50 χρόνια θέατρο Λυκαβηττού

Μισό αιώνα ζωής κλείνει το πιο διάσημο, σύγχρονο ανοιχτό θέατρο της χώρας. Η ιστορία της δημιουργίας του και το αβέβαιο μέλλον

Μαργαρίτα Πουρνάρα

Αύγουστος 16 2015 07:56

Οποιο είδος μουσικής και αν ακούει κανείς, είναι βέβαιο ότι έχει περάσει αξέχαστες στιγμές σε συναυλία στο Λυκαβηττό. Φέτος το εμβληματικό υπαίθριο θέατρο της Αθήνας κλείνει 50 χρόνια από την πρώτη παράσταση. Και παρότι το 2014 και το  2015 δεν πραγματοποιήθηκε καμιά θερινή εκδήλωση εως ότου πραγματοποιηθούν έργα συντήρησης, η ίδια του η ιστορία συγκινεί. Εκεί έχουν εμφανιστεί μερικά από τα σπουδαιότερα ονόματα που έχουν έρθει ποτέ στην Ελλάδα: από τον James Brown και τους Pet Shop Boys μέχρι τους Temptations και τους Scorpions, οι κερκίδες δονούνταν από διαφορετικούς ρυθμούς. Αλλωστε βρίσκεται στο πιο προνομιακό σημείο του αστικού ιστού. Σε ύψος 285 μέτρα είναι ο υψηλότερος από τους λόφους της Αθήνας.

Η απόφαση για την δημιουργία ενός τέτοιου χώρου στην Αθήνα μας γυρίζει πίσω στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '60. Η ερμηνεύτρια του αρχαίου δράματος Αννα Συνοδινού είχε θέσει ως στόχο ζωής να εξοικειωθεί το κοινό με τις παραστάσεις αυτές. Η ιδέα να φτιάξουν με τον άνδρα της το θέατρο του Λυκαβηττού είχε να κάνει με την ανάγκη που υπήρχε την εποχή εκείνη να δουν με ποιον τρόπο μπορούσε να αναβιώσει το αρχαίο δράμα πέρα από τα τείχη της κρατικής σκηνής,  υπογράμμιζε τότε η γνωστή ηθοποιός. Ταυτόχρονα ήταν η εποχή όπου το νεοσύστατο φεστιβάλ Αθηνών προσπαθούσε να καθιερωθεί στην συνείδηση των φιλόμουσων αλλά και να βρει νέους χώρους εκτός των αρχαίων θεάτρων.

Ο χώρος του Λυκαβηττού ήταν ένα νταμάρι, σαν μια πληγή στο σώμα του λόφου. Επί Μεταξά είχε φιλοξενηθεί για πρώτη φορά μια παράσταση αρχαίου δράματος, μιας και είχε ανεβεί η «Πενθεσίλια». Ολόκληρη η περιοχή αυτή ανήκε με βάση φιρμάνια που είχαν βγει τον καιρό της Τουρκοκρατίας στην Μονή Πετράκη. Εγινε ένας διαγωνισμός και κατακυρώθηκε  η εκμίσθωση στην ηθοποιό. Το εγχείρημα μπήκε μπροστά με την υποστήριξη του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου. Μετά από λίγο ο αρχιτέκτων Τάκης Ζενέτος ανέλαβε να χτίσει ένα κοίλον για να μπορεί το κοινό να παρακολουθήσει τις παραστάσεις. Το πρόβλημα ήταν να γίνει η χωροθέτηση με τον σωστό τρόπο έτσι ώστε να αποκτηθεί η δέουσα  ακουστική στον χώρο. Για να πραγματοποιηθούν οι ειδικές αυτές μετρήσεις καθώς τότε δεν υπήρχε η εξελιγμένη τεχνολογία, η Αννα Συνοδινού πήγαινε καθημερινά και ερμήνευε με την επιβλητική της φωνή ρόλους από διάφορες τραγωδίες. 

