Ουνία Πρόσωπο και Προσωπείο Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δ. Μεταλληνού

Η Ουνία και η Χριστιανική Ανατολή

Η Ουνία δεν είναι, ούτε μπορεί να νοηθεί, ως ένα «ενδιάμεσο σώμα» μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού. Είναι ένα κομμάτι του Παπισμού, αποτελούμενο από γεωγραφικά και μόνο «ανατολικούς» Χριστιανούς, πλήρως ενσωματωμένους στη Λατινική Εκκλησία. Πολύ ορθά χρησιμοποιείται και γι' αυτούς, όπως για τους Προτεστάντες, ο χαρακτηρισμός «η κατ’ ανατολάς Δύσις». Το μόνο κοινό με την Ορθοδοξία είναι ο «ρυθμός» τους, μολονότι είναι τόσο εκτός κλίματος, ώστε και μόνο από την τέλεση της ευχαριστίας διαπιστώνει κανείς πόσο ξένη είναι γι' αυτούς η Ορθόδοξη λειτουργική πρακτική. Οι Ουνίτες, ως μη γνήσιοι, μιμούνται τους Ορθοδόξους. Η Ουνία παραμένει πάντοτε, κατά την πατριαρχική Εγκύκλιο του 1838, «μέθοδος απόκρυφος και όργανον καταχθόνιον, δι' ου παρασύρουσι τους ευήθεις και ευαπατήτους προς Παπισμόν». Ουνία και Παπισμός ταυτίζονται. Οι Ουνίτες, μάλιστα, στηρίζουν τον παπικό θεσμό με φανατισμό μεγαλύτερο απ' ό,τι οι Ρωμαιοκαθολικοί. Ανάμεσα στους τελευταίους υπάρχουν και κάποιοι, που κατορθώνουν να αποδεσμευθούν από τον «παπικό μυστικισμό», που έντεχνα καλλιεργείται, ιδιαίτερα στα κατώτερα λαϊκά στρώματα, και ασκούν μία, υποτυπώδη έστω, κριτική στον Πάπα (βλέπε π. χ. Λατινική Αμερική). Οι Ουνίτες όμως από τον παπικό θεσμό εξαρτούν την ύπαρξή τους και γι' αυτό αποβαίνουν οι σκληρότεροι υποστηρικτές του Πάπα. Γι' αυτό, ενώ σε παλαιότερες εποχές η Ρώμη ευχάριστα δεχόταν, ή και βοηθούσε, την αφομοίωση των Ουνιτών, σήμερα αποτρέπει την αφομοίωσή τους και ευνοεί τη διατήρησή τους. Διότι χρησιμοποιεί την αφοσίωσή τους, για να αποκαθιστά το κλονιζόμενο κύρος του Πάπα στη Δύση. Οι Ουνίτες σήμερα αναγκάζονται να κρατούν τα θρησκευτικά έθιμα της χώρας τους, οι Έλληνες της Ελλάδος, οι Σύροι της Συρίας κ.ο.κ, με το πρόσχημα της «καθολικότητος της Εκκλησίας», δηλαδή του Παπισμού, που εμφανίζεται έτσι ως παγκόσμια «δύναμη».

Η αποκοπή των Ουνιτών ολοσχερώς από το σώμα των Ορθοδόξων ήταν κοινή συνείδηση για τους Ορθοδόξους πιστούς σε παλαιότερες εποχές, όταν τα πνευματικά αντανακλαστικά ακόμη λειτουργούσαν κανονικότερα. Γι' αυτό όχι μόνο τους Λατίνους, αλλά και τους Ουνίτες, δεν τους ονόμαζαν ο λαός και λόγιοι θεολόγοι, ως τον 19ο αιώνα, Ρωμαιοκαθολικούς, αλλά παπικούς ή παπιστές και Κατόλικους, ως μετάφραση του ιταλικού Catolico. Ο Ορθόδοξος λαός είχε συνείδηση του περιεχομένου του όρου «Ρωμαίος» και «Καθολικός», που και τα δύο σημαίνουν «Ορθόδοξος». Ως προς την ουσία τους δε, ο άγιος Μάρκος ο ευγενικός (+ 1444) τους αποκαλούσε «Γραικολατίνους» και «μιξόθηρας ανθρώπους». Η επέκταση του οικουμενισμού επέφερε σύγχυση και στη χρησιμοποιουμένη ορολογία, ώστε να είναι ανάγκη σήμερα να ξεκαθαρισθούν και πάλι τα πράγματα.

Η Ουνία εντάχθηκε την κατάλληλη ιστορική στιγμή στην υπηρεσία των πολιτικών σχεδίων του παπικού κράτους (ως το 1929) και μετά του Βατικανού (ως коλοβωμένου γεωγραφικά παπικού κράτους), αλλά και των εξαρτωμένων από τη Ρώμη ή συνεργαζομένων μαζί της ρωμαιοκαθολικών Ηγετών και Κυβερνήσεων. Γι' αυτό η παρουσία και ο ρόλος της δεν είναι ποτέ αμιγώς θρησκευτικός, αλλά θρησκευτικοπολιτικός. Και όταν ακόμη δεν αναμειγνύονται φανερά σε πολιτικές ίντριγκες οι Ουνίτες, και μόνο η ύπαρξή τους διευκολύνει τα επεκτατικά πολιτικά σχέδια του Παπισμού και τών συμμάχων του. Έτσι, ο χαρακτηρισμός «πολιορκητική μηχανή» για την Ουνία δεν είναι καθόλου έξω από τα πράγματα.

Από την πρώτη στιγμή της εφαρμογής της ιδέας της Ουνίας και της συγκροτήσεως ουνιτικών κοινοτήτων η κίνηση αυτή ανατέθηκε στην εποπτεία και καθοδήγηση του τάγματος τών Ιησουιτών, των συνεπεστέρων θεραπόντων της παπικής εξουσίας - αν επιτρέπεται ο όρος-, τών «καταδρομέων» του Παπισμού. Το Ιησουϊτικό Τάγμα ιδρύθηκε στο Παρίσι το 1540 και σ’ αυτό περιήλθε η «Sacra Congregatio de propaganda fidei» (1622), στην οποία εντάχθηκε η Ουνία. Ως παράρτημα τής παραπάνω «Congregatio» ιδρύθηκε η «Congregatio pro Ecclesia Orientale», που από το 1917 έγινε αυτοτελής οργανισμός, για την προώθηση της παπικής προπαγάνδας στο χώρο της ανατολής. Σ' αυτήν τελικά υποτάχθηκε η Ουνία έκτοτε και σ' αυτή τη σχέση παραμένει ως σήμερα. Η εξάρτηση της Ουνίας από το Ιησουϊτικό Τάγμα την κατέστησε «δίχτυ» του Ιησουίτισμού για την προώθηση των συμφέροντων της Ρώμης. Καλλίνικο θύμα του Ιησουιτισμού και της Ουνίας υπήρξε ο μαρτυρικός οικουμενικός Πατριάρχης Κύριλλος Α׳ ο Λούκαρις (+ 1638), διότι αντιτάχθηκε στα σχέδια και των δύο. Και φυσικά δεν ήταν το μόνο θύμα τους στην Ελληνική ανατολή.

