Αποτελεί κοινό τόπο ότι ο νεο-ιμπεριαλισμός δεν επιζητεί πλέον να αλώσει τα Έθνη, όπως άλλοτε με τις κανονιοφόρους του. Και τούτο διότι η κλασική αποικιοκρατική πολιτική θα προκαλούσε αναπόφευκτα εξεγέρσεις. Σήμερα τα ιμπεριαλιστικά κράτη ανακάλυψαν νέες μεθόδους με τις οποίες κατά τρόπο ύπουλο και μη αντιληπτό, διεισδύουν στα δαιδαλώδη μονοπάτια του ανθρώπινου υποσυνειδήτου και το μεταλλάσσουν αργά και σταθερά. Για την πολιορκία των συνειδήσεων ο νεο-ιμπεριαλισμός θέτει σε κίνηση τον τρομερό μηχανισμό των κυκλωμάτων της πληροφόρησης. Η ενημέρωση της κοινωνίας πλέον πραγματώνεται μέσα από το τεχνικό κύκλωμα προκατασκευασμένων πληροφοριών με σκοπό την κυριαρχία του πολιτισμού της κατανάλωσης, της υποκουλτούρας και της φτηνής διαφήμισης. Απώτερος σκοπός δεν είναι μόνο η επιβολή εμπορικών προϊόντων αλλά και ο έλεγχος της συνείδησης.
Ο νέος μεταλλαγμένος άνθρωπος θα αρνηθεί το δικό του παρελθόν για να προσαρμοστεί στο εισαγόμενο πρότυπο, το οποίο, στο αλλοτριωμένο του μυαλό, θεωρείται ανώτερο. Ωστόσο, εάν ο άνθρωπος ξεριζωθεί από το φυσικό, πολιτισμικό του περιβάλλον, ξεριζώνεται από τη ζωή και γίνεται μια ανώνυμη, απρόσωπη ύπαρξη, χαμένη μέσα στο πλήθος εξίσου ανώνυμων και απρόσωπων ανθρώπων, έρμαιο στη διάθεση ανθρώπων που δεν γνωρίζει, γεγονότων που δεν ελέγχει, αποφάσεων στις οποίες δεν συμμετέχει. Ο ούτω καλούμενος «ελεύθερος κόσμος» είναι δημιούργημα του νεο-ιμπεριαλισμού, του πολιτισμού της αφθονίας και της κατανάλωσης. Αυτός ο κόσμος ευαγγελίζεται μιαν ελευθερία που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ασυδοσία της ανεξέλεγκτης, αδυσώπητης αγοράς όπου κυριαρχεί ο πλέον δόλιος, ο πλέον αδίστακτος, ο πλέον διεφθαρμένος και σίγουρα όχι ο καλύτερος άνθρωπος.
Οι δόλιοι Βρετανοί, οι δυνάστες του λαού μας, μια τέτοια κυπριακή κοινωνία ανέκαθεν ονειρεύονταν να δημιουργήσουν, ώστε να μην αποτελεί ανάσχεση στα νέα γεωπολιτικά τους σχέδια. Και φαίνεται ότι σταδιακά το επιτυγχάνουν. Επιθυμούν μια κοινωνία, υποτελών ανδραπόδων και όχι ελεύθερων κοινωνικών όντων. Την Ελληνική συνείδηση του λαού και το Ελληνικό του ήθος οι Άγγλοι φρόντισαν με μεθοδευμένο τρόπο να εξουδετερώσουν άμα τη αφίξει τους στο Νησί. Ως υποκατάστατο της Ελληνικής συνείδησης επεδίωξαν την δημιουργία μιας επίπλαστης κυπριακής, τάχα, συνείδησης. Φρόντισαν παράλληλα να ιδρύσουν το 1889 την αγγλική μασονική στοά Saint Paul’s, η οποία πολύ σύντομα ρίζωσε και απέδωσε καρπούς. Ταυτόχρονα στόχευσαν στον εξαγγλισμό της παιδείας.
Οι Έλληνες Κύπριοι, ως αντιστάθμισμα στην προσπάθεια των Άγγλων, ίδρυσαν το 1893 στην Λευκωσία το Παγκύπριο Γυμνάσιο το οποίο θα αναδειχθεί ως η ατμομηχανή της εθνικής και πολιτιστικής κίνησης, η κιβωτός και ο θεματοφύλακας της εθνικής ιδέας. Φωτεινή προσωπικότητα της εποχής αναδεικνύεται μεταξύ άλλων και ο Μανιάτης καθηγητής Νικόλαος Καταλάνος. Ένας φλογερός απόστολος της ενωτικής ιδέας, ο οποίος όμως θα απελαθεί από την Κύπρο, όταν οι μαθητές του στις 25 Μαρτίου 1921, αγνόησαν την απαγόρευση του αποικιοκρατικού καθεστώτος να παρελάσουν, με συνέπεια να απειληθούν σοβαρές ταραχές.
Σε αντιστάθμισμα της λειτουργίας του Παγκυπρίου Γυμνασίου, οι Άγγλοι ιδρύουν την Αγγλική Σχολή Λευκωσίας και γίνονται σκέψεις για την ίδρυση Αγγλικού Πανεπιστημίου στην Κύπρο, οι οποίες όμως ναυαγούν μετά από την έντονη αντίδραση των Κυπρίων.
Οι Άγγλοι όμως ποτέ δεν εγκατέλειψαν τα σχέδια τους για εξαγγλισμό της Κύπρου. Εγκατέλειψαν βέβαια το 1960 την αποικιακή τους πολιτική και υιοθέτησαν πλέον την μετα-ποικιακή. Ό,τι δεν κατάφεραν για ένα αιώνα, το κατάφεραν μέσα σε 10 χρόνια με τον υπόγειο τρόπο. Αν απέτυχαν μέχρι το 1974 να ελέγξουν και να αλλάξουν τα φώτα της Ελληνικής παιδείας, το πέτυχαν στη συνέχεια. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι οι Βρετανοί στις 14 Ιουλίου 1959, παραμονές δηλαδή της παράδοσης της Κύπρου στην Κυπριακή Δημοκρατία, μερίμνησαν, (δια του τότε εισαγγελέα της αποικιακής κυβέρνησης, Κρίτωνα Τορναρίτη, ο οποίος διετέλεσε επί σειρά ετών και ως Εισαγγελέας της Κυπριακής Δημοκρατίας), να αναθεωρήσουν και να συγκεντρώσουν τους αποικιακούς Νόμους σε έξι τόμους, τους οποίους παρέδωσαν στο νομικό κόσμο της Κύπρου και φρόντισαν με το Νόμο 14/60 (τον οποίο ψήφισε η Κυπριακή Βουλή), να δέσουν μονίμως στο αγγλικό δικαιϊκό σύστημα το νέο Κυπριακό κράτος. Επεδίωξαν έτσι οι Άγγλοι μέσα από το νευραλγικό τομέα του δικαίου, των δικαστηρίων και του νομικού κόσμου να κρατήσουν για πάντα πολιτισμικά δέσμιά τους την κυπριακή κοινωνία. Τι κι’ αν η Παιδεία παιάνιζε ακόμη Ελληνικά! Γνώριζαν ότι, αφού έλεγχαν τους (σπουδασμένους στο Λονδίνο) δικαστές και δικηγόρους, από την τάξη των οποίων, συν τοις άλλοις, πηγάζουν και οι πολιτικοί, και αφού έλεγχαν και την υποτελή αγγλοθρεμμένη αστική τάξη, δηλαδή το κεφάλαιο, τα έλεγχαν όλα. Ήταν θέμα χρόνου και η άλωση της παιδείας.
Το 1992, επί κυβέρνησης Βασιλείου, ιδρύεται το Πανεπιστήμιο, του οποίου – από της ιδρύσεώς του – ο ιδεολογικός προσανατολισμός ήταν νεοκυπριακός. Ο χαρακτήρας του δικοινοτικός. Αυτό το ίδρυμα έμελλε να αποτελέσει τον δούρειο ίππο της άλωσης της Ελληνικής Παιδείας. Από της ιδρύσεως του εγίνετο λόγος να είναι αγγλόγλωσσο. Αντέδρασε τότε σπασμωδικά η Εκκλησία, δημαγώγησε αρκούντως και ο κ. Αναστασιάδης και ο σχεδιασμός ανεβλήθη μέχρι την εκλογή του κ. Χριστόφια. Οι ενδιάμεσες Κυβερνήσεις δεν ήσαν ούτε και οι πλέον εμπνευσμένες ούτε και οι πλέον Ελληνοκεντρικές ώστε να διαγνώσουν εγκαίρως και να μπορέσουν να αλλάξουν τις ξενόδουλες κατευθύνσεις του Πανεπιστημίου.
