Η πασών των εορτών επεδήμησεν εορτή

 Πλησίασε κάποτε ένας Ευρωπαίος, ένας Φράγκος, τον τροπαιούχο νομπελίστα μας ποιητή, Γιώργο Σεφέρη, πειράζων αυτόν και λέγων:

«Μα, πιστεύετε σοβαρά ότι είστε απόγονοι του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή ; Απάντησε ο ποιητής: Όχι, είμαστε απόγονοι μονάχα της μάνας μας, που μας μίλησε ελληνικά, που προσευχήθηκε ελληνικά, που μας νανούρισε με παραμύθια για τον Οδυσσέα, τον Ηρακλή, τον μαρμαρωμένο βασιλιά και τον Παπαφλέσσα, που ζύμωνε κάθε Πρωτοχρονιά την βασιλόπιτα και ένιωθε την ψυχή της να βουρκώνει την Μεγάλη Παρασκευή, μπροστά το ξόδι του νεκρού Θεανθρώπου». Βαθιά θεολογική η απάντηση του ποιητή. Το ερώτημα είναι πόσοι από μας μπορούν να δώσουν σήμερα την ίδια απόκριση.

Χριστούγεννα  : «Η πασών των εορτών επεδήμησεν εορτή και την οικουμένην ευφροσύνης επλήρωσεν. Εορτή η των απάντων ακρόπολις, η πηγή και η ρίζα των παρ’ ημίν αγαθών δι’ ης ο ουρανός ηνεώχθη, πνεύμα κατεπέμφθη, τα διεστώτα ηνώθη, το σκότος εσβέσθη, το φως έλαμψεν, οι δούλοι γενόνασιν ελεύθεροι, οι εχθροί υοί, οι αλλότριοι κληρονόμοι…».

Είναι λόγια του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου. Από εχθροί, λέει ο άγιος, χάρις στην ενανθρώπιση του Λόγου του Θεού, γίναμε υιοί. Όμως τα τελευταία χρόνια εγκαταλείψαμε τον πατρικό οίκοκαι περιπλανιόμαστε στις Λόντρες και τα Βερολίνα.

Άλλους η στείρα προγονολατρία, άλλους η ξενομανία και ο άκρατος πιθικισμός, άλλους ο παρασιτικός καταναλωτισμός και το διογκωμένο σύμπλεγμα κατωτερότητας μας οδήγησαν στην περιφρόνηση του μοναδικού αυτού θησαυρού, της παράδοσης της Ρωμηοσύνης. Γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα χωρίς Χριστό.

Μιας οικονομικής κατάρρευσης και κρίσης προηγείται μια πνευματική ήττα. Ηττηθήκαμε, γιατί ξεχάσαμε το ρωμαίικο ήθος. Το ήθος αυτό είναι η «έντιμος πενία» του Παπαδιαμάντη, το καθαρό μέτωπο των γονέων μας, το δόξα τω Θεώ των παππούδων μας, το χιλιοτραγουδισμένο φιλότιμο του λαού μας. Ηττηθήκαμε, μα ο πόλεμος δεν χάθηκε. «Ημείς νικώμεν, νικώντων των άλλων».(άγιος Νικόλαος Καβάσιλας).  Ρώτησαν έναν αγιορείτη μοναχό. Γέροντα η κρίση θα περάσει; Και αυτός απάντησε: «Δυστυχώς παιδί μου θα περάσει». Τα ολονύχτια ρεβεγιόν, τα πανάκριβα δώρα, τα διακοποδάνεια, το φάγωμεν, πίωμεν δεν είναι Χριστούγεννα. Ο προ αιώνων Θεός της ταπεινής φάτνης, άλλα μας διδάσκει.

«Τιμήσατε τον Θεόν πλέον της συνηθείας» λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Η κρίση είναι και ευκαιρία να επιστρέψουμε στο σπίτι του πατέρα μας, στην ηλιόλουστη Ορθοδοξία μας, να βρούμε τον εαυτό μας, να ξαναγίνουμε Ρωμιοί. «Όλα τα έθνη γιά να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός πλην του ελληνικού που πρέπει να στραφεί πίσω» έλεγε ο σοφός αθηναιογράφος Δημ. Καμπούρογλου. Πίσω, όχι ως στείρος συντηρητισμός, αλλά ως αναζήτηση της πηγής εξ ης ρέει το ύδωρ το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον, ο Χριστός. Και, ας μου επιτραπεί η φράση, πολλά ρουσφέτια ζητήσαμε από διάφορους τα προηγούμενα χρόνια. Για μας τους Ορθόδοξους μόνο ένα ρουσφέτι μας επιτρέπεται.«Ταις πρεσβείας της Θεοτόκου, Σώτερ σώσον ημάς». Την μεσιτεία, το «πνευματικό ρουσφέτι» της Θεομάνας μας, ας ζητήσουμε γονυπετώς.

Η Παναγία μας είναι ελληνοσώτειρα. Διαβάζω την αφήγηση του Γάλλου ιησουίτη, περιηγητή Richard στα μέσα του 17αι., για την ζωή των υπόδουλων Ρωμηών.

«Πολλές φορές απορώ πως κατόρθωσε να επιβιώση η χριστιανική πίστη στην Τουρκία και πως υπάρχουν στην Ελλάδα εκατομμύρια Ορθόδοξοι. Και να σκεφθεί κανείς ότι ουδέποτε από την εποχή του Νέρωνος, του Δομητιανού και του Διοκλητιανού έχει υποστεί ο Χριστιανισμός διωγμούς σκληρότερους από αυτούς, που αντιμετωπίζει σήμερα η ανατολική Εκκλησία… Και όμως οι Έλληνες είναι ευτυχισμένοι που παραμένουν χριστιανοί. Νομίζω πως αυτό οφείλεται στη λατρεία που τρέφουν στην Παναγία… Σε όλα τα σπίτια βλέπεις εικόνες της Παναγίας. Είναι ο φρουρός ή καλύτερα η νοικοκυρά του σπιτιού. Σ’ αυτήν την εικόνα στρέφουν το βλέμμα, όταν τους συμβεί κάτι κακό, ικετεύοντας τη βοήθειά της. Σ’ αυτήν απευθύνονται για να ευχαριστήσουν το Θεό, αν με τη δική της μεσολάβηση έλθει κάτι καλό στο σπιτικό τους… Ο ίδιος διαπίστωσα με πόση φυσικότητα, με πόση ευγλωττία και συγκίνηση μιλούν στις οικογενειακές τους κουβέντες γι’ αυτή τη βασίλισσα των Ουρανών».

 (ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, τόμ. 10, Αθήνα 1974, σ. 150).

Στα σχολεία, ας αφήσουν οι δάσκαλοι τις «Φρικαντέλες τις μάγισσες, που μισούν τα κάλαντα και διώχνουν τα σκουπιδόπαιδα που τα ψέλνουν» (βιβλίο γλώσσας Ε’ Δημοτικού, α’ τεύχος, σελίδα 26-27), τις «συνταγές μαγειρικής» κι ας συλλαβίσουν στους μαθητές τους τα μυρίπνοα άνθη της παράδοσής μας. Να τους μάθουν και κάποιο «τραγούδι του Θεού», όπως μας κανοναρχεί και ο μπαρμπα-Αλέξανδρος ο Παπαδιαμάντης, το απολυτίκιο των Χριστουγέννων, το εξαίσιο κοντάκιον «Η Παρθένος σήμερον». Να μπει ο Χριστός στις τάξεις, να «ξεμουχλιάσουν» οι αίθουσες, να διασκορπιστούν οι αναθυμιάσεις της φραγκοεκπαίδευσης, στην οποία καταδικάσαμε τα παιδιά μας. (Εκπαίδευση που βγάζει «Ρωμανούς», εγωτικά μειράκια, μοσχοαναθρεμμένα από αξιολύπητους γονείς, «καταλληλα» για το παρανοϊκό κράτος).

Αυτές τις ημέρες οι μασκαράδες της τηλεοπτικής κερδεμπορίας, βάλθηκαν να μαγαρίσουν τα παιδιά με τις βρωμοδιαφημίσεις τρισάθλιων παιχνιδιών.

Αντί γιά το ταπεινό σπήλαιο της Βηθλεέμ, άνοιξαν τα σπήλαια του θεού μαμωνά της κατανάλωσης.

«Τέτοια μασκαριλίκια βλέπουν κι ακούνε τα παιδιά μας, κι η ψυχή τους πλάθεται “ελληνοπρεπώς”…. Κακόμοιρη Ελλάδα! Άλλες φορές παίδευες τον κόσμο κι έκανες παιδιά σου τους ξένους. Μα τώρα απόμεινες άκληρη, γιατί και τα δικά σου παιδιά δεν θέλουνε να σε ξέρουνε», βροντοφωνάζει ο Κόντογλου.

Ας προσθέσωκαι τα προφητικά, από το 1849, λόγια του περίφημου Μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου, που έχουν διαχρονική και ετεροχρονική ισχύ. Ο Κοσμάς Φλαμιάτος στιγματίζει τους Ευρωπαίους, τους υιούς της ανομίας της Δύσεως, όπως τους ονομάζει, δηλαδή τους παράνομους και πονηρούς Ευρωπαίους, ως τους κύριους αίτιους κάθε «κρίσης» και γράφει: (Περιέχεται σε ομιλία που εκφώνησε, το 2013,  η εξαιρετική καθηγήτρια Μαρία Μαντουβάλου, στην Ι.Μ. Οσίου Νικοδήμου- κάστρο πραγματικό της Ορθοδοξίας, που δεσπόζει στο όρος Πάικο του ν. Κιλκίς- κατά την επέτειο της Άλωσης της Πόλης).