Ο πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄ ίδρυσε το 1577 στη Ρώμη το Ελληνικό Κολλέγιο του Αγίου Αθανασίου, θεολογική Σχολή για την κατάρτιση των στελεχών της Ουνίας, που θα ανελάμβαναν δραστηριότητα στις Ελληνόφωνες περιοχές της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και των ενετοκρατούμενων περιοχών. Οι απόφοιτοι του Κολλεγίου αυτού υπέγραφαν κατά την αποφοίτησή τους Βούλα υποταγής στον Πάπα και απέβαιναν φανατικοί υποστηρικτές και κήρυκες της υποταγής των Ορθοδόξων στη Ρώμη. Η δράση τους υπήρξε καταλυτική για την Ορθοδοξία. Χρησιμοποιώντας μάλιστα πρώτοι αυτοί την καθομιλουμένη γλώσσα στα έντυπά τους, αποκτούσαν μεγάλες δυνατότητες προσβάσεως στον απλό λαό. Γι' αυτό και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, πιστό στον εθναρχικό του ρόλο, υΐοθέτησε αμέσως το ίδιο μέτρο, για να πληροφορεί το πλήρωμά του.

Δεν περιορίσθηκε όμως στα πνευματικά μέσα η δράση της Ουνίας. Όπου η τοπική κρατική εξουσία ήταν φιλοπαπική, χρησιμοποιήθηκε και η ωμή βία για την υποταγή των Ορθοδόξων. Αυτό συνέβη στην Поλωνία στα τέλη του 16ου αιώνα. Ο βασιλιάς της Πολωνίας Σιγισμούνδος Γ΄ (1632 1587), έγινε όργανο των Ιησουιτών Ποσσεβίν και Σκάργκα και των Ουνιτών. Παπικός ο ίδιος προέκρινε την φιλία του Πάπα, για την προώθηση των πολιτικών σχέσεών του με την Ευρώπη. Ο Σιγισμούνδος επέβαλε την Ουνία στους Ορθοδόξους της Πολωνίας, όπως και σ’ εκείνους της Λιθουανίας και Ουκρανίας, με βίαιο τρόπο, ύστερα από την ουνιτική σύνοδο του Βρεστλιτόβσκ (1596). Κάθε αντίδραση αντιμετωπίσθηκε με τη βία από τους Λατίνους και τους Ουνίτες Κληρικούς και σημειώθηκε σωρεία εγκλημάτων. Στη παραπάνω σύνοδο όλοι σχεδόν οι επίσκοποί υπέγραψαν την ένωση και εκατομμύρια Ορθόδοξοι έγιναν αναγκαστικά Ουνίτες. Οι εναπομείναντες Ορθόδοξοι υπέστησαν πρωτοφανείς διωγμούς. Παράλληλα η Ουνία επεκτάθηκε στη Ρουθήνια (Καρπαθορρωσία) τον 170 αι. (1646), στη Σλοβακία (1649), στην Τρανσυλβανία (1698/99), και γενικά, όπου υπήρχε Ορθόδοξο πλήρωμα (Σερβία, Αλβανία, Βουλγαρία, Γεωργία, Οικουμενικό Πατριαρχείο, Ελλάδα). Η πολεμική σύγκρουση Πολωνίας Ρωσίας τον 170 αι. έλαβε τον χαρακτήρα καθαρά θρησκευτικής αντιπαραθέσεως, διότι στόχος του Παπισμού Ουνιτισμού ήταν να κτυπηθεί ο «προστάτης» των Ορθοδόξων Τσάρος και να εμποδισθεί η επέκταση του Προτεσταντισμού.

Αλλά και στη Μέση ανατολή εισέδυσε ο Παπισμός δια της Ουνίας, εκμεταλλευόμενος τις κατά καιρούς τοπικές διαμάχες εκκλησιαστικών μερίδων, την αμάθεια του τοπικού Κλήρου, τις περιπέτειες του λαού και τα δημιουργούμενα κενά. Μέσω της Ουνίας προσφερόταν «προστασία» των ισχυρών της Ευρώπης, όπως ακόμη άρτια ποιμαντική, εκπαιδευτική και οικονομική οργάνωση. Στις χώρες μάλιστα, με τις οποίες κατά τις τελευταίες δεκαετίες το Βατικανό συνάπτει διπλωματικές σχέσεις ή κογκορδάτα, αυτόματα αναβαθμίζεται και ισχυροποιείται η θέση της Ουνίας και διευκολύνεται η δράση της. Ως μέσο δε εξαπλώσεως ή ενισχύσεώς της χρησιμοποιεί και η Ουνία, όπως όλες οι αιρέσεις και προπαγάνδες, την «φιλανθρωπία», διότι είναι ο ευκολότερος τρόπος εξαπατήσεως, και όχι μόνο των απλουστέρων.

Η Ουνία στους τέσσερις τελευταίους αιώνες δραστηριοποιήθηκε και στις «αντιχαλκηδόνιες» Εκκλησίες της ανατολής (Αιθιοπική, Αρμενική, Κοπτική, Μαλαμπαρινή, Συροϊακωβιτική). Ακόμη εισέδυσε στην Ασσυριακή Νεστοριανική Εκκλησία, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η Χαλδαιοκαθολική Εκκλησία της Μέσης Ανατολής, με πιστούς στο Ιράκ, τη Συρία, το Λίβανο, την Τουρκία, το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τη Γαλλία και τις Η.Π.Α. Στη Συρία ιδρύθηκε το 1724 το Ουνιτικό Μελχιτοκαθολικό Πατριαρχείο μεταξύ των Μελχιτών, παλαιών δηλαδή Ορθοδόξων, πιστών στον βυζαντινό αυτοκράτορα (Μελχίτες από το μάλοκ = βασιλιάς). Η δικαιοδοσία του, πέρα από τη Μ. Ανατολή, εκτείνεται σήμερα και στην Ευρώπη, την Αμερική και την Αυστραλία.

Οι πρόσφατες ανακατατάξεις στο χώρο της ανατολικής Ευρώπης, και ιδιαίτερα στην τέως Σοβιετική Ένωση, έδωσαν την ευκαιρία στο Βατικανό να σπεύσει για την κάλυψη των δημιουργουμένων κενών μέσω της Ουνίας. Η κίνηση, μάλιστα, και προβολή της Ουνίας συνοδεύεται από την έντεχνα εξαπλουμένη παπική προπαγάνδα, ότι οι Ουνίτες υπήρξαν θύματα της κομμουνιστικής θηριωδίας και με την αντίστασή τους συνέβαλαν στην πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Και είναι μεν γεγονός, ότι και οι Παπικοί ή Ουνίτες είχαν, όπως και οι Ορθόδοξοι και οι άλλοι Χριστιανοί, τα θύματά τους από το 1917 ως την Περεστρόικα. Αποσιωπάται όμως έντεχνα η συνεργασία Παπικών και Ουνιτών με τις ναζιστικές δυνάμεις και η προδοσία απέναντι στην πατρίδα τους κατά τον Β׳ Παγκόσμιο πόλεμο, που προκάλεσε τη μήνη του Στάλιν και τις εναντίον τους ενέργειές του. Οι Ορθόδοξοι επωμίσθηκαν το μεγάλο βάρος της υπερασπίσεως της Σοβιετικής ενώσεως από τις ορδές των Ναζιστών, τους όποιους, λόγω του κογκορδάτου του Πάπα Πίου ΙΑ΄ με τον Χίτλερ (1933), δέχονταν ως φίλους και συμμάχους οι Παπικοί και Ουνίτες της Σοβιετικής Ενώσεως και των άλλων ανατολικοευρωπαϊκών  χωρών.

