Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Να μη θεωρεί κανείς τον εαυτό του σπουδαίο...

Να μη θεωρεί κανείς τον εαυτό του σπουδαίο...


Να μη θεωρεί κανείς τον εαυτό του σπουδαίο...
Του Αββά Ησαΐα
* Η απλότητα και το να μη θεωρεί κανείς τον εαυτό του σπουδαίο, αγιάζουν την καρδιά (και την καθιστούν α­πρόσβλητη) από τον πονηρό.Απεναντίας, όποιος βρίσκεται μαζί με τον αδελφό του έχοντας μέσα του πονηρία, δεν θ' α­παλλαγεί από την καρδιακή λύπη. Μάταια είναι όλα τα έρ­γα εκείνου που, με πονηρή διάθεση, άλλα λέει και άλλα έ­χει μέσα στην καρδιά του.
Μη συνδεθείς με κανένα τέτοιον άνθρωπο, για να μη μολυνθείς από το δηλητήριό του. Κάνε συντροφιά με τους άκακους, για να πάρεις κάτι απότη δόξα τους και την αγνό­τητά τους. Μην αντιμετωπίσεις με πονηρία κανέναν άνθρω­πο, για να μην αχρηστέψεις τους (πνευματικούς) κόπους σου.Με όλους τους ανθρώπους να κρατάς την καρδιά σου καθαρή, και θα δεις την ειρήνη του Θεού (να βασιλεύει) μέ­σα σου. Γιατί όπως ακριβώς, όταν ο σκορπιός χτυπήσει κά­ποιον, το δηλητήριό του διατρέχει ολόκληρο το σώμα και προσβάλλει την καρδιά του ανθρώπου, έτσι προσβάλλει την καρδιά και η κακία εναντίον του πλησίον. Γιατί το δηλητή­ριό της μολύνει την ψυχή, που κινδυνεύει έτσι (να χαθεί) α­πό την πονηρία. Όποιος λοιπόνλυπάται τους κόπους του και δεν θέλει να χαθούν, πετάει γρήγορα από πάνω του αυ­τόν το σκορπιό, δηλαδή την πονηρία και την κακία. (Αββάς Ησαΐας).
ΕΚΔΟΣΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ(Πρωτοπρ. Βασιλείου Κων. Ακριβόπουλου)

Οι άγιοι μαθητές του Θεανθρώπου Λυτρωτού, με ανιδιοτέλεια εργάστηκαν για την επικράτηση της βασιλείας του Θεού στον κόσμο. για το κοσμοσωτήριο αυτό έργο αρθήκαν τους οικείους τους, εγκατέλειψαν τις δουλειές τους και αφιερώθηκαν ολοκληρωτικά στο Χριστό. Κάποια μέρα απευθύνονται προς τον Κύριο και με το στόμα του πάντα θαρραλέου και αδίστακτου Πέτρου, του λέγουν: "Κύριε, τι θα κερδίσουμε εμείς που αφήσαμε τα πάντα και σε ακολουθήσαμε";
Και ο Κύριος τους απαντά: - Εσείς που με ακολουθήσατε, όταν ο Υιός του Ανθρώπου έλθει στη Δόξα Του "καθίσεσθε επί δώδεκα θρόνους κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ" (Ματθ.19-28
Από την απάντηση του Κυρίου διαλέγουμε τη λέξη "κρίνοντες". Με αυτή τη λέξη θα ασχοληθούμε, με τη διπλή της βέβαια έννοια.
Η κρίση, η κριτική στην εποχή μας έχει γίνει καθημερινή πράξη. Και η πράξη αυτή τις περισσότερες φορές δεν είναι μόνο χρήσιμη αλλά και αναγκαία.
Το πολίτευμα για παράδειγμα που διαλέξαμε για να ρυθμίζει τη ζωή μας δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς την κριτική μας. Στο χώρο της Τέχνης η παρουσία των κριτικών είναι απαραίτητη. Η απονομή της δικαιοσύνης βασίζεται στην ορθή κρίση. Οι διάφορες επιτροπές, οι εκτιμητές, τα γνωμοδοτικά συμβούλια κρίνουν και αποφασίζουν. Τα γραπτά των παιδιών μας στις εξετάσεις από κρίση περνούν. Και στις καθημερινές μας συναναστροφές αυτό γίνεται. Μπορούμε να πούμε ότι η κριτική αυτού του είδους επιβάλλεται, για να βελτιώσει τα κοινωνικά μας δρώμενα.