Το Πανεπιστήμιο πλέον, εν έτει 2008 και εντεύθεν, υπό την απροκάλυπτη ενθάρρυνση της κυβέρνησης Χριστόφια και του συγκεκριμένου υπουργού παιδείας έχει κηρύξει ανοικτά τον πόλεμο στον Ελληνικό πολιτισμό και σε κάθε τι το ελληνικό. Αποτελεί ένα ίδρυμα το οποίο με τα λεφτά του Έλληνα Κύπριου φορολογούμενου συντηρεί Τούρκους καθηγητές που επιδίδονται σε τούρκικη προπαγάνδα και μαζί με τους νεοκύπριους εθνομηδενιστές συναδέλφους τους επιδιώκουν να αφελληνίσουν τον τόπο. Αποτελεί τον κατ’ εξοχή μηχανισμό επιβολής στην Κυπριακή κοινωνία της νέας κουλτούρας, την οποία ο πολιτισμικός νεο-ιμπεριαλισμός πλασάρει. Στο Πανεπιστήμιο έχουν εκκολαφθεί οι ούτω καλούμενοι «επτά σοφοί» οι οποίοι έθεσαν στόχο την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση όχι βέβαια προς το καλύτερο αλλά προς το αφελληνικότερον. Η νέα προσπάθεια του Πανεπιστημίου είναι η εισαγωγή φοιτητών με κριτήριο την επιτυχία τους στις εξετάσεις GCE. Ανοίγει έτσι ο δρόμος για εισαγωγή ξενόγλωσσων φοιτητών κυρίως Τούρκων και Τουρκοκύπριων, ή γόνων των αγγλοδούλων μεγαλοαστών, οι οποίοι τρέφοντας απέχθεια προς την Ελληνική παιδεία εκπαίδευσαν τα παιδιά τους σε αγγλόγλωσσα σχολεία.
Αυτά τα ‘’βλαστάρια’’ προορίζονται αύριο να στελεχώσουν την πολιτεία και το κράτος και να ποδηγετήσουν την Κυπριακή κοινωνία. Αλοίμονο λοιπόν!
Λεμεσός 7 Ιουλίου 2009
Παναγιώτης Κλεοβούλου
Στέλεχος του Κινήματος
Ελληνικής Αντίστασης
http://antistasi.org/?p=1625
Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010
Για το Αιγαίο, η επόμενη σύρραξη μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας
Για το Αιγαίο, η επόμενη σύρραξη μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας
Εκτύπωση
29/08/2010
Με τον Σάββα Ιακωβίδη
Την περ. Δευτέρα, η τουρκική εφημερίδα «Σαμπάχ» έγραψε ότι στο νέο Πολιτικό Έγγραφο Εθνικής Ασφάλειας, του οποίου η συγγραφή συνεχίζεται, τα 12 μίλια δεν είναι πλέον αιτία πολέμου μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας και πρόσθεσε ότι, έτσι, «χαλάει πλέον η παπαγαλία στην αντίληψη εξωτερικής απειλής». Στο Έγγραφο, που είναι γνωστό ως «Βιβλίο των Κόκκινων Γραμμών» της Τουρκίας, οι γειτονικές χώρες δεν χαρακτηρίζονται πλέον ως «εξωτερική απειλή», αλλά ως στοιχείο συνεργασίας. Όπως είναι γνωστό, μετά τη λειτουργία της Διεθνούς Συνθήκης για το Δίκαιο της Θάλασσας, που η Τουρκία ακόμα δεν υπέγραψε, η Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση προειδοποίησε και θεσμοθέτησε ότι, αν η Ελλάδα αποτολμήσει να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα, αυτό θα σημαίνει αιτία πολέμου (casus belli).
Ταυτόχρονα, η Τουρκία δημιούργησε τη λεγόμενη στρατιά του Αιγαίου, με σαφείς επιθετικές στοχεύσεις κατά των ελληνικών νησιών. Η κρίση με τα Ίμια ήταν μια πρώτη δοκιμή, από την οποία η Ελλάδα βγήκε λαβωμένη, αφού με το γνωστό δόγμα Χόλμπρουκ (no ships, no armies, no flags), η Τουρκία πέτυχε το γκριζάρισμα όχι μόνο των Ιμίων, αλλά και να ρίξει βαριά σκιά μόνιμης αμφισβήτησης στα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο. Χωρίς να εισπράττει σχεδόν καμία αξιόπιστη και σοβαρή ελληνική απάντηση, παρά μόνο φλύαρες τοποθετήσεις περί φιλίας, συνεργασίας και διεθνούς νομιμότητας.
Μετά την πρόσφατη συνάντησή του με τον αν. υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας Δ. Δρούτσα στη Ρόδο, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Νταβούτογλου, ισχυρίστηκε, με έκδηλη επιτήδευση, ότι, τάχα, οι Έλληνες και οι Τούρκοι είναι μια οικογένεια! Περίεργη και εξωφρενική αντίληψη περί οικογένειας, όπου ο ένας εκ των δύο κάνει τον αδίστακτο νταή και εκβιαστή, έτοιμος να στραγγαλίσει το άλλο μέλος. Η Ελλάδα, για πολλά χρόνια, ακολουθεί έναντι της Τουρκίας μιαν αδιέξοδη πλην ολέθρια κατευναστική πολιτική εξημέρωσης του τουρκικού θηρίου. Η Αθήνα εμφανώς δεν έχει κατανοήσει ότι η επόμενη, πιθανή σύρραξη με την Τουρκία θα γίνει στο Αιγαίο. Το κραυγάζει ο Νταβουτογλου στο βιβλίο του «Το Στρατηγικό Βάθος. Η Διεθνής Θέση της Τουρκίας» (εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα 2010). Ο Νταβούτογλου παραδέχεται ότι «η πιο σοβαρή δυσκολία στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας εντοπίζεται στην αδυναμία δημιουργίας μιας μακροπρόθεσμης και καλά συντονισμένης στρατηγικής, που σχετίζεται με τις θαλάσσιες και υδάτινες αρτηρίες» (σελ. 239).
Αφού ομολογεί ότι η Τουρκία επέδειξε «στρατηγική αμέλεια στο ζήτημα της απεμπόλησης του ελέγχου (!) των νησιών του Αιγαίου», ώστε να εγκαταλειφθούν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, γράφει τα εξής αποκαλυπτικά: «Όπως ελέγχει η Τουρκία μέσω των Στενών τον ''παλμό'' του στρατηγικού ελαφρού υπογαστρίου της Ρωσίας, με τον ίδιο τρόπο και η Ελλάδα, μέσω των νησιών του Αιγαίου, απέκτησε το ίδιο στρατηγικό πλεονέκτημα έναντι της Τουρκίας. Το σημείο με τις μεγαλύτερες πιθανότητες εμπλοκής σε σύρραξη της Τουρκίας είναι τα νησιά του Αιγαίου, που στενεύουν σε σημαντικό βαθμό το ζωτικό χώρο της (σ.: είναι η ναζιστική θεωρία περί ζωτικού χώρου - lebensraum) και ο λόγος είναι τα ασυγχώρητα λάθη που έγιναν, ως συνέπεια της ανυπαρξίας μιας συνεπούς θαλάσσιας στρατηγικής. Η κρίση του Καρντάκ (Ίμια), που έφερε στο προσκήνιο το θέμα της ελληνικής κυριαρχίας ακόμη και επί των βραχονησίδων που βρίσκονται μπροστά από τα παράλιά μας, είναι το πικρό τιμολόγιο των συσσωρευμένων (τουρκικών) σφαλμάτων που έχουν διαπραχθεί» (σελ. 244). Προφανώς, εξαιτίας των ασυγχώρητων λαθών, η Τουρκία, διά του Νταβούτογλου και του δόγματός του, καθώς και της γενικότερης αναθεώρησης της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, επιχειρεί τώρα να διορθώσει αυτά τα λάθη.