Και είναι μεν γεγονός, ότι με τη σύνοδο του Λβόβ (Μάρτιος 1946) ο Στάλιν εκδικήθηκε τους Ουνίτες, αναγκάζοντάς τους στην Ουκρανία να ενωθούν με την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας. Μέσα στην ταραγμένη ατμόσφαιρα και τον αιφνιδιασμό τής Περεστρόικα οι Ουνίτες της Ουκρανίας αναδύθηκαν και πάλι προκλητικά, καθοδηγούμενοι από το Βατικανό, και όχι μόνο προέβαλαν με έντονο τρόπο τις διεκδικήσεις τους, δημιουργώντας αφόρητες καταστάσεις στους Ορθοδόξους, αλλά με φανερή μνησικακία και εκδικητικότητα προέβησαν σε βιαιοπραγίες και βανδαλισμούς (με ανθρώπινα θύματα). Έτσι φάνηκε για μια ακόμη φορά το μίσος των Ουνιτών εναντίον των Ορθοδόξων και ο ξενοκίνητος ρόλος τους. Διότι, προφανώς, δεν πρόκειται για αυθόρμητες και απροϋπόθετες εκρήξεις, αλλά για εντολές του Βατικανού, που ενθάρρυνε τους Ουνίτες και ετόνωσε την προκλητικότητά τους, βιάζοντας έτσι τις πολιτικές εξελίξεις.

Κατά γενική ομολογία τα νήματα κινούν ο Πάπας και η Κούρια από τη Ρώμη. Το Βατικανό συνεχίζει, έτσι, την μακραίωνη πολιτική του έναντι της ανυπότακτης Ορθοδοξίας, επιλέγοντας και πάλι το θρασύτερο και αποτελεσματικότερο όπλο εναντίον τους, την φανατισμένη Ουνία. Είναι, εξ άλλου, σήμερα περισσότερο από φανερή η ανάμειξη του Βατικανού και στη βαλκανική κρίση (Κροατία, «Μακεδονία», Αλβανία) και η εφαρμογή και εδώ της ίδιας τακτικής. Το παπικό στοιχείο και η Ουνία αναλαμβάνουν τη διεκπεραίωση των εντολών του Πάπα, ο οποίος έχει έτοιμες ουνιτικές λύσεις για τις περιοχές αυτές, και μάλιστα για την ψευδώνυμη «Μακεδονία», ενεργώντας για μια ακόμη φορά ύπουλα και προδοτικά έναντι του Ελληνισμού, του οποίου τα δίκαια υπονομεύει. Έχει γίνει μάλιστα γνωστό, ότι ο Πάπας ενεργεί για την ουνιτοποίηση της Ιεραρχίας των Σκοπίων, έχοντας δώσει και την υπόσχεση αναδείξεως της «Εκκλησίας» των Σκοπίων σε Πατριαρχείο. Η σχεδιαζόμενη αυτή αναβάθμιση της «Εκκλησίας» των Σκοπίων θα είναι άμεση πρόκληση και επίθεση εναντίον της Εκκλησίας της Ελλάδος, της Βουλγαρίας και της Σερβίας, τα δε Σκόπια θα σπεύσουν να εκμεταλλευθούν το γεγονός για την διεκδίκηση των πολιτικών στόχων τους εις βάρος κυρίως της χώρας μας, την συρρίκνωση της οποίας ουσιαστικά επιδιώκουν. Έτσι ο Πάπας και το Βατικανό αποκαλύπτουν για μια ακόμη φορά τον διατηρούμενο ανθελληνισμό τους, που κατά καιρούς, δοθείσης της ευκαιρίας, εκδηλώνεται με ανερυθρίαστη προκλητικότητα. Οι «ενωτικοί» του Βυζαντίου και όλοι οι ομόψυχοί τους των νεωτέρων χρόνων διαψεύδονται για μια ακόμη φορά. Το Βατικανό δεν θέλει να γίνει ειλικρινής φίλος της Ελλάδος και της Ορθοδοξίας! Αυτό δείχνουν τα πράγματα.

---

 http://oodegr.co/oode/biblia/ounia_1/6.htm

Πατέρας δύο παιδιών έβαλε τέλος στη ζωή του με καραμπίνα

Νεκροί σε αποθήκη δίπλα στο σπίτι του βρήκαν 45χρονο, στην Ασή Γωνιά στα Χανιά. Ο αυτόχειρας αυτοπυροβολήθηκε στην κοιλιακή χώρα. Τι δείχνουν οι πρώτες εκτιμήσεις

Τέλος στη ζωή του με κυνηγετική καραμπίνα έβαλε σήμερα το πρωί ένας 45χρονος στην Ασή Γωνιά στα Χανιά.

Τον 45χρονο, που ήταν διαζευγμένος και πατέρας δύο παιδιών, βρήκαν νεκρό σήμερα το πρωί σε αποθήκη, που βρίσκεται δίπλα στο σπίτι του.

Ο αυτόχειρας έχει αυτοπυροβοληθεί στην κοιλιακή χώρα.

Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις, τα οικονομικά προβλήματα, που αντιμετώπιζε ο 45χρονος σε συνδυασμό και με ψυχολογικά, τον οδήγησαν στο απονενοημένο διάβημα.

Η σωρός του 45χρονου έχει μεταφερθεί στο νοσοκομείο Χανίων, προκειμένου να διενεργηθεί νεκροψία-νεκροτομή.

Πηγή: cretapost.gr

ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΩΝ "ΣΥΜΜΑΧΩΝ"

ΤΟΥ ΒΛΑΣΗ ΑΓΤΖΙΔΗ

Για τη μικρασιατική καταστροφή έχουν ευθύνες οι μεγάλες δυνάμεις της εποχήε, και ειδικά οι συμμαχικές, οι οποίες με μια απίστευτη κυνικότητα επαναπροσάρμοσαν έτσι την πολιτική τους, ώστε η νέα τάξη πραγμάτων που θα διασφάλιζε τα συμφέροντά τους να βασίζεται σε μια εθνικιστική Τουρκία, πλήρως ομογενοποιημένη με τις γενοκτονίες των χριστιανικών εθνοτήτων που πραγματοποίησε. Η σχέση Ελλάδας και Δύσης ήταν μια πολυσύνθετη σχέση με πολλές παραμέτρους. Η πλήρης εθνική αποκατάσταση του ελληνισμού δεν ήταν ιδιατέρως επιθυμητή. Από παλιά αυτό φάνταζε ως μεγάλη απειλή για τα δυτικά συμφέροντα. Στις παραμονές του 19ου αιώνα ο Felix de Beajour έγραφε: "Οι έμποροι φοβούνται το συναγωνισμό με τους Έλληνες, λαό εύρωστο και εργατικό, που στέλνει ήδη τα εμπορικά του πλοία ίσαμε τον Τάμεση. Λέγουν ότι θα γεμίσει με το στόλο του όλα τα λιμάνια της Ευρώπης, σε βάρος των Ευρωπαίων μεγαλεμπόρων."

