Παρακολουθώ αυτό τον καιρό την κουβέντα που γίνετε για την εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας.
Τα κόμματα λένε τις απόψεις τους λες και ο πρόεδρος της δημοκρατίας και η εκλογή αυτού είναι κάτι το απλό .
Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009
ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ
Έπαιξε σε, περίπου, διακόσια θεατρικά έργα και σε όλα τα είδη του θεάτρου, κλασσικούς και σύγχρονους συγγραφείς, από θέατρο του παραλόγου (Ιονέσκο) μέχρι επιθεώρηση, αλλά και σε πολλά του ελληνικού δραματολογίου.
Μνήμη της συνάξεως των αγίων ενδόξων και πανευφήμων IB` Αποστόλων
Μνήμη της συνάξεως των αγίων ενδόξων και πανευφήμων IB` Αποστόλων. Αποστόλου Φυγέλλου (Ο΄), επισκόπου Εφέσου. Μαρτύρων Μελίτωνος, Πέτρου του εκ Σινώπης, Φωκά, Κόνωνος, Συμεών, Ισαάκ και ετέρων 1040. Νεομάρτυρος Μιχαήλ κηπουρού , του Αθηναίου (†1770).
Ο άγιος Μιχαήλ Πακνανάς, γεννήθηκε στην Αθήνα από ενάρετους γονείς. Λόγω της πενίας των γονέων του, έμεινε αγράμματος και έγινε κηπουρός. Κάποια ημέρα ενώ επέστρεφε στην Αθήνα από κάποιο χωριό, συνελήφθη από τούς Τούρκους φύλακες και συκοφαντήθηκε ότι μετέφερε κρυφά μπαρούτι για τους επαναστάτες Έλληνες. Οδηγήθηκε στον κριτή όπου διαμαρτυρήθηκε για την αδικία εις βάρος του, αλλά καταδικάστηκε εις θάνατον εκτός και εάν εδέχετο να αρνηθεί την πίστη του και να ασπασθεί το Ισλάμ, οπότε και θα έσωζε τη ζωή του. Όμως ο ευσεβής και έντιμος εκείνος Αθηναίος, απαντούσε με ύφος αγέρωχο στις συνεχιζόμενες απειλές των Τούρκων με την χαρακτηριστική φράση, «Δεν τουρκεύω». Καταδικάσθηκε σε θάνατο και οδηγήθηκε στον τόπο της εκτέλεσης με χαρά και ευχαριστώντας τον Κύριο που τον αξίωσε της τιμής του μαρτυρίου. Στην αρχή ο δήμιος χτύπησε τον άγιο με αντεστραμμένο ξίφος στο λαιμό για να τον εκφοβίσει, προσδοκώντας την μεταστροφή του. Όμως ο γενναίος μάρτυρας τον παρότρυνε με θάρρος λέγοντας «Χτύπα για την πίστη». Και όταν ο δήμιος έβαλε το μαχαίρι του στον τράχηλο των αγίων και τον πλήγωσε λίγο άκουσε από το στόμα του αγίων την ίδια φράση «Χτύπα για την πίστη». Τελικά ο δήμιος τον αποκεφάλισε, χαρίζοντάς του το αμαράντινο στεφάνι του μαρτυρίου και πλουτίζοντας την Εκκλησία των Αθηνών με ένα καλλίνικο μάρτυρα.
Ο άγιος Μιχαήλ Πακνανάς, γεννήθηκε στην Αθήνα από ενάρετους γονείς. Λόγω της πενίας των γονέων του, έμεινε αγράμματος και έγινε κηπουρός. Κάποια ημέρα ενώ επέστρεφε στην Αθήνα από κάποιο χωριό, συνελήφθη από τούς Τούρκους φύλακες και συκοφαντήθηκε ότι μετέφερε κρυφά μπαρούτι για τους επαναστάτες Έλληνες. Οδηγήθηκε στον κριτή όπου διαμαρτυρήθηκε για την αδικία εις βάρος του, αλλά καταδικάστηκε εις θάνατον εκτός και εάν εδέχετο να αρνηθεί την πίστη του και να ασπασθεί το Ισλάμ, οπότε και θα έσωζε τη ζωή του. Όμως ο ευσεβής και έντιμος εκείνος Αθηναίος, απαντούσε με ύφος αγέρωχο στις συνεχιζόμενες απειλές των Τούρκων με την χαρακτηριστική φράση, «Δεν τουρκεύω». Καταδικάσθηκε σε θάνατο και οδηγήθηκε στον τόπο της εκτέλεσης με χαρά και ευχαριστώντας τον Κύριο που τον αξίωσε της τιμής του μαρτυρίου. Στην αρχή ο δήμιος χτύπησε τον άγιο με αντεστραμμένο ξίφος στο λαιμό για να τον εκφοβίσει, προσδοκώντας την μεταστροφή του. Όμως ο γενναίος μάρτυρας τον παρότρυνε με θάρρος λέγοντας «Χτύπα για την πίστη». Και όταν ο δήμιος έβαλε το μαχαίρι του στον τράχηλο των αγίων και τον πλήγωσε λίγο άκουσε από το στόμα του αγίων την ίδια φράση «Χτύπα για την πίστη». Τελικά ο δήμιος τον αποκεφάλισε, χαρίζοντάς του το αμαράντινο στεφάνι του μαρτυρίου και πλουτίζοντας την Εκκλησία των Αθηνών με ένα καλλίνικο μάρτυρα.
Οι τσιγγάνοι
Στα χαλικιατικα υπάρχουν δυο καφετέριες που αποκλειστικά πάνε τσιγγάνοι.
Το εντυπωσιακό είναι ότι ποτέ πλην δημοτικών η πολιτικών εκλογών δεν έρχεται ένας άνθρωπος του δήμου η της ευρύτερης πολιτείας να πάρει ένα καφέ μαζί με τους ανθρώπους. Έστω να κουβεντιάσει τα προβλήματα τους .
Για αυτό σας λέω άστο να πάει στο καλό.
Το εντυπωσιακό είναι ότι ποτέ πλην δημοτικών η πολιτικών εκλογών δεν έρχεται ένας άνθρωπος του δήμου η της ευρύτερης πολιτείας να πάρει ένα καφέ μαζί με τους ανθρώπους. Έστω να κουβεντιάσει τα προβλήματα τους .
Για αυτό σας λέω άστο να πάει στο καλό.
ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΑΦΙΕΡΩΜΑ
Δημήτρης Χορν
[1921-1998]
«Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι το πιο ερημικό. Εφήμερο! Όλοι οι εκτελεστές φευγαλέοι...»- Δημήτρης Χορν-
Ο Δημήτρης Χορν γεννήθηκε στην Αθήνα το 1921. Γιος του συγγραφέα Παντελή Χορν και της Ευτέρπης Αποστολίδη από την Κερασιά του Πηλίου. Αποφοίτησε (1940) από τη Δραματική Σχολή του Βασιλικού Θεάτρου (νυν Εθνικού). Εκεί είχε την τύχη να έχει δασκάλους, μεταξύ άλλων, τον Δημήτρη Ροντήρη και τον Αιμίλιο Βεάκη, καθώς και τον Κωστή Μπαστιά στα θεωρητικά, τότε γενικό διευθυντή στα Κρατικά Θέατρα. Ο Μπαστιάς προσέλαβε τον Χορν ως ηθοποιό στο Δραματικό Θίασο του Βασιλικού Θεάτρου (τη νεοσύστατη Λυρική Σκηνή) όπου έκανε το ντεμπούτο του, στην οπερέτα του Στράους «Η Νυχτερίδα» (1940). Με την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα αποχωρεί από το Κρατικό Θέατρο και προσλαμβάνεται στον θίασο Μαρίκας Κοτοπούλη.Δύο χρόνια αργότερα συνεργάζεται με την Κατερίνα Ανδρεάδη και το 1944 ιδρύει θίασο με τη Μαίρη Αρώνη. Τον ίδιο χρόνο ο θίασος μεγαλώνει με τη συνεργασία της Βάσως Μανωλίδου κι εμφανίζεται στο θέατρο «Πάνθεον». Μετά περιοδεύει σε Αίγυπτο και Κύπρο.Το 1945 συνεργάζεται με τον θίασο Μελίνας Μερκούρη και Νίκου Χατζίσκου, ενώ από το 1946 ως το 1950 είναι ο πρωταγωνιστής του Βασιλικού Θεάτρου επί διευθύνσεως Δημήτρη Ροντήρη.Η αρχή της δεκαετίας του ’50 τον βρίσκει με υποτροφία του Βρετανικού Ινστιτούτου στο Λονδίνο, όπου μένει ένα χρόνο και άλλον ένα στη Νέα Υόρκη. Δεν τον ενδιαφέρει όμως η καριέρα στο εξωτερικό. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ιδρύει θίασο (1952) με την Έλλη Λαμπέτη και τον Γιώργο Παππά.Το 1955 ο Δημήτρης Χορν και η Έλλη Λαμπέτη συνεργάζονται με τον Κώστα Μουσούρη, στο θέατρο του Μουσούρη στην πλατεία Καρύτση κι ένα χρόνο μετά εγκαθίστανται στο θέατρο «Κεντρικόν». Εκεί μένουν τέσσερα χρόνια. Το κοινό σπεύδει να δει επί σκηνής το δημοφιλέστερο ζευγάρι του θεάτρου και της ζωής. Η Έλλη με μια γυάλινη ομορφιά, ο Τάκης με τη χάρη του μπονβιβέρ και τη γοητεία του καλλιτέχνη. Το 1960 η Έλλη Λαμπέτη φεύγει για την Αμερική. Ο κόσμος δεν θέλει ν’ ακούσει για χωρισμό. Αρνείται να μάθει το πρόβλημα, ο Δημήτρης Χορν συνεχίζει μόνος του στο «Κεντρικόν», με μπουλβάρ, κομεντί αλλά και το σαρκαστικό «Αυγό». Από το 1966 μετακαλείται στο Εθνικό από τον γενικό διευθυντή Ηλία Βενέζη και τον καλλιτεχνικό διευθυντή Αλέξη Μινωτή. Τότε είναι και η τελευταία ίσως «χρυσή εποχή» του Εθνικού Θεάτρου, αλλά και η πιο γόνιμη θεατρική του Δημήτρη Χορν με μια σειρά κλασικών έργων «Λορεντζάτσιο», «Μακρύ ταξίδι μες στη νύχτα», «Ιβάνωφ».Μετά τη δικτατορία αποχωρεί από το Εθνικό και δουλεύει στο ελεύθερο θέατρο με δικό του θίασο. Ανεβάζει όχι κάθε χρόνο τα έργα «Δον Ζουάν», «Η καλή καρδιά της Ελεονώρας», που κάτω από το αγγλικό όνομα του συγγραφέα φημολογείται ότι είναι ο ίδιος ο Χορν, το «Σλουθ» σε συνεργασία με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον «Ριχάρδο Γ΄», που πολύ τον πίστεψε, αλλά λίγο τον υπερασπίστηκε, τον «Τίμωνα Αθηναίο», την «Άρχουσα Τάξη», το «Χιτ», τον «Ερρίκο Δ΄» και το κύκνειο «Αρχιμάστορα Σόλνες». Εννέα ρόλοι, εννέα παραγωγές μέσα σε 16 χρόνια.Στο μεταξύ έχει παντρευτεί την Άννα Γουλανδρή. Ταξιδεύει μαζί της στο εξωτερικό και τη στηρίζει ηθικά στο πολιτιστικό έργο της με τη δημιουργία του Ιδρύματος (1980), του οποίου τη λειτουργία συνέχισε και μετά τον θάνατο της γυναίκας του.Μεγάλη ήταν η συμβολή του στον ελληνικό κινηματογράφο. Μάθημα υποκριτικής οι ρόλοι του στις ταινίες «Η κάλπικη λίρα», «Μια ζωή την έχουμε», «Αλλοίμονο στους νέους». Έντονη ήταν και η ραδιοφωνική παρουσία του. Εκτός από τις μαγνητοφωνήσεις δεκάδων θεατρικών έργων, είχε «περάσει» στον κόσμο με ιδιαίτερο κέφι και φινέτσα ένα «αεράκι» εβδομαδιαίων πεντάλεπτων εκπομπών, που έγραφε ο Κώστας Πρετεντέρης. Με μια σουρεαλιστική ειρωνεία στη φωνή του διάβαζε φανταστικά γράμματα ακροατών στην εκπομπή «Ο Ταχυδρόμος έφτασε».Το 1974 ήταν ο πρώτος διευθυντής της Ελληνικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης, μετά τη μεταπολίτευση. Επιχείρησε να δώσει μια σύγχρονη γραμμή και αισθητική στη νοσούσα έως τότε από την εφταετία, ελληνική τηλεόραση.