Ο Νταβούτογλου θεωρεί ότι «τα ζητήματα του Αιγαίου και της Κύπρου, που βρίσκονται στο χώρο αλληλεπίδρασης και διέλευσης των περιοχών των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής», «αύξησαν τη σημασία κυρίως της Ανατολικής Μεσογείου, ως νέας περιοχής θαλάσσιας αλληλεπίδρασης. Η Τουρκία δεν είναι μόνο μια χώρα του Αιγαίου, αλλά και μία χώρα της Ανατολικής Μεσογείου». Και προσθέτει: «Οι πολιτικές της Τουρκίας για την Κύπρο και το Αιγαίο πρέπει να επανεξεταστούν. Μία Τουρκία, που έχει αποκλειστεί από το Αιγαίο και έχει περικυκλωθεί στα νότια από τη ''Ρωμέικη Διοίκηση'' (εννοεί την Κυπριακή Δημοκρατία) της νότιας Κύπρου, σημαίνει ότι τα περιθώριά της να κάνει ένα άνοιγμα στον κόσμο έχουν περιοριστεί σημαντικά» (σελ. 266-274). Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών παραδέχεται ότι το Αιγαίο έχει «μία πρώτης τάξης στρατηγική σημασία όχι μόνο για την Ελλάδα και την Τουρκία», αλλ΄ ακόμα και για τις παρευξείνιες χώρες και όλες τις παγκόσμιες και περιφερειακές δυνάμεις, που έχουν ανάγκη ενός μεταφορικού κα εμπορικού κόμβου.
Ο Νταβούτογλου ολοφύρεται, επειδή «η συντριπτική πλειοψηφία των νησιών του Αιγαίου βρίσκεται υπό ελληνική κυριαρχία» και αυτό «αποτελεί το σημαντικότερο αδιέξοδο της πολιτικής της εγγύς θαλάσσιας περιοχής της Τουρκίας» και ισχυρίζεται ότι «τα νησιά του Αιγαίου είναι φυσική προέκταση της γεωλογικής δομής της χερσονήσου της Μικράς Ασίας». Για να καταλήξει ότι τα νησιά του Αιγαίου «αξιολογούνται από την Τουρκία ως ένα πολύ σοβαρό κενό ασφάλειας». Καθαρά πράγματα: Πρώτον, η Τουρκία θεωρεί τα νησιά του ελληνικού Αρχιπελάγους ως «ζωτικό χώρο της» (lebensraum). Δεύτερον, ομολογεί ότι η Τουρκία διέπραξε «ασυγχώρητα σφάλματα» στην ανάκτηση-κατοχή των ελληνικών νησιών μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τρίτον, θεωρεί ότι τα νησιά του Αιγαίου την αποκλείουν από δυσμάς, ενώ η Κύπρος την περικλείει από νότο. Τέταρτον, αμφισβητεί ευθέως και επισήμως την ελληνική κυριαρχία στα νησιά. Πέμπτον, η περικύκλωσή της από τα ελληνικά νησιά αξιολογείται από την Τουρκία ως σημαντικό κενό ασφάλειας, που αποφάσισε να το πληρώσει.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αντιμετωπιστούν οι αδίστακτες, συνεχείς και μεθοδευμένες, καθημερινές σχεδόν παραβιάσεις και αμφισβητήσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και κυριαρχίας των νησιών. Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η αμφισβήτηση της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, όχι μόνο με την κατοχή του 37% των εδαφών της, αλλά και των ενεργειακών αποθεμάτων της στα «οικόπεδα» νοτίως και ανατολικά της Κύπρου. Οι Τούρκοι φωνάζουν κυριολεκτικά, στην Αθήνα και στη Λευκωσία, τους ξεκάθαρους στόχους τους στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Η Τουρκία, όπως γράφει ο Νταβούτογλου, «πρέπει να είναι προετοιμασμένη, ώστε να απαντήσει με την απαιτούμενη σκληρότητα σε κάθε γεγονός που απειλεί τους στρατηγικούς της υπολογισμούς». Η Ελλάδα και η Κύπρος πώς ανθίστανται και πώς θα απαντήσουν στο νεο-οθωμανικό επεκτατισμό, που απειλεί την κυριαρχία, εθνική ανεξαρτησία και ελευθερία τους;
http://www.sigmalive.com/simerini/columns/antistaseis/300080
Εκτύπωση
29/08/2010
Με τον Σάββα Ιακωβίδη
Την περ. Δευτέρα, η τουρκική εφημερίδα «Σαμπάχ» έγραψε ότι στο νέο Πολιτικό Έγγραφο Εθνικής Ασφάλειας, του οποίου η συγγραφή συνεχίζεται, τα 12 μίλια δεν είναι πλέον αιτία πολέμου μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας και πρόσθεσε ότι, έτσι, «χαλάει πλέον η παπαγαλία στην αντίληψη εξωτερικής απειλής». Στο Έγγραφο, που είναι γνωστό ως «Βιβλίο των Κόκκινων Γραμμών» της Τουρκίας, οι γειτονικές χώρες δεν χαρακτηρίζονται πλέον ως «εξωτερική απειλή», αλλά ως στοιχείο συνεργασίας. Όπως είναι γνωστό, μετά τη λειτουργία της Διεθνούς Συνθήκης για το Δίκαιο της Θάλασσας, που η Τουρκία ακόμα δεν υπέγραψε, η Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση προειδοποίησε και θεσμοθέτησε ότι, αν η Ελλάδα αποτολμήσει να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα, αυτό θα σημαίνει αιτία πολέμου (casus belli).
Ταυτόχρονα, η Τουρκία δημιούργησε τη λεγόμενη στρατιά του Αιγαίου, με σαφείς επιθετικές στοχεύσεις κατά των ελληνικών νησιών. Η κρίση με τα Ίμια ήταν μια πρώτη δοκιμή, από την οποία η Ελλάδα βγήκε λαβωμένη, αφού με το γνωστό δόγμα Χόλμπρουκ (no ships, no armies, no flags), η Τουρκία πέτυχε το γκριζάρισμα όχι μόνο των Ιμίων, αλλά και να ρίξει βαριά σκιά μόνιμης αμφισβήτησης στα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο. Χωρίς να εισπράττει σχεδόν καμία αξιόπιστη και σοβαρή ελληνική απάντηση, παρά μόνο φλύαρες τοποθετήσεις περί φιλίας, συνεργασίας και διεθνούς νομιμότητας.
Μετά την πρόσφατη συνάντησή του με τον αν. υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας Δ. Δρούτσα στη Ρόδο, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Νταβούτογλου, ισχυρίστηκε, με έκδηλη επιτήδευση, ότι, τάχα, οι Έλληνες και οι Τούρκοι είναι μια οικογένεια! Περίεργη και εξωφρενική αντίληψη περί οικογένειας, όπου ο ένας εκ των δύο κάνει τον αδίστακτο νταή και εκβιαστή, έτοιμος να στραγγαλίσει το άλλο μέλος. Η Ελλάδα, για πολλά χρόνια, ακολουθεί έναντι της Τουρκίας μιαν αδιέξοδη πλην ολέθρια κατευναστική πολιτική εξημέρωσης του τουρκικού θηρίου. Η Αθήνα εμφανώς δεν έχει κατανοήσει ότι η επόμενη, πιθανή σύρραξη με την Τουρκία θα γίνει στο Αιγαίο. Το κραυγάζει ο Νταβουτογλου στο βιβλίο του «Το Στρατηγικό Βάθος. Η Διεθνής Θέση της Τουρκίας» (εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα 2010). Ο Νταβούτογλου παραδέχεται ότι «η πιο σοβαρή δυσκολία στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας εντοπίζεται στην αδυναμία δημιουργίας μιας μακροπρόθεσμης και καλά συντονισμένης στρατηγικής, που σχετίζεται με τις θαλάσσιες και υδάτινες αρτηρίες» (σελ. 239).