Με τα μικρασιατικά, οι συμμαχικές δυνάμεις ανέδειξαν τα πραγματικά τους αισθήματα απέναντι στον ελληνισμό, όχι πάντα με βάση τα στυγνά οικονομικά τους συμφέροντα. Η ανοχή των γενοκτονιών υπήρξε πρωτοφανής. Είναι τέτοια η ευθύνη των δυτικών δυνάμεων της εποχής, ώστε ο μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος έγραψε μετά το τέλος της ανθρωποσφαγής: "Με την ένοχη συμμετοχή δύο μεγάλων δυνάμεων της Δύσεως, της Γερμανίας και της Αυστρίας κατά τα έτη 1914-1918, εσφάγη από τους Νεότουρκους ολόκληρον έθνος, το Αρμενικόν και εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων απεσπάσθησαν βιαίως των εστιών τους και απέθανον εις την εξορία. Με την ένοχη συμμετοχή των συμμαχικών Χριστιανικών δυνάμεων της Δύσεως κατά τα έτη 1919-1922, το εθνικό κίνημα των Τούρκων υπό τον Μουσταφά Κεμάλ, συνεπλήρωσε το έργο των Νεοτούρκων". Ο ίδιος επίσης συγκρίνει τη στάση των δυτικών με αυτή των μπολσεβίκων: "... οι οποίοι καίπερ μπολσεβίκοι εφάνησαν ανθρωπινότεροι από τα πληρώματα των συμμαχικών πλοίων, τα οποία κατά την Μικρασιατικήν Καταστροφήν εν έτει 1922 δεν εδέχθησαν ούτε ένα Έλληνα να σώσουν."

Γαλλία και ΗΠΑ

Η Γαλλία ενθάρρυνε εξ αρχής τους Τούρκους να αντισταθούν. Η υποστήριξή της προς τον κεμαλικό στρατό βρήκε την έκφρασή της με την γαλλοτουρκική συμφωνία της ’γκυρας. Την ημέρα της υπογραφής της συνθήκης. ο Γιουσούφ Κεμάλ ανακοίνωσε την απόφαση της κεμαλικής κυβέρνησης να παραχωρήσει στους Γάλλους κεφαλαιούχους την εκμετάλλευση κοιτασμάτων σιδήρου, χρωμίου και ασημιού. Ακόμα ανακοίνωσε την επιθυμία των κεμαλικών αρχών για μεικτές γαλλοτουρκικές εταιρείες για την κατασκευή και εκμετάλλευση λιμανιών, σιδηροδρομικών γραμμών κ.λπ. Σε ένα απόρρητο κρυπτογραφημένο τηλεγράφημα του Γάλλου πρωθυπουργού Αριστείδη Μπριάν προς το στρατηγό Τζουρό, που αποκαλύφθηκε πολύ αργότερα, διατάχτηκε η παράδοση στις τουρκικές αρχές από στρατιωτικές στολές μέχρι αεροπλάνα και υλικό για τηλεγραφικό σταθμό. Μετά την ήττα στα Μουδανιά οι γαλλικές αρχές αφόπλισαν τους Έλληνες στρατιώτες και τους παρέδωσαν στους Τούρκους. Το κλίμα αυτό πέρασε και στους Γάλλους δημοσιογράφους. Απόφευγαν να ενημερώσουν το γαλλικό κοινό για την έκταση των σφαγών στη Σμύρνη και είχαν την τάση να θεωρούν ότι κάθε πληροφορία για ακρότητες αποτελεί "ύποπτη πληροφορία ελληνικής προέλευσης".

Τη στάση αυτή των Γάλλων στηλίτευσε ακόμα και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ γράφοντας: "Παρά τις προσπάθειες των Γάλλων να ελαχιστοποιήσουν τις φρικαλεότητες αυτές (των Τούρκων κατά των Ελλήνων στον Πόντο και τη δυτική Μικρασία) και να αποδείξουν, εναντίον των Ελλήνων παρόμοιες φρικαλεότητες σε μικρότερη κλίμακα, η κοινή γνώμη, όση υπήρχε, στρεφόταν αποφασιστικά εναντίον των Τούρκων". Οι Αμερικανοί από την πλευρά τους ήταν αντίθετοι με τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, γιατί απέβλεπαν στην δημιουργία αμερικανικού προτεκτοράτου σε όλη την Τουρκία. Η αμερικανική αντιπροσωπεία επιδίωκε τη διατήρηση του τουρκικού καθεστώτος στην ασιατική Τουρκία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήθελαν την εντολή των συμμάχων για ολόκληρη την ασιατική Τουρκία, αποβλέποντας στα πετρέλαια της Μοσούλης. Ο Αμερικανός ναύαρχος Τσέστερ, ζητούσε προνόμια για μεγάλη σιδηροδρομική γραμμή που θα συνέδεε το εσωτερικό της Ανατολής με τα παράλια της Μεσογείου. Οι Αμερικανοί μετά το τέλος των τραγικών γεγονότων παρομοίασαν τον Κεμάλ με τον Γεώργιο Ουάσινγκτον.

Η Μεγάλη Βρετανία, ενώ αρχικά υποστήριζε τις ελληνικές θέσεις δεν επενέβη για να περιορίσει την ήττα της συμμάχου της Ελλάδας. Αντιτάχθηκε πλήρως για οποιαδήποτε ρύθμιση του Ποντιακού Ζητήματος. Απέρριψε τις προτάσεις για απόβαση στην Τραπεζούντα των ποντιακών ταγμάτων που είχαν δημιουργηθεί στα πλαίσια του ελληνικού στρατού, ώστε να δημιουργηθεί μια μικρή ελεύθερη περιοχή όπου θα κατέφευγαν οι Έλληνες από τη Ρωσία που καταδιώκονταν από τους μπολσεβίκους. Επιπλέον, το απόσπασμα αυτό ενισχυμένο, θα μπορούσε να αναχωρήσει στο εσωτερικό γύρω από το Ερζιγκιάν, ώστε να εξασφαλίσει από τους Τούρκους τα νώτα του αρμενικού στρατού.

Αγγλία και Βατικανό

Η πρόταση αυτή συνάντησε την άρνηση της βρετανικής πλευράς. Την αρνητική απάντηση της βρετανικής κυβέρνησης στην πρόταση αυτή εισηγήθηκε ο Βρετανός αρμοστής στο Βατούμι Wardrop. Tην απόρριψη της πρότασης, παρόλο ότι αυτή εξυπηρετούσε άριστα τον αντιμπολσεβικικό αγώνα της Αντάντ, ο Δ. Καθενιώτης ερμηνεύει ως αποτέλεσμα της υποκειμενικής στάσης του ’γγλου Αρμοστή να αποδεχτεί τη μεταφορά των Ταγμάτων του Πόντου στο Βατούμι, γιατί ήταν φανατικός σλαβόφιλος ευμενέστατα διακείμενος προς τους Βουλγάρους. Ο Νεοκλής Σαρρής υποστηρίζει ότι η συγκεκριμένη βρετανική στάση ήταν απόρροια της αλλαγής των στρατηγικών επιλογών της βρετανικής κυβέρνησης. Ότι το βρετανικό επιτελείο υποστήριζε τον Κεμάλ Ατατούρκ πολύ πριν τις ελληνικές εκλογές του 1920 και πρότεινε τη διατήρηση του αλώβητου της οσμανικής επικράτειας στη Μικρά Ασία και κατ' επέκταση στα στενά του Βοσπόρου και των Δαρδανελλίων με τον περιβάλλοντα θρακικό χώρο. Τις Βρετανικές ευθύνες, τουλάχιστον για την ανοχή της γενοκτονίας, ομολόγησε στην Αγγλική Βουλή και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Λόιντ Τζωρτζ λέγοντας: "Οι Τούρκοι οργιάζουν κατά των Ελλήνων του Πόντου χωρίς να διασώζονται από τις Αγγλογαλλικές δυνάμεις." Οι Βρετανοί αντιπρόσωποι στη Λωζάννη επανειλημμένα θύμιζαν στον αρχηγό της τουρκικής αντιπροσωπείας Ισμέτ Πασά, ότι η Τουρκία νίκησε επειδή ο αγγλικός στρατός είχε αδρανήσει συνειδητά τον Αύγουστο και Σεπτέμβριο του 1922.

