Σάββατο 30 Απριλίου 2016

Χριστός Ἀνέστη - Ἀνάστασιν Χριστού θεασάμενοι - Ἀναστάσιμη Προσευχή



Προσευχή 

1. Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν,
θανάτῳ θάνατον πατήσας
καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι
ζωὴν χαρισάμενος.


2. Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι, 

προσκυνήσωμεν ἅγιον, Κύριον, 
Ἰησοῦν τὸν μόνον ἀναμάρτητον. 
Τὸν Σταυρόν σου Χριστὲ προσκυνοῦμεν 
καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν 
ὑμνοῦμεν καὶ δοξάζομεν· 
σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν, 
ἐκτὸς σοῦ ἄλλον οὐκ οἴδαμεν, 
τὸ ὄνομά σου ὀνομάζομεν. 
Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί, 
προσκυνήσωμεν τὴν τοῦ Χριστοῦ ἁγίαν ἀνάστασιν· 
ἰδοὺ γὰρ ἦλθε διὰ τοῦ Σταυροῦ 
χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ. 
Διὰ παντὸς εὐλογοῦντες τὸν Κύριον, 
ὑμνοῦμεν τὴν ἀνάστασιν αὐτοῦ· 
Σταυρὸν γὰρ ὑπομείνας δι᾿ ἡμᾶς, 
θανάτῳ θάνατον ὤλεσεν.


3. Ἀναστὰς ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τοῦ τάφου 

καθὼς προεῖπεν, 
ἔδωκεν ἡμῖν τὴν αἰώνιον ζωὴν 
καὶ μέγα ἔλεος.

Μετάφραση


1. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἀναστήθηκε ἀφοῦ κατέβηκε καὶ δίδαξε στοὺς νεκρούς,
καταπατώντας μὲ τὸν θάνατό του τὸν φυσικὸν καὶ τὸν πνευματικὸν θάνατον
καὶ σὲ ὅσους βρίσκονταν σὲ τάφους, εἴτε φυσικοὺς εἴτε πνευματικούς,
χάρισε ἔτσι τὴν ἀληθινὴ ζωή.

2. Ἀφοῦ εἴδαμε τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ,
ἂς προσκυνήσουμε τὸν ἅγιο καὶ Κύριο,
τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ ποὺ εἶναι ὁ μόνος ἀναμάρτητος.
Τὴν Σταυρική Σου θυσία Χριστὲ προσκυνοῦμε
καὶ τὴν ἁγία σου Ἀνάσταση
ὑμνοῦμε καὶ δοξάζουμε·
διότι Ἐσὺ εἶσαι ὁ Θεός μας,
καὶ Θεὸ ἄλλον ἐκτὸς ἀπὸ Ἐσένα δὲν ἀναγνωρίζουμε κανένα,
καὶ μόνο τὸ ὄνομά Σου σημαίνει Θεὸς γιὰ ἑμᾶς.
Ἐλᾶτε ὅλοι οἱ πιστοί,
ἂς προσκυνήσουμε τὴν ἁγία ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ·
ἀφοῦ ἡ ἀνάστασή Του ποὺ ἔγινε μετὰ τὴν Σταυρική Του Θυσία,
ἔφερε μεγάλη χαρὰ ποὺ ἀπλώθηκε σὲ ὅλον τὸν κόσμο.
Παντοτινὰ θὰ εὐλογοῦμε τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου,
καὶ παντοτινὰ θὰ ὑμνοῦμε τὴν ἀνάστασή Του.
Διότι, ἐπειδὴ ὑπέμεινε Πάθη καὶ Σταυρό ἀπὸ ἑμᾶς γιὰ ἑμᾶς,
κατανίκησε κι ἔδιωξε τὸν θάνατο.

3. Μὲ τὴν ἀνάσταση Του ἀπὸ τὸν τάφον ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς
ὄπως εἶχε πεῖ πρὶν τὰ ἅγια πάθη Του,
μᾶς χάρισε τὴν ἀληθινὴ αἰώνια ζωή
καὶ τὸ μέγα ἔλεος τοῦ Θεοῦ στὶς ταπεινές μας ὑπάρξεις.

