Συνεπείς πρός την εξαγγελία μας δημοσιεύουμε σήμερα τον Πρόλογο ενός πολύκροτου βιβλίου, τον οποίον έχει γράψει ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος ως Μητροπολίτης Θηβών. Ο συγγραφεύς είναι αλλοδαπός. Ήρωας του βιβλίου είναι ο κατά την εποχή του 2ου Παγκοσμίου πολέμου Ρωμαιοκαθολικός Αρχιεπίσκοπος της Κροατίας ΣΤΕΠΙΝΑΤΣ, ο οποίος, από θρησκευτικό φανατισμό κινούμενος, έγινε πρόξενος μαρτυρικού θανάτου κάποιων εκατοντάδων Ορθοδόξων Σέρβων! Σε ένα και μόνο στρατόπεδο τότε αποτεφρώθηκαν 700.000 Ορθόδοξοι! Αυτή είναι η Γενοκτονία του Αρχιεπισκόπου Στέπινατς!Ήταν ανάγκη, βλέπετε, να αφανισθούν οι Ορθόδοξοι Σέρβοι, ώστε οι Κροατία να παραμείνη καθαρόαιμη Κροατική και Παπική!
_______Λογικά καί με τα δεδομένα της εποχής μας πλέον θάπρεπε ο Αρχιεπίκσοπος της Γενοκτονίας να καταδικασθή από την Ρώμη. Νά όμως, ότι ο νυν Πάπας μέ απόφασή του ανεκήρυξε τον εγκληματία Αρχιεπίσκοπο άγιο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας! Αυτό λοιπόν είναι ένα γεγονός, που με σκανδαλίζει σφόδρα, αγαπητοί φίλοι.+ Ο Καλαβρύτων και Αιγαιαλείς Αμβρόσιος29.11.2008
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
του Μητροπολίτη + ΘΗΒΩΝ ΚΑΙ ΛΕΒΑΔΕ1ΑΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ________Όταν τελείωσα το διάβασμα τού βιβλίου του Μάρκου Αουρέλιο Ριβέλλι (Marco Aurelio Ρivelli) "Ό 'Αρχιεπίσκοπος της Γενοκτονίας", το οποίο μου δόθηκε για να το προλογίσω, είχα αλλοιωθεί εσωτερικά. Με πλημμύρισαν ανάμεικτα συναισθήματα ψυχικού πόνου, θλίψης, οργής, αγανάκτησης, αλλά και τραγικής απογοήτευσης από την διαστρέβλωση της χριστιανικής διδασκαλίας καί συμπεριφοράς. Περιγραφές αποδείξεις, έγγραφα, μαρτυρίες και προπάντων φωτογραφίες, όλα ένα φρικιαστικό υλικό, πού δύσκολα ο αναγνώστης - όπως άλλωστε και εγώ - θα αποβάλει από τήν μνήμη του._______Η τραγωδία πλέκεται γύρω από ένα στόχο -την ανεξαρτησία τού Κράτους των Κροατών - στόχο πού νομιμοποιεί δυστυχώς κάθε βίαιη μέθοδο καί πρακτική. Από τα εξήμισυ εκατομμύρια κατοίκων της Κροατίας, περισσότεροι από δύο εκατομμύρια ήσαν Ορθόδοξοι Σέρβοι, οι όποιοι εγκαταστάθηκαν εκεί είτε λόγω της ελεύθερης επικοινωνίας και των μετακινήσεων, είτε λόγω των εχθρικών πιέσεων στις νότιες περιοχές. Όλοι αυτοί, λοιπόν, στο όνομα της δημιουργίας της καινούργιος Κροατίας - μιας πατρίδας ενός λαού "καθαρού" στο σώμα καί το πνεύμα, χωρίς φυλετικές αναμείξεις καί χωρίς στοιχεία που δεν συμμερίζονταν τη δική τους ρωμαιοκαθολική πίστη - έπρεπε νά εξοντωθούν. Η αληθινή ή, όπως έλεγαν, "οριστική λύση" της δικτατορίας των Ουστάσι ήταν η εξολόθρευση των Σέρβων, του μοναδικού, κατ' αυτούς, λαού των "σχισματικών" ορθοδόξων, πού είχαν τήν ικανότητα νά "μολύνουν" την "καθαρή κροατική φυλή'.________Το ξεκίνημα της εθνικοθρησκευτικής κάθαρσης άρχισε με τις εξωτερικές διακρίσεις. Οι Σέρβοι πολίτες υποχρεώθηκαν να φορούν ένα περιβραχιόνιο χρώματος μπλε με έντυπο το γράμμα Π (=Ορθόδοξος). Οι Εβραίοι φόρεσαν το αστέρι του Δαβίδ - στήν αρχή στο μανίκια καί αργότερα στην πλάτη τους. Στα μέσα μαζικής μεταφοράς υπήρχε αναρτημένη πινακίδα πού προειδοποιούσε: " Απαγορεύεται η επιβίβαση σε Σέρβους, Εβραίους, Τσιγγάνους και σκυλιά".________Φρικιά κανείς μελετώντας τις μεθόδους που επινοηθήκαν, ώστε ένα μεγάλο τμήμα οπό τους ανθρώπους αυτούς να εξοντωθεί και οι άλλοι - "ιδιαίτερα οι Ορθόδοξοι Σέρβοι - νά ασπασθούν τόν ρωμαιοκαθολικισμό για να δημιουργηθεί η πατρίδα των Κροατών και το «Έθνος τού Θεού».________Αποκαλυπτική είναι η ομολογία του Κροάτη πολιτικού Πρβόσλαβ Γκριζόγκονο - φανατικού ρωμαιοκαθολικού, πρώην υπουργού - σε επιστολή του. Αφού περιγράφει τις άγριες δολοφονίες και τα φοβερά βασανιστήρια, μεταξύ των άλλων γράφει:"Η δική μας Καθολική Εκκλησία συμμετείχε με δύο τρόπους σε όλα αυτά τα βάρβαρα εγκλήματα, χωρίς προηγούμενο καί ξεπερνούν την ιεροσυλία..."Πρώτα ένας μεγάλος αριθμός στελεχών του κλήρου, ιερείς και μοναχοί, στελέχη των οργανώσεων της κροατικής νεολαίας συμμετείχαν ενεργά σε όλα αυτά. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου oι καθολικοί ιερείς έγιναν δεσμοφύλακες των στρατοπέδων και συνένοχοι των Ουστάσι, επιβραβεύοντας έτσι τους βασανισμούς και τις σφαγές των Χριστιανών. Αυτοί δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτε από όλα αυτά, χωρίς την άδεια των επισκόπων τους. Δεύτερο η Καθολική 'Εκκλησία χρησιμοποίησε όλα τα μέσα για να προσηλυτίσει όσους Σέρβους είχαν επιβιώσει. Και τότε, λοιπόν, ενώ η γη άχνιζε από το αίμα των αθώων θυμάτων, ενώ οι αναστεναγμοί έβγαιναν από τα στήθη όσων επιβίωσαν, οι θρησκευόμενοι Καθολικοί κρατούσαν στο ένα χέρι το μαχαίρι Ουστάσι και στο άλλο χέρι το Ευαγγέλιο και το κομποσχοίνι.________Η ιστορία τού Ευαγγελικού μηνύματος καί η Εκκλησιαστική πρακτική μας έχουν διδάξει ότι κάθε παρέκκλιση - σε οποιοδήποτε μέρος της γης - από την ευαγγελική αλήθεια είναι και μία αρχή καταστροφής. Κάθε- εκτροπή απ' αυτήν ή παραποίησή της εύκολα μπορεί να οδηγήσει στα αγριώτερα εγκλήματα - μάλιστα εν ονόματι του Χριστού - καθώς και στην χίμαιρα της δημιουργίας τού Κράτους του Θεού.Μια επανάληψη τέτοιων σκοτεινών σταθμών της ιστορίας είναι και τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στο βιβλίο που κρατάμε στα χέρια μας. Διαβάζουμε:«’Ολα τα τμήματα των δυνάμεων Ουστάσι διαθέτουν καθολικούς ιερείς. Ωρισμένοι απ' αυτούς, παρόλο που φορούν ράσα, συμμετέχουν άμεσα και προσωπικά στις έπιχειρήσεις εκκαθάρισης και εξόντωσης. Οι άλλοι περιορίζονται να επικυρώνουν την εθνικοθρησκευτική σφαγή ''στο όνομα του Θεού". Συνολικά οι στρατιωτικοί Ιερείς είναι 150 καί υπόκεινται στον στρατιωτικό 'Αποστολικό επιτηρητή, δηλαδή στον αρχιεπίσκοπο της Κροατίας Παναγιώτατο Στέπινατς"._______Τρομάζει κανείς διαβάζοντας στο περιοδικό της ρωμαιοκαθολικής 'Αρχιεπισκοπής του Σεράγιεβο "Katolicki Tzednik":'"Μέχρι σήμερα ό Θεός μίλησε με τις Παπικές Εγκυκλίους, με κηρύγματα, με βιβλία διδασκαλιών, με τον χριστιανικό τύπο, με τις ιεραποστολές, με τα ηρωϊκά παραδείγματα των αγίων. "Αλλά αυτοί (οι 'Ορθόδοξοι Σέρβοι) δεν έδωσαν προσοχή. Παρέμειναν αναίσθητοι. Τώρα ο Θεός απεφάσισε να χρησιμοποιήσει άλλες μεθόδους. Αυτός θα εμπνεύσει το έργο μας, τήν οικουμενική μας αποστολή! Αυτή δεν θα οδηγηθεί από κληρικούς, αλλά από αυθεντικούς στρατιώτες του Χίτλερ. Επιτέλους με την βοήθεια πυροβόλων, οπλοπολυβόλων, τανκ και βομβαρδιστικών αεροσκαφών, τα κηρύγματα θα ακουσθούν".Ο μοναδικός επιζών Λιούμπο Γένινακ, τον Οκτώβρη του 1946, στη δίκη του Ζάγκρεμπ, εναντίον του 'Αρχιεπισκόπου Στέπινατς θα καταθέσει μία μακρά κατηγορία. Περιορίζομαι σε μόνο τρεις γραμμές απ' αυτήν:________«Σε ένα από τα πρώτα θύματα είπαν να ακουμπήσει το κεφάλι του πάνω στο τραπέζι. Ένας Ουστάσι του κόβει το λαιμό με ένα μαχαίρι καί συγχρόνως του φωνάζει: "Τραγούδα". Αυτός άρχισε να τραγουδάει και το αίμα πεταγόταν από το λαιμό του σε απόσταση δύο μέτρων».Φρικιαστική η τελετή του «μαζικού ασπασμού» του ρωμαιοκοθολικισμού από τους 'Ορθοδόξους για να προμηθευτούν το «Πιστοποιητικό Αλλαγής Δόγματος». Χιλιάδες οι σφαγές ορθοδόξων ιερέων, επισκόπων και πιστού λαού!
