Έχουμε δικαίωμα στην ζωή ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ !!!!

ΚΑΛΗ χρονιά με υγεία αισιοδοξία και πίστη στο θεό . Τα προβλήματα πάντα θα υπάρχουν και στην κοινωνία που ζούμε   οι κυβερνόντες θα βρίσκουν τρόπο να μας προσθέτουν περισσότερα από  όσα αντέχουμε . Με πίστη στο θεό και όσο μπορούμε ψυχική ηρεμία σίγουρα θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο από τι με την κατάθλιψη . Γνωρίζω ότι είναι δύσκολο και θέλει πολλή αγώνα στους καιρούς που ζούμε όμως πρέπει από σεβασμό στην ζωή και την ύπαρξη μας . Εύχομαι η πόλη του Πύργου να βρει λύση στο πρόβλημα των σκουπιδιών .Δυστυχώς το ανθρώπινο ενδιαφέρων είναι μικρό και οι άνθρωποι πλέων έχουν μάθει να ζουν με την βρωμιά και τα ποντίκια .

Είμαστε μικροί στα μάτια τους αλλά δεν ξέρουν ότι είμαστε άνθρωποι και έχουμε δικαίωμα στην ζωή .Πρέπει να μην ξεχνάμε το μεγαλείο του να είσαι άνθρωπος .

Έχουμε δικαίωμα στην ζωή ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ !!!!

Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ-Ο γέροντας που ήταν σαν ένα παιδί...

Αν σε πολλούς από τους ηλικιωμένους οι αισθήσεις έχουν ατονήσει,τα παιδιά ανιχνεύουν χωρίς δυσκολία,όπως και τα ζώα,την παραδεισιακή ατμόσφαιρα από την οποία περιβάλλεται ένας άνθρωπος του Θεού.

 Η Ναντέζντα Ακσάκοβα αποτύπωσε στο χαρτί μια παιδική της εμπειρία και μας περιγράφει την επίσκεψη της οικογένειάς της στον Άγιο Σεραφείμ στο Σαρώφ.

 Όπως συνήθως μετά τη Θεία Λειτουργία οι προσκυνητές κατέκλυζαν το κελί του.Η πόρτα όμως έμεινε κλειδωμένη.Κουρασμένος από τις ατελείωτες επισκέψεις των προσκυνητών ο π.Σεραφείμ πήγαινε στο αγαπημένο του δάσος.
  -'Ισως να έφυγε ακούγοντας τον θόρυβο που κάνατε,είπε ένας ηλικιωμένος μοναχός.Εαν θέλετε να τον δείτε θα πρέπει να πάτε στο βάθος του δάσους.
-Δεν θα μπορέσετε να τον βρείτε εύκολα,είπε ο ηγούμενος του μοναστηριού βλέποντας το γκρουπ των προσκυνητών να κατευθύνεται προς το δάσος.Απαντάει μόνο όταν τον φωνάζουν παιδιά.Αφήστε τα να πάνε μπροστά.

   Το δάσος-διηγείται η Ακσάκοβα-γινόνταν όλο και πιο πυκνό.Ίσα-ίσα που φαινόνταν το φως κάτω από τον θόλο των τεράστιων  ελάτων.Είχα ένα αίσθημα ανησυχίας σε αυτό το σκοτεινό δάσος.Ευτυχώς μία ακτίδα ηλίου έλαμψε μέσα από τα έλατα.Σε λίγο βρισκόνταν μπροστά μας ένα καταπράσινο ξέφωτο πλημμυρισμένο στον ήλιο.Εκεί στην ρίζα ενός δέντρου στεκόνταν κυρτωμένος ένας αδύναμος γεράκος και έκοβε με το τσεκουράκι του μερικές βέργες.Ακούγοντας θόρυβο έτρεξε προς το δάσος πίσω από κάτι θάμνους.