«Ο υιός της ανομίας της Δύσεως είναι ο υπερόπτης, ο επηρμένος, αλαζονικός και υπερφίαλος απατεώνας και χλευαστής της χριστιανικής θρησκείας και δραστηριοποιείται, με ύπουλες κινήσεις, ώστε να ανεβάζει σε υψηλά αξιώματα και να επιβραβεύει με ανταμοιβές άτομα της απάτης και της διαφθοράς. Δεν αναπτύσσει δραστηριότητα μόνο για να ψηφίζονται νόμοι ολεθριότατοι, που προκαλούν καταστροφή, φθορά και αφανισμό, αλλά φροντίζει κρυφά με ύπουλες σκέψεις, μηχανορραφίες και δολοπλοκίες να καθιερώνονται πολιτικά συστήματα για την απονέκρωση και τον πλήρη μαρασμό της γεωργίας, της κτηνοτροφίας, της βιομηχανίας, της ναυτιλίας και του εμπορίου, ώστε με την γενική ένδεια, την έλλειψη των προς το ζην αναγκαίων, τη φτώχεια και την πλήρη καταστροφή, οικονομική και ηθική, αυτών που επιβουλεύεται και σκευωρεί σε βάρος τους, να μπορεί ο δόλιος να ενεργεί, ώστε να καταδυναστεύεται ο λαός, ενώ αυτός υποκρίνεται τον φίλο και σύμμαχο προκειμένου να διορθώσει τα επικείμενα δεινά, τις επαπειλούμενες συμφορές και δραστηριοποιείται έτσι, ώστε να φέρνει χρεοκοπία στα ταμεία, αλλά και να ενεργεί ύπουλα και δόλια, ώστε να επιβραβεύονται και να μισθοδοτούνται από το Ταμείο του κράτους και από τους ιδρώτες του επιβουλευόμενου λαού πολλά όργανα της προδοσίας».

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς

http://www.antibaro.gr/article/25540

Από το θυμίαμα στις… αναθυμιάσεις

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός.

«Ουαί οι συνετοί εν εαυτοίς και ενώπιον αυτών επιστήμονες».Ησαΐας

Στην «Φιλοκαλία» των ιερών νηπτικών και θεοφόρων Πατέρων, το απαράμιλλο ανθολόγιο της αγίας ημών Πίστεως, το της θεώσεως όργανον», κατά τον ανθολόγο άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, στον Δ΄ τόμο, στην σελίδα 62, διαβάζουμε τα εξής ψυχωφελή λόγια του αγίου Γρηγορίου του Σιναϊτου:

«Εισίν  ουν των συγγραφομένων λόγων, κατά τον μέγα Μάξιμον, τρόποι διάφοροι τρεις, ακατάγνωστοι τε και ακατάκριτοι. Πρώτος, ο δι’ υπόμνησιν εαυτού· δεύτερος, ο προς ωφέλειαν άλλων· τρίτος, ο δι’ υπακοήν συγγραφόμενος…».

Δηλαδή: «Σύμφωνα με τον άγιο Μάξιμο, τρεις είναι οι αδιάβλητες και ακατάκριτες αιτίες για τις οποίες κανείς συγγράφει:

Πρώτη: για υπενθύμιση δική του.

Δεύτερη: προς ωφέλεια των άλλων.

Τρίτη: η συγγραφή από υπακοή».

Οι άγιοι Πατέρες και Διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας έγραφαν εδραζόμενοι και εκκκινούμενοι και από τις τρεις αιτίες. Αυτό είναι περιττό να σημειωθεί. Οι Θεόπνευστες γραφές τους, τα μυρίπνοα άνθη τους, νυν και αεί θα μοσχοβολούν, θα φωτίζουν τον κόσμο και θα οδηγούν όσους «κλήσεως ορθοδόξου τυγχάνουν» στην βασιλεία του Θεού.

Όμως και στα έργα ηρώων, για παράδειγμα του Εικοσιένα, βλέπουμε και διαβάζουμε το ίδιο ταπεινό και αγιομίμητο πνεύμα.  Γράφουν οι αγωνιστές, αγράμματοι όντες, ή οι ίδιοι ή υπαγορεύοντας, κυρίως «προς ωφέλειαν άλλων».

«Κι όσα σημειώνω τα σημειώνω γιατί δεν υποφέρνω να βλέπω το άδικον να πνίγει το δίκιον. Διά κείνο έμαθα γράμματα εις τα γεράματα και κάνω αυτό το γράψιμον το απελέκητο… ένα πράμα μόνον με παρακίνησε κι εμένα να γράψω ότι τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί…Είμαστε εις το εμείς κι όχι εις το εγώ…», γράφει ο Μακρυγιάννης στον επίλογο των «απομνημονευμάτων» του. Και πολλές φορές ζητά συγγνώμη από τους λογιότατους της εποχής που δεν ξέρει γράμματα. («Δεν επαινώ τον Μακρυγιάννη γιατί δεν έμαθε γράμματα, αλλά δοξάζω τον πανάγαθο Θεό που δεν του έδωσε τα μέσα να τα μάθει…Δεκαπέντε χρυσοποίκιλτες ακαδημίες δεν αξίζουν την κουβέντα αυτού του ανθρώπου» γράφει ο Σεφέρης στον λόγο του «Ένας Έλληνας – ο Μακρυγιάννης», Δοκιμές, Α΄ τόμος, σελ. 236).

Ο Κολοκοτρώνης, στον εξαίσιο λόγο του στην Πνύκα, τον οποίο εκφώνησε στις 7 Οκτωβρίου 1838 και διέσωσε ο Γ. Τερτσέτης, είπε στον επίλογο και αυτός τα παρακάτω:

«Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή τύχη εξαιτίας των περιστάσεων έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοί σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, άκουσα και εγνώρισα, διά να ωφεληθείτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποίαν να αποστρέφεσθε και να έχετε ομόνοια». (Τερτσέτη άπαντα, τόμος Γ΄ , σελ. 282, εκδ.  Γ. Βαλέτα).

Ζητούν συγχώρηση. Ποιοι; Αυτοί που έφεραν στα τυραννισμένα σώματά τους τα στίγματα της λευτεριάς, τις τρύπες από τα βόλια των Τούρκων και τις «θυμωμένες»,  μέχρι το θάνατό τους, πληγές από τις σπαθιές των «αραπάδων» του Μπραϊμη.

Γράφουν και σήμερα «πολλοί σοφοί, γράφουν ντόπιοι και ξένοι διαβασμένοι, για την Ελλάδα». Κείμενα απειράριθμα κατακλύζουν τα ιστολόγια. (Και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου). Γράφουν έχοντας την ψευδαίσθηση ότι προσφέρουν και οικοδομούν. Οι άγιοι και οι ήρωες έγραφαν όσα είδαν, άκουσαν και γνώρισαν – «ο ακηκόαμεν, ο εωράκαμεν… και οι χείρες ημών εψηλάφησαν». Τώρα γράφουν όσα κατεβάζει η κούτρα τους ή όσα υπαγορεύουν τα αφεντικά. Από το θυμίαμα των ηρώων στις…αναθυμιάσεις των νενέκηδων.

Τα λόγια του Κολοκοτρώνη μοσχοβολούν μπαρούτι. Στο απελέκητο γράψιμο του Μακρυγιάννη, αντιλαλούν καριοφίλια από τους Μύλους και την Ακρόπολη των Αθηνών. Τα έργα των αγίων ευωδιάζουν σαν το Τίμιο Ξύλο.  Γράφουν κρυμμένοι, είναι ταπεινοί «σαν τα ακριβά πετράδια που βρίσκονται στα έγκατα της γης και δεν τα βλέπει κανένας άνθρωπος, παρά μονάχα ο Θεός». (Κόντογλου, Μυστικά Άνθη, «σελ. 214»).

Και τα γραπτά τους ακόμη δροσίζουν, ακόμη ξεδιψούν ψυχές, ακόμη ωφελούν και σώζουν. Γράφουν και σήμερα σπουδαιογελοίοι.  Διαγωνίζονται ποιος θα βλάψει περισσότερο τα πολυτίμητα τζιβαϊρικά μας, την Πίστη και την Πατρίδα. Ρυπαρογραφήματα, κείμενα γεμάτα μούχλα και δυσωδία. «Οι γαρ τοιούτοι υπόδικοι εισί τη αρά τη λεγούση· ουαί οι συνετοί εν εαυτοίς και ενώπιον αυτών επιστήμονες». Αυτοί, λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναϊτης στην «Φιλοκαλία», είναι υπόδικοι στην κατάρα που λέει: αλλοίμονο σ’ αυτούς που είναι συνετοί, κατά την γνώμη τους και θεωρούν τους εαυτούς τους επιστήμονες».  (τομ. Δ΄, σελ. 59, εκδ. «ΑΣΤΗΡ»).

Πόσοι και πόσοι νόμοι και πόσες αποφάσεις υπουργείων δεν γράφτηκαν τα τελευταία χρόνια καρυκευμένοι με το πρόσχημα της δήθεν εναρμονίσεως με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, αλλά στην ουσία κεντριά στο ημιθανές κουφάρι της δόλιας πατρίδας;  Ξεφλουδίζεις τα κενόσοφα νομοθετήματα και τι μένει;  Δηλητήριο κατά της αμωμήτου Πίστεως και της λεηλατημένης Πατρίδας.

Υπάρχει νόμος-4251/2014-που προβλέπει την λεγόμενη «οικογενειακή επανένωση» για τον «πολίτη τρίτης χώρας που κατοικεί νόμιμα στην Ελλάδα για διαστήματα δύο ετών…». Αυτό συνεπάγεται, όχι χιλιάδες, αλλά εκατομμύρια αφίξεις-ροές. Δεν είναι κι αυτό μέρος του τουρκικού σχεδίου για εποίκηση; Αυτοκτονούμε εν θριάμβω….Περιττεύουν τα σχόλια. Όλοι καταλαβαίνουμε τι θα συμβεί.