________Παράλληλα στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων κατέφθαναν τά φορτωμένα με ανθρώπους βαγόνια, σφραγισμένα με μολύβι πού είχαν την επιγραφή "Χαλασμένα φρούτα". Σ' ένα απ' αυτά τα φοβερά στρατόπεδα, το Πασένοβοτς πού δολοφονήθηκαν καί αποτεφρώθηκαν 700.000 κρατούμενοι, διοικητής διετέλεσε ο Φραγκισκανός μοναχός ΜίροσΛαβ Μαϊστρόροβιτς, που ονομάσθηκε από τους βασανιζομένους «πατήρ Σατανάς» και συμμετείχε προσωπικά στις δολοφονίες.
________Δεν μπορώ εδώ παρά να θυμηθώ το κεφάλαιο για τον Μέγα ιεροεξεταστή στο έργο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι "Αδελφοί Καραμάζωφ". Ό Μέγας ιεροεξεταστής απευθύνεται στο Χριστό που επιστρέφει στη γη μετά δεκαπέντε αιώνες και μέσα σε ένα ρεσιτάλ παραληρήματος για την εξουσία και την ελευθερία Του λέγει: "... Αυτό κάναμε. Διορθώσαμε το έργο Σου...".________Βέβαια, αν έγιναν ελάχιστες αναφορές απ’ αυτά τα πολλά γεγονότα που εκτυλίσσονται στο βιβλίο αυτό, δεν απέβλεψαν αλλού, παρά στο να επισημάνουν σ' όλους μας, oτι οι Κυβερνήσεις των λεγομένων χριστιανικών Κρατών, οι 'Εκκλησιαστικοί 'Ηγέτες και όσοι διαχειρίσθηκαν τύχες ανθρώπων στον αιώνα που τελείωσε και που τόσο πανηγυρικά γιορτάσαμε, δεν θα πρέπει να νοιώθουν ιδιαίτερα ικανοποιημένοι. Τα εκτυφλωτικά φώτα, τα εντυπωσιακά βεγγαλικά δεν άφησαν να φανεί ούτε ένα ίχνος αυστηρής, τουλάχιστον, κριτικής ή ανάληψης ευθύνης για τα τόσα εγκλήματα, τον τόσο πόνο, τα τόσα δάκρυα που πήρε μαζί του ο αιώνας που έφυγε.______Αν το διάβασμα καί ο προβληματισμός απ' αυτό το βιβλίο περιορισθούν στις εντυπώσεις που αφήνουν τα φοβερά εγκλήματα και στο αναζωπύρωμα των παθών, δεν θα έχουν νά προσφέρουν στην εποχή μας και στις προοπτικές της καινούργιας χιλιετίας κάτι σημαντικό. Αντιθέτως, αν γίνουν αφορμή αυστηρής κριτικής και αυτοκριτικής και, ακόμη, επισήμανσης των τραγικών αποτελεσμάτων, που προέρχονται από την αλλοίωση του χριστιανικού μηνύματος, η συμβολή τους στο άνοιγμα της τρίτης χιλιετίας θα είναι ουσιαστική.______Τούτο το τελευταίο θα πρέπει νά προσέξουν οι εκκλησιαστικοί λειτουργοί Ανατολής και Δύσης, Βορρά καί Νότου, αφού αυτοί περισσότερο από κάθε άλλον καλούνται να προσφέρουν και να καλλιεργήσουν την προς όλους αγάπη και κατανόηση: "εν τούτω γνώσονται πάντες ότι έμοί μαθηταί εστέ, εάν αγάπην εχητε εν άλλήλοις" (Ιωάν 13, 35].Πάντως τα λόγιο τού Χριστού, με τα οποία και προσδιόριζε την συμπεριφορά των μαθητών Του στην σχέση και αναστροφή τους με τούς άλλους ανθρώπους, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή καθίστανται σήμερα στους δύσκολους καιρούς μας περισσότερο παρά ποτέ επίκαιρα: "οίδατε ότι οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αυτών. Ουχ ούτως έσται εν ύμίν, αλλ'ος εάν θέλη εν υμίν μέγας γενέσθαι, έσται υμών διάκονος, και ος εάν θέλη εν υμίν είναι πρώτος, έσται υμών δούλος" (Ματθ. 20, 25).Και αν αυτό συμβαίνει - καί πρέπει να συμβαίνει - μέσα στον χώρο, όπου κινούνται καί δρουν oι χριστιανοί οποιουδήποτε δόγματος, τότε τι πρέπει να γίνεται με τους αλλόθρησκους και αλλόφυλους, με τους ανιμιστές ή τους άθεους; Κρυστάλλινος ο λόγος του Θεού δια του στόματος του Αποστόλου των Εθνών Παύλου βεβαιώνει ξεκάθαρα: "όσοι γαρ εν Χριστώ εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. Ούκ ένι Ιουδαίος, ουδέ "Ελλην, ουκ ενι δούλος, ουδέ ελεύθερος, ούκ ένι αρσεν καί θήλυ' πάντες γάρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού. (Γαλ. 3. 27)Ταπεινά πιστεύουμε ότι πράξεις σαν εκείνη της "αγιοποιήσεως"(!) εκ μέρους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας του 'Αρχιεπισκόπου, στον οποίον αναφέρεται το βιβλίο τούτο· η εκζήτηση συγγνώμης "γιά δήθεν συνολικές ευθύνες" γιά εγκλήματα που διαπράχθηκαν στη ροή των αιώνων, δεν εμποδίζουν - αντιθέτως ευνοούν - τους ισχυρούς της γης να προβαίνουν σε εθνοκαθάρσεις για λόγους και για ύποπτες σκοπιμότητες πού εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα, δηλαδή στην επανάληψη τραγικών γεγονότων του παρελθόντος.____Μεγάλη η ευθύνη των εκκλησιαστικών λειτουργών. Εάν το μήνυμα του Ευαγγελίου αλλοιωθεί, εκτραπεί, παρεκκλίνει γίνεται το άλας που εμωράνθη και δεν "ισχύει έτι" (Ματθ. 5, 13). Η Εκκλησία είναι η δυναμική σύγκλιση των σχέσεων που στηρίζονται στην αγάπη και την ελευθερία. Κάθε χρήση του προσώπου, ακόμα και για τον πλέον άγιο σκοπό, παραμορφώνει το ανθρώπινο πρόσωπο σε άτομο. Και η απόσταοη μεταξύ προσώπου και ατόμου είναι στα σίγουρα «χάσμα μέγα» (Λουκ. 16, 26).______Ευχή όλων μας πιστεύω ότι είναι, το βιβλίο αυτό, που εκδίδεται στο κλείσιμο του αιώνα και της δεύτερης χιλιετίας, να μη μας γυρίσει στο παρελθόν, αλλά να μας οπλίσει στα νέα δεδομένα προς μία καινούργια πραγματικότητα που διαμορφώνεται με το αληθινό πνεύμα της διδασκαλίας του Ιησού Χριστού: σεβασμό του προσώπου του άλλου χωρίς συγκρούσεις, ανεξάρτητα από την καταγωγή καί τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, μέσα στα πλαίσια μιάς θρησκείας που δεν ρίχνει λάδι στην φωτιά, αλλά επουλώνει τις πληγές.Λειβαδιά 28-2-2000
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ+ ΘΗΒΩΝ ΚΑΙ ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ
Πηγή βλ. www.misha.pblogs.gr Ο Αρχιεπίσκοπος της Γενοκτονίας
Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009
Ο αρχιεπίσκοπος της γενοκτονίας: Ο "Παναγιώτατος" Στέπινατς
Το Βατικανό και η δικτατορία των Ούστασι στην Κροατία, 1941-1945
«Ο Αρχιεπίσκοπος της Γενοκτονίας» είναι ένα βιβλίο του ΙΤΑΛΟΥ Μάρκο Αουρέλιο Ριβέλλι (εκδόσεις «Προσκήνιο - Αγγελος Σιδεράτος») Όπως αναφέρει ο συγγραφέας, στο κράτος της Κροατίας, δημιούργημα των φασιστών και των ναζί κατά την περίοδο 1941-1945, γράφτηκε μία από τις πιο φρικτές σελίδες του B' Παγκόσμιου Πολέμου. Οι Ούστασι του Αντε Πάβελιτς, υποστηριζόμενοι από τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, εξολόθρευσαν εκατοντάδες χιλιάδες ορθόδοξους Σέρβους και δεκάδες χιλιάδες Εβραίους και Τσιγγάνους, στο όνομα μιας εθνικοθρησκευτικής «οριστικής λύσης». Σ' αυτό το «θεάρεστο» έργο , που θα μείνει στην ιστορία σαν Βαλκανικό Ολοκαύτωμα, καθοριστικό ρόλο έπαιξε η Παπική Εκκλησία δια του (αγιοποιημένου, πλέον, από το Βατικανό!) Αρχιεπισκόπου της στο Ζάγκρεμπ Αλόιζιγιε Στέπινατς, εξ ου και ο τίτλος του βιβλίου. Ο Παπικός αρχιεπίσκοπος Στέπινατς, συνεργάστηκε ενεργά με τη δικτατορία ούστασι. Τμήματα του κροατικού παπικού κλήρου συμμετείχαν προσωπικά στις μαζικές σφαγές και τους βίαιους «προσηλυτισμούς» στον παπισμό . Το Βατικανό υποστήριξε την εθνικο-θρησκευτική γενοκτονία που πραγματοποίησε ο Αντε Πάβελιτς.