Τελικώς αποφασίστηκε να χτιστεί ένα θέατρο στο σημείο που βρίσκεται σήμερα με δυνατότητα να φιλοξενεί στις κερκίδες του 5.000 θεατές. Αν όμως είχε επιλεγεί ως πρώτη υλη το τσιμέντο ή η πέτρα τότε θα έπρεπε να δαπανηθεί πολύς χρόνος και χρήμα. Εν τέλει  προκρίθηκε η λύση να γίνει ένα πρόχειρο λυόμενο θέατρο χωρητικότητας 3.000 με βάση τα σχέδια του Ζενέτου. Είναι μια μεταλλική σύνθεση, με επένδυση ξύλου στον χώρο των καθισμάτων που τοποθετήθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να μην κρύβουν τις σκαλωσιές. Η αρχική επιθυμία της Συνοδινού, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Αυτό που ήθελε ήταν  με την βοήθεια του ΕΟΤ  να πάρει το θέατρο μια μονιμότερη μορφή αλλά και να δημιουργηθεί ένα θεατρικό περιβάλλον με μια σχολή μελέτης αρχαίου δράματος και άλλων υποδομών.

Η πρώτη παράσταση δόθηκε τον Ιούνιο του 1965, με πρωταγωνίστρια την εμπνεύστρια του θεάτρου ως "Αντιγόνη" του Σοφοκλή. Ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, που έδωσε το παρόν στην εναρκτήριο παράσταση - λίγο πριν τα Ιουλιανά - δήλωσε: "Η έμπνευση αυτού του Θεάτρου οφείλεται στην Άννα Συνοδινού, δόξα του ελληνικού θεάτρου, που συνδυάζει  την καλλιτεχνική ευαισθησία με την ανυποχώρητη θέληση."

Λίγο αργότερα (προς τα τέλη Ιουνίου) η Συνοδινού θα ανεβάσει και τις "Εκκλησιάζουσες" του Αριστοφάνη (με τη συμμετοχή και της Δέσπως Διαμαντίδου, ενώ τη μουσική είχε γράψει ο Γ. Μαρκόπουλος). Η έλευση της Χούντας - λόγω λογοκρίσιας - ήταν ο λόγος που η Συνοδινού εγκατέλειψε τον Λυκαβηττό.

Μέχρι και σήμερα το θέατρο στηρίζεται σε μεταλλικά υποστηλώματα, τα οποία έχουν υποστεί την φθορά του χρόνου. 

Καπως έτσι δημιουργήθηκε εν τέλει αυτή η «αχιβάδα» που βλέπουμε σήμερα, η οποία είχε προβλεφθεί να έχει άλλη διάρκεια ζωής. Παρόλ’ αυτα το σχέδιο του Ζενέτου θεωρείται ένα κατασκευαστικό τόλμημα. Το 1998 το θέατρο χαρακτηρίστηκε «ιστορικό διατηρητέο μνημείο και σύγχρονη κατασκευή άριστα ενταγμένη στο φυσικό περιβάλλον». Το 2003, τέλος, υπογράφηκε μνημόνιο συνεργασίας της Εταιρείας Τουριστικής Ανάπτυξης (ΕΤΑ)- στην οποία περιήλθε το θέατρο - και του Δήμου Αθηναίων για αναβάθμιση. Το 2008 επί δημαρχίας Κακλαμάνη είχε δημιουργηθεί ένα τεράστιο θέμα για την στατικότητα. Το θέατρο είχε σφραγιστεί και ορισμένες συναυλίες είχαν ακυρωθεί. Τότε δεν είχαν γίνει οι απαραίτητες επιδιορθωτικές ενέργειες. Οι ειδικοί τότε είχαν επισημάνει ότι το θέατρο είναι κατάλληλο για χρήση και όχι για κατάχρηση. Τούτο σημαίνει ότι δεν μπορεί να «σηκώσει» πάνω από 3200 θεατές.Το θέατρο ανήκει στην εταιρεία Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα. Η άδεια λειτουργίας δίνεται από τον Δήμο Αθηναίων, ενώ την παραχώρηση του Θεάτρου και τα έσοδα από την επινοικίασή του τα διαχειρίζεται το Φεστιβάλ Αθηνών. Το  2012, υπογράφηκε από τους Υπουργούς Ανάπτυξης Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλία Άννα Διαμαντοπούλου, τον Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης  Γιώργο Κουτρουμάνη και το Δήμαρχο Αθηναίων Γιώργο Καμίνη σύμφωνο συνεργασίας, για την υλοποίηση συγκεκριμένων δράσεων από τον Δήμο, ο οποίος θα χρηματοδοτηθεί για το σκοπό αυτό με 120.000.000 ευρώ. Ανάμεσα στις δράσεις αυτές ήταν και η φροντίδα του θεάτρου. Αναμένουμε.