Βγαίνει άλλος «προοδευτικός» σαλίγκαρος και χαρακτηρίζει «κτηνωδία» το ψήσιμο χοιρινού κοντά σε μωαμεθανούς». Δίνει αέρα.  Αύριο-μεθαύριο έπονται οι καμπάνες, ο Επιτάφιος, οι παρελάσεις με την σημαία και τον σταυρό, η πρωινή προσευχή.  Ό,τι θυμίζει ότι τούτη η πατρίδα αναστήθηκε από την φρικτή σκλαβιά για να χτυπούν στις εκκλησιές οι καμπάνες της Ανάστασης και των Χριστουγέννων, ποδοπατείται και προσβάλλεται από «βορβορώδεις καρδιές».

Όλος ο αριστερόμυαλος συρφετός διαρρηγνύει τα ιμάτιά του, όταν ακούει την φράση «προδοσία της Μακεδονίας». Γράφουν λόγους και υπερασπίζονται και μιλούν, θλιβερά και εμετικά λογύδρια-καρφιά στο φέρετρο του Γένους.

Επίσκοποι, εκστομίζοντας τις συνήθεις «γλυκατζούρες», βάζουν πλάτη στις κυβερνήσεις και την γυρίζουν στον ποίμνιό τους.  Ξεχνούν το «δι’ υπόμνησιν εαυτού και προς ωφέλειαν άλλων». Λησμονούν ότι «ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησι υπέρ των προβάτων». Πρώτα τα δικά του «πρόβατα» φυλά και προσέχει. Να θυμίσω τι έπρατταν οι Επίσκοποι του Μακεδονικού Αγώνα; Ιωακείμ Φορόπουλος, Επίσκοπος Μοναστηρίου, στον ενθρονιστήριο λόγο του, διαλάλησε προς τους τρομοκρατημένους από τους Κομιτατζήδες, Έλληνες:  «Δεν ήλθα να σας συμβουλεύσω οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος, αλλά…οφθαλμούς αντί οφθαλμού και οδόντας αντί οδόντος».  Έτσι σώζονται οι λαοί, με τέτοιους ηγέτες, λέοντες…

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς

https://www.antibaro.gr/article/25275

Χριστούγεννα 1942: Η πισώπλατη μαχαιριά της Τουρκίας

 Η Ελλάδα γονατισμένη κάτω από τη ναζιστική Κατοχή βιώνει τον χειρότερο λιμό από την εποχή της Αρχαιότητας, με χιλιάδες νεκρούς από πείνα στα περισσότερα μεγάλα αστικά κέντρα.

Η Τουρκία από τον Ιούνιο του 1941 είχε υπογράψει «σύμφωνο φιλίας» με τη ναζιστική Γερμανία, και ένα χρόνο αργότερα (Ιούνιος 1942) εμπορική συμφωνία για την τροφοδοσία των ναζιστικών δυνάμεων με τα απαραίτητα για την κατασκευή όπλων μέταλλα (ιδίως χρώμιο).*

Όσοι παρακολουθούν διαχρονικά την πορεία της Τουρκίας από το κίνημα των Νεότουρκων (1908) μέχρι σήμερα, θεωρούν πως όλες ανεξαιρέτως οι διαχρονικές, αποφασιστικές ενέργειες της Τουρκίας διαθέτουν κάποια ιδιαίτερα κοινά χαρακτηριστικά: Είναι ύπουλες (πισώπλατες), μεθοδευμένες, θρασύτατες και γίνονται συνήθως εκ του ασφαλούς μέσα σε ένα ήδη διαμορφωμένο πλαίσιο το οποίο θεωρούν ότι παρέχει την «κατάλληλη ευκαιρία». Αν αποτύχουν, δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να κάνουν «στροφή 180 μοιρών».

Ο Ισμέτ Ινονού είχε ήδη μυριστεί την «κατάλληλη ευκαιρία» προκειμένου να εξοντώσει όσους Έλληνες, Αρμένιους και Εβραίους είχαν καταφέρει να επιβιώσουν στην Κωνσταντινούπολη και ζούσαν ακόμα στην Τουρκία, όπως ακριβώς ένας καρχαρίας μυρίζεται το ανθρώπινο αίμα από κάποιο ναυάγιο.

Ολόκληρος ο πλανήτης ήταν απασχολημένος με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα βρισκόταν σε πόλεμο, και η Τουρκία, κρυμμένη πίσω από την επιτήδεια ουδετερότητα και το «σύμφωνο φιλίας» με τη ναζιστική Γερμανία που ήταν ήδη έτοιμο από τις αρχές του 1941, είχε λυμένα τα χέρια της. Άρα, υπήρχε η «κατάλληλη ευκαιρία».

Έτσι τον Μάιο του 1941, λίγες μόλις βδομάδες μετά τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, η οποία είχε ξεκινήσει από τις 6 Απριλίου 1941, η Τουρκία κήρυξε γενική επιστράτευση των μη μουσουλμάνων νέων ηλικίας από 20 έως 45 ετών.

Όλος ο ανθός, η αφρόκρεμα της μη μουσουλμανικής νεολαίας της Κωνσταντινούπολης οδηγήθηκε στα βάθη της Ανατολής με στόχο τη φυσική της εξόντωση. Η οξύτατη διαφωνία του δίδυμου Ινονού-Σαράτσογλου με τον στρατάρχη Φεβζί Τσακμάκ, ο οποίος φοβόταν τις πιθανές συνέπειες μιας νέας γενοκτονίας, δεν επέτρεψε την εν ψυχρώ εκτέλεση των επιστρατευμένων, έτσι η επιστράτευση περιορίστηκε στην εκτέλεση καταναγκαστικών έργων.

Ο πρόεδρος Ισμέτ Ινονού όμως δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος. Κάλεσε τον πρωθυπουργό Σουκρού Σαράτσογλου και του ανέθεσε το έργο της οικονομικής ή φυσικής εξόντωσης των μη μουσουλμανικών πληθυσμών με «όπλο» έναν έκτακτο φόρο περιουσίας που θα ήταν τόσο εξωφρενικός ώστε πρώτα οι «υπόχρεοι» θα αδυνατούσαν να πληρώσουν και στη συνέχεια θα τους δινόταν η μεγαλόψυχη «ευκαιρία» να τον εξοφλήσουν με καταναγκαστική εργασία. Υπολογίζεται ότι για την εξόφληση του φόρου που επιβλήθηκε σε κάθε Έλληνα, Αρμένη ή εβραίο αλλά δεν κατέστη δυνατό να πληρωθεί, απαιτείτο καταναγκαστική εργασία διακοσίων έως τριακοσίων ετών προκειμένου να εξοφληθεί!

Ο Τούρκος πρωθυπουργός δεν έχασε χρόνο. Σχεδίασε προσεκτικά τα βήματα που έπρεπε να γίνουν ένα προς ένα:

Πρώτα έπρεπε να προετοιμαστεί το κατάλληλο κλίμα στο εσωτερικό της Τουρκίας. Ο τουρκικός Τύπος άρχισε σταδιακά να εξαπολύει μια εκστρατεία μίσους και φανατισμού εναντίον των μη μουσουλμάνων – Ελλήνων, Αρμενίων, Εβραίων. Όλα τα δεινά της Τουρκίας φορτώνονταν στις πλάτες των μειονοτήτων, και βέβαια στην οικονομική ευημερία που απολάμβαναν.
Δεύτερον, ανασύρθηκε ένας νόμος που είχαν ετοιμάσει το 1914 οι Νεότουρκοι για την «ανάπτυξη της τουρκικής οικονομίας» με πλιάτσικο των χριστιανικών περιουσιών της Τουρκίας. Ξεσκονίστηκε, καθαρογράφτηκε, συμπληρώθηκε και παρουσιάστηκε από τον υφυπουργό οικονομικών Εσαάτ Τεκελί στον πρωθυπουργό Σαράτσογλου. Ο τελευταίος ζήτησε από τον σεσημασμένο για σφαγές άμαχων Ελλήνων Fuat Agrali, τη δημιουργία ενός μικρού διευθυντηρίου που θα εφάρμοζε το νόμο. Μέλη του ορίστηκαν οι Faik Ökte, (έφορος Κωνσταντινούπολης) και Mumtaz Tarham τους οποίους ο Fuat Agrali παρουσίασε στον Τούρκο πρωθυπουργό με τα εξής λόγια: «Αυτά τα δύο παλληκάρια θα εφαρμόσουν το νόμο μας στην Κωνσταντινούπολη και στη Σμύρνη».
Το επόμενο βήμα ήταν η μυστική συνεδρίαση του κυβερνώντος Λαϊκού Κόμματος, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Τούρκος πρωθυπουργός έδωσε εγγυήσεις πως ο νέος νόμος για τον έκτακτο φόρο περιουσίας, το βαρλίκι, στην πράξη θα εφαρμοστεί μόνο στις μειονότητες. Εξήγησε ότι έπρεπε, για τα μάτια, να υπάρχει και ένας φόρος για Τούρκους, αλλά θα ήταν μικρός και συμβολικός, έτσι για να τηρηθούν στοιχειωδώς τα προσχήματα. Αμέσως μετά, η τουρκική Βουλή ψήφισε σε μια συνεδρίαση το νόμο 4305 με 17 άρθρα, στις 12 Νοεμβρίου 1942.
Ο νόμος 4305 διαχώρισε με επίσημο, ρατσιστικό τρόπο τους φορολογούμενους σε τέσσερις κατηγορίες: Μουσουλμάνους, Γκιαούρηδες (Έλληνες, Αρμένιους, Εβραίους), όσους άλλαξαν την πίστη τους και έγιναν μουσουλμάνοι (Donme), και τέλος όλους τους ξένους υπηκόους.