Οι μαθητές λοιπόν του Σωτήρος αυτήν τη δικαιοδοσία έλαβαν από το Θείο Διδάσκαλο. " "Εν τη παλιγγενεσία" θα κρίνουν και θα απομείνουν δικαιοσύνη. Εξ άλλου, η Αγία Γραφή μας πληροφορεί πως οι μόνοι που θα κρίνουν τον κόσμο θα είναι οι Άγιοι. "Ουκ οίδατε ότι οι Άγιοι τον κόσμον κρινούσιν;" (Α'Κορινθ 6,12) και αυτή η κρίση είναι η υγιής και ορθή κρίση.
Υπάρχει όμως και μια άλλη κρίση που γίνεται καθημερινά και είναι αρρωστημένη, άθλια, αμαρτωλή. Πρόκειται για την κακολογία, την ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ, η οποία είναι νόσος των ανθρώπων, ανεξάρτητα από την εποχή που ζουν. Η κατάκριση είναι ένα αμάρτημα και μια αθλιότητα της γλώσσας που μαρτυρά το ποιόν του ανθρώπου. Με αυτήν χύνει κανείς δηλητήριο στο συνάνθρωπο του, που δεν είναι ξένος αλλά αδελφός. Δυστυχώς, ο άνθρωπος γίνεται αυστηρός κριτής των άλλων. 'Επιεικής είναι μόνο για τον εαυτό του. Το θέμα είναι πως στην παγίδα αυτής της αθλιότητας δεν πέφτουν μόνον άνθρωποι που βρίσκονται μακριά από την εκκλησία, αλλά και άνθρωποι που πιστεύουν στο Χριστό και πολλές φορές φαίνονται να έχουν στενούς δεσμούς με την Αγία μας Εκκλησία.
Τι είναι η κατάκριση; Κατάκριση είναι η άδικη κρίση και η άσπλαχνη καταδίκη των ανθρώπων που δεν είναι παρόντες. Ο μεγάλος Επίσκοπος της Καισαρείας Βασίλειος λέγει: "Κατάκριση είναι το κατά του απόντος αδελφού λαλείν επί σκοπώ του διαβάλλειν αυτόν, καν αληθές η το λεγόμενον". Είναι το πάθος που ευκαίρως ακαίρως κινεί την γλώσσα, προκειμένου να επικρίνει, να κατηγορήσει, να σπερμολογήσει, να ασχοληθεί με τους άλλους. Υποβιβάζοντάς τους τονώνει το πάθος του εγωισμού. Έχοντας κανείς αυτό το φοβερό πάθος προσπαθεί να εκμηδενίζει την προσωπικότητα του διπλανού του, του όποιου καταδικάζει τα λόγια τις πράξεις, τη συμπεριφορά, την εμφάνιση, την οικογενειακή του κατάσταση κι ο,τι άλλο γεννήσει τη στιγμή εκείνη το αρρωστημένο μυαλό του. Οι άνθρωποι που ενεργούν με αυτόν τον τρόπο έχουν μέσα τους μίσος, κακία, ίσως και επιπολαιότητα. Χαίρονται όταν κατακρίνουν γιατί πιστεύουν ότι με αυτόν τον τρόπο μειώνουν την τιμή και την υπόληψη του κατακρινόμενου. δεν σκέπτονται ποτέ τις συνέπειες των λόγων τους, αλλά ούτε και το Θεό φοβούνται.
Προπάντων οι άνθρωποι αυτοί δεν αγαπούν. Αν αγαπούσαν θα έδειχναν ενδιαφέρον για τους κατακρινόμενους. Η μητέρα για παράδειγμα που αγαπά ειλικρινά το παιδί της δεν το κατακρίνει ποτέ" εν αντιθέσει αγωνίζεται να δικαιολογήσει και την άτακτη συμπεριφορά του παιδιού της. Η ίδια γυναίκα όμως μπορεί να μην κάνει το ίδιο για το γαμπρό η τη νύφη της. Ο ειλικρινής φίλος δεν κατακρίνει ποτέ το φίλο του. Τον δέχεται με τις ιδιορρυθμίες του, τις ιδιοτροπίες και τα ελαττώματά του αγόγγυστα.
Ο χριστιανός, που βιώνει το Χριστό, δεν κατακρίνει ποτέ, γιατί πιστεύει στον Ιησού, που όχι μόνο δεν κατέκρινε άνθρωπο, άλλα ανέβηκε στο Σταυρό και θυσιάστηκε. Από το οικτρό για την ανθρωπότητα εκείνο ικρίωμα συγχώρησε τους σταυρωτές του λέγοντας. "Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν".
Ο Κύριος μας δεν κατέκρινε κανένα, ήλεγξε μόνο την υποκρισία, την απιστία και την αδιαφορία του Ισραήλ. Είναι λίαν συγκινητικό το κείμενο εκείνο που διηγείται ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο Η' Κεφάλαιο του Ευαγγελίου του.
Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι οδήγησαν και έστησαν μπροστά στον Ιησού μια γυναίκα που συνέλαβαν να μοιχεύεται και που συμφωνά με το μωσαϊκό νόμο έπρεπε να λιθοβοληθεί. Ζήτησαν οι πονηροί υποκριτές τη γνώμη του Ιησού, γιατί με την απάντησή του ήθελαν να τον παγιδευόσουν και να βρουν κάτι για να τον κατακρίνουν. Στην επιμονή τους ο Κύριός μας είπε: " ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω" και έσκυψε γράφοντας προφανώς τα λόγια αυτά στη γη. Όταν ανασηκώθηκε δεν είδε κανέναν μπροστά του. Ένας ένας, όλοι, αποχώρησαν, αφού βέβαια πέταξαν καταγής τους λίθους που κρατούσαν στα χέρια τους, για να λιθοβολήσουν τη γυναίκα. Ο Χριστός τότε απευθύνεται προς εκείνη και της λέγει: "Γύναι, ουδείς σε κατέκρινε"; και εκείνη απάντησε: "Ουδείς Κύριε". Και ο Χριστός ανταπαντά: "Ουδέ εγώ σε κατακρίνω- πορεύου και από του νυν μηκέτι αμάρτανε".
Τι διαπιστώνει κανείς μελετώντας την εκλεκτή αυτή περικοπή; Διαπιστώνει ότι ο αναμάρτητος Χριστός δεν κατέκρινε τη μοιχαλίδα. Το έργο του Κυρίου μας δεν ήταν η κατάκριση του κόσμου αλλά η σωτηρία του. δεν ήλθε άλλωστε στη γη για να κρίνει τον κόσμο, "αλλά δι' αυτού ίνα σωθεί ο κόσμος".
Αν ήμασταν εμείς εκεί θα βρίσκαμε πολλά επίθετα, για να κατακρίνουμε τη γυναίκα, συμπεριφερόμενοι φαρισαϊκά. Και θα συμπεριφερόμασταν έτσι, γιατί θα θέλαμε, όπως και οι Φαρισαίοι, να καλύψουμε τις δικές μας ανομίες, πίσω από τις ανομίες ενός αξιοθρήνητου άνθρωπου.
Δεν είναι, αλήθεια, ν' απορεί και να εξίσταται ο άνθρωπος και να χάνει κυριολεκτικά το νου του - γράφει ο 'Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής - όταν σκέπτεται πως ο μεν Θεός και Πατήρ δεν κρίνει κανένα, όλη δε την κτίση έχει παραδώσει στον Υίόν Του, ο δε Υίός διδάσκει "μη κρίνετε, ίνα μη κριθείτε" και ο Απόστολος Παύλος επίσης "μη προ καιρού κρίνετε, έως αν έλθει ο Κύριος" και "εν ω γαρ κρίνεις τον έτερον, σ΄αυτόν κατακρίνεις", οι δε άνθρωποι, αφήνοντας κατά μέρος τις δικές τους αμαρτίες, αφαιρούν το δικαίωμα του Υίού να κρίνει και, σαν αναμάρτητοι, κρίνουν οι ίδιοι και καταδικάζουν ο ένας τον άλλον; Ο Ουρανός εξίσταται γι' αυτό, η γη φρίττει, ενώ αυτοί, σαν αναίσθητοι, δε νοιώθουν καμιά ντροπή.
Πήγε κάποτε ένας αδελφός από τη σκήτη σε κάποιο Γέροντα αναχωρητή και του είπε για κάποιον άλλον αδελφό, πως είχε πέσει σε μεγάλο σφάλμα.
- Ω, πολύ άσχημα έκανε, είπε στενοχωρημένος ο Γέροντας.
Ύστερα από λίγες ήμερες συνέβη να πεθάνει ο μοναχός που έσφαλε. Άγγελος Κυρίου τότε πήγε στον αναχωρητή, κρατώντας την ψυχή του.
- Αυτός που κατέκρινες, του είπε, πέθανε. Που ορίζεις να τον κατατάξω;
- Ήμαρτον, εφώναξε με δάκρυα ο Γέροντας. Κι από τότε παρακαλούσε κάθε μέρα το Θεό να του συγχωρήσει εκείνη την αμαρτία και δεν τόλμησε μέχρι τέλους της ζωής του να κατακρίνει άνθρωπο.
Και επειδή πέφτουμε καθημερινά σε τέτοια σφάλματα ας ακούσουμε τι συμβουλεύει ένας άγιος Γέροντας.
- Αν συμβεί ποτέ να κατακρίνεις τον αδελφό σου και σε τύψει γι' αυτό η συνείδησή σου, πήγαινε ευθύς να τον βρεις, εξομολογήσου ότι τον κατέκρινες και ζήτησέ του συγνώμη. Πρόσεχε στο εξής να μη σε παρασύρει ο διάβολος σ'αύτό το αμάρτημα, γιατί η καταλαλιά είναι θάνατος της ψυχής. Αν έλθει κάποιος άλλος σε σένα κι αρχίσει να κατηγορεί και να κατακρίνει έναν τρίτον, πρόσεξε καλά μήπως παρασυρθείς και του ειπείς: "δίκαιο έχεις, έτσι είναι". Καλλίτερα να σωπάσεις η να του ειπείς: "'Εγώ, αδελφέ μου, είμαι καταδικασμένος για τις αμαρτίες μου· δεν έχω δικαίωμα να καταδικάζω άλλον". Με αυτόν τον τρόπο και τον εαυτό σου σώζεις και τον αδελφών σου.
Ένας άγιος Γέροντας είδε μια μέρα με τα μάτια του κάποιον αδελφό να πέφτει σε βαρύ αμάρτημα, κι όχι μόνο δεν τον κατέκρινε, αλλά έκλαψε και είπε: "Αυτός έπεσε σήμερα κι εγώ εξάπαντος αύριο. Κι αυτός μεν χωρίς άλλο θα μετανοήσει, ενώ εγώ δεν είμαι βέβαιος γι' αυτό".
Να πως ενεργούν οι σοφοί κατά Θεόν άνθρωποι. Χρειάζεται να προσέχουμε πολύ γιατί το αμάρτημα της κατακρίσεως είναι φοβερό. Ο άνθρωπος αντί να προσέξει τον εαυτό του και τις πτώσεις του, προσέχει τις αμαρτίες και τις πτώσεις των αδελφών του.
Ο Κύριος είπε: "Μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε". Ο μόνος που έχει το δικαίωμα της κρίσεως είναι ο Χριστός. Εμείς κατακρίνοντας βλέπουμε μόνο την αμαρτία του πλησίον που γίνεται φανερά. Δε βλέπουμε όμως τη μετάνοια που συντελείτε κρυφά. Έτσι ο αμαρτωλός σώζεται και εγώ ο δίκαιος, υποτίθεται, μένω με την κατάκριση και αγοράζω κόλαση.
Να τι λέγει ο Αββάς Δωρόθεος στην ομιλία του, "περί του μη κρίνεις τον πλησίον". Ενθυμούμαι ότι ήκουσα ότι κάποτε έγινε κάτι τέτοιο. Ένα πλοίο γεμάτο δούλους αγκυροβόλησε σε μία πόλη. Εζούσε δε στην πόλη μία αγία παρθένος που πρόσεχε πολύ τον εαυτό της. Μόλις έμαθε ότι αγκυροβόλησε το πλοίο εκείνο, χάρηκε διότι επιθυμούσε να αγοράσει για τον εαυτό της ένα μικρό κοριτσάκι κοντά της. Μόλις λοιπόν κατέβηκε ο ναύκληρος από το μέρος όπου ήταν η αγία εκείνη, είχε στα χέρια του δύο κοριτσάκια, για να τα πουλήσει. Η αγία γυναίκα τον πλησίασε και ζήτησε ένα από τα κοριτσάκια, το όποιο και τελικά αγόρασε. Ο ναύκληρος περιπάτησε μόνο για λίγο και τον συναντά μία θλιβερή κωμωδός και βλέπει μαζί του το άλλο κορίτσι και επιθύμησε να το λάβει και το έλαβε· συμφωνεί και προσφέρει την τιμή και φεύγει μαζί με αυτό.
Βλέπετε το μυστήριο του Θεού, βλέπετε την κρίσι του. Ποιος μπορεί να το περιγράψει; Παίρνει λοιπόν η αγία παρθένος την μικρή εκείνη και την ανατρέφει στο φόβο του Θεού μορφώνοντάς την σε κάθε έργο αγαθό, διδάσκοντας την όλο τον τρόπο μοναχικής ζωής κι όλη γενικώς την ευωδία των εντολών του Θεού.
Από το άλλο μέρος η κωμωδός, αφού παρέλαβε την αθλία εκείνη κόρη, την κατέστησε εργαλείο του διαβόλου. Διότι τι άλλο ημπορούσε να την διδάξει εκείνη, παρά μόνο την απώλεια της ψυχής της.
Τι λοιπόν μπορούμε να ειπούμε γι' αυτήν τη φοβερή διάκριση; Μικρές ήσαν και οι δύο, επωλήθησαν και οι δύο μη γνωρίζοντας που πηγαίνουν και ευρέθηκε η μία στα χέρια του Θεού, ενώ η άλλη έπεσε στα χέρια του διαβόλου. Είναι λοιπόν δυνατό να ειπεί κανείς ότι ο Θεός θα απαιτήσει από αυτήν ότι απαιτεί και από την άλλη; Πως θα επιτρεπόταν τούτο; 'Εάν λοιπόν περιπέσουν οι δυο σε πορνεία η σε άλλο παράπτωμα, είναι δυνατό να ειπεί κανείς ότι έχουν το ίδιο κρίμα και οι δύο; Η μία έμαθε τα σχετικά με την Κρίση, έμαθε τα σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού και ήταν ημέρα νύκτα στα λόγια του Θεού· εκείνη η αθλία δεν είδε ποτέ ούτε άκουσε τίποτε αγαθό, άλλ' αντιθέτως όλα τα αισχρά, όλα τα διαβολικά· πως λοιπόν επιτρέπεται να κριθούν και οι δυο με τα ίδια κριτήρια; Επομένως, ο άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίζει κανένα από τα κρίματα του Θεού, αλλ' ο Θεός είναι ο μόνος που καταλαβαίνει όλα και μπορεί να κρίνει τα ζητήματα του καθενός, όπως αυτός μόνο γνωρίζει.
Για παράδειγμα- συμβαίνει κάποιος αδελφός να εκτελεί πράξεις με απλότητα καρδιάς, έχει δε και μία ενέργεια που αρέσει στο Θεό επάνω από όλη την ζωή σου και συ κάθεσαι και τον κατακρίνεις και κολάζεις την ψυχή σου; Και αν συμβεί να εκτραπεί, από που ξεύρεις πόσο αγωνίσθηκε και πόσο έσταξε το αίμα του πριν ενεργήσει, έτσι ώστε σχεδόν το σφάλμα του να βρίσκεται ως δικαιοσύνη στα μάτια του Θεού; Διότι ο Θεός βλέπει τον κόπο του και τη θλίψη που δοκίμασε, όπως είπα, πριν ενεργήσει και τον ελεεί και τον συγχωρεί και ο μεν Θεός, τον ελεεί, εσύ δε τον κατακρίνεις και χάνεις την ψυχή σου; Από που δε γνωρίζεις και πόσα δάκρυα έχυσε ενώπιον του Θεού γι' αυτό; Οπότε εσύ την μεν αμαρτία είδες, την δε μετάνοια δε γνωρίζεις.
Αλλά δεν είναι και λίγοι εκείνοι που κατακρίνουν από επιπολαιότητα και από συνήθεια. Υπάρχουν δυστυχώς άνθρωποι που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς την κατάκριση. 'Εγκαταλείπουν τη δουλειά τους για να ασχοληθούν με τους άλλους. Κάθονται δυο και συζητούν ώρες ατελείωτες για έναν τρίτο. Συνήθισαν έτσι και δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά.
Διηγούνται πως κάποιος νέος, που ήταν επιρρεπής στο παράπτωμα της κατάκρισης και ήθελε να διορθωθεί, επισκέφτηκε ένα γέροντα πνευματικό, προκειμένου να του εκθέσει το παράπτωμα του και να ζητήσει τη συμβουλή του. Και ο διακριτικός γέροντας για να τον διδάξει του λέγει:
- Διαπιστώνω, παιδί μου, το μεγάλο σου παράπτωμα, τη φρικτή αυτή συνήθεια, γι' αυτό κι έχω να σου δώσω μία συμβουλή. Πήγαινε στο σπίτι σου και φέρε μου έναν πετεινό σφαγμένο.
Ο νέος έκανε υπακοή και έφερε στο γέροντα το σφαγμένο πετεινό. Τότε ο γέροντας του λέγει:
- Βγες έξω, περπάτησε για δυο ώρες, αλλά περπατώντας να μαδάς τον πετεινό. Όταν επιστρέψεις ο πετεινός να είναι μαδημένος.
Ο νέος έπραξε έτσι και μετά από δυο ώρες επέστρεψε, αφού εξετέλεσε κατά γράμμα τις εντολές του γέροντα. Τότε ο γέροντας του λέγει ξανά:
- Πήγαινε τώρα, παιδί μου και μάζεψε τα πούπουλα του πετεινού και να επιστρέψεις γρήγορα.
- Γέροντα, του λέγει ο νέος, αυτό που μου λέτε δεν γίνεται, είναι αδύνατο, όσο κι αν προσπαθήσω. Έξω φυσά δυνατός άνεμος. Ούτε ένα πούπουλο πρόκειται να βρω.
- Ναι, παιδί μου, το ξέρω. Μάθε ότι τα λόγια της κατακρίσεως μοιάζουν με τα πούπουλα του πετεινού. Τα παίρνει ο άνεμος και τα διασκορπίζει παντού. Δε μαζεύονται. Διαπιστώνεις τώρα πόσο κακό κάνεις με την κακή σου συνήθεια;
Καθώς προαναφέραμε, ο φιλάνθρωπος Κύριος δεν κατέκρινε κανέναν κι έδωσε έτσι υπόδειγμα ζωής στον καθένα μας, ώστε κι εμείς μιμούμενοι το παράδειγμα του να αποφεύγουμε το μεγάλο αυτό ολίσθημα. Ο μόνος που μπορεί να κρίνει είναι μόνο ο ίδιος ο Χριστός, που είναι ο ποιητής του νόμου και επομένως ο κριτής. Ο Χριστός είναι ο νομοθέτης και ο Κριτής του κάθε παραβάτη. Ο άνθρωπος που κατακρίνει, λέγει ο Θειος 'Ιάκωβος, κρίνει το νόμο του Θεού ως μη ορθόν. "Ο καταλαλών αδελφού και κρίνων τον αδελφόν αυτού καταλαλεί νόμου και κρίνει νόμον ει δε νόμον κρίνεις ουκ ει ποιητής νόμου, αλλά κριτής" (Ίακ. 4,11). Με άλλα λόγια ο κατακρίνων καταφρονεί και καταδικάζει το θειο νόμο της αγάπης και έτσι τοποθετεί τον εαυτό του πάνω από το Θεό. Και συνεχίζοντας ο Θειος 'Ιάκωβος με αυστηρότητα απευθύνεται στον καθένα μας και λέγει: "Συ δε τις ει ος κρίνεις τον έτερον;" Μικρέ και τιποτένιε άνθρωπε, ποιος είσαι εσύ που κατακρίνεις τον αδελφό σου; Η κατάκριση αδελφού δείχνει συγχρόνως ασπλαχνία προς τον αδελφό. Και ενώ από το Θεό ζητάμε να είναι ευσπλαχνικός μαζί μας, εμείς με τους αδελφούς μας είμαστε άσπλαχνοι.
Η ασπλαχνία μας αυτή δε μένει ατιμώρητη. Γιατί πάλι ο λόγος του Θεού θα μας πει: "Η κρίσις ανέλεος τοις μη ποιούσι έλεος". Η κρίση του Θεού θα είναι χωρίς ευσπλαχνία σε εκείνους που δείχνουν ασπλαχνία στους συνανθρώπους τους. Είναι μέγα ατόπημα η κατάκριση και η καταδίκη του αδελφού. Ποιος μας κατέστησε εισαγγελέα του; Εισαγγελείς μόνο στον εαυτό μας μπορούμε να γίνουμε.
Αλλά είναι και τρομερό να κρίνει ο Θεός τις πράξεις μας με αυστηρότητα. Πως θα απολογηθούμε στο μεγάλο εκείνο δικαστήριο; Τι θα πούμε στη μέλλουσα Κρίση, όταν σαν βιβλίο θα ανοίγουν και θα δημοσιευτούν τα "κρυπτά"; Ο Απόστολος Παύλος τονίζει: "Αναπολόγητος ει, ω άνθρωπε, πας ο κρίνων εν ω γαρ κρίνεις τον έτερον, σ΄έαυτόν κατακρίνεις τα γαρ αυτά πράσσεις ο κρίνων (Ρωμ.2,1). Με άλλα λόγια ο Άγιος Απόστολος λέγει ότι είμαστε αναπολόγητοι εμείς που γινόμαστε δικαστές των άλλων, όποιοι κι αν είμαστε. Διότι με την πράξη μας αυτή καταδικάζουμε τον εαυτό μας. Και παίρνοντας τη θέση του δικαστή γινόμαστε όμοιοι με εκείνον που κατακρίνουμε. Και ο ιερός Χρυσόστομος επεξηγώντας το χωρίο λέγει: "Θα δικαστείς όχι για εκείνα που Έπραξε ο αδελφός σου, αλλά γιαόσα είπες για εκείνον". Επομένως, αυτός που κατακρίνει παραβαίνει αυστηρότατη εντολή του Θεού.
Δεν πρέπει ακόμη να κατακρίνουμε γιατί δημιουργούμε εχθρότητες μεταξύ μας. Καθήκον έχουμε να σκεπάζουμε την αδυναμία των αδελφών μας. Τα λόγια πολύ εύκολα τα παίρνει ο άνεμος. Έτσι φτάνουν τάχιστα στα αυτιά του κατακρινόμενου αδελφού πολλές φορές παραποιημένα. δεν είναι λίγοι οι καλοθελητές εκείνοι που προσθέτουν και λίγα λόγια δικά τους, προκειμένου να γίνουν πιστευτοί. Αν ο κατακρινόμενος είναι καλλιεργημένος άνθρωπος θα πικραθεί βέβαια, αλλά δε θα δώσει συνέχεια. θα σκεφτεί ότι ο αδελφός δεν ξέρει τι λέγει και θα παρακαλέσει το Θεό να τον συγχωρέσει, μιμούμενος το παράδειγμα του Κυρίου, που από το Σταυρό συγχώρησε τους σταυρωτές Του. Αν, όμως, ο κατακρινόμενος είναι ακαλλιέργητος, θα προσπαθήσει να αμυνθεί εκδικούμενος τον κατακρίνοντα. Έτσι, δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος και οι άνθρωποι από αδελφοί γίνονται εχθροί. δεν έχει μάλιστα δικαίωμα ο χριστιανός να κατακρίνει, έστω κι αν με τα ίδια του τα μάτια διαπιστώσει κάτι.
Το "Γεροντικό" μας παρέχει μία όμορφη και διδακτική διήγηση. Διηγούνται για τον Αββά Αμμωνά το εξής περιστατικό:
Ο Αββάς περαστικός στάθηκε για φαγητό σε κάποια σκήτη. Την ώρα εκείνη συνέπεσε να επισκεφτεί το κελί ενός μονάχου μία γυναίκα, η οποία είχε κακή φήμη. Οι παράγοντες του τόπου συγκεντρώθηκαν προκειμένου να εκδιώξουν τον "αμαρτωλό" εκείνο μοναχό από την περιοχή τους. Γι' αυτό ζήτησαν και τη βοήθεια του Αββά Αμμωνά. Ο μοναχός αντελήφθη τι του ετοίμαζαν και αμέσως έκρυψε την γυναίκα σε ένα πιθάρι. Την ώρα εκείνη έφτασε και ο Αββάς Αμμωνάς στο κελί του και τον ακολούθησε ο υπόλοιπος κόσμος. Ο Αββάς κατάλαβε την ενέργεια του μοναχού και για την αγάπη του Χριστού σκέπασε το σκάνδαλο. Πως; Μπήκε μέσα στο κελί και κάθισε πάνω στο πιθάρι, ενώ έδωσε εντολή να ψάξουν παντού. Όταν, όπως ήταν φυσικό, δε βρέθηκε η γυναίκα, ο Αββάς τους είπε: "Ο Θεός να σας συγχωρήσει". Και όταν όλοι έφυγαν έπιασε το χέρι του μοναχού και του είπε: - "Αδελφέ, πρόσεχε σ΄εαυτώ".
Έτσι και το σκάνδαλο σκεπάστηκε και ο μοναχός μετανόησε και σώθηκε.
Ο Άγιος Ιωάννης, συγγραφέας της Κλίμακος, λέγει επιγραμματικά: "Να μην κατακρίνεις έστω κι αν κάτι το βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια. Πολλές φορές συμβαίνει να πέφτουν και αυτά σε πλάνη".
Κάτι ανάλογο αναφέρει το "Γεροντικό" και για τον Αββά Ποιμένα. Τον ρώτησαν οι αδελφοί αν πρέπει να κατακρίνουν κάποιον που τον βλέπουν να αμαρτάνει με τα ίδια τους τα μάτια. Και ο Αββάς μίλησε αρνητικά διδάσκοντας τους συγχρόνως με ένα γεγονός.
Κάποτε, διηγείται ο Αββάς, είδε κάποιος έναν αδελφό να αμαρτάνει με μια γυναίκα. Ήταν σούρουπο. Τον βλέπει από μακριά. Τον πλησιάζει και τον κλωτσά λέγοντας: " Πάψε λοιπόν, πόρνε, να αμαρτάνεις!" αλλά έμεινε έκθαμβος μπροστά στο γεγονός. Ο αδελφός δεν αμάρτανε. Ηταν ακουμπισμένος σε ένα δεμάτι χόρτα προσευχόμενος.
Το δικό μας συνεπώς χρέος είναι να μην κατακρίνουμε κανέναν. Στον επίλογο του όλου θέματος παραθέτουμε ακόμη μία διδακτική διήγηση από το "Γεροντικό".
Σε κάποιο κοινόβιο ζούσε ένας μοναχός αμόναχος. Αμελούσε τα μοναχικά του καθήκοντα. Οι αγιασμένοι μοναχοί τον ανέχονταν και προσεύχονταν γι' αυτόν, ώστε να έλθει η στιγμή κατά την όποια θα μετανοούσε. Κάτι τέτοιο όμως, όσο περνούσε ο καιρός, δεν διαπιστωνόταν. Ήλθε ο καιρός που ο Χριστός τον κάλεσε κοντά Του. Οι αδελφοί πόνεσαν κι έκλαυσαν πολύ όχι για το θάνατο του, αλλά για την αμελέστατη ζωή του. Πενήντα χρόνια στο μοναστήρι και ναχάσει την ψυχή του; Ο ηγούμενος κάποια μέρα, μετά την κοίμηση του αμελούς αδελφού, κάλεσε τους μοναχούς που ήταν πραγματικά άγιοι άνθρωποι και τους παρακάλεσε να προσευχηθούν, παρακαλώντας το Θεό να τους αποκαλύψει αν σώθηκε η κατακρίθηκε ο αδελφός.
Και ο Κύριος τους απάντησε-
-          Ναι, σώθηκε ο αδελφός, γιατί στη ζωή του
ΔΕΝ ΚΑΤΕΚΡΙΝΕ
κανένα.