Έργα που έπαιξε
Θίασος Κοτοπούλη (1942-43): «Αλάτι και πιπέρι», «Κυρία με τις καμέλιες», «Φάντασμα του Μετροπόλ».Θίασος Κατερίνας (1943-44): «Σύζυγοι με δοκιμή», «Παράξενο ιντερμέτζο», «Ρομάντζο». Θίασος Χορν - Αρώνη (1944) και έπειτα συν τη Β. Μανωλίδου (1944-46): «Θυσία», «Δωδέκατη νύχτα», στο Βασιλικό Θέατρο (1946-50): «Ρουί Μπλας», «Άνθρωπος και υπεράνθρωπος», «Ριχάρδος Β΄», «Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι», «Κουρέας της Σεβίλλης», «Βολπόνε», «Παιχνίδι του έρωτα και της τύχης», «Ανυπόμονη καρδιά».Θίασος Χορν - Λαμπέτη -Παππά (1952-55): «Βαθειά γαλάζια θάλασσα», «Νόρα», «Αγαπούλα», «Τρεις Άγγελοι», «Γαλάζιο φεγγάρι», «Μια γυναίκα χωρίς σημασία».Θίασος Μουσούρη (1955-56): «Πρόσκληση στον πύργο», «Τελευταίο βαλς».Θίασος Λαμπέτη - Χορν (1956-58): «Αριστοκρατικός δρόμος», «Βροχοποιός», «Ζιζή», «Νυφικό κρεβάτι», «Παιχνίδι της μοναξιάς», «Βαβάς».Ακόμα: «Ρομανσέρο»(1959), «Εταιρία θαυμάτων»(1959-60), «Μαθήματα γάμου»(1960), «Ο δειλός κι ο τολμηρός»(1960-61), «Αλλοίμονο στους νέους»(1961), «Ταξιδιώτης χωρίς αποσκευές»(1962), «Θωμάς ο δίψυχος», «Ο ανθρωπάκος», «Οδός Ονείρων», «Κορίτσια στον αέρα»(1962-63), «Ένα φιλί μπροστά στον καθρέφτη»(1963),: «Το ημερολόγιο ενός τρελού»(1963-64), «Δικέφαλος Αετός», «Ένας έρως που δεν τελειώνει ποτέ»(1964), «Ο Κοζάκος».Βασιλικό Θέατρο: (1964-65): «Λορεντζάτσιο», «Ταξίδι μακριάς μέρας μέσα στη νύχτα».Θέατρο Διονύσια (1965-66): «Το αυγό», στο Βασ. Θ. (1966): «Ιβάνωφ», «Δον Ζουάν» (1968), «Η καλή καρδιά της Ελεονώρας (1968), «Σλουθ» (1980), «Ριχάρδος Γ΄», «Τίμων Αθηναίος», «Άρχουσα τάξη», «Χιτ», «Ερρίκος ο Δ΄», «Αρχιμάστορας Σόλνες» (1984), «Ο Πέτρος και ο λύκος» (1993).
Ηλεκτρονικές Διευθύνσεις για τον Δημήτρη Χορν
Δημήτρης Χορν - Βικιπαίδεια
Δημήτρης Χορν (από το cinemainfo.gr)
KLIK-Μάρτιος’’’98-Τχ.131-Gone With the Wind
Dimitris Horn Group at Facebook
[1921-1998]
«Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι το πιο ερημικό. Εφήμερο! Όλοι οι εκτελεστές φευγαλέοι...»- Δημήτρης Χορν-
Ο Δημήτρης Χορν γεννήθηκε στην Αθήνα το 1921. Γιος του συγγραφέα Παντελή Χορν και της Ευτέρπης Αποστολίδη από την Κερασιά του Πηλίου. Αποφοίτησε (1940) από τη Δραματική Σχολή του Βασιλικού Θεάτρου (νυν Εθνικού). Εκεί είχε την τύχη να έχει δασκάλους, μεταξύ άλλων, τον Δημήτρη Ροντήρη και τον Αιμίλιο Βεάκη, καθώς και τον Κωστή Μπαστιά στα θεωρητικά, τότε γενικό διευθυντή στα Κρατικά Θέατρα. Ο Μπαστιάς προσέλαβε τον Χορν ως ηθοποιό στο Δραματικό Θίασο του Βασιλικού Θεάτρου (τη νεοσύστατη Λυρική Σκηνή) όπου έκανε το ντεμπούτο του, στην οπερέτα του Στράους «Η Νυχτερίδα» (1940). Με την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα αποχωρεί από το Κρατικό Θέατρο και προσλαμβάνεται στον θίασο Μαρίκας Κοτοπούλη.Δύο χρόνια αργότερα συνεργάζεται με την Κατερίνα Ανδρεάδη και το 1944 ιδρύει θίασο με τη Μαίρη Αρώνη. Τον ίδιο χρόνο ο θίασος μεγαλώνει με τη συνεργασία της Βάσως Μανωλίδου κι εμφανίζεται στο θέατρο «Πάνθεον». Μετά περιοδεύει σε Αίγυπτο και Κύπρο.Το 1945 συνεργάζεται με τον θίασο Μελίνας Μερκούρη και Νίκου Χατζίσκου, ενώ από το 1946 ως το 1950 είναι ο πρωταγωνιστής του Βασιλικού Θεάτρου επί διευθύνσεως Δημήτρη Ροντήρη.Η αρχή της δεκαετίας του ’50 τον βρίσκει με υποτροφία του Βρετανικού Ινστιτούτου στο Λονδίνο, όπου μένει ένα χρόνο και άλλον ένα στη Νέα Υόρκη. Δεν τον ενδιαφέρει όμως η καριέρα στο εξωτερικό. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ιδρύει θίασο (1952) με την Έλλη Λαμπέτη και τον Γιώργο Παππά.Το 1955 ο Δημήτρης Χορν και η Έλλη Λαμπέτη συνεργάζονται με τον Κώστα Μουσούρη, στο θέατρο του Μουσούρη στην πλατεία Καρύτση κι ένα χρόνο μετά εγκαθίστανται στο θέατρο «Κεντρικόν». Εκεί μένουν τέσσερα χρόνια. Το κοινό σπεύδει να δει επί σκηνής το δημοφιλέστερο ζευγάρι του θεάτρου και της ζωής. Η Έλλη με μια γυάλινη ομορφιά, ο Τάκης με τη χάρη του μπονβιβέρ και τη γοητεία του καλλιτέχνη. Το 1960 η Έλλη Λαμπέτη φεύγει για την Αμερική. Ο κόσμος δεν θέλει ν’ ακούσει για χωρισμό. Αρνείται να μάθει το πρόβλημα, ο Δημήτρης Χορν συνεχίζει μόνος του στο «Κεντρικόν», με μπουλβάρ, κομεντί αλλά και το σαρκαστικό «Αυγό». Από το 1966 μετακαλείται στο Εθνικό από τον γενικό διευθυντή Ηλία Βενέζη και τον καλλιτεχνικό διευθυντή Αλέξη Μινωτή. Τότε είναι και η τελευταία ίσως «χρυσή εποχή» του Εθνικού Θεάτρου, αλλά και η πιο γόνιμη θεατρική του Δημήτρη Χορν με μια σειρά κλασικών έργων «Λορεντζάτσιο», «Μακρύ ταξίδι μες στη νύχτα», «Ιβάνωφ».Μετά τη δικτατορία αποχωρεί από το Εθνικό και δουλεύει στο ελεύθερο θέατρο με δικό του θίασο. Ανεβάζει όχι κάθε χρόνο τα έργα «Δον Ζουάν», «Η καλή καρδιά της Ελεονώρας», που κάτω από το αγγλικό όνομα του συγγραφέα φημολογείται ότι είναι ο ίδιος ο Χορν, το «Σλουθ» σε συνεργασία με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον «Ριχάρδο Γ΄», που πολύ τον πίστεψε, αλλά λίγο τον υπερασπίστηκε, τον «Τίμωνα Αθηναίο», την «Άρχουσα Τάξη», το «Χιτ», τον «Ερρίκο Δ΄» και το κύκνειο «Αρχιμάστορα Σόλνες». Εννέα ρόλοι, εννέα παραγωγές μέσα σε 16 χρόνια.Στο μεταξύ έχει παντρευτεί την Άννα Γουλανδρή. Ταξιδεύει μαζί της στο εξωτερικό και τη στηρίζει ηθικά στο πολιτιστικό έργο της με τη δημιουργία του Ιδρύματος (1980), του οποίου τη λειτουργία συνέχισε και μετά τον θάνατο της γυναίκας του.Μεγάλη ήταν η συμβολή του στον ελληνικό κινηματογράφο. Μάθημα υποκριτικής οι ρόλοι του στις ταινίες «Η κάλπικη λίρα», «Μια ζωή την έχουμε», «Αλλοίμονο στους νέους». Έντονη ήταν και η ραδιοφωνική παρουσία του. Εκτός από τις μαγνητοφωνήσεις δεκάδων θεατρικών έργων, είχε «περάσει» στον κόσμο με ιδιαίτερο κέφι και φινέτσα ένα «αεράκι» εβδομαδιαίων πεντάλεπτων εκπομπών, που έγραφε ο Κώστας Πρετεντέρης. Με μια σουρεαλιστική ειρωνεία στη φωνή του διάβαζε φανταστικά γράμματα ακροατών στην εκπομπή «Ο Ταχυδρόμος έφτασε».Το 1974 ήταν ο πρώτος διευθυντής της Ελληνικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης, μετά τη μεταπολίτευση. Επιχείρησε να δώσει μια σύγχρονη γραμμή και αισθητική στη νοσούσα έως τότε από την εφταετία, ελληνική τηλεόραση.