http://news247.gr/eidiseis/weekend-edition/50-xronia-theatro-lykavhttou.3617576.html

ΑΛΕΚΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΣ

Αλέκος Σακελλάριος

7 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1913 – 29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1991

Ο Αλέκος Σακελλάριος ήταν Έλληνας θεατρικός συγγραφέας, στιχουργός, δημοσιογράφος και σκηνοθέτης. Εξαιρετικά δημοφιλής και παραγωγικός, υπήρξε από τους σημαντικότερους ανανεωτές της μεταπολεμικής νεοελληνικής κωμωδίας και από τους σημαντικότερους στιχουργούς του ελαφρού ελληνικού τραγουδιού.
Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, στην Αχαρνών. Οι νομικές σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών εκτοπίστηκαν πολύ σύντομα από τις ζωηρές δημοσιογραφικές του ανησυχίες (ήδη από τα σχολικά του χρόνια υπήρξε εκδότης του “Μαθητή”, της πιο μεγάλης κυκλοφορίας μαθητικής εφημερίδας της εποχής). Στην μάχιμη δημοσιογραφία μπαίνει μέσα από τη φιλολογική στήλη της Καθημερινής, μετά από ποίημα που στέλενει στον Γεώργιο Βλάχο. Εργάστηκε σε όλες τις μεγάλες εφημερίδες άλλοτε ως ρεπόρτερ, άλλοτε ως χρονογράφος ή ως ευθυμογράφος. Επίσης με τον στενό συνεργάτη του Χρήστο Γιαννακόπουλο εξέδωσαν την εφημερίδα Το Εικοσιτετράωρο και τα περιοδικά Πρωτεύουσα και Σαββατοκύριακο. Διετέλεσε επίσης και διευθυντής του περιοδικού ποικίλης ύλης Εβδομάς. Μέχρι το τέλος της ζωής του χρονογραφούσε σε εφημερίδες και περιοδικά.
Το 1935 έγραψε, κατόπιν παραγγελίας του κορυφαίου κωμικού του ελαφρού μουσικού θεάτρου της περιόδου, Πέτρου Κυριακού, το πρώτο θεατρικό του έργο, την μουσική ηθογραφία Ο βασιλιάς του Χαλβά σε συνεργασία με τον Μήτσο Βασιλειάδη με συνθέτη τον Νίκο Χατζηαποστόλου. Η επιτυχία ήταν μεγάλη και καθιέρωσε κατ’ευθείαν τον νεαρό συγγραφέα.
Η συνεργασία, όμως με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο ήταν αυτή που έμελλε να γράψει πραγματικά ιστορία. Το σερί των επιτυχιών τους, ενέπνευσε πολλούς συγγραφείς και χρονογράφους της γενιάς τους να καταπιαστούν με την θεατρική κωμωδία, αφήνοντας μια μεγάλη σειρά από έργα που παίζονται ακόμα και σήμερα.
Εξαιρετικά μεγάλη ήταν η επιτυχία του και στον κινηματογράφο, όπου ξεκίνησε αυτοδίδακτος, μετά από παρότρυνση του παραγωγού Φιλοποίμενος Φίνου. Οι ταινίες του σημείωναν ρεκόρ εισπράξεων και οι περισσότερες απ’αυτές έδειξαν και ιδιαίτερη αντοχή στο χρόνο, μέσω της τηλεόρασης. Πάνω από 20 από αυτές είναι εξαιρετικά δημοφιλείς και σήμερα.