Πρωτοπρ. Βασιλείου Κων. Ακριβόπουλου 

Γιατί δεν υπάρχουν Εθνικοί ευεργέτες σήμερα.

Ολοι που ζούμε και κινούμαστε στην Αθήνα, χρησιμοποιούμε καθημερινά τα ονόματα γνωστών κεντρικών δρόμων τους οποίους συχνά διασχίζουμε καθώς και ονόματα κτιρίων, μνημείων, ιδρυμάτων και αλλων χώρων κοινής χρήσης και ωφέλειας. Ετσι αναφερόμαστε στις οδούς Συγγρού, Ριζάρη, Τοσίτσα, Αβέρωφ, Σίνα, Αρσάκη, Στουρνάρη και στο Νοσοκομείο Συγγρού, Το Ζάππειο μέγαρο, το Αρσάκειο κτίριο και εκπαιδευτήριο, το μουσείο Μπενάκη, την Βαρβάκειο σχολή, το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, το θωρηκτό Αβέρωφ, το Ευγενίδειο Ιδρυμα. Και όλες αυτές οι αναφορές μας, επειδή γίνονται στα πλαίσια της ρουτίνας της καθημερινότητας, δεν δίνουν την ευκαιρία αναγωγής της σκέψης μας σε αυτούς τους ανθρώπους και στο έργο τους για την πατρίδα, για το οποίο τα ονοματά τους δόθηκαν στους δημόσιους αυτούς χώρους. Αυτοί ηταν οι εθνικοί ευεργέτες, άνθρωποι που μεγαλούργησαν οικονομικά κατά τον 19ο και το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, εκτός Ελλάδος, αφού στη χώρα μας την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν οι συνθήκες για τέτοιες επιδόσεις. Και παρ΄ολο που έζησαν και εργάστηκαν στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους εκτός Ελλάδος, η καρδιά τους ηταν πάντα δεμένη με την πατρίδα την οποία όχι μόνο δεν ξέχασαν αλλά διέθεσαν μεγάλο μέρος της περιουσίας τους, και σε κάποιες περιπτώσεις ολόκληρη, για τις ανάγκες της πατρίδας η την εκπλήρωση συγκεκριμένων επιθυμιών τους, πάντα σχετικά με την ανάπτυξη του τόπου και την παροχή βοήθειας στους συμπατριώτες τους. Αξίζει τον κόπο να αναφερθούμε συνοπτικά στους μεγαλύτερους εξ αυτών και την προσφορά τους, εξ ολοκλήρου η υποστηρικτικά, στα αναφερόμενα εργα.
Γεώργιος Αβέρωφ.  Θωρηκτό Αβέρωφ, Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Παναθηναϊκό  στάδιο, Σχολή Ευελπίδων, Φυλακές Αβέρωφ, Ωδείο Αθηνών.
Γεώργιος Σίνας.  Αστεροσκοπείο Αθηνών, Αρσάκειο, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Οφθαλμιατρείο, Αρχαιολογική εταιρία.
Σίμων Σίνας.  Μητροπολιτικός Ναός Αθηνών, Ακαδημία Αθηνών.
Απόστολος Αρσάκης. Κτίριο Φιλεκπαιδευτικής εταιρίας.
Ευάγγελος και Κωνσταντίνος Ζάππας. Αναστήλωση Παναθηναϊκού Σταδίου, Ζάππειο μέγαρο, πρώτη προσπάθεια αναβίωσης των Ολυμπιακών αγώνων στην Ελλάδα.  
Αντώνης Μπενάκης. Μουσείο Μπενάκη, ενίσχυση του Μακεδονικού αγώνα.
Μάνθος και Γεώργιος Ριζάρης. Ριζάρειος σχολή.
Ιωάννης Βαρβάκης. Βαρβάκειος σχολή.
Ανδρέας Συγγρός. Αποπεράτωση διώρυγας Κορίνθου, Μουσείο Δελφών και αρχαίας Ολυμπίας, Δημοτικό θέατρο Αθηνών, Νοσοκομείο Λοιμωδών Νόσων, Κτήμα Συγγρού, Λεωφόρος σύνδεσης Αθηνών-Φαλήρου.
Ευγένιος Ευγενίδης. Ιδρυμα Ευγενίδη.
Το κίνητρο για τα οικονομικώς ισχυρά αυτά μέλη της κοινωνίας, να διαθέσουν σημαντικά για την εποχή ποσά για εθνικούς σκοπούς, ηταν η φιλοπατρία τους και το αίσθημα παροχής βοήθειας στους συμπατριώτες τους, χωρίς ιχνος ιδιοτέλειας και υστεροβουλίας. Και φτάνουμε στην εποχή μας για να θέσουμε το εύλογο ερώτημα γιατί τα τελευταία 50 χρόνια εξέλειπε οριστικά το είδος αυτό των Ελλήνων ; Μήπως ο λόγος είναι ότι δεν υπαρχουν σήμερα τόσο ισχυροί οικονομικά πολίτες ; Όχι μόνο υπάρχουν αλλά είναι και πολύ περισσότεροι και πολύ πλουσιώτεροι από τους τότε. Ο λόγος είναι ότι σήμερα η κοινωνία εχει επιστρέψει στις μεσαιωνικές εποχές της επικράτησης του ισχυροτέρου και η φιλοπατρία εχει μετατραπεί σε μια ρητορική έννοια. Τα οικονομικώς ισχυρά μέλη της σημερινής κοινωνίας όχι μόνο δεν συμμετέχουν με τα χρήματά τους στην εθνική υπόθεση, ειδικά τώρα που η χώρα δοκιμάζεται απο μεγάλη οικονομική κρίση, αλλά υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή λειτουργώντας με γνώμονα μονο την αύξηση των δικών τους κερδών εις βάρος και των αδυνάτων πολιτών, αλλά και του κράτους. Τα υπερκέρδη όχι μόνο δεν πάνε τώρα σε εργα για την πατρίδα και τους συμπατριώτες αλλά δεν μένουν καν στη χώρα αφού υπάρχουν οι off shore εταιρίες. Δεν υπάρχει ουτε μία περίπτωση τα τελευταία 50 χρόνια οικονομικής προσφοράς που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εθνική ευεργεσία και ο ενεργών αυτήν εθνικός ευεργέτης.