http://oodegr.com/oode/papismos/stepinats1.htm
«Ο Αρχιεπίσκοπος της Γενοκτονίας» είναι ένα βιβλίο του ΙΤΑΛΟΥ Μάρκο Αουρέλιο Ριβέλλι (εκδόσεις «Προσκήνιο - Αγγελος Σιδεράτος») Όπως αναφέρει ο συγγραφέας, στο κράτος της Κροατίας, δημιούργημα των φασιστών και των ναζί κατά την περίοδο 1941-1945, γράφτηκε μία από τις πιο φρικτές σελίδες του B' Παγκόσμιου Πολέμου. Οι Ούστασι του Αντε Πάβελιτς, υποστηριζόμενοι από τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, εξολόθρευσαν εκατοντάδες χιλιάδες ορθόδοξους Σέρβους και δεκάδες χιλιάδες Εβραίους και Τσιγγάνους, στο όνομα μιας εθνικοθρησκευτικής «οριστικής λύσης». Σ' αυτό το «θεάρεστο» έργο , που θα μείνει στην ιστορία σαν Βαλκανικό Ολοκαύτωμα, καθοριστικό ρόλο έπαιξε η Παπική Εκκλησία δια του (αγιοποιημένου, πλέον, από το Βατικανό!) Αρχιεπισκόπου της στο Ζάγκρεμπ Αλόιζιγιε Στέπινατς, εξ ου και ο τίτλος του βιβλίου. Ο Παπικός αρχιεπίσκοπος Στέπινατς, συνεργάστηκε ενεργά με τη δικτατορία ούστασι. Τμήματα του κροατικού παπικού κλήρου συμμετείχαν προσωπικά στις μαζικές σφαγές και τους βίαιους «προσηλυτισμούς» στον παπισμό . Το Βατικανό υποστήριξε την εθνικο-θρησκευτική γενοκτονία που πραγματοποίησε ο Αντε Πάβελιτς.
http://oodegr.com/oode/papismos/stepinats1.htm
η υπογραφη..
Όσοι διαβάσετε το «ανησυχίες στα Βαλκάνια» και είδατε το βίντεο «Σκόπια …» πιθανών να έχετε μπερδευτεί .
Η προσωπική μου άποψη είναι για την ώρα δεν υπάρχει θέμα «μεγάλη Αλβανία».
Αυτό που γίνετε είναι προπαγάνδα φόβου στους λαούς των Βαλκανίων και περισσότερο στην Ελλάδα για την «τεράστια σημασία της αναγνώρισης των Σκοπίων» προς χάριν της ειρήνης στην ευρύτερη περιοχή.
Οι σφοδρή φορολογική πολιτική που θα ακολουθηθεί στην Ελλάδα η οποία ψεύτικα μας λένε ότι απειλείτε με κατάρρευση και η οικονομική εξαθλίωση των ελλήνων πολιτών θα φέρει έναν υπουργό η πρωθυπουργό να υπογράψει και να αναγνώριση τα Σκόπια .
Ο άνθρωπος που θα το κάνει αυτό πιθανών να είναι εξωκοινοβουλευτικός παρόλα αυτά θα είναι ο μεγαλύτερος προδότης όλων των αιώνων.
Η προσωπική μου άποψη είναι για την ώρα δεν υπάρχει θέμα «μεγάλη Αλβανία».
Αυτό που γίνετε είναι προπαγάνδα φόβου στους λαούς των Βαλκανίων και περισσότερο στην Ελλάδα για την «τεράστια σημασία της αναγνώρισης των Σκοπίων» προς χάριν της ειρήνης στην ευρύτερη περιοχή.
Οι σφοδρή φορολογική πολιτική που θα ακολουθηθεί στην Ελλάδα η οποία ψεύτικα μας λένε ότι απειλείτε με κατάρρευση και η οικονομική εξαθλίωση των ελλήνων πολιτών θα φέρει έναν υπουργό η πρωθυπουργό να υπογράψει και να αναγνώριση τα Σκόπια .
Ο άνθρωπος που θα το κάνει αυτό πιθανών να είναι εξωκοινοβουλευτικός παρόλα αυτά θα είναι ο μεγαλύτερος προδότης όλων των αιώνων.
Ανησυχία στα Βαλκάνια ...
Ανησυχία για Σερβία και Μαυροβούνιο μετά την δήλωση Μπερισα (Αλβανού πρωθυπουργού ) για «εθνική ενοποίηση όλων των Αλβανών».
Το Βελιγράδι ανησυχεί για τα νότια σύνορα του στην περιοχή ΠΡΕΣΟΒΟ όπου κατοικεί ισχυρή αλβανική μειονότητα .
Στο Μαυροβούνιο ανάλογα είναι τα προβλήματα και συγκεκριμένα νότια των συνόρων στην περιοχή ΤΟΥΖ.
Την μεγαλύτερη πίεση δέχονται τα Σκόπια στην περιοχή ΤΕΤΟΒΟ.
Ασφαλώς και η Ελλάδα δεν θα έμενε έξω από το παιχνίδι της αλβανικής κυβέρνησης με την συντήρηση του θέματος «περιούσιας των τσαμηδων»
Να επισημάνουμε ότι το ΝΑΤΟ εξετάζει το ενδεχόμενο να μειώσει της δυνάμεις του στην ευρύτερη περιοχή των συνόρων Σερβίας -Κοσόβου
Σχόλιο: Ακόμα και αν τα πράγματα φτάσουν στα άκρα η Ελλάδα δεν πρέπει με κανένα τρόπο να αναγνώριση τα Σκόπια .
Αυτό το λέω για τι τα λόγια της προέδρου της βουλής Μπενάκη ακόμα αντηχούν στα αυτιά μου όταν διάβαζε κείμενο καλωσορίσματος στο Κάρολο Παπουλια στην προεδρία της ελληνικής δημοκρατίας.
Το Βελιγράδι ανησυχεί για τα νότια σύνορα του στην περιοχή ΠΡΕΣΟΒΟ όπου κατοικεί ισχυρή αλβανική μειονότητα .
Στο Μαυροβούνιο ανάλογα είναι τα προβλήματα και συγκεκριμένα νότια των συνόρων στην περιοχή ΤΟΥΖ.
Την μεγαλύτερη πίεση δέχονται τα Σκόπια στην περιοχή ΤΕΤΟΒΟ.