Εκτός απ’την συνεργασία του με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο, δούλεψε και με τους περισσότερους -αν όχι όλους- τους επιθεωρησιακούς συγγραφείς της εποχής του. Έγραψε μόνος ή συνεργαζόμενος περίπου 200 θεατρικά έργα και 60 κινηματογραφικά σενάρια. Γνωστότερα απ’ αυτά είναι: Οι Γερμανοί ξανάρχονται, Ένας ήρως με παντούφλες, Ένα βότσαλο στη λίμνη, Σάντα Τσικίτα,Θανασάκης ο πολιτευόμενος, Δεσποινίς ετών 39, Ούτε γάτα ούτε ζημιά, Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες, Ο φίλος μου ο Λευτεράκης, Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο, Η θεία απ’ το Σικάγο, Η καφετζού, Η κυρά μας η μαμή, Ο Ηλίας του 16ου, Το ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο,Τα κίτρινα γάντια, Αλίμονο στους νέους, Η Αλίκη στο ναυτικό, Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης,Χτυποκάρδια στο θρανίο, Το δόλωμα, Υπάρχει και φιλότιμο.
Έγραψε επίσης τους στίχους -μόνος, με τον Γιαννακόπουλο ή με άλλους- σε περίπου 2.000 τραγούδια, πολλά απ’ τα οποία έγιναν μεγάλες επιτυχίες. Συνεργάστηκε με ευρεία γκάμα συνθετών (από τον Νίκο Χατζηαποστόλου και τον Θεόφραστο Σακελλαρίδη, ως τον Σταύρο Ξαρχάκο και τον Γιώργο Ζαμπέτα). Ιδαίτερα σημαντικές για το ελληνικό τραγούδι ήταν οι συνεργασίες του με τον Κώστα Γιαννίδη και τον Μιχάλη Σουγιούλ. Σπουδαία -και εξαιρετικά επιτυχημένα- ήταν και τα τραγούδια που έγραψε με τον Μάνο Χατζιδάκι.
Η κριτική της εποχής (με εξαίρεση τον Άλκη Θρύλο) αντιμετώπισε το δίδυμο Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου ως τους σημαντικότερους απ’ τους κωμωδιογράφους της γενιάς τους. Πολλές φορές κατηγορήθηκαν για προχειρότητα, λόγω της υπερπαραγωγικότητάς τους. Η αποτίμησή τους, όμως, μετά το πέρας της εποχής τους ήταν απολύτως θετική. Αρχίζοντας μάλιστα από το 1989, έργα τους μπήκαν και στο ρεπερτόριο του Εθνικού Θεάτρου, κάτι που στις μέρες των μεγάλων επιτυχιών τους θα ήταν αδιανόητο.
Ο Αλέκος Σακελλάριος τιμήθηκε για όλες τις δημιουργικές πλευρές του με πολλά ελληνικά και ξένα βραβεία. Κατά το τέλος της ζωής του, η αφηγηματική του δεινότητα τον έκανε περιζήτητο σε τηλεοπτικές εκπομπές που μελετούσαν την εποχή του. Πολύ μεγάλη επιτυχία, άλλωστε, είχε και το βιβλίο με τις αναμνήσεις του Λες και ήταν Χτες.
Πέθανε στις 29 Αυγούστου του 1991 στην Αθήνα και κηδεύθηκε στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών σε οικογενειακό τάφο.
Είχε παντρευτεί τρεις φορές και είχε δύο κόρες.
Τα τελευταία χρόνια (από τα τέλη του 1970 ως το 1991) ζούσε με την τρίτη σύζυγό του, Τίνα, γράφοντας (όπως έλεγε σε συνεντεύξεις του της εποχής) συνεχώς σενάρια, χρονογραφήματα και θεατρικά -τα περισσότερα εκ των οποίων δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας.
Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του -θεατρικό και χρονογραφικό-, σε αντίθεση με τα έργα των συγχρόνων του Τσιφόρου και Ψαθά, δεν εκδόθηκε ποτέ.