Ο Καραμανλής είχε ενοχλήσει τις ΗΠΑ

Προεκλογικά φέρεται να δεσμεύτηκε ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου το "πάγωμα" των αγωγών φυσικού αερίου Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολη και Southstream. Οι απειλές και οι παραχωρήσεις, μέσα από τα έγγραφα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ
Σε νέες αποκαλύψεις προχωρά το σημερινό τεύχος του περιοδικού "Επίκαιρα" (6/10), καθώς στο φως έρχονται απόκρυφα τηλεγραφήματα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, μέσω των οποίων καταδεικνύεται μεθοδευμένο σχέδιο ανατροπής της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή, αλλά και οι πραγματικές προθέσεις των Αμερικανών από την Ελλάδα.
"Όλα δείχνουν ότι το ΠΑΣΟΚ κερδίζει τις εκλογές", σημείωνε με ανακούφιση στο ενημερωτικό σημείωμα του προς την Ουάσιγκτον, μια εβδομάδα πριν από τη διεξαγωγή των εκλογών του Οκτωβρίου 2009, ο τότε πρέσβης των ΗΠΑ, Ντανιέλ Σπέκχαρντ, συμπληρώνοντας πως ο Γιώργος Παπανδρέου ως πρωθυπουργός θα επανεξετάσει τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη και τη συμφωνία για τον South Stream.
Δύο χρόνια η αμερικανική πλευρά είχε ζήσει με την ανησυχία της ελληνορωσικής προσέγγισης, η οποία έθετε εν αμφιβόλω τα οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα της υπερδύναμης στην περιοχή και απειλούσε να βάλει τέλος σε έργο ζωτικής σημασίας για εκείνη, της ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από έναν απολύτως ελεγχόμενο δρόμο, αυτού του αγωγού TGI.
Στο σημερινό τεύχος στο περιοδικό "Επίκαιρα" δημοσιεύονται μια σειρά τηλεγραφημάτων της αμερικανικής πρεσβείας προς το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τα οποία αποδεικνύουν το πως εργάστηκαν οι Αμερικανοί για την ανατροπή της κυβέρνησης Καραμανλή, πραγματοποιώντας ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά ζητήματα φίλης και συμμάχου χώρας και εμποδίζοντας της χάραξη εθνικής πολιτικής βάσει των ελληνικών συμφερόντων.
Οι μεθοδεύσεις των Αμερικανών
Ξετυλίγοντας το κουβάρι των αποκαλύψεων από το τέλος, στις 25 Σεπτεμβρίου 2009 ο Ντανιέλ Σπέκχαρντ ενημέρωνε τόσο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ όσο και τους συναδέλφους του στην Άγκυρα, το Βερολίνο, το Βελιγράδι και τη Μόσχα για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην Αθήνα, παραμονές των εκλογών του Οκτώβρη του 2009.
Ο πρέσβης σημείωνε ότι το διακύβευμα της κάλπης δεν είναι άλλο από την Οικονομία, για την οποία οι δύο αντίπαλοι, Κώστας Καραμανλής και Γιώργος Παπανδρέου διασταυρώνουν τα ξίφη τους.
Από τη μία ο Καραμανλής όπως διαβεβαιώνει ο Αμερικανός διπλωμάτης, είχε μιλήσει για δύσκολα χρόνια λιτότητας , θυσιών και πόνους για όλους, ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου έχει δώσει έναν πιο αισιόδοξο προεκλογικό τόνο, υποσχόμενος μεγάλες αλλαγές στις πρώτες 1000 μέρες διακυβέρνησή του, προαναγγέλλοντας φιλολαϊκά μέτρα υπέρ των μεσαίων και χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων.
Ο κ. Σπέκχαρντ στάθηκε στην ενημερωτική αναφορά του και στις δημοσκοπήσεις που έδιναν προβάδισμα στο ΠΑΣΟΚ, δίνοντας παράλληλα και όλα τα μετεκλογικά σενάρια ανάλογα με τις έδρες που θα κέρδιζε το κάθε κόμμα.
Καταλήγοντας το συλλογισμό του προχωρά σε κάποιες προβλέψεις σχετικά με το πως θα κινηθεί ο Γιώργος Παπανδρέου ως πρωθυπουργός.
"Ο Παπανδρέου, πρώην υπουργός Εξωτερικών και για τα επόμενα δύο χρόνια πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, έχει αφήσει να εννοηθεί ότι προτίθεται να είναι προσωπικά πιο δραστήριος στην εξωτερική πολιτική απ΄ότι ο προκάτοχός του.
Έχει ήδη ξεκαθαρίσει ότι δεν θα ακολουθήσει την πολιτική του Καραμανλή προς τη Ρωσία, λέγοντας ότι θα επανεκτιμήσει τον αγωγό Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολη και τη συμφωνία για τον South Stream. Θα απευθυνθεί, επίσης, σίγουρα στους ομολόγους του στην Τουρκία.
Το κόμμα του έχει, επίσης, δηλώσει ότι θέλει πιο δραστήριο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε θέματα παγκόσμιας εμβέλειας, ενδιαφέρεται για τις κλιματικές αλλαγές , θα είναι συνεπής στην ελληνική δέσμευση για το Αφγανιστάν και μπορεί ακόμη και αυξήσει την ελληνική αναπτυξιακή βοήθεια ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες της Ελλάδας", σημειώνει ο κ. Σπέκχαρντ.
Οι προφητείες Σπέκχαρντ επαληθεύτηκαν
Ο αγωγός Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολη αλλά και ο South Stream πάγωσαν ενώ στη συνάντηση Παπανδρέου- Πούτιν στη Μόσχα και ενώ υπήρξε προσυμφωνία για την καταβολή βοήθειας από τη Ρωσία ύψους 25 δις. ευρώ, όπως αποκάλυψε ο βουλευτής της Δούμας Ιβάν Σαββλιδης στα "Επίκαιρα', ο Έλληνας πρωθυπουργός αναφέρθηκε μόνο στα θέματα διεθνούς ενδιαφέροντος, που κατά τον Σπέκχαρντ τον απασχολούν: τις κλιματικές αλλαγές.
Η Αμερική δεν ήθελε τον Καραμανλή
Είναι αλήθεια πως αμερικανικός παράγοντας δεν αισθανόταν ιδιαίτερα άνετα με πρωθυπουργό στην Ελλάδα τον Κώστα Καραμανλή.
Η άσκηση βέτο στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και στη συνέχεια η ελληνορωσική προσέγγιση, με αφετηρία τις εργασιακές συμφωνίες και με επέκταση σε θέματα εξοπλιστικών προμηθειών και στρατηγικής φύσης, είχαν εκνευρίσει την Ουάσιγκτον, κάτι που επιβεβαιώνεται στα τηλεγραφήματα που αποκαλύπτουν τα 'Επίκαιρα".
Γυρίζοντας πίσω το ρολόι του χρόνου, στις 19 Δεκεμβρίου 2007, πάλι ο Ντανιέλ Σπέκχαρντ ενημερώνει τους ανωτέρους του για τις εντυπώσεις από το ταξίδι Καραμανλή στη Μόσχα, ένα 24ωρο πριν.
Το διήμερο 17-18 Δεκεμβρίου 2007 υπεγράφη συμφωνία στη Μόσχα ανάμεσα στο Ρώσο πρόεδρο, Βλαντιμίρ Πούτιν, το Βούλγαρο πρωθυπουργό, Γκεόργκι Παρβανόφ, και τον Κώστα Καραμανλή για την από κοινού ίδρυση της εταιρείας κατασκευής πετρελαιαγωγού Μπούργκας- Αλεξανδρούπολη.
Στο περιθώριο της ιστορικής συμφωνίας, Πούτιν και Καραμανλής συζήτησαν τόσο για τον αγωγό φυσικού αερίου South Stream όσο και για τις σχέσεις Ρωσίας- Ε.Ε., το Κυπριακό, την κατάσταση στα Βαλκάνια και τα περιθώρια αμυντικής συνεργασίας. Η αμερικανική πλευρά είχε αιφνιδιαστεί από τις εξελίξεις και προσπαθούσε μέσα από τα δημοσιεύματα του Τύπου και σκόρπιες πληροφορίες να σχηματίσει εντύπωση για τη διπλωματική αποστολή.
Σημειώνει τότε ο κ. Σπέκχαρντ ότι "οι κινήσεις Καραμανλή απέναντι στη Ρωσία αντιμετωπίζονται θετικά από μεγάλος μέρος του ελληνικού Τύπου και του λαού, λόγω της κοινής ορθόδοξης κληρονομιάς και για κάποιους της αριστερής νοσταλγίας. Με την υπογραφή της συμφωνίας Μπούργκας- Αλεξανδρούπολη με τους Ρώσους και τους Βούλγαρους ο Καραμανλής μπορεί να ενισχύσει τη θέση της Ελλάδας ως ενεργειακού κόμβου. Προσπαθεί, ωστόσο, να διατηρήσει μια ισορροπία μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας - σε αντίθεση με αυτό που κάποιοι Έλληνες πιστεύουν για την υπερβολικά φιλοαμερικανική γραμμή της υπουργού Εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη. Ωστόσο, πολλοί ειδικοί στην εξωτερική πολιτική και στρατιωτικοί αξιωματούχοι είναι πιο επιφυλακτικοί και λένε ότι η Ελλάδα ακολουθεί μια πιο επικίνδυνη πορεία", αναφέρει συγκεκριμένο τηλεγράφημα.
Άλλο από αυτά, αναφέρει χαρακτηριστικά: "Δεν πιστεύουμε πως οι στενότερες επαφές Καραμανλή με τη Μόσχα αντιπροσωπεύουν μια θεμελιώδη αναπροσαρμογή της συνολικής ελληνική πολιτικής. Αλλά σε ορισμένα επιμέρους, όπως η μετακίνηση προς την υπογραφή μιας συμφωνίας για τον αγωγό φυσικού αερίου φυσικού αερίου South Stream και τα δουλοπρεπή συγχαρητήρια στον Πούτιν για τις πρόσφατες εκλογές στη Δούμα, ο κ. Καραμανλής έχει πάρει θέσεις που δεν είναι χρήσιμες".
Και συνεχίζει: "Ο Καραμανλής προφανώς θεωρεί ότι μπορεί να διατηρήσει μια ισορροπία στις σχέσεις με τη Ρωσία και τη Δύση.
Ο κίνδυνος, ωστόσο, είναι ότι αφού ήρθε πιο κοντά στη Μόσχα για την ενέργεια, η Αθήνα μπορεί να βρεθεί υπό την πίεση από τους Ρώσους για άλλα θέματα όπως οι σχέσεις με το Ιράν. Εμείς έχουμε πει στους Έλληνες ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τους καλύτερους ελληνορωσικούς δεσμούς.
Αλλά, παράλληλα, συνεχίζουμε να ρωτάμε πως μπορεί η Ελλάδα να συμφιλιώσει την υποστήριξή του προς την ενεργειακή σύνδεση Τουρκία- Ελλάδα- Ιταλία με το ανταγωνιστικό έργο South Stream. Δεν έχουμε ακόμη λάβει επαρκή απάντηση", καταλήγει το εν λόγω τηλεγράφημα κατά της κυβέρνησης Καραμανλή.http://news247.gr/e

Μισέλ για υποψηφιότητα Αλέξη στην Κομισιόν: Τραγούδησε με υπερηφάνεια το «μπαντιέρα ρόσα»