http://paterikos.blogspot.co.ke/2012/04/blog-post_7186.html

Τα έθιμα της Πασχαλιάς σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας

Το ορθόδοξο Πάσχα εορτάζεται με κατάνυξη σε όλη την Ελλάδα με το τελετουργικό που προβλέπει η Εκκλησία. Τα έθιμα ανά περιοχή, προερχόμενα από παραδόσεις που χάνονται στο βάθος του χρόνου, έρχονται με τη σειρά τους να τονίσουν το πνεύμα των ημερών, «καλώντας» τις τοπικές κοινωνίες να συμμετέχουν με ένα ξεχωριστό τρόπο στην Ανάσταση και την γιορτή του Πάσχα. Στην Κέρκυρα οι «Μπότηδες», στην Κάλυμνο οι δυναμίτες, το κάψιμο του Ιούδα σε ορισμένες περιοχές της χώρας, ο σαϊτοπόλεμος στην Καλαμάτα, είναι μόνο μερικά από τα έθιμα που δίνουν ένα ξεχωριστό χρώμα στον τρόπο που η Ελλάδα γιορτάζει.
Οι Μπότηδες στη Σπιανάδα
Η Κέρκυρα, το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου «βουλιάζει» από το πλήθος των πιστών, αλλά και τουριστών, που έρχονται στο νησί για να παρακολουθήσουν μεταξύ άλλων το έθιμο «Μπότηδες», που λαμβάνει χώρα στην καρδιά του νησιού στην πλατεία Σπιανάδα.
Σύμφωνα με το έθιμο, με την πρώτη Ανάσταση στις 12 το μεσημέρι, οι κάτοικοι της Κέρκυρας, που έχουν στολίσει τα ψηλά παραθυρόφυλλά τους με κόκκινα εμβλήματα και λουλούδια, πετάνε τους «Μπότηδες». Πρόκειται για πήλινα κανάτια με στενό στόμιο και δυο χερούλια στο πλάι για τη μεταφορά τους, δεμένα με κόκκινες κορδέλες. Για το εν λόγω έθιμο που αποτελεί ένα συνδυασμό ενετικών παραδόσεων και ορθόδοξων εθίμων, υπάρχουν διαφορετικές θεωρίες για το πώς ξεκίνησε.
Μία απ’ αυτές το θεωρεί μεσαιωνικό έθιμο, κατάλοιπο της Ενετοκρατίας. Οι Βενετοί, ως καθολικοί, έσπαγαν τις παλιές στάμνες την Πρωτοχρονιά, στη μεγαλύτερη γιορτή τους ως “φόρο” στο νέο χρόνο, προκειμένου να τους φέρει καινούργια αγαθά στο σπιτικό τους. Οι ορθόδοξοι “μετακόμισαν” το έθιμο χρονικά και το μετέφεραν στη δική τους μεγαλύτερη γιορτή, το Πάσχα. Μια δεύτερη εκδοχή, με μεσαιωνικές ρίζες κι αυτή, αναφέρει ότι πρόκειται για προσπάθεια να εκδιωχθούν τα “μολύσματα”, τα κακά και μοχθηρά πνεύματα που έβαζαν σε πειρασμό τους ανθρώπους την προηγούμενη χρονιά. Η τρίτη εκδοχή κάνει λόγο για παγανιστική προέλευση. Ο οργασμός της φύσης και η συλλογή των φρέσκων καρπών, απαιτούν νέα κανάτια και δοχεία για την αποθήκευση τους με αποτέλεσμα τα παλιά να πετιούνται και, μάλιστα, όσο πιο τελετουργικά, τόσο πιο αποδοτική θα είναι και η νέα συγκομιδή. Σύμφωνα με τη θρησκευτική μας παράδοση, το σπάσιμο των «Μπότηδων αναπαριστά με τους κρότους, την οργή για τη προδοσία του Ιούδα.
Το έθιμο συνοδεύουν οι βροντεροί κανονιοβολισμοί που ακούγονται από το Παλιό Φρούριο της Κέρκυρας, αλλά και οι φιλαρμονικές του τόπου που παίζουν θρησκευτικά εμβατήρια. Οι παρευρισκόμενοι στο έθιμο σπεύδουν να μαζέψουν τα κομμάτια από τα σπασμένα πήλινα κανάτια, να τα πάρουν σπίτι τους και να τα φυλάξουν στο εικονοστάσι τους, καθώς σύμφωνα με τους Κερκυραίους φέρουν τύχη και ευημερία.
Από τις σούβλες στους λάκκους
Απ’ άκρη σ’ άκρη στη Ρούμελη ακόμα και σε χωριά με λιγοστούς κατοίκους τις άγιες μέρες της Πασχαλιάς αποκτούν ζωή. Τα πασχαλινά έθιμα στη Ρούμελη έλκουν την καταγωγή τους από τον περασμένο αιώνα και όχι μόνο δεν ξεθωριάζουν με το πέρασμα του χρόνου, αλλά ζωντανεύουν όλο και περισσότερο, καθώς οι νεότερες γενιές συμμετέχουν με ιδιαίτερο μεράκι και κέφι, τόσο στην προετοιμασία του «λάκκου» της φωτιάς και στο σούβλισμα, όσο και στο πασχαλινό γλέντι που ακολουθεί. Αν βρεθείτε Πάσχα στη Λαμία, μην παραλείψετε να παρακολουθήσετε την περιφορά και, κυρίως, τη συνάντηση των Επιταφίων στην Πλατεία πάρκου της πόλης τη Μεγάλη Παρασκευή, με τη συμμετοχή της φιλαρμονικής και χιλιάδων κατοίκων και επισκεπτών.
Όλη η γειτονιά ένα τραπέζι
Στην Αμφίκλεια, η κάθε οικογένεια δεν ψήνει μόνη της το πατροπαράδοτο αρνί, αλλά όλη η γειτονιά μαζί, συντηρώντας μια παράδοση ετών. Στις γειτονιές και τα σταυροδρόμια της Αμφίκλειας βλέπεις να ψήνονται 10-15, ίσως και περισσότερα, αρνιά στη σειρά. Πριν ο καθένας πάρει τον δρόμο για το γιορτινό τραπέζι του σπιτιού του, θα πρέπει πρώτα να ολοκληρωθεί το γλέντι στην παρέα, έστω και αν «θυσιάσουν» ένα μέρος απ’ το αρνί?. Μάλιστα, πολλές από τις παρέες που έχουν συναντώνται ριζώσει σταθερά, φροντίζουν να εξασφαλίσουν «ρεφενέ» ένα μικρό αρνί για να βγει από την φωτιά πρώτο και να συνοδεύσει το γλέντι της παρέας.