Ασφαλώς και η Ελλάδα δεν θα έμενε έξω από το παιχνίδι της αλβανικής κυβέρνησης με την συντήρηση του θέματος «περιούσιας των τσαμηδων»
Να επισημάνουμε ότι το ΝΑΤΟ εξετάζει το ενδεχόμενο να μειώσει της δυνάμεις του στην ευρύτερη περιοχή των συνόρων Σερβίας -Κοσόβου
Σχόλιο: Ακόμα και αν τα πράγματα φτάσουν στα άκρα η Ελλάδα δεν πρέπει με κανένα τρόπο να αναγνώριση τα Σκόπια .
Αυτό το λέω για τι τα λόγια της προέδρου της βουλής Μπενάκη ακόμα αντηχούν στα αυτιά μου όταν διάβαζε κείμενο καλωσορίσματος στο Κάρολο Παπουλια στην προεδρία της ελληνικής δημοκρατίας.
Εργατικά ατυχήματα
Σύμφωνα με στοιχεία του Ι.Κ.Α στην εξαετία 2000-2005 συνέβησαν 78.894 εργατικά ατυχήματα ,από τα οποία ΤΑ 574 ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ.
Αυτονόμου Ιερομάρτυρα, Κουρνούτου Ιερομάρτυρα
Αυτονόμου Ιερομάρτυρα, Κουρνούτου Ιερομάρτυρα, Θεοδώρου Επισκόπου, Ιουλιανού Πρεσβυτέρου, των Αγίων Μακεδονίου, Θεοδούλου και Τατιανού, Δανιήλ Θάσιου, Ωκεανού, Ανδρονίκου, των Αγίων Εθνοϊερομαρτύρων, Albeus
Ο Άγιος Αυτόνομος
Ο Άγιος Αυτόνομος ήταν επίσκοπος στην Ιταλία και είχε στην επισκοπή του πλούσια χριστιανική δράση. Όταν άρχισε ο διωγμός του Διοκλητιανού εγκατέλειψε τη θέση του, και πήγε στους Σώρεους της Μ. Ασίας. Εκεί εγκαταστάθηκε στο σπίτι ενός χριστιανού, του Κορνήλιου και συνέχιζε να διδάσκει το Ευαγγέλιο. Στη συνέχεια μετέβη στην Λυκαονία και στην Ισαυρία για να συνεχίσει το έργο του. Πριν ξεκινήσει το ταξίδι του χειροτόνησε διάκονο τον Κορνήλιο. Ύστερα από καιρό όταν επέστρεψε στους Σωρεούς, και είδε το πολύ καλό έργο πού είχε κάνει να ασπαστούν τον χριστιανισμό πολλοί άνθρωποι, τον χειροτόνησε ιερέα. Αφού επισκέπτεται πολλές περιοχές στον Εύξεινο Πόντο επιστρέφει πάλι κοντά στον Κορνήλιο και τον χειροτονεί επίσκοπο. Το θεάρεστο έργο πού έχει κάνει ο άγιος Αυτόνομος ενοχλεί τούς ειδωλολάτρες και τον σκοτώνουν με λιθοβολισμό την ώρα πού λειτουργούσε μέσα στο ναό.
Απολυτίκιο. Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης.Εκ Δυσμών ανατείλας ως αστήρ ουρανόφωτος, και προς την Εώαν εκλάμψας, ταις ακτίσι των τρόπων σου, τον Ήλιον της δόξης Ιησούν, εδόξασας αθλήσει σου στερρή· δια τούτο εδοξάσθης θεουργικώς, Αυτόνομε Πατήρ ημών. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν Ιάματα.
Ο Άγιος Κουρνούτος ο Ιερομάρτυρας, επίσκοπος Ικονίου
Ήταν γέννημα και θρέμμα της πόλης του Ικονίου, της οποίας κατόπιν έγινε Αρχιερέας. Βρισκόταν κάποτε σ' ένα χωριό, Σούρσαλο ονομαζόμενο, και δίδασκε τον λόγο της πίστης στους άπιστους. Οι εκεί όμως διώκτες του χριστιανισμού, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον ηγεμόνα Περίνιο. Αυτός, αφού σκληρά τον βασάνισε, τελικά τον αποκεφάλισε και έτσι ένδοξα έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου.
Ο Άγιος Θεόδωρος ο Ιερομάρτυρας, επίσκοπος Αλεξανδρείας
Ο Άγιος αυτός συνελήφθη από τους ειδωλολάτρες της Αλεξανδρείας, επειδή με ιδιαίτερο θάρρος κήρυττε τον Χριστό, και αφού τον στεφάνωσαν με ακάνθινο στεφάνι, τον χτυπούσαν στο πρόσωπο και τον τριγύριζαν αλυσοδεμένο στους δρόμους της πόλης. Υπέστη και άλλα βασανιστήρια, τελικά με διαταγή του άρχοντα, αποκεφαλίστηκε και έτσι έλαβε το αμάραντο στεφάνι της αιώνιας δόξας. (Ο Σ. Ευστρατιάδης στο Αγιολόγιο του αναφέρει ότι, εσφαλμένα ο άγιος αυτός φέρεται σαν επίσκοπος Αλεξανδρείας και ότι ήταν ένας απλός θεοσεβής χριστιανός).
Ο Άγιος Ιουλιανός ο πρεσβύτερος Αγκύρας από τη Γαλατία
Καταγόταν από το χωριό Κριντεούς, που ήταν κοντά στην Άγκυρα της Γαλατίας, και ήταν Ιερέας άξιος μεγάλου σεβασμού. Όταν ο Λικίνιος κήρυξε διωγμό κατά των Χριστιανών (307-323), ο Ιουλιανός μαζί με άλλους 42 χριστιανούς συμπολίτες του, κατέφυγε στα βουνά και κρυβόταν. Κάποτε όμως, κατέβηκε από τα βουνά να φέρει νερό, με αποτέλεσμα να τον δουν οι ειδωλολάτρες, που πρόσφεραν θυσία στον εκεί ναό της Εκάτης. Συνελήφθη και οδηγήθηκε στον άρχοντα της Αγκύρας. Αυτός τον ρώτησε που κρυβόταν οι υπόλοιποι χριστιανοί συμπολίτες του, αλλά αυτός αρνήθηκε να τους καταδώσει και βασανίστηκε φρικτά. Αφού του έβαλαν πυρακτωμένη καλύπτρα στο κεφάλι, στο τέλος τον αποκεφάλισαν προσευχόμενο.
Οι Άγιοι Μακεδόνιος, Θεόδουλος και Τατιανός
Υπήρξαν στα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη (360-363) και μαρτύρησαν στη Μυρόπολη της Φρυγίας. Όταν ο άρχοντας της Φρυγίας Αμάχιος διέταξε να καθαρίσουν τον ειδωλολατρικό ναό της Μυρόπολης και να επιμεληθούν τα αγάλματα μέσα σ' αυτόν, οι τρεις αυτοί Άγιοι, μπήκαν κρυφά τη νύχτα στο ναό και συνέτριψαν τα αγάλματα. Για να μη κακοποιηθούν όμως άλλοι αθώοι χριστιανοί, φανερώθηκαν στον άρχοντα και είπαν ότι αυτοί συνέτριψαν τα αγάλματα. Ο σκληρός Αμάχιος, στη συνέχεια, επειδή δεν κατάφερε να τους πείσει να θυσιάσουν στα είδωλα, τους έψησε ζωντανούς πάνω σε πυρακτωμένη σχάρα.
Ο Όσιος Δανιήλ ο Θάσιος
Ευσεβής από την παιδική του ηλικία, αμέσως από τη νεότητα του έγινε πρόθυμος κήρυκας του Ευαγγελίου, πρόμαχος και συνήγορος της Ορθοδοξίας. Ο όσιος και θεοφόρος Δανιήλ, έζησε τον 9ο μ.Χ. αιώνα όταν αυτοκράτορας ήταν ο Λέων ο Αρμένιος ο εικονομάχος. Όταν πλέον έγινε άντρας ο Δανιήλ, ίδρυσε μοναστήρι στο νησίδιο Κραμβούσα, που βρίσκεται δίπλα στη νήσο Θάσο. Η φήμη της μεγάλης αρετής του ιδρυτή έφερε εκεί πολλούς μοναχούς από τη Θάσο και απ' άλλου. Ο όσιος Δανιήλ αγαπούσε τόσο την πνευματική ζωή και ήταν τόσο πολύ ταπεινόφρων ώστε όταν στη Θάσο ήλθε ο μέγας Ιωαννίκιος, ο Δανιήλ εγκατέλειψε την ηγουμενική του θέση και έτρεξε κοντά στον φημισμένο εκείνο όσιο άντρα, για να πάρει διδάγματα από την τόσο προσεκτική και ενάρετη ζωή του. Ο Ιωαννίκιος προσπάθησε να τον εμποδίσει λέγοντας του, ότι μπορούσε και μόνος του να τελειοποιεί τον εαυτό του με την προσευχή, τη μελέτη και τη χάρη του αγίου Πνεύματος. Ο Δανιήλ όμως επέμενε και ο Ιωαννίκιος υποχώρησε. Μετά από καιρό ο Ιωαννίκιος, υποχρέωσε τον Δανιήλ να επιστρέψει στη μονή του. Διότι οι μοναχοί της τον ζητούσαν επίμονα, επειδή δεν έβρισκαν άξιο αντικαταστάτη του. Ο Δανιήλ υπέκυψε και επανήλθε στη μονή του. Σε βαθιά γεράματα αποδήμησε στον Κύριο και τάφηκε, κατά την επιθυμία του, στο νησίδιο του κοντά στα κύματα, δίπλα στα όποια πρωί και βράδυ πολλές φορές έστελνε την προσευχή του και ύμνους στο Θεό.