Η Εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, βουλευτής Ιωαννίνων, Άννα Ασημακοπούλου, δήλωσε για την υποψηφιότητα Τσίπρα στην Κομισιόν, τα εξής:
«Τέταρτη συνεχόμενη μέρα ρωτούμε τον κ. Τσίπρα για τους συμμάχους του και τις θέσεις που υποστηρίζουν στην Ευρώπη, και απάντηση δεν παίρνουμε.
Καταλαβαίνουμε την αμηχανία του, μετά και τη νέα αποκάλυψη, ότι ο κ. Τσίπρας με υψωμένη τη γροθιά, μαζί με συντρόφους του από τα περιθωριακά σταλινικά κόμματα της Ευρώπης, τραγούδησε με υπερηφάνεια τον ύμνο στον Κομμουνισμό «μπαντιέρα ρόσα», ανακοινώνοντας έτσι, την υποψηφιότητά του.
Για να γνωρίζουν οι Έλληνες, το «μπαντιέρα ρόσα», καλεί σε ανύψωση της κόκκινης (κομμουνιστικής) σημαίας, και κλείνει με το περίφημο «Ζήτω ο κομμουνισμός».
Επαναλαμβάνουμε τα ερωτήματα προς τον κ. Τσίπρα και τον καλούμε να απαντήσει χωρίς υπεκφυγές:
  • Το «ζήτω ο κομμουνισμός» εκφράζει και επισήμως τον ΣΥΡΙΖΑ; Και αν ναι με ποιον τρόπο θα επιβάλει τον κομμουνισμό στην χώρα μας;
  • Αναγνωρίζει ναι ή όχι κράτος στην «Βόρεια Κύπρο», μια που τα κόμματα που συνεργάζεται αυτοαποκαλούνται ως κόμματα της «Βορείου Κύπρου»;
  • Είναι αλήθεια ναι ή όχι ότι εργάζεται, βάσει των δεσμεύσεών του για την έξοδο της χώρας μας από το ΝΑΤΟ;
  • Είναι αλήθεια ή όχι ότι εξουσιοδοτήθηκε για την ανεμπόδιστη είσοδο λαθρομεταναστών στην Ελλάδα και την Ευρώπη, αναλαμβάνοντας τη δέσμευση για κατάργηση της συνθήκης Σένγκεν και της δύναμης Frontex;
  • Είναι αλήθεια ή όχι ότι ο βασικός του σύμμαχος στη Γερμανία, καταψήφισε τη χρηματοδότηση της Ελλάδας και τάσσεται κατά του λεγόμενου κατοχικού δανείου;
  • Είναι αλήθεια ή όχι ότι οι νοσταλγοί του δικτάτορα Τσαουσέσκου συντάσσονται σε όλα με τον κ. Τσίπρα;
Κατανοούμε την αμηχανία του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως ο ελληνικός λαός οφείλει να γνωρίζει. Ποιοι είναι ακριβώς αυτοί που στηρίζουν τον κ. Τσίπρα, ποιες οι θέσεις του και τι επιπτώσεις θα έχουν αυτές οι θέσεις για την πατρίδα μας.
Και μέχρι να δοθούν ξεκάθαρες απαντήσεις, η Νέα Δημοκρατία θα αναδεικνύει καθημερινά όλες τις ανθελληνικές και αντιευρωπαϊκές θέσεις των περιθωριακών συντρόφων του κ. Τσίπρα…».

Στον Εισαγγελέα οδηγήθηκε ο Μιχάλης Λιάπης

«H κακιά η ώρα» και ο φόβος «μην τελειώσει η μπαταρία», έφεραν τον πρώην υπουργό Μιχάλη Λιάπη αντιμέτωπο με την Δικαιοσύνη, όπως ο ίδιος δήλωσε στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων, λίγο πριν οδηγηθεί στο γραφείο του Εισαγγελέα.

Ο πρώην υπουργός συνελήφθη να οδηγεί ανασφάλιστο πολυτελές αυτοκίνητο τύπου Suv, με πλαστές πινακίδες και χωρίς δίπλωμα οδήγησης.

Κατά την προσαγωγή του στον Εισαγγελέα, ο κ. Λιάπης, που μετήχθη φρουρούμενος και φορώντας χειροπέδες, δήλωσε, μεταξύ άλλων, ότι τον περασμένο Αύγουστο κατέθεσε τις πινακίδες του αυτοκινήτου για οικονομικούς λόγους, «για το τεκμήριο», όπως είπε.

Ο πρώην υπουργός εξήγησε πως είναι συνταξιούχος: «Η κρίση είχε αγγίξει και μένα. Δεν λέω ότι είμαι φτωχός. Το αυτοκίνητο το είχα σε μια αποθήκη στο Πόρτο Ράφτη και επειδή θα έφευγα για Ασία, φοβήθηκα για τη μπαταρία. Είχα πληρώσει τα τέλη κυκλοφορίας για το 2013. Ασφάλεια δεν είχα, γιατί δεν το κυκλοφορούσα... Ήταν η κακία η ώρα. Θα τιμωρηθώ όπως πρέπει».
http://www.e-typos.com/

Με χειροπέδες στον εισαγγελέα ο Μιχάλης Λιάπης

Κυκλοφορούσε με ανασφάλιστο τζιπ, το οποίο έφερε πλαστές πινακίδες και χωρίς δίπλωμα οδήγησης -«Το έκανα για να γεμίσω τις μπαταρίες» είπε ο πρώην υπουργός.
Ειδικότερα, ο πρώην υπουργός οδηγούσε στη Λεωφόρο Αρτέμιδος, όταν αστυνομικοί της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. τον σταμάτησαν, γιατί είχε παραβιάσει το STOP.
Στον έλεγχο που ακολούθησε, διαπιστώθηκε ότι το τζιπ του κ. Λιάπη, μάρκας "Volkswagen Touareg", έφερε πλαστές πινακίδες κυκλοφορίας καθώς οι συγκεκριμένες πινακίδες είχαν κατατεθεί στην Εφορία.
lia5
Εκτός αυτών, όμως, το αυτοκίνητο ήταν επίσης ανασφάλιστο και ο ίδιος δεν είχε μαζί του δίπλωμα οδήγησης!
Μάλιστα, ο πρώην υπουργός, ενοχλημένος σύμφωνα με πληροφορίες, από τον έλεγχο, φέρεται να είπε στους άνδρες της ομάδας ΔΙΑΣ που κάλεσαν την τροχαία: «Εχω κάνει αυτοσχέδιες πινακίδες για να κάνω βόλτες».
Στη συνέχεια ο κ. Μιχάλης Λιάπης συνελήφθη και οδηγήθηκε στο τμήμα Τροχαίας Αγίας Παρασκευής.
«Έσφαλα και πρέπει να πληρώσω το τίμημα της απερισκεψίας μου. Ανθρώπινα τα λάθη το ομολογώ. Δεν κυκλοφόρησα ποτέ με πλαστές πινακίδες. Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα. Το έκανα για να γεμίσω τις μπαταρίες. Έκανα λάθος», δήλωσε βγαίνοντας από την Τροχαία Αγίας Παρασκευής ο πρώην υπουργός Μιχάλης Λιάπης προκειμένου να οδηγηθεί στα δικαστήρια.
lia2
Κατά την προσαγωγή του στην Εισαγγελία ο Μιχάλης Λιάπης φρουρούμενος και φορώντας χειροπέδες υποστήριξε : «Τον Αύγουστο κατέθεσα τις πινακίδες για οικονομικούς λόγους, για το τεκμήριο. Συνταξιούχος είμαι. Η κρίση είχε αγγίξει και μένα. Δεν λέω ότι είμαι φτωχός. Το αυτοκίνητο το είχα σε μια αποθήκη στο Πόρτο Ράφτη και επειδή θα έφευγα για Ασία, φοβήθηκα για τη μπαταρία... Είχα πληρώσει τα τέλη κυκλοφορίας για το 2013. Ασφάλεια δεν είχα γιατί δεν το κυκλοφορούσα. Ήταν η κακιά η ώρα. Θα τιμωρηθώ όπως πρέπει».
Σημειώνεται ότι αντιμετωπίζει τις κατηγορίες της πλαστογραφίας, ψευδούς βεβαίωσης και ανασφάλιστου οχήματος. Επίσης του επιβλήθηκε ήδη 500 ευρώ πρόστιμο.


Read more: http://www.newsbomb.gr/koinwnia/story/383176/me-heiropedes-ston-eisaggelea-o-mihalis-liapis-picsvid#ixzz2nki9WIkZ

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ Στο «Καθαρτήριο» οι ανασφάλιστοι και οι ασθενείς

