ΜΕΡΟΣ Β΄του Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΜΟΛΔΟΒΛΑΧΙΑ (1821): ΜΙΑ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Ο P.Von Hess απέδωσε την έσχατη αντίσταση του Ιερού Λόχου στο Δραγατσάνι (Ιούνιος 1821) εναντίον του οθωμανικού ιππικού, στον παρόντα αριστουργηματικό πίνακα. Αξίζει να παρατηρηθεί η προσεγμένη στολή των Ιερολοχιτών (Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα).

–

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΜΟΛΔΟΒΛΑΧΙΑ (1821): ΜΙΑ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ – ΜΕΡΟΣ Α΄

Και για τους άλλους χριστιανικούς λαούς της χερσονήσου του Αίμου έχει εκτιμηθεί ότι θα έπρεπε να είχαν επαναστατήσει μαζί με τους Ελληνες, όμως αυτή η πιθανότητα ήταν μηδαμινή. Οι Βλάχοι και οι Μολδαβοί (σημείωση) δεν είχαν σημαντικούς λόγους για να υποστηρίξουν το κίνημα του Υψηλάντη, επειδή η τουρκική κυριαρχία δεν ήταν ιδιαίτερα πιεστική για εκείνους. Νωρίτερα, δεν είχαν υποστηρίξει ουσιαστικά ούτε τα σερβικά κινήματα. Στη Μολδοβλαχία, οι Οθωμανοί δεν εκδήλωναν εύκολα τη βαρβαρότητα τους, λόγω και της ρωσικής προστασίας. Οι Βλάχοι-Μολδαβοί αντιμετώπιζαν χριστιανούς καταπιεστές: ζούσαν υπό ένα παρωχημένο, σχεδόν φεουδαρχικό κοινωνικοπολιτικό καθεστώς, στο οποίο οι επικυρίαρχοι τους δεν ήταν τόσο οι Οθωμανοί όσο οι εγχώριοι και οι Ελληνες γαιοκτήμονες και ευγενείς, και οι ανώτεροι γηγενείς κληρικοί και επίσκοποι.

Χάρτης των επιχειρήσεων του Αλέξανδρου Υψηλάντη στη Μολδοβλαχία (Λ. Βρανούσης, 1964).

–

Οι Βούλγαροι κατείχαν τη δυσχερέστερη γεωπολιτική θέση (για μία εξέγερση εναντίον των Τούρκων), κατοικώντας στην ανατολική και κεντρική Βαλκανική, ανάμεσα στην Αλβανία, τον Δουναβικό σύνορο και τη Θράκη, δηλαδή ανάμεσα σε περιοχές με πολυάριθμα τουρκικά και αλβανικά στρατεύματα. Επίσης, οι Βούλγαροι (χριστιανοί) περιβάλλονταν από τα εδάφη των Βούλγαρων μουσουλμάνων και των Τατάρων προσφύγων (Μπουτζάκ, Νογκάι, Κριμαϊκοί κ.ά.) της ανατολικής Βουλγαρίας και Δοβρουτσάς, των Πομάκων της Ροδόπης, και των Αλβανών. Επρόκειτο για έμπειρους πολεμικά μουσουλμανικούς λαούς που μπορούσαν να τους συντρίψουν λόγω της γεωστρατηγικής περικύκλωσης της Βουλγαρίας, αν εκείνοι εξεγείρονταν. Ειδικά η ανατολική Βουλγαρία θα δεχόταν την καταστροφική επίθεση των οθωμανικών ναυτικών μοιρών της Κωνσταντινούπολης, Δοβρουτσάς και Σινώπης, οι οποίες μπορούσαν να αποβιβάσουν πλήθος άγριων «βασιβουζούκων» (Bashi-bazuk) και άλλων ατάκτων στην ακτή της. Οι Βούλγαροι δεν διέθεταν ναυτικό, όπως οι Ελληνες επαναστάτες. Οι Βούλγαροι κατάφεραν να αγωνιστούν αποτελεσματικά για την απελευθέρωση τους μόνο μετά την εδαφική εξάπλωση του ελληνικού και του σερβικού κράτους και την ανεξαρτητοποίηση της Ρουμανίας, επειδή η ενδοχώρα «πίσω» από τη χώρα τους ήταν πλέον συμμαχική τους. Παρά τη μείωση των τουρκικών δυνάμεων στα βουλγαρικά εδάφη λόγω του πολέμου με τον Αλή πασά, όσες παρέμειναν εκεί ήταν πολυάριθμες λόγω της ρωσικής απειλής. Επίσης, οι Βούλγαροι δεν διέθεταν την εθνική συνοχή, την αποτελεσματική οργάνωση και τη στρατιωτική κατάρτιση των Σέρβων και των Ελλήνων. Αρκετοί από αυτούς προτιμούσαν να αυτοπροσδιορίζονται ως Ελληνες ή Σέρβοι και όχι ως Βούλγαροι.