 -Π.Σεραφείμ,π.Σεραφείμ,άρχισαν να φωνάζουν τα παιδιά-είμασταν κάπου 20.Ακούγοντας τις παιδικές φωνές μας βγήκε από την κρυψώνα του.Κρατώντας το δάχτυλο στο στόμα σαν να μας παρακαλούσε να μην πούμε στους μεγάλους πως βρισκόνταν εκεί.Μας έκανε σήμα να πλησιάσουμε.Η μικρή Λίζα όρμησε πρώτη προς τα επάνω του και ανέβηκε στην αγκαλιά του ακουμπώντας το μαγουλάκι της στον ώμο του.
'' Καμάρι μου,θησαυρέ μου''μουρμούριζε ο γεράκος σφίγγοντας τον καθένα μας στην αγκαλιά του.
Εμείς ευτυχισμένοι τον αγκαλιάζαμε.Μας είδε όμως ο νεαρός βοσκός ο Σιόμα και άρχισε να φωνάζει τρέχοντας προς το μοναστήρι:«Εδώ!Εδώ!Ο γέροντας είναι εδώ!»
 Εμείς ντραπήκαμε.Οι φωνές μας και οι αγκαλιές μας μας φάνηκαν σαν μία προδοσία.
  Επιστρέφοντας στο μοναστήρι η μικρή Λίζα πλησίασε την αδελφή της και πέρνωντάς την από το χέρι της είπε:«Ο π.Σεραφείμ προσποιείται πως είναι γέρος.Στην πραγματικότητα είναι ένα παιδί όπως εμείς,έτσι δεν είναι Νάντια»;!

http://proskynitis.blogspot.gr/2013/07/blog-post_18.html

ΜΑΚΡΙΑ ΓΑΙΔΑΡΑ. Ένα παιγνίδι με αναμνήσεις.

 

«Παραδοσιακά παιχνίδια ονομάζονται τα παιχνίδια που έπαιζαν οι παλαιότεροι και μεταφέρονται από γενιά σε γενιά με προφορική περιγραφή ή επίδειξη των μεγαλύτερων προς τους μικρότερους.

Τα παραδοσιακά παιχνίδια είναι ομαδικά (κρυφτό, μακριά γαϊδούρα, τυφλόμυγα, το μαντίλι, κ.ά.). Υπάρχουν και κάποια που αρχικά ενδέχεται να μοιάζουν ατομικά, αλλά τελικά αποδεικνύονται ομαδικά, καθώς παίζονται διαδοχικά από κάθε ένα παιδί μέσα στην ομάδα. Αυτά έχουν σχέση περισσότερο με την τεχνολογία της κάθε εποχής και τις δεξιότητες των παιδιών, όπως η σφεντόνα, η σβούρα, το τσιλίκι, κ.ά.

Κάθε παραδοσιακό παιχνίδι εκφράζει την εποχή και την κοινωνία που το δημιούργησε (κοινωνικές σχέσεις, οικονομική κατάσταση, πολιτιστικές αξίες, τεχνολογία, αντιλήψεις για την πολιτική, τον πολιτισμό, το φύλο, τις σχέσεις με τους άλλους λαούς)».

Μη μου πείτε πως διαφωνείτε με τον παραπάνω ορισμό του παραδοσιακού παιγνιδιού?

Στο νου μου έρχονται και άλλα παιγνίδια. Οι τζιτζιλίδες με τις παραλλαγές,  - όπως «μπας», «τρίγωνο» κ.λ.π. -, το «κουτί κρυφτό», το «τζαμί», το «αγιούτο», κ.λ.π.

Παίρνοντας όμως αφορμή από τη σημερινή μας φωτο θα μιλήσουμε για την «μακριά γαϊδούρα».

Ένα παιγνίδι που παίζονταν από μικρούς και μεγάλους, που μάλιστα προκαλούσε και το ενδιαφέρον πολλών ….θεατών.

Πως παίζονταν λοιπόν η «μακριά γαϊδούρα»;

Υπήρχαν  δύο ομάδες αποτελούμενες τουλάχιστον από πέντε άτομα και μια «μάνα», που ήταν  ο αρχηγός και διαιτητής του παιχνιδιού. Η "μάνα" στέκονταν όρθια με την πλάτη στηριγμένη σε έναν τοίχο ή όπου αλλού ….βολεύονταν.