Στη Λιβαδειά, οι κάτοικοι της πόλης μένουν σχεδόν άγρυπνοι το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου για να φτιάξουν τον «λάκκο» και πριν ακόμη ξημερώσει να έχουν ετοιμάσει το σημείο και τον σωρό με τα κλαδιά. Ο μεγαλύτερος της οικογένειας ή της παρέας, αφού κάνει τον σταυρό του, ανάβει τη φωτιά με τη λαμπάδα της Αναστάσεως.
Με αρκετή υπομονή, ραντίσματα νερού και χτυπήματα στα φλεγόμενα κλαδιά, η θράκα ετοιμάζεται και μπαίνουν επάνω τα αρνιά. Στον δημοτικό «λάκκο», που στήνεται στην περιοχή της Κρύας, προσφέρονται δωρεάν σουβλιστό αρνί, μεζέδες και κρασί στους επισκέπτες και στους παρευρισκομένους, ενώ συμμετέχουν παραδοσιακά χορευτικά συγκροτήματα.
Τα “Δάκρυα της Παναγιάς”
Στην Άμφισσα, λαμβάνει χώρα ένα ενδιαφέρον πασχαλινό έθιμο της Ρούμελης. Ονομάζεται «Δάκρυα της Παναγιάς». Το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής σύμπασα η Άμφισσα κάθεται σε καφενεία, μεζεδοπωλεία κι εστιατόρια για να καταναλώσει σαρακοστιανά χωρίς λάδι και μεγάλες ποσότητες τσίπουρου και ούζου, που είναι τα εν λόγω?. δάκρυα!
Στην Αρκίτσα, την δεύτερη ημέρα του Πάσχα συναντάμε το έθιμο της Ρωμάνας. Γυναίκες με τοπικές ενδυμασίες τραγουδώντας το τραγούδι της Ρωμάνας, συγκεντρώνουν χρήματα και υλικά για να φτιάξουν παραδοσιακές πίτες. Το ίδιο απόγευμα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου υπό τους ήχους παραδοσιακής μουσικής προσφέρουν τις πίτες που ετοίμασαν.
Στην Αράχοβα ανήμερα του Πάσχα γίνεται η περιφορά της εικόνας του Αγίου Γεωργίου, την οποία συνοδεύουν περί τα 500 άτομα ντυμένα με παραδοσιακές φορεσιές. Την επόμενη ημέρα πραγματοποιείται αγώνας δρόμου των γερόντων (ανηφορικός δρόμος), οι οποίοι ξεκινούν από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και φτάνουν στον λόφο.
Ο Ιούδας καίγεται
Στην Υπάτη, το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα, μετά την Αγάπη, πραγματοποιείται το «κάψιμο του Ιούδα», έθιμο που χάνεται στα βάθη του παρελθόντος, ενώ στο προαύλιο της εκκλησίας του Αγ. Νικολάου, ο παπάς σέρνει τον αναστάσιμο χορό, ψάλλοντας το «Χριστός Ανέστη». Κάθε χρόνο αυτή την ημέρα, σύσσωμος ο λαός της Υπάτης, αλλά και της ευρύτερης περιοχής, αναβιώνει και κρατάει ζωντανό το πανάρχαιο αυτό έθιμο.
Οι γιορτές συνεχίζονται έως και την Τετάρτη μετά το Πάσχα με τη μεγάλη πορεία των αντρών του χωριού της Υπάτης προς την Παναγία Αρσάλη. Το απόγευμα – μόνον οι άνδρες – ανεβαίνουν στην Παναγία Αρσαλή (Αγία Ιερουσαλήμ), διανύοντας με τα πόδια μια απόσταση περίπου δύο ωρών για να φτάσουν στην σπηλαιο-εκκλησιάς, όπου θα διανυκτερεύσουν. Το ίδιο βράδυ στην Υπάτη, οι γυναίκες και τα παιδιά ανάβουν φωτιές στο κεντρικό σταυροδρόμι και καίνε τα παλιά μαγιάτικα στεφάνια, χορεύοντας και τραγουδώντας παραδοσιακά μαγιάτικα τραγούδια. Όσοι αντέχουν, πηδούν πάνω από τις φωτιές.
Η Αγία Ιερουσαλήμ, είναι η Αγία των σπηλαίων και των βράχων και το έθιμο προέρχεται από τα αρχαία ελληνορωμαϊκά Ροζάλια (παγανιστικές εορτές της Άνοιξης). Κατά την Επανάσταση του 1821 η Αγία Ιερουσαλήμ υπήρξε ορμητήριο και σημείο συνάντησης των οπλαρχηγών της περιοχής.
Χριστός Ανέστη, χαλάζι να μην πέσει
Στα χωριά της Δυτικής Φθιώτιδας τη νύχτα της Ανάστασης, ένας επίτροπος της Εκκλησίας παίρνει μια σκλίδα (καλάμι από βρίζα) αγιασμένη από τον αγιασμό των Φώτων, ανεβαίνει στο καμπαναριό ψηλά και την ανάβει για να προφυλάξουν ολόκληρη την περιοχή από το χαλάζι. Ο τόπος που θα δει το φως αυτής της σκλίδας δεν κινδυνεύει από χαλάζι.
Στo χωριό των Αγίων Αναργύρων Μουζακίου Καρδίτσας τη Μεγάλη Πέμπτη τα μεσάνυχτα, όπως αναφέρει ο π. Νικόλαος Δαλαγιώργος, τελείτε η  Ιερά Παράκληση στην Οδό του Μαρτυρίου Του Ιησού Χριστού, ενώ την Μ. Παρασκευή μετά την περιφορά του επιταφίου αναβιώνει το έθιμο της αναπαράστασης της «Εις Άδου Καθόδου» του Κυρίου.
Την Κυριακή του Πάσχα, μετά τον εσπερινό της Αγάπης, οι κάτοικοι του χωριού και οι επισκέπτες τραγουδούν και χορεύουν πασχαλιάτικα τραγούδια, χωρίς όμως μουσική υπόκρουση όπως η παράδοση ορίζει. Τους χωριανούς καλωσορίζει  ο π. Νικόλαος μαζί με τα παιδιά του Κατηχητικού, τα οποία τραγουδούν δίνοντας την δική τους νότα στην έναρξη της εκδήλωσης: «Χίλια Καλώς ορίσατε, φίλοι ‘μ αγαπημένοι από καιρό χαρούμενοι και καλοκαρδισμένοι». Τη δεύτερη ημέρα του Πάσχα τιμάται ιδιαίτερα η Εφέστειος Εικόνα της Παναγίας Βασίλισσας, η οποία λιτανεύεται μετά τη Θεία Λειτουργία στο χωριό.