Καθορίστηκαν επιτροπές με έξι μέλη που όριζαν το ποσό του φόρου για κάθε φορολογούμενο ξεχωριστά (δύο εφοριακοί, δύο μέλη Τοπικής Αυτοδιοίκησης που ήταν φανατισμένα μέλη του Λαϊκού Κόμματος, και δύο μουσουλμάνοι – μέλη του Εμπορικού Επιμελητηρίου της Κωνσταντινούπολης).

Στο βιβλίο Η συμφορά του φόρου Βαρλίκι (Varlık Vergisi Faciası) ο έφορος Κωνσταντινούπολης Faik Ökte μας περιγράφει με ποιον τρόπο οριζόταν το ποσό του φόρου, αφού πρώτα εξεταζόταν ο φάκελος του θύματος και βεβαιώνονταν το θρήσκευμα και η εθνικότητα του:

Πόσο θα πληρώσει αυτός;
500.000 λίρες πρότεινε ένα μέλος της επιτροπής.
Όχι, όχι. 1.000.000 λίρες, αντιπρότεινε ένα άλλο.
Πείτε ένα ενδιάμεσο ποσό να τελειώνουμε, επενέβαινε ένας τρίτος.

Αν σε έναν χριστιανό φορολογούμενο επιβαλλόταν 5.000 λίρες φόρος για ένα μικρό κατάστημα, στον μουσουλμάνο του διπλανού ακριβώς καταστήματος επιβαλλόταν φόρος μόνο 5 λιρών.

Το ποσό του φόρου που επιβαλλόταν δεν επιδέχονταν καμία έφεση. H προθεσμία πληρωμής ορίστηκε σε 15 ημέρες. Τυχόν καθυστέρηση πληρωμής για τη μεν πρώτη εβδομάδα σήμαινε πρόστιμο 1%, για τη δεύτερη 2% κ.ο.κ. Μετά την παρέλευση ενός μηνός ακολουθούσε κατάσχεση της ακίνητης περιουσίας, σύλληψη και εκτόπιση σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας με ημερήσια «αμοιβή» 2 λιρών η οποία «συμψηφιζόταν» με την οφειλή του εκτοπισθέντος.

Οι φορολογικοί κατάλογοι δημοσιεύτηκαν από τις τουρκικές Αρχές τις παραμονές των Χριστουγέννων του 1942. Ο πανικός απλώθηκε στην έντρομη μειονότητα που γέμισε όλες τις εφημερίδες με αγγελίες πώλησης ακινήτων Ελλήνων, Αρμενίων και εβραίων. Σύμφωνα με όσα καταγράφει στο βιβλίο του ο έφορος της Κωνσταντινούπολης Faik Ökte, στο τέλος του 1942 αγοραστή έψαχναν απεγνωσμένα μέσα από εφημερίδες 8 εργοστάσια, 7 στοές σε κεντρικά σημεία, 80 πολυκατοικίες, 230 σπίτια, 97 μαγαζιά και 190 οικόπεδα!

Όπως ήταν φυσικό, οι τιμές κατρακύλησαν αμέσως με αποτέλεσμα να ξεπουλιούνται ολόκληρες περιουσίες για ένα κομμάτι ψωμί.

Όσοι δεν κατάφεραν να εξοφλήσουν τον φόρο που τους επέβαλαν οι τουρκικές Αρχές άρχισαν, να βλέπουν, μετά την 7η Ιανουαρίου 1943, τα ονόματα τους στις εφημερίδες. Η περιουσία τους κατάσχονταν και οι «υπόχρεοι» οδηγούνταν σε καταναγκαστικά έργα στο Άσκαλε, που θεωρείται η Σιβηρία της Ανατολής, ώστε να επισπευστεί η φυσική τους εξόντωση από τις καιρικές συνθήκες και την καταναγκαστική εργασία που ξεκινούσε από τις 5 το πρωί και τέλειωνε στις 7 το απόγευμα.

Τον Σεπτέμβριο του 1943 η εφημερίδα New York Times δημοσίευσε ένα άρθρο για την πισώπλατη μαχαιριά της Τουρκίας, και η Τουρκική Εθνοσυνέλευση, χωρίς καθυστέρηση, αποφάσισε την άμεση διαγραφή των φόρων που δεν είχαν εισπραχθεί ακόμα. Τρεις μήνες αργότερα (Δεκέμβριος 1943) αποφασίστηκε η διάλυση των ταγμάτων εργασίας και η επιστροφή των «οφειλετών» στα σπίτια τους. Όσοι άντεξαν τις κακουχίες και κατάφεραν να επιστρέψουν, ήσαν κυριολεκτικά αγνώριστοι. Από τους 1.229 πλούσιους μειονοτικούς που δεν μπόρεσαν να πληρώσουν τον υπερβολικό φόρο και βρέθηκαν στα τάγματα εργασίας, ένας στους τρεις δεν κατάφερε να γυρίσει πίσω. Πλήθος μαρτυρίες καταγράφουν συγκλονιστικές λεπτομέρειες μιας ακόμα μαύρης σελίδας στην ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας.

Ο νόμος 4305 καταργήθηκε οριστικά στις 15 Μαρτίου 1944, όταν ο Ρωσικός στρατός έφθασε νικητής στα σύνορα της Ρουμανίας και η Τουρκία προσπάθησε να εξαφανίσει τα ίχνη του αποτρόπαιου εγκλήματος που διέπραξε.


18 Ιουνίου 1941: Σύμφωνο φιλίας και μη επίθεσης ναζιστικής Γερμανίας - Τουρκίας

Συμπέρασμα
Η μελέτη και η πλήρης γνώση των ιστορικών γεγονότων που σημάδεψαν και σημαδεύουν την σύγχρονη πορεία Ελλάδας και Τουρκίας, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί κήρυγμα μίσους προς την απέναντι όχθη του Αιγαίου. Αντίθετα, ένα χέρι φιλίας μόνιμα απλωμένο, με ειλικρίνεια και αμοιβαίο σεβασμό, δίνει ελπίδα στις επόμενες γενιές να πετύχουν κάποτε αυτό που οι παλαιότερες δεν κατάφεραν.

Η μελέτη όμως και η πλήρης ιστορική γνώση αποτελεί εθνική υποχρέωση γιατί η λήθη του κακού είναι η άδεια για την επανάληψή του. Και η Τουρκία στις μέρες μας, με εξωπραγματικές νεοοθωμανικές φαντασιώσεις, αποτελεί έναν μεγάλο κίνδυνο για τη σταθερότητα, την ασφάλεια και την ειρήνη σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια.

Σε ό,τι πάντως μας αφορά, δεν υπάρχει πιο καταλυτικό, πιο ισχυρό όπλο των Ελλήνων εναντίον των προβληματικών μας γειτόνων, από την πλήρη γνώση της ιστορίας μας!

*Μόλις η ήττα των Γερμανών κατέστη βέβαιη, η Τουρκία έσπευσε «να κηρύξει τον πόλεμο στην Γερμανία» (23 Φεβρουαρίου 1945).

Λεωνίδας Κουμάκης
(Αναδημοσίευση από το analyst.gr)
http://www.pontos-news.gr/article/144947/hristoygenna-1942-i-pisoplati-mahairia-tis-toyrkias

Μάθετε στα παιδιά να προσεύχονται και μετά να ομιλούν ξένες γλώσσες και πιάνο!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Απάντηση, σε κάποια θλιμμένη μητέρα, για τα «κακά» παιδιά:

Παραπονείστε, αλίμονο, για τα ίδια σας τα παιδιά! Εκτός από το σχολείο τους, πληρώνατε ιδιαίτερους δασκάλους για να τα διδάξουν να παίζουν πιάνο και να μιλούν γαλλικά. Και τώρα σας έχουν πάρει το κεφάλι με το πιάνο. Και όταν μεταξύ τους μιλάν τα γαλλικά, κοροϊδεύουν.

Νοιώθετε ότι συζητούν άσχημα για το πρόσωπό σας. Κάποιο Σάββατο θελήσατε να πάτε στο κοιμητήριο για να κάνετε τρισάγιο στο μεγαλύτερο γιό σας που σκοτώθηκε στον πόλεμο. Το ανακοινώσατε στα παιδιά σας μα εκείνα δεν ακολούθησαν στο τρισάγιό σας αλλά από το κρεββάτι κάθισαν στο πιάνο και άρχισαν να παίζουν.

-Παιδιά, τους είπατε, σήμερα δεν τραγουδάμε, σήμερα έχουμε το μνημόσυνο του μακαρίτη του Μίρκο.

-Μα να, εμείς του παίζουμε το πένθιμο εμβατήριο! Απάντησαν και γέλασαν δυνατά.

Και εσείς πήγατε μόνη, όπως γράφετε από το ένα νεκροταφείο στο άλλο νεκροταφείο, κλαίοντας και θρηνώντας σε όλο το δρόμο.

Ας είχατε φροντίσει στον καιρό τους, να πάρετε για τα παιδιά σας, ιδιαίτερο παιδαγωγό που θα τα δίδασκε να συμπεριφέρονται κατά το νόμο του Θεού!

Θα είχατε τώρα παιδιά και όχι μαϊμούδες και παπαγάλους. Γιατί και οι μαϊμούδες μαθαίνουν να παίζουν πιάνο και οι παπαγάλοι να μιλούν, αλλά αγωγή κατά το νόμο του Θεού μπορούν να μάθουν μόνο οι υιοί και οι θυγατέρες των ανθρώπων.

Λέγεται ότι κάποτε μια μητέρα, σύζυγος βογιάρου, ήρθε στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και του παραπονέθηκε ότι οι δάσκαλοι δεν μαθαίνουν καλά στα παιδιά της τη γαλλική γλώσσα, ρωτώντας τον τι να κάνει. Τότε ο άγιος εκείνος άνθρωπος της είπε: «εσύ μανούλα μου, μάθε καλλίτερα τα παιδιά σου πώς να προσεύχονται στο Θεό και εκείνα θα μάθουν αργότερα πιο εύκολα τα γαλλικά».