Ο πρώτος παίχτης της μιας ομάδας έσκυβε, χωρίς να λυγίσει τα πόδια του, και πιάνονταν από τη μέση της «μάνας». Κατά τον ίδιο τρόπο έσκυβε και πιάνονταν  από τη μέση του πρώτου ο δεύτερος, από τη μέση του δεύτερου ο τρίτος, κ.ο.κ. Τα παιδιά της άλλης ομάδας πηδούσαν με τη σειρά πάνω στις ράχες των παιδιών της πρώτης ομάδας, με την «υποχρέωση» με το….. πήδημα να μη ακουμπήσουν τα πόδια τους στο έδαφος. Σ΄ αυτή την περίπτωση έχαναν και αντικαθιστούσαν την ομάδα που ήταν από κάτω.   Όταν ο πρώτος στόχος επιτυγχάνονταν ο αρχηγός τους με….στεντόρεια φωνή έλεγε. « Ματαλίνα ματσαλίνα και στον κ…..μια σωλήνα πόσα είναι αυτά» δείχνοντας με τα δάκτυλά του έναν αριθμό που έπρεπε να τον μαντέψει εκείνος που το κρατάει στην πλάτη του. Αν δεν τον μάντευε τον σωστό αριθμό των δακτύλων , το παιχνίδι επαναλαμβάνονταν κατά τον ίδιο τρόπο, αλλιώς οι δύο ομάδες άλλαζαν ρόλους.

Στη διάρκεια του παιγνιδιού δημιουργούνταν και αμφισβητήσεις που οδηγούσαν στην ένταση μεταξύ των δύο ομάδων και στο τέλος την πλήρωνε η μάνα.

-         Ο Κώστας ακούμπησε στο έδαφος, έλεγε κάποιος παίκτης της κάτω ομάδας.

-         Μη λες ψέματα ρε, έλεγε ο Κώστας και καλούνταν η «μάνα» να αποφανθεί επί του θέματος. Που φυσικά πάντα αμφισβητούνταν η κρίση της.

Άλλες φορές πάλι, με το που έβρισκε τον αριθμό των δακτύλων η κάτω ομάδα, τα βέλη στρέφονταν κατά της «μάνας», κατηγορώντας την πως αυτή έδειξε τον αριθμό στους από κάτω.

Ο χαμός μεγάλος που πολλές φορές οδηγούσε και στη διάλυσή του.

Στη φωτογραφία παιδιά του Γυμνασίου Δράμας επί το έργον με ουκ ολίγους θεατές που κάνουν την πλάκα τους.

 http://www.proinos-typos.gr/gr/index.php?option=com_content&view=article&id=13348:2015-12-17-19-34-04&catid=19:2011-04-04-09-26-29&Itemid=98

Ο Χριστουγεννιάτικος χορός των Δραμηνών το 1925

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ του 1925. 

Οι Δραμηνοί γιορτάζουν την γέννηση του Θεανθρώπου με τι άλλο, με χορό, ο οποίος μάλιστα κράτησε μέχρι πρωίας παρακαλώ.

«Δράστες» αυτού του μεγάλου γεγονότος, οι έφεδροι αξιωματικοί, οι οποίοι οργάνωσαν την εκδήλωση για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Από την εκδήλωση φυσικά δεν έλειψε και ο δημοσιογράφος της τοπικής εφημερίδας «ΘΑΡΡΟΣ», ο οποίος την επομένη μέρα με τι θα μπορούσε να ασχοληθεί παρά μόνο με …..κουτσομπολιά; Και με το δίκιο του βέβαια, μιας και σ΄ έναν τέτοιο χορό με κουτσομπολιά μπορείς να ασχοληθείς.

Ποιος ήταν ο χορευταράς, ποια η ομορφότερη, τι φορούσε η μία, τι η άλλη, ποιος γλυκοκοίταζε ποια και το αντίθετο, ποιος το έριξε στο φαΐ και πολλά άλλα για να γεμίσει την στήλη του.

Από την εφημερίδα «ΘΑΡΡΟΣ» λοιπόν «κλέβουμε» το ρεπορτάζ του δημοσιογράφου που υπογράφει με το ψευδώνυμο  « ο αχόρευτος».

Λίαν ενδιαφέρον, μιας και μας δίνει στοιχεία για την νεολαία εκείνης της εποχής, και τις προσπάθειες πάντων για μια εντυπωσιακή εμφάνιση.

Γράφει λοιπόν ο αχόρευτος μέχρι….παρεξηγήσεως.

« Μετά πάσης επιτυχίας εδόθη χθες το εσπέρας και μέχρι των πρωϊνών ωρών ο προαναγγελθείς χορός των εφέδρων αξιωματικών.

Ο συνωστισμός ήτο ανώτερος πάσης περιγραφής και λόγω του σκοπού δι΄ όν εδόθη ο χορός αλλά και διότι μοι ανιψιές μου διψάνε για χορό.