Γενικά οι Ηγεμονίες της Μολδοβλαχίας δεν ευνοούντο γεωπολιτικά για την επιτυχία της εξέγερσης, κείμενες μεταξύ των ενισχυμένων τουρκικών δυνάμεων στη Βουλγαρία, της Αψβουργικής (Αυστριακής) Αυτοκρατορίας που αντιμαχόταν τα φιλορωσικά κινήματα της χερσονήσου του Αίμου (εποφθαλμιώντας την), και της Ρωσίας για την οποία είδαμε ότι δεν μπορούσε να τα υποστηρίξει. Η επανάσταση στις Ηγεμονίες θα μπορούσε να επικρατήσει μόνο με τη τσαρική βοήθεια ή/και με μία ταυτόχρονη νέα σερβική επανάσταση, ενδεχομένως και με μία εξέγερση δυτικών Βουλγάρων. Οι τελευταίοι ήταν οι Σλάβοι των Σκοπίων, της σύγχρονης F.Y.R.O.M., οι οποίοι αυτοαποκαλούντο «Bugari» (παραφθορά του «Βούλγαροι») και έβλεπαν φιλικά στους Σέρβους λόγω της κοινής σλαβικής προέλευσης και της αντιπάθειας τους για τους Αλβανούς του Κοσσυφοπεδίου και της Αλβανίας. Αν οι Σέρβοι και οι δυτικοί Βούλγαροι εξεγείρονταν, ή έστω μόνο οι Σέρβοι, θα επιτυγχάνετο η εδαφική επαφή των Ελλήνων αγωνιστών της Μολδοβλαχίας με τις επαναστατημένες Μακεδονία και νότια Ελλάδα. Ωστόσο η κακή συγκυρία δεν επέτρεψε ούτε στη Μακεδονία να εξεγερθεί, επειδή η σερβική και βουλγαρική ενδοχώρα στα βόρεια της παρέμεινε υπό τουρκικό έλεγχο.

Καριοφίλι με ασημοποίκιλτη διακόσμηση και χρυσοποίκιλτες πιστόλες «αρβανίτικου» τύπου σε ζεύγος (όπως φέρονταν πάντα από τους μάχιμους της εποχής)/ (Αθήνα, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, φωτογραφ.: Περικλής Δεληγιάννης).

–

Υπό αυτές τις συνθήκες, η εξέγερση περιορίσθηκε στους Ελληνες των Παραδουνάβιων Ηγεμονιών και στη νότια Ελλάδα, δηλαδή σε δύο περιφέρειες πολύ απομακρυσμένες μεταξύ τους, στα βορειοανατολικά και τα νότια της χερσονήσου του Αίμου αντίστοιχα. Οι προσδοκίες των Φιλικών για μία μαζική επανάσταση των χριστιανών των Βαλκανίων διαψεύσθηκαν και οι Ελληνες απέμειναν με μοναδικό σύμμαχο τους ολιγάριθμους πια Αλβανούς του Αλή πασά. Μοιραία το κίνημα του Υψηλάντη στην ακατάλληλη γεωπολιτικά-γεωστρατηγικά Μολδοβλαχία καταπνίγηκε, αλλά κατά τη διάρκεια του εξεγέρθηκε η Πελοπόννησος, η Στερεά Ελλάδα και τα ναυτικά νησιά. Η επανάσταση στη Μολδοβλαχία δημιούργησε σοβαρό αντιπερισπασμό υπέρ του αγώνα στην Ελλάδα, επειδή εξαιτίας της πολυάριθμες οθωμανικές δυνάμεις μετακινήθηκαν και «καθηλώθηκαν» στις Θράκη, Κωνσταντινούπολη, Αιολίδα, Ιωνία, ακτές του Ελλησπόντου και του Εύξεινου Πόντου και στα οχυρά του Δούναβη, λόγω του φόβου της επανάστασης των Ελλήνων αυτών των περιοχών και ενδεχόμενης εισβολής των Ρώσων. Ο σουλτάνος δεν εμπιστευόταν τους Ρώσους, παρά τις διαβεβαιώσεις τους. Ετσι η επανάσταση στην Ελλάδα θεμελιώθηκε και κατάφερε να επιβιώσει. Εκεί η εξέγερση «αγκαλιάσθηκε» από τους απλούς ανθρώπους και υποβοηθήθηκε γεωστρατηγικά: βάση της ήταν ο Μοριάς, ο οποίος προστατευόταν από την πλευρά της θάλασσας από τον τρινήσιο (ελληνικό) στόλο, ενώ ο δύσβατος όγκος και οι εμπειροπόλεμοι κλεφταρματολοί της Ρούμελης τον προστάτευαν από τα βόρεια. Με αυτόν τον τρόπο, ο Αγώνας στην Ελλάδα κατόρθωσε μετά από πολλές δραματικές διακυμάνσεις, νίκες και ήττες, επεκτάσεις και συρρικνώσεις, να εδραιωθεί, να προκαλέσει τη δυναμική παρέμβαση των ευρωπαϊκών Δυνάμεων εναντίον των Οθωμανών και των Αιγυπτίων στο Ναβαρίνο («απηυδησμένες» από το αδιέξοδο του ελληνο-οθωμανικού πολέμου που απειλούσε το προσοδοφόρο εμπόριο και την πολιτικοκοινωνική σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή), και τελικά να καταλήξει στην απελευθέρωση της Ελλάδας.

Το τέλος της ελληνικής εξέγερσης στις Ηγεμονίες: στη μονή Σέκου, ο αγωνιστής Ολύμπιος βάζει φωτιά στην πυρίτιδα, ενώ οι Τούρκοι έχουν εισέλθει στο κωδωνοστάσιο όπου είχε καταφύγει μαζί με τους τελευταίους άνδρες του (αντίγραφο πίνακα του P.Von Hess, Μουσείο Μπενάκη).