Αφού ομολογεί ότι η Τουρκία επέδειξε «στρατηγική αμέλεια στο ζήτημα της απεμπόλησης του ελέγχου (!) των νησιών του Αιγαίου», ώστε να εγκαταλειφθούν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, γράφει τα εξής αποκαλυπτικά: «Όπως ελέγχει η Τουρκία μέσω των Στενών τον ''παλμό'' του στρατηγικού ελαφρού υπογαστρίου της Ρωσίας, με τον ίδιο τρόπο και η Ελλάδα, μέσω των νησιών του Αιγαίου, απέκτησε το ίδιο στρατηγικό πλεονέκτημα έναντι της Τουρκίας. Το σημείο με τις μεγαλύτερες πιθανότητες εμπλοκής σε σύρραξη της Τουρκίας είναι τα νησιά του Αιγαίου, που στενεύουν σε σημαντικό βαθμό το ζωτικό χώρο της (σ.: είναι η ναζιστική θεωρία περί ζωτικού χώρου - lebensraum) και ο λόγος είναι τα ασυγχώρητα λάθη που έγιναν, ως συνέπεια της ανυπαρξίας μιας συνεπούς θαλάσσιας στρατηγικής. Η κρίση του Καρντάκ (Ίμια), που έφερε στο προσκήνιο το θέμα της ελληνικής κυριαρχίας ακόμη και επί των βραχονησίδων που βρίσκονται μπροστά από τα παράλιά μας, είναι το πικρό τιμολόγιο των συσσωρευμένων (τουρκικών) σφαλμάτων που έχουν διαπραχθεί» (σελ. 244). Προφανώς, εξαιτίας των ασυγχώρητων λαθών, η Τουρκία, διά του Νταβούτογλου και του δόγματός του, καθώς και της γενικότερης αναθεώρησης της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, επιχειρεί τώρα να διορθώσει αυτά τα λάθη.
Ο Νταβούτογλου θεωρεί ότι «τα ζητήματα του Αιγαίου και της Κύπρου, που βρίσκονται στο χώρο αλληλεπίδρασης και διέλευσης των περιοχών των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής», «αύξησαν τη σημασία κυρίως της Ανατολικής Μεσογείου, ως νέας περιοχής θαλάσσιας αλληλεπίδρασης. Η Τουρκία δεν είναι μόνο μια χώρα του Αιγαίου, αλλά και μία χώρα της Ανατολικής Μεσογείου». Και προσθέτει: «Οι πολιτικές της Τουρκίας για την Κύπρο και το Αιγαίο πρέπει να επανεξεταστούν. Μία Τουρκία, που έχει αποκλειστεί από το Αιγαίο και έχει περικυκλωθεί στα νότια από τη ''Ρωμέικη Διοίκηση'' (εννοεί την Κυπριακή Δημοκρατία) της νότιας Κύπρου, σημαίνει ότι τα περιθώριά της να κάνει ένα άνοιγμα στον κόσμο έχουν περιοριστεί σημαντικά» (σελ. 266-274). Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών παραδέχεται ότι το Αιγαίο έχει «μία πρώτης τάξης στρατηγική σημασία όχι μόνο για την Ελλάδα και την Τουρκία», αλλ΄ ακόμα και για τις παρευξείνιες χώρες και όλες τις παγκόσμιες και περιφερειακές δυνάμεις, που έχουν ανάγκη ενός μεταφορικού κα εμπορικού κόμβου.
Ο Νταβούτογλου ολοφύρεται, επειδή «η συντριπτική πλειοψηφία των νησιών του Αιγαίου βρίσκεται υπό ελληνική κυριαρχία» και αυτό «αποτελεί το σημαντικότερο αδιέξοδο της πολιτικής της εγγύς θαλάσσιας περιοχής της Τουρκίας» και ισχυρίζεται ότι «τα νησιά του Αιγαίου είναι φυσική προέκταση της γεωλογικής δομής της χερσονήσου της Μικράς Ασίας». Για να καταλήξει ότι τα νησιά του Αιγαίου «αξιολογούνται από την Τουρκία ως ένα πολύ σοβαρό κενό ασφάλειας». Καθαρά πράγματα: Πρώτον, η Τουρκία θεωρεί τα νησιά του ελληνικού Αρχιπελάγους ως «ζωτικό χώρο της» (lebensraum). Δεύτερον, ομολογεί ότι η Τουρκία διέπραξε «ασυγχώρητα σφάλματα» στην ανάκτηση-κατοχή των ελληνικών νησιών μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τρίτον, θεωρεί ότι τα νησιά του Αιγαίου την αποκλείουν από δυσμάς, ενώ η Κύπρος την περικλείει από νότο. Τέταρτον, αμφισβητεί ευθέως και επισήμως την ελληνική κυριαρχία στα νησιά. Πέμπτον, η περικύκλωσή της από τα ελληνικά νησιά αξιολογείται από την Τουρκία ως σημαντικό κενό ασφάλειας, που αποφάσισε να το πληρώσει.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αντιμετωπιστούν οι αδίστακτες, συνεχείς και μεθοδευμένες, καθημερινές σχεδόν παραβιάσεις και αμφισβητήσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και κυριαρχίας των νησιών. Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η αμφισβήτηση της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, όχι μόνο με την κατοχή του 37% των εδαφών της, αλλά και των ενεργειακών αποθεμάτων της στα «οικόπεδα» νοτίως και ανατολικά της Κύπρου. Οι Τούρκοι φωνάζουν κυριολεκτικά, στην Αθήνα και στη Λευκωσία, τους ξεκάθαρους στόχους τους στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Η Τουρκία, όπως γράφει ο Νταβούτογλου, «πρέπει να είναι προετοιμασμένη, ώστε να απαντήσει με την απαιτούμενη σκληρότητα σε κάθε γεγονός που απειλεί τους στρατηγικούς της υπολογισμούς». Η Ελλάδα και η Κύπρος πώς ανθίστανται και πώς θα απαντήσουν στο νεο-οθωμανικό επεκτατισμό, που απειλεί την κυριαρχία, εθνική ανεξαρτησία και ελευθερία τους;
http://www.sigmalive.com/simerini/columns/antistaseis/300080
Παραποιήθηκε ή διαστρεβλώθηκε η «σχηματική αναφορά»;
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ της Δημοκρατίας είναι ο πρώτος τη τάξη πολίτης του τόπου, στον οποίο ο λαός, διά της ψήφου του, ανέθεσε τη διακυβέρνηση και την υπεράσπισή του. Είναι η εικόνα της Κύπρου όσον αφορά τη σοβαρότητα, την αξιοπιστία και το σεβασμό, που δικαιούμαστε να απαιτούμε από τους τρίτους.
Ο Πρόεδρος διαχειρίζεται τις τύχες μας. Άρα, είναι υπόλογος για τις αποφάσεις και τους χειρισμούς του, την πολιτική που ακολουθεί και το κόστος που καλείται να καταβάλλει για τις ενέργειές του. Όταν μιλά, είναι εξ ορισμού και εκ καθήκοντος υποχρεωμένος να σκέφτεται διπλά, επειδή τα λόγια, οι δηλώσεις, ακόμα και οι εκφράσεις του προσώπου του, δεσμεύουν τον ίδιο και τον τόπο. Και μας τιμούν ή μας εκθέτουν, μας καταξιώνουν ή προκαλούν προβλήματα. Επειδή ο Δ. Χριστόφιας προέρχεται από συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο, που σκέφτεται με έναν διαφορετικό τρόπο, θα έπρεπε να είχε προσαρμοστεί σε αυτό που είναι καθολική αξίωση: Να είναι Πρόεδρος όλων των Κυπρίων και όχι, ακόμα, Γ.Γ. του ΑΚΕΛ.
Κάναμε αυτήν την εκτενή εισαγωγή, επειδή το ΑΚΕΛ, ο Κυβ. Εκπρόσωπος και η «Χαραυγή» νομίζουν ότι μπορεί «να μας παντρέψουν μ’ άδρωπον»! Αναφερόμαστε στη γνωστή, ανεπίτρεπτη δήλωση του Προέδρου στο συνέδριο των αποδήμων, «αν θα υπάρχει Κύπρος, τότε η Ιστορία θα δικαιώσει τον σημερινό Πρόεδρο» (για το αν υπερασπίζεται το Κυπριακό ως θέμα τουρκικής εισβολής και κατοχής και παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων). Η αναφορά αυτή έγινε στις 24 Αυγούστου 2010. Όλα τα τηλεοπτικά κανάλια το βράδυ της ίδιας ημέρας και όλες οι εφημερίδες την επομένη και σε άρθρα και σχόλιά τους στη συνέχεια, ανέδειξαν, απόρησαν και κατέκριναν την αναφορά του Προέδρου. Ουδεμία αντίδραση από κυβερνητικής και ΑΚΕΛικής πλευράς. Όταν, όμως, την περ. Κυριακή, ερωτηθείς, ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ Ν. Αναστασιάδης, χαρακτήρισε την προεδρική αναφορά ως «ατυχέστατη» και υπέδειξε ότι δεν νοείται ο αρχηγός του κράτους να αμφιβάλλει για την επιβίωσή του, έπεσαν όλοι πάνω του.