Η διαταγή περί κοντών φουστανιών δεν εφηρμόσθη απουσιάζοντος του υποφρουράρχου κ. Βλάχου. Κι΄ επομένως οι αννιψιές μου έδρασαν άπασαι εις τα κοντά για το πείσμα του Πάγκαλου.

Οι επίσημοι εν σώματι. Ο Νομάρχης    κ. Χριστόπουλοςονειρευόμενος Γερουσιαστάς. Ο Μέραρχος κ. Κοιμήσης αειθαλής και μειδιών όπως πάντοτε ονειρευόμενος νειάτα.

Ο Δήμαρχος κ. Παρμενίδης μετά της κυρίας του μεγαλοπρεπής και νεάζων εις εμφάνισιν.

Οι δικασταί κ. κ. Αναγνωστάκης αμέτοχος, ο Παπαβασιλείου επίσης.

Αλλά ο πρόεδρος κ. Λουκάκης μετά της κυρίας Μίχα εις τα χορευτικά στροβιλίσματα ανεπλήρωσαν τας ελλείψεις του δικαστικού σώματος πολύ εναρμονισμένοι.

Ο επιτελάρχης κ. Τσιμικάλης και η δις Ελάνη Στολίγκα διέπρεψαν εις βάρος.

Ο κ. Θεόδωρος Αθανασιάδης παρακολουθούμενος παρά της συζύγου του ζυλοτύπως εθαύμαζε το γεγονός.

Ο φαρμακοποιός κ. Κ. Κάζης μετά της χαριτωμένης κ. Παπαθεοδώρου εχόρευαν εντός του φαρμακείου και Ιατρικού κύκλου.

Ο πρόεδρος των Ποντίων κ. Παπαχαραλάμπους μετά της οικογενείας του απολύτως αμέτοχοι του χορού.

Αλλά η εκ Καβάλας δις Ελένη Βλαχογιάννη ελαφροτάτη μετά του Αθανασίου Στυλίδου εχόρευαν σεμνότατα.

Ο υπασπιστής του κ. Μεράρχου κ. Βασιλάκης Θεόμενος ζηλοτύπως.

Αλλά ο νεαρός υπολοχαγός κ. Μαντέλος ζωηρότατος έδρεψε σαν στρατιωτικός χορευτικάς δάφνας με πολλά δεσποινίδια.

Η κυρία Μαρίκα Δημακοπούλου χαριεστάτη διέπρεψε εις την διανομήν καρτών υπέρ του λαχείου.

Αι δύο πεταλουδίτσες δίδες Πολύμνια και Καλλιοπίτσα Κιούρτση πολύ πεταχτές.

Ως επίσης και οι κ.κ. Δ. Δήμου και Ν. Λούπης.

Ο κ. Πέτσας λοχαγός διαφυγών της συζυγικής παστάδας.

Οι κ.κ. Πέτρου, Πελεποπίδης, Τεζαψίδης και Βαλάνης διέπρεψαν νοερώς.

Οι δύο νεαροί ο κ. και η κ. Αθανασιάδου η οποίαα εσκόρπιζε χαρμονή.

Η δις Πέτσα πολύ χαρίης.

Η δις Παρμενίδου δημαρχοπούλα παρέχουσα ελπίδας μελούσης χορευτικής δράσεως.

Ο κ. Δώδος εις το συρτό θαυμαστός.

Ο κ. Εξάρχου του διακανικού βήματος μετά της πεταλουδίτσας δίδος Αθανασιάδου.

Οι δύο πολυθέλγητρες ανυψιές μου δίδες Δημακοπούλου και η δις Καλλιρόη μετά του κ. Αθ. Σάββογλου.

Ο κ. Μιχαήλ Βεζιρτζόγλου ιδιοκτήτης του «Θάρρους» μετά της Δίδος Κλεονίκης εκ Νουσερτλή λίαν χαριτωμένοι.

Ο ιατρός κ. Σακελλαριάδης επίδοξος…..

Η κ. Μαριάνθη Μιχαηλίδου ανθισμένη.

Το λευκό ρόδο η δις Μαρούλα Μπεντζίκη σαν αγγελούδι. Εν αντιθέσει ο αδελφός της κ. Γιώργος σαν διαβολικός κρίνος.

Η δις Ευαγγελία Τσούγκα σαν θάλασσα. Ο κ. Πιτέρης εις τις δόξες του.