–

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Το 1821, οι Βλάχοι, Βαλάχοι ή Βολόχοι), οι Μολδαβοί και οι ρωμανόφωνοι της Τρανσυλβανίας, δηλαδή συνολικά οι πρόγονοι των Ρουμάνων, δεν είχαν αναπτύξει αρκετά τη συνείδηση της κοινής προέλευσης τους (μάλλον από λατινόφωνους Ιλλυριούς πρόσφυγες και όχι από τους αρχαίους Δάκες όπως διατείνονται οι σύγχρονοι Ρουμάνοι). Η σχέση των Βλάχων της Βλαχίας με τους Βλάχους της Πίνδου παραμένει έως σήμερα αντικείμενο μελέτης και διαφωνιών. Τα επιχειρήματα υπέρ της κοινής προέλευσης τους είναι ισχυρά, αλλά εξίσου ισχυρά είναι εκείνα που υποστηρίζουν ότι δεν σχετίζονται εθνολογικά: το προλατινικό γλωσσικό υπόστρωμα των Βλάχων της Ρουμανίας είναι θρακοϊλλυρικό, ενώ εκείνο των Βλάχων της Πίνδου είναι ελληνικό. Επίσης οι δύο αναφερόμενες βλαχικές ομάδες δεν έχουν ούτε καν σχετική ανθρωπολογική ομοιομορφία: οι Βλάχοι της Πίνδου ανήκουν κυρίως στον μεσογειακό μορφολογικό τύπο, ενώ οι εκείνοι της Βλαχίας ανήκουν στον αδριατικό-διναρικό.

Οι Βλάχοι της Πίνδου χαρακτηρίζονταν ανέκαθεν από τον κτηνοτροφικό ορεσίβιο βίο και τη νεολατινική-ρωμανική διάλεκτο τους η οποία ομοιάζει εξαιρετικά με τη βλαχική της Ρουμανίας. Γενικά, κατά τον πρώιμο 19^ο αιώνα, οι ορεσίβιοι κτηνοτρόφοι του ελλαδικού χώρου ανήκαν σε τρεις γλωσσικές ομάδες: τους ελληνόφωνους Σαρακατσάνους, τους λατινόφωνους Βλάχους και τους αλβανόφωνους Φρασαριώτες. Οι τελευταίοι έλαβαν το όνομα της κοιτίδας τους, Φράσαρης, κοντά στις πηγές του Αψου.

–

Περικλής Δεληγιάννης

https://periklisdeligiannis.wordpress.com/2012/04/17/η-ελληνικη-επανασταση-στη-μολδοβλαχι-2/

Η Γενοκτονία των Ποντίων Το σιωπηλό ολοκαύτωμα του ποντιακού ελληνισμού

Τον Φεβρουάριο του 1994, το ελληνικό κοινοβούλιο ανακήρυξε τη 19η Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στον Μικρασιατικό Πόντο», ημέρα μάλιστα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα το 1919.

Το χρονικό της μεθοδευμένης εξόντωσης του ποντιακού ελληνισμού αναγνωρίζεται επισήμως ως γενοκτονία τόσο από την Ελλάδα όσο και την Αυστραλία, αλλά και από πλήθος έγκριτων οργανισμών, όπως η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (IAGS - 2007).

Η επίσημη τουρκική θέση είναι πως δεν υπήρξε γενοκτονία, εγγράφοντας τις απώλειες του ελληνικού πληθυσμού στις συνήθεις φρικαλεότητες του πολέμου, από εχθροπραξίες και αρρώστιες μέχρι στερήσεις, κακουχίες και λιμούς, παρά το γεγονός ότι ελληνικά στρατεύματα δεν εμφανίστηκαν ποτέ στην περιοχή του Πόντου!

Κι όμως, σύμφωνα με τον διεθνή ορισμό για το πότε συνιστά μια ειδεχθής πράξη γενοκτονία, το προμελετημένο έγκλημα που εκτέλεσαν με συστηματικότητα οι Νεότουρκοι έχει όλα τα χαρακτηριστικά της γενοκτονίας: από στρατόπεδα θανάτου στην έρημο, τάγματα εργασίας και βασανισμούς μέχρι εκτεταμένους ξεριζωμούς, λεηλασίες, πυρπολήσεις και επιβολή συνθηκών που η ζωή δεν είναι πλέον δυνατή.

Και βέβαια η γενοκτονία των Ποντίων πραγματοποιήθηκε στην ίδια ιστορική περίοδο με τις γενοκτονίες σε βάρος και των άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως των Αρμενίων και των Ασσυρίων, ως επακόλουθο της ρητής απόφασης των Νεότουρκων για επίλυση του εθνικού προβλήματος «καθαρότητας» των οθωμανικών εδαφών, μέσω του φυσικού αφανισμού των ντόπιων εθνοτήτων, την υποχρεωτική εκδίωξη όσων επιβιώσουν και τον βίαιο εξισλαμισμό όσων παραμείνουν.

Η μελανή στιγμή της ιστορίας του ελληνισμού είχε μόλις αρχίσει να γράφεται: οι Έλληνες του Πόντου μετρούσαν στη μεγαλύτερή τους ακμή -τις παραμονές του Α' Παγκοσμίου- 700.000 ψυχές· μέχρι το τέλος του 1923, είχαν αφανιστεί περισσότεροι από 350.000 άνθρωποι, σε μια ανθρωποσφαγή τρομακτικής βιαιότητας... 

