα τον Σταυρό μας, (σταυρώνοντας το σώμα μας) και προσευχόμενοι όχι μοιρολατρικά ή τυπολατρικά, αλλά με πίστη, ελπίδα και αγάπη ότι ο Θεός θα μας προφυλάξει και προστατεύσει και όχι τα διάφορα ξύλα κατεργασμένα ή μη. Γιατί πλανιόμαστε αν νομίζουμε, ότι το «κακό» θα το διώξουμε με το κτύπημα του ξύλου και όχι με την ανάλογη και ενσυνείδητη προετοιμασία.

4. Αστρολογία

Κατ’ αρχήν, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η επιστήμη της Αστρονομίας, καμία σχέση δεν έχει με την λεγόμενη Αστρολογία. Σε εκτενέστερο μας άρθρο «συν Θεώ», θα ασχοληθούμε με τη διαφορά Αστρονομίας και Αστρολογίας. Στην Αστρολογία γίνεται πράγματι, μία εκμετάλλευση της ανθρώπινης αγωνίας ή αφέλειας. Με την συνεργία των διαφημίσεων, έχουν θεοποιηθεί τα άστρα. Έτσι, οι κινήσεις τους και η τροχιά τους, στο ηλιακό μας σύστημα, γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Από την Αστρονομία ως επιστήμη, φτάνουν, στο σημείο, ως νοήμονες άνθρωποι, να πιστεύουν μερικοί, ότι τα υλικά αυτά δημιουργήματα, κατευθύνουν συγχρόνως, όλες τις τύχες των ανθρώπων, πάνω στη γη. Σε περιοδικά, εφημερίδες και τηλεοπτικές εκπομπές, μεταδίδουν ανάλογα μηνύματα, που αφορούν τις δραστηριότητες των ανθρώπων, εφόσον έχουν γεννηθεί, σε μία συγκεκριμένη περίοδο και ανήκουν σε κάποιον συγκεκριμένο ωροσκόπο. Βέβαια, η συνταγή είναι ίδια για όλους τους ανθρώπους, ασχέτως ηλικίας, φύλλου, οικογενειακών υποχρεώσεων κ.λπ. Και όμως, πιστεύουν μερικοί αιχμαλωτισμένοι από την δεισιδαίμονα πίστη τους. Δεν μπορούν να σκεφτούν, ότι την περίοδο αυτή, του «Χ» ωροσκόπου, έχουν γεννηθεί και είναι στη ζωή εκατομμύρια άνθρωποι, που πρέπει, κατά περίεργο τρόπο, να προσέξουν συγχρόνως, το αυτοκίνητο τους, το κρυολόγημα τους, την σχέση τους με τον σύντροφο και συνάνθρωπό τους γενικά ή το περπάτημα τους, το ταξίδι τους και άλλα πολλά.

Ο Προφήτης Ησαΐας, χαρακτηριστικά, πολλά χρόνια πριν την έλευση του Ιησού Χριστού, αναφερόμενος στους Βαβυλώνιους, που τρέχανε στους αστρολόγους της εποχής των, έλεγε μεταξύ άλλων: «Οι ορώντες τους αστέρας αναγειλάτωσαν σε, η μέλλει επί σε έρχεσαι».

5. Κλήδονες

Σε πολλά σημεία ανά την Ελλάδα την ημέρα της εορτής της Γεννήσεως του Τιμίου Προδρόμου (24 Ιούν.), «προμαντεύουσι την τυχην, και μοίραν και ριζικόν κάθε ανδρός ή γυναικός» όπως συμπληρώνει στην Χριστοήθεια Χριστιανών ο Αγ. Νικόδημος, κατατάσσοντας σε αυτή την περίπτωση και αυτούς που ανάβουν τις φωτιές και χορεύουν γύρω από αυτές, δίδοντας την εντύπωση ότι έτσι, «μαντεύουν» την μοίρα των μωροπίστευτων ανθρώπων, με τη βοήθεια κάποιων μικροαντικειμένων, τα οποία τους αφιερώνουν και κάποιες παροιμίες – ευχές. Αλίμονο αν η ζωή μας εξαρτιόταν από παροιμίες και στιχάκια, τα οποία λέγονται στον κλήδονα και είναι προμελετημένα και προκατασκευασμένα.

6. Φαρμακεία

Η Φαρμακεία δεν έχει καμμία σχέση με την φαρμακευτική επιστήμη.Σ’ αυτή του είδους τη μαγεία, παρασκευάζονται κρυφά και με ειδικές ευχές κάποια ποτά, τα οποία δίδονται στον δεισιδαίμονα για ενίσχυση, αφού στην περίπτωση αυτή το ξόρκι πάει «σύννεφο». Ο Άγιος Νικόδημος χαρακτηριστικά αναφέρει, ότι αυτοί «οι οποίοι (φαρμακοί) δια μαγικής τέχνης κατασκευάζουσι κάποια φαρμακερά ποτά, …η δια να σκοτίσουν τον εγκέφαλόν του, η δια να τον ελκύσουν εις σαρκικήν αγάπη αυτών». Όλα αυτά στα κρυφά και όχι στα φανερά. Η Ορθόδοξη Εκκλησία όμως, η Εκκλησία του Χριστού, δεν έχει να κρύψει τίποτε και δεν φοβάται την αλήθεια, γι’ αυτό και ο ιδρυτής Της παραγγέλλει δια μέσου των αιώνων: «ο – αυτό το οποίο – εις το ους ακούετε κηρύξατε επί των δωμάτων». Στη μαγεία όμως τα περισσότερα γίνονται στα κρυφά και στα σκοτεινά, για να μην μπορέσει ο ευάλωτος άνθρωπος να αντιληφθεί τι γίνεται και ποιόν επικαλείται. Αντί να πάρουν με ευλάβεια Αγιασμό από την εκκλησία και να πιούνε προσευχόμενοι στον Δημιουργό και Θεό μας, πίνουν το νεράκι του μάγου – ξορκιστή ή το ποτίζουν κρυφά σε κάποιον και περιμένουν την ενέργεια του διαβόλου. Στο εμπόριο αυτής της μαγείας, θα συναντήσει κανείς πολλών ειδών «μαντζούνια», για έρωτα, για χωρισμό, και κάθε είδους επιθυμία, με σύμμαχο, την δεισιδαιμονία και το αφεντικό της τον δαίμονα. Μακριά από τέτοιους ανθρώπους, που έχουν παραδοθεί στον εφευρέτη της απάτης, τον διάβολο. Η Αγία Γραφή λέγει: «φαρμακούς ου περιποιήσετε». Καμμία σχέση με αυτούς, καθώς και καμμία συναλλαγή.