Οχι, δεν είναι σκηνές από κάποια χώρα της Αφρικής ή από τη Λωρίδα της Γάζας. Είναι συγκλονιστικές ιστορίες ανθρώπων στην Ελλάδα του 2013, που αντιμετώπισαν στις μονάδες τους οι Γιατροί του Κόσμου
Ο χώρος της Υγείας φαίνεται πως ζει σε δύο παράλληλους κόσμους. Από τη μια, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και η πολιτική ηγεσία, που αναμετρώνται με φόντο τις αλλαγές στο Σύστημα Υγείας, και από την άλλη, η σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν ασθενείς, χρονίως πάσχοντες, ανασφάλιστοι και ασφαλισμένοι, έγκυοι και παιδιά.
Βροχή έπεσαν τις τελευταίες ημέρες τα στοιχεία που έδωσαν στη δημοσιότητα οργανισμοί που προσπαθούν να καλύψουν τα κενά του συστήματος στην προσφορά υπηρεσιών υγείας σε ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη. Χρονίως πάσχοντες, ανασφάλιστοι, γυναίκες και παιδιά βρίσκονται στη δίνη της κρίσης και έρχονται αντιμέτωποι με το πιο σκληρό πρόσωπο της ελληνικής πολιτείας.
Πιο συγκλονιστικές από όλες, οι περιγραφές πραγματικών περιστατικών που αντιμετώπισαν στις μονάδες τους οι Γιατροί του Κόσμου και, όχι, δεν είναι σκηνές από κάποια χώρα της Αφρικής ή από τη Λωρίδα της Γάζας. Είναι ιστορίες ανθρώπων στην Ελλάδα του 2013, για τις οποίες χρειάστηκε να παρέμβει η διεθνής οργάνωση.
Ανθρώπινες ιστορίες
Ενα 9χρονο αγόρι, δυστυχώς, δεν είχε την ευκαιρία των ανέμελων παιδικών χρόνων. Η μητέρα του άνεργη και ανασφάλιστη, οι συνθήκες διαβίωσής τους επισφαλείς, η διατροφή του ανεπαρκής και όλα αυτά μεγεθύνονται από το γεγονός ότι ο μικρός πάσχει από σακχαρώδη διαβήτη τύπου Α'. Με λίγα λόγια, η ζωή του εξαρτάται από τη χορήγηση καθημερινώς (τουλάχιστον τρεις φορές) ινσουλίνης και τον έλεγχο των επιπέδων του σακχάρου στο αίμα του. Ωστόσο, το παιδί δεν διέθετε αναλώσιμα για τη μέτρηση του σακχάρου, ενώ δυσκολευόταν να λάβει και την πολύτιμη για την επιβίωσή του ινσουλίνη.
Τραγική ιστορία και αυτή 30xρoνης Ελληνίδας, εγκύου 7 μηνών, με ψυχιατρική διαταραχή. Ανασφάλιστη, ανίκανη να προσφέρει οποιαδήποτε πληροφόρηση για τον εαυτό της, ανίκανη να συνειδητοποιήσει τις επιπτώσεις της συμπεριφοράς της, χωρίς εισόδημα, με ανεπαρκές υποστηρικτικό δίκτυο, συνοδευόμενη από άνδρα, ο οποίος υποστήριζε ότι η ίδια εκδιδόταν, βρέθηκε στους ΓτΚ, αφού 2 δημόσια νοσοκομεία της αρνήθηκαν πρόσβαση λόγω έλλειψης ασφάλισης. Οι ΓτΚ ενημέρωσαν τον εισαγγελέα, ο οποίος διέταξε την ακούσια νοσηλεία της σε ψυχιατρική μονάδα.
Μπορεί αρκετοί να υποστηρίζουν πως το Σύστημα Υγείας κάνει διακρίσεις εις βάρος των Ελλήνων και προς όφελος των αλλοδαπών, αλλά κάτι τέτοιο μάλλον δεν ισχύει. Χαρακτηριστική περίπτωση αυτή μιας 27xρoνης ετοιμόγεννης από το Αφγανιστάν, η οποία πήγε σε δημόσιο μαιευτήριο για να γεννήσει, αλλά η διοίκηση αρνήθηκε την πρόσβαση λόγω έλλειψης νομιμοποιητικών εγγράφων.
Το παραδέχθηκε στους ΓτΚ και η κοινωνική υπηρεσία του νοσοκομείου. Υστερα από μερικές ώρες, με την παρέμβαση των Γιατρών του Κόσμου και αφού η γυναίκα είχε λιποθυμήσει στην είσοδο του νοσοκομείου, έγινε δεκτή και γέννησε.
Σύμφωνα με την πρόεδρο των ΓτΚ, Α. Μαΐλλη, η ύφεση συνδέεται με τη μείωση των γεννήσεων, των προληπτικών ελέγχων και των εξετάσεων κατά την εγκυμοσύνη, ενώ από το 2008 έως το 2011 καταγράφηκε αύξηση 21,15% των νεκρών εμβρύων, φαινόμενο που συνδέεται με την κοινωνικοοικονομική κρίση, μέσω της αύξησης της ανεργίας και του καπνίσματος κατά την εγκυμοσύνη.
Την ίδια ώρα, το κόστος κύησης, αλλά και της νοσηλείας ενός παιδιού, αποδεικνύεται δυσβάστακτο για τους γονείς. Αποτέλεσμα, πολλές εγκυμονούσες να μην μπορούν να υποβληθούν στις απαραίτητες εξετάσεις, πολλά παιδιά να μην εμβολιάζονται, ενώ πολλοί γονείς αναγκάζονται να βγάλουν, με δική τους ευθύνη, τα παιδιά τους από το νοσοκομείο πριν ολοκληρώσουν θεραπείες ή εξετάσεις.
Ούτε οι ασθενείς με χρόνιες ή επικίνδυνες για τη ζωή τους παθήσεις έχουν καλύτερη μοίρα. Μόνο στο Κοινωνικό Ιατρείο του Ελληνικού, συνολικά 50 σοβαρά περιστατικά είναι σε αναμονή για δευτεροβάθμια νοσηλεία, ενώ 10 ασθενείς εξ αυτών βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο. Μία περίπτωση αφορά ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής, μία καρκίνο, ενώ 8 είναι καρδιοχειρουργικά περιστατικά.
Στο δεύτερο χρόνο λειτουργίας του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού, η κατάσταση άγγιξε τα όρια του τραγικού για τους ανασφάλιστους, μακροχρόνια ανέργους και απόρους, που είναι αποκλεισμένοι από τη δημόσια περίθαλψη.
Οι επισκέψεις στο ιατρείο για παροχή πρωτοβάθμιας φροντίδας, φαρμακευτική κάλυψη και παροχή βρεφικού γάλακτος και τροφής έχουν ήδη ξεπεράσει τις 17.500, ενώ σε συνεργαζόμενα εργαστήρια, που προσφέρουν δωρεάν εργαστηριακό έλεγχο σε ανθρώπους που τις είχαν απόλυτη ανάγκη πραγματοποιήθηκαν συνολικά 2.331 εργαστηριακές εξετάσεις.
Χρειάστηκε η παρέμβαση του ιατρείου για να υποβληθούν σε χειρουργικές επεμβάσεις 102 συνάνθρωποί μας (78 σε δημόσια νοσοκομεία και 24 σε ιδιωτικά). «Από αυτές οι 21 αφορούσαν άκρως επείγοντα για τη ζωή των ασθενών περιστατικά και συγκεκριμένα τα 15 ήταν καρδιολογικά, το ένα αφορούσε ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής, το ένα καρκίνο και τέσσερις ήταν τοκετοί» αναφέρουν οι άνθρωποι του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου του Ελληνικού.
Αλλωστε, σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας, το 60% των χρονίως πασχόντων αντιμετωπίζει οικονομικούς περιορισμούς ή λίστες αναμονής στην πρόσβασή του στις υπηρεσίες Υγείας.
Οι ασθενείς με χρόνιες παθήσεις μείωσαν κατά 30% τις επισκέψεις τους σε υπηρεσίες της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, ενώ έκοψαν κατά 50% τις δαπάνες για την ΠΦΥ κατά την τριετία 2011-2013. Την ίδια ώρα, το προσδόκιμο ζωής στη χώρα μας μειώθηκε κατά τρία χρόνια από το 2009, ενώ πρώτη φορά καταγράφεται αύξηση της βρεφικής θνησιμότητας.
Αποτέλεσμα της ανέχειας και η εμφάνιση της αιθαλομίχλης από τα τζάκια, που έχουν αντικαταστήσει λόγω κόστους τα καλοριφέρ για τη θέρμανση, η οποία συμβάλλει στην αύξηση των αναπνευστικών και καρδιαγγειακών νοσημάτων. Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, τα τελευταία χρόνια κάνουν την εμφάνισή τους ξεχασμένα νοσήματα εξαιτίας της ανεπαρκούς εμβολιαστικής κάλυψης του πληθυσμού και της επιδείνωσης των συνθηκών διαβίωσης.
Ετσι, παρατηρείται αύξηση των κρουσμάτων πολιομυελίτιδας, φυματίωσης, ελονοσίας, ηπατίτιδας, λύσσας, AIDS κ.λπ.

Σηματοδοτώντας την 150η επέτειο από την ίδρυση της Μεγάλης Σχολής

Με το μήνυμα ότι το Πανεπιστήμιο εξακολουθεί να είναι τελευταίος κηδεμόνας της ελεύθερης και ισχυρής σκέψης, στο Βελιγράδι άρχισε επιστημονικό συνέδριο που σηματοδοτεί την 150η επέτειο από την ίδρυση της Μεγάλη Σχολής, προκάτοχο του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου. Παράλληλα με την ανάπτυξη του νέου σερβικού κράτους, αυξήθηκε η ανάγκη για μορφωμένους ανθρώπους. Για τους λόγους αυτούς, κατά τα πρώτα χρόνια της λεγόμενης «σερβική επανάσταση», δηλαδή την Πρώτης σερβικής εξέγερσης, στο Βελιγράδι δημιουργήθηκε το πρώτο εκπαιδευτικό ίδρυμα - η Μεγάλη Σχολή το 1808. Στο μέτωπό της ήταν ένας από τους πιο διανοούμενους άνδρες της εποχής, Ντοσίτεϊ Ομπράντοβιτς, ο άνθρωπος που έφερε τις ευρωπαϊκές εκπαιδευτικές ιδέες και σύγχρονο πνεύμα στη Σερβία, έτσι ώστε η έννοια της Μεγάλης Σχολής αντανακλούσε σε μεγάλο βαθμό τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές. Από την άλλη πλευρά, η Σερβία σε επανάσταση είχε μια ισχυρή ανάγκη για μορφωμένους ανθρώπους, ειδικά υπαλλήλους, δεδομένου ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα είχαν σχηματιστεί τα πρώτα κυβερνητικά όργανα. Η Μεγάλη Σχολή έπρεπε να ανταποκριθεί σε αυτό το καθήκον, σύμφωνα με το ευρωπαϊκό πρότυπο.
Διήμερη εκδήλωση εγκαινιάστηκε στο Γραφείο Πρυτανείας του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου, το κτίριο του οποίου για την τότε Μεγάλη Σχολή, τον Φεβρουάριο του 1863, ο καπετάνιος Misa Anastasijević δώρισε στο κράτος για πολιτιστικούς και εκπαιδευτικούς σκοπούς. Η Μεγάλη Σχολή ως ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ιδρύθηκε νομικά πριν από ενάμισι αιώνα και αρχικά είχε τρεις σχολές - φιλοσοφική, νομική και τεχνική. Σε 42 χρόνια, μέχρι που έγινε Πανεπιστήμιο, η Μεγάλη Σχολή είχε μεγάλη επέκταση, έτσι ώστε το σχολικό έτος 1865-1866 είχε 15 καθηγητές και 194 φοιτητές και το 1905 - 60 καθηγητές και 490 μαθητές.
Τονίζοντας ότι η Μεγάλη Σχολή φώτισε και ανέγερσε τη Σερβία, ο αντιπρόεδρος κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής Vojin Nedeljkovic είπε ότι αυτό ήταν ένα σχολείο σπουδαίων ανθρώπων και ότι κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της λειτουργούσε στη χώρα και την περίοδο που κάπως μοιάζει με τη σημερινή χώρα και τις ευκαιρίες.
Ο συνάδελφός του από τη Νομική Σχολή, αντιπρόεδρος κοσμήτορας Vladan Petrov υπενθύμισε ότι πριν από 150 χρόνια δεν υπήρχαν οικονομικοί πόροι, αλλά ότι υπήρχε περισσότερο ενθουσιασμό, καθώς και εξαιρετικά άτομα στα οποία το συμφέρον της πατρίδας ήταν πάνω απ 'όλα. Τέτοιος ήταν ο καπετάνιος Misa,- υπενθύμισε ο καθηγητής Petrov, προσθέτοντας ότι σήμερα, μετά από 150 χρόνια, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η Σερβία είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένη όχι μόνο για την ελίτ των αθλητών, αλλά και για τους φοιτητές που συμμετέχοντας σε ανταγωνισμούς διεθνούς κύρους φέρνουν βραβεία.http://voiceofserbia.org/

Οι σχέσεις μεταξύ της Σερβίας και του Μαυροβουνίου σε ανοδική πορεία http://voiceofserbia.org/

Οι σχέσεις μεταξύ της Σερβίας και του Μαυροβουνίου είναι σε ανοδική πορεία, και δεν υπάρχουν διμερή προβλήματα και επίμαχα ζητήματα,- δήλωσαν οι πρωθυπουργοί της Σερβίας και του Μαυροβουνίου, Ίβιτσα Ντάτσιτς και Μίλο Τζουκάνοβιτς, σε κοινή συνέντευξη τύπου στο Βελιγράδι μετά από αρκετές συνεδριάσεις και την υπογραφή της συμφωνίας συνεργασίας μεταξύ των δύο κυβερνήσεων στο πλαίσιο ένταξης στην ΕΕ. Γράφει η δημοσιογράφος Jelica Tapuskovic.
Ο πρωθυπουργός της Σερβίας Ίβιτσα Ντάτσιτς τόνισε ότι η Σερβία επιθυμεί να έχει τις στενότερες δυνατές σχέσεις με το Μαυροβούνιο, επειδή οι δύο χώρες συνδέονται από την κοινή ιστορία και την παραδοσιακή φιλία των δύο λαών, αλλά και πολλά άλλα συμφέροντα. Σύμφωνα με τα λόγια του, οι αμοιβαίες σχέσεις βασίζονται σε δύο αρχές - τον αμοιβαίο σεβασμό, την εκτίμηση και τη δημιουργία αμοιβαίας εμπιστοσύνης και τη διατήρηση των στενότατων σχέσεων. Ο Σέρβος πρωθυπουργός τόνισε ότι η Σερβία ενδιαφέρεται για τη θέση του σερβικού λαού στο Μαυροβούνιο, όπως και το Μαυροβούνιο ενδιαφέρεται για τη θέση του λαού του Μαυροβουνίου και όλων των πολιτών που ζουν στη Σερβία. Ο Ντάτσιτς τόνισε ότι προς το συμφέρον και των δύο χωρών η φιλία των δύο εθνών να επιβεβαιωθεί με την κοινή εμφάνιση σε οικονομικές και πολιτικές αγορές τρίτων χωρών, που σημαίνει να προχωράνε μαζί στο δρόμο προς την ΕΕ, να καθορίσουν από κοινού, να εντοπίζουν και να αρθρώσουν κοινά συμφέροντα σε διάφορους τομείς, αλλά και σε οικονομικά θέματα, να αξιοποιούν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα και να εργάζονται μαζί για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Ως κύρια κοινά σχέδια, ο Ντάτσιτς ξεχώρισε την κατασκευή των υποδομών, κυρίως την κατασκευή σύγχρονων σιδηροδρόμων και αυτοκινητοδρόμων, καθώς και την ενέργεια - που σχετίζονται με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Όπως λέει ο ίδιος, το πιο σημαντικό είναι να επιλυθούν όλα τα εκκρεμή ζητήματα σέβοντας τα νόμιμα συμφέροντα και των δύο χωρών και χαλάρωσης της αφύσικης κατάστασης στην οποία οι σχέσεις μεταξύ των δύο εθνών επιβαρύνονται με περιττές ερωτήσεις .
«Η Σερβία υποστηρίζει την πρόοδο του Μαυροβουνίου στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, και πιστεύουμε ότι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο πρέπει να λάβει την απόφαση για την περαιτέρω πρόοδο του εν λόγω κράτους και το άνοιγμα νέων κεφαλαίων, όπως πιστεύουμε ότι η Σερβία πρέπει να αποκτήσει την ημερομηνία για την έναρξη των διαπραγματεύσεων τον Δεκέμβριο. Αυτό είναι ένας συντονισμός των προσπαθειών και της ανταλλαγής των εμπειριών που έχουμε και βοηθώντας ο ένας τον άλλο για να αρχίσουμε όσο γίνεται πιο καλύτερα αυτή τη διαδικασία», δήλωσε ο Ντάτσιτς.
Ο πρωθυπουργός του Μαυροβουνίου Μίλο Τζουκάνοβιτς συμφώνησε ότι οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών βρίσκονται σε ανοδική πορεία και πρόσθεσε ότι η σημερινή γενιά των πολιτικών ηγετών έδειξαν το απαιτούμενο επίπεδο ευθύνης σε σχέση με την ιστορική κληρονομιά. Ο Τζουκάνοβιτς ανέφερε την περίοδο μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Μαυροβουνίου, το 2006, λέγοντας ότι τότε οι σχέσεις επιρεάστηκαν από τα συναισθήματα, όχι την πολιτική λογική, αλλά όλα τελείωσαν χωρίς σοβαρές συνέπειες. Ο ίδιος είπε ότι η Σερβία και το Μαυροβούνιο πρέπει να είναι υπερήφανοι για το δημοκρατικό μετασχηματισμό τους, που θα τους οδηγήσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
«Εκτός από αυτό που μας ενώνει, και σχετίζεται με την ιστορία μας, μαε συνδέεουν οι αξίες μας, που μοιράζουμε και κοινοί στόχοι. Θέλουμε το Μαυροβούνιο και η Σερβία στο εγγύς μέλλον να γίνουν μέρος μιας ενωμένης ευρωπαϊκής οικογένειας, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να περάσουμε μέσα από την υλοποίηση των απαιτητικών κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, που θα μας επιτρέψει να διασφαλίσουμε ότι θα οικοδομήσουμε αυτά τα πρότυπα που θα μας κάνουν μέρος του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού του 21ου αιώνα», είπε ο Τζουκάνοβιτς.
Πριν από την υπογραφή της συμφωνίας, ο Τζουκάνοβιτς συναντήθηκε και με τον πρώτο αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Αλεξάνταρ Βούτσιτς, και οι δύο αντιπροσωπείες στις οποίες ήταν πολλοί υπουργοί είχαν μια συνεδρίαση της ολομέλειας.