http://www.classicgreekcinema.com/tag/alekos-sakellarios/

Αθηνόδωρος Προύσαλης. Αψήφησε τον Σακελλάριο και πληγώθηκε όταν κάποιος τον είπε «νεκρόφιλο», επειδή κέρδισε την συμπάθεια της Κυβέλης...

Η ζωή του Στο κινηματογραφικό πανί υποδυόταν το λαϊκό τύπο. Στην πραγματικότητα ήταν ένας πολύ μορφωμένος άνθρωπος και η οικογένεια του ήταν σχετικά ευκατάστατη. Γεννήθηκε το 1926 στην Κωνσταντινούπολη και ήρθε στην Ελλάδα το 1932. Αρχικά εγκαταστάθηκαν στην Κοκκινιά, όπου ο μικρός Αθηνόδωρος είχε την ευκαιρία να μεγαλώσει ανάμεσα σε πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και να αποκτήσει μερικές από τις μερακλίδικες συνήθειες τους.... 

 Καλή παρέα, πικάντικος μεζές, ούζο, ελληνικός καφές, τσιγάρο και τάβλι, ήταν μερικές από τις αγαπημένες του συνήθειες. Ο πατέρας του ήταν μηχανουργός, ο παππούς του ιερέας και λόγω της οικονομικής τους άνεσης δεν χρειάστηκε να δουλέψει από μικρός και έτσι μπόρεσε να σπουδάσει. Στη διάρκεια της κατοχής πέρασε δύσκολα όπως και όλοι οι Έλληνες. Αυτό που θυμόταν πάντα από εκείνες τις μέρες ήταν ότι το βράδυ έπεφτε να κοιμηθεί και δεν ήξερε αν θα τον συλλάβουν το πρωί, καθώς παντού γίνονταν μπλόκα, τόσο από τους Γερμανούς όσο και από τους ταγματασφαλίτες. Είχε αναφέρει ότι τότε έζησε για πρώτη φορά τον πόνο της απώλειας, καθώς πολλοί φίλοι του σκοτώθηκαν. Στο τέλος του εμφυλίου γράφτηκε κρυφά από τους δικούς του στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. «Εσύ πάψε, θα σου ρίξω φλιτ», «Μια αψηλή τσιριμπίμ τσιριμπόμ», «Θα κανελώνανε το ρυζόγαλο;» «Μυρίζεις απήγανο», «Άρχισες πάλι το λιβανιστήρι?” Αυτές είναι μόνο μερικές από τις αξέχαστες ατάκες που έχει πει ο αγαπημένος μάγκας του ελληνικού κινηματογράφου, Αθηνόδωρος Προύσαλης. Ένας από τους πιο δημοφιλείς και πετυχημένους καρατερίστες, που στην πενηντάχρονη καριέρα του, έπαιξε σε 100 ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου και 20 του «κουλτουριάρικου», όπως αποκαλούσε τον Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο. Κατά κύριο λόγο έπαιζε τον λαϊκό τύπο, περισσότερο σε κωμωδίες. Ο Προύσαλης στο κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος Τα πρώτα βήματα στον κινηματογράφο Η πρώτη του εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη ήταν το 1952, στην ταινία “Στραβόξυλο”. Τότε που ακόμα το σινεμά ήταν σε πρωτόγονη κατάσταση. Του είχε κάνει εντύπωση που ο εικονολήπτης έπρεπε να γυρίζει με το χέρι του σε σταθερό ρυθμό, το καρούλι του φιλμ. Για να διατηρήσει αυτό το συγχρονισμό έλεγε από μέσα του τον εθνικό ύμνο! Ο πρώτος επίσημος ρόλος του ήταν στη “Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο” του Αλέκου Σακελλάριου, με τον Βασίλη Αυλωνίτη και τον Μίμη Φωτόπουλο. Στην πρώτη σκηνή της ταινίας ο Προύσαλης ενσαρκώνει έναν μεροκαματιάρη που εξιστορεί τη ζωή των δύο πρωταγωνιστών. Ο Σακελλάριος του υπέδειξε στην πρόβα να πει τα λόγια του μάγκικα. Ο Αθηνόδωρος όμως σκέφτηκε ότι δεν ταίριαζε σε ένα τίμιο φτωχό εργάτη να μιλήσει σαν μαγκάκι, αλλά σαν έναν λαϊκό, εργατικό άνθρωπο και έτσι με θράσος υποκρίθηκε, όπως εκείνος έκρινε. Ο Προύσαλης σε παιδική ηλικία Ο Σακελλάριος δεν αντέδρασε. Απεναντίας εκτίμησε το ταλέντο του νέου ηθοποιού και του ζήτησε το τηλέφωνό του για μελλοντικές συνεργασίες. Από τότε, σε όλη του την καλλιτεχνική ζωή, ο Προύσαλης αψηφούσε τους σκηνοθέτες αν πίστευε ότι είχαν λάθος. Πάντα όμως είχε σωστή κρίση και έτσι δεν έχασε ποτέ δουλειά. Ο ίδιος ξεχώριζε την “Επιχείρηση Απόλλων”, γιατί είχε μεγάλο και καλό ρόλο. Ποτέ δεν παραπονέθηκε για τους μικρούς ρόλους που του έδιναν στο σινεμά, αντιθέτως ήταν ευγνώμων γιατί εκείνες τις δύσκολες εποχές κέρδισε αρκετά χρήματα. Όπως είχε πει, ένα καλοκαίρι είχε κερδίσει περίπου 15.000 ευρώ (σε σημερινή αναγωγή) και έτσι κατάφερε να αποκτήσει το πρώτο του αυτοκίνητο. Θαύμαζε πολύ τον Θανάση Βέγγο στους κινηματογραφικούς του ρόλους, γιατί αν και δεν είχε σπουδάσει ποτέ ήταν εξαιρετικά ταλαντούχος!... 