Στα παιδιά λοιπόν, πρέπει να διδάσκουμε πρώτα εκείνο που είναι το πιο σπουδαίο επειδή, ότι μαθαίνουμε στα νιάτα μας, δύσκολα το ξεχνάμε. Δευτερεύοντα πράγματα μπορούμε να μάθουμε και ύστερα, μα και αν ακόμα ξεχαστούν, δεν είναι μεγάλη η ζημία. Αν όμως δεν διδαχτούμε τα σημαντικότερα πράγματα, ή τα διδαχτούμε ελλιπώς, ή τα μάθουμε και ύστερα τα ξεχάσουμε, τότε, οι ήχοι του πιάνου πνίγουν την προσευχή και η γαλλική προφορά χρησιμοποιείται για να κοροϊδέψουμε τους γονείς!

Ο αγαθός Θεός ας είναι βοηθός σας. Τώρα είναι δύσκολο να σας δώσω συμβουλή. Όταν η καρδιά θολώσει, είναι δυσκολότερο να την καθαρίσεις ακόμη και από το πιο θολωμένο χείμαρρο.

Υπομείνετε και προσεύχεσθε στον Θεό για τα παιδιά σας. Με την υπομονή, λίγο-λίγο ίσως καταφέρετε να τα φέρετε σε ντροπή και με την προσευχή θα ζητήσετε τη βοήθεια του Παντοδύναμου να καθαριστεί η καρδιά των παιδιών σας.

Μα πριν απ’ όλα, να μετανοήσετε ενώπιόν Του, επειδή πρωτίστως στα παιδιά σας δεν μάθατε το νόμο Του.

Άκουε ουρανέ και ενωτίζου γη, ότι Κύριος ελάλησεν, υιούς εγέννησα και ύψωσα, αυτοί δε με ηθέτησαν (Ησ. 1, 2).

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Επισκόπου Αχρίδος 1956

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝ ΑΟΡΘΟΔΞΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

https://katanixi.gr/2019/11/24/μάθετε-στα-παιδιά-να-προσεύχονται-και/

Βιτρίνα ο Santa Claus

Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος*

Αντί της αθεϊας που επικρατεί στις μέρες μας και του santa clauss της coka cola, εμείς κηρύσσουμε τον ορθόδοξο, ασκητικό Μέγα Βασίλειο, «αθέοις μεν σκάνδαλον, δυτικοίς δε μωρίαν»!

Όπως είναι γνωστό, ο αυθεντικός άγιος Βασίλειος, ήταν Έλληνας Πατέρας της Εκκλησίας μας, ο οποίος έζησε τον 4ο αι. μ.Χ. Ως επίσκοπος Καισάρειας, έλαβε μέρος στη α΄ Οικουμενική Σύνοδο με σημαντικό ρόλο, ενώ επέδειξε ιδιαίτερα πλούσιο φιλανθρωπικό έργο. Ο Μέγας Βασίλειος ήταν μια ασκητική μορφή, με μαύρη γενειάδα (πέθανε μόλις 49 ετών), που πρόλαβε να αφήσει ως παρακαταθήκη, ένα πολύ πλούσιο θεολογικό έργο, χάρη στο οποίο ονομάστηκε “Μέγας”. Ο Καππαδόκης Άγιος, «βαστάει πένα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι», μοιράζοντας απλόχερα τα πνευματικά του δώρα, διδάσκοντας τον ελληνορθόδοξο Τρόπο και την ελληνορθόδοξη Παιδεία και Παράδοση.

Αντίθετα, ο στρουμπουλός, κόκκινος, γέρικος Santa Claus, με την άσπρη γενειάδα, αποτελεί μια μίξη του Αγίου Νικολάου, σκανδιναβικών και γερμανικών μύθων, ο οποίος πήρε τη σημερινή του μορφή από την Coka Cola, της οποίας αποτέλεσε και αποτελεί εμπορικό προϊόν. Ο Santa, μοιράζει στα παιδιά πλούσια υλικά, δώρα και εφήμερες απολαύσεις, αποτελώντας ένα καταναλωτικό πρότυπο, εργαλείο στα χέρια των μεγάλων πολυεθνικών.

Το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων δεν σχετίζεται με υλικά αγαθά. Το Θείο Βρέφος δεν ζητά από εμάς να στολίσουμε τις πόλεις και τα σπίτια μας για να υποδεχτούμε τον ερχομό Του. Η Ελπίδα που φέρνει ο ερχομός Του δεν φαίνεται καλύτερα με τα λαμπερά φωτάκια. Οι φτωχοί και οι μοναχικοί άνθρωποι δεν θα νοιώσουν καλύτερα με τα φτιασίδια των εορτών. Τα παιδιά, δεν έχουν ανάγκη μόνο τα φθαρτά παιχνίδια, όπως μας το παρουσιάζει η διαφήμιση μεγάλης εταιρείας παιχνιδιών, αλλά την παρουσία και την αγάπη των γονιών τους.

Ο στολισμός δεν είναι κάτι απαραίτητα αρνητικό, αφού βοηθάει το εορταστικό κλίμα των ημερών γύρω από τα Χριστούγεννα (και όχι κάποιων αφηρημένων εορτών). Όταν όμως προφανώς εσκεμμένα, από τον στολισμό απουσιάζει οτιδήποτε μπορεί να θυμίζει Χριστούγεννα, είναι περιττός και οι υπεύθυνοι, υπόλογοι για την σταδιακή εξαφάνιση των Χριστουγέννων, από το εορταστικό κλίμα των ημερών. Μια εξαφάνιση που όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες γίνεται για να μην θιγούν οι μουσουλμάνοι που στον αντίποδα αυτές τις μέρες προσπαθούν να κάνουν έντονη την παρουσία τους και για να οδηγηθούμε σε ένα άθρησκο κράτος.

Ώς ελληνορθόδοξοι, δεν μας ταιριάζει να γιορτάσουμε αποξενωμένα, ψευδοαγαπητικά και α-νόητα τα Χριστούγεννα, αναδυκνείοντας τον υπερκαταναλωτισμό και περιορίζοντας την αγάπη μας και τα συναισθήματα για το συνάνθρωπο σε μια εύθραυστη βιτρίνα κάποιου καταστήματος. Ο δικός μας Μέγας Βασίλειος διδάσκει την οντολογική αγάπη. Καλά Χριστούγεννα!

*Ιδιωτικός Υπάλληλος

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δημοκρατία” στις 19/12/2019

http://www.antibaro.gr/article/25447

Μην ακούτε τους δειλούς και τούς μοιραίους

• Στέλιος Παπαθεμελής
• Μην ακούτε τους δειλούς και τούς μοιραίους

“Προσταγή στη φυλή μας, σα νόμος βαριά,
το παλιό ν’ αναστήσουμε θάμα.
Νάναι αιώνια σε τούτη τη γη η Λευτεριά,
κάποιας μοίρας ορίζει το τάμα».
(Σ. Σπεράντσας)
    Ο ποιητής επιβεβαιώνει τη βαριά προσταγή στον Ελληνισμό να διαιωνίζει το τάμα της Λευτεριάς. Με αφετηρία αυτό δεν «συζητάμε» καμία απειλή κατά της Ελευθερίας μας. Την αποκρούουμε με νύχια και με δόντια, ψυχή τε και σώματι. Και το πράττουμε αποτελεσματικά.
Οι Έλληνες είμαστε βαθύτατα ειρηνιστές, αλλά είμαστε και ακραία πολεμιστές!
Παρά τα όποια προβλήματα της τελευταίας περιόδου οι οπλικές και προπαντός οι έμψυχες δυνατότητες τού Ελληνισμού μπορούν να καταπνίξουν την όποια τουρκική επίθεσηκαι να αχρηστέψουν τις υποδομές, την αεροπορία και το ναυτικό τού εχθρού.
Κάποιοι, πλεονάζοντες δυστυχώς στον δημόσιο λόγο, «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα» επιχειρούν και ως ένα βαθμό καταφέρνουν να δημιουργήσουν κλίμα παραίτησης, ηττοπάθειας και βεβαίως φοβίας. Μην τους ακούτε και προπαντός μην τους πιστεύετε! Αυτοί δεν έλειψαν ποτέ, αλλά η αγωνιστικότητά μας, η αποφασιστικότητα ημών των άλλων τους περιθωριοποιεί και τους καθιστά τελικά ακίνδυνους.
Η πρόταση της «Εστίας» (11.12.19) να καταθέσει η Κυβέρνηση συντεταγμένες στον ΟΗΕ και να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα σε Κρήτη – Ιόνιο είναι απολύτως ρεαλιστική, και τελικά πατάει στον κάλο μ’ ένα σμπάρο τέσσερα τρυγόνια: Τουρκία, Αλβανία, Λιβύη κα Αίγυπτο (που εσχάτως μπάζει νερά).
Η αναβλητικότητα των ελληνικών αρχών να μην καταθέσουμε συνταταγμένες πριν την Τουρκία δεν ισχύει πλέον μετά την κίνηση της γείτονος. Είναι η Τουρκία που «ήρξατο χειρών αδίκων».
Ο Ράμα λειτουργεί ως «κολλητός» τού τούρκου δικτάτορα. Είναι ανθέλλην μέχρι μυελού οστο. Δεν έχουμε λόγο να τον προστατεύουμε. Ως εδώ!
Συχνά σερνόμαστε πίσω από τα γεγονότα. Είμαστε στόχος αυτού που ονομάζουν οι αναλυτές «απέραντη απειλή» από Τουρκία. Μην περιμένουμε σοβαρή αλληλεγγύη από εταίρους και «συμμάχους». Δοκιμάζουμε τη λιποψυχία τους από τα χρόνια τής Αλώσεως. Από τότε δυστυχώς τίποτα δεν έχει αλλάξει. Θα εμποδίσουμε τετελεσμένα με αγώνα και θυσίες ημών των ιδίων. Αν και υπάρχουν «έχοντες και κατέχοντες», εφόσον δεν κινείται μια κεντρική πρωτοβουλία για να τους ταρακουνήσει, το καθήκον μετακυλίεται προς πάντες τούς Έλληνες. Ο Μουσταφά Κεμάλ πάντως όταν έχανε το παιχνίδι, κάλεσε κάθε τούρκο «να δώσει τη μισή περιουσία» του για να πολεμήσουν τους Έλληνες.Εμάς δεν μας κάλεσε κανείς να προσφέρουμε τον «οβολόν» μας. Δεν κινήθηκε προς τους Εφοπλιστές και τους λοιπούς «έχοντες και κατέχοντες» να αγοράσουν μια φρεγάτα, ένα αεροπλάνο. Μπορούν, αλλά κάποια επίσημα χείλη να τους το πουν. Μέγα κενό στρατηγικής.
Στο μεταξύ οξύνεται στη διαπασών το (λαθρο)εποικιστικό. Κινδυνεύουμε να υποκατασταθούμε από αλλοφύλους (εσχάτως τούς κοντινότερους συμμάχους τού Ερντογάν Πακιστανούς) βεβαίως αλλοθρήσκους, μουσουλμάνους, αλλογλώσσους, μηδεμίαν συγγένειαν εχόντας με τον ελληνικό πολιτισμό.
Οι Alexandre Del Valle  και Emmanouel Razavi δημοσίευσαν εσχάτως ένα δοκίμιο «Σχέδιο ισλαμοποίησης τής Ευρώπης». Ο Del Valle επισημαίνει: « Η ιδέα των Αδελφών Μουσουλμάνων για τη Δύση, είναι ότι δεν υπάρχουν σημαντικά εμπόδια στην επέκταση τού Ισλάμ, χάρη στην ελευθερία της λατρείας που παραχωρείται στους μουσουλμάνους αλλά απαγορεύεται στους μη μουσουλμάνους στη γη τού Ισλάμ»(…).
«Η ιδιοφυΐα των Αδελφών Μουσουλμάνων βρίσκεται στο ότιχρησιμοποιούν την ενοχή, το σύμπλεγμα των Δυτικών και στο να πιστέψουν οι μουσουλμάνοι ότι “διώκονται” για να δικαιολογήσουν ένα νεο-αποικιοκρατικό / σκοταδιστικό πρόγραμμαπου στοχεύει να κάνει τους μουσουλμάνους μια ξεχωριστή κοινότητα: αυτή είναι στρατηγική της «παράνοιας». http:www.atlantico.fr/decryptage/3583457 (Μτφρ. Ε. Νιάνιος). Λίγο μυαλό και περίσσεια εθνικής αποφασιστικότητας. Εδώ και τώρα!
http://www.antibaro.gr/article/25385