Πύργος: Σε εφαρμογή από σήμερα το εορταστικό ωράριο καταστημάτων

Σε εφαρμογή τίθεται από σήμερα Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου το εορταστικό ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων του Πύργου, σύμφωνα με το οποίο τα εμπορικά καταστήματα θα παραμένουν ανοιχτά πρωί και απόγευμα μέχρι το τέλος του χρόνου, όπως και την Κυριακή 22 Δεκεμβρίου.

Το ωράριο

Δευτέρα      16-12-2013      08:00-14:30 και 17:00-21:00
Τρίτη           17-12-2013     08:00-14:30 και 17:00-21:00
Τετάρτη      18-12-2013      08:00-14:30 και 17:00-21:00
Πέμπτη       19-12-2013      08:00-14:30 και 17:00-21:00
Παρασκευή  20-12-2013     08:00-14:30 και 17:00-21:00
Σάββατο      21-12-2013              08:00- 15:00
Κυριακή       22-12-2013              11:00-20:00
                                                           ----------
Δευτέρα      23-12-2013       08:00-14:30 και 17:00-21:00 
Τρίτη          24-12-2013               08:00-20:30
Τετάρτη      25-12-2013        Χριστούγεννα - κλειστά
Πέμπτη        26-12-2013             Αργία - κλειστά
Παρασκευή 27-12-2013        08:00-14:30 και 17:00-21:00
Σάββατο     28-12-2013                    08:00-20:00
Κυριακή      29-12-13                          Κλειστά
                                                           ----------
Δευτέρα         30-12-2013      08:00-14:30 και 17:00-21:00
Τρίτη            31-12-13                    08:00-20:30
Τετάρτη         1η - 1 - 14         Πρωτοχρονιά -  Κλειστά
Πέμπτη           2 -1-14                         Κλειστά

Αντρέ Μπρετόν: «Ο Άνθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση»