Ο Άγιος Ωκεανός
Μαρτύρησε δια ξίφους. (Κατ' άλλους μαρτύρησε δια πυρός).
Ο Άγιος Ανδρόνικος "ο εν τη Ατρώα"
Αναφέρεται στον συναξαριστή Delehaye με υπόμνημα παρόμοιο μ' αυτό του Αγίου Πέτρου "εν τη Ατρώα" (βλέπε 13 Σεπτεμβρίου). Ο Ανδρόνικος έζησε επί βασιλείας του Νικηφόρου και Σταυρακίου, και Πατριάρχου Ταρασίου. Ήταν γιος του Κοσμά και της Άννας και καταγόταν από την Έλαια της Ασίας. Έζησε με αυστηρή άσκηση στην Ατρώα και απεβίωσε ειρηνικά.
Ο Άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης ο Εθνοϊερομάρτυρας
Ο εθνομάρτυρας Χρυσόστομος Καλαφάτης, γεννήθηκε στην Τριγλία της Προποντίδας το 1867. Υπήρξε μητροπολίτης Σμύρνης από το 1910 έως το 1922. Σπούδασε στη θεολογική Σχολή Χάλκης (1884-1891) και υπηρέτησε ως αρχιδιάκονος του μητροπολίτη Μυτιλήνης Κωνσταντίνου Βαλιάδη, ο όποιος αναδείχθηκε Οικουμενικός Πατριάρχης ως Κωνσταντίνος Ε' (1897). Χρημάτισε πρωτοσύγκελος της Μεγάλης Εκκλησίας και το 1902 χειροτονήθηκε από τον Πατριάρχη Ιωακείμ Γ μητροπολίτης Δράμας (1902-1910). Οι αγώνες του εναντίον της βουλγαρικής προπαγάνδας και για την τόνωση του εθνικού φρονήματος ενόχλησαν την Υψηλή Πύλη, η οποία αξίωσε από το Πατριαρχείο την άμεση ανάκληση του (1907). Αποχωρίστηκε με πικρία το ποίμνιό του και αποσύρθηκε στην Τριγλία με την ελπίδα της επιστροφής στην μητρόπολη Δράμας, η οποία κατέστη δυνατή το 1908 με την ψήφιση του νέου τουρκικού συντάγματος. Η ενθουσιώδης υποδοχή που του επιφύλαξε ο λαός της Δράμας συνδέθηκε με την έξαρση του εθνικού αγώνα, γι' αυτό και χαρακτηρίστηκε από την Υψηλή Πύλη επικίνδυνος για την δημόσια τάξη. Ανακλήθηκε εκ νέου από την μητρόπολη Δράμας (20 Ιανουαρίου 1909) και αποσύρθηκε πάλι στην Τριγλία μέχρι την μετάθεση του στην μητρόπολη Σμύρνης (11 Μαρτίου 1910).Στην Μητρόπολη Σμύρνης συνέχισε τους εθνικούς του αγώνες, οργάνωσε δε πάνδημο συλλαλητήριο για να καταγγείλει τις βιαιότητες των Βουλγάρων στην Μακεδονία εναντίον των Ελλήνων, την υποστήριξη των τουρκικών αρχών προς την βουλγαρική προπαγάνδα και τις γενικότερες καταπιέσεις της Υψηλής Πύλης εναντίον του Ελληνισμού του Οθωμανικού κράτους. Οι τουρκικές αρχές της περιοχής θορυβήθηκαν και πέτυχαν την απομάκρυνση του από την μητρόπολη Σμύρνης (1914), στην οποία επέστρεψε μετά την ανακωχή του Μούνδρου (1918). Κατά την περίοδο της ελληνικής διοίκησης της Σμύρνης (1919-1922), λειτουργούσε ως αναμφισβήτητος εθνάρχης του μικρασιάτικου Ελληνισμού και ως ο εμπνευσμένος ηγέτης της "Μικρασιατικής Άμυνας" για την δημιουργία αυτόνομου κράτους σε περίπτωση ήττας του ελληνικού στρατού. Η κατάρρευση όμως του μικρασιάτικου μετώπου (Αύγουστος 1922) απογοήτευσε τον μεγαλόπνοο μητροπολίτη, ο όποιος αποδοκίμασε τα σχέδια των Μεγάλων Δυνάμεων για την απομάκρυνση του ελληνικού στοιχείου από την Μικρά Ασία. Η εισβολή των Τούρκων στην Σμύρνη υπήρξε η δοκιμασία των εθνικών του οραμάτων. Αρνήθηκε να εγκαταλείψει τον λαό του, παρά την πίεση των προξένων της Αγγλίας και της Γαλλίας. Στις 27 Αυγούστου 1922 συνελήφθη από τον Τούρκο φρούραρχο της πόλης Νουρεντίν πασά, μετά το τέλος της θείας Λειτουργίας στο ναό της Αγίας Φωτεινής, και παραδόθηκε στον εξαγριωμένο τουρκικό όχλο. Έπειτα από φρικτά βασανιστήρια βρήκε μαρτυρικό θάνατο. Ο εκφραστής των εθνικών πόθων κατέστη πλέον το σύμβολο των τραγικών πεπραγμένων του Γένους. Το δίτομο έργο του Περί Εκκλησίας, τα άρθρα του στα περιοδικά Εκκλησιαστική Αλήθεια και Ιερός Πολύκαρπος και η όλη κηρυκτική του δράση αναδεικνύουν την υπέροχη πνευματική μορφή του εθνομάρτυρα Ιεράρχη.
Ο Άγιος Αμβρόσιος ο εθνοϊερομάρτυρας, Μητροπολίτης Μοσχονησίων
(1922)
Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού Ιεροσολύμων και στη θεολογική Ακαδημία του Κιέβου. Υπήρξε δε εφημέριος σε πολλές ελληνικές κοινότητες της Κριμαίας (Θεοδοσίας, Συμφεροπόλεως, Σεβαστουπόλεως). Το 1913 χειροτονήθηκε βοηθός επίσκοπος της Μητροπόλεως Σμύρνης με τον τίτλο Ξανθουπόλεως, αναπλήρωσε δε τον εξόριστο μητροπολίτη κατά τη διάρκεια του Α' παγκοσμίου πολέμου. Το 1919 χρησιμοποιήθηκε ως πατριαρχικός έξαρχος στα Μοσχονήσια, το δε 1922 έγινε Μητροπολίτης Μοσχονησίων. Κατά τη Μικρασιατική καταστροφή τάφηκε ζωντανός, από τους Τούρκους μαζί με άλλους εννέα (9) Ιερείς σε λάκκο έξω από την πόλη των Κυδωνιών (15 Σεπτεμβρίου 1922).