7. Αναστενάρηδες

Αυτοί, αφού κρατήσουν στα χέρια τους εικόνες, χοροπηδούν σε κάρβουνα αναμμένα. Είναι μία συνήθεια, της οποίας ρίζες βρίσκουμε στην εποχή της ειδωλολατρίας. Τότε σήκωναν στις πλάτες τους είδωλα, γι΄ αυτό και ο Προφήτης Ησαΐας, αναφέρει γι΄ αυτούς «αίρεται αυτά καταδεδεμενοι, ως φορτίον κοπιώντι, εκλελυμένω και πεινώντι και ουκ ισχύοντι». Τότε σήκωναν είδωλα στην πλάτη τους, τώρα κρατούν εικόνες στα χέρια τους. Αυτονόητο είναι όμως, ότι οι εικόνες δεν περιφέρονται πάνω σε αναμμένα κάρβουνα, αλλά με ευλάβεια και προσευχή, λιτανεύονται από Ιερείς και Λαϊκούς με κατάνυξη και όχι αθεόφοβα και με περίσσια επιδειξιομανία. Ρίχνει στάχτη στα μάτια των ανθρώπων ο διάβολος. Έτσι παραπλανά πιο εύκολα τον ευάλωτο και επιρρεπή σε δεισιδαιμονίες άνθρωπο.

8. Οράματα

Εδώ, ο διάβολος εργάζεται ως σκηνοθέτης. Ο Μέγας Αθανάσιος, σε εγκύκλιο του προς τους Επισκόπους Αιγύπτου και Λιβύης, λέγει ότι ο «κακοδαίμων και σκόλιος διάβολος» παρουσιάζεται με διάφορες μορφές αγαπημένων και γνωστών ανθρώπων, «υποκρίνεται τάς εκείνων όψεις», ακόμη και Αγίων και «επιβάλλει» με αυτόν τον ύπουλο τρόπο, την παραπλάνηση του θύματος του. Στη συνέχεια, αυτά τα θύματα, παραπλανούν άλλους ευκολόπιστους, και η πλάνη συνεχίζεται και διαφημίζεται. Όμως, η καθημερινή ζωή, μια ζωής εγκράτειας, ταπείνωσης, πραγματικής και διακριτικής ελεημοσύνης, ζωντανής προσευχής, συμμετοχής στα μυστήρια της Εκκλησίας μας, ξεκαθαρίζει τον θολωμένο ορίζοντα μιας τέτοιας πλάνης. Η προβολή &ης δυνατότητας να βλέπει κάποιος οράματα και στη συνέχεια η έντεχνος διαφήμιση, προξενεί πράγματι αμφιβολία για την προέλευση τέτοιων οραμάτων. Η προβολή της Αγιότητας μόνο Αγιότητα δεν είναι.

9. Οιωνοσκοπία

Σε αυτή την πλάνη συμπεριλαμβάνονται σύμφωνα με τον Αγ. Νικόδημο, όσοι «προλέγουν» τι έχει να γίνει, λαμβάνοντας υπόψη τους το πέταγμα των πουλιών, τις φωνές και τα κελαηδίσματα τους και μάλιστα των κοράκων. Είναι αυτοί που πιστεύουν, ότι η συνάντηση με κάποιον άνθρωπο, μπορεί να επηρεάσει την ημέρα τους, το ταξίδι τους, το κυνήγι τους, το ψάρεμα τους. Είναι αυτοί πάλι, που πιστεύουν στα ποδαρικά, ή ακόμη και αυτοί οι οποίοι, αντί να κάνουν έναν αγιασμό στο σπίτι το οποίο κτίζουν, σφάζουν ως θυσία ειδωλολατρική και κάποιο ζώο. «Μη έσθετε επί των ορέων και ουκ οιωνιείοθε, ουδέ ορνιθοσκοπησεσθε…» λέγει στο Λευιτικό η Αγία Γραφή. Σύμφωνα με τον Αββά Νονό, στην ίδια κατηγορία εντάσσονται και οι διάφορες δαιμονικές ερμηνείες, όταν ερμηνεύεται κάποια αντίδραση του σώματος, όπως το ξεπέταγμα του ματιού ή η φαγούρα του χεριού και του ώμου. Ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης σχετικά λέγει: «Απότων κινημάτων ουν του σώματος, και τα των ψυχών σαθρά τεκμαίρεται (ο δαίμων) και ούτω πλέκει τους δόλους». Μακρυά λοιπόν από την δαιμονική νοοτροπία να ερμηνεύει κάποιος το πέταγμα των πουλιών και όλα τα συναφή, τα εντελώς φυσικά και λογικά φαινόμενα, ανθρωπολογίας, ζωολογίας και διαφόρων αντικειμένων.

10. Φυλακτήρια κατά δαιμόνων

Διάβολος, διάβολο δεν διώχνει. Όμως υπάρχει μία τάση ανθρώπων, που με την δεισιδαιμονία η οποία τους διακατέχει, προσπαθούν να προφυλαχθούν από τον σατανά και τους ομοίους του με διάφορα φυλακτήρια, τα οποία ο Άγιος Νικόδημος αναφέρει ως «είδος μαγικών είναι τα φυλακτήρια… τυλίσσοντες αυτά με κλωστή, μεταξωτην, και γράφοντες εις αυτά ονόματα δαιμόνων… και τα κρεμούν εις τον λαιμόν τους, ή στο χέρι των, δια να τα έχουν εις εμπόδιον παντός κακού». Υπάρχει αυτή η άσχημη συνήθεια να κρεμούν μερικοί διάφορα «αγιωτικά – χαϊμαλιά» και να προσμένουν από αυτά την προστασία. Καλό είναι αν θελήσουμε να πάρουμε ένα τέτοιο φυλακτό, να προσέξουμε από που θα το πάρουμε και ποίος θα μας το δώσει. Κυκλοφορούν πολλά τέτοιους είδους φυλακτά, ακόμη και καλαμένιους σταυρούς θα δει κανείς με κόκκινες κλωστούλες, που διώχνουν το κακό μακριά από τον δεισιδαίμονα άνθρωπο. Προσοχή και διάκριση χρειάζεται σε αυτό το θέμα. Φυλαχτό μόνο από Εκκλησία και από Ορθόδοξο Ιερέα να πάρεις και αυτό πάλι μετά πολλής προσοχής.