Η κ. Ευδοξία Βαφείδου λίαν θελκτική. Η κ. Φιφή Πολυδώρου και Φιλομέλα Ευαγγελίου.

Ο ρωμαντικότατος κ. Ι. Πέτσας (σερσε λαφαμ).

Ο κ. Φραντζής μετά της κυρίας του εισελθόντες εις σοβαρόν στάδιον ζωής, επίσης και ο αντσαγγελέυς κ. Γιοργαλάς.

Η δις Θεοπούλα Μάρτζου κόκινη σαν τριαντάφυλλο.

Αι δύο δίδες Ελενίτσα και Αθηνούλα Παπαδοπούλου, η Ελενίτσα αχόρταγη στο χορό.

Ο κ. Μαγιάκος ωμιλών περί των γερουσιαστών.

Η δις Χρυσάνθη Νάκου σαν ίον με σεξ αμφίεσι.

Ο έφορος κ. Βαλσαμής Πέτρου εν τω μέσω των μενεξέδων.

Η Ζαχαρούλα Κακίδου πολύ ζαχαρένια.

Η δις Φίτσιου πολύ ανθηρά.

Ο κ. Αθανασάκος με μανιάτικη εμφάνισι.

Πολλές δίδες διακρίθησαν για τα σγουρά μαλλιά των τα οποία διασκέυααν δια φαρμάκου το οποίον εχορήγησε ο κ. Κάζης κληθείς επειγόντως εκ Κομοτηνής.

Η σαν καμέλια κ. Πάτση.

Η δις Ελλάς Σιμητοπούλου σαν μπουμπουκάκι.

Το στρατιωτικόν σώμα σύσσωμον, ήτοι ο ταγματάρχης κ. Στεφανόπουλος μετά της κυράις του η οποία ανεδείχθη σπανία χορεύτρια, ο υπίατρος κ. Αρλιώτης, ο αντ/ρχης Καραμανώλης μετά της δίδος Καραμανώλη, ο συν/ρχης κ. Ασημακόπουλος, ο ταγ/ρχης κ. Σολδάτος μετά της δίδος Σολδάτου, ο υπολοχαγός κ. Σαρειδάκης, ο κ. και η κ. Σταυροπούλου ταγ/ρχου, ο ταγ/χης κ. Καραγκούνης. Οι νεαροί λέανδροι Γ. Αθανασιάδης, Δήμος Στολίγκας, Β. Ζησόπουλος.

Η παρέα του κ. Φωστήρα κοτσομπουλεύουσα περί των κοντών φουστανιών.

Ο κ. Κραβαρίτης διαμαρτυρόμενος διότι του υποβιβάσαμε την ηλικίαν του και αι δεσποινίδες επίσης συνηγορούσαι εις την άποψιν αυτήν.

Ο Ν. Ζιώγας ο πολιτευόμενος, ευθυμώτατος και οι κ.κ. Θεόδωρος Κορωνάκης και Αλέ. Σκόρδας διαχυτικώτατοι ως και η κ. Καλαθάκη.

Η Ζαζ-πάνο πρώτης τάξεως.

Αν παρέλειψα και μερικές επιφυλάσσομαι εις άλλο χορό να είμαι συνεπέστερος.

Αχόρευτος».

 http://www.proinos-typos.gr/gr/index.php?option=com_content&view=article&id=13409:--------1925&catid=19:2011-04-04-09-26-29&Itemid=98