Ιστορικό πλαίσιο - το χρονικό της φρίκης

Οι Έλληνες του Πόντου, αποκομμένοι από την κύρια ελληνική επικράτεια και τα μικρασιατικά παράλια, ήταν ανέκαθεν αναπόσπαστο τμήμα της περιοχής, αφήνοντας το δικό τους στίγμα στην οικονομική και πολιτιστική ζωή του τόπου. Γιατί όσο κι αν ο ποντιακός ελληνισμός βρέθηκε ξαφνικά στα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας -μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης και την πτώση της Τραπεζούντας (1461)-, διατήρησε ωστόσο αναλλοίωτο το εθνικό του φρόνημα, τη γλώσσα και τη θρησκεία, αποτελώντας διαχρονικό «αγκάθι» για τον οθωμανό σουλτάνο.

Περιτριγυρισμένοι από άλλες εθνοτικές ομάδες και αποτελώντας μειονότητα στην περιοχή (υπολογίζονται στο 40% του ντόπιου πληθυσμού), οι Έλληνες του Ευξείνου άκμαζαν και προόδευαν, γεγονός που αντικατοπτριζόταν τόσο στα δημογραφικά στατιστικά όσο και στην πνευματική ζωή. Το 1886, ο ποντιακός ελληνισμός έφτανε στους 265.000 ανθρώπους, ενώ στις αρχές του 20ού αιώνα μετρούσε 700-750 χιλιάδες, σύμφωνα με τα μητρώα των τουρκικών Αρχών αλλά και τις εκτιμήσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ταυτοχρόνως, από τα 100 ελληνικά σχολεία του Ευξείνου το 1860, ο αριθμός εκτοξεύεται στα 1.400 το 1919, περιλαμβανομένου και του περίφημου Φροντιστηρίου της Τραπεζούντας. Συνολικός αριθμός μαθητών, 86.000 παιδιά.

Τα μεγάλα αστικά κέντρα του Πόντου γνωρίζουν ιδιαίτερη άνθηση στις τέχνες και τα γράμματα, εφάμιλλη των πνευματικών κέντρων της Ευρώπης, την ίδια στιγμή που η δημογραφική άνοδος του πληθυσμού και η οικονομική ευρωστία θα επιτρέψουν στους Έλληνες του Πόντου να επεκταθούν και στις περιοχές του Καυκάσου και της Κριμαίας.

Η προετοιμασία της θηριωδίας

Από το 1908 αρχίζει να αναδύεται με ιδιαίτερη δυναμική το κίνημα των Νεότουρκων, μιας μερίδας εθνικιστών που επιζητούσαν -ανάμεσα σε άλλα- τη φυλετική καθαρότητα των οθωμανικών εδαφών. Συνειδητοποιώντας ότι οι τόσοι αιώνες εκτουρκισμού του ντόπιου πληθυσμού δεν είχαν αποφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα, αποφασίζουν να εξοντώσουν το ελληνικό και χριστιανικό στοιχείο (σε συνέδριο μάλιστα του νεοτουρκικού φορέα στη Θεσσαλονίκη). Η Ιστορία λέει λοιπόν ότι η τελική λύση πάρθηκε από τους Νεότουρκους το 1911, εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου και ολοκληρώθηκε από τον Μουσταφά Κεμάλ (1919-1923).

Ήδη βέβαια από το 1908 παρατηρούνται οι πρώτες εκτοπίσεις του ελληνικού πληθυσμού στην ευρύτερη περιοχή της Μικράς Ασίας, καθώς και μαζικές εκτελέσεις των Ελλήνων του Πόντου. Το 1911 ωστόσο μπαίνει μπροστά το μεθοδευμένο και διεξοδικό πλάνο εξόντωσης, που θα εκτελεστεί στα χρόνια που ακολουθούσαν: υποχρεωτική επιστράτευση όλων των αντρών από 15-45 ετών και καταναγκαστική δουλεία σε Τάγματα Εργασίας (τα διαβόητα «Αμελέ Ταμπουρού»), κάτω από εξοντωτικές συνθήκες που αφάνιζαν μαζικά τον πληθυσμό από τις στερήσεις, την πείνα και τις ασθένειες.

Ταυτόχρονα, άτακτες ορδές Τούρκων αρχίζουν να επιτίθενται στα διάσπαρτα ελληνικά χωριά σκοτώνοντας, λεηλατώντας, κακοποιώντας τις γυναίκες και τελικά παραδίδοντάς τα στις φλόγες. Και βέβαια όσοι απέμειναν ζωντανοί μετά τις επιδρομές εκτοπίζονταν, με τις εξοντωτικές πορείες να στερούν τη ζωή στον άμαχο και ταλαιπωρημένο πληθυσμό.

Το χρονικό της γενοκτονίας

Το 1915 είναι το ορόσημο για τους Έλληνες του Πόντου: εφαρμόζεται εκτεταμένα το πλάνο εξόντωσης των Ποντίων, με τα ευρωπαϊκά κράτη απασχολημένα στις εχθροπραξίες του Α' Παγκοσμίου. Ταυτόχρονα σχεδόν, αρχίζει να συντελείται και η Γενοκτονία των Αρμενίων, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο για το ειδεχθές νεοτουρκικό πλάνο.