Ο Άγιος Προκόπιος Λαζαρίδης ο εθνοϊερομέρτυρας, Μητροπολίτης Ικονίου (1911-1923)
Προηγουμένως επίσκοπος Αμφιπόλεως (1894-1899) και Μητροπολίτης Δυρραχείου (1899-1906) και Φιλαδέλφειας (1906-1911). Ήταν και αυτός μεταξύ των εθνοϊερομαρτύρων εκείνων των χρόνων.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Εθνοϊρομάρτυρας, Μητροπολίτης Κυδωνιών (22 Ιουλίου 1908 - 3 Οκτωβρίου 1922)
Προηγουμένως διετέλεσε και μητροπολίτης Τιβεριουπόλεως και Στρωμνίτσης (12 Οκτωβρίου 1902-22 Ιουλίου 1908). Το κοσμικό του όνομα ήταν Αναστάσιος Αντωνιάδης ή Σαατσόγλου και, κατά μεταγλώττιση δική του, Ωρολογάς. Γεννήθηκε στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας το 1864. Ως Ιεροκήρυκας ανήκει στους πρώτους που στο κήρυγμα χρησιμοποίησαν τη δημοτική γλώσσα. Και στις τρεις μητροπόλεις που υπηρέτησε εργάστηκε με ζήλο και επιτυχία για την προάσπιση των εθνικών ελληνικών δικαίων και ιδιαίτερα συνεργάστηκε γι' αυτά με τον μητροπολίτη Δράμας Χρυσόστομο Καλαφάτη (1902-1910), τον κατόπιν εθνομάρτυρα μητροπολίτη Σμύρνης (1910-1922). Στις 12 Οκτωβρίου 1902 χειροτονήθηκε μητροπολίτης στη σπουδαία από εθνικής απόψεως επαρχία Τιβεριουπόλεως και Στρωμνίτσης στην οποία αγωνίστηκε όχι μόνο κατά των τούρκων αλλά ιδιαίτερα εναντίον του βουλγαρικού κομιτάτου, μέλη του οποίου προσπάθησαν, πολλές φορές, να τον δολοφονήσουν (1905). Η τουρκική κυβέρνηση, όταν πληροφορήθηκε την εθνική δράση του Γρηγορίου, ανάγκασε το Οικουμενικό Πατριαρχείο να απομακρύνει τον Γρηγόριο, μεταθέτοντας τον στη νεοσύστατη μητρόπολη Κυδωνιών στις 22 Ιουνίου 1908, όπου ο Γρηγόριος συνέχισε την εθνική του δράση. Το 1918 κατηγορήθηκε από τους Τούρκους για εσχάτη προδοσία, δικάστηκε δύο φορές στο Στρατοδικείο της Σμύρνης, καταδικάστηκε και φυλακίστηκε. Μετά την αποφυλάκιση του (16 'Οκτωβρίου 1918) και την κατάληψη των Κυδωνιών από τον ελληνικό στρατό (19 Μαΐου 1919), ο Γρηγόριος δεν απομακρύνθηκε από την επαρχία του, για υποθέσεις της οποίας πολλές φορές ήλθε σε αντίθεση με τον ύπατο αρμοστή στη Σμύρνη Αριστείδη Στεργιάδη. Μετά την αποχώρηση των ελληνικών πολιτικών και στρατιωτικών αρχών από τις Κυδωνιές, ο Γρηγόριος, σε σύσκεψη με τη δημογεροντία, εισηγήθηκε την αναχώρηση των κατοίκων των Κυδωνιών και τη μεταφορά τους στη Μυτιλήνη, για να αποφύγουν τη σφαγή από τους Τούρκους, αλλά δυστυχώς οι υποδείξεις του δεν έγιναν αποδεκτές. Έτσι το δράμα των κατοίκων των Κυδωνιών άρχισε στις 22 Αυγούστου 1922, όταν άτακτος τουρκικός στρατός κατέσφαξε κοντά στην κωμόπολη Φράνελι του Αδραμυττηνού Κόλπου 4.000 Έλληνες κατοίκους των Κυδωνιών. Ο μητροπολίτης Γρηγόριος, παρά τους εξευτελισμούς που υφίστατο από τις τουρκικές αρχές, τις επισκεπτόταν και αγωνιζόταν να σώσει και να θρέψει το ποίμνιο του. Όταν δε στις 15 Σεπτεμβρίου πληροφορήθηκε τη σφαγή του μητροπολίτη Μοσχονησίων Αμβροσίου και των 6.000 κατοίκων τους από τους Τούρκους, ο Γρηγόριος αγωνίστηκε υπεράνθρωπα και κατόρθωσε να συγκατατεθούν οι Τούρκοι να έλθουν ελληνικά πλοία από τη Μυτιλήνη με αμερικανική σημαία και με την εγγύηση του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού και να παραλάβουν 20.000 Έλληνες από τις 35.000 που κατοικούσαν τις Κυδωνιές. Ο Γρηγόριος αρνήθηκε να αναχωρήσει και στις 30 Σεπτεμβρίου οι Τούρκοι τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν. Στη φυλακή βασανίστηκε φρικτά και στις 3 Οκτωβρίου, μαζί με άλλους Ιερείς και προκρίτους των Κυδωνιών που είχαν επίσης συλληφθεί θανατώθηκε.
Ο Άγιος Ευθύμιος ο Εθνοϊερομάρτυρας, Μητροπολίτης Ζήλων
Ο Ευθύμιος Αγριτέλης, υπήρξε επίσκοπος Ζήλων από το 1912 έως το 1921. Μοναχός της Ιεράς Μονής Λειμώνας, σπούδασε στη Θεολογική σχολή της Χάλκης και κατόπιν έκανε διδάσκαλος και Ιεροκήρυκας στη Λέσβο και πρωτοσύγκελος στη μητρόπολη Μηθύμνης. Στις 12 Ιουνίου 1912 χειροτονήθηκε επίσκοπος Ζήλων. Ως επίσκοπος ανέπτυξε μεγάλη θρησκευτική και εθνική δράση. Όταν η δράση του έγινε γνωστή στους Κεμαλιστές Τούρκους, συνελήφθη και φυλακίστηκε μαζί με άλλους πρόκριτους της επαρχίας Αμασείας στις 21 Ιανουαρίου 1921. Με αίτηση του, ζήτησε από την κεμαλική κυβέρνηση της Άγκυρας να θεωρηθεί μόνο αυτός ένοχος και να απαλλαγούν οι υπόλοιποι συλληφθέντες. Μάλιστα δε μπροστά στο δικαστήριο απολογήθηκε με θαυμάσια αγόρευση. Στη φυλακή υπέστη πολλά βασανιστήρια, από τα όποια και πέθανε στις 29 Μαΐου 1921. Μετά δε τον θάνατο του ήλθε και η καταδικαστική απόφαση του τούρκικου δικαστηρίου!
Ο Άγιος Albeus (Ιρλανδός)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρετανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.
Ο Άγιος Αυτόνομος
Ο Άγιος Αυτόνομος ήταν επίσκοπος στην Ιταλία και είχε στην επισκοπή του πλούσια χριστιανική δράση. Όταν άρχισε ο διωγμός του Διοκλητιανού εγκατέλειψε τη θέση του, και πήγε στους Σώρεους της Μ. Ασίας. Εκεί εγκαταστάθηκε στο σπίτι ενός χριστιανού, του Κορνήλιου και συνέχιζε να διδάσκει το Ευαγγέλιο. Στη συνέχεια μετέβη στην Λυκαονία και στην Ισαυρία για να συνεχίσει το έργο του. Πριν ξεκινήσει το ταξίδι του χειροτόνησε διάκονο τον Κορνήλιο. Ύστερα από καιρό όταν επέστρεψε στους Σωρεούς, και είδε το πολύ καλό έργο πού είχε κάνει να ασπαστούν τον χριστιανισμό πολλοί άνθρωποι, τον χειροτόνησε ιερέα. Αφού επισκέπτεται πολλές περιοχές στον Εύξεινο Πόντο επιστρέφει πάλι κοντά στον Κορνήλιο και τον χειροτονεί επίσκοπο. Το θεάρεστο έργο πού έχει κάνει ο άγιος Αυτόνομος ενοχλεί τούς ειδωλολάτρες και τον σκοτώνουν με λιθοβολισμό την ώρα πού λειτουργούσε μέσα στο ναό.
Απολυτίκιο. Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης.Εκ Δυσμών ανατείλας ως αστήρ ουρανόφωτος, και προς την Εώαν εκλάμψας, ταις ακτίσι των τρόπων σου, τον Ήλιον της δόξης Ιησούν, εδόξασας αθλήσει σου στερρή· δια τούτο εδοξάσθης θεουργικώς, Αυτόνομε Πατήρ ημών. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν Ιάματα.
Ο Άγιος Κουρνούτος ο Ιερομάρτυρας, επίσκοπος Ικονίου
Ήταν γέννημα και θρέμμα της πόλης του Ικονίου, της οποίας κατόπιν έγινε Αρχιερέας. Βρισκόταν κάποτε σ' ένα χωριό, Σούρσαλο ονομαζόμενο, και δίδασκε τον λόγο της πίστης στους άπιστους. Οι εκεί όμως διώκτες του χριστιανισμού, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον ηγεμόνα Περίνιο. Αυτός, αφού σκληρά τον βασάνισε, τελικά τον αποκεφάλισε και έτσι ένδοξα έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου.
Ο Άγιος Θεόδωρος ο Ιερομάρτυρας, επίσκοπος Αλεξανδρείας
Ο Άγιος αυτός συνελήφθη από τους ειδωλολάτρες της Αλεξανδρείας, επειδή με ιδιαίτερο θάρρος κήρυττε τον Χριστό, και αφού τον στεφάνωσαν με ακάνθινο στεφάνι, τον χτυπούσαν στο πρόσωπο και τον τριγύριζαν αλυσοδεμένο στους δρόμους της πόλης. Υπέστη και άλλα βασανιστήρια, τελικά με διαταγή του άρχοντα, αποκεφαλίστηκε και έτσι έλαβε το αμάραντο στεφάνι της αιώνιας δόξας. (Ο Σ. Ευστρατιάδης στο Αγιολόγιο του αναφέρει ότι, εσφαλμένα ο άγιος αυτός φέρεται σαν επίσκοπος Αλεξανδρείας και ότι ήταν ένας απλός θεοσεβής χριστιανός).