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/ta-ethima-tis-paschalias-se-oles-tis-gonies-tis-elladas/#ixzz47IWyuDwS 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

Πρέπει να πιστεύουμε στην τύχη; Υπάρχουν άτυχοι και τυχεροί;

- Πρέπει να πιστεύουμε στην τύχη; Υπάρχουν άτυχοι και τυχεροί;
Για τον Χριστιανισμό και την Ορθόδοξη Εκκλησία μας τύχη δεν υπάρχει. Πουθενά στην Άγ. Γραφή και ολόκληρη την Αγιοπατερική Γραμματεία δεν διδάσκεται η πίστη στην τύχη. Η λέξις τύχη δεν εκφράζει τίποτε άλλο παρά την άγνοιά μας ως προς τις αιτίες των φαινομένων ή των γεγονότων της ζωής. Δεν υπάρχει καμιά θεά ή καμιά τυφλή δύναμη που να λέγεται τύχη. Ό,τι φαίνεται σε μας τυχαίο και συμπτωματικό πηγάζει πάντοτε από μια βαθύτερη αιτία.
Όταν δε λέμε ότι ένα γεγονός οφείλεται στην τύχη, είναι ένας τρόπος του λέγειν και δεν εννοούμε τίποτε περισσότερο παρά ότι η αιτία μας ήταν άγνωστη και όχι ότι η τύχη είναι η αίτια των πραγμάτων. Γι' αυτό και κάποιος είπε: «Τύχη είναι ίσως το ψευδώνυμο του Θεού, όταν δεν θέλει να υπογράψει ...;».
Αλλά τότε τί υπάρχει; Η πρόνοια του Παντοδύναμου, του Πάνσοφου και Πανάγαθου Θεού μας, που εκφράζεται ως άκτιστη ενέργεια δημιουργίας, συντηρήσεως και διακυβερνήσεως του ορατού και του αοράτου κόσμου. Με την Πρόνοια του Θεού κάθε κτίσμα βοηθείται να πραγματοποιήσει τον σκοπό, για τον όποιον δημιουργήθηκε. Στην Παλ. Διαθήκη διαβάζουμε: «Η ση Πάτερ διακυβερνά πρόνοια, ότι έδωκας και εν θαλάσση οδόν και εν κύμασι τρίβον ασφαλή, δεικνύς ότι δύνασαι εκ παντός σώζει ν» (Σοφία Σολομ. 14,3).
Πράγματι, ο Θεός προνοεί για όλα. Από τα αναρίθμητα δισεκατομμύρια των αστρικών νεφελωμάτων και των ηλίων, μέχρι το πιό αφανές μόριο της ύλης. Από τα μεγάλα κήτη που διασχίζουν τους ωκεανούς μέχρι το αδιόρατο σκουληκάκι του βυθού. Τόσο για την αιωνόβια και αγέρωχη βελανιδιά, όσο και για το ταπεινό λουλουδάκι της χαράδρας του βουνού. Τόσο για τον υπερήφανο αετό, όσο και για το μικροσκοπικό έντομο. Μα πιό πολύ απ' όλα προνοεί και φροντίζει ο Θεός για τον βασιλέα της γης, τον άνθρωπο.
Θέλοντας να τονίσει αυτή την μεγάλη πραγματικότητα και ο Κύριος μας, μας παραπέμπει στη φύση και λέγει ωραιότατα: «Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι ου σπείρουσιν, ουδέ θερίζουσιν, ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας και ο Πατήρ υμών ο ουράνιος τρέφει αυτά. Καταμάθετε τα κρίνα του αγρού πώς αυξάνει, ου κοπιά, ουδέ νήφει, λέγω δε υμίν ότι ουδέ Σολομών εν πάση τη δόξη αυτού περιεβάλετο ως εν τούτων. Ούχ υμείς μάλλον διαφέρετε αυτών;» (Ματθ. Στ'. 26-29).
Και πάλιν: «Υμών δε και αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισί». (Ματθ. 10,30). Και τούτο το καταπληκτικό: «Ουχί δύο στρουθία ασσαρίου πωλείται; και εν εξ αυτών ου πεσείται επί την γην άνευ του Πατρός υμών» (ένθ. άνωτ.)
Τίποτε λοιπόν στον κόσμο και στη ζωή μας δεν είναι τυχαίο. Όλα έχουν τον βαθύτερο λόγο και τον απώτερο σκοπό τους. Υπάρχει ένα θείο σχέδιο για τον κόσμο γενικά και για κάθε επί μέρους πλάσμα ειδικά. Στην περίπτωση του άνθρωπου βέβαια το σχέδιο Του ο Θεός το συνδυάζει κατά τρόπο πάνσοφο και μυστηριώδη με την ελευθερία της βουλήσεως, που ο ίδιος του έχει χαρίσει. Δεν υπάρχει ειμαρμένη, πεπρωμένο ή απόλυτος προορισμός. Ο άνθρωπος κάνοντας πολλές φορές κακή χρήση αυτής της ελευθερίας του, φαίνεται πως ματαιώνει τα σχέδια του Θεού, χωρίς τελικά να το κατορθώνει, αλλά όμως καταστρέφεται ο ίδιος.