 Στο θέατρο άρχισε να δουλεύει το 1953, όπου υποδύθηκε και δραματικούς και κωμικούς ρόλους, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που έγινε πρωταγωνιστής. Στα πρώτα του βήματα, συνεργάστηκε με την Κυβέλη, που του έδειχνε ιδιαίτερη αδυναμία. Ένας κακεντρεχής συνάδερφος του, ζήλεψε που τον συμπαθούσε τόσο πολύ η ηλικιωμένη τότε Κυβέλη, που του έβγαλε το παρατσούκλι ο “νεκρόφιλος”. Ο Αθηνόδωρος πικράθηκε πολύ από αυτό το περιστατικό. Για αυτό και πάντοτε έλεγε ότι δύο πράγματα σιχαινόταν στη ζωή του. Τη ζήλια και την αχαριστία. Ποτέ δεν προκάλεσε με τις πράξεις του. Έζησε μία ήρεμη ζωή. Παντρεύτηκε την Τούλα, μια καλόκαρδη κοπέλα από τη Θεσσαλονίκη, που αν και κάποια στιγμή χώρισαν, δεν έπαψε να τον φροντίζει μέχρι το τέλος. Απέκτησαν μία κόρη, τη θεατρολόγο Εύη Προύσαλη, που της είχε μεγάλη αδυναμία. Σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του είχε πει ότι δεν φοβάται το θάνατο, το μόνο που ήθελε ήταν να μην αρρωστήσει, να φύγει μια και έξω. Αυτό που τον πείραζε ήταν που είχε χάσει τους καλύτερους του φίλους και ένιωθε ορφανός. Λίγους μήνες μετά, στις 5 Ιουνίου του 2012 , έφυγε και εκείνος από τη ζωή στα 86 του χρόνια. Τα τελευταία χρόνια ο πιο επιτυχημένος ρόλος του ήταν στην τηλεοπτική σειρά “Εγκλήματα”. Αν και είχε αποσυρθεί τυπικά από το σανίδι στα 69 του χρόνια, ήταν ευτυχισμένος που δεν είχε περάσει καμία χρονιά χωρίς να χτυπήσει το τηλέφωνό του για δουλειά.... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/athinodoros-prousalis-apsifise-ton-sakellario-ke-pligothike-otan-kapios-ton-ipe-nekrofilo-epidi-kerdise-tin-simpathia-tis-kivelis/