Ο Κυβ. Εκπρόσωπος, με μη συγκαλυπτόμενη ειρωνική διάθεση, διερωτήθηκε γιατί ο Ν. Αναστασιάδης, «πέντε μέρες μετά, αποφάσισε να τοποθετηθεί για μια σχηματική τοποθέτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας». Και επισήμανε: «Αν βρισκόμαστε σε μια εποχή που, ακόμα και οι σχηματικές αναφορές θα παρεξηγούνται, τότε τι να πω;», διερωτήθηκε. Προφανώς, Εκπρόσωπος και ΑΚΕΛ δεν συνεννοήθηκαν καλά, πριν επιτεθούν στον Αναστασιάδη. Ο Στ. Ευαγόρου δήλωσε ότι «υπάρχει μια παραποίηση και μια προσπάθεια απομόνωσης μιας συγκεκριμένης αναφοράς του Προέδρου της Δημοκρατίας μέσα σε ένα πλαίσιο μιας ολοκληρωμένης παρέμβασης και ομιλίας προς το συνέδριο των αποδήμων».
Για να προσθέσει ότι «ουδέποτε, είτε υπό την ιδιότητά του στο παρελθόν, ως ηγέτης του ΑΚΕΛ, ούτε ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αμφισβήτησε ή θα αμφισβητούσε ποτέ την οντότητα και την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας». Τελικά, τι ήταν αυτό που είπε ο Πρόεδρος, «σχηματική αναφορά», ή διαστρέβλωση από τον ΔΗΣΥ και άλλους «γνωστούς επικριτές», κατά τη «Χ».
Επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που ο Πρόεδρος εκτρέπεται σε… «σχηματικές αναφορές», τι πιο πρακτικό και απλό αν ο Κυβ. Εκπρόσωπος ή και το ΑΚΕΛ ανακοίνωναν τα αυτονόητα και επιβαλλόμενα: «Πρόκειται για φραστικό ολίσθημα, για το οποίο ο Πρόεδρος απολογείται, επειδή όλοι κατανοούν ότι είναι ο κατ' εξοχήν εγγυητής και θεματοφύλακας του κράτους». Τελεία! Αντ’ αυτής της ευγενικής και υψηλόφρονος τοποθέτησης, που θα χειροκροτείτο, επιδόθηκαν σε ένα σωρό κωμικές δικαιολογίες και αχρείαστες επικρίσεις. Τι να πούμε, κύριε Εκπρόσωπε; Απλώς δεν αντέχετε την κριτική!
Με τον Σάββα Ιακωβίδη
http://www.sigmalive.com/simerini/columns/antistaseis/300943
Ο Πρόεδρος διαχειρίζεται τις τύχες μας. Άρα, είναι υπόλογος για τις αποφάσεις και τους χειρισμούς του, την πολιτική που ακολουθεί και το κόστος που καλείται να καταβάλλει για τις ενέργειές του. Όταν μιλά, είναι εξ ορισμού και εκ καθήκοντος υποχρεωμένος να σκέφτεται διπλά, επειδή τα λόγια, οι δηλώσεις, ακόμα και οι εκφράσεις του προσώπου του, δεσμεύουν τον ίδιο και τον τόπο. Και μας τιμούν ή μας εκθέτουν, μας καταξιώνουν ή προκαλούν προβλήματα. Επειδή ο Δ. Χριστόφιας προέρχεται από συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο, που σκέφτεται με έναν διαφορετικό τρόπο, θα έπρεπε να είχε προσαρμοστεί σε αυτό που είναι καθολική αξίωση: Να είναι Πρόεδρος όλων των Κυπρίων και όχι, ακόμα, Γ.Γ. του ΑΚΕΛ.
Κάναμε αυτήν την εκτενή εισαγωγή, επειδή το ΑΚΕΛ, ο Κυβ. Εκπρόσωπος και η «Χαραυγή» νομίζουν ότι μπορεί «να μας παντρέψουν μ’ άδρωπον»! Αναφερόμαστε στη γνωστή, ανεπίτρεπτη δήλωση του Προέδρου στο συνέδριο των αποδήμων, «αν θα υπάρχει Κύπρος, τότε η Ιστορία θα δικαιώσει τον σημερινό Πρόεδρο» (για το αν υπερασπίζεται το Κυπριακό ως θέμα τουρκικής εισβολής και κατοχής και παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων). Η αναφορά αυτή έγινε στις 24 Αυγούστου 2010. Όλα τα τηλεοπτικά κανάλια το βράδυ της ίδιας ημέρας και όλες οι εφημερίδες την επομένη και σε άρθρα και σχόλιά τους στη συνέχεια, ανέδειξαν, απόρησαν και κατέκριναν την αναφορά του Προέδρου. Ουδεμία αντίδραση από κυβερνητικής και ΑΚΕΛικής πλευράς. Όταν, όμως, την περ. Κυριακή, ερωτηθείς, ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ Ν. Αναστασιάδης, χαρακτήρισε την προεδρική αναφορά ως «ατυχέστατη» και υπέδειξε ότι δεν νοείται ο αρχηγός του κράτους να αμφιβάλλει για την επιβίωσή του, έπεσαν όλοι πάνω του.
Ο Κυβ. Εκπρόσωπος, με μη συγκαλυπτόμενη ειρωνική διάθεση, διερωτήθηκε γιατί ο Ν. Αναστασιάδης, «πέντε μέρες μετά, αποφάσισε να τοποθετηθεί για μια σχηματική τοποθέτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας». Και επισήμανε: «Αν βρισκόμαστε σε μια εποχή που, ακόμα και οι σχηματικές αναφορές θα παρεξηγούνται, τότε τι να πω;», διερωτήθηκε. Προφανώς, Εκπρόσωπος και ΑΚΕΛ δεν συνεννοήθηκαν καλά, πριν επιτεθούν στον Αναστασιάδη. Ο Στ. Ευαγόρου δήλωσε ότι «υπάρχει μια παραποίηση και μια προσπάθεια απομόνωσης μιας συγκεκριμένης αναφοράς του Προέδρου της Δημοκρατίας μέσα σε ένα πλαίσιο μιας ολοκληρωμένης παρέμβασης και ομιλίας προς το συνέδριο των αποδήμων».
Για να προσθέσει ότι «ουδέποτε, είτε υπό την ιδιότητά του στο παρελθόν, ως ηγέτης του ΑΚΕΛ, ούτε ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αμφισβήτησε ή θα αμφισβητούσε ποτέ την οντότητα και την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας». Τελικά, τι ήταν αυτό που είπε ο Πρόεδρος, «σχηματική αναφορά», ή διαστρέβλωση από τον ΔΗΣΥ και άλλους «γνωστούς επικριτές», κατά τη «Χ».
Επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που ο Πρόεδρος εκτρέπεται σε… «σχηματικές αναφορές», τι πιο πρακτικό και απλό αν ο Κυβ. Εκπρόσωπος ή και το ΑΚΕΛ ανακοίνωναν τα αυτονόητα και επιβαλλόμενα: «Πρόκειται για φραστικό ολίσθημα, για το οποίο ο Πρόεδρος απολογείται, επειδή όλοι κατανοούν ότι είναι ο κατ' εξοχήν εγγυητής και θεματοφύλακας του κράτους». Τελεία! Αντ’ αυτής της ευγενικής και υψηλόφρονος τοποθέτησης, που θα χειροκροτείτο, επιδόθηκαν σε ένα σωρό κωμικές δικαιολογίες και αχρείαστες επικρίσεις. Τι να πούμε, κύριε Εκπρόσωπε; Απλώς δεν αντέχετε την κριτική!
Με τον Σάββα Ιακωβίδη
http://www.sigmalive.com/simerini/columns/antistaseis/300943
Μήνας Σεπτέμβριος
Μήνας Σεπτέμβριος. Ὁ πρῶτος μήνας τῆς ἐποχῆς τοῦ Φθινοπώρου. Ὀνομάστηκε Σεπτέμβριος ἀπὸ τὴν λατινικὴ λέξη (Septimus), ποὺ σημαίνει στὰ Ἑλληνικὰ ἑπτά. Δηλαδὴ εἶναι ὁ ἕβδομος μήνας ἀπὸ τὸν Μάρτιο (Νισάν), ποὺ εἶναι ὁ πρῶτος μήνας τῶν Ἑβραίων. Ὅταν τὸ 450 π.Χ. καθιερώθηκε ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους ὀ Ἰανουάριος πρώτος μήνας τοῦ χρόνου, ὁ Σεπτέμβριος ἔγινε ἔνατος μήνας. Ἀργότερα ὅμως οἰ Βυζαντινοὶ ἀκολουθώντας ἀρχαῖα ἔθιμα τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅρισαν τὸν Σεπτέμβριο ὡς πρῶτο μήνα τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους.