Αφού λοιπόν δεν υπάρχει τύχη, φανερό είναι ότι δεν πρέπει να υπάρχουν τυχεροί ή άτυχοι άνθρωποι, ευνοούμενοι ή μη κάποιας τυφλής μοίρας. Αυτές είναι δοξασίες και αντιλήψεις του σκοτεινού ειδωλολατρικού παρελθόντος και δεισιδαίμονες προλήψεις, που τις καλλιεργούν σκόπιμα διάφοροι «γόητες», μάντεις, μάγοι, αστρολόγοι, χαρτορίχτρες κ.λπ. προς ίδιον όφελος.
Από αυτά όλα ήλθε να μας ελευθερώσει ο Χριστός, χαρίζοντας το άπλετο φως της Αλήθειας Του.
«Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει ημάς» (Ιωάν. Η'. 32).
Άλλωστε -αν θέλουμε να προχωρήσουμε σε περιπτωσιολογία- με ποιά κριτήρια συνήθως χαρακτηρίζουμε ένα άνθρωπο τυχερό ή άτυχο; Από τον πλούτο, την εργασία, την σταδιοδρομία, το γάμο και την οικογένεια, την υγεία, τα λαχεία κ.λπ. Αλλά αυτά απλώς αποτελούν την βιολογική του πλευρά και όχι την όλη ζωή του. Ωστόσο, βαθύτερη εξέταση και αυτών των περιπτώσεων μας βοηθά να δούμε ότι: α) αυτός που σε ένα μπορεί να θεωρηθεί τυχερός, σε άλλα μπορεί να θεωρηθεί άτυχος. Π.χ. έχει πλούτη, αλλά δεν έχει υγεία, έχει καλή δουλειά, αλλά όχι καλή οικογένεια κ.ο.κ. β) αυτό που θεωρούμε καλή τύχη, μπορεί στην ουσία να είναι η πιό μεγάλη ατυχία και αντιθέτως. Π.χ. παντρεύεται μια κοπέλα και λέμε «τυχερή!». Αργότερα όμως αποδεικνύεται ότι αυτός ο γάμος ήταν άτυχης ...; Αποτυγχάνει ένας νέος στις εισαγωγικές και λέμε «άτυχος». Αυτό όμως μπορεί να γίνει αφορμή να στραφεί άλλου και να διαπρέψει. Μεγάλοι δημιουργοί όχι σπάνια υπήρξαν τα «θύματα» παρομοίων ατυχιών. Γι' αυτό κάποιος είπε: «Ατυχής είναι εκείνος που δεν μπορεί να υποφέρει την ατυχία», γ) Πολλές φορές τυχερό λέμε ένα, που με την «καπατσοσύνη» του, την πονηριά, την ψευτιά και κλεψιά του, ή με τον αριβισμό του, κατορθώνει να προοδεύει και να επιπλέει πατώντας επί πτωμάτων. Ενώ λέμε άτυχο τον τίμιο και ακέραιο χαρακτήρα, που για να μη πουλήσει τη συνείδησή του, χάνει ορισμένες τέτοιες «ευκαιρίες».
Είναι όμως σωστοί αυτοί οι χαρακτηρισμοί; δ) Η πείρα μαρτυρεί ότι η τύχη του καθενός βρίσκεται στα χέρια του. Κανείς δεν γεννήθηκε με ένα ασημένιο κουτάλι στο στόμα. Η εργατικότητα και ο τίμιος κόπος κάνουν την καλή τύχη. Αντίθετα η οκνηρία και η αργία είναι μήτηρ ...; πάσης ατυχίας ...; ε) Η ζωή μας -όπως προελέχθη- κυλά μέσα στο μυστήριο της αγαθής Προνοίας του Θεού, ο οποίος με ασύλληπτη ποικιλία τρόπων εργάζεται, είτε «κατ' ευδοκίαν» είτε «κατά παραχώρησιν» όπως διδάσκει η θρησκεία μας, μέσα από ευχάριστα ή δυσάρεστα γεγονότα, παιδαγωγικώς και προοδευτικώς να μας οδηγήσει στην αγκαλιά Του.
Τελικά ο ουσιαστικά τυχερός, είναι αυτός που κέρδισε την ψυχή του και άτυχος αυτός που την έχασε. «Τί ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; (Μάρκ. Η' 36).
(Αρχ. Α. Καραματζάνη, Οι Πατέρες και τα προβλήματα της ζωής μας, εκδ .Ι. Μ. Αγ. Αθανασίου Κολινδρού)
 http://theomitoros.blogspot.co.ke/2012/12/blog-post_8162.html