Βασανισμοί και γενοκτονίες πριν από 7.000 χρόνια. Γιατί έσπαζαν τα πόδια των αντιπάλων τους πριν τους εκτελέσουν

Σρεμπρένιτσα πριν 7.000 χρόνια - Προϊστορικός ομαδικός τάφος στην Ευρώπη αποκαλύπτει βασανισμούς και μαζικές σφαγές

news247

Αύγουστος 18 2015 09:52

Η γενοκτονία της Σρεμπρένιτσα στον πόλεμο της Βοσνίας είχε πανάρχαια ιστορικά προηγούμενα. Ένας ομαδικός τάφος ηλικίας περίπου 7.000 ετών, που βρέθηκε στη Γερμανία και ο οποίος περιείχε σκελετούς τουλάχιστον 26 ενηλίκων και παιδιών, σε πολλές περιπτώσεις με θρυμματισμένα κρανία και σπασμένα πόδια, αποτελεί μαρτυρία για τη δολοφονική βία που κατά καιρούς μάστιζε, όπως φαίνεται, τους πρώιμους νεολιθικούς αγροτικούς πληθυσμούς της Ευρώπης.

Εδώ και καιρό πολλοί επιστήμονες υποψιάζονταν ότι οι πρώτοι αγρότες, που έφθασαν στην Κεντρική Ευρώπη πριν περίπου 7.500 χρόνια από την Ανατολία, δεν ασχολούνταν μόνο με την ειρηνική καλλιέργεια της γης, αλλά σκοτώνονταν μεταξύ τους και μάλιστα με άγριο τρόπο. Η απουσία κάποιας κεντρικής διοικητικής Αρχής οδηγούσε εύκολα σε απότομη κλιμάκωση της τοπικής βίας μεταξύ γειτονικών κοινοτήτων.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον βιοαρχαιολόγο Κρίστιαν Μέγιερ του Πανεπιστημίου του Μάιντς, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), σύμφωνα με το BBC, το "Science" και το "New Scientist", ανέφεραν ότι οι σκελετοί -που χρονολογήθηκαν προ 7.200 έως 6.850 ετών- φέρουν τρομερά τραύματα και σαφή ίχνη βασανισμού ή ακρωτηριασμού πριν ή μετά τον θάνατο.

Από τα θύματα 13 ήσαν ενήλικες (μόνο δύο γυναίκες άνω των 40 ετών) και 13 παιδιά (τα δέκα μικρότερα από έξι ετών και το πιο μικρό μόλις έξι μηνών), ενώ περιέργως απουσίαζαν θύματα ηλικίας 10 έως 15 ετών. Οι ερευνητές δεν αποκλείουν ότι ουσιαστικά ξεκληρίστηκε σχεδόν ολόκληρο ένα μικρό χωριό, καθώς εκείνη την εποχή εκτιμάται ότι οι κοινότητες είχαν 30 έως 40 κατοίκους.

Η μακάβρια ανακάλυψη αποτελεί άλλη μία ένδειξη ότι η πρώιμη Νεολιθική περίοδος στην Κεντρική Ευρώπη, που διαδέχθηκε την εποχή των μετακινούμενων κυνηγών-τροφοσυλλεκτών, δεν ήταν ένας ειρηνικός παράδεισος (ή τουλάχιστον όχι μόνο αυτό), αλλά η βία αποτελούσε μέρος της ζωής των προϊστορικών ανθρώπων. Οι αιτίες μπορεί να ήσαν η κλιματική αλλαγή, οι αποτυχημένες σοδειές λόγω ξηρασίας ή άλλοι λόγοι, ο κατά τόπους υπερπληθυσμός, η ανάγκη επέκτασης σε άλλα εύφορα εδάφη κ.α.