Το φυλαχτό που προστατεύει τον Χριστιανό είναι ο Σταυρός. Είναι αυτός (ο Σταυρός), το «τρόπαιον του Χριστού κατά του Διαβόλου», όπως λέγει ο Μέγας Φώτιος. Ο Ευσέβιος Αλεξ. λέγει ότι έχουμε «φυλακτήριον» που χαρίζει την νίκη εναντίον της «βασκανίας και του μισόκαλου», διότι είναι ανίκητος «η του Σταυρού η δύναμις». Ο Σταυρός είναι αυτό το φυλακτήριο, το οποίο και θα μας προφυλάξει από τις παγίδες του μισανθρώπου διαβόλου. Ο Μέγας Αθανάσιος αναφερόμενος στη φυλακτική δύναμη του Σταυρού λέγει: «του σταυρού γενομένου» κάθε ειδωλολατρία καθαιρείται και κάθε δαιμονική φαντασία εξαφανίζεται και «μόνος Χριστός προσκυνείται».

Μάγια και ξόρκια, με Ιησού Χριστό δεν συμβαδίζουν

Στην Β’ Προς Κορινθίους Επιστολή, ο Απόστολος Παύλος συμβουλεύει τους χριστιανούς, «να μην κάνουν αταίριαστους δεσμούς με απίστους. Γιατί ποια σχέση μπορεί να έχει η δικαιοσύνη με την ανομία; ή τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι; Ποια συμφωνία μπορεί να γίνει ανάμεσα στον Χριστό και στον διάβολο»; Δεν μπορεί να συμβαδίσει ο Ναός του Θεού με τον ναό των ειδώλων.Τόσο στην Παλαιά, όσο -και στην Καινή Διαθήκη, τα μάγια καταδικάζονται ως ανεπίτρεπτα για την Χριστιανική ζωή. Οι Θεοφόροι· Πατέρες της Εκκλησίας μας κανονίζουν (επιτιμούν), αυτούς που ασχολούνται με αυτά. Ο Μέγας Βασίλειος, σε αυτούς που ασχολούνται με φάρμακα μαγείας, τους θέτει το επιτίμιο, της ακοινωνησίας για είκοσι (20) χρόνια.

Ο Άγιος Γρηγόριος, επίσκοπος Νύσσης, απαγορεύει την θεία Κοινωνία δια βίου σ’ αυτόν που πηγαίνει σε μάντεις και σε μάγους, γιατί τους θεωρεί (και είναι βέβαια) αρνητές του Χριστού. Αντιλαμβάνεται κανείς πλέον ότι «Χριστός και Μαμωνάς» δεν ταιριάζουν, δεν πάνε μαζί.

Ο Αγ. Νικόδημος φανερώνει που οδηγεί η σχέση του πλανεμένου ανθρώπου με την μαγεία: «Τα μαγικά οδηγούσιν τόσον εκείνους, οπού τα μεταχειρίζονται, όσον και εκείνους οπού τα ζητούν, εις την λατρείαν, και προσκύνησιν των ειδώλων, και των δαιμόνων». Συνεχίζοντας μάλιστα ο ίδιος Άγιος λέγει, ότι τους έχει πλανέψει τόσο πολύ ο διάβολος, που δεν μπορούν να αντιληφθούν, πως όλοι αυτοί που «ενεργούν» και «επιζητούν» και δίδουν τα «μαγικά και φυλακτήρια», και αυτοί που τα δέχονται εν γνώσει τους, όλοι γίνονται «κατοικία της ενεργείας του ακαθάρτου πνεύματος».

Κι’ όμως στις ημέρες μας υπάρχει σε κάποιο πλεονασμό το φαινόμενο, να τρέχουν οι άνθρωποι με αγωνία και στα διάφορα ξόρκια. Το εύλογο το ερώτημα: «γιατί αυτή η κακομανία»; θα μπορούσαμε να αναφέρουμε, κάποιες αφορμές και αιτίες, όπως είναι π.χ. η περιέργεια. Συγκινημένοι μερικοί από τα παράξενα και περίεργα που κρύβει η μαγεία, τρέχουν σ’ αυτήν, για να χορτάσουν, την μεγάλη πραγματικά πνευματική τους ανεπάρκεια. Άλλη αιτία είναι ή αναζήτηση του μέλλοντος. Δεν καταλαβαίνουν όμως μερικοί άνθρωποι, πως αν οι μάγοι και οι μάντεις, μπορούσαν να γνωρίζουν τα μελλούμενα γεγονότα, τότε θα ήσαν, οι πλέον πλούσιοι και ευτυχισμένοι, αφού θα καθόριζαν τις κινήσεις τους, τις εκφράσεις τους, τις σκέψεις τους και τις σχέσεις τους. Όμως, δεν γνωρίζουν τίποτα από το μέλλον, όπως δεν γνωρίζει τίποτα από το μέλλον και ο Σατανάς. Κάποιες φορές μάλιστα εξαπατά ο διάβολος τον άνθρωπο, αφήνοντας την εντύπωση ότι ο μάγος ή ο μάντης επέδρασε και έλυσε τα μάγια και το πρόβλημα.