«Αναζητώ το Χρυσάφι του Χρόνου», του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη
Στην ιστορία της Τέχνης, όπως άλλωστε και της επιστήμης, υπάρχουν εκείνοι που αρνούνται να προσηλωθούν σε οτιδήποτε άλλο πέρα από την άρδην και ριζική αλλαγή των κανόνων του παιχνιδιού, από το εκ νέου ανακάτεμα της τράπουλας, από την μεθοδική και ποιητική επιμονή τους να δράσουν και να δημιουργήσουν έτσι ούτως ώστε, μετά το πέρασμά τους, τίποτε να μην είναι όπως ήταν πριν. Φυσικά, ο βίος τέτοιων ανθρώπων είναι, συνήθως, περιπετειώδης, είναι μια εύοσμη γιρλάντα γεγονότων που οδηγούν σε απόλυτους έρωτες, σε πανίσχυρες φιλίες, σε ακαριαίες ρήξεις. Είναι βίος όλος βία, αλλά και βίος κοσμημένος πάντα από το αστέρι της ευγένειας.
«Είμαι βίαιος γιατί μονάχα θέλω να είμαι ευγενής», έλεγε άλλωστε ο Άμλετ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, και, «Φοβερός μονάχα από μειλιχιότητα», επαναλάμβανε, με τον δικό του τρόπο, ο Νίκος Καρούζος. Ο Αντρέ Μπρετόν έζησε και έδρασε πεισματικά εμμένοντας στη μέριμνά του να διευρύνει τα όρια της ποίησης, να επιφέρει μιαν εκρηκτική ένωση σχεδόν όλων των τεχνών και, ακόμα πιο σημαντικό, να θέσει τις τέχνες στην υπηρεσία της ελευθερίας, προτείνοντας και προωθώντας με πάμπολλα μέσα το «πάντρεμα» της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας με την εμπροσθοφυλακή της επανάστασης. Και κατάφερε πολλά! Γεννημένος σε μια μικρή πόλη της Βρετάνης, τη νύχτα ανάμεσα στην 18η και 19η Φεβρουαρίου του 1896, ο Αντρέ Μπρετόν διέσχισε τον 20ό αιώνα, όπως διέσχισε και τον πλανήτη, κομίζοντας από την πρώτη του νιότη έως την τελευταία του πνοή το πολύπτυχο μήνυμα της ανατροπής. Με ορμητήριο το Παρίσι, όπου πήγε από νεαρός να εγκατασταθεί, δεν κουράστηκε να εξαπολύει απανωτές επιθέσεις σε κάθε λογής σύμβαση και να εφορμά σε μέχρι τότε απόρθητα οχυρά πεποιθήσεων, αξιών, εθίμων και ηθών.
Αποτελεί ένα από τα λίγα, μα τόσο πειστικά και εμπρηστικά, παραδείγματα του πού μπορεί να οδηγήσει η παθιασμένη ενασχόληση με τη γλώσσα όταν αρχίσει να υπερβαίνει κάποια καθιερωμένα όρια και πεδία. Φοιτητής την ιατρικής, μεσούντος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, θα έρθει σε επαφή με τις ρηξικέλευθες αναλύσεις του Ζίγκμουντ Φρόιντ, η απελευθερωτική δύναμη των οποίων θα αποτελέσει έναν από τους τρεις στύλους της σοφίας αυτού του πολυσχιδούς καλλιτέχνη και επαναστάτη. Οι άλλοι δύο θα είναι η διαλεκτική του Γκέοργκ Φρίντριχ Χέγκελ και η εξεγερμένη λαλιά των λεγόμενων καταραμένων ποιητών, του Ιζιντόρ Ντυκάς, του Αρθούρου Ρεμπώ, του Καρόλου Μπωντλέρ. Καθοριστικές θα είναι επίσης, πέρα από τις πρώτες του μελέτες, και οι πρώτες του γνωριμίες.
Η ζωή και η τέχνη από νωρίς αρχίζουν, στην περίπτωση του Μπρετόν, να βαδίζουνε μαζί στην ίδια γόνιμη ατραπό. Το 1917 γνωρίζει, λοιπόν, τον επίσης φοιτητή ιατρικής Λουί Αραγκόν, που έμελλε να γίνει μια από τις σημαντικές, και λίαν αμφιλεγόμενες, καλλιτεχνικές προσωπικότητες της Γαλλίας, ενώ την προηγούμενη χρονιά είχε συναντηθεί με τον Ζακ Βασέ, έναν εξαίσιο εκκεντρικό τυχοδιώκτη που τις μέρες δούλευε χαμάλης στις αποβάθρες ενώ τις νύχτες γοήτευε και αναστάτωνε το Παρίσι ντυμένος υπερβολικά κομψά και φερόμενος με μιαν ακραία ποιητική ιδιορρυθμία. Ο Βασέ ήταν, όπως και ο Αρθούρος Κραβάν, ένας από τους πρωτεργάτες της αναγόρευσης της ζωής σε Όγδοη Τέχνη, ζώντας γρήγορα, παράφορα και μες στην αχλή ενός ανησυχαστικού θρύλου.
Ταχύτατα, ο Μπρετόν συνάπτει σχέσεις με την αφρόκρεμα της παριζιάνικης διανόησης, σχέσεις που δεν θα έμεναν σε μιαν απλή κοσμική ή και καλλιτεχνική ανταλλαγή ιδεών και αβροτήτων αλλά δεν θα αργούσαν να οδηγήσουν στην ίδρυση ενός από τα πιο καταλυτικά κινήματα του περασμένου αιώνα. Συνδέεται φιλικά με τον μεγάλο ποιητή Γκιγιόμ Απολλιναίρ, δημιουργό του πρώτου υπερρεαλιστικού δράματος με τίτλο «Οι μαστοί του Τειρεσία», και με τους νεαρούς ποιητές Πολ Ελιάρ και Φιλίπ Σουπώ, με τους οποίους συγκροτεί τον πυρήνα αυτού που έμελλε να μείνει στην ιστορία ως Υπερρεαλισμός. Από την αρχή κιόλας, ο Μπρετόν απορρίπτει τα σουσούμια του μοναχικού ποιητή και του δημιουργού που μένει κλεισμένος στον φιλντισένιο πύργο του. Δείχνει μιαν ιδιαίτερη προτίμηση για τις συλλογικές δραστηριότητες και παρεμβάσεις, μια προτίμηση που δεν εγκατέλειψε ποτέ.
Ήδη το 1919, συνθέτει μαζί με τον Σουπώ τα πρωτοποριακά «Μαγνητικά Πεδία», ένα κολάζ πεζών, ποιημάτων και αλλόκοτων αφορισμών όπου την πρωτοκαθεδρία έχει η απολύτως ελεύθερη έκφραση, ακόμα και η καταγραφή παράλογων, τρελών, ξέφρενων σκέψεων που, ενώ φαινομενικά απομακρύνονται από την ποίηση όπως την ξέραμε, στην ουσία αποθεώνουν την ποιητική έκφανση της σκέψης και της ζωής. Στα «Μαγνητικά Πεδία» συναντάμε φράσεις-κλειδιά τόσο για την μετέπειτα εξέλιξη του Μπρετόν όσο και για το σύνολο της αβανγκάρντ του 20ού αιώνα, φράσεις όπως «Η λησμονιά είναι η πιο φλογερή λαχτάρα». Διόλου τυχαίο δεν είναι ότι η πρώτη επίσημη (αλλά επί δεκαετίες κρυφή!) διακήρυξη των situationnistes, των καταστασιακών του Γκι Ντεμπόρ, σύμφωνα με την οποία «Η λήθη είναι το κυρίαρχο πάθος μας», αποτελεί μια ηχώ αυτής της ρήσης του Μπρετόν.
Ο Μπρετόν και οι φίλοι του θα προσχωρήσουν στο ανατρεπτικό κίνημα Νταντά, θα αντλήσουν ό,τι ισχυρότερο είχε να δώσει, και θα το οδηγήσουν στην εκκωφαντική του διάλυση για να προχωρήσουν στην ίδρυση του Υπερρεαλισμού. Ο Μπρετόν κρίνει στρατηγικά ότι είχε φτάσει η στιγμή του περάσματος από την μηδενιστική άρνηση που πρέσβευε το Νταντά στην συνεκτική θέση, από την δέουσα τότε κονιορτοποίηση των άκαμπτων πεποιθήσεων στη συγκρότηση ενός νέου έμπρακτου ηθικοαισθητικού προτάγματος, από την καταβαράθρωση ενός συστήματος πεπαλαιωμένων και οικτρά διαψευσμένων αξιών στην περιπέτεια της επινόησης και της διάδοσης αξιών που εμπνέονται από τον έρωτα της ελευθερίας και την ελευθερία του έρωτα, από τη λυτρωτική ενδοσκόπηση, από τη συλλογική δράση και από τον γόνιμο ανθρωποκεντρισμό. Ακόμη λάμπει η ρήση: «Ο Άνθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση».
Ακόμη μένει επίκαιρο το μέλημα του Μπρετόν για την «αποστολή της εδραίωσης της αλήθειας στον κόσμο». Ακόμη ισχύει, και κλείνεται ξανά και ξανά, το μεγάλο ραντεβού του Υπερρεαλισμού με την Ιστορία: «Ναι, αυτό είναι το εγχείρημά μας. Το Όνειρο και η Επανάσταση είναι φτιαγμένα για να συμμαχήσουν, όχι για να αποκλείσουν το ένα το άλλο. Να ονειρεύεσαι την Επανάσταση δεν σημαίνει ‘ότι την αποποιείσαι, αλλά ότι την κάνεις διπλά και δίχως νοητικές επιφυλάξεις». Φυσικά, ο ποιητής μας δεν παραλείπει να ερωτευτεί και να υμνήσει τον έρωτα, τον οποίο και θεωρεί αείζωο σύμμαχο της επανάστασης. Σε όλη του τη ζωή ερωτευόταν και τον ερωτεύονταν. Παρέμεινε προσηλωμένος σε ένα αυτοσχέδιο είδος σειραϊκής πολυγαμίας, που σημαίνει ότι έμενε αδιάλλακτα πιστός στην εκάστοτε καλλονή που τον συνάρπαζε και τον συντρόφευε, αλλά μονάχα ενόσω διαρκούσε η υπέροχη παραφορά του έρωτα.
Μόλις άρχιζε να σβήνει η φλόγα, δεν δίσταζε να απομακρυνθεί και να την αναζητήσει αλλού. Η Σιμόν Καν, η Σουζάν Μουζάρ η Ζακλίν Λαμπά, η Ελίζα Μπίνχοφ, μεταξύ άλλων, όλες ευειδέστατες, περίκομψες και με τη στόφα της Μούσας να φέγγει μέσα τους και γύρω τους, συντρόφεψαν τον Μπρετόν στις περιπέτειές του και απόλαυσαν το δώρο του ρόδου που είναι ο Απόλυτος Έρως. Ο Μπρετόν εξάλλου υπογράφει την περιλάλητη Νατζά και τον Τρελό Έρωτα, δύο από τα πλέον λυρικά και νοήμονα και αισθαντικά ντοκουμέντα για την λυτρωτική λάμψη του Ίμερου, και βέβαια την «Ελεύθερη Ένωση», αναμφιβόλως το απόλυτο απολυτίκιο των ερωτευμένων. «Η γυναίκα μου με γλουτούς από αμμόλιθο και αμίαντο/ Η γυναίκα μου με γλουτούς ράχης κύκνου/ Η γυναίκα μου με ανοιξιάτικους γλουτούς/ Με φύλο γλαδιόλας/ Η γυναίκα μου με φύλο κοιτάσματος χρυσού και ορνιθορύγχου/ Η γυναίκα μου με φύλο από φύκια και παλιές καραμέλες/ Η γυναίκα μου με φύλο από καθρέφτη/ Η γυναίκα μου με μάτια γεμάτα δάκρυα/ Με μάτια μενεξεδένιας πανοπλίας και μαγνητικής βελόνας/ Η γυναίκα μου με μάτια σαβάνας/ Η γυναίκα μου με μάτια νερό για να πίνεις στη φυλακή/ Η γυναίκα μου με μάτια από ξύλο πάντα κάτω απ’ το τσεκούρι/ Με μάτια της στάθμης του νερού του επιπέδου του αέρα της γης και της φωτιάς».
Η ερωτοτροπία του Μπρετόν με την επανάσταση θα τον οδηγήσει αρχικά στο Κομμουνιστικό Κόμμα, από το οποίο όντως δεν άργησε να αποχωρήσει, και στη συνέχεια σε μια κρίσιμη συνάντηση με τον τροτσκισμό, και με τον ίδιο τον Λέοντα Τρότσκι. Ο Μπρετόν, υπέρμαχος πάντα μιας απόλυτης ηθικής και προικισμένος με σπάνια πολιτική διορατικότητα και με κρυστάλλινη διαύγεια, θα είναι από τους πρώτους που καταδίκασαν τις διαβόητες δίκες της Μόσχας, καθώς και το επαίσχυντο γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη επιθέσεως, ενώ θα σταθεί γενναιόψυχα στο πλευρό των τροτσκιστών και των αναρχικών στη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου. Πέρα από τους δρόμους που άνοιξε στην τέχνη, ο μεγάλος αυτός άντρας, μπόρεσε να ανοίξει και λεωφόρους στην επανάσταση. Μεγάλο μέρος του Μάη του 68 αντλεί την έμπνευσή του από θέσεις και ρήσεις του Αντρέ Μπρετόν, ενώ το λεγόμενο κίνημα για την υπέρβαση της τέχνης και την πραγμάτωσή της στο πεδίο της καθημερινής ζωής όφειλε τη θαυμαστή ύπαρξή του στους μεθοδικούς πειραματισμούς και στη στάση που κράτησε ο Μπρετόν απέναντι στα κυρίαρχα πρότυπα των καιρών του. «Η επανάσταση μόνη δημιουργός του φωτός», θα γράψει ο ιδρυτής του Υπερρεαλισμού στο συγκλονιστικό του κείμενο Αρκάνα 17.
«Κι αυτό το φως μπορεί να αναγνωρίσει μόνο τρεις δρόμους: την ποίηση, την ελευθερία, και τον έρωτα, και πρέπει να εμπνέουν τον ίδιο ζήλο και να συγκλίνουν, ώστε να συγκροτήσουν το ίδιο περίγραμμα της αιώνιας νεότητος, στο πιο μυστικό κι αφώτιστο σημείο της καρδιάς του ανθρώπου». Ακάματος τελάλης της τόλμης και της τελείωσης του ανθρώπου μέσα από την φιλοσοφία, την ποίηση και την περιπέτεια, ο Μπρετόν δεν θα σταματήσει να ταξιδεύει στα πέρατα της γης για να διαδώσει τις ιδέες του, πάντα αντλούμενες από την πράξη και πάντα επιστρέφοντας στη δράση, για να ενθαρρύνει ταλαντούχους εραστές της ζωής να εκφραστούν και να πειραματιστούν κι άλλο. Από το Παρίσι στη Μασσαλία, κι από τον γαλλικό νότο στη Νέα Υόρκη, κι από κει στην Τενερίφη, στην Πράγα, στις Αντίλλες. Μάλιστα, κι αυτό είναι ακόμα ένα ωραίο πειστήριο του πόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι η ελεύθερη ποίηση για τους κρατούντες, μια επίσκεψή του στην Αϊτή, το 1945, για κάποιες διαλέξεις έγινε η θρυαλλίδα που άναψε τη φωτιά της επανάστασης. Αποσπάσματα από την πρώτη του ομιλία εκεί αναδημοσιεύτηκαν σε μια τοπική φοιτητική εφημερίδα και προκάλεσαν σάλο και πάραυτα μια γενική απεργία που εξελίχθηκε σε γενικευμένη εξέγερση και οδήγησε στην πτώση του το καταπιεστικό καθεστώς.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο, ο Αντρέ Μπρετόν προχώρησε σε μιαν επανίδρυση του Υπερρεαλισμού, εξέδωσε πληθώρα εντύπων και επιθεωρήσεων, αντιτάχθηκε στον συρμό του υπαρξισμού που έκανε μιαν εφήμερη θραύση, άγονη από πολλές απόψεις, επέτεινε το θαυμαστό φλερτ του με τον αναρχισμό, πρωτοστάτησε στην σκανδαλώδη «Διακήρυξη των 121», κατά της γαλλικής πολιτικής στην Αλγερία, τον Απρίλιο του 1960, και δεν σταμάτησε στιγμή να στέκεται στο πλευρό των νέων που έσπευδαν να τον γνωρίσουν και να τον εμπιστευτούν. Ναι, η πυρετώδης δραστηριότητα, σχεδόν πάντα συλλογική, και η φλεγόμενη νιότη στάθηκαν πάντα τα καύσιμα αυτής της μεγαλειώδους λοκομοτίβας που άκουγε στο όνομα Αντρέ Μπρετόν.
«Πάνω απ’ όλα», γράφει συνοψίζοντας τη διαλεκτική του «εγώ» με το «εμείς» και την περιπέτεια της ζωής του, ο ποιητής του Απολύτου, «ήμασταν απασχολημένοι με μιαν εκστρατεία συστηματικής άρνησης, απελπισμένοι απ’ τις συνθήκες κάτω από τις οποίες σε μια τέτοια ηλικία έπρεπε να ζήσουμε. Η άρνησή μας ωστόσο δεν σταμάτησε εκεί. Ήταν αχόρταγη και δεν γνώριζε περιορισμούς. Εκτός από την απίστευτη ηλιθιότητα των επιχειρημάτων που προσπαθούσαν να νομιμοποιήσουν τη συμμετοχή μας σε μιαν υπόθεση όπως ο πόλεμος, που η εξέλιξή του μας άφηνε αδιάφορους, η άρνηση αυτή κατευθυνόταν – και έχοντας ανατραφεί σε ένα τέτοιο σχολείο, δεν είμαστε τώρα ικανοί να αλλάξουμε ώστε να μην κατευθύνεται πια – εναντίον όλων των διανοητικών, ηθικών και κοινωνικών υποχρεώσεων που συνεχώς και απ’ όλες τις μεριές συσσωρεύονται στον άνθρωπο και τον συντρίβουν.
Από τη διανοητική άποψη ήταν ο χυδαίος ορθολογισμός και η ‘τετράγωνη’ λογική που πριν απ’ όλα προκαλούσαν τον τρόμο και την καταστροφική ορμή μας. Από την ηθική άποψη ήταν όλα τα καθήκοντα: θρησκευτικά, πολιτικά και οικογενειακά. Από την κοινωνική άποψη ήταν η εργασία. Όπως είπε ο Ρεμπώ, ‘Ποτέ δεν θα δουλέψω, ω χείμαρροι φλόγας!’ και επίσης, ‘Το χέρι που γράφει αξίζει όσο το χέρι που οργώνει! Τι αιώνας χεριών! Ποτέ δεν θα σηκώσω το χέρι μου!’». Ο ποιητής και επαναστάτης Αντρέ Μπρετόν, γεννημένος πριν από εκατόν δέκα χρόνια, έμελλε να αφήσει την τελευταία του πνοή το 1966, πριν από τέσσερις δεκαετίες. Χτυπημένος από το άσθμα που είναι, θαρρείς, η ασθένεια των επαναστατών (θυμίζουμε τους επίσης ασθματικούς Τσε Γκεβάρα και Γκι Ντεμπόρ).
Το έργο του παραμένει επίκαιρο όπως και η ρήση του ότι έχουμε ανάγκη τα «παρατηρητήρια του εσωτερικού ουρανού». Η επιγραφή στον τάφο του, «Αναζητώ το χρυσάφι του χρόνου», δεν παύει να εμπνέει όλους εκείνους που πιστεύουν ακράδαντα ότι η Πράξη είναι η Αδελφή του Ονείρου.
Ο Ανδρέας Εμπειρίκος για τον Αντρέ Μπρετόν
Ο Ανδρέας Μπρετόν Ασύγκριτο πουλί της οικουμένηςστέκεις σαν κρύσταλλο στην κορυφή των υψηλών Ιμαλαΐων με στιλβηδόν και με σθένος και με πάθος καταμεσίς στον βράχο της σποριάς σου!
Ηρωικό πουλί της οικουμένης που μοιάζεις σαν αρχάγγελος και λέων δεν ταξινόμησες ποτέ καμμιά φενάκη, μα την φω­νή σου σήκωσες στην γαλανήν αιθρία!
Φανατικό πουλί της οικουμένης γερό στην πάλη και πολύκαρπο στην σημασία όρθιο μες στα φτερά σου ανοιγο­κλείνεις πάντα με βεβαιότητα το μάτι!
από την Ανθολογία της Νεοελληνικής Γραμματείας του Ρένου Ηρακλή Αποστολίδη εκδοτική επιμέλεια: Νέα Ελληνικά, 1970


http://tvxs.gr/