“Ο θυμός και η οργή”

Ο θυμός μπορεί να είναι είτε καλός είτε κακός. Καλός είναι ο θυμός όταν εκδηλώνεται εξωτερικά μόνο, χωρίς εσωτερική εμπάθεια, για λόγους παιδαγωγικούς. Πρόκειται για το θυμό που συχνά παρατηρείται στους γονείς, τους δασκάλους, τους προϊσταμένους, τους πνευματικούς και άλλα υπεύθυνα πρόσωπα, και που έχει σκοπό να βάλει τέρμα σε αταξίες, να διορθώσει σφάλματα, να κατανικήσει πάθη. Ο ιερός Χρυσόστομος λέει σε μια ομιλία του, πώς όποιος δεν θυμώνει όταν πρέπει, αμαρτάνει. Γιατί η άλογη ανοχή και μακροθυμία προξενεί εγκλήματα, συντηρεί κακίες, τρέφει την αμέλεια και παρακινεί στο πονηρό ακόμα και τους ενάρετους.
Κακός θυμός είναι ο άκαιρος, ο αναίτιος, ο εμπαθής και ο υπερβολικός. Δεν πρέπει να θυμώνει κανείς χωρίς αιτία, και μάλιστα σοβαρή, ούτε με εσωτερική ταραχή, ούτε περισσότερο απ΄όσο επιβάλλουν οι περιστάσεις. Ένας τέτοιος θυμός είναι αμαρτία, γιατί ξεφεύγει από τα όρια που επιβάλλει ο επιδιωκόμενος ηθικός σκοπός.
Ο θυμός γεννάει κι άλλες αμαρτίες, όπως την οργή, τη φιλονικία, την εκδίκηση, τη βλασφημία, τις βρισιές, τις κατάρες κ.τ.ό.
Όποιος είναι οξύθυμος και θέλει να λυτρωθεί απ΄αυτό το πάθος, ας διαβάσει όσα γράψαμε παραπάνω για την υπερηφάνεια, γιατί αυτή είναι η μητέρα του θυμού.
Οι υπερήφανοι άνθρωποι είναι συνήθως και θυμώδεις. Με την παραμικρή αιτία οργίζονται. Αν, λοιπόν, ταπεινωθούν, αυτόματα νικούν και το θυμό. Επιπλέον, όμως διάβασε και τις νουθεσίες που ακολουθούν.

Πρώτα-πρώτα πρέπει να ξέρεις, ότι εκείνος που σ΄έβρισε ή σ΄έβλαψε, περισσότερο ζημίωσε τον εαυτό του παρά εσένα. Κι εσύ πάλι, αν θυμώσεις εναντίον
του, τον εαυτό σου ζημιώνεις κι όχι εκείνον. Γιατί, όπως ξαναλέει ο μέγας Χρυσόστομος, κανένας δεν μπορεί να σε βλάψει, αν εσύ ο ίδιος δεν βλάψεις τον εαυτό σου. Μην τα βάζεις μ΄εκείνους που σε θλίβουν και μη θέλεις το κακό του, γιατί όλοι -καλοί και κακοί, ενάρετοι και αμαρτωλοί- είμαστε αδελφοί και μέλη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού (Α΄Κορ. 6:15, Εφ. 5:30). Το βρίσκεις λογικό, αν το χέρι σου χτυπήσει το πόδι σου -πράγμα που συμβαίνει συχνά από απροσεξία-, να πάρεις
κι εσύ μια πέτρα και να χτυπήσεις το χέρι; Δεν θα ήταν ανόητο κάτι τέτοιο; Το ίδιο ανόητος και ασύνετος είναι εκείνος που τα βάζει με τον αδελφό του.