Έργα που έπαιξε
Θίασος Κοτοπούλη (1942-43): «Αλάτι και πιπέρι», «Κυρία με τις καμέλιες», «Φάντασμα του Μετροπόλ».Θίασος Κατερίνας (1943-44): «Σύζυγοι με δοκιμή», «Παράξενο ιντερμέτζο», «Ρομάντζο». Θίασος Χορν - Αρώνη (1944) και έπειτα συν τη Β. Μανωλίδου (1944-46): «Θυσία», «Δωδέκατη νύχτα», στο Βασιλικό Θέατρο (1946-50): «Ρουί Μπλας», «Άνθρωπος και υπεράνθρωπος», «Ριχάρδος Β΄», «Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι», «Κουρέας της Σεβίλλης», «Βολπόνε», «Παιχνίδι του έρωτα και της τύχης», «Ανυπόμονη καρδιά».Θίασος Χορν - Λαμπέτη -Παππά (1952-55): «Βαθειά γαλάζια θάλασσα», «Νόρα», «Αγαπούλα», «Τρεις Άγγελοι», «Γαλάζιο φεγγάρι», «Μια γυναίκα χωρίς σημασία».Θίασος Μουσούρη (1955-56): «Πρόσκληση στον πύργο», «Τελευταίο βαλς».Θίασος Λαμπέτη - Χορν (1956-58): «Αριστοκρατικός δρόμος», «Βροχοποιός», «Ζιζή», «Νυφικό κρεβάτι», «Παιχνίδι της μοναξιάς», «Βαβάς».Ακόμα: «Ρομανσέρο»(1959), «Εταιρία θαυμάτων»(1959-60), «Μαθήματα γάμου»(1960), «Ο δειλός κι ο τολμηρός»(1960-61), «Αλλοίμονο στους νέους»(1961), «Ταξιδιώτης χωρίς αποσκευές»(1962), «Θωμάς ο δίψυχος», «Ο ανθρωπάκος», «Οδός Ονείρων», «Κορίτσια στον αέρα»(1962-63), «Ένα φιλί μπροστά στον καθρέφτη»(1963),: «Το ημερολόγιο ενός τρελού»(1963-64), «Δικέφαλος Αετός», «Ένας έρως που δεν τελειώνει ποτέ»(1964), «Ο Κοζάκος».Βασιλικό Θέατρο: (1964-65): «Λορεντζάτσιο», «Ταξίδι μακριάς μέρας μέσα στη νύχτα».Θέατρο Διονύσια (1965-66): «Το αυγό», στο Βασ. Θ. (1966): «Ιβάνωφ», «Δον Ζουάν» (1968), «Η καλή καρδιά της Ελεονώρας (1968), «Σλουθ» (1980), «Ριχάρδος Γ΄», «Τίμων Αθηναίος», «Άρχουσα τάξη», «Χιτ», «Ερρίκος ο Δ΄», «Αρχιμάστορας Σόλνες» (1984), «Ο Πέτρος και ο λύκος» (1993).
Ηλεκτρονικές Διευθύνσεις για τον Δημήτρη Χορν
Δημήτρης Χορν - Βικιπαίδεια
Δημήτρης Χορν (από το cinemainfo.gr)
KLIK-Μάρτιος’’’98-Τχ.131-Gone With the Wind
Dimitris Horn Group at Facebook
ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΗΘΟΠΟΙΟΥ
Το Σπίτι του Ηθοποιού ήταν ιδέα της προέδρου, Άννας Φόνσου, εδώ και 15 χρόνια. Είναι ένα Ίδρυμα Κοινωφελές Φιλανθρωπικό - Πολιτιστικό, Μη Κερδοσκοπικού χαρακτήρα που τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας & Οικονομικών, του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας.
Ο σκοπός του είναι καταρχήν η φιλοξενία ηθοποιών που χρειάζονται βοήθεια. Είτε γιατί είναι μεγάλης ηλικίας είτε γιατί είναι νέοι σπουδαστές θεατρικών σχολών που δεν έχουν την οικονομική άνεση να σπουδάσουν. Από κει και πέρα στους στόχους του Σπιτιού του Ηθοποιού είναι και η δημιουργία χώρων και προϋποθέσεων για πολιτιστικές δραστηριότητες..
Μετά από πολύ κόπο, δυσκολίες και τρέξιμο τόσο της προέδρου κας Aννας Φόνσου όσο και του Διοικητικού Συμβουλίου, το οποίο απαρτίζεται από τους κ.κ.: Νίκο Μπακογιάννη, Τρύφων Παπουτσή, Τζένη Ζαχαροπούλου, Ζωή Φυτούση, Μέλπω Ζαρόκωστα , Γιώργο Τζαβέλλα, Νίκο Παπανικολάου και Κώστα Βαγιανό καταφέραμε να συγκεντρώσουμε κάποια χρήματα από διάφορους χορηγούς που πίστεψαν σ΄ εμάς και το έργο μας και μας βοήθησαν.
Θεωρήσαμε, λοιπόν, σκόπιμο να αγοράσουμε έναν δικό μας χώρο που να ανήκει σε όλους τους έλληνες ηθοποιούς και που θα στεγάσουμε τα όνειρά μας. Και με τα χρήματα που είχαμε συγκεντρώσει από τις χορηγίες καταφέραμε να αγοράσουμε δύο κτήρια στον πεζόδρομο της οδού Παναθηναίων, στα Πατήσια. Πρόκειται για ένα εξαόροφο κτήριο και μία μονοκατοικία στους αριθμούς 5 και 1 αντίστοιχα.
Και στα δύο κτίρια θα δημιουργήσουμε ξενώνες, αφού οι ανάγκες των ηθοποιών είναι πολλές, χώρος ιατρείου, βιβλιοθήκη, καφεστιατόριο, Δραματική Σχολή υψηλών προδιαγραφών όπου θα διδάσκουν και οι παλιοί, καλοί ηθοποιοί, χώροι εκθέσεων με θεατρικά ενθύμια κ.ά.
Ενώ κατόπιν απόφασης του Υ.ΠΕ.ΧΩ.ΔΕ. θα μετατρέψουμε τον πεζόδρομο σε καλλιτεχνικό στέκι όπου θα υπάρχει «Θέατρο του δρόμου» θα γίνονται υπαίθριες εκθέσεις ζωγραφικής και άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες.
http://www.actorhouse.gr/
Ο σκοπός του είναι καταρχήν η φιλοξενία ηθοποιών που χρειάζονται βοήθεια. Είτε γιατί είναι μεγάλης ηλικίας είτε γιατί είναι νέοι σπουδαστές θεατρικών σχολών που δεν έχουν την οικονομική άνεση να σπουδάσουν. Από κει και πέρα στους στόχους του Σπιτιού του Ηθοποιού είναι και η δημιουργία χώρων και προϋποθέσεων για πολιτιστικές δραστηριότητες..
Μετά από πολύ κόπο, δυσκολίες και τρέξιμο τόσο της προέδρου κας Aννας Φόνσου όσο και του Διοικητικού Συμβουλίου, το οποίο απαρτίζεται από τους κ.κ.: Νίκο Μπακογιάννη, Τρύφων Παπουτσή, Τζένη Ζαχαροπούλου, Ζωή Φυτούση, Μέλπω Ζαρόκωστα , Γιώργο Τζαβέλλα, Νίκο Παπανικολάου και Κώστα Βαγιανό καταφέραμε να συγκεντρώσουμε κάποια χρήματα από διάφορους χορηγούς που πίστεψαν σ΄ εμάς και το έργο μας και μας βοήθησαν.
Θεωρήσαμε, λοιπόν, σκόπιμο να αγοράσουμε έναν δικό μας χώρο που να ανήκει σε όλους τους έλληνες ηθοποιούς και που θα στεγάσουμε τα όνειρά μας. Και με τα χρήματα που είχαμε συγκεντρώσει από τις χορηγίες καταφέραμε να αγοράσουμε δύο κτήρια στον πεζόδρομο της οδού Παναθηναίων, στα Πατήσια. Πρόκειται για ένα εξαόροφο κτήριο και μία μονοκατοικία στους αριθμούς 5 και 1 αντίστοιχα.
Και στα δύο κτίρια θα δημιουργήσουμε ξενώνες, αφού οι ανάγκες των ηθοποιών είναι πολλές, χώρος ιατρείου, βιβλιοθήκη, καφεστιατόριο, Δραματική Σχολή υψηλών προδιαγραφών όπου θα διδάσκουν και οι παλιοί, καλοί ηθοποιοί, χώροι εκθέσεων με θεατρικά ενθύμια κ.ά.