Την ώρα που συνεχίζονται οι εθνοκαθάρσεις, το 1916 χτυπιέται η Σαμψούντα, με τον ελληνικό πληθυσμό να υποφέρει φρικιαστικά δεινά. Μόνο η Τραπεζούντα γλιτώνει την καταστροφή γιατί είναι πλέον κάτω από ρωσικό ζυγό. Όταν μάλιστα ο ρωσικός στρατός εγκατέλειψε την πόλη το 1918, ο μισός τουλάχιστον ελληνικός πληθυσμός ακολούθησε τα στρατεύματα στην οπισθοχώρησή τους, εξαιτίας της τουρκικής απειλής που καραδοκούσε.

Με το τέλος του Μεγάλου Πολέμου, ο ποντιακός ελληνισμός θεώρησε πως τα δεινά του είχαν πάρει τέλος, αφού θα μπορούσε να προσαρτηθεί στην ελληνική επικράτεια. Η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε ωστόσο, καθώς δεν ήταν σε θέση να προστατεύσει τις απομακρυσμένες ποντιακές περιοχές από την τουρκική εισβολή, και οι Πόντιοι προχωρούν στο περίφημο Ποντοαρμενικό Κράτος, με την ήττα ωστόσο του αρμενικού στρατού στο Ερζερούμ από τον Μουσταφά Κεμάλ να αφήνει τον ποντιακό ελληνισμό στο έλεος των Νεότουρκων.

Το 1919 αρχίζει η δεύτερη φάση της γενοκτονίας, με νέους -ακόμα πιο σφοδρούς- διωγμούς από το κεμαλικό καθεστώς, πολύ πιο βίαιους και απάνθρωπους από τους προηγούμενους. Στις 19 Μαΐου 1919 έρχεται η καθοριστική στιγμή για την τύχη του ποντιακού ελληνισμού, με την απόβαση του Κεμάλ στη Σαμψούντα και κατόπιν την εισβολή στην Τραπεζούντα: οι μαζικές εκτελέσεις, ο ξεριζωμός και το κλίμα τρομοκρατίας αναγκάζουν τον πληθυσμό να εγκαταλείψει τις εστίες του. Όσοι επιβιώνουν, καταφεύγουν στα βουνά, με τις κακουχίες και τις στερήσεις σε βασικά αγαθά να μετατρέπουν την έξοδο σε πορεία θανάτου. Όσοι γλιτώνουν και από αυτή τη δοκιμασία, διαπιστώνουν ότι έχουν οδηγηθεί σε ενέδρα, με τις αγχόνες να είναι ήδη στημένες και να τους περιμένουν.

Παρόλα αυτά, η ποντιακή περηφάνια δεν έσκυψε το κεφάλι: οργανώνεται σε αντάρτικο στα βουνά, με τα μέλη της ποντιακής αντίστασης να φτάνουν στις 12.000 περίπου το 1921, σύμφωνα με τον έγκριτο ιστορικό Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο. Οι άτακτοι αυτοί μαχητές, σφυρηλατημένοι στις κακουχίες και την ανέχεια, θα επιφέρουν μια σειρά από δυνατά χτυπήματα στον οργανωμένο κεμαλικό στρατό και θα καταφέρουν να περισώσουν αμάχους από τα λυσσασμένα δόντια του διώκτη.

Παρά την αντίσταση των πατριωτών Ποντίων, μέχρι το καλοκαίρι του 1922 ο Κεμάλ, έχοντας εκκαθαρίσει τα δευτερεύοντα μέτωπα στη Μικρά Ασία (Μικρασιατική Καταστροφή), προχωρά σχεδόν ανενόχλητος στη σταδιακή εξόντωση του ποντιακού ελληνισμού. Πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά λεηλατήθηκαν και κάηκαν, οι κάτοικοι σφαγιάστηκαν, ατιμάστηκαν και εξορίστηκαν, με όσους γλίτωσαν από το τουρκικό μένος να καταφεύγουν στα απομακρυσμένα βουνά για να σωθούν.

Το τέλος του ποντιακού ελληνισμού είχε έρθει. Το ζοφερό πλάνο των τούρκων εθνικιστών πέτυχε τον αποτρόπαιο σκοπό του: με τη γενοκτονία του πληθυσμού, τους εκτοπισμούς, τις λεηλασίες και τις πυρπολήσεις, κατάφεραν την πολυπόθητη αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών. Η βίαιη εξαφάνιση των Ελλήνων από τα προγονικά εδάφη πληρώθηκε με 353.000 ψυχές την περίοδο 1916-1923.

Ο Κεμάλ Ατατούρκ, στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση της 13ης Αυγούστου 1923, πληροφορεί περιχαρής την ομήγυρη: «Επιτέλους, ξεριζώσαμε τους Έλληνες από τον Πόντο» (αναφέρεται από τον συνταγματάρχη Μουζέν, που παρακολούθησε τις εργασίες της εθνοσυνέλευσης, σε επιστολή του προς το γαλλικό Γενικό Επιτελείο Στρατού)...