Ο Άγιος Ιουλιανός ο πρεσβύτερος Αγκύρας από τη Γαλατία
Καταγόταν από το χωριό Κριντεούς, που ήταν κοντά στην Άγκυρα της Γαλατίας, και ήταν Ιερέας άξιος μεγάλου σεβασμού. Όταν ο Λικίνιος κήρυξε διωγμό κατά των Χριστιανών (307-323), ο Ιουλιανός μαζί με άλλους 42 χριστιανούς συμπολίτες του, κατέφυγε στα βουνά και κρυβόταν. Κάποτε όμως, κατέβηκε από τα βουνά να φέρει νερό, με αποτέλεσμα να τον δουν οι ειδωλολάτρες, που πρόσφεραν θυσία στον εκεί ναό της Εκάτης. Συνελήφθη και οδηγήθηκε στον άρχοντα της Αγκύρας. Αυτός τον ρώτησε που κρυβόταν οι υπόλοιποι χριστιανοί συμπολίτες του, αλλά αυτός αρνήθηκε να τους καταδώσει και βασανίστηκε φρικτά. Αφού του έβαλαν πυρακτωμένη καλύπτρα στο κεφάλι, στο τέλος τον αποκεφάλισαν προσευχόμενο.
Οι Άγιοι Μακεδόνιος, Θεόδουλος και Τατιανός
Υπήρξαν στα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη (360-363) και μαρτύρησαν στη Μυρόπολη της Φρυγίας. Όταν ο άρχοντας της Φρυγίας Αμάχιος διέταξε να καθαρίσουν τον ειδωλολατρικό ναό της Μυρόπολης και να επιμεληθούν τα αγάλματα μέσα σ' αυτόν, οι τρεις αυτοί Άγιοι, μπήκαν κρυφά τη νύχτα στο ναό και συνέτριψαν τα αγάλματα. Για να μη κακοποιηθούν όμως άλλοι αθώοι χριστιανοί, φανερώθηκαν στον άρχοντα και είπαν ότι αυτοί συνέτριψαν τα αγάλματα. Ο σκληρός Αμάχιος, στη συνέχεια, επειδή δεν κατάφερε να τους πείσει να θυσιάσουν στα είδωλα, τους έψησε ζωντανούς πάνω σε πυρακτωμένη σχάρα.
Ο Όσιος Δανιήλ ο Θάσιος
Ευσεβής από την παιδική του ηλικία, αμέσως από τη νεότητα του έγινε πρόθυμος κήρυκας του Ευαγγελίου, πρόμαχος και συνήγορος της Ορθοδοξίας. Ο όσιος και θεοφόρος Δανιήλ, έζησε τον 9ο μ.Χ. αιώνα όταν αυτοκράτορας ήταν ο Λέων ο Αρμένιος ο εικονομάχος. Όταν πλέον έγινε άντρας ο Δανιήλ, ίδρυσε μοναστήρι στο νησίδιο Κραμβούσα, που βρίσκεται δίπλα στη νήσο Θάσο. Η φήμη της μεγάλης αρετής του ιδρυτή έφερε εκεί πολλούς μοναχούς από τη Θάσο και απ' άλλου. Ο όσιος Δανιήλ αγαπούσε τόσο την πνευματική ζωή και ήταν τόσο πολύ ταπεινόφρων ώστε όταν στη Θάσο ήλθε ο μέγας Ιωαννίκιος, ο Δανιήλ εγκατέλειψε την ηγουμενική του θέση και έτρεξε κοντά στον φημισμένο εκείνο όσιο άντρα, για να πάρει διδάγματα από την τόσο προσεκτική και ενάρετη ζωή του. Ο Ιωαννίκιος προσπάθησε να τον εμποδίσει λέγοντας του, ότι μπορούσε και μόνος του να τελειοποιεί τον εαυτό του με την προσευχή, τη μελέτη και τη χάρη του αγίου Πνεύματος. Ο Δανιήλ όμως επέμενε και ο Ιωαννίκιος υποχώρησε. Μετά από καιρό ο Ιωαννίκιος, υποχρέωσε τον Δανιήλ να επιστρέψει στη μονή του. Διότι οι μοναχοί της τον ζητούσαν επίμονα, επειδή δεν έβρισκαν άξιο αντικαταστάτη του. Ο Δανιήλ υπέκυψε και επανήλθε στη μονή του. Σε βαθιά γεράματα αποδήμησε στον Κύριο και τάφηκε, κατά την επιθυμία του, στο νησίδιο του κοντά στα κύματα, δίπλα στα όποια πρωί και βράδυ πολλές φορές έστελνε την προσευχή του και ύμνους στο Θεό.
Ο Άγιος Ωκεανός
Μαρτύρησε δια ξίφους. (Κατ' άλλους μαρτύρησε δια πυρός).
Ο Άγιος Ανδρόνικος "ο εν τη Ατρώα"
Αναφέρεται στον συναξαριστή Delehaye με υπόμνημα παρόμοιο μ' αυτό του Αγίου Πέτρου "εν τη Ατρώα" (βλέπε 13 Σεπτεμβρίου). Ο Ανδρόνικος έζησε επί βασιλείας του Νικηφόρου και Σταυρακίου, και Πατριάρχου Ταρασίου. Ήταν γιος του Κοσμά και της Άννας και καταγόταν από την Έλαια της Ασίας. Έζησε με αυστηρή άσκηση στην Ατρώα και απεβίωσε ειρηνικά.
Ο Άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης ο Εθνοϊερομάρτυρας
Ο εθνομάρτυρας Χρυσόστομος Καλαφάτης, γεννήθηκε στην Τριγλία της Προποντίδας το 1867. Υπήρξε μητροπολίτης Σμύρνης από το 1910 έως το 1922. Σπούδασε στη θεολογική Σχολή Χάλκης (1884-1891) και υπηρέτησε ως αρχιδιάκονος του μητροπολίτη Μυτιλήνης Κωνσταντίνου Βαλιάδη, ο όποιος αναδείχθηκε Οικουμενικός Πατριάρχης ως Κωνσταντίνος Ε' (1897). Χρημάτισε πρωτοσύγκελος της Μεγάλης Εκκλησίας και το 1902 χειροτονήθηκε από τον Πατριάρχη Ιωακείμ Γ μητροπολίτης Δράμας (1902-1910). Οι αγώνες του εναντίον της βουλγαρικής προπαγάνδας και για την τόνωση του εθνικού φρονήματος ενόχλησαν την Υψηλή Πύλη, η οποία αξίωσε από το Πατριαρχείο την άμεση ανάκληση του (1907). Αποχωρίστηκε με πικρία το ποίμνιό του και αποσύρθηκε στην Τριγλία με την ελπίδα της επιστροφής στην μητρόπολη Δράμας, η οποία κατέστη δυνατή το 1908 με την ψήφιση του νέου τουρκικού συντάγματος. Η ενθουσιώδης υποδοχή που του επιφύλαξε ο λαός της Δράμας συνδέθηκε με την έξαρση του εθνικού αγώνα, γι' αυτό και χαρακτηρίστηκε από την Υψηλή Πύλη επικίνδυνος για την δημόσια τάξη. Ανακλήθηκε εκ νέου από την μητρόπολη Δράμας (20 Ιανουαρίου 1909) και αποσύρθηκε πάλι στην Τριγλία μέχρι την μετάθεση του στην μητρόπολη Σμύρνης (11 Μαρτίου 1910).Στην Μητρόπολη Σμύρνης συνέχισε τους εθνικούς του αγώνες, οργάνωσε δε πάνδημο συλλαλητήριο για να καταγγείλει τις βιαιότητες των Βουλγάρων στην Μακεδονία εναντίον των Ελλήνων, την υποστήριξη των τουρκικών αρχών προς την βουλγαρική προπαγάνδα και τις γενικότερες καταπιέσεις της Υψηλής Πύλης εναντίον του Ελληνισμού του Οθωμανικού κράτους. Οι τουρκικές αρχές της περιοχής θορυβήθηκαν και πέτυχαν την απομάκρυνση του από την μητρόπολη Σμύρνης (1914), στην οποία επέστρεψε μετά την ανακωχή του Μούνδρου (1918). Κατά την περίοδο της ελληνικής διοίκησης της Σμύρνης (1919-1922), λειτουργούσε ως αναμφισβήτητος εθνάρχης του μικρασιάτικου Ελληνισμού και ως ο εμπνευσμένος ηγέτης της "Μικρασιατικής Άμυνας" για την δημιουργία αυτόνομου κράτους σε περίπτωση ήττας του ελληνικού στρατού. Η κατάρρευση όμως του μικρασιάτικου μετώπου (Αύγουστος 1922) απογοήτευσε τον μεγαλόπνοο μητροπολίτη, ο όποιος αποδοκίμασε τα σχέδια των Μεγάλων Δυνάμεων για την απομάκρυνση του ελληνικού στοιχείου από την Μικρά Ασία. Η εισβολή των Τούρκων στην Σμύρνη υπήρξε η δοκιμασία των εθνικών του οραμάτων. Αρνήθηκε να εγκαταλείψει τον λαό του, παρά την πίεση των προξένων της Αγγλίας και της Γαλλίας. Στις 27 Αυγούστου 1922 συνελήφθη από τον Τούρκο φρούραρχο της πόλης Νουρεντίν πασά, μετά το τέλος της θείας Λειτουργίας στο ναό της Αγίας Φωτεινής, και παραδόθηκε στον εξαγριωμένο τουρκικό όχλο. Έπειτα από φρικτά βασανιστήρια βρήκε μαρτυρικό θάνατο. Ο εκφραστής των εθνικών πόθων κατέστη πλέον το σύμβολο των τραγικών πεπραγμένων του Γένους. Το δίτομο έργο του Περί Εκκλησίας, τα άρθρα του στα περιοδικά Εκκλησιαστική Αλήθεια και Ιερός Πολύκαρπος και η όλη κηρυκτική του δράση αναδεικνύουν την υπέροχη πνευματική μορφή του εθνομάρτυρα Ιεράρχη.