Οι Ιταλοί μαζί με τους Γάλλους εφοδίαζαν τον κεμαλικό στρατό με όπλα, ιματισμό, φορτηγά αυτοκίνητα, αεροπλάνα, καταδιωκτικά και αναγνωριστικά, ενώ ο ελληνικός στρατός είχε αφεθεί τελείως αβοήθητος. Στις 15 Μαρτίου 1929 υπογράφτηκε μυστική συμφωνία των Ιταλών με τον Κεμάλ για εφοδιασμό με άφθονο πολεμικό υλικό. Το ενδιαφέρον της Ιταλίας για την εξασφάλιση απόλυτης κυριαρχίας στο μεσογειακό χώρο είχε εκδηλωθεί από την ίδρυση του ιταλικού εθνικού κράτους. Η επέκταση της Ελλάδας στην Ιωνία και στην Ανατολική Θράκη αποτελούσε απειλή για τα στρατηγικά συμφέροντα των Ιταλών.

Ακόμα και το Βατικανό είχε ανάμειξη στα γεγονότα. Λίγα χρόνια μετά την καταστροφή ήρθαν στο φως έγγραφα που αποδείκνυαν πως το Βατικανό είχε παρακινήσει τους Γάλλους να βοηθήσουν τους Τούρκους γιατί δεν ήθελε να πάρουν οι ορθόδοξοι στα χέρια τους την Κωνσταντινούπολη. Το Βατικανό φοβόταν ότι η ελληνοορθόδοξη εκκλησία θα γινόταν σοβαρός αντίπαλος σε περίπτωση που θα εδραιώνονταν στο παλιό κέντρο του ανατολικού χριστιανισμού. Xαρακτηριστικές ήταν οι δηλώσεις όπως "προτιμότερη πάνω στο τρούλλο της Αγίας Σοφίας είναι η ημισέληνος παρά ο ελληνικός σταυρός". Το Βατικανό προτιμούσε επίσης τη "μουσουλμανική αδιαφορία από τον ορθόδοξο φανατισμό".

Οι τρεις συμμαχικές χώρες (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία) απέριψαν τέλος το αγωνιώδες αίτημα των Μικρασιατών για δημιουργία αυτόνομου μικρασιατικού κράτους με πρωτεύουσα τη Σμύρνη. Απείλησαν με ένοπλη αντιμετώπιση στην περίπτωση που ο ελληνικός στρατός επιχειρούσε να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη.

Στο λιμάνι της Σμύρνης την ημέρα των φοβερών σφαγών του άμαχου πληθυσμού βρίσκονταν 21 συμμαχικά πλοία, από τα οποία 11 αγγλικά, 5 γαλλικά, 2 ιταλικά, 3 των ΗΠΑ. Το μοναδικό ενδιαφέρον τους ήταν η προστασία των προξενείων τους. Οι εκπρόσωποι των "συμμάχων" θαύμαζαν απαθείς κι ολότελα αδιάφοροι το φρικτό θέαμα. Στην Κωνσταντινούπολη οι "συμμαχικές" αρχές αδιαφόρησαν τελείως για τους πρόσφυγες από τον Πόντο και τους άφησαν αβοήθητους, χωρίς καμία στοιχειώδη περίθαλψη, με αποτέλεσμα χιλιάδες να πεθάνουν από τις αρώστιες στο στρατόπεδο Σελημιέ.

http://www.hri.org/forum/diaspora/mikrasia/symmach.html

Πούλησα το κορμί μου για ένα κομμάτι ψωμί αλλά δεν σκότωσα! Η επιστροφή του Δράκου: ένας μύθος της Θεσσαλονίκης του '60

 