Ξεριζωμός

Η τελευταία πράξη του ποντιακού δράματος διαδραματίζεται τον Οκτώβριο του 1922: ο Ατατούρκ συμφωνεί να μεταφερθούν οι Έλληνες του Πόντου με τουρκικά καράβια στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί με ελληνικά πλοία στην ελληνική επικράτεια.

Οι Πόντιοι θα αναγκαστούν λοιπόν να αναζητήσουν νέες πατρίδες, με το κύριο σώμα του ελληνισμού του Ευξείνου να καταφεύγει στη μητέρα Ελλάδα, αλλά και μια μερίδα να εγκαθίσταται στις νότιες περιοχές της Ρωσίας.

Το προσφυγικό ποντιακό ρεύμα προς την Ελλάδα θα ξεκινήσει τον Νοέμβριο του 1922 και θα συνεχιστεί σε όλη τη διάρκεια του 1923, ενώ το 1924 ο χριστιανικός πληθυσμός του Πόντου θα περιληφθεί στην ελληνοτουρκική σύμβαση για την ανταλλαγή των πληθυσμών. Οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των Ποντίων που αποβιβάστηκαν στην Ελλάδα δεν είναι ακριβείς, καθώς περισσότεροι από 1.200.000 μικρασιάτες πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στην ελληνική επικράτεια κατά τη δεκαετία του '20.

Οι ποντιακές κοινότητες υπολογίζουν τον αριθμό των ξεριζωμένων σε 400.000 περίπου ψυχές, με το προσφυγικό ποντιακό κύμα να βρίσκει νέο σπίτι στα μεγάλα αστικά κέντρα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, αλλά και στους νομούς Δράμας, Κιλκίς, Καβάλας, Ξάνθης, Κοζάνης, Πρέβεζας κ.ά., μπολιάζοντας τον τοπικό πληθυσμό με τον πολιτισμό και το πνεύμα που έφεραν στις αποσκευές τους.

Ο ποντιακός θρήνος

Οι Πόντιοι θρήνησαν γοερά την ελληνική στρατιωτική ήττα στη Μικρά Ασία αλλά και το τέλος του ποντιακού ελληνισμού. Ο παρακάτω θρήνος γράφτηκε και τραγουδήθηκε από τους Ποντίους της Πάφρας του Δυτικού Πόντου (αναφέρεται από τον ιστορικό Βλάση Αγτζίδη):

Κοίταξε τις πέτρες της Άγκυρας
βλέπε και τα δακρυσμένα μου μάτια.
Μείναμε σκλάβοι των Τούρκων,
για δες της μοίρας τα γραμμένα.
Οι λόφοι της Άγκυρας είναι μονοκόμματοι
Η Ελλάδα κάηκε, κατακάηκε.
Να τυφλωθείς καταραμένε ’γγλε,
στην Ελλάδα δεν απόμεινε ελπίδα.
Ο στρατός που πήγε για την ’γκυρα,
έμεινε εκεί πεσκέσι στους Τούρκους.
Όσοι μας βοήθαγαν έκαναν πίσω
και τους Έλληνες τους παρέσυρε το κύμα.

http://www.newsbeast.gr/greece/arthro/533060/i-genoktonia-ton-podion

Η Αλβανία τραβάει το σκοινί στο Ιόνιο κατά το παράδειγμα της Τουρκίας - Αμφισβητεί υφαλοκρηπίδα και θαλάσσιες ζώνες

Η Αλβανία θεωρεί πλέον μονομερή κίνηση της Ελλάδας την προκήρυξη οικοπέδων για έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων σε περιοχές του Ιονίου Πελάγους, ανεβάζοντας έτι περαιτέρω το θερμόμετρο στις ελληνοαλβανικές σχέσεις. Οπως πληροφορείται «Το Βήμα», το αλβανικό υπουργείο Εξωτερικών έστειλε νέα ρηματική διακοίνωση για το ζήτημα αυτό στις 26 Οκτωβρίου. Σε αυτήν επαναλαμβάνει τον ισχυρισμό ότι τουλάχιστον ένα από τα οικόπεδα που έχουν προκηρυχθεί από την Ελλάδα εισέρχεται εντός των αλβανικών χωρικών υδάτων. 

Σύμφωνα με το κείμενο της διακοίνωσης, τα Τίρανα σημειώνουν ότι από τη στιγμή που δεν υπάρχει οριστική συμφωνία οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας ανάμεσα σε Ελλάδα, Αλβανία και Ιταλία στην περιοχή καμία πράξη που αφορά έρευνα και εκμετάλλευση δεν θα πρέπει να αναλαμβάνεται χωρίς τη συναίνεση όλων των μερών. Ουσιαστικά τα Τίρανα κατηγορούν την Ελλάδα για μονομερείς κινήσεις λόγω της προκήρυξης των οικοπέδων, μια πρακτική που εύκολα μπορεί να συγκρίνει κανείς με αντίστοιχες τουρκικές θέσεις σε ό,τι αφορά το Αιγαίο!

Ο «πόλεμος των διακοινώσεων»

 

Παράλληλα επιδιώκουν να εξαφανίσουν ακόμη και την υπογραφή τους στη «Συμφωνία για την Οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας και άλλων Θαλασσίων Ζωνών» του 2009, την οποία είχε κρίνει αντισυνταγματική το αλβανικό Συνταγματικό Δικαστήριο το 2010. Ωστόσο, καθώς η αντισυνταγματικότητα δεν συνεπάγεται και ακυρότητα της αλβανικής μονογραφής της συμφωνίας, φαίνεται ότι τα Τίρανα αναζητούν νέες μεθόδους νομικών ελιγμών.