Ενώ κατόπιν απόφασης του Υ.ΠΕ.ΧΩ.ΔΕ. θα μετατρέψουμε τον πεζόδρομο σε καλλιτεχνικό στέκι όπου θα υπάρχει «Θέατρο του δρόμου» θα γίνονται υπαίθριες εκθέσεις ζωγραφικής και άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες.
http://www.actorhouse.gr/
Φιλμογραφία ΣΠΥΡΟΥ ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ
Η Λίζα και όλοι οι άλλοι (2002)
Στάκαμαν (2000) [Πέτρος]
Ο... εραστής!!! (1990)
Ο καπετάνιος και η χορεύτρια (1989) [Γρίβας]
Υπέρ επείγον (1989) [(τσομπάνος) Κωνσταντίνος Τούντας]
Ο γυφτοαριστοκράτης (1987) [Βύρων]
Έλα να... αγαπηθούμε ντάρλινγκ (έλα να γυμνωθούμε ντάρλιγκ) (1986) [Ανδρέας]
Κλεφτρόνι και τζέντλμαν (1986)
Ο χαζοχαρούμενος (ο αγκαλίτσας) (1985) [Αντύπας]
Το κόκκινο τρένο (1982) [καπετάν-Λογοθέτης]
Τα τσακάλια (1981) [Μανώλης]
Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο (1980) [(υπουργός)]
Η δίκη των δικαστών (1974)
Η Μαρία της σιωπής (1973) [Αντώνης Βουρνάς]
Εσχάτη προδοσία (1971) [(στρατηγός) Ζάχος]
Η κόρη του ήλιου (1971) [Στράτος Καρατζάς]
Η λεωφόρος του μίσους (1971) [(οδηγός τουριστικού λεωφορείου)]
Κατάχρησις εξουσίας (1971) [Βασίλης Αποστολόπουλος]
Ο επαναστάτης ποπολάρος (1971) [Αυγουστής]
Ο κατεργάρης (1971) [Πλούταρχος Βαρνής]
Σ' αγαπώ (1971)
Εν ονόματι του νόμου (1970) [Δημοσθένης Ευελπίδης]
Ένα αστείο κορίτσι (1970) [Παντελής]
Ο Αστραπόγιαννος (1970) [Γιαμούρης]
Υπολοχαγός Νατάσσα (1970)
Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά (1969) [Σωτήρης Γαρμπής]
Η νεράιδα και το παληκάρι (1969) [Σκανδαλάκης]
Ορατότης μηδέν (1969) [Ηρόδοτος Ρίχτερ]
Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα (1969)
Το ανθρωπάκι (1969) [Παναγιώτης]
Το... θύμα (1969) [Στρατής]
Κοντσέρτο για πολυβόλα (1967) [Μάριο]
Πυρετός στην άσφαλτο (1967)
Τρούμπα 67 (1967) [Τσάρδας]
5.000 ψέμματα (1966
Η Στεφανία (1966) [Αρμάγος]
Αδίστακτοι (1965) [Θανάσης]
Κατηγορώ τους ανθρώπους (1965) [Ματθαίος Σάλτας]
Λόλα (1964) ["Μαύρος"]
Ψηλά τα χέρια Χίτλερ (1962) [Περικλής]
Είμαι αθώος (1960) [(τχης) Ανρί]
Μανταλένα (1960) [Γιακουμής]
Ο δολοφόνος αγαπούσε πολύ... (1960) [Σπανίδης]
Της τύχης τα γραμμένα (1957)
Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας (1955)
Στάκαμαν (2000) [Πέτρος]
Ο... εραστής!!! (1990)
Ο καπετάνιος και η χορεύτρια (1989) [Γρίβας]
Υπέρ επείγον (1989) [(τσομπάνος) Κωνσταντίνος Τούντας]
Ο γυφτοαριστοκράτης (1987) [Βύρων]
Έλα να... αγαπηθούμε ντάρλινγκ (έλα να γυμνωθούμε ντάρλιγκ) (1986) [Ανδρέας]
Κλεφτρόνι και τζέντλμαν (1986)
Ο χαζοχαρούμενος (ο αγκαλίτσας) (1985) [Αντύπας]
Το κόκκινο τρένο (1982) [καπετάν-Λογοθέτης]
Τα τσακάλια (1981) [Μανώλης]
Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο (1980) [(υπουργός)]
Η δίκη των δικαστών (1974)
Η Μαρία της σιωπής (1973) [Αντώνης Βουρνάς]
Εσχάτη προδοσία (1971) [(στρατηγός) Ζάχος]
Η κόρη του ήλιου (1971) [Στράτος Καρατζάς]
Η λεωφόρος του μίσους (1971) [(οδηγός τουριστικού λεωφορείου)]
Κατάχρησις εξουσίας (1971) [Βασίλης Αποστολόπουλος]
Ο επαναστάτης ποπολάρος (1971) [Αυγουστής]
Ο κατεργάρης (1971) [Πλούταρχος Βαρνής]
Σ' αγαπώ (1971)
Εν ονόματι του νόμου (1970) [Δημοσθένης Ευελπίδης]
Ένα αστείο κορίτσι (1970) [Παντελής]
Ο Αστραπόγιαννος (1970) [Γιαμούρης]
Υπολοχαγός Νατάσσα (1970)
Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά (1969) [Σωτήρης Γαρμπής]
Η νεράιδα και το παληκάρι (1969) [Σκανδαλάκης]
Ορατότης μηδέν (1969) [Ηρόδοτος Ρίχτερ]
Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα (1969)
Το ανθρωπάκι (1969) [Παναγιώτης]
Το... θύμα (1969) [Στρατής]
Κοντσέρτο για πολυβόλα (1967) [Μάριο]
Πυρετός στην άσφαλτο (1967)
Τρούμπα 67 (1967) [Τσάρδας]
5.000 ψέμματα (1966
Η Στεφανία (1966) [Αρμάγος]
Αδίστακτοι (1965) [Θανάσης]
Κατηγορώ τους ανθρώπους (1965) [Ματθαίος Σάλτας]
Λόλα (1964) ["Μαύρος"]
Ψηλά τα χέρια Χίτλερ (1962) [Περικλής]
Είμαι αθώος (1960) [(τχης) Ανρί]
Μανταλένα (1960) [Γιακουμής]
Ο δολοφόνος αγαπούσε πολύ... (1960) [Σπανίδης]
Της τύχης τα γραμμένα (1957)
Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας (1955)
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ
Έφυγε χθες από την ζωή ο Σπύρος Καλογήρου σε ηλικία 87 ετών. Ο γνωστός ηθοποιός νοσηλευόταν από την Πρωτομαγιά με σοβαρά προβλήματα υγείας. Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα το πρωί στην εκκλησία του Αγ. Μελετίου στα Σεπόλια, ενώ θα ταφεί στο Μαρκόπουλο Ωρωπού.Η οικογένεια του ηθοποιού ζήτησε αντί για στεφάνια να δοθούν τα χρήματα στο Σπίτι του Ηθοποιού.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΩΤΡΩΝΗΣ
Ο Θ. Κολοκοτρώνης είναι η σημαντικότερη στρατιωτική και πολιτική φυσιογνωμία της Επανάστασης του 1821. Για την ευφυΐα, την τόλμη, τη σύνεσή του, αλλά και για τη βαρύτητα του λόγου του, που από νέο τον χαρακτήριζαν, επονομάσθηκε "Γέρος του Μοριά". Γεννήθηκε στο Ραμαβούνι της Μεσσηνίας στις 3 Απριλίου 1770, ενώ η καταγωγή του ήταν από το χωριό Λιμποβίσι της Αρκαδίας. Η οικογένειά του - με γενάρχη τον Τσεργίνη - ανέδειξε πολλούς γενναίους κλεφταρματολούς-αγωνιστές και κατέβαλε βαρύ τίμημα στον απελευθερωτικό αγώνα κατά των Τούρκων. Μέχρι την έκρηξη της Επανάστασης περίπου εβδομήντα Κολοκοτρωναίοι είχαν βρει το θάνατο στον αγώνα κατά των Τούρκων.
Ο πατέρας του Κωνσταντής ήταν μεγάλος κλεφταρματωλός της Μάνης και του Ταϋγέτου. Η μητέρα του καταγόταν από το σόι των Κοστακαίων της Αλωνίσταινας. Tο 1770 είχε συμμετάσχει στην εξέγερση του Μοριά κατά τα Ορλωφικά. Αμέσως μετά, το 1771, ο Κωσταντής ήλθε σε σφοδρή σύγκρουση με τους Τούρκους που είχαν στο μεταξύ εξαπολύσει ανηλεή διωγμό κατά των κλεφταρματολών. Το 1779, μαζί με τα αδέλφια του Αποστόλη, Γιώργο και Αναγνώστη, συμμετείχε στην εξόντωση των Αλβανών που μάστιζαν την Πελοπόννησο. Το 1780 όμως οι Τούρκοι ξεκίνησαν νέο διωγμό κατά των αρματολών. Ισχυρό στράτευμα υπό τον Καπουδάν πασά Χασάν Τζελαϊδή που ήταν Βεζύρης, Βαλεσής και Σερασκέρης της Ρούμελης, αποβιβάστηκε στο Γύθειο και κατευθύνθηκε κατά της Καστάνιτσας που ήταν ορμητήριο του Κωνσταντή. Ο Κωνσταντής μαζί με τον κλεφταρματολό Παναγιώταρο Βενετσανάκη και τις οικογένειές τους είχαν στο μεταξύ ταμπουρωθεί με 150 παλικάρια στους δύο πύργους τους. Εκεί πρόβαλαν ηρωϊκή αντίσταση για 12 μέρες. Στο τέλος οι πολιορκούμενοι επεχείρησαν απεγνωσμένη έξοδο κατά την οποία σκοτώθηκε ο Κωνσταντής και δυο αδέλφια του. Ο αδελφός του Αναγνώστης και η γυναίκα του μαζί με το μικρό Θεοδωράκη και μια αδελφή του κατάφεραν να διαφύγουν. Μετά το θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του πήρε τα παιδιά της και κατέφυγε στο πατρογονικό της στην Αλωνίσταινα. Την ένδοξη εκείνη μάχη θα διηγηθεί αργότερα ο Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματά του.
Σε ηλικία 15 χρονών ο Θοδωράκης μαζί με τη μητέρα του εγκαταστάθηκαν στο Άκοβο όπου ζούσε ο θείος του Αναγνώστης. Λίγο μετά και σε ηλικία 15 ετών διορίσθηκε, κάπος στην επαρχία Λεονταρίου. Το 1790 και σε ηλικία 20 χρονών παντρεύτηκε τη μικρότερη κόρη του προεστού του Ακόβου Καρούτσου και έζησε άλλα επτά χρόνια στον Άκοβο, όπου εγκατέστησε το σπιτικό του. Στο μεταξύ εντάχτηκε στα σώματα των κλεφτών της Πελοποννήσου και ειδικότερα στο σώμα του Ζαχαριά, όπου γρήγορα διακρίθηκε και έγινε πρωτοπαλίκαρο. Στη συνέχεια συγκρότησε δικό του σώμα και ανέπτυξε πλούσια δράση.