Ὁ μήνας Σεπτέμβριος εἶναι ὁ μήνας τῆς Φθινοπωρινῆς 2ας Ἰσημερίας, ὅπου ἡ νύκτα καὶ ἡ ἡμέρα ἔχουν ἀπὸ 12 ὤρες. Κατὰ τὸν μήνα αὐτὸ λόγῳ τοῦ ὅτι καὶ ὁ ἀέρας καὶ ἡ ἀτμοσφαιρα ἔχουν ἤπια θερμοκρασία καὶ ὑγρή, οὔτε πολὺ θερμὴ οὔτε πολὺ ψυχρή, οἱ γεωργοὶ ὀργώνουν καὶ καλλιεργοῦν τὰ χωράφια τους γιὰ νὰ σπείρουν τοὺς νέους σπόρους. Γι’ αὐτὸ κατὰ τὸν Ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη ὁ Σεπτέμβριος μήνας εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς συλλήψεως καὶ τῆς κυοφορίας ὅλων σχεδῶν τῶν καρπων, ἐνῶ ὁ Μάρτιος εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς γεννήσεως αὐτῶν, ποὺ εἶναι ὁ πρῶτος μήνας τῆς 1ης Ἰσημερίας, τῆς Ἐαρινῆς.
Ὁ μήνας Σεπτέμβριος, ὅμως δὲν εἶναι μόνο ὁ πρῶτος μήνας καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς ὑλικῆς σπορᾶς, ὅπου ἡ γῆ σὰν ἄλλη κοιλιὰ καὶ μήτρα δέχεται στὰ αὐλάκια της τοὺς σπόρους, τοὺς κυοφορεῖ ὅλο τὸ χειμώνα καὶ τοὺς γεννάει σὲ μιὰ καινούργια ζωὴ τὴν ἄνοιξη, εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ ὁ μήνας και τῆς Πνευματικῆς σπορᾶς. Οἱ περισσότερες ἄν ὄχι ὅλες πνευματικὲς δραστηριότητες (κηρύγματα, ὁμιλίες, κατηχητικά, σεμινάρια, συνέδρια κ.τ.λ.) ἀρχίζουν τὸν μήνα Σεπτέμβριο. Ὀρθῶς λοιπὸν καὶ δικαιῶς ἡ 1η Σεπτεμβρίου καθιερώθηκε ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία μας ὡς ἡ ἀρχὴ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ποὺ εἶναι καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς Ἰνδίκτου, ποὺ σημαίνει ὁρισμός.
Πιστεύεται, ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς κατ’ αὐτὴν τὴν ἡμέρα πῆγε στὴ συναγωγὴ τῆς Ναζαρέτ, ὅπου ἦταν τεθραμμένος, ὅπως ἐξιστορεῖ ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὸ Δ΄ κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου του καὶ διάβασε ἀπὸ τὸ 64ο κεφάλαιο του Ἠσαΐα τὸν προφητικὸ λόγο, ποὺ ἀφοροῦσε τὸν ἴδιο. «Πνεῦμα Κυρίου ἐπ’ ἐμὲ, οὗ ἔνεκεν, ἔχρισέ με, εὐαγγελίσασθε πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με, ἰάσαθε τοὺς συντετριμμένους τὴν καρδίαν, κηρῦξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καὶ τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει κηρῦξαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτὸν (Λουκᾶ Δ 18-19).
Κατὰ τὸν μήνα Σεπτέμβριο δεσπόζουν τρεῖς μεγάλες ἑορτὲς τῆς Ὀρθοδοξίας:
α) Τὸ γεννέθλιο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, στὶς 8 Σεπτεμβρίου.
β) ἡ παγκόσμιος Ὕψωσις τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ στὶ 14 Σεπτεμβρίου καὶ
γ) ἡ μετάσταση τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ, φίλου, παρθένου, ἐπιστηθίου καὶ ἠγαπημένου μαθητοῦ τοῦ Κυρίου, Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου.
Μὲ τὴ γέννηση τῆς Παναγίας μας ὑποδεχόμαστε τὸ προοίμιο τῆς παγκοσμίου χαρᾶς (Α΄ ἑσπέριο στιχηρό), ἀφοῦ ἡ γέννηση τῆς Θεοτόκου (Δευτέρας Εὔας) «χαρὰν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένη» καὶ διέλυσε τὴν ἀρὰ (κατάρα) ποὺ ἔφερε στὸν κόσμο ἡ πρώτη Εὔα, ἡ προμήτωρ. Διότι ἐξ αὐτῆς τῆς Θεοτόκου «ἀνέτειλε ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν». Ὁ ὀποῖος διέλυσε τὴν κατάρα καὶ ἔφερε τὴν εὐλογία μὲ ὅλο βεβαίως τὸ ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας ἰδιαιτέρως ὅμως μὲ τὸ Σταυρικὸ του θάνατο. Πάνω στὸ Σταυρὸ ὁ διάβολος ὑπέστῃ φοβερὴ πανωλεθρία, ὄπως εἶπε ὁ Θεὸς στὸ Πρωτευαγγέλιο «καὶ ἔχθραν θήσω ἀναμέσον σου (τοῦ διαβόλου) καὶ ἀναμέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀναμέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀναμέσον τοῦ σπέρματος αύτῆς (δηλ. τοῦ Χριστοῦ). Αὐτὸς (ὁ Χριστός) σου τητήσει τὴν κεφαλὴν (μὲ τὴ σταύρωσή του) καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν» (Γεν. Γ 15). Πάνω στὸ Σταυρὸ σταυρώθηκε ἡ ἁμαρτία καὶ ἔγινε ἡ συμφιλίωση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό. Τὸ ἀπολυτίκιο τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς εἶναι ἐκφραστικό: «Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου τῷ τιμίῳ Σου αἵματι. Τῷ Σταυρῷ προσηλωθεὶς καὶ τῇ λόγχῃ κεντηθεὶς ἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις, Σωτὴρ ἡμῶν, δόξα σοι».
Τὸ τρίπτυχο αὐτῶν τῶν ἑορτῶν μας μεταφέρει στὸ κλῖμα καὶ τὰ γεγονότα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς. Γι’ αὐτὸ ἡ Ὕψωσις τοῦ τιμίου Σταυροῦ φέρει τὰ ἴσα μὲ τὴν Μεγάλη Παρασκευή. Ἐκεῖ κάτω ἀπὸ τὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας καὶ πρὶν ἀπὸ τὸ «τετέλεσθαι», ὅπου παρέδωσε τὸ Πνεῦμα του, ἀκούσθηκαν τὰ πιὸ τρυφερά, γλυκὰ καὶ παρήγορα λόγια του γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. Τὰ ἔγραψε στὸ Εὐαγγέλιο του, εἰς μνημόσυνον αἰώνιον, ὁ Ἰωάννης. « Ἰησοῦς οὖν ἰδὼν τὴν μητέρα καὶ τὸν μαθητὴν παρεστῶτα, ὅν ἠγάπα, λέγει τῇ μητρὶ αὐτοῦ, ἴδε ὁ Υἱός σου, εἶτα λέγει τῷ μαθητῇ, ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου» ( Ἰωάν. ΙΘ΄ 26-27). Συγχρόνως παρέδιδε τὴν μητέρα του γιὰ νὰ γίνει μητέρα ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἰδιαιτέρως ἐκείνων ποὺ «μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύοντες». Ἑπομένως ἡ Θεοτόκος ἡ μητέρα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ πνευματικὴ μητέρα ὅλων μας. Μεσίτρια μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, παρηγορήτρια, Γρηγοροῦσα, παντάνασσα κ.λ.π. κοσμητικὰ ἐπόθετα ποὺ τὴν ἔχει κοσμήσει ἡ εὐλάβεια καὶ ἡ εὐσέβεια τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.