Όταν καταλάβεις πως ο θυμός αρχίζει να σε κυριεύει, πάλεψε μαζί του σκληρά, και μην τον αφήσεις να σε νικήσει. Μην πεις τότε κανένα λόγο, αλλά φύγε μακριά απ΄αυτόν που σου έφταιξε και ασχολήσου με κάτι άλλο, ώσπου να σβήσει η φλόγα του θυμού σου και να ηρεμήσεις. Κι εκείνο που σε σπρώχνει ο θυμός να κάνεις
την ώρα της εξάψεως, μην το πραγματοποιήσεις. Άφησε το χρόνο να κυλήσει, περίμενε ώσπου να καταλαγιάσεις, και τότε εξέτασε με ψυχραιμία το ζήτημα
και σκέψου πώς πρέπει να ενεργήσεις, για να μη βλάψεις ούτε την ψυχή ούτε το σώμα σου. Πολλοί έκαναν πάνω στο θυμό τους πράγματα για τα οποία ύστερα μετανόησαν πικρά. Αν έτσι κάνεις σε κάθε περίσταση, σιγά-σιγά θα λυτρωθείς από το φοβερό τούτο πάθος. Γιατί, όπως έλεγε ο αββάς Ζωσιμάς, η αρχή
της συγκρατήσεως του θυμού είναι το να ταράζεται κανείς και να μη μιλάει, κι απ΄αυτό φτάνει, με τη χάρη του Θεού, στο να μην ταράζεται διόλου.

Όσα είπαμε ως εδώ, αφορούν το δικό σου θυμό, όταν σου φταίξει κάποιος. Τι θα κάνεις, όμς, όταν ένας άλλος είναι θυμωμένος μαζί σου και σε βρίζει; 
Σ΄αυτή την περίπτωση, ή φύγε από κοντά του ώσπου να ξεθυμάνει η οργή του, ή αν η περίσταση δεν επιτρέπει να φύγεις, ηρέμησέ τον με ταπεινά και ήμερα λόγια.
Η ταπείνωση και ο γλυκός λόγος σβήνουν το θυμό, ενώ η αγριάδα και η βιαιότητα τον ανάβουν. Αν πάλι δεν μπορείς να κάνεις ένα απ΄αυτά τα δύο, τουλάχιστον, όταν δεις τον άλλο θυμωμένο, σώπασε και προσευχήσου στον Κύριο γι΄αυτόν. Γιατί είναι πιο μεγάλος και πιο αξιοθαύμαστος ηρωισμός το να υποχωρήσεις σωπαίνοντας μπροστά στο θυμό, παρά να του επιτεθείς κι εσύ με την ίδια ορμή.

Πολλές φορές ο θυμός σου οφείλεται όχι σε ανθρώπους, αλλά σε συμφορές και θλίψεις που σε βρίσκουν σ΄αυτή τη ζωή. Πρέπει όμως να θυμάσαι πάντα, ότι
ο πάνσοφος και πανάγαθος Κύριος παραχωρεί τις θλίψεις, με τις οποίες εσύ τόσο ασυλλόγιστα οργίζεσαι, για να ωφεληθείς ψυχικά, για να καλλιεργηθείς πνευματικαά, για ν΄ασκηθείς στην υπομονή και την ταπείνωση, για να εξαλείψεις τα πάθη και τις αμαρτίες σου. Γι΄αυτό δεν έχεις παρά να δείχνεις καρτερία, ευχαριστώντας και δοξάζοντας το Θεό, πού, ό,τι κάνει, είναι για το συμφέρον σου. Έτσι αντιμετώπισαν τις δοκιμασίες πολλοί δίκαιοι, πού βασανίστηκαν
και ταλαιπωρήθηκαν σκληρότερα από σένα. Θυμήσου τον πολύαθλο Ιώβ, που τόσες απανωτές συμφορές τον βρήκαν, και όμως δεν ξέφυγε από το στόμα του μήτε στάθηκε στην καρδιά του γογγυσμός εναντίον του Κυρίου. Μόνο έλεγε: “Όπως φάνηκε αρεστό στον Κύριο, έτσι κι έγινε, ας είναι δοξασμένο παντοτινά το όνομα
του Κυρίου” (Ιώβ 1:21). Θυμήσου τον προφήτη Μωυσή -πόσα τράβηξε απ΄τον αχάριστο λαό των Ιουδαίων και πόση μακροθυμία έδειξε. Θυμήσου το βασιλιά Δαβίδ -τι διωγμούς και τι ατιμώσεις υπέμεινε χωρίς να οργιστεί και να επιζητήσει εκδίκηση. Θυμήσου και τους αγίους αποστόλους -με πόση ανεξικακία υπέμειναν
τον ξυλοδαρμό που τους επέβαλε το άνομο ιουδαϊκό συνέδριο, και μάλιστα, όπως γράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς, “έφυγαν από το συνέδριο χαρούμενοι, γιατί ο Θεός τους αξίωσε να κακοποιηθούν για χάρη του Χριστού” (Πράξ. 5:41). Θυμήσου, τέλος, και τους αγίους μάρτυρες, που με την ίδια χαρά και αγαλλίαση έχυσαν το αίμα τους και πρόσφεραν τη ζωή τους θυσία στην αγάπη του Χριστού. Όλους αυτούς να μιμείσαι, υπομένοντας κι εσύ καρτερικά τις θλίψεις, για να σου γίνουν αφορμές σωτηρίας. Άνθρωπο μη μισήσεις, μίσησε όμως το θυμό, γιατί αυτός σε κάνει να ξεχνάς το Θεό και να παραβαίνεις τη συνείδησή σου.