Μετά τους μεγάλους διωγμούς που εξαπέλυσαν οι Τούρκοι κατά της κλεφτουριάς κατέφυγε το 1810 στη Ζάκυνθο, όπου έμεινε με την οικογένειά του 15 χρόνια και υπηρέτησε στον αγγλικό στρατό σαν ταγματάρχης σε Σύνταγμα Ελλήνων εθελοντών. Η θητεία του αυτή του δίδαξε πολλά για την στρατιωτική τέχνη, τα οποία και εφάρμοσε αργότερα στον πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Μετά τη διάλυση του Συντάγματος ασχολήθηκε με το εμπόριο. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από το φιλικό Πάγκαλο. Ως απεσταλμένος της στη Μάνη σήκωσε μαζί με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στις 23 Μαρτίου 1821 τη σημαία της Επανάστασης στην Καλαμάτα και επικεφαλής πολλών άλλων αγωνιστών, την απελευθέρωσε.
Ο Θ. Κολοκοτρώνης πρωταγωνίστησε σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις του Αγώνα και σε πολλές κρίσιμες καμπές του αγώνα. Χαρακτηριστικά, η νίκη στο Βαλτέτσι το Μάιο 1821 ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη και έσφιξε τον κλοιό της πολιορκίας της Τρίπολης. Η άλωση της Τριπολιτσάς (Σεπτέμβριος 1821), ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία του απελευθερωτικού αγώνα και παγίωσε τη θέση των επαναστατών. Η καταστροφή της στρατιάς των 30.000 ανδρών του Δράμαλη πασά στα Δερβενάκια (Ιούλιος 1822), όπου ο Κολοκοτρώνης κινητοποίησε ακόμα και τους χωρικούς μετατρέποντάς τους σε τρομερούς αγωνιστές, εδραίωσε την επανάσταση στο Μοριά. Στις επιχειρήσεις αυτές πρυτάνευσαν η ευφυΐα, η διορατικότητα και η τόλμη του στρατηγικού του μυαλού. Οι επιτυχίες αυτές έμελλαν να τον αναδείξουν στη συνέχεια σε αρχιστράτηγο της Πελοποννήσου. Παράλληλα ο Κολοκοτρώνης άρχισε να συμμετέχει ενεργά και στην πολιτική, αφού εκλέχτηκε μέλος της Πελοποννησιακής Γερουσίας και έγινε αντιπρόεδρος του Εκτελεστικού, με πρόεδρο τον Μαυροκορδάτο.
Στη δύσκολη περίοδο του Εμφύλιου πολέμου ο Κολοκοτρώνης πολλές φορές προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στους αντιπάλους, μακριά από προσωπικές φιλοδοξίες και έχοντας πάντα σαν κεντρική του επιδίωξη την ομόνοια και ενότητα μεταξύ των Ελλήνων. Παρ' όλα αυτά όμως έγινε στόχος μεθοδεύσεων και ραδιουργιών από την πλευρά μερικών κοτζαμπάσηδων και πολιτικών και τελικά δεν απέφυγε τις διώξεις και τη φυλάκιση. ΄Έσι, κατά την Β΄ Εθνοσυνέλευση το Μάρτιο-Απρίλιο του 1823 στο Άστρος, όπου και εκδηλώθηκαν οι πρώτες αντιθέσεις ανάμεσα στους πολιτικούς και τους στρατιωτικούς, αποφασίστηκε μεταξύ άλλων η κατάργηση της Πελοποννησιακής Γερουσίας, ψυχή της οποίας ήταν ο Κολοκοτρώνης, αλλά και του βαθμού του αρχιστρατήγου τον οποίο έφερε ο ίδιος. Το γεγονός αυτό θεωρήθηκε μείωση του φυσικού αρχηγού των στρατιωτικών σωμάτων και σηματοδότησε τη ρήξη ανάμεσα στο Μαυροκορδάτο, πρόεδρο του Εκτελεστικού, και τον Κολοκοτρώνη, ο οποίος παραιτήθηκε από αντιπρόεδρος. Στις 16 Νοεμβρίου του 1823 οπαδοί του διέλυσαν το Βουλευτικό.
Στη συνέχεια πολλά μέλη του που ήταν αντίθετοι στον Κολοκοτρώνη κατέφυγαν στο Κρανίδι, όπου όρισαν νέα κυβέρνηση υπό τον Υδραίο Γεώργιο Κουντουριώτη. Έτσι, στις αρχές του 1824 υπήρχαν δύο κυβερνήσεις, μία στην Τριπολιτσά υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και η άλλη υπό τον Γ. Κουντουριώτη στο Κρανίδι. Το Μάρτιο του 1824 οι κυβερνητικοί στράφηκαν εναντίον των στρατιωτικών, κατέλαβαν την Ακροκόρινθο και την Τριπολιτσά και άρχισαν να πολιορκούν το Ναύπλιο το οποίο υπεράσπιζε ο Πάνος, γιος του Κολοκοτρώνη. Ο Κολοκοτρώνης αντιλαμβανόμενος ότι οι εξελίξεις απέβαιναν σε βάρος του ήλθε σε συνδιαλλαγή με τον Κουντουριώτη και παρέδωσε το Ναύπλιο με αντάλλαγμα τη χορήγηση αμνηστίας. Έτσι τελείωσε η πρώτη φάση του εμφυλίου πολέμου.
Η εμφύλια διαμάχη έμελλε όμως να συνεχισθεί, καθώς και οι δύο παρατάξεις (υπό τον Κουντουριώτη, από το ένα μέρος, και τον Ανδρέα Λόντο και τον Ανδρέα Ζαΐμη από το άλλο) επεδίωκαν να εξασφαλίσουν ηγετικό ρόλο στις στρατιωτικές και πολιτικές εξελίξεις. Η μία πλευρά υπό τον Κολοκοτρώνη, τον Λόντο και το Ζαΐμη (που ήταν αρχικά αντίπαλοι του Γέρου) είχε την υποστήριξη πολλών Πελοποννήσιων στρατιωτικών και πολιτικών, ενώ με τον Κουντουριώτη συντάχθηκαν οι Ρουμελιώτες, Υδραίοι και Σπετσιώτες οπλαρχηγοί. Η άρνηση ορισμένων περιοχών της Πελοποννήσου να πληρώσουν στην κυβέρνηση φόρο αποτέλεσε την αφορμή για την έκρηξη της δεύτερης φάσης του εμφυλίου κατά την οποία σημειώθηκαν σφοδρές συγκρούσεις σε πολλές περιοχές της Πελοποννήσου. Η άνανδρη δολοφονία του γιου του Πάνου, κλόνισε σοβαρά τον Κολοκοτρώνη, που αποφάσισε να παραδοδεί στις αρχές του Δεκεμβρίου του1824. Στις 6 Φεβρουαρίου του 1825 φυλακίστηκε στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία της Ύδρας μαζί με τους Δεληγιανναίους και τον Νοταρά.
Με τη δολοφονία του Οδυσσέα Ανδρούτσου στην Ακρόπολη των Αθηνών από ανθρώπους του Γκούρα τερματίζεται η εμφύλια διαμάχη, αλλά η επανάσταση βρισκόταν σε μεγάλο κίνδυνο από την επέλαση του Ιμπραήμ πασά στην Πελοπόννησο. Μετά την ηρωική θυσία του Παπαφλέσσα στο Μανιάκι, και ενώ δρόμος για την Τριπολιτσά ήταν πλέον ανοιχτός για τους εισβολείς, ο Κολοκοτρώνης πήρε αμνηστία από την Κυβέρνηση. Όμως η πρωτεύουσα του Μοριά έπεσε στα χέρια του Ιμπραήμ στις 11 Ιουνίου του 1825, παρά τις προσπάθειες του Γέρου και των άλλων οπλαρχηγών να τον συγκρατήσουν. Στην κρίσιμη αυτή καμπή της επανάστασης ο Γέρος του Μοριά προσπάθησε να ανασυγκροτήσει τον αγώνα, παρενοχλώντας τον εχθρό, στρατολογώντας αγωνιστές και φροντίζοντας για την επιμελητεία.
Επιστρέφοντας στην Πελοπόννησο μετά την επιδρομή του στην Στερεά Ελλάδα, ο Ιμπραήμ προσπάθησε να εξαφανίσει τις επαναστατικές εστίες που απέμεναν στο Μοριά. Ο Κολοκοτρώνης τότε εφάρμοσε τακτική ανταρτοπόλεμου, προξένησε μεγάλες απώλειες στο στρατό Ιμπραήμ φέρνοντάς τον σε δύσκολη θέση. Την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1827, όταν ο Αιγύπτιος πασάς άρχισε να πυρπολεί τα χωριά και τους αγρούς αναγκάζοντας τους κατοίκους να δηλώσουν υποταγή μπροστά στον κίνδυνο του λιμού (να "προσκυνήσουν"), ο Γέρος του Μοριά εξαπέλυσε τα παλικάρια του στα χωριά που δήλωσαν υποταγή και πότε με το καλό πότε με τη βία κατάφερε να κρατήσει τη φλόγα της επανάστασης. Τα λόγια του ήχησαν τότε χαρακτηριστικά: “Φωτιά στα σπίτια και τσεκούρι στην περιουσία και το λαιμό εκείνων που κάνουν τα χατίρια των Τούρκων. Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους !”. Και στα απομνημονεύματά του μάλιστα σημειώνει χαρακτηριστικά : "Μόνον εις τον καιρόν του προσκυνήματος εφοβήθηκα διά την πατρίδα μου".
Παρά τα ρωσόφιλά του αισθήματά ο Κολοκοτρώνης πάντα πίστευε πως οι Έλληνες έχουν χρέος να πολεμήσουν μόνοι τους για την Ανεξαρτησία τους χωρίς τη βοήθεια των ξένων. Αντιμετώπιζε με δυσπιστία την ανάμειξή των ξένων στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδος, θεωρώντας πως γινόταν πρώτιστα για την εξυπηρέτηση τα ιδικών τους συμφερόντων. Από την άλλη πλευρά, εμφορούμενος από μεγάλη μεγαλοψυχία, συγχώρησε τους εχθρούς του, ακόμα και εκείνους που ευθύνονταν για το θάνατο συγγενών του και του γιου του.