Όμως αυτό αποδεικνύεται ότι δεν είναι αλήθεια από το γεγονός, πως ο διάβολος προς στιγμήν φεύγει, αλλά επανέρχεται και πάλι στο παλιό κατοικητήριό του. Δηλαδή, παίρνει μία μικρή αναστολή και επανέρχεται στα ίδια. Ο Μέγας Αθανάσιος λέγει ότι: «Δαίμονα φαρμακός ου διώκει», αλλά προς στιγμή «εκουσίως υποχωρεί», και πάλι επανέρχεται. Γι’ αυτό και όσοι πήγανε σε μάγους και σε μάντεις για να λύσουν το πρόβλημα τους, είδαν ότι η κατάσταση βελτιώνεται προς στιγμή. Τελικά όμως επανέρχονται στα ίδια προβλήματα, τα οποία και διογκώνονται πολύ περισσότερο στη συνέχεια.

Παντογνώστης μόνο ο θεός

Στην Αγία Γραφή αναφέρεται, ότι ο θεός αποκαλύπτει βαθέα και απόκρυφα». Μόνο ο θεός γνωρίζει καιαποκαλύπτει. Μόνο σε ανθρώπους που αγωνίσθηκαν και έδωσαν καθημερινές εξετάσεις στα πνευματικά αγωνίσματα, επέτρεψε ο θεός το διορατικό χάρισμα. Ένα Χάρισμα και μία ευλογία, που ούτε αγοράζεται, ούτε κληρονομείται και ούτε βέβαια βεβαιώνεται με διάφορες βεβαιώσεις ή πτυχία αναλόγων παραπλανητικών σχολών. Ο διάβολος και τα όργανα του, δεν μπορούν να κατέχουν, δεν μπορούν να γνωρίζουν και δεν μπορούν να φροντίζουν το μέλλον. Αυτό που γνωρίζει ο διάβολος, είναι μόνο το παρελθόν και το παρόν που διαδραματίζεται, αυτήν ταύτη την στιγμή. Επειδή λοιπόν ο διάβολος γνωρίζει, τα γεγονότα που έχουν διαδραματισθεί ήδη, πληροφορεί τους «καλούς» και δεισιδαίμονες υπηρέτες και φίλους του για κάποια προηγούμενα γεγονότα. Τα ακούει αυτά, ο αποστήσας από Τον θεό άνθρωπος και ενθουσιάζεται από τον μάγο και τον μάντη, ο οποίος δεν ξέρει, ούτε τι φαγητό θα φάει την επόμενη ημέρα.

Ιώβ

Το ότι ο διάβολος, δεν γνωρίζει τίποτα από το μέλλον, αποδεικνύεται, από την Παλαιά Διαθήκη. Έτσι υπάρχει, το παράδειγμα του πατριάρχου της υπομονής Ιώβ. Αν ο διάβολος γνώριζε την ενσυνείδητη υπομονή του Ιώβ στις πολλές και διάφορες δοκιμασίες του, τότε θα προσπαθούσε να αποφύγει την μεγάλη του ήττα. Χαρακτηριστικά ο Ιερός Χρυσόστομος λέγει: Ο διάβολος δεν γνώριζε, ποιο τέλος θα είχαν οι προσπάθειες του Ιώβ. Γι’ αυτό και ο διάβολος είχε θέσει την ερώτηση «μη δωρεάν Ιώβ σέβεται τον Κύριο»; Αν γνώριζε το αποτέλεσμα, της μεγάλης υπομονής του Ιώβ, δεν θα επιχειρούσε να τον δοκιμάσει, για να μην ντροπιαστεί από την υπομονή του. Έτσι, πρότεινε ο διάβολος, για να δοκιμασθεί ο Ιώβ: «αλλά απόστειλαν την χείρα σου και άψαι πάντων, ων έχει» και τότε «ασφαλώς θα σε βλασφημήσει αναιδέστατα κατά πρόσωπο». Αυτό βέβαια δεν έγινε παρά τους μεγάλους και δύσκολους πειρασμούς, που δοκίμασε ο Ιώβ. Σε αντίθεση μάλιστα, υπέμεινε με καρτερία την κάθε δοκιμασία και αμείφθηκε από τον θεό πλουσιοπάροχα. «Ο δε Κύριος ευλόγησε τα έσχατα Ιώβ ή τα έμπροσθεν…».

Το «Βατερλώ» του διαβόλου

Το μεγαλύτερο και συγκλονιστικότερο παράδειγμα στην ανθρώπινη Ιστορία, που αποδεικνύει περίτρανα την αγνωσία του μέλλοντος από το διάβολο και τους υπηρέτες του, είναι η Σταύρωση του Ιησού Χριστού. Αν ο διάβολος γνώριζε ότι η Σταύρωση του Ιησού Χριστού, θα ήταν στην πραγματικότητα, το «Βατερλώ» του διαβόλου, αν γνώριζε, ότι με την Σταύρωση, θα καταργούνταν το κράτος του και η εξουσία του, τότε δεν θα επεδίωκε ποτέ να σταυρωθεί ο Ιησούς Χριστός, γιατί θα γνώριζε ότι με την Σταύρωση, το ανθρώπινο γένος θα κέρδιζε τη λύτρωση: «Την σην αγίαν τελευτήν, δι’ ης φθοράς ελυτρώθημεν». Διότι, όπως αναφέρεται στους Μακαρισμούς της Μεγάλης Παρασκευής, ο Χριστός «λογισθείς εν τοις νεκροίς τον εκείσε τύραννον έδησαι». Ο διάβολος δεν ήταν σε θέση να μαντέψει, ότι μετά την Σταύρωση θα ακολουθούσε η ένδοξη και λαμπροφόρος Ανάσταση Του Κυρίου μας. Ο διάβολος ως μοχθηρό και παμπόνηρο πνεύμα, δεν περίμενε πως η Σταύρωση του Χριστού, θα οδηγούσε τον άνθρωπο «εις την ένδοξο ζωή», όπως λέγει ο Μ. Βασίλειος. Η λαμπροφόρος και ένδοξος Ανάσταση του Χριστού είναι το αποκορύφωμα, είναι το επιστέγασμα όλων των αγαθών ευεργεσιών που έφερε στον κόσμο ο Ιησούς Χριστός με τη θεία Γέννηση Του. Ο διάβολος μέσα στα πλαίσια της ΑΓΝΩΣΙΑΣ του, δεν μπόρεσε να κατανοήσει και να προλάβει ή να μετατρέψει την θεία Παρουσία και τις ευεργεσίες της στον «πεπτωκότα» άνθρωπο.