Παναγία η Εσφαγμένη

Παναγία η Εσφαγμένη 

Η θαυματουργή αυτή εικόνα είναι τοιχογραφία του 14ου αιώνα και βρίσκεται στο νάρθηκα του παρεκκλησίου του Αγίου Δημητρίου, το οποίο είναι ενσωματωμένο εις το Καθολικόν της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου. Η Παναγία η Εσφαγμένη είναι μία εκ των επτά θαυματουργών εικόνων της Θεοτόκου που φυλάσσονται στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου του Αγίου Όρους. 
Από το “Προσκυνητάριον του Βατοπαιδίου” εις το κεφάλαιον “Περί της ιεράς Εικόνος της Εσφαγμένης και του παρ’ αυτής εξαισίου τερατουργήματος” μαθαίνουμε το ιστορικό: Ένας ιεροδιάκονος και εκκλησιάρχης του καθολικού, λόγω του διακονήματός του, έφθανε στην τράπεζα κάθε μέρα με καθυστέρηση. Κάποτε ο τραπεζάρης αρνήθηκε να του δώσει φαγητό λόγω της καθυστερήσεως. Ο ιεροδιάκονος αγανακτισμένος επέστρεψε στον ναό και είπε τα εξής μπροστά στην εικόνα: “Μέχρι πότε θα σε υπηρετώ και θα κοπιάζω κι εσύ δεν θα μεριμνάς ούτε για την τροφή μου;” Και παίρνοντας ένα μαχαίρι το κτύπησε στο πρόσωπο της Παναγίας, από το οποίο, σαν να ήταν ζωντανό, άρχισε να τρέχει αίμα, ενώ αυτός τυφλώθηκε κι έπεσε κάτω σαν τρελός. Στην κατάσταση αυτή έμεινε τρία χρόνια απέναντι από την εικόνα κλαίγοντας και παρακαλώντας την Παναγία να τον συγχωρέσει. Μετά την παρέλευση τριών ετών εμφανίστηκε η Παναγία στον ηγούμενο και του ανήγγειλε ότι χαρίζει την υγεία στον τολμηρό ιεροδιάκονο αλλά το χέρι που διέπραξε την ιεροσυλία θα τιμωρηθεί. Πράγματι όταν πέθανε, στην ανακομιδή του λειψάνου του αντίθετα με όλο του το σώμα που είχε λιώσει το δεξί του χέρι παρέμενε αναλλοίωτο και φυλάσσεται έτσι ως σήμερα. Κάποτε ένας ιερέας επισκέπτης της μονής αμφισβήτησε το θαύμα, αλλά όταν έβαλε το δάχτυλο στο σημείο της πληγής άρχισε αμέσως να τρέχει αίμα. Ο ιερέας έντρομος δεν πρόλαβε να βγει από το καθολικό και έπεσε νεκρός. 

Λεπτομέρεια του προσώπου της «Εσφαγμένης» 