Με την έλευση του Καποδίστρια ο Κολοκοτρώνης τάχθηκε ένθερμα υπέρ της πολιτικής του αν και διαφωνούσε με τον αυταρχικό τρόπο της εφαρμογής της. Επίσης πρωτοστάτησε στα γεγονότα για την εκλογή του Όθωνα. Με την έλευση όμως του τελευταίου (30-1-1832) έγινε στόχος συκοφαντιών και ραδιουργιών εκ μέρους των πολιτικών του αντιπάλων με προεξάρχοντα τον Ι. Κωλέττη και αντιμετωπίστηκε με ψυχρότητα από τους Βαυαρούς που δεν μπορούσαν να του συγχωρήσουν τη φιλοκαποδιστριακή του τοποθέτηση. Η σκευωρία που εξυφάνθη εναντίον του κατέληξε τελικά στο να κατηγορηθεί για εσχάτη προδοσία και να συλληφθεί στις 6 Σεπτεμβρίου 1833 μαζί με τον Πλαπούτα, το γιο του Γενναίο, τον Τζαβέλα, τον Νικηταρά και άλλους στρατιωτικούς με την κατηγορία ότι ετοίμαζαν συνομωσία εναντίον του ανήλικου βασιλιά Όθωνα και της κυβέρνησης. Παρά τη γενναία στάση των δύο δικαστών Α. Πολυζωϊδη και Γ. Τερτσέτη, καταδικάσθηκε μαζί με τον Πλαπούτα σε θάνατο και φυλακίσθηκε στο Παλαμήδι σε ηλικία 63 ετών. Λίγο αργότερα η ποινή του μετατράπηκε σε 20ετή κάθειρξη. Τον Μάιο του 1835 μετά την ενηλικίωση του Όθωνα έλαβε χάρη και αποφυλακίσθηκε, εξουθενωμένος από τις άθλιες συνθήκες της φυλακής και τις ταπεινώσεις και σχεδόν τυφλός.
Τα μετέπειτα χρόνια ο Γέρος του Μοριά έζησε στην Αθήνα, τη νέα πρωτεύουσα της Ελλάδας, όπου ευτύχησε να γνωρίσει τη γενική αναγνώριση για την προσφορά του στον αγώνα. Έλαβε το βαθμό του στρατηγού, διορίσθηκε σύμβουλος Επικρατείας, τιμήθηκε με τον Μεγαλόσταυρο του Σωτήρος, ορίσθηκε μέλος της επιτροπής για την ανέγερση του Πανεπιστημίου Αθηνών και στάθηκε πιστός σύμβουλος του Όθωνα. Φύσει ανιδιοτελής όμως, ποτέ δεν επεδίωξε προσωπικά οφέλη και ανταλλάγματα.
Κατά την περίοδο αυτή γράφτηκαν τα απομνημονεύματά του από το Γεώργιο Τερτσέτη καθ' υπαγόρευση του ίδιου του Κολοκοτρώνη με τον τίτλο "Διήγησις συμβάντων της Ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836". Τα απομνημονεύματα αυτά εκδόθηκαν το 1846 και αποτελούν πολύτιμη μαρτυρία και ιστορική πηγή για τον επαναστατικό αγώνα.
Πέθανε στις 4 Φεβρουαρίου 1843 από εγκεφαλική συμφόρηση, αμέσως μετά το γάμο του μικρότερου γιου του Κολίνου και ετάφη στο Α Νεκροταφείο Αθηνών. Φτωχός από υλικά αγαθά, αλλά πλούσιος από την αγάπη του απλού λαού και ευτυχής που πρόλαβε να δει την αγαπημένη του πατρίδα ελεύθερη. Μιας πατρίδας για την οποία αγωνίσθηκε σκληρά. Με αυταπάρνηση, μεγαλοψυχία, ήθος, όραμα και πίστη.
Στις 10 Οκτ. 1930 τα οστά του διακομίσθηκαν στο Μνημείο των Προκρίτων, δίπλα στην πλατεία Άρεως της Τρίπολης, για να τοποθετηθούν αργότερα, στις 25 Σεπτεμβρίου 1993, σε ειδική κρύπτη στη βάση του ανδριάντα του, που τον αναπαριστά πάνω στο άλογό του και που αναγέρθηκε στο κάτω μέρος της πλατείας.
Σήμερα εκεί, στην πολυσύχναστη και ζωντανή αυτή πλατεία, οι διαβάτες και οι περιπατητές αμέριμνα προσπερνούν δίπλα από το μνημείο. Και γύρω του και κάτω του, μικρά παιδιά παίζουν ανέμελα τις Κυριακές. Αλλά υπάρχουν στιγμές, που από τα περήφανα βουνά του Μαινάλου που φαίνονται αντίκρυ, μια αύρα ανάλαφρη φυσσά. Μαζί μ' ένα τραγούδι:
“Λάμπουν τα χιόνια στα βουνά, κι ο ήλιος στα λαγκάδια, έτσι λάμπει κι η Κλεφτουριά, οι Κολοκοτρωναίοι…
Ο πατέρας του Κωνσταντής ήταν μεγάλος κλεφταρματωλός της Μάνης και του Ταϋγέτου. Η μητέρα του καταγόταν από το σόι των Κοστακαίων της Αλωνίσταινας. Tο 1770 είχε συμμετάσχει στην εξέγερση του Μοριά κατά τα Ορλωφικά. Αμέσως μετά, το 1771, ο Κωσταντής ήλθε σε σφοδρή σύγκρουση με τους Τούρκους που είχαν στο μεταξύ εξαπολύσει ανηλεή διωγμό κατά των κλεφταρματολών. Το 1779, μαζί με τα αδέλφια του Αποστόλη, Γιώργο και Αναγνώστη, συμμετείχε στην εξόντωση των Αλβανών που μάστιζαν την Πελοπόννησο. Το 1780 όμως οι Τούρκοι ξεκίνησαν νέο διωγμό κατά των αρματολών. Ισχυρό στράτευμα υπό τον Καπουδάν πασά Χασάν Τζελαϊδή που ήταν Βεζύρης, Βαλεσής και Σερασκέρης της Ρούμελης, αποβιβάστηκε στο Γύθειο και κατευθύνθηκε κατά της Καστάνιτσας που ήταν ορμητήριο του Κωνσταντή. Ο Κωνσταντής μαζί με τον κλεφταρματολό Παναγιώταρο Βενετσανάκη και τις οικογένειές τους είχαν στο μεταξύ ταμπουρωθεί με 150 παλικάρια στους δύο πύργους τους. Εκεί πρόβαλαν ηρωϊκή αντίσταση για 12 μέρες. Στο τέλος οι πολιορκούμενοι επεχείρησαν απεγνωσμένη έξοδο κατά την οποία σκοτώθηκε ο Κωνσταντής και δυο αδέλφια του. Ο αδελφός του Αναγνώστης και η γυναίκα του μαζί με το μικρό Θεοδωράκη και μια αδελφή του κατάφεραν να διαφύγουν. Μετά το θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του πήρε τα παιδιά της και κατέφυγε στο πατρογονικό της στην Αλωνίσταινα. Την ένδοξη εκείνη μάχη θα διηγηθεί αργότερα ο Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματά του.
Σε ηλικία 15 χρονών ο Θοδωράκης μαζί με τη μητέρα του εγκαταστάθηκαν στο Άκοβο όπου ζούσε ο θείος του Αναγνώστης. Λίγο μετά και σε ηλικία 15 ετών διορίσθηκε, κάπος στην επαρχία Λεονταρίου. Το 1790 και σε ηλικία 20 χρονών παντρεύτηκε τη μικρότερη κόρη του προεστού του Ακόβου Καρούτσου και έζησε άλλα επτά χρόνια στον Άκοβο, όπου εγκατέστησε το σπιτικό του. Στο μεταξύ εντάχτηκε στα σώματα των κλεφτών της Πελοποννήσου και ειδικότερα στο σώμα του Ζαχαριά, όπου γρήγορα διακρίθηκε και έγινε πρωτοπαλίκαρο. Στη συνέχεια συγκρότησε δικό του σώμα και ανέπτυξε πλούσια δράση.
Μετά τους μεγάλους διωγμούς που εξαπέλυσαν οι Τούρκοι κατά της κλεφτουριάς κατέφυγε το 1810 στη Ζάκυνθο, όπου έμεινε με την οικογένειά του 15 χρόνια και υπηρέτησε στον αγγλικό στρατό σαν ταγματάρχης σε Σύνταγμα Ελλήνων εθελοντών. Η θητεία του αυτή του δίδαξε πολλά για την στρατιωτική τέχνη, τα οποία και εφάρμοσε αργότερα στον πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Μετά τη διάλυση του Συντάγματος ασχολήθηκε με το εμπόριο. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από το φιλικό Πάγκαλο. Ως απεσταλμένος της στη Μάνη σήκωσε μαζί με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στις 23 Μαρτίου 1821 τη σημαία της Επανάστασης στην Καλαμάτα και επικεφαλής πολλών άλλων αγωνιστών, την απελευθέρωσε.
Ο Θ. Κολοκοτρώνης πρωταγωνίστησε σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις του Αγώνα και σε πολλές κρίσιμες καμπές του αγώνα. Χαρακτηριστικά, η νίκη στο Βαλτέτσι το Μάιο 1821 ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη και έσφιξε τον κλοιό της πολιορκίας της Τρίπολης. Η άλωση της Τριπολιτσάς (Σεπτέμβριος 1821), ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία του απελευθερωτικού αγώνα και παγίωσε τη θέση των επαναστατών. Η καταστροφή της στρατιάς των 30.000 ανδρών του Δράμαλη πασά στα Δερβενάκια (Ιούλιος 1822), όπου ο Κολοκοτρώνης κινητοποίησε ακόμα και τους χωρικούς μετατρέποντάς τους σε τρομερούς αγωνιστές, εδραίωσε την επανάσταση στο Μοριά. Στις επιχειρήσεις αυτές πρυτάνευσαν η ευφυΐα, η διορατικότητα και η τόλμη του στρατηγικού του μυαλού. Οι επιτυχίες αυτές έμελλαν να τον αναδείξουν στη συνέχεια σε αρχιστράτηγο της Πελοποννήσου. Παράλληλα ο Κολοκοτρώνης άρχισε να συμμετέχει ενεργά και στην πολιτική, αφού εκλέχτηκε μέλος της Πελοποννησιακής Γερουσίας και έγινε αντιπρόεδρος του Εκτελεστικού, με πρόεδρο τον Μαυροκορδάτο.
Στη δύσκολη περίοδο του Εμφύλιου πολέμου ο Κολοκοτρώνης πολλές φορές προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στους αντιπάλους, μακριά από προσωπικές φιλοδοξίες και έχοντας πάντα σαν κεντρική του επιδίωξη την ομόνοια και ενότητα μεταξύ των Ελλήνων. Παρ' όλα αυτά όμως έγινε στόχος μεθοδεύσεων και ραδιουργιών από την πλευρά μερικών κοτζαμπάσηδων και πολιτικών και τελικά δεν απέφυγε τις διώξεις και τη φυλάκιση. ΄Έσι, κατά την Β΄ Εθνοσυνέλευση το Μάρτιο-Απρίλιο του 1823 στο Άστρος, όπου και εκδηλώθηκαν οι πρώτες αντιθέσεις ανάμεσα στους πολιτικούς και τους στρατιωτικούς, αποφασίστηκε μεταξύ άλλων η κατάργηση της Πελοποννησιακής Γερουσίας, ψυχή της οποίας ήταν ο Κολοκοτρώνης, αλλά και του βαθμού του αρχιστρατήγου τον οποίο έφερε ο ίδιος. Το γεγονός αυτό θεωρήθηκε μείωση του φυσικού αρχηγού των στρατιωτικών σωμάτων και σηματοδότησε τη ρήξη ανάμεσα στο Μαυροκορδάτο, πρόεδρο του Εκτελεστικού, και τον Κολοκοτρώνη, ο οποίος παραιτήθηκε από αντιπρόεδρος. Στις 16 Νοεμβρίου του 1823 οπαδοί του διέλυσαν το Βουλευτικό.