Ο Άγιος Αμβρόσιος ο εθνοϊερομάρτυρας, Μητροπολίτης Μοσχονησίων
(1922)
Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού Ιεροσολύμων και στη θεολογική Ακαδημία του Κιέβου. Υπήρξε δε εφημέριος σε πολλές ελληνικές κοινότητες της Κριμαίας (Θεοδοσίας, Συμφεροπόλεως, Σεβαστουπόλεως). Το 1913 χειροτονήθηκε βοηθός επίσκοπος της Μητροπόλεως Σμύρνης με τον τίτλο Ξανθουπόλεως, αναπλήρωσε δε τον εξόριστο μητροπολίτη κατά τη διάρκεια του Α' παγκοσμίου πολέμου. Το 1919 χρησιμοποιήθηκε ως πατριαρχικός έξαρχος στα Μοσχονήσια, το δε 1922 έγινε Μητροπολίτης Μοσχονησίων. Κατά τη Μικρασιατική καταστροφή τάφηκε ζωντανός, από τους Τούρκους μαζί με άλλους εννέα (9) Ιερείς σε λάκκο έξω από την πόλη των Κυδωνιών (15 Σεπτεμβρίου 1922).
Ο Άγιος Προκόπιος Λαζαρίδης ο εθνοϊερομέρτυρας, Μητροπολίτης Ικονίου (1911-1923)
Προηγουμένως επίσκοπος Αμφιπόλεως (1894-1899) και Μητροπολίτης Δυρραχείου (1899-1906) και Φιλαδέλφειας (1906-1911). Ήταν και αυτός μεταξύ των εθνοϊερομαρτύρων εκείνων των χρόνων.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Εθνοϊρομάρτυρας, Μητροπολίτης Κυδωνιών (22 Ιουλίου 1908 - 3 Οκτωβρίου 1922)
Προηγουμένως διετέλεσε και μητροπολίτης Τιβεριουπόλεως και Στρωμνίτσης (12 Οκτωβρίου 1902-22 Ιουλίου 1908). Το κοσμικό του όνομα ήταν Αναστάσιος Αντωνιάδης ή Σαατσόγλου και, κατά μεταγλώττιση δική του, Ωρολογάς. Γεννήθηκε στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας το 1864. Ως Ιεροκήρυκας ανήκει στους πρώτους που στο κήρυγμα χρησιμοποίησαν τη δημοτική γλώσσα. Και στις τρεις μητροπόλεις που υπηρέτησε εργάστηκε με ζήλο και επιτυχία για την προάσπιση των εθνικών ελληνικών δικαίων και ιδιαίτερα συνεργάστηκε γι' αυτά με τον μητροπολίτη Δράμας Χρυσόστομο Καλαφάτη (1902-1910), τον κατόπιν εθνομάρτυρα μητροπολίτη Σμύρνης (1910-1922). Στις 12 Οκτωβρίου 1902 χειροτονήθηκε μητροπολίτης στη σπουδαία από εθνικής απόψεως επαρχία Τιβεριουπόλεως και Στρωμνίτσης στην οποία αγωνίστηκε όχι μόνο κατά των τούρκων αλλά ιδιαίτερα εναντίον του βουλγαρικού κομιτάτου, μέλη του οποίου προσπάθησαν, πολλές φορές, να τον δολοφονήσουν (1905). Η τουρκική κυβέρνηση, όταν πληροφορήθηκε την εθνική δράση του Γρηγορίου, ανάγκασε το Οικουμενικό Πατριαρχείο να απομακρύνει τον Γρηγόριο, μεταθέτοντας τον στη νεοσύστατη μητρόπολη Κυδωνιών στις 22 Ιουνίου 1908, όπου ο Γρηγόριος συνέχισε την εθνική του δράση. Το 1918 κατηγορήθηκε από τους Τούρκους για εσχάτη προδοσία, δικάστηκε δύο φορές στο Στρατοδικείο της Σμύρνης, καταδικάστηκε και φυλακίστηκε. Μετά την αποφυλάκιση του (16 'Οκτωβρίου 1918) και την κατάληψη των Κυδωνιών από τον ελληνικό στρατό (19 Μαΐου 1919), ο Γρηγόριος δεν απομακρύνθηκε από την επαρχία του, για υποθέσεις της οποίας πολλές φορές ήλθε σε αντίθεση με τον ύπατο αρμοστή στη Σμύρνη Αριστείδη Στεργιάδη. Μετά την αποχώρηση των ελληνικών πολιτικών και στρατιωτικών αρχών από τις Κυδωνιές, ο Γρηγόριος, σε σύσκεψη με τη δημογεροντία, εισηγήθηκε την αναχώρηση των κατοίκων των Κυδωνιών και τη μεταφορά τους στη Μυτιλήνη, για να αποφύγουν τη σφαγή από τους Τούρκους, αλλά δυστυχώς οι υποδείξεις του δεν έγιναν αποδεκτές. Έτσι το δράμα των κατοίκων των Κυδωνιών άρχισε στις 22 Αυγούστου 1922, όταν άτακτος τουρκικός στρατός κατέσφαξε κοντά στην κωμόπολη Φράνελι του Αδραμυττηνού Κόλπου 4.000 Έλληνες κατοίκους των Κυδωνιών. Ο μητροπολίτης Γρηγόριος, παρά τους εξευτελισμούς που υφίστατο από τις τουρκικές αρχές, τις επισκεπτόταν και αγωνιζόταν να σώσει και να θρέψει το ποίμνιο του. Όταν δε στις 15 Σεπτεμβρίου πληροφορήθηκε τη σφαγή του μητροπολίτη Μοσχονησίων Αμβροσίου και των 6.000 κατοίκων τους από τους Τούρκους, ο Γρηγόριος αγωνίστηκε υπεράνθρωπα και κατόρθωσε να συγκατατεθούν οι Τούρκοι να έλθουν ελληνικά πλοία από τη Μυτιλήνη με αμερικανική σημαία και με την εγγύηση του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού και να παραλάβουν 20.000 Έλληνες από τις 35.000 που κατοικούσαν τις Κυδωνιές. Ο Γρηγόριος αρνήθηκε να αναχωρήσει και στις 30 Σεπτεμβρίου οι Τούρκοι τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν. Στη φυλακή βασανίστηκε φρικτά και στις 3 Οκτωβρίου, μαζί με άλλους Ιερείς και προκρίτους των Κυδωνιών που είχαν επίσης συλληφθεί θανατώθηκε.
Ο Άγιος Ευθύμιος ο Εθνοϊερομάρτυρας, Μητροπολίτης Ζήλων
Ο Ευθύμιος Αγριτέλης, υπήρξε επίσκοπος Ζήλων από το 1912 έως το 1921. Μοναχός της Ιεράς Μονής Λειμώνας, σπούδασε στη Θεολογική σχολή της Χάλκης και κατόπιν έκανε διδάσκαλος και Ιεροκήρυκας στη Λέσβο και πρωτοσύγκελος στη μητρόπολη Μηθύμνης. Στις 12 Ιουνίου 1912 χειροτονήθηκε επίσκοπος Ζήλων. Ως επίσκοπος ανέπτυξε μεγάλη θρησκευτική και εθνική δράση. Όταν η δράση του έγινε γνωστή στους Κεμαλιστές Τούρκους, συνελήφθη και φυλακίστηκε μαζί με άλλους πρόκριτους της επαρχίας Αμασείας στις 21 Ιανουαρίου 1921. Με αίτηση του, ζήτησε από την κεμαλική κυβέρνηση της Άγκυρας να θεωρηθεί μόνο αυτός ένοχος και να απαλλαγούν οι υπόλοιποι συλληφθέντες. Μάλιστα δε μπροστά στο δικαστήριο απολογήθηκε με θαυμάσια αγόρευση. Στη φυλακή υπέστη πολλά βασανιστήρια, από τα όποια και πέθανε στις 29 Μαΐου 1921. Μετά δε τον θάνατο του ήλθε και η καταδικαστική απόφαση του τούρκικου δικαστηρίου!
Ο Άγιος Albeus (Ιρλανδός)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρετανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)