Υγεία και διάβολος δεν πάνε μαζί

Άλλοι πάλι προστρέχουν στα μάγια και στα ξόρκια αναζητώντας καλλίτερη υγεία. Ο Αγ. Νικόδημος μεταξύ των άλλων ψευδαισθήσεων που δημιουργεί ο διάβολος, αναφέρει την αναζήτηση της υγείας. Αλλά όπως ο ίδιος ερωτά, είναι δυνατόν αυτός που είναι «απ’ αρχής ανθρωποκτόνος, και εθανάτωσεν όλον το γένος των ανθρώπων», πως μπορεί τώρα να γίνει ιατρός δικός σου; Αφού συμπληρώνει ο Άγιος, ότι οι Μάγοι και οι Δαίμονες δεν ιατρεύουν «κατά αλήθειαν, αλλά κατά φαντασίαν», προκειμένου «να θανατώσουσι την ψυχήν σου».

Μα είναι δυνατόν ο διάβολος να ενδιαφέρεται για την σωματική ή ψυχική υγεία του ανθρώπου; Δεν τον ενδιαφέρει, η σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου, αντίθετα μάλιστα, ο διάβολος, μοιάζει σαν το άγριο λιοντάρι, που περπατά και ζητά κάποιον να κατασπαράξει, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην Αγία Γραφή: «Ως λέων ωρυόμενος… ζητών τίναι καταηίη». Ο διάβολος δεν μπορεί, εξαιτίας του φθόνου του, να έχει θεραπευτική δύναμη. Κα αν καμιά φορά μας φαίνεται κάτι τέτοιο, απάτη και ψέμα κρύβει η κατάσταση. Εκείνη την στιγμή μας φαίνεται ότι κάτι πήγε καλλίτερα, αλλά στη συνέχεια πάλι έχουμε το ίδιο πειρασμικό πρόβλημα.Άλλοι πάλι με την συνεργία του διαβόλου, θέλουν να βλάψουν τον συνάνθρωπο τους είτε στην εργασία, είτε στην υγεία του, είτε φέρνοντας ακαταστασία στο σπίτι του κάνοντας μαγικά και ξόρκια. Πολλές φορές μάλιστα αυτά τα ξόρκια, είναι ανακατεμένα με διάφορες προσευχές, Λειτουργίες και «πατερημών». Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, προτείνει: Όχι εμπιστοσύνη, αλλά «θυμό», θα πρέπει να τρέφουμε κατά του διαβόλου, που στάθηκε η αιτία να παρασυρθούν οι Πρωτόπλαστοι, και στη συνέχεια το ανθρώπινο γένος.

Προσοχή στην προσευχή μας

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο οποίος πολέμησε με έντονο αγώνα τον διάβολο και τα έργα του, αναφέρει χαρακτηριστικά, κάτι που πολύ πρέπει να προσέξουμε: «Πνεύμα γαρ όν, ο δαίμων λεπτόν, τόσον λεπτήν ενέργειαν έχει, όπου σμίγεται ασμίκτως με τα θεία και άγια και πνευματικά χωρίς παντελώς να το καταλάβουν ουδέ αυτοί οι ενεργούμενοι». Με απλά λόγια μπορούσε να πούμε ότι ο διάβολος εύκολα, με μαεστρία και απατεωνιά, εισχωρεί στον πνευματικό χώρο, και μάλιστα με τέτοιο τρόπο, που δεν το καταλαβαίνει ούτε και ο ίδιος ο άνθρωπος. Αυτό μάλιστα, αποδεικνύεται από το ότι όλοι αυτοί που ασχολούνται με αυτά τα ξόρκια από την μία μεριά κρατούνε εικόνες, θυμιατά, καντήλια και ευχές και από την άλλη λένε και κάνουν περίεργα πράγματα, που ανήκουν σε άλλη πίστη και όχι βέβαια στην Ορθόδοξη πίστη και λατρεία μας. Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι ανήκουν στον σατανά και το μόνο που με σιγουριά κληρονομούν από το αφεντικό τους, είναι ο θάνατος, ο ψυχικός και πνευματικός. «Αποθανείσθε εν ταις αμαρτίαις υμών», όπως αναφέρει η Αγία Γραφή.

Θέλει προσοχή στα τεχνάσματα του σατανά, διότι πολλές φορές τα όργανα του, καλοπιάνουν τον άνθρωπο. Ο Απόστολος Παύλος στους Φιλίππους, αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων, ότι ενώ πηγαίνανε να προσευχηθεί με τους συνεργάτες του, συνάντησε μία γυναίκα, που είχε μέσα της το πνεύμα του πύθωνος και μάντευε φέροντας μάλιστα και πολλά κέρδη στους οικείους της. Αυτή όταν τους είδε, είπε ορθά και θαυμάσια λόγια γι’ αυτούς: «Ούτοι οι άνθρωποι δούλοι του Θεού του υψίστου εισίν, οίτινες καταγγέλουσιν υμίν οδόν σωτηρίας». Ο Απόστολος Παύλος όμως, βαθύς γνώστης των ενεργειών του διαβόλου, δεν παρασύρθηκε από τα καλοπιάσματα της (μαντευομένης) γυναίκας και γι’ αυτό στη συνέχεια, την ελευθέρωσε από τα δεινά δεσμά του πνεύματος λέγοντας: «Παραγγέλλω σοι εν τω ονόματι Ιησού Χριστού εξελθείν απ’ αυτής, και εξήλθεν αυτήν τη, ώρα». Βέβαια, στη συνέχεια, επειδή ο Απόστολος Παύλος και οι συνεργάτες του χάλασαν την επικερδή αυτή επιχείρηση, συνάντησαν τις ανάλογες αντιδράσεις. Από τότε μέχρι και σήμερα δεν έχουν αλλάξει οι αισχροκέρδειες εις βάρος των πονεμένων και κατατρεγμένων ανθρώπων. Η βασικότερη όμως αιτία της εκμετάλλευσης των αφελών είναι, η απομάκρυνση από την ζωή της Εκκλησίας.