Στη συνέχεια πολλά μέλη του που ήταν αντίθετοι στον Κολοκοτρώνη κατέφυγαν στο Κρανίδι, όπου όρισαν νέα κυβέρνηση υπό τον Υδραίο Γεώργιο Κουντουριώτη. Έτσι, στις αρχές του 1824 υπήρχαν δύο κυβερνήσεις, μία στην Τριπολιτσά υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και η άλλη υπό τον Γ. Κουντουριώτη στο Κρανίδι. Το Μάρτιο του 1824 οι κυβερνητικοί στράφηκαν εναντίον των στρατιωτικών, κατέλαβαν την Ακροκόρινθο και την Τριπολιτσά και άρχισαν να πολιορκούν το Ναύπλιο το οποίο υπεράσπιζε ο Πάνος, γιος του Κολοκοτρώνη. Ο Κολοκοτρώνης αντιλαμβανόμενος ότι οι εξελίξεις απέβαιναν σε βάρος του ήλθε σε συνδιαλλαγή με τον Κουντουριώτη και παρέδωσε το Ναύπλιο με αντάλλαγμα τη χορήγηση αμνηστίας. Έτσι τελείωσε η πρώτη φάση του εμφυλίου πολέμου.
Η εμφύλια διαμάχη έμελλε όμως να συνεχισθεί, καθώς και οι δύο παρατάξεις (υπό τον Κουντουριώτη, από το ένα μέρος, και τον Ανδρέα Λόντο και τον Ανδρέα Ζαΐμη από το άλλο) επεδίωκαν να εξασφαλίσουν ηγετικό ρόλο στις στρατιωτικές και πολιτικές εξελίξεις. Η μία πλευρά υπό τον Κολοκοτρώνη, τον Λόντο και το Ζαΐμη (που ήταν αρχικά αντίπαλοι του Γέρου) είχε την υποστήριξη πολλών Πελοποννήσιων στρατιωτικών και πολιτικών, ενώ με τον Κουντουριώτη συντάχθηκαν οι Ρουμελιώτες, Υδραίοι και Σπετσιώτες οπλαρχηγοί. Η άρνηση ορισμένων περιοχών της Πελοποννήσου να πληρώσουν στην κυβέρνηση φόρο αποτέλεσε την αφορμή για την έκρηξη της δεύτερης φάσης του εμφυλίου κατά την οποία σημειώθηκαν σφοδρές συγκρούσεις σε πολλές περιοχές της Πελοποννήσου. Η άνανδρη δολοφονία του γιου του Πάνου, κλόνισε σοβαρά τον Κολοκοτρώνη, που αποφάσισε να παραδοδεί στις αρχές του Δεκεμβρίου του1824. Στις 6 Φεβρουαρίου του 1825 φυλακίστηκε στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία της Ύδρας μαζί με τους Δεληγιανναίους και τον Νοταρά.
Με τη δολοφονία του Οδυσσέα Ανδρούτσου στην Ακρόπολη των Αθηνών από ανθρώπους του Γκούρα τερματίζεται η εμφύλια διαμάχη, αλλά η επανάσταση βρισκόταν σε μεγάλο κίνδυνο από την επέλαση του Ιμπραήμ πασά στην Πελοπόννησο. Μετά την ηρωική θυσία του Παπαφλέσσα στο Μανιάκι, και ενώ δρόμος για την Τριπολιτσά ήταν πλέον ανοιχτός για τους εισβολείς, ο Κολοκοτρώνης πήρε αμνηστία από την Κυβέρνηση. Όμως η πρωτεύουσα του Μοριά έπεσε στα χέρια του Ιμπραήμ στις 11 Ιουνίου του 1825, παρά τις προσπάθειες του Γέρου και των άλλων οπλαρχηγών να τον συγκρατήσουν. Στην κρίσιμη αυτή καμπή της επανάστασης ο Γέρος του Μοριά προσπάθησε να ανασυγκροτήσει τον αγώνα, παρενοχλώντας τον εχθρό, στρατολογώντας αγωνιστές και φροντίζοντας για την επιμελητεία.
Επιστρέφοντας στην Πελοπόννησο μετά την επιδρομή του στην Στερεά Ελλάδα, ο Ιμπραήμ προσπάθησε να εξαφανίσει τις επαναστατικές εστίες που απέμεναν στο Μοριά. Ο Κολοκοτρώνης τότε εφάρμοσε τακτική ανταρτοπόλεμου, προξένησε μεγάλες απώλειες στο στρατό Ιμπραήμ φέρνοντάς τον σε δύσκολη θέση. Την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1827, όταν ο Αιγύπτιος πασάς άρχισε να πυρπολεί τα χωριά και τους αγρούς αναγκάζοντας τους κατοίκους να δηλώσουν υποταγή μπροστά στον κίνδυνο του λιμού (να "προσκυνήσουν"), ο Γέρος του Μοριά εξαπέλυσε τα παλικάρια του στα χωριά που δήλωσαν υποταγή και πότε με το καλό πότε με τη βία κατάφερε να κρατήσει τη φλόγα της επανάστασης. Τα λόγια του ήχησαν τότε χαρακτηριστικά: “Φωτιά στα σπίτια και τσεκούρι στην περιουσία και το λαιμό εκείνων που κάνουν τα χατίρια των Τούρκων. Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους !”. Και στα απομνημονεύματά του μάλιστα σημειώνει χαρακτηριστικά : "Μόνον εις τον καιρόν του προσκυνήματος εφοβήθηκα διά την πατρίδα μου".
Παρά τα ρωσόφιλά του αισθήματά ο Κολοκοτρώνης πάντα πίστευε πως οι Έλληνες έχουν χρέος να πολεμήσουν μόνοι τους για την Ανεξαρτησία τους χωρίς τη βοήθεια των ξένων. Αντιμετώπιζε με δυσπιστία την ανάμειξή των ξένων στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδος, θεωρώντας πως γινόταν πρώτιστα για την εξυπηρέτηση τα ιδικών τους συμφερόντων. Από την άλλη πλευρά, εμφορούμενος από μεγάλη μεγαλοψυχία, συγχώρησε τους εχθρούς του, ακόμα και εκείνους που ευθύνονταν για το θάνατο συγγενών του και του γιου του.
Με την έλευση του Καποδίστρια ο Κολοκοτρώνης τάχθηκε ένθερμα υπέρ της πολιτικής του αν και διαφωνούσε με τον αυταρχικό τρόπο της εφαρμογής της. Επίσης πρωτοστάτησε στα γεγονότα για την εκλογή του Όθωνα. Με την έλευση όμως του τελευταίου (30-1-1832) έγινε στόχος συκοφαντιών και ραδιουργιών εκ μέρους των πολιτικών του αντιπάλων με προεξάρχοντα τον Ι. Κωλέττη και αντιμετωπίστηκε με ψυχρότητα από τους Βαυαρούς που δεν μπορούσαν να του συγχωρήσουν τη φιλοκαποδιστριακή του τοποθέτηση. Η σκευωρία που εξυφάνθη εναντίον του κατέληξε τελικά στο να κατηγορηθεί για εσχάτη προδοσία και να συλληφθεί στις 6 Σεπτεμβρίου 1833 μαζί με τον Πλαπούτα, το γιο του Γενναίο, τον Τζαβέλα, τον Νικηταρά και άλλους στρατιωτικούς με την κατηγορία ότι ετοίμαζαν συνομωσία εναντίον του ανήλικου βασιλιά Όθωνα και της κυβέρνησης. Παρά τη γενναία στάση των δύο δικαστών Α. Πολυζωϊδη και Γ. Τερτσέτη, καταδικάσθηκε μαζί με τον Πλαπούτα σε θάνατο και φυλακίσθηκε στο Παλαμήδι σε ηλικία 63 ετών. Λίγο αργότερα η ποινή του μετατράπηκε σε 20ετή κάθειρξη. Τον Μάιο του 1835 μετά την ενηλικίωση του Όθωνα έλαβε χάρη και αποφυλακίσθηκε, εξουθενωμένος από τις άθλιες συνθήκες της φυλακής και τις ταπεινώσεις και σχεδόν τυφλός.
Τα μετέπειτα χρόνια ο Γέρος του Μοριά έζησε στην Αθήνα, τη νέα πρωτεύουσα της Ελλάδας, όπου ευτύχησε να γνωρίσει τη γενική αναγνώριση για την προσφορά του στον αγώνα. Έλαβε το βαθμό του στρατηγού, διορίσθηκε σύμβουλος Επικρατείας, τιμήθηκε με τον Μεγαλόσταυρο του Σωτήρος, ορίσθηκε μέλος της επιτροπής για την ανέγερση του Πανεπιστημίου Αθηνών και στάθηκε πιστός σύμβουλος του Όθωνα. Φύσει ανιδιοτελής όμως, ποτέ δεν επεδίωξε προσωπικά οφέλη και ανταλλάγματα.
Κατά την περίοδο αυτή γράφτηκαν τα απομνημονεύματά του από το Γεώργιο Τερτσέτη καθ' υπαγόρευση του ίδιου του Κολοκοτρώνη με τον τίτλο "Διήγησις συμβάντων της Ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836". Τα απομνημονεύματα αυτά εκδόθηκαν το 1846 και αποτελούν πολύτιμη μαρτυρία και ιστορική πηγή για τον επαναστατικό αγώνα.
Πέθανε στις 4 Φεβρουαρίου 1843 από εγκεφαλική συμφόρηση, αμέσως μετά το γάμο του μικρότερου γιου του Κολίνου και ετάφη στο Α Νεκροταφείο Αθηνών. Φτωχός από υλικά αγαθά, αλλά πλούσιος από την αγάπη του απλού λαού και ευτυχής που πρόλαβε να δει την αγαπημένη του πατρίδα ελεύθερη. Μιας πατρίδας για την οποία αγωνίσθηκε σκληρά. Με αυταπάρνηση, μεγαλοψυχία, ήθος, όραμα και πίστη.