Ο Αριστείδης Παγκρατίδης, επονομαζόμενος Δράκος του Σέιχ Σου     Από τον ΧΡΗΣΤΟ ΠΑΡΙΔΗ«Νεαρός ανώμαλος εισέβαλεν εις το ορφανοτροφείο Μέγας Αλέξανδρος κρατών λίθον ανά χείρας και απεπειράθη να βιάσει κοιμωμένην ανήλικον τρόφιμον!» έγραφε η εφημερίδα Ελληνικός Βορράς στις 8 Δεκεμβρίου 1963. Το μοιραίο «λάθος» του 23χρονου Αριστείδη Παγκρατίδη, ένα όνομα που για τα επόμενα πέντε χρόνια θα απασχολούσε αδιαλείπτως την κοινή γνώμη της Θεσσαλονίκης σε κάθε σπίτι και καφενείο, στην αγορά και κυρίως στα δικαστήρια. Ο διαβόητος και φερόμενος ως «δράκος του Σέιχ Σου» που εντέλει εκτελέστηκε χωρίς να μάθει ποτέ κανείς αν ήταν ο πραγματικός δράστης μιας σειράς αποτρόπαιων εγκλημάτων. Το θέμα επανέρχεται συχνά στην επιφάνεια για το αν ήταν ή όχι ένας αθώος που τον «έφαγαν», για τις παραμέτρους που οδήγησαν στην –πιθανώς- κατασκευασμένη του ενοχή και καταδίκη. Ουκ ολίγα βιβλία έχουν κυκλοφορήσει από παράγοντες που ενεπλάκησαν στην υπόθεση, αφήνοντας μέχρι σήμερα μεγάλα αναπάντητα ερωτήματα.   Η υπόθεση του «δράκου» Παγκρατίδη έχει μεταφερθεί στο θέατρο, στον κινηματογράφο, έγινε τραγούδι, ποίηση, ενώ μέχρι και πρόσφατα γράφτηκαν τέσσερα θεατρικά έργα και ένα μυθιστόρημα. Μια πρωτοφανή αναζωπύρωση για να θέμα που ακόμα «καίει», ένα ασίγαστο ενδιαφέρον που ανάγει τον πρωταγωνιστή, σε έναν σχεδόν λαϊκό ήρωα.   Ήταν 19 Φεβρουαρίου του 1959 όταν στην περιοχή του Σέιχ Σου, ένα δασάκι όχι μακριά από το κέντρο της Θεσσαλονίκης όπου έβρισκαν ερωτικό κρησφύγετο τα «παράνομα» -όπως τα έλεγαν τότε- ζευγαράκια, κάποιος αφού αποπειράθηκε μες στο σκοτάδι να σκοτώσει με πέτρα τους Παναγιώτη Αθανασίου και Ελεωνόρα Βλάχου, αποπειράθηκε να βιάσει την τελευταία, και τους άφησε ημιθανείς μες στην παγωνιά. Το κρύο ανέκοψε την αιμορραγία κι έτσι τα δύο θύματα επέζησαν. Σε λιγότερο από ένα μήνα μετά, στις 6 Μαρτίου βρίσκονται στην περιοχή του αεροδρομίου της Μίκρας τσακισμένοι ο ίλαρχος Κωνσταντίνος Ραϊσης και η φίλη του Ευδοξία Παληογιάννη. Η πόλη αναστατώνεται και τρομοκρατείται. Όταν πια ακολουθεί στις 3 Απριλίου και η δολοφονία της εργαζόμενης στο Δημοτικό Νοσοκομείο, Μελπομένης Πατρικίου,  μέσα σε σπιτάκι που διέμενε στον περίβολο του, οι Θεσσαλονικείς πανικοβάλλονται. Οι γυναίκες κλείνονται μέσα με το που πέφτει ο ήλιος, οι γονείς δεν αφήνουν τις κόρες τους να κυκλοφορούν έξω, τοποθετούνται μπαλτάδες πίσω από τις πόρτες μονοκατοικιών, μια «δρακολογία» ακατάσχετη παίρνει και δίνει, ενώ ο δράστης επικηρύσσεται για εκατό χιλιάδες δραχμές. Η αστυνομία δέχεται έντονη κριτική για την ανεπάρκεια της να βρει τον ένοχο κι ο διοικητής της Νίκος Μουσχουντής, κουμπάρος του Βασίλη Τσιτσάνη  και γνωστός «κουμουνιστοφάγος», οργώνει ο ίδιος με τζιπ την πόλη κάθε βράδυ απ’ άκρου εις άκρον.     Για σχεδόν πέντε χρόνια η ιστορία είχε ξεχαστεί κι ο φόβος είχε καταλαγιάσει, μέχρι τη νύχτα εκείνη που ο Αριστείδης Παγκρατίδης πήδηξε την μάντρα του ορφανοτροφείου με σκοπό να ερωτοτροπήσει με κάποιο κορίτσι από τις τροφίμους του. Στην προσπάθεια του να ξεφύγει, ενώ είχαν δημιουργηθεί θόρυβος και φωνές, έπεσε επάνω σε χωροφύλακα που τον ήξερε από το τμήμα της Άνω Τούμπας, όπου έμενε, και, μεθυσμένος και μαστουρωμένος όπως ήταν, του είπε όνομα και διεύθυνση σε περίπτωση που ήθελε να τον ελέγξει. Την επομένη το πρωί όχι μόνο προχώρησαν στην άμεση σύλληψη του για απόπειρα βιασμού, αλλά ξεθάψανε την υπόθεση του «δράκου» μέσα από μια σειρά ομοιοτήτων κατά πως ισχυριζόταν η Ασφάλεια. Κι ενώ ο ίδιος αρχικά «ομολογεί» την ενοχή του, σύντομα την αναιρεί.   Μέχρι το 1966, που έγινε η πολύκροτη δίκη του, γίνεται ένας αγώνας δρόμου ώστε να μην αμφισβητηθεί η ενοχή του, καθώς η κοινή γνώμη ήταν αφενός διχασμένη ως προς το αν εκείνο το ασθενικό παιδί μπορούσε να είναι ο αδίστακτος δολοφόνος που τα ‘βαλε με τον ίλαρχο, αφετέρου ταλανιζόταν από την πολιτική αστάθεια των καιρών. Μια λεπτομέρεια: η ομολογία του Παγκρατίδη «συνέπεσε» την ίδια ημέρα με την πρόταση στο συμβούλιο πλημμελειοδικών για την παραπομπή αξιωματικών για την δολοφονία του βουλευτή της αριστεράς  Γρηγόρη Λαμπράκη, που επίσης είχε ταράξει τα ήρεμα νερά του Θερμαϊκού…   Ο Θωμάς Κοροβίνης, συγγραφέας του «Γύρου του θανάτου», που είναι εμπνευσμένο από την υπόθεση, λέει: «η Θεσσαλονίκη της εποχής χαρακτηρίζεται από ένα παρακράτος – απομεινάρια των ταγματασφαλιτών και Χητών- που εκφοβίζει την πόλη με τον αέρα φυσικά που του δίνει η Ασφάλεια. Η οργάνωση Καρφίτσα, που λύνει και δένει, αποτελείται από ρουφιάνους και μάγκες που αποθρασύνονται και κάνουν ο,τι θέλουν. Στους κόλπους της κυοφορούνται  οι δολοφόνοι του Λαμπράκη. Ο Παγκρατίδης συλλαμβάνεται λίγο μετά την δολοφονία του βουλευτή και αποδεικνύεται για την Ασφάλεια η ιδανική περίπτωση να στρέψουν τα βλέμματα του κόσμου από ένα έντονα πολιτικό θέμα σε ένα κοινωνικό».       Ο Αριστείδης Παγκρατίδης ήταν το μικρότερο αγόρι μιας φτωχής οικογένειας, ο πατέρας του οποίου, ως αξιωματικός του εθνικού στρατού, δολοφονήθηκε μπροστά στα μάτια των παιδιών του από ΕΛΑΣίτες. Η οικογένεια κατέβηκε από τα Λαγκαδίκια, όπου ζούσαν, στην μετεμφυλιακή Θεσσαλονίκη: Δύο μεγαλύτερα αδέλφια και η μάνα τους, η οποία για να τα μεγαλώσει ξενόπλενε. Ο Αριστείδης, σχεδόν αγράμματο παιδί μεγαλωμένο στις λάσπες και στις αλάνες, από πολύ νωρίς άρχισε να συμμετέχει στις ερωτικές ορέξεις παιδεραστών για δέκα, δεκαπέντε δραχμές ή ένα πιάτο φασολάδα. Στην εφηβεία του πιάστηκε να κλέβει με έναν φίλο του ένα ποδήλατο και στάλθηκε σε αναμορφωτήριο στην Κέρκυρα, ενώ τα επόμενα χρόνια βολόδερνε από δουλειά σε δουλειά. Εργάστηκε σε οικοδομές, στην Αθήνα μαζί με τον αδελφό του μαθητευόμενο χρυσοχόο υπό την προστασία του θείου τους, ως χαμάλης, αλλά και στον «γύρο του θανάτου», ακροβατικά με μοτοσικλέτες. Συχνά πυκνά πληρωνόταν κι ως ενεργητικός επιβήτορας σε παθητικούς ομοφυλόφιλους σε περιθωριακά στέκια στα οποία σύχναζε κι όπου έβρισκε την θαλπωρή που η αξιοπρεπής κοινωνία δεν επρόκειτο να του προσφέρει . Απόλυτα ομοφυλόφιλος δεν ήταν, καθώς είχε και αρκετές ερωμένες.   