Δεν έχουν αγάπη για τον συνάνθρωπο τους οι μάγοι

Αυτοί μάλιστα, με καμουφλαρισμένες κατάρες, οι οποίες μοιάζουν με προσευχές, επικαλούνται το κακό κάποιων ανθρώπων ή της περιουσίας των, αυτοί οι άνθρωποι χωρίζονται από τον Χριστό και συμφιλιώνονται με τον διάβολο, όπως λέγει ο Αγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο οποίος Άγιος μάλιστα, τονίζει ότι, όταν κάποιος πηγαίνει σε τέτοιους ανθρώπους και κάνει τέτοια πράγματα, είναι ως να πιστεύει και λατρεύει τον διάβολο, με τις διάφορες μαγείες, μαντείες και γητεύματα. Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος γράφοντας στους Γαλατάς αναφέρεται στα αμαρτωλά έργα «φανερά δε εστί τα έργα της σαρκός, άτινα εστίν ειδωλολατρία… φαρμακεία (μαγεία)… και τα όμοια τούτοις…» ξεκαθαρίζοντας μάλιστα ότι, «οι τοιαύτα πράσσοντες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουοιν». Ξεκάθαρος και αληθινός ο Απόστολος των Εθνών τονίζει, ότι αυτοί που ασχολούνται με την μαγεία και τα όμοια της, Βασιλεία των Ουρανών δεν θα κληρονομήσουν.

Αν ως Χριστιανοί, πρέπει να συγχωρούμε αυτόν που μας αδικεί, να μη θέλουμε δηλαδή το κακό του, φαντασθείτε πόσο μακριά θέτει κανείς τον εαυτό του από τον Χριστό, όταν συμμαχεί με τον Σατανά, προκειμένου να διασφαλίσει τον εαυτό του, με ξόρκια και με μάγια και θέλει να προκαλέσει κακό σε κάποιον άλλον. «Εγώ δε (ο Ιησούς Χριστός) λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τους μισούντας υμάς, και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς, και διωκόντων υμάς». Αγάπη και προσευχή είναι η απάντηση του χριστιανού σε εκείνον που τον αδικεί. Τα ξόρκια και τα μάγια δεν έχουν θέση στη ζωή του πιστού και ευλαβικού ανθρώπου. Ο χριστιανός, σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, είναι «ο φιλών» και αυτός ο άνθρωπος «ουδέποτε μισήσαι δύναται». Οι μάγοι και οι καταφεύγοντες σε αυτούς, σίγουρα περνούν μία κρίση ελαττωμένης και ανύπαρκτης αγάπης για τον πλησίον.

Η Ένοχη συμμαχία

Οι αδελφοί μας, που καταφεύγουν «σε άλλου είδους τακτικές», από εκείνες που ορίζει η ορθόδοξη Εκκλησία, αυτοαφορίζονται με την ένοχη αυτή συμμαχία του διαβόλου και θέτουν τον εαυτό τους μακριά από την Εκκλησία, κάνοντας τέτοιου είδους ένοχους συμβιβασμούς. Μην σας ξεγελάει το γεγονός, ότι πολλοί από αυτούς τους «φαρμακούς» μάγους και τους καταφεύγοντας σε αυτούς, επικαλούνται Χριστό, Παναγία και Αγίους. Αν προσέξετε τις λεγόμενες προσευχές τους, θα αντιληφθείτε ότι με το «Πάτερ ημών» θα καταλήξουν και σε μία ευχή καταστροφική για κάποιον άλλον και δήθεν δημιουργική για καλό δικό τους. Δεν έχουν καμία σχέση οι ανακατεμένες προσευχές και οι διάφορες ευχές σε στιλ «Ρώσικης σαλάτας», διότι όλοι αυτοί θα βρεθούν έξω από την επουράνιο Βασιλεία: «… έξω (θα μείνουν) οι φαρμακοί – δηλ. οι μάγοι – και πας ο φιλών και ποιών το ψεύδος». Μία ένοχη συμμαχία και ένας ένοχος συμβιβασμός, με ένα έντεχνο και πονηρά αθώο σύμπλεγμα πίστεως και δεισιδαιμονίας, λιβανιού και παράξενων μυστικών προσευχών, είναι αιτία και αφορμή, να χάσει κανείς την Ουράνια κληρονομιά. Η παραμονή κάποιου σε αυτού του είδους προσπάθειες και δήθεν προσευχές θέτει τον εαυτό του και τους συν αυτώ έξω από τον Νυμφώνα του Χριστού «Επιμένοντας δε τούτοις, παντάπασιν απορρίπτεσθαι της Εκκλησίας», όπως διατάσσουν οι θεοφόροι Πατέρες οι συγκροτήσαντες την 6η Οικουμενική Σύνοδο, στον 61ο κανόνα της.

Καταφύγιο μας ο Χριστός

Ένας πιστός Χριστιανός, που αγωνίζεται καθημερινά να βρίσκεται σε «μία συνεχή πορεία» προς την θέωση, δεν θέλει και δεν νοιώθει την ανάγκη σε στιγμές δοκιμασίας να καταφύγει σε άλλους είδους μέσα, τα οποία τον απομακρύνουν από την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας και στο τέλος, από τον ίδιο τον Χριστό. Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέγει ότι, δεν μπορούν να μας πειράξουν εμάς τους χριστιανούς οι πράξεις των μάγων, αν εμείς δεν τους δώσουμε με τις απροσεξίες μας το δικαίωμα αυτό. Διότι όπως το σκοτάδι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το φως, έτσι και αυτός που είναι «σκοτεινός» δεν μπορεί να πλησιάσει το «φως», δεν μπορεί να επηρεάσει «τον φωτισμένο». Διότι «Φως Χριστού, φαίνει ηάαι». Το φως του Χριστού, διαλύει κάθε έργο του «σκότους».