Η επανάληψη και η ενίσχυση εκ μέρους των Τιράνων της επιχειρηματολογίας που έχει διατυπωθεί με σειρά ρηματικών διακοινώσεων, αρχής γενομένης από την υπ' αριθμόν 9033 της 4ης Μαΐου 2015, έχουν αυξήσει τον προβληματισμό στην Αθήνα. Υψηλόβαθμα διπλωματικά στελέχη συνιστούν φυσικά ψυχραιμία, αλλά πλέον είναι σαφές ότι οι διμερείς σχέσεις διάγουν πολύ κακή περίοδο, χωρίς προοπτικές βελτίωσης.

Η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Εντι Ράμα εμφανίζεται αποφασισμένη «να τραβήξει το σκοινί» σε ό,τι αφορά τη συμφωνία για τις θαλάσσιες ζώνες. Και προφανώς, η σύντομη διμερής συνάντησή του με τον Αλέξη Τσίπρα στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών θα πρέπει μάλλον να χαρακτηριστεί... μη γενόμενη - κρίνοντας πάντοτε από τις εξελίξεις.

Στην τελευταία ρηματική διακοίνωση που επεδόθη στον έλληνα πρεσβευτή στα Τίρανα το αλβανικό υπουργείο Εξωτερικών επισημαίνει ότι με βάση το διμερές νομικό πλαίσιο και τη διεθνή νομοθεσία που αφορά την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών είναι (κατά τη δική του άποψη) σαφές πως οι γεωγραφικές συντεταγμένες του Οικοπέδου 1 που προκήρυξε η Ελλάδα για έρευνες εισέρχονται εντός αλβανικών χωρικών υδάτων.

Τα Τίρανα επικαλούνται την ανακοίνωση της ελληνικής κυβέρνησης με αριθμό 2014/C 400/03 για τους όρους χορήγησης και χρήσης των αδειών αναζήτησης, έρευνας και παραγωγής υδρογονανθράκων. Σε αυτήν περιλαμβάνονται ο χάρτης και οι συντεταγμένες των συνολικά 20 οικοπέδων που προκήρυξε η τότε κυβέρνηση, με τον Γιάννη Μανιάτη ως αρμόδιο υπουργό ΠΕΚΑ. Υπογραμμίζουν δε πως σε ό,τι αφορά το Οικόπεδο 1 οι συντεταγμένες 19^ο 45' 00" ανατολικά και 40^ο 00' 00" βόρεια παραβιάζουν τα αλβανικά χωρικά ύδατα. Η νέα αλβανική νότα έχει σκοπό να αμφισβητήσει πιο ενεργά τα αντεπιχειρήματα της Αθήνας. Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, με δική του ρηματική διακοίνωση στις 17 Ιουνίου, είχε απαντήσει στην αλβανική νότα. Υπογράμμιζε ότι στη σχετική ανακοίνωση της κυβέρνησης Σαμαρά το Οικόπεδο 1 είναι ένα από εκείνα τα οποία φέρουν αστερίσκο.

Οπως εξηγείται στην ίδια ανακοίνωση, «τα εξωτερικά όρια των περιοχών που επισημαίνονται με αστερίσκο * έχουν καθοριστεί σύμφωνα με υπάρχουσες διμερείς συμφωνίες οριοθέτησης και, σε περίπτωση μη ύπαρξης τέτοιας συμφωνίας, καθορίζονται από τη διάμεσο που περιγράφεται (...) στο άρθρο 156, παρ. 2 του Ν. 4001/2011», δηλαδή από τη μέση γραμμή. Η ελληνική θέση, σύμφωνα με την απαντητική νότα, είναι ότι «τα εξωτερικά όρια του Οικοπέδου 1 έχουν σαφώς καθοριστεί σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Επομένως η περιοχή που το Οικόπεδο καλύπτει δεν επεκτείνεται στα χωρικά ύδατα της Αλβανίας».

Προσπαθούν να εμπλέξουν και την Ιταλία

 

Η κυβέρνηση Ράμα όμως, στην προσπάθειά της να αμφισβητήσει τα ελληνικά δικαιώματα στην περιοχή και κατ' επέκταση την ίδια τη συμφωνία του 2009, επιδιώκει να εμπλέξει και την Ιταλία. Στην αλβανική διακοίνωση της 26ης Οκτωβρίου, τα Τίρανα επισημαίνουν ότι στο Ιόνιο Πέλαγος υπάρχει μια περιοχή που ορίζεται α) ανατολικά, από τη συμβολή ελληνικών και αλβανικών χωρικών υδάτων, β) από συγκεκριμένες συντεταγμένες που προκύπτουν από την ιταλοαλβανική συμφωνία του 1992 για οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και γ) από την ελληνοϊταλική συμφωνία του 1977, επίσης προς οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας.