Για την ηθική της εποχής -λίγο πριν την δικτατορία-, ο Αριστείδης ήταν το ιδανικό «ρεμάλι» για να του φορτώσουν κάθε πιθανό χαρακτηρισμό και κάθε απίθανη κατηγορία. Άλλωστε ήταν τελείως ανήμπορος να αντιδράσει. Ένα περιθωριακό άτομο, χωρίς μόρφωση, χωρίς μια επιφανή οικογένεια να τον στηρίξει, κανένα κόμμα πολιτικό να τον υπερασπιστεί. Κοινωνικά ανύπαρκτος! Ο παλαίμαχος φωτορεπότερ  Γιάννης Κυριακίδης που ήταν παρών στην αναπαράσταση των εγκλημάτων, θυμάται: «Τον τάιζαν σαρδέλες υποβάλλοντας τον σε βασανιστήρια και τον υποδείκνυαν τι να πει. Ήταν τόσο στριμωγμένος από τους αστυνομικούς που δεν τολμούσε να μας πει τίποτα εμάς τους απέξω». Ο Κοροβίνης συμπληρώνει: « τον απειλούσαν ότι θα τον αυτοκτονήσουν, ότι θα καθαρίσουν την μάνα του, ότι θα βάλουν τον αδελφό του φυλακή…».   Η δίκη έγινε το 1966, με ένα δικαστήριο που απαξίωνε τόσο πολύ την υπεράσπιση, που ένας εκ των συνηγόρων του ο Μενέλαος Σαπουντζής, αφού ήρθε σε αντιδικία με τον  πρόεδρο-εφέτη Ανδρέα Αλετρά, τελικά αποχώρησε από τη δίκη. Σημαντικά στοιχεία δεν προσκομίστηκαν ποτέ, όπως ταύτιση αίματος ή τις τρίχες που βρέθηκαν στα χέρια των θυμάτων. Επίσης δεν υπολόγισαν την κατάθεση δύο νοσοκόμων που ήρθαν σε οπτική επαφή με τον δράκο ότι δεν τον αναγνώρισαν. Η επιμονή ενός χωροφύλακα ότι το αυτοκίνητο του ίλαρχου Ραϊση μετακινήθηκε από τα πτώματα, ενώ ο Παγκρατίδης δεν ήξερε να οδηγεί, επίσης αποσιωπήθηκε και τη γυναίκα ενός αξιωματικού που είδε τις ύποπτες κινήσεις αντρών στην περιοχή του Σέιχ Σου την έβγαλαν τρελή. Όπως λέει ο συγγραφέας του θεατρικού έργου «Δράκοι» Σάκης Σερέφας: «…Μια τοπική κοινωνία καθαρμάτων μαζί με την αστυνομική και δικαστική εξουσία έβαλαν στη μέση έναν ανθρωπάκο και τον κατασπάραξαν… Έναν αλητάκο που λειτουργούσε ως οπή ηδονής για τα αποβράσματα της πόλης, προερχόμενος από μια οικογένεια που μάτωσε στον Εμφύλιο. Παράλληλα μια ανθρωποφαγική τοπική κοινωνία, το παρακράτος στα ντουζένια του, και η αστυνομία που έβγαζε άφοβα τα νύχια της και που η δικαστική εξουσία με τη σειρά της λίμαρε θωπευτικά. Το θέμα δεν είναι αν ο Παγκρατίδης ήταν αθώος ή ένοχος αλλά ότι δεν είχε δίκαιη δίκη καθιστώντας την εκτέλεσή του εγκληματική».   Έντονες φήμες ήθελαν ως πραγματικό «δράκο» τον νεαρό μανιοκαταθλιπτικό επιστήμονα Αίαντα Σκλαβούνο, του οποίου η οικογενειακή έπαυλη γειτνίαζε με το Σέιχ Σου, αλλά διάφορα στοιχεία κατέρριψαν την ενοχή του. Άλλοι ήθελαν να είναι περισσότεροι από ένας ο δράστης, ένας βιομήχανος με τον οδηγό του, τον οποίο   φυγάδευσε στην Αμερική ενώ ο ίδιος ζει έκτοτε στην Αθήνα. Επίσης ακούστηκαν υποψίες για τον γιό γνωστής επιχειρηματικής οικογένειας. Εντέλει, παρόλο που η πρόταση του εισαγγελέα Μιχαήλ Σγουρίτσα ήταν να μην επιβληθεί η θανατική ποινή αλλά εκείνη των ισόβιων σε περίπτωση που θα αποδειχθεί ότι άλλος ήταν ο πραγματικός δράστης, η απόφαση ήταν «τετράκις εις θάνατον.   Η Θεσσαλονίκη συνομωσιολογούσε και εξακολουθεί να συνομωσιολογεί, ιδιαίτερα μετά την έκδοση του βιβλίου «Ο δράκος που διέφυγε» του δημοσιογράφου Κώστα Τσαρούχα, ο οποίος δηλώνει ευθαρσώς ότι ο Παγκρατίδης δεν ήταν ο «δράκος» και αφήνει να εννοηθεί ότι ξέρει ποιος ήταν. Παρομοίως, όλοι του οι συνεντευξιαζόμενοι μιλάν για μια «από πολύ ψηλά πίεση να ενοχοποιηθεί» ο Αριστείδης. Η περίπτωση του δεν έπαψε ποτέ να σιγοβράζει στην συνείδηση των Θεσσαλονικέων, έχοντας πάρει διαστάσεις μύθου. Καμία δημοκρατικά ελεγμένη κυβέρνηση δεν έκανε κινήσεις για αναψηλάφηση της δίκης και η υπόθεση έχει καταχωρηθεί στις μεγάλες  δικαστικές πλάνες. Ο Κοροβίνης, τον οποίο ανέκαθεν στοίχειωνε το θέμα, προσθέτει:    «Οι μεταπολεμικές σκιές βαραίνουν ακόμα την πόλη κι ο ίσκιος τους επιμένει στην σκοτεινή πλευρά της. Ένα φτωχό παιδί του οποίου ακόμα και η αλήτικη πλευρά τον έβγαζε συμπαθή, δεν έπεισε την κοινή γνώμη ότι ήταν ο δράκος που έλεγαν. Ουσιαστικά δικάστηκε ως ένα παραβατικό παιδί. Κι ας μην γελιόμαστε, ποια δίκη τότε δεν γινόταν με χρηματισμούς ή πολιτικές κατευθύνσεις;».   Ο Αριστείδης Παγρατίδης έμεινε στις φυλακές του Γεντί Κουλέ, στο Επταπύργιο, δύο χρόνια. Μέχρι το ξημέρωμα της 6ης Φεβρουαρίου του 1968, που οδηγήθηκε στο παγερό τοπίο του Σέιχ Σου – το όνομα με το οποίο είχε συνδεθεί – κι όπου εκτελέστηκε στις 7.06 πμ. Οι τελευταίες φράσεις του με τα μάτια δεμένα, λίγο πριν ακουστούν οι ριπές του εκτελεστικού αποσπάσματος, ήταν «μανούλα μου γλυκιά, είμαι αθώος». Η οικογένεια του δεν είχε καν ειδοποιηθεί. Ο Γιάννης Κυριακίδης, ο οποίος ήταν από τους ελάχιστους παρόντες και του οποίου φωτογραφία από το άψυχο κορμί του «δράκου» την επομένη ήταν ολοσέλιδη στην εφημερίδα Θεσσαλονίκη, θυμάται: «αμέσως μετά την εκτέλεση ένας γέροντας έπεσε στην αγκαλιά μου με λυγμούς και μου είπε ‘τον εξομολογούσα από τις 5:00 το πουρνό, του έλεγα σε λίγο θα φύγεις, πες μου την αλήθεια’, κι εκείνος δεν έπαψε να επιμένει: "Πούλησα το κορμί μου για ένα κομμάτι ψωμί αλλά δεν σκότωσα!".   Πηγή: www.lifo.gr