Ο θυμός σκοτίζει το νου, ταράζει την καρδιά, θολώνει τα λογικά, αναστέλλει τη λειτουργία της κρίσεως και αφαιρεί από τον άνθρωπο το πολυτιμότερο αγαθό
του κόσμου τούτου, την ειρήνη με τον εαυτό του και με τους συνανθρώπους του. Έτσι, όσο πιο συχνά οργίζεται κανείς, τόσο πιο δυστυχισμένη και καταθλιπτική κάνει τη ζωή του. Όλα του τα έργα και όλες του οι σχέσεις -οικογενειακές, επαγγελματικές, κοινωνικές- δηλητηριάζονται από το φαρμάκι της οργής.
Όπως ο πλιατσικολόγος, μόλις πιάσει φωτιά σ΄ένα αρχοντόσπιτο, τρέχει ν΄αρπάξει ό,τι μπορεί, έτσι και ο δαίμονας πασχίζει ν΄ανάψει στην καρδιά σου το θυμό,
για να μπει τότε μέσα σου και να σου κλέψει ό,τι αγαθό βρει.

Ο θυμός είναι σαν ένα γερό σκοινί, με το οποίο μας τραβάει ο πονηρός στα τυφλά και μας ρίχνει σε διάφορα αμαρτήματα. Και η πραότητα είναι το ξίφος που κόβει αυτό το σκοινί τόσο ευκολότερα, όσο καλύτερα το ακονίσεις στην πέτρα, δηλαδή στον πραότατο και ταπεινότατο Χριστό. Η πραότητα κάνει τον άνθρωπο ειρηνοποιό και συνετό, ώστε, σαν αληθινός χριστιανός, να μην κοιτάζει το κακό που του κάνουν ούτε εκείνους που τον βλάπτουν, αλλά το τι θα πράξει ο ίδιος, σαν μαθητής
και ακόλουθος και μιμητής του Κυρίου μας, του Θεού της αγάπης και της ειρήνης.

Κάθε πρωί, λοιπόν, μόλις σηκώνεσαι, παίρνε την απόφαση να δέχεσαι με χαρά και να υπομένεις με γαλήνη οποιαδήποτε θλίψη ή δοκιμασία σε βρει στη διάρκεια
της ημέρας, ξέροντας ότι σου τη στέλνει ο φιλάνθρωπος Κύριος προετοιμάζοντάς σου την αιώνια μακαριότητα.

από το βιβλίο “ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ” του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός)
ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
http://theomitoros.blogspot.co.ke/2012/12/blog-post_9281.html

ΔΗΛΩΣΗ ΒΟΜΒΑ - Σιατίστης Παύλος: «Υπάρχουν ''πρόσφυγες'' που είναι Πράκτορες» -

Του Αιμίλιου Πολυγένη - "Όταν αρχίζω να καταδικάζω τον άλλον για την πίστή του, τότε αρχίζω να νιώθω ότι κινδυνεύει η δική μου. Όποιος όμως πιστεύει στην Ανάσταση του Χριστού, νιώθει ότι δεν κινδυνεύει από τίποτα και μπορεί να βλέπει με αγάπη και καλοσύνη όλους" ανέφερε μεταξύ άλλων στην εκπομπή της ΕΡΤ3 "ΕπιΚοινωνία" με την Θεοδώρα Αυγέρη και τον Δημήτρη Παπαγρηγορίου ο Σεβ. Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος.

Σχολιάζοντας τις αντιδράσεις κάποιων Ιεραρχών για το θέμα του προσφυγικού, ο Μητροπολίτης Σιατίστης ανέφερε πως "αν υπάρχει καλή διάθεση όλα γίνονται! Η πίστη δεν είναι υπόθεση του μυαλού, είναι σχέση εμπιστοσύνη, εμπιστεύομαι τον Θεό."
"Εάν εμείς σαν Χριστιανοί ήταν η ζωή μας, σύμφωνα με την πίστη μας, τότε η πατρίδα μας θα ήταν διαφορετική και ίσως και ο κόσμος να ήταν καλύτερος" πρόσθεσε χαρακτηριστικά ο Μητροπολίτης Παύλος.
Ο Σεβασμιώτατος ερωτηθείς για την ίδρυση Τμήματος Μουσουλμανικών Σπουδών στην Θεσσαλονίκη, τόνισε πως υπάρχουν και προβληματισμοί γύρω από το θέμα.
"Ο βασικός λόγος είναι πως είναι προτιμότερο αυτοί που θα διδάξουν τους μουσουλμάνους την δική τους πίστη να μην είναι φανατικοί, να είναι δικοί μας, γιατί οι μουσουλμάνοι που ζουν στην Ελλάδα είναι επηρεασμένοι από την Ελλάδα" ανέφερε ο Μητροπολίτης Σιατίστης.
Ο κ. Παύλος σε άλλο σημείο τόνισε: "Υπάρχουν πρόσφυγες και πρόσφυγες...το λέω αυτό γιατί υπάρχουν άνθρωποι αληθινά ταλαιπωρημένοι που εμείς οι πολιτισμένοι τους διώξαμε από τα σπίτια και την πατρίδα τους, που αν δεν είχαμε βομβαρδίσει την χώρα τους δεν θα είχαν φύγει. Υπάρχουν όμως και "πρόσφυγες" που αρκετοί από αυτούς είναι πράκτορες!"
http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/7935-siatistis-paulos-uparxoun-prosfuges-pou-einai-praktores