Η οποιαδήποτε επαφή και καταφυγή σε μάγους και σε μάντεις, σε μάγια και σε ξόρκια, είναι άρνηση προς τον Ιησού Χριστό, διότι κατά το Άγιο Βάπτισμα, «συντασσόμεθα με τον Χριστό και αποτασσόμεθα τον σατανά και τα έργα αυτού». Μία αναφορά εμπιστοσύνης στα έργα του σατανά και των υπηρετών του ασφαλώς μας θέτουν μακριά από τον Χριστό και την Εκκλησία του. Ο αληθινός και ενσυνείδητος χριστιανός την μόνη ανάγκη την οποία νοιώθει, είναι να ζει κοντά στον Χριστό. Ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς έγραφε σχετικά: «Η ζωή, άνευ τον Χρίστου, ο θάνατος άνευ τον Χρίστου, η αλήθεια άνευ του Χριστού, ο ήλιος άνευ του Χριστού και τα σύμπαντα χωρίς Αυτόν, όλα είναι τρομερά ανοησία, ανυπόφορον μαρτύριον, βάσανον κόλασις» και συμπλήρωνε σε ένα πλημμύρισμα αγάπης και αφοσίωσης στον Χριστό: «Δεν θέλω ούτε την ζωήν, ούτε τον θάνατον άνευ Σον, Γλυκύτατε Κύριε! Δεν θέλω ούτε την αλήθειαν, ούτε την δικ’αιοσύνην, ούτε τον παράδεισον, ούτε την αιωνιότητα. Όχι, όχι! Εσένα μόνον θέλω…Η αλήθεια, εάν δεν είναι ο Χριστός δεν μου χρειάζεται, είναι μία κόλασις…» και καταλήγει αυτή η μεγάλη και σύγχρονη μαρτυρική μορφή: «Και αυτός ο Θεός, εάν δεν είναι ο Χριστός, είναι μία κόλασις». Γιατί ο Χριστός είναι «το εν» το ένα που χρειαζόμαστε.

Παντοδύναμος ο Χριστός

Αδύνατο το δημιούργημα μπροστά στον Δημιουργό Θεό. Ο διάβολος και τα υποτελή όργανα του, πειράζουν μεν, αλλά δεν εξουσιάζουν. Μερικές φορές με το παραπέτασμα καπνού μπορεί να κερδίζονται οι πρώτες εντυπώσεις, όμως και μόνο στο άκουσμα του ονόματος του Ιησού Χριστού (εφόσον είμαστε ενσυνείδητα μέλη της Εκκλησίας Του), κατατροπώνεται, ο φθονερός εχθρός του ανθρώπου.
Ο Χριστιανός, δεν χρειάζεται να ανησυχεί, ούτε για τα μάγια, ούτε για τα ξόρκια που κάνουν άλλοι άνθρωποι. Ο Χριστιανός γνωρίζει έναν δρόμο και μία πόρτα σωτηρίας, και αυτή είναι ο Χριστός: «Εγώ ειμί η θύρα· Δι’ εμού εάν τις εισέλθη σωθησεται». Ο μοναδικός δρόμος σωτηρίας ο Χριστός. «Ιησού ονόματι μάστιζε πολεμίους». Η ενσυνείδητη αναφορά του λυτρωτικού ονόματος του Χριστού, από μόνη της κατατροπώνει τα καταχθόνια και φθονερά πνεύματα της απάτης.Η καταφυγή του πιστού χριστιανού θα πρέπει να είναι μόνο ο Χριστός και η Εκκλησία Του. Σε στιγμές δοκιμασίας αδελφέ χριστιανέ επικαλέσου την Παναγία μας. Αυτή θα μας προφυλάξει ως φιλόστοργη μητέρα από τα πειράγματα του πονηρού. Την ώρα που νομίζεις ότι είσαι μόνος, την στιγμή που νοιώθεις ότι σε κυριαρχεί η θλίψη, στρέψε τα μάτια σου στην Πλατυτέρα των Ουρανών, «στην Λαμπρότερα των ακτινών, στην Χαρά των χριστιανών, στην Αγιότερα πασών των επουρανίων στρατειών», όπως την ονομάζει την Παναγία μας ο Άγιος Νεκτάριος. Στη σεμνή Βασίλισσα να στρέψεις τα μάτια σου, στην Υπερενδοξοτέρα όλων των πλασμάτων και προσευχήσου με πίστη και βεβαιότητα, παρά «των δαιμόνων τα τοξεύματα», εσύ με περίσσια πίστη αναβόησε «πάντοθεν πολεμούμενος, και παραμυθίαν ουκ έχω πλην σου. Δέσποινα του κόσμου, ελπίς και προστασία των πιοτών, μη μου παρίδης την δέησιν, το συμφέρον ποίησαν». Όλοι οι άνθρωποι είμαστε αμαρτωλοί. Αναμάρτητος είναι μόνο ο Θεός. Γνωρίζουμε την αμαρτωλότητά μας, γι’ αυτό, και με επίγνωση ομολογούμε ότι ενώπιον του Θεού αμαρτάνουμε, αλλά και σε Αυτόν μόνο πιστεύομε (αναφορά της ευχής Μ. Αγιασμού).

Ο Επίσκοπος και ο Ιερεύς έχουν την Θεία Χάρη

Στα διάφορα προβλήματα μας ως άνθρωποι καταφεύγουμε με πίστη στην Εκκλησία, προκειμένου να αντλήσουμε δύναμη και ευλογία. Και αυτήν την ευλογία μπορούμε να την γευθούμε μόνο από τον Χριστό και τους Αποστόλους Του, καθώς και τους διαδόχους των, που δεν είναι άλλοι από τους Ορθοδόξους Ιερείς, οι οποίοι έχουν χειροτονηθεί από τους Επισκόπους τους διατηρώντας την αλυσίδα αυτή, που ονομάζεται Αποστολική Διαδοχή. Από τον Χριστό στους Αποστόλους και αυτοί στη συνέχεια στους Διαδόχους τους, που είναι οι Επίσκοποι και αυτοί στους Ιερείς που χειροτονούν. Ο νοητός κρίκος της αλυσίδας αυτής δεν έχει σπάσει και έτσι διατηρείται, παρά τις αμαρτίες μας, η αγιαστική Χάρις και η Λατρευτική ζωή στην Εκκλησία.

