Γεννέσιον Υπεραγίας Θεοτόκου

Γεννέσιον Υπεραγίας Θεοτόκου, Ρούφου & Ρουφιάνου, Σεβήρου, Αρτεμιδώρου, Αθανασίου Νεομάρτυρα, Σωφρονίου






Η Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου
''Αποκάλυψαν προς Κύριον την οδόν σου και έλπισον επ’ αυτόν, και της ποιήσει».Φανέρωσε στον Κύριο με εμπιστοσύνη το δρόμο και της επιδιώξεις και της ανάγκες της ζωής σου και έλπισε σ’ Αυτόν και Της θα κάνει εκείνα που ζητάς και χρειάζεσαι. Μ’ αυτή την εμπιστοσύνη και ελπίδα, ο Ιωακείμ και η Άννα ικέτευαν προσευχόμενοι το Θεό να της χαρίσει παιδί, να το έχουν γλυκεία παρηγοριά στα γεράματα της. Και την ελπίδα της ο Θεός έκανε πραγματικότητα. Της χάρισε την Παρθένο Μαριάμ, που ήταν ορισμένη να γεννήσει το Σωτήρα του κόσμου και να λάμψει σαν η πιο ευλογημένη μεταξύ των γυναικών. Ήταν εκείνη, από την οποία έμελλε να προέλθει Της που θα συνέτριβε την κεφαλή του νοητού όφεως. Στην Παλαιά Διαθήκη δόθηκαν της προτυπώσεις της Υπεραγίας Θεοτόκου. Μία είναι και η βάτος στο Σινά, την οποία ενώ είχαν περιζώσει φλόγες φωτιάς, αυτή δεν καιγόταν. Ήταν απεικόνιση της Παρθένου, που θα γεννούσε το Σωτήρα Χριστό και συγχρόνως θα διατηρούσε την παρθενία της. Έτσι, η Άννα και ο Ιωακείμ, που ήταν από το γένος του Δαβίδ, με την κραταιά ελπίδα που είχαν στο Θεό απέκτησαν απ’ Αυτόν το επιθυμητό δώρο, που θα συντροφεύει τον κόσμο μέχρι συντέλειας αιώνων.

Απολυτίκιο. Ήχος δ’.Η γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη, εκ σου γαρ ανέτειλεν ο Ήλιος της δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών και λύσας την κατάραν, έδωκε την ευλογίαν και καταργήσας τον θάνατον, εδωρήσατο ημίν, ζωήν την αιώνιον.

Κοντάκιον. Ήχος δ’. Αυτόμελον.
Ιωακείμ και Άννα ονειδισμού ατεκνίας, και Αδάμ και Εύα, εκ της φθοράς του θανάτου, ηλευθερώθησαν, Άχραντε, εν τη αγία γεννήσει σου, αυτήν εορτάζει και ο λαός σου, ενοχής των πταισμάτων, λυτρωθείς εν τω κράζειν σοι, Η στείρα τίκτει την Θεοτόκον, και τροφόν της ζωής ημών.










Οι Άγιοι Ρούφος και Ρουφιάνος
Μαρτύρησαν δια ξίφους.





Ο Άγιος Σέβηρος
Μαρτύρησε δια ξίφους.





Ο Άγιος Αρτεμίδωρος
Μαρτύρησε δια πυρός.





Ο Άγιος Αθανάσιος ο Νεομάρτυρας πού μαρτύρησε στη Θεσσαλονίκη
Καταγόταν από μια κωμόπολη της Θεσσαλονίκης την Κουλιακιά. Ο πατέρας του ήταν προεστός της χώρας εκείνης και ονομαζόταν Πολύχρους, η δε μητέρα του Λούλουδα. Ήταν δε και οι δύο ευσεβείς χριστιανοί. Στην αρχή ο Αθανάσιος παρακολούθησε μαθήματα στο Ελληνικό Σχολείο της Θεσσαλονίκης και αργότερα μαθήτευσε κοντά στον Αθανάσιο τον Πάριο. Αργότερα φοίτησε στη Σχολή του Βατοπεδίου στον Άθω, κοντά στον Παναγιώτη Παλαμά. Ύστερα ήλθε στην Κωνσταντινούπολη, για να επιστρέψει και πάλι στο Άγιο Όρος και μετά επανήλθε στην πατρίδα του Κουλιακιά. Εκεί κατηγορήθηκε ψευδώς, ότι ομολόγησε τη μουσουλμανική θρησκεία και έτσι τον πίεζαν καθημερινά ν' αρνηθεί το Χριστιανισμό. Ο Αθανάσιος όμως, έμεινε ακλόνητος στη Χριστιανική πίστη και φυλακίστηκε. Μετά από διάφορες προσπάθειες των Τούρκων, κατά την πολυήμερη φυλάκιση του, να εξισλαμιστεί, ο μάρτυρας ομολόγησε τον Χριστό σαν αληθινό Θεό. Έτσι τον απαγχόνισαν έξω από τη Θεσσαλονίκη στις 8 Σεπτεμβρίου 1774.









Ο Άγιος Σωφρόνιος

Ο Άγιος Σωφρόνιος επίσκοπος Αχταλείας της Ιβηρίας, γεννήθηκε στον Πόντο από γονείς ευσεβείς και ενάρετους. Από νεαρή ηλικία έτρεφε μεγάλη αγάπη στα Θεία και ιδιαίτερα στη μοναχική ζωή. Το πρώτο όνομα του Σωφρονίου ήταν Συμεών. Στις Μονές διδάχτηκε τα ιερά γράμματα και σε μεγάλο βαθμό τη μοναχική ζωή. Τότε εκάρη μοναχός με το όνομα Σωφρόνιος και κατόπιν ιερέας. Μετά ο ηγούμενος τον στέλνει στο μεταλλείο στην Ιβηρία σ' ένα χωριό με την ονομασία Δαλ-βερ. Εκεί προσέλκυσε το σεβασμό των κατοίκων πού τον χειροτονούν επίσκοπο. Εκεί δέχτηκε μία βαρβαρική επιδρομή πού κατέστρεψαν τα πάντα. Ο Σωφρόνιος πιάστηκε αιχμάλωτος και πουλήθηκε σε μία γυναίκα, η οποία τον απελευθέρωσε και τον έστειλε στην Τραπεζούντα. Άφησε την τελευταία του πνοή στο χωριό του. Η ανακομιδή των λειψάνων του έγινε το 1824 στην Ιερά Μονή Βαζέλωνος.