Ἀκόμα τὸ τρίπτυχο τῶν ἑορτῶν τοῦ Σεπτεμβρίου μᾶς μεταφέρει στὸ Ἱερὸ Βῆμα τῶν Ὀρθοδόξων Ἱερῶν Ναῶν. Ὅπου πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα ποὺ συμβολίζει τὸν Γολγοθᾶ, ἐκεῖ ὅπου «θύεται ὁ ἁμνὸς τοῦ Θεοῦ». Ἐκεῖ ὅπου «μελίζεται καὶ διαμελίζεται ὁ Ἁμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ μελιζόμενος καὶ μὴ διαιρούμενος, ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καὶ μηδέποτε δαπανώμενος, ἀλὰ τοὺς μετέχοντας ἁγιάζων (Θ. Λειτουργία)». Ἐκεῖ πίσω ἡ Ἱερὰ Παράδοση ποὺ ὑφαίνεται μὲ τὴ σοφία τῶν θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας τοποθετεῖ στὸ Κέντρο τὸν Ἐσταυρωμένο, δεξιά του τὴν Μητέρα Θεοτόκο καὶ ἀριστερά του τὸν Ἰωάννη τὸν θεολόγο. Ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος, ἐθεολόγησε, ὅσο κανεὶς ἄλλος, περὶ τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ στὸ Εὐαγγέλιό του καὶ στὶς Ἐπιστολές του καὶ στὴν Ἀποκάλυψη.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι πολὺ φειδωλὴ στοὺς τίτλους ποὺ δίδει. Μόνο σὲ τρεῖς χάρισε τὸ τίτλο τοῦ Θεολόγου, τὸν Ἰωάννη τὸν Εὐαγγελιστή, τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Ναζιανζηνὸ καὶ τὸν Ἅγιο Συμεὼν τὸν Νέο Θεολόγο.
Ὁ μήνας Σεπτέμβριος δὲν εἶναι μόνο μήνας συγκομιδῆς καὶ συνάξεως τῶν καρπῶν, ὅπως ἀναφέρει τὸ Λευϊτικό, ΚΓ΄,39 ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν Μωϋσῆ «καὶ ἐν τῇ πεντεκαιδεκάτῃ ἡμέρα τοῦ μηνὸς ἑβδόμου τούτου, ὅταν συντελέσητε τὰ γενήματα τῆς γῆς, ἑορτάσετε τῷν καρπῶν, μέχρι τὸν Μάρτιο, ἀρχὴ τῆς ἄνοιξης.
Ἄν αὐτὰ τὰ ἐπεκτείνουμμε στὴν πνευματικὴ σφαίρα τότε ὁ μήνας Σεπτέμβριος ἔχει καὶ τεράστιες πνευματικὲς διαστάσεις. Ἄν ὁ Αὔγουστος ἔχει ὀνομασθῇ καὶ εἶναι ὁ μήνας τῆς Παναγίας, μὲ κέντρο τὴν Κοίμησή της, ὁ Σεπτέμβριος εἶναι ὁ μήνας τοῦ Τιμίου καῖ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, πάνω στὸν ὁποῖο ἄπλωσε τὰς παλάμας ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Θεοτόκου, τὸν ὁποῖο μὲ πίστη καὶ βεβαιότητα τὸν διεκήρυξε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, ὅτι «ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεὸν καὶ Θεός ἦν ὁ λόγος ( Ἰωαν. Α΄,1) ὅτι εἶναι «τὸ Α καὶ τὸ Ω, ὁ ὤν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ (Ἀποκ. Α΄, 8)».
Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ἡ Ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος. Ἡ σπορὰ καὶ ἡ συγκομιδή. Ἐκεῖνος μᾶς φύτεψε στὸν ἀμπελώνα του μὲ τὴ Βάπτισή μας στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, Ἐκεῖνος μᾶς διατρέφει μὲ τὸν λόγο Του, το Σῶμα Του καὶ τὸ Πανάγιο Αἷμα Του. Ἐκεῖνος θὰ μᾶς συνάξει, ὅπως ἡ ὄρνις τὰ νοσσία ἑαυτῆς γιὰ νὰ μᾶς παραδώσει σεσωσμένους καὶ λελυτρωμένους, σὰν ὁ μοναδικὸς Σωτῆρας καὶ λυτρωτής, στὸν Οὐράνιο Πατέρα Του, ὁ Ὁποῖος διὰ τοῦ Υϊοῦ Του ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι μᾶς ἔπλασε «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν», ἰδική Του.
+Πρωτοπρεσβύτερος Χρῖστος Χριστοδούλου, θεολόγος
Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγίων Κωνσταντίνου & Ἑλένης Πειραιῶς.
http://isapostoloi.blogspot.com/2009/09/blog-post_16.html
Ὁ μήνας Σεπτέμβριος εἶναι ὁ μήνας τῆς Φθινοπωρινῆς 2ας Ἰσημερίας, ὅπου ἡ νύκτα καὶ ἡ ἡμέρα ἔχουν ἀπὸ 12 ὤρες. Κατὰ τὸν μήνα αὐτὸ λόγῳ τοῦ ὅτι καὶ ὁ ἀέρας καὶ ἡ ἀτμοσφαιρα ἔχουν ἤπια θερμοκρασία καὶ ὑγρή, οὔτε πολὺ θερμὴ οὔτε πολὺ ψυχρή, οἱ γεωργοὶ ὀργώνουν καὶ καλλιεργοῦν τὰ χωράφια τους γιὰ νὰ σπείρουν τοὺς νέους σπόρους. Γι’ αὐτὸ κατὰ τὸν Ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη ὁ Σεπτέμβριος μήνας εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς συλλήψεως καὶ τῆς κυοφορίας ὅλων σχεδῶν τῶν καρπων, ἐνῶ ὁ Μάρτιος εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς γεννήσεως αὐτῶν, ποὺ εἶναι ὁ πρῶτος μήνας τῆς 1ης Ἰσημερίας, τῆς Ἐαρινῆς.
Ὁ μήνας Σεπτέμβριος, ὅμως δὲν εἶναι μόνο ὁ πρῶτος μήνας καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς ὑλικῆς σπορᾶς, ὅπου ἡ γῆ σὰν ἄλλη κοιλιὰ καὶ μήτρα δέχεται στὰ αὐλάκια της τοὺς σπόρους, τοὺς κυοφορεῖ ὅλο τὸ χειμώνα καὶ τοὺς γεννάει σὲ μιὰ καινούργια ζωὴ τὴν ἄνοιξη, εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ ὁ μήνας και τῆς Πνευματικῆς σπορᾶς. Οἱ περισσότερες ἄν ὄχι ὅλες πνευματικὲς δραστηριότητες (κηρύγματα, ὁμιλίες, κατηχητικά, σεμινάρια, συνέδρια κ.τ.λ.) ἀρχίζουν τὸν μήνα Σεπτέμβριο. Ὀρθῶς λοιπὸν καὶ δικαιῶς ἡ 1η Σεπτεμβρίου καθιερώθηκε ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία μας ὡς ἡ ἀρχὴ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ποὺ εἶναι καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς Ἰνδίκτου, ποὺ σημαίνει ὁρισμός.
Πιστεύεται, ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς κατ’ αὐτὴν τὴν ἡμέρα πῆγε στὴ συναγωγὴ τῆς Ναζαρέτ, ὅπου ἦταν τεθραμμένος, ὅπως ἐξιστορεῖ ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὸ Δ΄ κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου του καὶ διάβασε ἀπὸ τὸ 64ο κεφάλαιο του Ἠσαΐα τὸν προφητικὸ λόγο, ποὺ ἀφοροῦσε τὸν ἴδιο. «Πνεῦμα Κυρίου ἐπ’ ἐμὲ, οὗ ἔνεκεν, ἔχρισέ με, εὐαγγελίσασθε πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με, ἰάσαθε τοὺς συντετριμμένους τὴν καρδίαν, κηρῦξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καὶ τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει κηρῦξαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτὸν (Λουκᾶ Δ 18-19).
Κατὰ τὸν μήνα Σεπτέμβριο δεσπόζουν τρεῖς μεγάλες ἑορτὲς τῆς Ὀρθοδοξίας:
α) Τὸ γεννέθλιο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, στὶς 8 Σεπτεμβρίου.
β) ἡ παγκόσμιος Ὕψωσις τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ στὶ 14 Σεπτεμβρίου καὶ
γ) ἡ μετάσταση τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ, φίλου, παρθένου, ἐπιστηθίου καὶ ἠγαπημένου μαθητοῦ τοῦ Κυρίου, Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου.