Ο Ιερεύς είναι αυτός, που θα ευχηθεί και θα μεσολαβήσει στον Θεό για τον άνθρωπο. Ο Μάγος πάλι θα επικαλεστεί αυτόν, που πιστεύει και λατρεύει, δηλαδή τον σατανά. Ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης έλεγε: «Κυριότερος μεν επίτροπος των επί γης, ο την ιερωσυνην εστεμμένος». Γιατί ο Επίσκοπος και κατ’ επέκταση ο Ιερεύς, έχουν την ευλογία από τον Ιησού Χριστό «του δεσμείν και λύειν». Η μοναδική λύση στο πρόβλημα είναι η Αγιαστική Χάρις. Κάθε τι άλλο έξω από την Χάρη του Θεού δεν είναι λύση αλλά παράλυση. Και η μόνη λύση στα προβλήματα της Μαγείας και στα διάφορα ξόρκια είναι οι ευχές της Εκκλησίας μας και τίποτε περισσότερο.

Θαύματα κάνει η προσευχή

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας έχοντας βιώσει την ζωντανή προσευχή, την υπερτονίζουν δικαίως, διότι αυτή αποτελεί το κτύπημα της «θύρας» της Βασιλείας των Ουρανών. Η προσευχή είναι αυτή, η οποία θα μας οδηγήσει στον Θεό, όπως λέγει ο Άγιος Αρσένιος: «Εάν τον Θεόν ζητήοωμεν φανήσεται ημίν Και εάν αυτόν κατάσχωμεν, παραμένει» μαζί με εμάς. Στο χέρι μας είναι και να ζητήσουμε αλλά και να διατηρήσουμε την συντροφικότητα με τον Θεό μας. Ο Χριστός μας περιμένει. Το μόνο που μένει σε εμάς είναι να θελήσουμε αυτή την συντροφική σχέση με τον Χριστό. Ο άνθρωπος είναι αυτεξούσιος. Αν θέλει πιστεύει και ζει με τον Χριστό. Αν όχι, ζει και κινείται με μία άλλη συντροφιά. Η προσευχή μας στον Σωτήρα μας Χριστό, στην Παναγία μας και στους Αγίους μας θα είναι τα πρώτα όπλα μας στον καθημερινό μας αγώνα. Βέβαια, τα όπλα χρειάζονται και πυρομαχικά, για να είναι χρήσιμα.
Τα πυρομαχικά μας θα είναι η έμπρακτος μετάνοια μας, η εξομολόγηση μας ενώπιον του Πνευματικού μας και στη συνέχεια η Λατρευτική μας παρουσία, με την συμμετοχή μας στην Θεία Κοινωνία. Γιατί ένας άνθρωπος, που ενσυνείδητα εξομολογείται και κοινωνεί Των Αχράντων Μυστηρίων, γίνεται κατοικητήριον του Θεού και Ναός του Αγίου Πνεύματος. Αυτός ο άνθρωπος, όχι μόνο δεν πρέπει να φοβάται τον αντίδικο διάβολο, αλλά ίσα – ίσα θα πρέπει να νοιώθει πολύ δυνατός, διότι κοντά του, μαζί του, εντός του, θα είναι Αυτός, που επιτάσσει κάθε Πνεύμα και Αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια και αυτή την αλήθεια θα πρέπει να πιστεύουμε και να βιώνουμε.

Πολλά τα παραδείγματα και η ωφέλεια στην ζωή μας από την προσευχή. Όλοι μας λίγο ως πολύ, έχουμε στα βάθη της ψυχής μας μία εμπειρία από την αγάπη του Θεού σε εμάς τα παιδιά του. Όπως όταν ένα παιδί ζητάει από τον πατέρα του κάτι και αυτός σπεύδει να πραγματοποιήσει την επιθυμία του παιδιού του, έτσι και ο Θεός, αν προσευχόμαστε με πίστη και βεβαιότητα ότι είναι κοντά μας, δίπλα μας και όχι ότι είναι ένας Θεός μακρινός και απόκοσμος εξορισμένος σε ένα αστρικό-διαστημικό νεφέλωμα, αλλά ένας Θεός που είναι ο καθημερινός συνοδοιπόρος μας, ο «Κυρηναίος» του δικού μας σταυρού της προσωπικής μας δοκιμασίας σπεύδει, σύμφωνα με την διαβεβαίωση Του, να αγιάσει τον αγώνα μας και να ενισχύσει την προσπάθεια μας. Άλλωστε, ο Θεός δεν επιτρέπει να δοκιμασθούμε περισσότερο από όσο αντέχουμε: «Πιστός δε ο Θεός, ος ουκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ ο δύνασθαι, αλλά ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν του δύνασθαι υμάς υπηνεγκείν», δηλαδή, ο Θεός που κρατά τις υποσχέσεις του, δεν θα επιτρέψει σε κανέναν πειρασμό να ξεπεράσει τις δυνάμεις μας, αλλά όταν έλθει ο πειρασμός, θα δώσει μαζί και την διέξοδο, ώστε να μπορέσουμε να τον αντέξουμε. Αυτό θα πρέπει να το νοιώθουμε και να το πιστεύουμε ακράδαντα. ]

Να θεωρούμε δεδομένο το θαύμα και γεγονός την συμπαράσταση. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην ομιλία του «Εις τάς Πράξεις των Αποστόλων» διαβεβαιώνει, ότι αν προσευχόμαστε, έχουμε την δυνατότητα και τον ουρανό να ανοίξουμε και τα αμαρτήματα μας να εξαλείψουμε. Αρκεί η αληθινή προσευχή της μετανοίας. Είναι καιρός λοιπόν έμπρακτα και αποφασιστικά να υιοθετήσουμε την μεγαλύτερη φιλοσοφία της ζωής μας, που σε λίγες μόλις λέξεις αποδεικνύεται η βέβαιη και αληθινή, ουσιαστική πίστη μας στον Σωτήρα και Λυτρωτή μας Ιησού Χριστό: «Εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».

ΑΝΑΤΥΠΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
«ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ» ΤΕΥΧΟΣ 521

Αναρτήθηκε στις Μάγια και δεισιδαιμονίες. Ετικέτες: Μάγια και δεισιδαιμονίες. Comments Off

https://oparadeisos.wordpress.com/category/σατανισμοσ/μάγια-και-δεισιδαιμονίες/