Τα Τίρανα δεν αναγνωρίζουν καν την ύπαρξη της ελληνοαλβανικής συμφωνίας του 2009 και σίγουρα επιδιώκουν να προκαλέσουν επιπλοκές στη σχεδιαζόμενη από την Αθήνα υπογραφή νέας, επικαιροποιημένης συμφωνίας με τη Ρώμη για τις θαλάσσιες ζώνες. Ακριβώς αυτή η αλβανική πρακτική έχει οδηγήσει στην εξέταση πιο προωθημένων προτάσεων εντός κλειστών συσκέψεων στο υπουργείο Εξωτερικών. Προς το παρόν όμως δεν έχουν λάβει το «πράσινο φως» για να εφαρμοστούν.

Αρνητική στάση
Οι νομικοί ελιγμοί των γειτόνων και η δήλωση της Χάγης
Σύμφωνα με ανώτερες διπλωματικές πηγές, είναι ξεκάθαρο ότι η Αλβανία δεν δείχνει διατεθειμένη να συμβάλει στην επίλυση του ζητήματος που έχει ανακύψει με τη συμφωνία του 2009. Αυτό είχε καταστεί σαφές ήδη από την επίσκεψη του Ευάγγελου Βενιζέλου στα Τίρανα το 2014, καθώς, παρά κάποιες αρχικές ενδείξεις ότι η κυβέρνηση Ράμα ίσως ήταν έτοιμη να διευθετήσει το θέμα, στη συνέχεια υπαναχώρησε.

Η Αλβανία θεωρεί ότι η συμφωνία του 2009 είναι ετεροβαρής υπέρ της Ελλάδας και ότι τα Διαπόντια Νησιά βορείως της Κέρκυρας δεν δικαιούνται πλήρη επήρεια. Ολα αυτά παρά το γεγονός ότι σύμφωνα με την ιταλοαλβανική συμφωνία του 1992, όπου ελήφθη υπόψη η μέση γραμμή, η αλβανική νήσος Σάσων έλαβε πλήρη επήρεια. Πρόκειται για κρίσιμα θέματα, από τη στιγμή που, όπως ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος είπε πρόσφατα σε εκδήλωση στο ΕΒΕΑ, η συμφωνία του 2009 αποτελεί ουσιαστικά μια συμφωνία οριοθέτησης των εκατέρωθεν χωρικών υδάτων, κάτι που αφορά το 90% του κατανεμημένου χώρου και μόλις κατά 10% την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας ή ΑΟΖ.  

Επιπλέον, τα Τίρανα κινήθηκαν δραστήρια, προσεγγίζοντας διεθνή νομικά γραφεία και αναζητώντας τρόπους αμφισβήτησης της συμφωνίας μέσω προσφυγής σε διεθνή δικαιοδοτικά όργανα. Η αβεβαιότητα για τις αλβανικές προθέσεις οδήγησε την Ελλάδα να καταθέσει στις 14 Ιανουαρίου 2015 νέα δήλωση επιφυλάξεων στα Ηνωμένα Εθνη. Με αυτήν επικαιροποίησε παλαιότερη δήλωση, του 1994, σχετικά με την αποδοχή της υποχρεωτικής δικαιοδοσίας του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (ΔΔΧ).

Στην επικαιροποιημένη δήλωση η Αθήνα, πέραν της αποσαφήνισης ότι εξαιρούνται από τη δικαιοδοσία του ΔΔΧ διαφορές για στρατιωτικά μέτρα αμυντικού χαρακτήρα (σ.σ.: αφορά την αποστρατιωτικοποίηση νησιών του Ανατολικού Αιγαίου), πρόσθεσε άλλη μία εξαίρεση. Αυτή αφορά διαφορές σχετικές με τα σύνορα της Ελλάδας ή με ζητήματα εδαφικής κυριαρχίας, συμπεριλαμβανομένων διαφορών για τα χωρικά ύδατα και το εύρος του εναέριου χώρου. Από διαδικαστικής απόψεως, η Ελλάδα διατηρεί το δικαίωμα να αποφασίσει αν θα δεχθεί ή όχι (εντός 12 μηνών) τη δικαιοδοτική επίλυση μιας συγκεκριμένης διαφοράς από το ΔΔΧ με μια χώρα που μονομερώς αποδέχεται να προσφύγει στο δικαστήριο αποκλειστικά για αυτήν. Πέραν της Τουρκίας, οι εξαιρέσεις αυτές «φωτογραφίζουν» και την Αλβανία.


ΕΜΠΛΟΚΗ

Το αλβανικό υπουργείο Εξωτερικών έστειλε νέα ρηματική διακοίνωση στις 26 Οκτωβρίου με την οποία επαναλαμβάνει τον ισχυρισμό ότι τουλάχιστον ένα από τα οικόπεδα που έχουν προκηρυχθεί από την Ελλάδα εισέρχεται εντός των αλβανικών χωρικών υδάτων.

Υψηλόβαθμα διπλωματικά στελέχη συνιστούν φυσικά ψυχραιμία, αλλά πλέον είναι σαφές ότι οι διμερείς σχέσεις διάγουν πολύ κακή περίοδο, χωρίς προοπτικές βελτίωσης.

Τα Τίρανα δεν αναγνωρίζουν καν την ύπαρξη της ελληνοαλβανικής συμφωνίας του 2009 και σίγουρα επιδιώκουν να προκαλέσουν επιπλοκές στη σχεδιαζόμενη από την Αθήνα υπογραφή νέας, επικαιρο-ποιημένης συμφωνίας με τη Ρώμη για τις θαλάσσιες ζώνες.

TO BHMA

http://greeknation.blogspot.com/2015/11/blog-post_228.html