Μὲ τὴ γέννηση τῆς Παναγίας μας ὑποδεχόμαστε τὸ προοίμιο τῆς παγκοσμίου χαρᾶς (Α΄ ἑσπέριο στιχηρό), ἀφοῦ ἡ γέννηση τῆς Θεοτόκου (Δευτέρας Εὔας) «χαρὰν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένη» καὶ διέλυσε τὴν ἀρὰ (κατάρα) ποὺ ἔφερε στὸν κόσμο ἡ πρώτη Εὔα, ἡ προμήτωρ. Διότι ἐξ αὐτῆς τῆς Θεοτόκου «ἀνέτειλε ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν». Ὁ ὀποῖος διέλυσε τὴν κατάρα καὶ ἔφερε τὴν εὐλογία μὲ ὅλο βεβαίως τὸ ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας ἰδιαιτέρως ὅμως μὲ τὸ Σταυρικὸ του θάνατο. Πάνω στὸ Σταυρὸ ὁ διάβολος ὑπέστῃ φοβερὴ πανωλεθρία, ὄπως εἶπε ὁ Θεὸς στὸ Πρωτευαγγέλιο «καὶ ἔχθραν θήσω ἀναμέσον σου (τοῦ διαβόλου) καὶ ἀναμέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀναμέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀναμέσον τοῦ σπέρματος αύτῆς (δηλ. τοῦ Χριστοῦ). Αὐτὸς (ὁ Χριστός) σου τητήσει τὴν κεφαλὴν (μὲ τὴ σταύρωσή του) καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν» (Γεν. Γ 15). Πάνω στὸ Σταυρὸ σταυρώθηκε ἡ ἁμαρτία καὶ ἔγινε ἡ συμφιλίωση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό. Τὸ ἀπολυτίκιο τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς εἶναι ἐκφραστικό: «Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου τῷ τιμίῳ Σου αἵματι. Τῷ Σταυρῷ προσηλωθεὶς καὶ τῇ λόγχῃ κεντηθεὶς ἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις, Σωτὴρ ἡμῶν, δόξα σοι».
Τὸ τρίπτυχο αὐτῶν τῶν ἑορτῶν μας μεταφέρει στὸ κλῖμα καὶ τὰ γεγονότα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς. Γι’ αὐτὸ ἡ Ὕψωσις τοῦ τιμίου Σταυροῦ φέρει τὰ ἴσα μὲ τὴν Μεγάλη Παρασκευή. Ἐκεῖ κάτω ἀπὸ τὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας καὶ πρὶν ἀπὸ τὸ «τετέλεσθαι», ὅπου παρέδωσε τὸ Πνεῦμα του, ἀκούσθηκαν τὰ πιὸ τρυφερά, γλυκὰ καὶ παρήγορα λόγια του γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. Τὰ ἔγραψε στὸ Εὐαγγέλιο του, εἰς μνημόσυνον αἰώνιον, ὁ Ἰωάννης. « Ἰησοῦς οὖν ἰδὼν τὴν μητέρα καὶ τὸν μαθητὴν παρεστῶτα, ὅν ἠγάπα, λέγει τῇ μητρὶ αὐτοῦ, ἴδε ὁ Υἱός σου, εἶτα λέγει τῷ μαθητῇ, ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου» ( Ἰωάν. ΙΘ΄ 26-27). Συγχρόνως παρέδιδε τὴν μητέρα του γιὰ νὰ γίνει μητέρα ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἰδιαιτέρως ἐκείνων ποὺ «μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύοντες». Ἑπομένως ἡ Θεοτόκος ἡ μητέρα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ πνευματικὴ μητέρα ὅλων μας. Μεσίτρια μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, παρηγορήτρια, Γρηγοροῦσα, παντάνασσα κ.λ.π. κοσμητικὰ ἐπόθετα ποὺ τὴν ἔχει κοσμήσει ἡ εὐλάβεια καὶ ἡ εὐσέβεια τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.
Ἀκόμα τὸ τρίπτυχο τῶν ἑορτῶν τοῦ Σεπτεμβρίου μᾶς μεταφέρει στὸ Ἱερὸ Βῆμα τῶν Ὀρθοδόξων Ἱερῶν Ναῶν. Ὅπου πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα ποὺ συμβολίζει τὸν Γολγοθᾶ, ἐκεῖ ὅπου «θύεται ὁ ἁμνὸς τοῦ Θεοῦ». Ἐκεῖ ὅπου «μελίζεται καὶ διαμελίζεται ὁ Ἁμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ μελιζόμενος καὶ μὴ διαιρούμενος, ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καὶ μηδέποτε δαπανώμενος, ἀλὰ τοὺς μετέχοντας ἁγιάζων (Θ. Λειτουργία)». Ἐκεῖ πίσω ἡ Ἱερὰ Παράδοση ποὺ ὑφαίνεται μὲ τὴ σοφία τῶν θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας τοποθετεῖ στὸ Κέντρο τὸν Ἐσταυρωμένο, δεξιά του τὴν Μητέρα Θεοτόκο καὶ ἀριστερά του τὸν Ἰωάννη τὸν θεολόγο. Ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος, ἐθεολόγησε, ὅσο κανεὶς ἄλλος, περὶ τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ στὸ Εὐαγγέλιό του καὶ στὶς Ἐπιστολές του καὶ στὴν Ἀποκάλυψη.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι πολὺ φειδωλὴ στοὺς τίτλους ποὺ δίδει. Μόνο σὲ τρεῖς χάρισε τὸ τίτλο τοῦ Θεολόγου, τὸν Ἰωάννη τὸν Εὐαγγελιστή, τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Ναζιανζηνὸ καὶ τὸν Ἅγιο Συμεὼν τὸν Νέο Θεολόγο.
Ὁ μήνας Σεπτέμβριος δὲν εἶναι μόνο μήνας συγκομιδῆς καὶ συνάξεως τῶν καρπῶν, ὅπως ἀναφέρει τὸ Λευϊτικό, ΚΓ΄,39 ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν Μωϋσῆ «καὶ ἐν τῇ πεντεκαιδεκάτῃ ἡμέρα τοῦ μηνὸς ἑβδόμου τούτου, ὅταν συντελέσητε τὰ γενήματα τῆς γῆς, ἑορτάσετε τῷν καρπῶν, μέχρι τὸν Μάρτιο, ἀρχὴ τῆς ἄνοιξης.
Ἄν αὐτὰ τὰ ἐπεκτείνουμμε στὴν πνευματικὴ σφαίρα τότε ὁ μήνας Σεπτέμβριος ἔχει καὶ τεράστιες πνευματικὲς διαστάσεις. Ἄν ὁ Αὔγουστος ἔχει ὀνομασθῇ καὶ εἶναι ὁ μήνας τῆς Παναγίας, μὲ κέντρο τὴν Κοίμησή της, ὁ Σεπτέμβριος εἶναι ὁ μήνας τοῦ Τιμίου καῖ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, πάνω στὸν ὁποῖο ἄπλωσε τὰς παλάμας ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Θεοτόκου, τὸν ὁποῖο μὲ πίστη καὶ βεβαιότητα τὸν διεκήρυξε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, ὅτι «ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεὸν καὶ Θεός ἦν ὁ λόγος ( Ἰωαν. Α΄,1) ὅτι εἶναι «τὸ Α καὶ τὸ Ω, ὁ ὤν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ (Ἀποκ. Α΄, 8)».
Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ἡ Ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος. Ἡ σπορὰ καὶ ἡ συγκομιδή. Ἐκεῖνος μᾶς φύτεψε στὸν ἀμπελώνα του μὲ τὴ Βάπτισή μας στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, Ἐκεῖνος μᾶς διατρέφει μὲ τὸν λόγο Του, το Σῶμα Του καὶ τὸ Πανάγιο Αἷμα Του. Ἐκεῖνος θὰ μᾶς συνάξει, ὅπως ἡ ὄρνις τὰ νοσσία ἑαυτῆς γιὰ νὰ μᾶς παραδώσει σεσωσμένους καὶ λελυτρωμένους, σὰν ὁ μοναδικὸς Σωτῆρας καὶ λυτρωτής, στὸν Οὐράνιο Πατέρα Του, ὁ Ὁποῖος διὰ τοῦ Υϊοῦ Του ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι μᾶς ἔπλασε «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν», ἰδική Του.
+Πρωτοπρεσβύτερος Χρῖστος Χριστοδούλου, θεολόγος
Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγίων Κωνσταντίνου & Ἑλένης Πειραιῶς.
http://isapostoloi.blogspot.com/2009/09/blog-post_16.html
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)