Το ιστορικό της εικόνας από το χειρόγραφο του 17ου αιώνα, που επιγράφεται “Προσκυνητάριον του Βατοπαιδίου” εις το κεφάλαιον “Περί της ιεράς Εικόνος της Εσφαγμένης και του παρ’ αυτής εξαισίου τερατουργήματος” : “Ο τότε υπηρέτης της Εκκλησίας και ιεροδιάκονος, μίαν των ημερών, όντας κοπιασμένος από μίαν προλαβούσαν αγρυπνίαν, αφού ετελείωσε και το έργον της υπηρεσίας του, υπήγεν εις τον τραπεζάρην του καιρού εκείνου ζητώντας του ολίγον ψωμί και κρασί διά να θεραπεύση την πείναν οπού βιαίως τον ενοχλούσεν. Αλλ’ ο τραπεζάρης θυμωθείς διά το παράκαιρον ζήτημα απεδίωξεν αυτόν άδιδον ονειδίζωντάς τον ως αδιάκριτον και κοιλιόδουλον, οπού τον ενοχλούσεν παράκαιρα. Τότε ο διάκονος οργισθείς κατά του τραπεζάρη και μην ημπορώντας τί να του κάμη εις εκδίκησην, εγύρισεν εις την εκκλησίαν θυμωμένος και κρατώντας το μαχαίριον εις το χέρι του έλεγεν, ματαίως και εύκαιρα κοπιάζω υπηρετώντας και κοπιάζωντας κάθε ημέραν φιλοκαλώντας και διακονών εις την εκκλησίαν ταύτην, ημέραν και νύκτα και ούτε κάν ψωμί και ολίγον κρασί δεν μου δίνουσι να θεραπεύσω την πείνα μου. Και ταύτα λέγοντας, κινούμενος δε και εξ ενεργείας του διαβόλου και ερχόμενος έως έμπροσθεν αυτής της εικόνος εσήκωσε το μαχαίρι, και με χέρι τολμηρόν και ανόσιον, εκτύπησε την αγίαν ταύτην εικόνα εις το δεξιόν μάγουλον πλησίον του οφθαλμού, και ευθύς – ω των θαυμασίων σου Πανύμνητε Δέσποινα – ήνοιξε πληγή και ανέβλυσεν ωσάν από ζωντανόν σώμα αίμα πολύ (και από τότε την ωνόμασαν Εσφαγμένην). Και κτυπώντας του το αίμα εις τους οφθαλμούς ετυφλώθη τελείως ο δύστηνος και βλέποντας ο ταλαίπωρος τοιούτον παράδοξον τέρας έμεινε κλαίων τοιαύτην παρανομίαν και οδυνώμενος έπεσεν εκεί εις στο έδαφος, ενώπιον της αγίας εικόνος και εθρήνει απαρηγόρητα, κτυπώντας την κεφαλήν εις τα μάρμαρα και ήλεγχεν τον εαυτόν του ως φονέα και παράνομον και άξιον μυρίων θανάτων. Και μέτ’ ολίγην ώραν έγινε φανερόν εις όλους τους πατέρας της Μονής τούτο το παράδοξον τερατούργημα και έδραμον όλοι τους και είδαν οφθαλμοφανώς και την πληγήν του μαχαιρίου και το αίμα οπού εχύθη από την αγίαν εικόνα ακόμη υγρόν και το μαχαίρι αιματωμένον και τον εικονοκτόνον διάκονον κατά γής κείμενον και κατηγορούντα τον εαυτόν του ως ένοχον θανάτου και τρέμοντα ως σεληνιαζόμενον και παραλαλούντα ως δαιμονιζόμενον και την μορφήν της ιεράς εκείνης εικόνος μεταμορφωμένην και αχνήν ομοίαν ανθρώπου φονευμένου και εξεπλάγησαν και από τον φόβο τους έμειναν άπαντες εκστατικοί. Τότε ο ηγούμενος με όλην την αδελφότητα έψαλλαν ολονυκτίους αγρυπνίας, δεήσεις τε και παρακλήσεις προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον ίνα εξιλεώσει τον δίκαιόν Της θυμόν και να θεραπεύσει η ευσπλαχνία Της το τοιούτον τολμηρόν παρανόμημα οπού ο δυστυχής εκείνος διάκονος έπραξε. Και ούτω μετά πολλάς ημέρας ύστερον εισηκούσθη η δέησις αυτών και εφάνη η Παντάνασσα Θεοτόκος εις οπτασίαν τώ ηγουμένω λέγουσα ότι αφέθη η αμαρτία τώ διακόνω και εθεραπεύθη από τον σεληνιασμόν οπού τον εσπάραττεν. Εκείνος δε ο άθλιος ποιήσας στασίδιον ενώπιον της ιεράς εκείνης εικόνος εστήκετον εκεί αεννάως, χρόνους τρεις ολοκήρους, κλαίων και οδυρόμενος την μεγάλην του ανομίαν, έως οπού και αυτός ήκουσε παρά της αυτής ελεούσης εικόνος (ήτις εχάρισεν αυτώ και το φως των οφθαλμών) το “αφέθη η αμαρτία σου” όμως το τολμηρόν σου χέρι να μείνει ξηρόν επί ζωής σου και μετά θάνατον άλυτον”. Το οποίον και εσυνέβη και μετά την αυτού κοίμησιν, το μέν σώμα αυτού διελύθη όλον, η δε πάντολμος χείρ αυτού έμεινεν άσηπος και κατάξηρος. Και φαίνεται έως της σήμερον εις ένα κουβούκλιον, ήτοι συρτάριον, υποκάτωθεν της αγίας ταύτης εικόνος, μαρτυρούσα προφανώς το τότε θαυμάσιον το δε εκχυθέν αίμα φαίνεται εις το πρόσωπον επάνω εις την πληγήν έως της σήμερον. Η Εικών αύτη πηγάζει ιάσεις και θεραπείας καθ’ εκάστην εις τους προστρέχοντας μέτ’ ευλαβείας προς αυτήν, δεικνύουσα ότι η τιμή της εικόνος διαβαίνει εις το πρωτότυπον, παρά του οποίου έρχεται η αγιαστική χάρις εις τους ευλαβείς και ούτω εξεναντίας η θεία δίκη παιδεύει τους ατάκτους και ανευλαβείς των ιερών εικόνων, εις παράδειγμα και σωφρονισμόν των μεταγενεστέρων και δόξαν της Θεομήτορος. Ανάπτει Δε έμπροσθεν αυτής αεννάως κανδήλιον αργυρούν εν, και λαμπάς ακοίμητος”. 

(Από το χειρόγραφο κώδικα 293 της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου του ΙΖ’ αιώνος)