Στις 10 Οκτ. 1930 τα οστά του διακομίσθηκαν στο Μνημείο των Προκρίτων, δίπλα στην πλατεία Άρεως της Τρίπολης, για να τοποθετηθούν αργότερα, στις 25 Σεπτεμβρίου 1993, σε ειδική κρύπτη στη βάση του ανδριάντα του, που τον αναπαριστά πάνω στο άλογό του και που αναγέρθηκε στο κάτω μέρος της πλατείας.
Σήμερα εκεί, στην πολυσύχναστη και ζωντανή αυτή πλατεία, οι διαβάτες και οι περιπατητές αμέριμνα προσπερνούν δίπλα από το μνημείο. Και γύρω του και κάτω του, μικρά παιδιά παίζουν ανέμελα τις Κυριακές. Αλλά υπάρχουν στιγμές, που από τα περήφανα βουνά του Μαινάλου που φαίνονται αντίκρυ, μια αύρα ανάλαφρη φυσσά. Μαζί μ' ένα τραγούδι:
“Λάμπουν τα χιόνια στα βουνά, κι ο ήλιος στα λαγκάδια, έτσι λάμπει κι η Κλεφτουριά, οι Κολοκοτρωναίοι…
Των αγίων ενδόξων και πανευφήμων Αποστόλων Πέτρου
Των αγίων ενδόξων και πανευφήμων Αποστόλων Πέτρου (†64) και Παύλου (†67).
Οι πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος
πηγή:http://www.xfe.gr
Ο Πέτρος καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και ήταν γιος του Ιωνά, αδελφός του Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτόκλητου. Ο Πέτρος και ο Ανδρέας ήταν ψαράδες στη λίμνη Γεννησαρέτ. Είχε νυμφευθεί στην Καπερναούμ, όπου έμενε οικογενειακά μαζί με την πεθερά του. Όπως μας πληροφορεί το Ευαγγέλιο, όταν ο Ιησούς έφθασε στη λίμνη της Γεννησαρέτ συνάντησε τούς δύο αδελφούς Πέτρο και Ανδρέα οι οποίοι έριχναν τα δίχτυα τους. Αμέσως μετά την κλήση τους, άφησαν τα δίχτυα και τις οικογένειές τους και τον ακολούθησαν.
Ψαράς στο επάγγελμα, ήταν τύπος αυθόρμητος, ορμητικός, και τη ζωή του κοντά στο Χριστό τη μαθαίνουμε από τα τέσσερα Ευαγγέλια, ενώ την αποστολική του δράση, από τις πράξεις των Αποστόλων.
Έγραψε και δύο Καθολικές Επιστολές, μέσα στις οποίες να τι προτρέπει τους χριστιανούς: «Νηψατε, γρηγορησατε· ο αντιδικος υμων διαβολος ως λεων ωρυομενος περιπατει ζητων τινα καταπιη» (Α΄ Πέτρου, ε΄ 8). Δηλαδή εγκρατευθείτε, γίνετε άγρυπνοι και προσεκτικοί. Διότι ο αντίπαλος και κατήγορός σας ο διάβολος, σαν λιοντάρι που βρυχάται, περιπατεί με μανία και ζητάει ποιον να τραβήξει μακριά από την πίστη και να τον καταπιεί.
Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, ο Πέτρος, δίδαξε το Ευαγγέλιο στην Ιουδαία, στην Αντιόχεια, στον Πόντο, στην Γαλατία, στην Καππαδοκία, στην Ασία και τη Βιθυνία. Κατά την παράδοση (που σημαίνει ότι δεν είναι απόλυτα ιστορικά διασταυρωμένο) έφτασε μέχρι την Ρώμη, όπου επί Νέρωνος (54-68μ.Χ.) υπέστη μαρτυρικό θάνατο, αφού τον σταύρωσαν χιαστί, με το κεφάλι προς τα κάτω.
Ο δε Παύλος γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας και στην αρχή ήταν σκληρός διώκτης του Χριστιανισμού. Όταν κάποτε μετέβαινε στη Δαμασκό για να διώξει και εκεί χριστιανούς, έγινε θαύμα στο οποίο φανερώθηκε ο Χριστός, ο οποίος τον πρόσταξε να πάει στον Ανανία ο οποίος τον κατήχησε και τον βάπτισε. Έτσι, έγινε ο μεγαλύτερος κήρυκας του Ευαγγελίου, θυσιάζοντας μάλιστα και την ζωή του γι' αυτό.
Ονομάστηκε ο πρώτος μετά τον Ένα και Απόστολος των Εθνών, λόγω των τεσσάρων μεγάλων αποστολικών περιοδειών του. Είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Ελλάδος. Συνέγραψε 14 επιστολές προς τις Εκκλησίες τις οποίες εκείνος ίδρυσε. Τη ζωή του με τις περιπέτειές του θα τα δει κανείς, αν μελετήσει τις Πράξεις των Αποστόλων, αλλά και τις 14 Επιστολές του στην Καινή Διαθήκη.
Ο Απόστολος Παύλος θέλει κάθε χριστιανός, όπως και ο ίδιος, να αισθάνεται και να λέει: «ζω δε ουκετι εγω, ζη δε εν εμοι Χριστός» (Προς Γαλάτας β΄ 20). Δηλαδή, δε ζω πλέον εγώ, ο παλαιός άνθρωπος, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός. Και ακόμα, «τα πάντα και εν πασι Χριστός» (Προς Κολασσαείς γ΄ 11). Να διευθύνει, δηλαδή, όλες τις εκδηλώσεςι τις ανθρώπινης ζωής μας ο Χριστός.
Ο Απόστολος Παύλος υπέστη μαρτυρικό θάνατο (χωρίς να είναι απόλυτα ιστορικά διασταυρωμένο) δι' αποκεφαλισμού στη Ρώμη.
Απολυτίκιο «Οι των Αποστόλων πρωτοθρονοι, και της οικουμενης διδασκαλοι, τω Δεσποτη των ολων πρεσβευσατε, ειρηνην την οικουμενην δωρησασθαι, και ταις ψυχες ημων το μεγα ελεος»
Οι πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος
πηγή:http://www.xfe.gr
Ο Πέτρος καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και ήταν γιος του Ιωνά, αδελφός του Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτόκλητου. Ο Πέτρος και ο Ανδρέας ήταν ψαράδες στη λίμνη Γεννησαρέτ. Είχε νυμφευθεί στην Καπερναούμ, όπου έμενε οικογενειακά μαζί με την πεθερά του. Όπως μας πληροφορεί το Ευαγγέλιο, όταν ο Ιησούς έφθασε στη λίμνη της Γεννησαρέτ συνάντησε τούς δύο αδελφούς Πέτρο και Ανδρέα οι οποίοι έριχναν τα δίχτυα τους. Αμέσως μετά την κλήση τους, άφησαν τα δίχτυα και τις οικογένειές τους και τον ακολούθησαν.
Ψαράς στο επάγγελμα, ήταν τύπος αυθόρμητος, ορμητικός, και τη ζωή του κοντά στο Χριστό τη μαθαίνουμε από τα τέσσερα Ευαγγέλια, ενώ την αποστολική του δράση, από τις πράξεις των Αποστόλων.
Έγραψε και δύο Καθολικές Επιστολές, μέσα στις οποίες να τι προτρέπει τους χριστιανούς: «Νηψατε, γρηγορησατε· ο αντιδικος υμων διαβολος ως λεων ωρυομενος περιπατει ζητων τινα καταπιη» (Α΄ Πέτρου, ε΄ 8). Δηλαδή εγκρατευθείτε, γίνετε άγρυπνοι και προσεκτικοί. Διότι ο αντίπαλος και κατήγορός σας ο διάβολος, σαν λιοντάρι που βρυχάται, περιπατεί με μανία και ζητάει ποιον να τραβήξει μακριά από την πίστη και να τον καταπιεί.
Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, ο Πέτρος, δίδαξε το Ευαγγέλιο στην Ιουδαία, στην Αντιόχεια, στον Πόντο, στην Γαλατία, στην Καππαδοκία, στην Ασία και τη Βιθυνία. Κατά την παράδοση (που σημαίνει ότι δεν είναι απόλυτα ιστορικά διασταυρωμένο) έφτασε μέχρι την Ρώμη, όπου επί Νέρωνος (54-68μ.Χ.) υπέστη μαρτυρικό θάνατο, αφού τον σταύρωσαν χιαστί, με το κεφάλι προς τα κάτω.
Ο δε Παύλος γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας και στην αρχή ήταν σκληρός διώκτης του Χριστιανισμού. Όταν κάποτε μετέβαινε στη Δαμασκό για να διώξει και εκεί χριστιανούς, έγινε θαύμα στο οποίο φανερώθηκε ο Χριστός, ο οποίος τον πρόσταξε να πάει στον Ανανία ο οποίος τον κατήχησε και τον βάπτισε. Έτσι, έγινε ο μεγαλύτερος κήρυκας του Ευαγγελίου, θυσιάζοντας μάλιστα και την ζωή του γι' αυτό.
Ονομάστηκε ο πρώτος μετά τον Ένα και Απόστολος των Εθνών, λόγω των τεσσάρων μεγάλων αποστολικών περιοδειών του. Είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Ελλάδος. Συνέγραψε 14 επιστολές προς τις Εκκλησίες τις οποίες εκείνος ίδρυσε. Τη ζωή του με τις περιπέτειές του θα τα δει κανείς, αν μελετήσει τις Πράξεις των Αποστόλων, αλλά και τις 14 Επιστολές του στην Καινή Διαθήκη.
Ο Απόστολος Παύλος θέλει κάθε χριστιανός, όπως και ο ίδιος, να αισθάνεται και να λέει: «ζω δε ουκετι εγω, ζη δε εν εμοι Χριστός» (Προς Γαλάτας β΄ 20). Δηλαδή, δε ζω πλέον εγώ, ο παλαιός άνθρωπος, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός. Και ακόμα, «τα πάντα και εν πασι Χριστός» (Προς Κολασσαείς γ΄ 11). Να διευθύνει, δηλαδή, όλες τις εκδηλώσεςι τις ανθρώπινης ζωής μας ο Χριστός.
Ο Απόστολος Παύλος υπέστη μαρτυρικό θάνατο (χωρίς να είναι απόλυτα ιστορικά διασταυρωμένο) δι' αποκεφαλισμού στη Ρώμη.
Απολυτίκιο «Οι των Αποστόλων πρωτοθρονοι, και της οικουμενης διδασκαλοι, τω Δεσποτη των ολων πρεσβευσατε, ειρηνην την οικουμενην δωρησασθαι, και ταις ψυχες ημων το μεγα ελεος»
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)