Ο τεμπέλης άνθρωπος και το σχέδιο του Θεού – Μία διδακτική ιστορία

Μία διδακτική ιστορία σχετικά με το σχέδιο του Θεού για κάποιον άνθρωπο που ήταν φυγόπονος…


Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένας τεμπέλης άνθρωπος. Πάντα αναζητούσε τον ευκολότερο τρόπο για να χορτάσει την πείνα του. Μια μέρα, ενώ έψαχνε τι να φάει, είδε ένα περιβόλι με κατάφορτα τα δέντρα από τους καρπούς τους.

Ο τεμπέλης άνθρωπος, κοίταξε τριγύρω του και δεν είδε κανέναν να το φυλάγει, οπότε αποφάσισε να μπει και να κλέψει μερικά φρούτα. Αλλά μόλις μπήκε μέσα κι άρχισε να σκαρφαλώνει σε μια μηλιά, τον είδε ο ιδιοκτήτης και έτρεξε να τον συλλάβει. Ο τεμπέλης, όταν είδε τον αγρότη να έρχεται με μια μαγκούρα στο χέρι, φοβήθηκε και το ‘βαλε στα πόδια και έτρεξε να κρυφτεί στο κοντινό δάσος.

Αφού ξεθάρρεψε και ένιωσε ασφαλής άρχισε να εξερευνά το δάσος. Κάποια στιγμή είδε μια αλεπού κουλή. Είχε μόνο δύο πόδια, αλλά φαινόταν χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Ο τεμπέλης σκέφτηκε, πώς μπορεί αυτή η αλεπού να παραμένει ζωντανή σε τέτοια κατάσταση και μάλιστα να είναι χαρούμενη, αφού δεν μπορεί να τρέξει και να κυνηγήσει για την τροφή της αλλά και πώς μπορεί να προστατευθεί από ισχυρότερα σαρκοβόρα ζώα του δάσους.

Ξαφνικά, είδε ένα λιοντάρι να έρχεται προς την αλεπού με ένα κομμάτι κρέας στο στόμα του. Όλα τα ζώα κρύφτηκαν από το φόβο τους για να σωθούν και εκείνος σαν αίλουρος αναρριχήθηκε στο πιο ψηλό δέντρο και από ‘κει ψηλά παρατηρούσε. Αλλά αυτό που συνέβη τον άφησε άναυδο. Το λιοντάρι πλησίασε την αλεπού, άφησε το κρέας στα πόδια της και έφυγε.


Ο τεμπέλης ένιωσε ανακούφιση αντικρίζοντας το θεϊκό παιχνίδι. Θεώρησε ότι ο Θεός, ο οποίος είναι ο δημιουργός των πάντων, έχει ένα σχέδιο για κάθε πλάσμα Του και ότι θα φρόντιζε και για τον ίδιο. Έτσι, άφησε το δάσος, βγήκε στο ξέφωτο, κάθισε σε μια πέτρα και περίμενε κάποιος να του φέρει φαγητό. Η ώρα περνούσε μα κανένας δεν φαινόταν στη στροφή του δρόμου. Περίμενε δύο μέρες για φαγητό. Τέλος, μη μπορώντας να αντέξει την πείνα του σηκώθηκε κι έφυγε.

Στο δρόμο συνάντησε έναν ερημίτη, ξακουστό για τη σοφία του. Του διηγήθηκε όλα όσα συνέβησαν. Ο ερημίτης έβγαλε ψωμί και νερό από τον τορβά του και του τα πρόσφερε. Αφού έφαγε, είπε στον ερημίτη:

«Γέροντα, ο Θεός, ενώ έδειξε το έλεός Του σε μια κουλή αλεπού, γιατί ήταν τόσο σκληρός μαζί μου;»

Ο ερημίτης μειδιώντας του είπε: «Είναι αλήθεια ότι ο Θεός έχει ένα σχέδιο για όλους μας. Είσαι προφανώς κι εσύ μέρος του σχεδίου Του. Αλλά, παιδί μου, ερμήνευσες την πρόνοια και το σχέδιό Του με λαθεμένο τρόπο. Δεν ήθελε να είσαι σαν την αλεπού. Ήθελε να είσαι σαν το λιοντάρι.»

Διασκευή από τα Αγγλικά, Αθ. Αστ. Γκάτζιος
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος
https://www.pentapostagma.gr/2019/12/ο-τεμπέλης-άνθρωπος-και-το-σχέδιο-του-θ.html

Άσπρο Μαύρο: Homo Decadensis Ecumenist: Η παρακμή της διοικούσας Εκκλησίας;

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

… Η εκκοσμικευμένη κοινωνία εξοστράκισε τον Χριστό, θεοποίησε τον άνθρωπο και η Εκκλησιαστική μας διοίκηση συνωμότησε στην προδοσία αυτή…
Ηεκκοσμίκευση είναι ο καρκίνος στο σώμα της Εκκλησίας. Χτυπά το ράσο πρώτα και διαχέεται στα υπόλοιπα μέλη. Η ασθένεια αυτή είναι θανατηφόρα και η θεραπεία της απαιτεί ροή αιμάτων… Σε παλαιότερο άρθρο του ο κ. Κοσμίδης έγραφε σχετικά με το φαινόμενο αυτό:

Ηεντύπωσή μου τελικά είναι πως  εκκοσμίκευση της Εκκλησίας είναι κάτι πάρα πολύ κακό… Αισθάνεται αμήχανα ο Ιερέας μπροστά στον σύγχρονο άνθρωπο. Δεν ξέρει πώς να του μιλήσει για τον Χριστό, για τον ηθικό νόμο, για αρετές όπως η παρθενία, για τη προσευχή ή για τη νηστεία, για την εξομολόγηση και για τη Θεία Κοινωνία. Μπορεί και να αισθάνεται ότι πολεμάει με τη σφεντόνα ενώ οι αντίπαλοι πολεμούν με Πυρηνικά όπλα.

Στρογγυλεύεται αρχικά ο τρόπος, έπειτα ο λόγος και τελικά η διδασκαλία της Εκκλησίας, από μια συμπάθεια, από μια περίσσεια αγάπης προς τον άνθρωπο, που αντιμετωπίζεται σχεδόν σαν ανεύθυνος, σαν ένα απροστάτευτο θύμα μιας παγκόσμιας συνωμοσίας…

Είναι τελικά θλιβερό επόμενο και στους θεολογικούς διαλόγους να μην υποστηρίζεται με σταθερότητα  η Ορθόδοξη διδασκαλία, αλλά να υποχωρούμε και να την παραδίδουμε άνευ όρων, δογματίζοντας δε μεταπατερικώς για τις μεταβαλλόμενες ανάγκες της Νέας Εποχής.