Οι επιστήμονες έχουν ανακαλύψει ήδη από τη δεκαετία του ΄80 άλλους δύο ομαδικούς τάφους, έναν στη Γερμανία με 34 σκελετούς και έναν στην Αυστρία με τουλάχιστον 67, οι οποίοι χρονολογούνται μεταξύ 5600 και 4900 π.Χ. Και οι τρεις ομαδικοί τάφοι ανήκουν στον πολιτισμό «Λίνεαρμπαντκεράμικ», που χαρακτηρίζεται από τα γραμμικά διακοσμητικά στοιχεία στα κεραμικά τους. Ο εν λόγω πολιτισμός θεωρείται ότι καταγόταν από τη Μέση Ανατολή, από όπου μετακινήθηκε, μαζί με τα εξημερωμένα ζώα του, προς την ενδοχώρα της Ευρώπης και κυρίως την Ουγγαρία, όπου και δημιούργησε μικρούς αγροτικούς οικισμούς, προτού εξαπλωθεί δυτικά κατά μήκος του Δούναβη.

Ο νέος τάφος, σε σχήμα ορθογώνιου παραλληλόγραμμου με διαστάσεις ενός επί 7,5 μέτρων, ανακαλύφθηκε τυχαία κατά την κατασκευή ενός δρόμου στην περιοχή Σένεκ-Κίλιανστέντεν, σε απόσταση περίπου 20 χιλιομέτρων βορειοανατολικά της Φρανκφούρτης.

Τυπικά, οι νεολιθικοί τάφοι περιείχαν μόνο ένα σώμα, μαζί με προσωπικά αντικείμενα του νεκρού, όπως κεραμικά, λίθινα εργαλεία και διακοσμητικά αντικείμενα. Ο ομαδικός τάφος όμως δεν περιείχε καθόλου τέτοια αντικείμενα και τα σώματα δεν έδειχναν καμία φροντίδα, άλλη μία ένδειξη ότι δεν έγινε τελετουργική ταφή, αλλά υπήρξαν θύματα ομαδικού φόνου.

Η απουσία αρκετών γυναικών μεταξύ των θυμάτων δείχνει ότι πιθανώς οι επιτιθέμενοι (ίσως από κάποιον γειτονικό οικισμό), αφού σκότωσαν τους άνδρες και τα παιδιά, απήγαγαν τις γυναίκες και τις πήραν μαζί τους. Η απουσία εφήβων ίσως σημαίνει ότι κατάφεραν να ξεφύγουν από την μοιραία επίθεση ή ότι απήχθησαν και αυτοί.

Οι επιστήμονες εξάλλου θεωρούν πιθανό ότι το συστηματικό σπάσιμο των ποδιών των εχθρών αποτελούσε μέρος ενός ψυχολογικού πολέμου, για να σπείρει τον τρόμο στους αντιπάλους ή απλώς το έκαναν για να εμποδίσουν τα θύματά τους να το σκάσουν.

Άλλοι όμως επιστήμονες αντιτείνουν ότι το σπάσιμο των κάτω άκρων βασιζόταν σε μια πρόληψη: στην προσπάθεια να εμποδίσουν τα φαντάσματα των νεκρών να κυνηγήσουν αυτούς που τους σκότωσαν!

(Με πληροφορίες από ΑΜΠΕ)

http://news247.gr/eidiseis/epistimi/vasanismoi-kai-genoktonies-prin-apo-7-000-xronia-giati-espazan-ta-podia-twn-antipalwn-toys-prin-toys-ektelesoyn.3620038.html?utm_source=News247&utm_medium=MintaXasete_article&utm_campaign=24MediaWidget