« LGBT DRAG QUEEN», Η ΝΕΑ ΜΟΔΑ ΑΝΑΤΡΟΦΗΣ… ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΩΝ-GΕY!!!

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

«Παρόμοια έγιναν και στις μέρες του Λωτ: Έτρωγαν, έπιναν, αγόραζαν, πουλούσαν, φύτευαν, έχτιζαν. Mα την ίδια μέρα που βγήκε ο Λωτ από τα Σόδομα, έβρεξε φωτιά και θειάφι από τον ουρανό και τους αφάνισε όλους. Tα ίδια θα γίνονται και την ημέρα εκείνη, που ο Γιος του Aνθρώπου θα φανεί. Tην ημέρα εκείνη, αυτός που θα βρίσκεται πάνω στην ταράτσα και τα πράγματά του μέσα στο σπίτι, να μην κατέβει για να τα πάρει. Eπίσης κι αυτός που θα είναι στο χωράφι, να μη γυρίσει πίσω. Nα θυμάστε τη γυναίκα του Λωτ.» Λουκάς 17 : 28-32.

Η σύγχρονη δυτική «πολιτισμένη» κοινωνία έχει μεγάλη ανάγκη να ξεφύγει, όπως υποστηριζεται με φανατισμό, από τα πρότυπα, βλέπε από την ίδια την φύση που μας δώρισε ο Παντοδύναμος και να την διαστρέψει ακόμα και από την παιδική ηλικία. Με λίγα λόγια εισήρθαμε στην εποχή της “προοδευτικής» διαστροφής της ανθρώπινης φύσης και συνάμα της παραγωγής ανδρείκελων με τις ευλογιές της Νέας Τάξης.

Η Νέα μόδα που επικρατεί στις δυτικοευρωπαϊκές χώρες και στις ΗΠΑ ονομάζεται “LGBT Drag Queen» και διδάσκει πώς να διαστρέψεις χάριν… «εκσυγχρονισμού» την φύση των μικρών παιδιών σου, δηλαδή το κοριτσάκι να το μάθεις να είναι αγόρι και το αγοράκι να το μάθεις να είναι κορίτσι.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής αυτής της νέας μόδας είναι ένα αγοράκι οχτώ χρονών, ο Ethan, για τον οποίο οι υπερήφανα «προοδευτικοί» γονείς του αποφάσισαν να το κάνουν να ντύνεται σαν κοριτσάκι, να φορά σκουλαρίκια και να φέρεται σαν θηλυκό για να… «απελευθερωθεί» όπως υποστηρίζουν κάποια αρρωστημένα μυαλά, από τα κατεστημένα πρότυπα! Μάλιστα!

Το ενδιαφέρων είναι ότι η αυτή η μέθοδος ανατροφής οδηγεί στην πλήρη εξουδετέρωση της φύσης, αλλά και της νοητικής λειτουργίας του παιδιού καθώς μπλοκάρεται και το οποίο σταδιακά γίνεται ένα άμορφο χωρίς βούληση πλάσμα. Έτσι σκλαβώνεις μια γενιά, ένα έθνος και ένα λαό, αρχίζοντας από την παιδική ηλικία όταν το παιδί δεν έχει αναπτύξει το νοητικό του.

Αυτή τη στιγμή, το 2016, ανατρέφουμε μια ολόκληρη γενιά που διδάσκεται ότι ο τρόπος ζωής των LGBT, είναι ο κανόνας, αντί των μέχρι σήμερα παραδοσιακών κανόνων της φύσης.

Ο ίδιος ο Χίτλερ είχε καταλάβει την σημασία να εξουδετερώνεις την νοητική λειτουργία των μικρών παιδιών καθορίζοντας το μέλλον τους σύμφωνα με τις κυριαρχικές επιδιώξεις σου.

«Όταν ο αντίπαλος σου διατείνεται -Εγώ ποτέ δεν θα ακολουθήσω την ιδεολογία σου, (τα πρότυπα σου), του απαντάς ήρεμα -Το παιδί σου ανήκει ήδη σε εμάς. Εσύ τι είσαι ? Σύντομα θα φύγεις, οι απόγονοι σου όμως θα ανήκουν στο νέο σύστημα. Όταν περάσουν λίγα χρόνια δεν θα ξέρουν τίποτα άλλο παρά αυτή την νέα κατάσταση, (κοινότητα). Adolf Hitler, May Day 1933.

Ποιος και πως θα αντισταθεί σε αυτή την φρίκη της δικτατορίας της διαστροφής ?

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

Όσιος Δομετιανός Επίσκοπος Μελιτηνής

Δομετιανὸς τῆς φθορᾶς ἀπηλλάγη, Εἴπερ φθορὰν χρὴ τὸν βίον τοῦτον λέγειν.

Βιογραφία Ο Όσιος Δομετιανός έζησε τον 6ο αιώνα μ.Χ. και ήταν γιος πλουσίων γονέων, του Θεοδώρου και της Ευδοκίας. Φιλομαθής ο Δομετιανός και πολύ προσεκτικός στο να διατηρεί καθαρή τη ζωή του από μικρή ηλικία, δεν παρασύρθηκε από τα πολλά υλικά πλούτη αλλά επιδόθηκε στο να μάθει τα ελληνικά γράμματα και τις άγιες Γραφές και πράγματι προόδευσε πολύ στις σπουδές του. Αργότερα παντρεύτηκε μια ευσεβέστατη σύζυγο, που γρήγορα όμως την έχασε αλλά θέλησε να μείνει πιστός στη μνήμη της και γι' αυτό έγινε κληρικός και αφοσιώθηκε ολοσχερώς στην υπηρεσία της εκκλησίας. Η δε μεγάλη προσωπική του αξία δεν άργησε να τον ανεβάσει στην επισκοπή της Μελιτηνής στη Μεσοποταμία. Ο Δομετιανός, μαζί με τα εκκλησιαστικά πλεονεκτήματα του, κατείχε και μεγάλη πολιτική ικανότητα και επιδεξιότητα. Γι' αυτό και ο αυτοκράτωρ Μαυρίκιος, του εμπιστεύθηκε σπουδαία πολιτική αποστολή στο βασιλιά των Περσών Χοσρόη τον Β'. Η επιτυχία, με την οποία την εξετέλεσε, έκανε τον αυτοκράτορα να παραχωρεί κατά καιρούς στον επίσκοπο Μελιτηνης μεγάλα χρηματικά ποσά, που ο Δομετιανός τα ξόδευε στις εκκλησιαστικές ανάγκες και την ίδρυση πτωχοκομείων. Πέθανε τον Ιανουάριο του 602 μ.Χ., σε μια από τις επισκέψεις του στην Κωνσταντινούπολη. Η κηδεία του έγινε με μεγάλη επισημότητα και ενταφιάσθηκε με τιμές από τον Πατριάρχη Κυριακό στο ναό των Αγίων Αποστόλων. Λέγεται, ότι λίγο καιρό μετά, το ιερό λείψανο αυτού ανεκομίσθη στη Μελιτηνή και έκανε πολλά θαύματα.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ. Ὡς καθαρὸς καὶ φωτισμοῦ θείου πλήρης, τὴν τοῦ ποιμαίνειν ἐπιστεύθης φροντίδα, τοὺς ἄρνας Πάτερ ὅσιε Χρίστου τοῦ Θεοῦ ὅθεν δι' ἀσκήσεως, καὶ ποικίλων θαυμάτων, τῆς ἱεραρχίας σου, τὴν χλαμύδα κοσμήσας, τῆς Ἐκκλησίας Δομετιανέ, ὤφθης κοσμήτωρ, αὐτῆς προϊστάμενος. http://www.saint.gr/1108/saint.aspx