Άσπρο Μαύρο: Homo Decadensis Ecumenist: Η παρακμή της διοικούσας Εκκλησίας;
του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη, Contributor Editor
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Αναζητώντας πηγές για το θέμα, διαπιστώνεται εύκολα πως είναι ευρύτατο και χαρακτηρίζεται από διαφορετικές μεταξύ τους  επιστημονικές θεωρίες.
Ήδη από τον ορισμό της λέξεως «παρακμή» ο επιθετικός της προσδιορισμός διαφοροποιεί εντελώς τη σημασία της. Έτσι αναφερόμαστε σε ηθική, κοινωνική, πολιτική, οικονομική παρακμή κ.α.

Κοινό χαρακτηριστικό όλων, αποτελεί η πτώση ή κατάπτωση, ο ξεπεσμός από μία προγενέστερη κατάσταση ακμής.
Σημαντικό είναι πως ό,τι όλες οι παρακμές, αποτελούν σύστημα συγκοινωνούντων δοχείων.

Ο δυτικός πολιτισμός αν κριθεί εκ του αποτελέσματος, είναι δικαίως ο πολιτισμός της παρακμής.
Ο σύγχρονος κόσμος απολαμβάνει τους καρπούς των έργων όλων εκείνων των επιστημόνων που με τις ιδέες τους θεμελίωσαν, την Αναγέννηση, την σύγχρονη φιλοσοφία, ψυχολογία και κοινωνιολογία, μαζί με όσους διατύπωσαν πολιτικές θεωρίες.
Όλη ετούτη η κοπριά του πνεύματος, έπεσε πάνω στο εύφορο χωράφι της αιρετικής πλάνης και της ευδαιμονίας και έδωσε δηλητηριώδη καρπό, την εκκοσμίκευση.

Η Ορθοδοξία στην Ελλάδα απέναντι στην πρόκληση της Νέας χιλιετίας, τα τελευταία 40 χρόνια, μπήκε στο στόχαστρο της λαίλαπας της εκκοσμίκευσης υπό τον πολιτικό όρο «χωρισμός εκκλησίας κράτους».

Υιοθετήθηκε από τους εκκλησιαστικούς μας ταγούς ο όρος ατομική θρησκευτικότητα και η πίστη, πήγε περίπατο. Ο ηθικός νόμος ξεχωρίστηκε από τους νόμους του κράτους και με αποτέλεσμα ολέθριες αποποινικοποιήσεις: των εκτρώσεων, της πορνείας, της ευθανασίας, της αλλαγής φύλλου ο κατάλογος είναι ατελείωτος.
Η εκκοσμικευμένη κοινωνία εξοστράκισε τον Χριστό, θεοποίησε τον άνθρωπο και η Εκκλησιαστική μας διοίκηση όχι απλά δεν αντέδρασε αλλά συνωμότησε στην προδοσία αυτή.

Αρχικά νομιμοποιήθηκαν οι θεολογικές σπουδές στα πανεπιστήμια της αιρέσεως στην Εσπερία, για τους μελλοντικούς Ορθοδόξους Αρχιερείς και στη συνέχεια μέχρι σήμερα η εκτροπή έγινε νόμος και προϋπόθεση ανέλιξης.
Ιδεολόγοι Αρχιερείς ως λειτουργοί του Υψίστου, περιφρονούν την δογματική αλήθεια, γυρίζουν την πλάτη στην μόνη οδό σωτηρίας και βρίσκουν νέους δρόμους, καθοδηγούμενοι από το παράδοξο GPS της αγαπητικής ιδεοληψίας τους.
Αδιαφόρησαν για το ποίμνιο και συντάχθηκαν με τον κόσμο. Το δαιμονικό πνεύμα αυτής της στάσης τους είναι το πνεύμα της παναιρέσεως του Οικουμενισμού.

Το μαύρο της παρακμής δίχως Χριστό, άσπρο δε γίνεται με τίποτα.

Ευλογημένα Χριστούγεννα

https://katanixi.gr/2019/12/21/άσπρο-μαύρο-homo-decadensis-ecumenist-η-παρακμή-της-διοικο/

Χριστούγεννα σημαίνει ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ

Αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος
Πολλοί άνθρωποι ομιλώντας για τα Χριστούγεννα λέγουν ότι είναι μία ευκαιρία να δούμε τις ανάγκες του συνανθρώπου μας, να σκύψουμε στις πληγές του διπλανού μας και να τον βοηθήσουμε, μιας και «οι ημέρες το απαιτούν». Χριστούγεννα όμως δεν σημαίνει: άσκηση ελεημοσύνης. Χριστούγεννα δεν σημαίνει παρηγοριά στους πονεμένους και φτωχούς.

Χριστούγεννα σημαίνει: Γέννηση του Χριστού!
Άλλη μία φορά δυστυχώς ο σκοτισμένος λογισμός των ανθρώπων έχει μετατρέψει μία Σωτηριώδη Εορτή σε μία απλή ευκαιρία ελεημοσύνης.
Οι άνθρωποι λοιπόν, οι οποίοι τις πιο πολλές φορές έχουν ξεχάσει καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους τους συνανθρώπους τους, σαν να ξυπνούν από τον λήθαργο της αναισθησίας τους και μέσα στον συναισθηματικό βερμπαλισμό των εορτών προσπαθούν να αναπληρώσουν το χαμένο έδαφος της αδιαφορίας τους. Για να νιώσουν «το πνεύμα των Χριστουγέννων –όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν- αρκούνται σε μία φιλανθρωπία, και έπειτα ξαναχώνονται μέσα στην ματαιόδοξη βιωτή τους.

Άνθρωποι της τηλεόρασης, τραγουδιστές, ποδοσφαιριστές, επιχειρηματίες και κάθε είδος διάττοντες αστέρες «συνωστίζονται» για να αποδείξουν ότι έχουν φιλάνθρωπα συναισθήματα, ότι ενδιαφέρονται για τους φτωχούς και τους αρρώστους, για τους ανθρώπους που κοιμούνται χωρίς θέρμανση, για τα παιδάκια που διαβάζουν δίπλα στην ξυλόσομπα κάτω από το φως ενός κεριού. Και δώσ’ του οι έπαινοι, και δώσ’ του η προβολή, οι φωτογραφίες, οι συνεντεύξεις… και όλα αυτά…. από ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους, διότι «οι ημέρες το απαιτούν…».

Βεβαίως κανείς δεν μπορεί να πει ότι αυτό που γίνεται είναι κάτι το κακό. Όμως τελικά μήπως είναι άλλη μια φιέστα που χρησιμοποιεί για λόγους προβολής και διαφήμισης τον πόνο και την δυστυχία κάποιων; Μήπως τελικά όλα αυτά που γίνονται αυτές τις όντως ιερές ημέρες είναι μία μεγάλη υποκρισία; Μήπως τελικά η ματαιοδοξία (αν και Χριστούγεννα) θα μασκαρευτεί σε εκδηλώσεις φιλανθρωπίας;
Διότι ακόμα κι αν όλα αυτά γίνονται γνήσια και μακριά από ψεύτικους συναισθηματισμούς, τελικά…δεν αρκούν.

Γι’ αυτό και η Εκκλησία, δεν περιμένει αυτές τις ημέρες για να σκύψει πάνω στα προβλήματα του λαού. Η Εκκλησία δεν περιμένει τις εορτές των Χριστουγέννων για να δώσει ένα πιάτο φαΐ, για να πληρώσει το ρεύμα κάποιας οικογένειας, για να αγοράσει πετρέλαιο ή ξύλα για να ζεσταθεί κάποιος ανήμπορος, για να προμηθεύσει με φάρμακα κάποιους αρρώστους.

Η Εκκλησία δεν περιμένει τις εορτές για να επισκεφθεί κάποιους στο νοσοκομείο ή στην φυλακή. Η Εκκλησία δεν περιμένει όπως η ματαιοδοξία των ανθρώπων που περιμένουν τους φωτογράφους για να δώσουν ένα δέμα σε κάποιον άστεγο. Η Εκκλησία εργάζεται σιωπηλά και συνεχώς προσφέροντας ένα απίστευτο κοινωνικό έργο αν και είναι το πάρεργό της.

Η Εκκλησία δεν περιμένει επαίνους. Δεν περιμένει «ευχαριστώ». Γιατί; Διότι η Εκκλησία έχει Αγάπη. Και η αγάπη «ου ζητεί τα εαυτής».

Σε έναν κόσμο όπου ακόμα και η εορτή των Χριστουγέννων, η εορτή της Ταπείνωσης και της άκρας συγκατάβασης έχει εμπορευματοποιηθεί, έρχεται η Εκκλησία του Χριστού με το στόμα των Θεοφόρων Πατέρων της, με το στόμα των Μαρτύρων και των Οσίων της και μας τονίζει: Χριστούγεννα δεν σημαίνει, φωτάκια, στολισμένα δέντρα, αγορές και παιχνίδια, κάλαντα και χιόνια, γιορτινά τραπέζια ή επανασύνδεση της οικογένειας.

Χριστούγεννα δεν σημαίνει απλά οι μάγοι με τα δώρα ή το φωτεινό άστρο ή η κρύα φάτνη. Χριστούγεννα δεν σημαίνει ότι γεννήθηκε κάποιος σπουδαίος άνθρωπος.

Έχουμε χάσει το νόημα των Χριστουγέννων, έχουμε χάσει εδώ και καιρό τον προσωπικό μας δρόμο προς της τελείωση.

Όχι, δεν είναι τα Χριστούγεννα κάποιος χοντρός ασπρογέννης με μεγάλη κοιλιά!

Χριστούγεννα σημαίνει: ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Γι’ αυτό χαιρόμαστε και εορτάζουμε…όχι μόνο αυτές τις ημέρες, αλλά συνεχώς… εδώ και 2000 και πλέον χρόνια.

Ο Χριστιανός ζει συνεχώς μία ζωή προσφοράς και θυσίας, ταπείνωσης και φιλανθρωπίας…δεν περιμένει το τέλος εκάστου έτους για να θυμηθεί ότι είναι άνθρωπος.

Ο Χριστιανός είναι ο όντως Άνθρωπος ο οποίος πλέον έχει την δυνατότητα να γίνει και κατά Χάριν θεάνθρωπος. Διότι ο Θεός μας είναι Θεάνθρωπος… άραγε το έχουμε καταλάβει;

https://www.vimaorthodoxias.gr/theologikos-logos-diafora/christougenna-simainei-theanthropos-3/

Χριστούγεννα, χωρίς Εξομολόγηση; Δεν γίνεται!

  Είναι απαραίτητη η Εξομολόγηση για όλους;

Μόνο ένας αναμάρτητος δέ χρειάζεται Εξομολόγηση. Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος γράφει ότι

όποιος θεωρεί τόν εαυτό του αναμάρτητο βρίσκεται σε πλάνη και μακριά από τήν αλήθεια (Α’ Ιω. 1, 8). Αλλά και ο μόνος άναμάρτητος, ο Χριστός, δέχτηκε τό βάπτισμα της μετανοίας από τόν Πρόδρομο και έδειξε τήν αναγκαιότητα του μυστηρίου. Γι’ αυτό η Εξομολόγηση αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο τής ορθόδοξης χριστιανικής ζωής.

Όπως προαναφέραμε, η Εξομολόγηση γίνεται σε έναν πνευματικό. Δηλαδή σε ιερέα ο οποίος έχει επιλεγεί ειδικά γι’ αυτό τό έργο. Χρειάζεται βέβαια να επικοινωνήσουμε μαζί του για να μας ορίσει τον χρόνο και τόν τόπο, εκτός και αν εξομολογεί σέ καθορισμένες τακτικές ημέρες και ώρες, οπότε δεν είναι απαραίτητη η προηγούμενη συνεννόηση.

Ο πνευματικός δέ συγχωρεί τις αμαρτίες μας με τή δική του αγιότητα ή δύναμη, αλλά με τή χάρη πού του δόθηκε από τόν Θεό· αυτός μεσολαβεί μόνο. ΤΙς δικές του αμαρτίες φροντίζει νά τις εξομολογείται και αυτός σέ κάποιον άλλον πνευματικό.

Τι πρέπει να πώ στην Εξομολόγηση;

Στην Εξομολόγηση εξετάζουμε τα αισθήματα, τις σκέψεις, τα λόγια, τις πράξεις, τη συμπεριφορά, τις συνήθειες, τις αξίες, τις προτεραιότητες, τους στόχους, την κατεύθυνση και τον τρόπο της ζωής μας. Δέν περιοριζόμαστε στην προσωπική μας πνευματική ζωή, αλλά συνεξετάζουμε τις οικογενειακές σχέσεις, τις κοινωνικές σχέσεις, την εργασία, ακόμα και τη διασκέδασή μας.

Και αυτό επειδή όλη μας η ζωή πρέπει να φωτιστεί από το Άγιο Πνεύμα. Όχι για να καταδικάσουμε τον εαυτό μας, αλλά για να εξασφαλίσουμε τήν πορεία μας προς τον Χριστό. Μπορούμε λοιπόν να θέσουμε στην κρίση του πνευματικού ζητήματα που μας απασχολούν, ώστε νά πάρουμε αποφάσεις και νά κάνουμε επιλογές πού μας προάγουν πνευματικά αποφεύγοντας ταυτόχρονα άλλες που μπορούν να ζημιώσουν τήν ψυχή μας.

Δε σκότωσα, ούτε έκλεψα… τί νά εξομολογηθώ;

Όταν έχουμε τέτοια απορία, αποκαλύπτουμε ότι δε γνωρίζουμε τή διδασκαλία του Χρίστου. Επειδή ο Χριστός μας διδάσκει ότι και οί αμαρτωλοί λογισμοί ακόμα μας απομακρύνουν από τον Θεό. Επίσης, αμαρτάνουμε όχι μόνο όταν πράττουμε κάτι κακό, άλλα και όταν δέν εφαρμόζουμε τό καλό. Άραγε ποιος μπορεί νά ισχυριστεί ότι εκπληρώνει πραγματικά την εντολή της αγάπης και μάλιστα προς τους εχθρούς του;

Μου φαίνεται δύσκολο νά μιλήσω για τόσο προσωπικά Θέματα. Αισθάνομαι ντροπή. Τί θα σκεφτεί ο πνευματικός;

Πρέπει νά βλέπουμε τό εξομολογητήριο σαν ιατρείο και τον πνευματικό σάν γιατρό. Για εμάς η Εξομολόγηση είναι θέμα ψυχικής -συχνά και σωματικής- υγείας. Για τον πνευματικό πάλι είναι κάτι τό συνηθισμένο. Δεν πρόκειται νά σοκαριστεί από τις δικές μας αμαρτίες. Σίγουρα έχει ακούσει χειρότερες. Εξάλλου, δεν είναι περίεργο η ντροπή, πού μας λείπει την ώρα της αμαρτίας, νά μας κυριεύει τήν ώρα της μετανοίας;

Διαβάστε εδώ:  Διάλογος Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη και δαίμονα: Η θεία Κοινωνία χωρίς εξομολόγηση δεν ωφελεί σε τίποτε!

Φοβάμαι μήπως ο πνευματικός φανερώσει τις αμαρτίες μου.

Ο πνευματικός έχει ιερό καθήκον να τηρεί τό απόρρητο της Εξομολογήσεως, τό οποίο μάλιστα αναγνωρίζεται και από τόν νόμο. Σε περίπτωση παράβασης αυτού του καθήκοντος ελέγχεται από τόν Επίσκοπο του και τήν Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη.

Όπως αναφέραμε πρωτύτερα, τόν πνευματικό θα πρέπει νά τόν αντιμετωπίζουμε ως θεραπευτή. Έτσι χρειάζεται νά τόν περιβάλλουμε και με ανάλογη εμπιστοσύνη. Γιά τον λόγο αυτόν επιλέγουμε ελεύθερα και με δική μας ευθύνη τον πνευματικό, ώστε νά είναι πρόσωπο μέ πίστη και αρετή και νά έχει τήν καλή μαρτυρία των πιστών.

Μάλιστα η παράδοση τής Εκκλησίας μας συνιστά τήν τακτική εξομολόγηση στον ίδιο πνευματικό και τήν αποφυγή της εναλλαγής του. Εξάλλου, έχει διαπιστωθεί ότι συνήθως εμείς οί ίδιοι γινόμαστε αιτία κοινοποίησης τής προσωπικής μας ζωής, όταν τήν εμπιστευόμαστε σε ακατάλληλα πρόσωπα, τά οποία δεν έχουν καν τήν ιδιότητα του πνευματικού.

Μετά τήν ευχή του πνευματικού έχουν συγχωρεθεί όλες οι αμαρτίες μου; Μήπως κάποιες θα πρέπει νά τις εξομολογηθώ πάλι;

Η ευχή του πνευματικού δίνει τήν άφεση όλων των αμαρτιών πού έξαγορεύσαμε. Συνεπώς τυχόν αμφιβολία μας για τό θέμα αυτό δείχνει έλλειψη πίστης στο μυστήριο και στή δύναμη του Θεού. Αν πάλι δέν αναφέραμε κάτι βασικό σε σχέση με κάποια αμαρτία, χρειάζεται τήν επόμενη φορά νά τό διευκρινίσουμε.

Αν ξεχάσω κάποια αμαρτία; Αν κρύψω κάποια από ντροπή;

Αν ξεχάσαμε κάτι και εφόσον δεν είναι σοβαρό, μπορούμε νά το αναφέρουμε στην επόμενη εξομολόγηση. Αν όμως παραλείψαμε κάποια αμαρτία εσκεμμένα, τότε δεν πρέπει να θεωρούμε ότι μας δόθηκε άφεση και δεν πρέπει νά κοινωνήσουμε, ακόμη και αν πήραμε την άδεια του πνευματικού.

Είναι απαραίτητη η Θεία Κοινωνία μετά την Εξομολόγηση;

Η μετάνοια δεν περιορίζεται στο μυστήριο της Εξομολογήσεως. Η «συμφιλίωση» και η ενωσή μας με τον Θεό δεν ολοκληρώνεται χωρίς τη Θεία Κοινωνία. Αύτη είναι ή μυστηριακή ένωση με τον Θεάνθρωπο Χριστό. Το αποκορύφωμα των μυστηρίων. Η Εξομολόγηση μας προετοιμάζει για τη Θεία Κοινωνία.

Μπορώ νά κοινωνήσω λοιπόν αφού εξομολογήθηκα;

Μετά τήν εξομολόγηση θα πρέπει νά ζητήσουμε από τον πνευματικό τήν άδεια νά μεταλάβουμε. Αυτός θά ορίσει τον χρόνο, τή συχνότητα και τον τρόπο της προετοιμασίας μας (νηστεία, προσευχή, συγχώρεση – συμφιλίωση με τους άλλους).

Όμως, τί νόημα έχει νά εξομολογούμαι τακτικά, όταν γνωρίζω ότι θά επαναλάβω τις ίδιες αμαρτίες;

Όπως κάποιος πού πάσχει από χρόνια ασθένεια δεν παύει νά προσπαθεί για τήν απαλλαγή του, έτσι και εκείνος πού επιθυμεί πραγματικά τήν πνευματική υγεία φροντίζει αδιάκοπα νά τήν αποκτήσει. Αυτός είναι ο πνευματικός αγώνας του ανθρώπου· η διά βίου μετάνοια.

Το μυστήριο της Εξομολόγησης εξασφαλίζει ότι καμμιά αμαρτία δε μπορεί νά μας απομακρύνει από τό έλεος του Θεού. Μόνο η έλλειψη μετανοίας μπορεί νά μας καταδικάσει στην αίώνια στέρηση Του.

https://www.vimaorthodoxias.gr/theologikos-logos-diafora/christougenna-choris-exomologisi-den-ginetai-2/